Hoe de VdaB postzegls uitspaart

U stond waarschijnlijk ook in die ellendige langste-file-ooit ergens midden December 2009.
De sneeuw had alle verkeer danig in de war gestuurd en her en der de doorgang onmogelijk gemaakt.

Geen hond die er aan dacht om zonder een goede reden buiten te komen. Vele werkende mensen die toen naar huis moesten rijden met de trein of auto hadden er veel voor over om eventjes werkloos te zijn en deze ellende niet te hoeven trotseren.
Wel, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, lag ik op dat moment niet lekker in mijn warme bedje te dromen over een all-inclusive zwembadvakantie met Megan Fox, maar stond ik ook tussen alle andere lemmingen in de sneeuw vier uur aan te schuiven.
Het domme was dat ik deze tijd niet verloor omdat ik iets nuttigs moest doen, maar gewoon omdat de VdaB een postzegel wilde uitsparen: een idee waar ik dagen voor nodig had om overheen te geraken.

Het gaat zo: men laat doppers die zo dom zijn geweest om zich in te schrijven in een vierkant draaiende opleiding Groentensoep-maken, op eigen kracht naar een ver afgelegen dienstencentrum komen, waar ze de laatste dag van de maand een papier krijgen.
Dit papier is een must-have, duur A4'tje, met een stempel en een heleboel vakjes en handtekeningen (u leest: het jaar 2009).
Het papier is een aanwezigheidslijst die je nèt niet met een in kaarsvet ingedrukte zegel aan je dopkaart moet hangen en binnengooien bij je vakbond om zo je aanwezigheid op de cursus te bevestigen, waar de vakbondsmensen het waarschijnlijk op perkament overschrijven met een in vet en inkt gedopte ganzeveer, bij kaarslicht, terwijl hun varkenspoot aan het spit gaar wordt?

Dat papier kan uiteraard op zo vele andere (efficiënte) manieren bij de werkloze in kwestie terecht komen, zelfs in electronisch formaat. Een electronische handtekening bestaat al wel eventjes, net zoals de enveloppe, de postzegel of de aan elkaar gekoppelde database.
Wat is er mis met meteen, desnoods dag-na-dag, in de vakbondsdatabase (en die van de RVA) je aanwezigheden door te geven,? Er bestaat zoiets als het Internet, servers met veel technische snufjes waarmee men drie simpele lijsten van namen en aanwezigheden kunnen laten synchroniseren met elkaar indien gewenst.

Al deze middelen ten spijt moest de werkloze die dag x-aantal kilometers in de sneeuw afleggen om een aanwezigheidspapier te gaan halen. Op gevaar van eigen leven, met het gevaar dat er een woeste onverlaat tegen je enige middel van vervoer knalt en met de nodige frustraties.

Het secretariaat -ik hoop dat hun terreinwagens zijn vastgevroren in de sneeuw by the way- had er niets beters op gevonden om ons desondanks de afwezigheid van onze leraar-kok, naar Tuinslagem te laten komen "om het papier op te halen" . Een idee dat hen waarschijnlijk ontsproten was tijdens het sigaretten roken op straat of bij het bewonderen van hun inspiratieloze schijtposters aan de muren.

U kan wel denken: 'Net goed, die luie werklozen moeten net als de werkmens door de sneeuw ploeteren, eindelijk gerechtigheid'. Vergeet echter niet dat de onkostenvergoedingen voor deze vele verplaatsingen door ons belastingsgeld wordt bekostigd. Met andere woorden: harder werken, vortzak!
Hebt u liever dat uw belastingsgeld wordt besteed aan een postzegel of aan een kilometervergoeding voor diezelfde -hypothetisch luie- dopper?
Veel hangt af of u in de petrochemische nijverheid tewerkgesteld bent uiteraard.
Ikzelf vind het om te kotsen dat men mensen onnodige verplaatsingen laat maken, of ze nu werknemer, werkloze of ambtenaar zijn. Erg is het verkeer al genoeg zonder deze nutteloze verplaatsingen.

De resulterende rekening wordt blijkbaar met de glimlach betaald door de Vdab. Een papier fysiek komen ophalen spaart immers een postzegel uit, zo wil hun wetmatigheid.
Nu ja, van mensen die hun hele radarwerk hebben opgebouwd met papieren, kartonnen fiches en oudbollige reglementen had ik niet anders verwacht. Ik had die dag gewoon in bed moeten blijven liggen.

De truuk met de twee dopkaarten

Ik ben er eindelijk achter waarom uitbetalingsinstellingen geen meerdere dopkaarten geven aan werklozen (zie mijn blog over 'de gouden dopkaart'). Ze geven er gewoonlijk maar twee, ten hoogste, eentje om bij te houden die maand en eentje op reserve, zodat je elke maand er opnieuw voor moet aanschuiven.

Ik heb zo een vermoeden waarom deze beperking is ingelast.
Laatst stond ik namelijk te praten met een persoon genaamd 'Willy C.', die me vertelde dat hij gepakt was met het niet correct invullen van zijn stempelcontrolekaart.

Willy is niet van de slimste, maar werklustig -een gevaarlijke combinatie in dit land.
Hij is zo werklustig zelfs, dat hij een beetje bijverdient door op een openbare plek, geheel legaal, waren aan te prijzen. Deze werkuren geeft hij ook keurig aan bij de belastingen samen met de gegenereerde inkomsten. Er wordt dus gekocht en verkocht en de baas geeft Willy dan een mooie vergoeding voor het geleverde werk.

Nu is het zo dat op een mooie dag (het regende) er opeens enkele controlleurs van de arbeidsinspectie rond hem stonden. Hij moest meteen zijn C3A controlekaart laten zien. Normaal gezien is dat geen enkel probleem, wanneer je werkloos bent kan je gewoon enkele dagen gaan werken officiëel -interimjobs doen bijvoorbeeld - en zolang je deze dagen maar met een kruisje aanduid op de controlekaart is alles in orde.
Dat aanduiden moet op voorhand gebeuren vanzelfsprekend; iets wat Willy had vergeten, hij had zijn stempelkaart wel bij zich, waar zelfs een volledige eerste week correct op stond aangeduid (wat wijst op zijn goede wil om alles correct in te vullen).

Nu ja, de wet is de wet, zeker voor zulke controlleurs.
Het resultaat was dan ook een fikse boete (een bedrag ga ik hier niet geven om privacy redenen, maar van dat bedrag kan je een zeer mooie TV kopen).

Nu is het uiteraard makkelijk om dit te omzeilen, ik ga hier niet uitleggen hoe, want ik ben tegen alle vormen van fraude -en ga er dus zeker niet aan meehelpen- maar je hoeft geen genie te zijn om hier een mouw aan te passen denk ik.

Willy is in deze zaak in fout, en de controlleurs hebben hier hun werk (op een zeer norse onpersoonlijke boertige manier) gedaan zoals het hoort. Het is alleen jammer dat men mensen die vooruit willen en de pech hebben een beroep uit te oefenen waar ze open en bloot te zien zijn tijdens hun werk, wel pakken, en diegenen die lekker uit het zicht ergens binnen in huis werken, met rust laten.

Zoals zo vaak worden de verkeerde mensen gestraft aangezien ze even een kleine vergissing maken op administratief vlak, maar helaas voor Willy is hij geen topsporter of tennis-legende, u kent ze wel, van die mensen eventjes gekloot worden door een administratieve fout en waar de kranten dan weken vol van staan; inclusief hun foto met de nodige traantjes wanneer één van de atleten door heeft dat hij een jaar geschorst werd. Jammer dat het volk dan meteen in de bres springt om deze personen te verdedigen tegen de onterecht harde administratie.

Wanneer het echter met een kleine garnaal gebeurt zoals Willy C. moet hij flink wat geld ophoesten, gewoon omdat hij een kruisje op een stukje karton is vergeten te plaatsen alvorens om zes uur in de ochtend te gaan werken op een markt.

Maar mensen leren uit hun fouten, ze passen zich aan aan een soort administratie die alleen maar op papiertjes belust is.
Volgende keer heeft Willy een mooi correct ingevulde stempelkaart bij zich vermoed ik, reken maar dat het -op papier althans- altijd in orde zal zijn bij Willy.

Dat men nog steeds de werktoestand van burgers controlleerd met een stom vodje papier waar je dan met een balpen kruisjes op moet plaatsen, is voor mij een onbegrijpelijk iets. We zijn 2010 mensen, is er echt niets beters dan mensen proberen te pakken op een vergetelheid? Er zijn er die zwaarde 'frauderen' hoor, ... maar die zie je niet zo meteen open en bloot op straat staan werken om hun brood te verdienen. Deze mensen zitten verscholen in rijkelijke huizen, muren te schilderen of websites te maken voor KMO's om maar iets te noemen.

Kerst 2009 - blah

Er kwamen dit jaar 41000 werklozen bij tegenover vorig jaar. Ik ben er daar één van.

Dit jaar zet ik geen kerstboom, geen lichtjes dus om er in te hangen, geen slingers en andere dure plastieken rommel. Ik ga ook niks speciaals doen (ik lees wel een boek ofzo). Ik geef niemand een cadeau en geef niemand geld (op de mannen van de vuilkar en de postbode na, die mensen doen tenminste nog iets voor mij). Maar verder dan die paar euro zullen mijn Kerstuitgaven niet gaan. Geen blu-ray rommel of PS3 crap dus, geen bongo-up-your-ass bonnen of dozen vol smerig ruikende parfums voor zure wijven. Dit jaar niks. Noppes, op ulle bakkes.

Dat geld uitgeven laat ik wel over aan de Belgjes die momenteel mama en papa hun spaargeld er door zijn aan't jagen, niet veel doen, niemand helpen en verder alleen maar naar zichzelf kijken op korte termijn. Het soort mensen met wie ik jarenlang zij aan zij heb gewerkt en van wie ik nooit een fuck respect, erkenning of vriendschap kreeg. Dezelfde mensen die 5400 euro bruttoloon te weinig vonden om daarna in de van papa gekregen sportwagen naar huis te rijden om bij mama te gaan eten.
Ik haat al mijn ex-collega's, ik haat alle Kerstvierende betweters en job beschermende nietsnutten die dit land verpesten en zich nog een meerdere wanen ook tegenover andere mensen.
Ik stop met consumeren voor zover dat kan, ik stop met vieren en ik stop vooral met een 'nuttige', geld-uitgevende dopper te zijn. Want de enige reden dat ze me geld geven om te overleven is om hun rotwinkels en dure rommel te laten draaien.
Ik ben niet meer "een deel" van deze economie voor mijn part rotten ze allemaal op, hun kerstkalkoenen die ze met hun over-the-top terreinwagens gingen halen zonder verkeersregels te respecteren erbij. Ze kunnen ze allemaal dik kussen in 2009 en voor mijn part ook het komende jaar. Halleluja!

En nog iets, ik merk dat er veel halve kwieten op deze blog komen zoeken naar een soort van handleiding om hun dopkaart in te vullen. Komaan mensen, indien je moet gaan googlen omdat je dat niet weet is er iets heel erg fouts aan de hand.
Die uitleg staat OP die dopkaarten zelf vermeld, en kan je ook probleemloos raadplegen bij de vakbondswebsites (gratis en voor niks, die info is totaal beschikbaar zonder zelfs lid te zijn). Mijn conclusie is dus dat mensen die op deze blog terecht komen met de zoekwoorden 'hoe ik dop invullen' ofwel totaal geen Nederlands kennen of te achterlijk zijn om dood te vallen (of een combinatie van allebei, wat het nog veel schrijnender maakt).
Dat de staat jullie blijft steunen is op zich al een schande en een reden te meer om niet meer in democratie te geloven (als we dat al deden :).

Op naar 2010, een jaartal waar we met vliegende auto's hadden moeten rondsjeezen en supercomputers in robots zouden moeten inplanten om al onze vuile werkjes op te knappen, een jaartal waar we andere planeten zouden moeten verkennen.
In de plaats sta je een uur aan te schuiven terwijl een afgestompte ambtenaar met twee vingers een brief overtypt omdat hij op de windows2000 machine waar hij op moet werken nog altijd niet heeft geleerd van te scannen, backuppen, saven of efficiënt te werken met office. We staan nergens, alles suckt en Kerstmis is een hoop crap.

Frans spreken met de VdaB

Ik ben een van die mensen die ooit in een onderwijssysteem is terecht gekomen waar het huilen was met de pet op inzake lessen Frans. Het ging van fin-de-carrière leraressen die naar Cognac (hoe toepasselijk) stonken, over lessenroosters die niet werden uitgevoerd, om uiteindelijk uit te monden in de niet-opelkaar inspelende interpretatie van de eindtermen tussen de verschillende onderwijsnetten. Vele mensen van mijn leeftijd hebben hetzelfde probleem gekend.
Eindresultaat is dat mensen met het schoolfrans geen al te hoge toppen scheren in deze maatschappij.
Ikzelf heb enige jaren tussen franstaligen gewerkt en ken dus nog hier een daar een woordje of standaardzin om me te behelpen, maar voor de meeste werklozen die deze cursus volgen is Frans even vreemd als Fries of Portugees.

De Vdab heeft ook hier een oplossing voor gevonden, op het eerste zicht dan toch. Het gaat als volgt.
Men gaat eerst in de klassen rond om met de leerlingen één voor één een gesprek te hebben van om en bij de twee minuten (genoeg blijkbaar om iemand's kennis van een taal in kaar te brengen). Dit gebeurd om half negen 's ochtens, een uur waarop zelfs Fransen niet echt Frans praten, laat staan werkloze Vlamingen. Daarna krijg je de beoordeling dat je de komende lessen moet volgen.
De lessen zelf worden vol overgave gegeven door een zowaar gemotiveerde persoonlijkheid uit de Walen, waar men "Nonante" zegt tegen "Quatre-vingt-dix". Men heeft maar enkele dagen de tijd om deze vormloze groep doppers iets bij te brengen, daarom kiest men voor de papegaai-methodiek waarbij iemand een zin leest of zegt, en de andere het napraat. Dat napraten wordt net zo lang herhaalt tot je het zinnetje echt wel erin gestampt hebt. De mensen kunnen deze zin dus in de juiste omstandigheden nabootsen en naklanken, maar weten niet hoe het geschreven wordt en hebben ook gee idee van de precieze betekenis.

Eindresultaat is dat men enkele standaard-zinnetjes die nuttig zijn bij een sollicitatiegesprek van buiten laat leren door werklozen, om zodoende een iets grotere kans te hebben om door de gespreksronde te geraken bij vooral kleinere firma's waar men niet de tijd heeft om diep in te gaan op de sollicitant's kennis van het Frans.

In feite bedot de Vdab de werkgevers (en ook de werklozen) een beetje. Ze laten mensen van wie ze weten dat ze de taal Frans niet machtig zijn, met een truukje nèt genoeg van buiten leren en na-papegaaien om zich te kunnen handhaven in een sollicitatiegesprek.
Eens aangeworven zijn ze natuurlijk even waardeloos dan daarvoor. Waarna ze binnen de kortste keren door de mand vallen en opnieuw aan de dop staan.

Op die manier blijft de winkel van de VDAB weer draaien uiteraard, want telkens er iemand aan werk wordt geholpen door hen krijgen ze waarschijnlijk subsidies, waarna ze opnieuw de schuld aan 'de economie' kunnen geven en meer middelen vragen.

Uiteraard is het tof dat er op z'n minst ièts gebeurd met mensen die onvoldoende Frans kennen, maar het zou beter zijn dat dit probleem op twee fronten wordt aangepakt (en met minder geldverspilling). Nochtans kan dat makkelijk: zorg voor betere onderwijsmethodes (en lesplannen, eindtermen) terwijl je tegelijkertijd de mensen voor wie het te laat is, die al slecht onderwijs hebben gekregen, extra middelen worden vrijgemaakt samen met de bedrijven die Franstaligen nodig hebben.
Op die manier moet je niemand bedotten om subsidies los te weken en uiteindelijk de problemen alleen maar te laten aanslepen.

de motivatiefabriek

Deze week was slecht op de cursus. Niet alleen was er de totale demotivatie van de leerlingen (gevoed door het feit dat deze cursus drie keer langer duurt dan zou moeten), maar er was ook een soort van onrust voelbaar. Iedereen wordt zenuwachtig nu de eindmeet in zicht is en er niet echt merkbare marktwaarde te bespeuren valt bij ons.
Blijkbaar hebben de docenten opeens ook een soort van hogere versnelling ingezet (uitzonderlijk voor ambtenaren) om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk leerstof erdoor te rammen en zodoende de theoretische kennis over de cursus voor de heilige vakantie erdoor te hebben gehaald.
Ik vraag me af waarom. Is er niets mis aan deze manier van werken? Eerst twee à drie maanden zo goed als niets doen, tot slaapverwekkende toestanden toe, om daarna met de vakantie in zicht zo snel als menselijk mogelijk is alles er door te rammen? Ik begrijp ook niet waarom we nu opeens allerlei tussentijdse examens krijgen die op niets slaan, die nauwelijks wat te maken hebben met de technische aspecten van de cursus. Men is de pedalen kwijt, zoveel is duidelijk.

Bij mij persoonlijk resulteerde dit in mijn eerste echte slechte tussentijdse examens (mijn groetensoep smaakte zuur en ik had er te veel zout in gedaan). Op zich lig ik er niet wakker van, het ging toch over onderwerpen die van verre of nabij niks met het onderwerp te maken hebben. Ik vind het alleen jammer dat men nu opeens het tempo heeft gevonden dat men eigenlijk in't begin al had moeten vinden.
Op deze manier hadden we waarschijnlijk al lang klaar kunnen zijn met de cursus, en misschien nog tijd over gehad om enkele mindere punten bij te schaven. Niet dat er veel te veranderen valt aan hun manier van werken. Het minste kritiek dat we geven vanuit de klas naar de docent toe, over de leerstof of over de manier waarop deze wordt ondervraagd, wordt in de kiem gesmoord. Nog meestal met een halve scheldtyrrade erbovenop over hoe blij we wel niet moeten zijn met de geleverde service en leertof.
Uiteraard zijn we tevreden dat er met ons belastingsgeld toch ièts gebeurd, alleen zou het mooi zijn dat dit geld niet alleen wordt aangewend om ambtenaren zo lang mogelijk een cursus te laten uitspuwen, maar om daadwerkelijk mensen aan't werk te helpen.
We moeten leren en werken om het einddoel te bereiken, daar ben ik het mee eens, maar de manier waarop men ons helpt is verre van efficiënt te noemen en staat zo ver af van wat er echt gebeurd in de groentensoep-sector dat ik me ernstige vragen stel bij de graad van tewerkstelbaarheid van deze mensen eens ze deze veel te lange cursus beïndigd hebben.

De vdab lost dit simpel op: men meet niet hoeveel mensen er precies aan't werk geraken, men heeft hier geen cijfers over, zogenaamd om privacy redenen. De vdab is dus een fabriek waar men belastingsgeld omzet in opleidingsdagen voor werklozen, zonder te meten of deze mensen na drie, zes of twaalf maanden al werk hebben, en zo ja, nog aan't werk blijven daarna. Eens de opleiding gedaan is hangt het puur van de individuele opvolging af van de docenten om te weten wat het effect was van de opleiding.
In ieder geval, waar maak ik me druk om, ik ben rustig verder CV's aan't versturen, en vroeg of laat bijt er wel een bedrijf dat enig potentiëel ziet in mij, ik weet wat ik waard ben en ik weet waarom ik bij deze cursus mijn spreekwoordelijke broek zit te verslijten. Oorspronlijk was dat om iets bij te leren, maar momenteel is dat puur om de tijd vol te maken en niet hele dagen in bed te liggen jammeren.
De Vdab geeft misschien wel begeleiding, maar het motiveren van mensen is duidelijk niet hun taak, in tegendeel.

Doppen in December

December is de maand dat veel werklozen een vrij harde les krijgen inzake beheer van hun financiën. Het is namelijk zo dat dit traditionneel de maand is waarop het verlof berekend wordt indien men dit als werkloze nog niet heeft opgenomen.
Het idee van werklozen die verlof moèten nemen is op zich voor mij absurd te noemen maar ok, het is België, en in dit land moet iedereen verplicht enige dagen inschrijven als vakantie, ook al heb je geen geld om jezelf te voorzien van basisvoorzieningen. Vakantie is een soort van heilige koe die verering geniet met fanatisme dat vaak de realiteit ver overstijgt. Niet alleen in de ambtenarij trouwens, ook sommige privé bedrijven hebben meer verlof dan goed voor hen is, maar ik wijk af.

December is dus de maand waarop een uitbetalingsinstelling (vakbond of hulpkas) gaat berekenen of je je verplichte verlofdagen je hebt opgenomen. Doppers doen deze opname door middel van een 'V' op hun stempelcontrolekaart C3A te schijven.

Die 'V'-dag krijg je geen dopgeld en ben je ook onbeschikbaar voor eventuele interimjobs.
Je verdwijnt met andere woorden dus heel even uit de werkloosheidspoel en komt in de vakantie-kas terecht.
De vakantiekas is zoiets als een oud-communistisch systeem waarbij iedere werkgever en -nemer te veel betaald om dan verplicht dit geld op te nemen op de maanden dat zhij (zij of hij dus, taal moet leven!) een lang verlof opneemt, met dat verschil dat we, in tegenstelling tot de communisten, deze vakantie niet verplicht in een aan zee gelegen woonkazerne moeten opnemen, maar in andere oorden waar je moet aanschuiven voor eten.

Dit is dezelfde methode dan wanneer je een 'Z' plaatst, dan verdwijn je even naar de ziekenkas ipv de werkloosheidscijfers. Niet te verwarren met de Z van Zwartwerk, zoals er ooit een dopper heeft gevraagd tijdens een infodag van de vdab. (Moet ik dan Z invullen als ik in't zwart ga werken?).

Tijdens de Decembermaand kan het dus zijn dat de vakbond je niet-opgenomen verlof afhoudt op de laatste uitbetalingsmaand. Daar heb je normaal ook een waarschuwing voor gekregen per brief, om je er op attent te maken dat je nog niet veel dagen 'V' hebt gezet en dus in december de volle 20 dagen zal moeten verplicht opnemen.
Nogmaals, iedereen is verplicht deze dagen op te nemen.

Je kan uiteraard hier en daar per maand een paar dagen verlof invullen om zo tegen December aan toch een redelijke uitkering te ontvangen. Maar dan heb je uiteraard die dagen niets.
Ik doe het gewoonlijk zo: vanaf september heb ik 4 dagen per maand verlof genomen. Hierdoor krijg ik iets minder geld, maar heb ik in December toch nog genoeg om van te leven.

't Is maar een tip aan alle mensen die nooit een V op hun dopkaart zetten: December kan wel eens hard worden anders.

bioritme

Om zes uur 's ochtends staan rondhuppelen als een energie-uitstralend reclamekonijn is niet iedereen gegeven. Enkel ochtendmensen zijn daar toe in staat. Ze staan niet alleen vroeg op maar ze zijn daarbovenop nog in staat van te functionneren zoals het hoort. Tegen een uur of tien 's avonds is hun kaars dan wel aan het uitgaan natuurlijk. De nachtmensen staan op zo'n vier tot zes uur na de ochtendkonijnen en blijven doorgaan tot het weer licht wordt, ze hebben meestal niet veel slaap nodig en tellen in hun rangen vele beroemdheden, uitvinders, ontdekkingsreizigers (en ja, ook een enkele dictator).

Ik ben geen vroege vogel, laat dat duidelijk zijn. Toch heb ik als werkloze een soort gespleten bioritme ontwikkeld.
Een ritme dat me toelaat als een ware evolutionaire stap op z'n Darwiniaans mezelf aan te passen aan het ochtendlijke geforceerd wakker worden. Niet dat ik functionneer uiteraard, ik moet al moeite doen om me gewoon 's ochtends toonbaar te krijgen, laat staan een ontbijt bijelkaar te harken in het halfduister. Het duurt allemaal enorm lang en ik word er totaal slechtgezind van op zulke momenten. Een dag is echt om zeep wanneer ik vroeg moet opstaan EN taken doen die enig denkvermogen van me vergen.

Ik ben namelijk als nachtuil een slaapdronken schip in een pikdonkere zee vol gillende zoutwatermonsters en aanlokkelijke Sirenen die me terug naar bed willen lokken.
Maar ik moet.
Een werkloze die een opleiding volgt wordt met dreigementen over het verliezen van een uitkering verplicht tot meedoen met de ochtendkudde; de lemmings dus, die per duizenden en duizenden 's ochtends over de autostrades rijden in blikken dozen vol electronische rommel.

Ik ben dan ook een wrak, want het vreet aan je, dat opstaan. Je loopt, wandelt, praat en spreekt, maar eigenlijk ben je in een diepe slaap. Een genetisch bepaalde voorbestemdheid om 's ochtends niet echt 100% te zijn is nu eenmaal een handicap in een wereld waar mensen om 7u15 fluitend van hun koersfiets stappen en een praatje doen over het weekend met een collega.
Dit soort mensen is daar trots op, ze zijn fier om zo vroeg en zo wakker te zijn, en spelen dan meestal nog walgelijke dingen als cornflakes en boterhammen met salami naar binnen.

Dit gedrag toont aan hun soortgenoten dat ze ook vroeg kunnen opstaan, kunnen fluiten als een vogeltje en een bioritme hebben waar weinig ruimte is voor improvisatie (6u opstaan, 7u binnenstappen, 8u werkdag beginnen, 16u werkdag eindigen, 18u eten, 19u nieuws, 20.30 pulp kijken op tv, 22u gaan slapen met ochtendmenswijfje of -mannetje).
Dit zijn geen mensen maar evolutionaire zijsprongen en genetische fouten, probeersels van de natuurmolen waarbij het er vooral op aankomt te overleven met zo weinig mogelijk 'leven' en zo veel mogelijk 'over'.

Ik zit er noodgedwongen bij, maar de eerste uren werkt er niets. Mijn hersenen zijn niet in staat om zelfs een simpele opstelsom tot een goed einde te brengen, zeker niet wanneer er alleen maar slappe koffie te krijgen is.

Maar ach, ik ben ook iemand die om vier uur 's nachts (ik noem dat niet vier uur 's ochtends) kan zitten werken aan een verhaal terwijl de koffie staat te pruttelen.
Men belt me soms op om 1u 's nachts in de volle overtuiging dat ik nog wakker ben en wel zal meegaan naar één of andere kroeg.

Evolutie is mijn schijdsrechter, want ochtendmensen gaan sneller kapot, hetzij aan verveling of bij het iets te enthousiast op de fiets springen. Het is hun verdiende loon, want een mens is niet ontstaan om in een rij blikken dozen te zitten wachten tot je voorbij een verkeerslicht mag rijden onder het schitterlicht van een grote volle maan. Mensen zijn ontstaan om te dansen onder datzelfde maanlicht en onverstaanbare kreten de lucht in de stoten bij het drinken van het met wijn vermengde bloed van hun vijanden.

Zit er maar mee...

Sommige collega doppers (werklozen voor mijn Nederlandse lezers) zijn eigenlijk wel een karikatuur van zichzelf.
Hoewel het totaal geen schande meer is om anno 2009 zonder job te zitten, zijn er toch mensen die eerder in schaamte zouden moeten wegzinken door hun typerend gedrag.

In de gebouwen van de Vdab in Tuinslagem zit er zo'n figuur, welnu in feite zitten er wel meerdere, maar deze is wat ze in mijn streek 'een specialleke' noemen. Iemand die er telkens in slaagt de verwachtingen te overtreffen op gebied van ontewerkstelbaarheid.

Zo vroeg hij 'Waarom moet ik naar hier komen als het file is?'
Patatje (laat ik hem maar zo noemen, het zit er niet ver af) zit nu eenmaal zo in elkaar dat hij wars van alle verplichtinge zichzelf als centrum van de wereld ziet. Realiteit is niet echt aan hem besteed, het is in dat soort van denkwereld dat deze man zichzelf, en naar zijn eigen vermogen volkomen terecht, afvraagt waaro hij wanneer het file is naar de vdab moet komen.

De man heeft een soort houding die zelfs de meest hardleerse linkse groen-rode jongen zou doen twijfelen over de aanpak van werklozen. Hij gaat naar eigen zeggen 'niet snel terug werken' omdat men hem nogal snel uitlacht op een job (geen wonder wanneer je de meest fantastische, beschamende, intieme, domme verhalen blijft vertellen tegen je collega's zonder daar enige werkbare betrouwbaarheid tegenover te stellen).
Hij gaat er ook prat op dat iedereen dom is (behalve hijzelf) en heeft weinig kans de groetensoep-cursus tot een goed einde te brengen weet hij zelf te vertellen. In dat laatste heeft hij volkomen gelijk aangezien hij dommer is dan een zak bonen en de tact bezit van een speenvarken.

Het meest erge aan zulke jokers proberen op te voeden tot mensen die te werk gesteld kunnen worden is het feit dat ze de plek innemen van mensen die het wel goed menen, en waarschijnlijk al meer dan zes maanden op een duistere lange wachtlijst staan om een kans te krijgen op een opleiding.
In tussentijd zit Patatje in een luie stoel te spelen met zijn gsm (260 euro), terwijl hij luide smakgeluiden maakt met zijn kauwgom, met daarbij de overdreven geldingsdrang is hij een karikatuur, gekleed in een te kort nepleren jasje, te korte broek en een dom petje op zijn te dikke hersenpan (wat me vragen doet stellen over hetgeen er onder die hersenpan zit, veel kan het niet zijn buiten lucht en vet).

Misschien dat de vdab, hongerig als altijd om met de nodige subsidies mensen te educeren en tot werken aan te zetten, eens werk kan maken om zulke mensen meteen te plaatsten waar ze thuishoren, een plek ver weg van alles wat met dit soort werk te maken heeft, maar dichtbij een hersenloze job die bij hem past. Het in doosjes stoppen van schroefjes, het kleven van enveloppen, het schilderen van hangars, soep uitdelen aan daklozen of het tussen straatstenen opgehoopte onkruid verwijderen uit het straatbeeld; om maar iets te zeggen.

Op de vraag van de docent waarom hij geen plek wilde aanvaarden op een stage, antwoordde Patatje dat hij zich niet graag in andere milieus bevond dan waar hij nu zat (lees: het café met dorpsgekken), dat hij ook niet graag ver van huis was.
Een uurtje later vertelde hij me in de kantine dat hij het een schande vond dat hij "maar" een uitkering kreeg van rond de 900 euro per maand, waarna hij een hap nam uit een enorm grote baguette met allerlei lekkere groenten tussen.
Ik vroeg hem vervolgens of hij nog thuis woonde.
Het antwoord luidde; 'Ja zé, nog altijd thuis want ik kan geen eigen woning betalen met dat dopgeld.'
Ik schudde mijn hoofd en wandelde de kantine uit.
Ik ken mensen die met 630 euro moeten rondkomen, alleen wonen en verder alles zelf moeten regelen van eten tot was en plas. Ik ken ook mensen die kraanwater drinken om hun hongergevoel te stillen tot ze naar de gaarkeuken van de stad kunnen.
Maar deze werkloze, domme, slechtgekleede, egocentrische aap krijgt 900 euro. Met daarbovenop nog eten, vervoer, onderdak, warmte, hulp, gewassen kleren en een gratis opleiding. Toch krijgt hij het voor elkaar om te klagen terwijl hij een indigestie-opwekkend broodje opschrokt. Toch krijgt hij het voor elkaar om misbruik te maken van dit systeem en andere mensen te hinderen in hun opleiding door de lessen te verstoren en aandacht op zichzelf te trekken.

Echt jammer dat er geen hardere politiek wordt gevoerd tegen dit soort werklozen, die het verpesten voor een heleboel andere mensen.

vdab en planning

Het is weer zover. Nu ik dacht dat de cursus mooi verder kon ingeplanned worden hebben we nu opnieuw een situatie waarbij we geen week op voorhand van iets weten.
Je hebt dus als cursist geen vooruitzicht op welke dagen je moet aanwezig zijn en welke niet, wat uiteraard het onmogelijk maakt om privé dingen te regelen, je administratie bij allerlei diensten in orde te brengen, laat staan dat je interimjobs zou kunnen doen.
Momenteel krijgen we voor morgen en overmorgen een planning (die ik een maand terug heb uitgeprint gekregen) en verder moeten we het maar raden.
Vanaf maandag staat mijn persoonlijke kalender dus vol met vraagtekens; probeer maar eens langst te gaan bij de belastingen of boodschappen te doen voor bejaarde familieleden die je hulp nodig hebben wanneer je zelfs niet kan zeggen welke dagen je wel of niet naar de cursus moet.

De cursus groentensoep maken hier in Tuinslagem is bijgevolg een soort gevangenis, waar je wel stipt op tijd moet zijn (iets waar ze nogal steng op toezien aangezien het gemakkelijk te controlleren valt) en liefst nooit ongewettigd afwezig bent (een gewettigde afwezigheid moet danook met net iets te veel papierwerk worden in orde gebracht). Langst hun kant speelt de planning echter geen rol blijkbaar. Je kan werklozen in hun ogen toch laten opdraven wanneer je daar zin in hebt, werklozen hoeven nooit naar de tandarts, hebben geen papierwerk, moeten nooit privé iets regelen en hebben al helemaal geen nood aan ontspanning of daguitstapjes. Ze moeten altijd klaar staan om te compenseren voor de totale inabiliteit om te plannen vanwege de vdab-docenten.

De klachten die we overmaakten aan hogerop hieromtrend zijn blijkbaar totaal voor niets geweest, want na het gebabbel en gezever zitten we nog altijd met dezelfde rotsituatie.

ex-oostblokkers en ons

Nu de val van de Berlijnse muur twintig jaar achter ons ligt, lijkt het me mooi om even een 'down to earth' toestand te schetsen die zich momenteel voordoet. De Oost-Europese landen worden dan wel ex-Sovjetstaten genoemd, de Westerse landen zoals België mogen voor mijn part sindsdien als ex-Westerse landen aangeduidt worden.
We zijn niet zo Westers als dat men ons wil laten geloven, een eenvoudige blik in de klassen waar ik langsloop elke dag bij de vdab groetensoep-cursus leert ons dat er nogal veel van deze ex-Oostblokkers in onze middens zitten.
Op zich vind ik deze mensen vrij sympathiek. Ze hebben een soort onverschilligheid over zich, die gecombineerd wordt met een gecamoufleerde doelvastheid. Bij de lessen zijn ze meestel net genoeg mentaal aanwezig, tussen de rookpauzes door, om voor de nodige punten te zorgen.
Ik hou wel van dit soort mensen, ze zijn meestal vrij hard werkend, wat niet van Belgen kan gezegd worden eens je ze van naderbij bekijkt, en gaan voort op wat ze zelf onderzoeken en uitvinden in plaats van klakkeloos alles over te nemen wat hen aangeleerd wordt.

Waar ik echter wel een probleem mee heb is de verhalen die ze vertellen over het hoe en waarom van hun verblijf hier. Zo is het een gangbaar iets voor Russische jongemannen om te gaan lopen uit hun thuisland uit schrik voor de legerdienst, iets waar ik volledig kan inkomen gezien de gruwelijke verhalen. Het probleem is dat ons land daar, los gezien van de menselijke kant van de zaak, niets mee van doen heeft. Deze kerels komen dus naar hier om het beter te hebben (wat ik ook zou doen in hun plaats uiteraard), ze gaan eender welke opleiding volgen en krijgen vanaf dan twee assistentes, een paar docenten en een handjevol administratieve steun onder hun spreekwordelijke konten. Iets dat veel geld kost, ... en niet meteen iets opbrengt.

Menselijk gezien mogen deze mensen van mijn part gerust hier komen werken en leven om mee te genieten van de voordelen die dit land te bieden heeft. Ik bied deze mensen met plezier een pintje aan zelfs. Ik ben dan ook zelf een dopper, geen politieker die het land moet besturen en van de ondergang vrijwaren. Dat laatste daar wringt'm een serieus schoentje mijn inziens, aangezien het blijkbaar als normaal wordt beschouwd dat twee van de zes leerlingen exact om deze redenen in deze opleidingen zit. Waar ze eerlijk gezegd, heel vaak plek in nemen van mensen die Nederlands kunnen, hier belastingen hebben betaald en gewerkt hebben.

Je zal maar de arbeider van een groot bedrijf zijn dat net op de fles is gegaan, die meteen weer aan de slag wil en zich gaat omscholen bij de vdab. Om dan te horen dat er een wachttijd is van een jaar tot twee jaar voor de opleiding die je zou willen volgen. Terwijl die opleiding spreekwoordelijk vol zit met mensen die hun legerdienst in Rusland ontvluchten!? Iets klopt er niet. Jammer genoeg kan je dit soort observaties niet maken zonder meteen voor ultra-rechtse zak uitgemaakt te worden. Het is en blijft moeilijk uiteraard om een balans te vinden tussen een goed werkend sociaal vangnet en een open invitatie voor iedereen die in zijn of haar land in de miserie zit.
Graag zouden we iedereen voeden, onderwijzen en helpen. De middelen zijn echter beperkt, net dat maakt het zo jammer dat er niet echt 'gekozen' wordt voor die of gene mens, maar men laat de boel maar op z'n beloop. Het is net zo'n laks first-in-first-out systeem waar duchtig misbruik van wordt gemaakt. Spijtig dat traditioneel linkse politici dit onderwerp blijven mijden, het is nochtans sociaal om een systeem dat opgezet is om mensten te helpen niet te laten verloederen of leegzuigen maar om het integendeel te versterken en streng te beheren zodat het kan blijven bestaan.
Misschien is dat meteen wel de grootste vergelijking tussen het oude Oostblok en het Westen, we zijn allebei even laks maar op een verschillend tempo.

November is te laat

Het was deze maand weer zover. De uitbetalingsinstelling, in mijn geval de vakbond genaamd ACV, had het opnieuw klaargespeeld om de verwerking van mijn dopkaart en de resulterende uitbetaling er langer dan normaal over te laten doen. Niet toevallig viel de eerste van de maand op een feestdag deze keer met daarbovenop nog een week herfstvakantie (of hoe noemt die verlof begin november ook al weer waar men naar ondingen als de boekenbeurs loopt met snotterige kinderen in pousettes terwijl ze op jacht gaan naar handtekeningen van ex-journalisten die hun graantje willen meepikken in het shnabbel-circuit, ook wel 'de literaire wereld in Vlaanderen' genoemd).

Het is ook vrij lastig om als dopper te weten te komen of je geld gestort is of niet. Je doet eerst je ingevulde C3A controlekaart binnen zoals elke brave werkloze, waarna je in een soort zwart gat valt, zonder nieuws, zonder enige manier van kennisname over de te storten gelden. Je moet dus gewoon afwachten, iets waar werklozen goed in zijn. Intussen loopt er potentieel vanalles mis met dat administratieve vod.
Zo drop ik mijn dopkaart meestal in de brievenbus bij het ACV, een brievenbus die net tussen twee drankgelegenheden in ligt en dus vrij vaak als openbaar toilet wordt gebruikt. Ik heb echter weinig keuze. De reden dat ik het daar in de bus schuif heeft vooral te maken met de bekrompen openingsuren van de vakbondskantoren, dat, gecombineerd met de stank en de onhygiënische wachtzaal waar je normaal zou moeten wachten, geeft de doorslag om de vrij riskante weg te kiezen.
Je kan ze ook afgeven aan een vakbondmedewerker, al kost dit enorm veel tijd en frustratie. Je kan ze ook in een bakje leggen dat hiervoor klaarstaat achter in hun kantoor. Wanneer het kantoor open is, is dat ook de beste oplossing, helaas zijn de openingsuren vrij minimaal.

Anno 2009 is het nog altijd zo dat je met een kartonnen kaartje en een stempel moet bewijzen dat je werkloos bent, en daar zit nu net het probleem. Dat kartonnen kaartje kan dus veel rare dingen meemaken tussen het moment dat je het binnengooit en het ogenblik dat je je centen ontvangt. Zo kan je de pech hebben dat er net een stagiaire of niet-zo-snuggere medewerker van de vakbond een slechte dag had en je kaart, samen met die van een stuk of vijftig lotgenoten, in een schuif laat liggen. Je kan ook meemaken dat de vakantie die je aanduidde op de kaart (met een V van 'Vuile dopper') nog moet verwerkt worden door een aparte dienst, deze dienst, zo zal je zien, is dan meestal zèlf met verlof, waardoor je nog langer naar je geld kan fluiten.

Wat ik niet begrijp is dat de RVA niet gewoon zèlf deze gelden stort op de rekeningnummers van de opgegeven werklozen. Laat ons zeggen dat de administratieve kant nog kan behandeld worden, indien gewenst, door de vakbonden maar dat de eigenlijke uitbetaling gewoon rechtstreeks gebeurd.
Met terug te krijgen belastinggelden gebeurd dit toch ook rechtsreeks niet? Op deze manier kan de RVA beter contorolleren wie er wat wanneer ontvangt, en kan de vakbond zich op de taken richten waar ze voor in het leven geroepen zijn. Namelijk het redden van arbeiders uit de klauwen van boosaardige weverijen, het in brand steken van autobanden onder het luid bespelen van groene of rode fluitjes en het rechtzaken aanspannen tegen bazen die secretaresses lastig vallen tijdens de koffiepauze.
Het uitbetalen van dopgeld is volgens mij een taak van de staat en haar sociaal vangnet, niet van een boel verzuilde administratie die nauwelijks bereikbaar is en ondertussen verzuipt in het papierwerk.

voor de achterblijvers

Wanneer ik de verhalen hoor van de mensen om me heen die nog wèl werk hebben, zie ik steeds eenzelfde patroon terugkeren, de continue druk op de ketel. Vaak gaan deze verhalen over bedrijven die de crisis proberen door te spartelen met alle mogelijke middelen, terwijl hun middenkader-mensen zo erg vrezen voor hun meestal dikbetaalde jobs zonder inhoud dat ze de echte werkende mensen herleiden tot muilezels.Vaak gaat er achter deze verhalen een hele geschiedenis schuil over wanbeleid en laksheid. Bij de meeste bedrijven is deze epauletten en nette dassen cultuur zonder inhoud nu stilaan weg aan het ebben. Bij vele bedrijven is er een soort alarmlamp gaan branden waarbij de top door heeft dat ze het met minder moeten stellen op alle niveau's, dat ze niet langer kunnen leven in een structuur die per vijf werknemers evenveel managers nodig heeft om simpele taken gedaan te krijgen.
Ik zie danook meer en meer van deze middenkader mensen uit alle macht vasthouden aan hun vette lonen en hun inhoudsloze jobs. Ze kijken en interpreteren cijfermateriaal en rapportjes, maar verder zijn ze machteloos over hun eigen situatie. Meer en meer van deze mensen worden geweerd uit bedrijven, toch uit bedrijven die echt vooruit willen. De rest loopt rond als een zombie, waar het allemaal niet uitmaakt. Deze laatste zijn de bedrijven die nu zitten te bedelen om overheidgeld en uit alle macht mensen buitengooien zonder verder stil te staan bij de gevolgen.
Ik vraag me in zulke gevallen af of ik niet beter af ben momenteel zonder job. Akkoord, het is geen ideale situatie, maar het is alleszins beter dan op een onderbetaalde job drie bazen proberen tevreden te stellen in een bedrijf zonder toekomst.

Binnen afzienbare tijd wil ik graag me terug inzetten, hard werken, voor een bedrijf dat het waard is, vooruit kijkt en correct investeert zowel in materiaal als werknemers. Zulke bedrijven zijn er best wel genoeg,... zulke bedrijven zijn momenteel trouwens van de gelegenheid gebruik aan het maken om hun werknemerslijst te zuiveren, op een slimme manier... zonder blinde ontslagen te laten vallen.
De andere bedrijven lopen achter de feiten aan en zullen tijdens de heropleving van de economie met de weinig en onder gequalificeert personeel zitten. Zulke firma's moet je als werkloze totaal mijden, want daar werk je hooguit zes maanden, met nul vooruitzicht en een hoop stress en ellende erbij. Het leven is te kort om je te laten uitzuigen door een zombie-bedrijf.

I've got the look...

De werklozen-look is iets waar vooral mannen de laatste maanden meer en meer in terug te vinden zijn. Wanneer je ontslagen wordt na jaren dienst, je een ontslagpremie krijgt en bovendien in een arbeidsmarkt terecht komt waar er geen zak goed werk te vinden valt, dan ga je na een tijd later opstaan. Na een tijd ga je bij dat late opstaan ook vergeten je te scheren, of in mijn geval vergeet je het niet echt, maar laat je het achterwege omwille van een defect scheerapparaat. Een nieuwe kopen is niet meeteen een optie wanneer je 600 euro in het rood staat.
Dan maar met de scheermesjes die hier nog her en der verspreid liggen, al is er dan altijd het gevaar dat je lui in de spiegel kijkt, in slechte verlichting (omdat de helft van de lampen stuk zijn) en dan per ongeluk (of iets minder per ongeluk) in je gezicht snijdt of door je polsen gaat.
Waarom niet denk je dan. Nog een werkloze bij die bloedend uit zijn badkamer wordt gehaald.

Na een poos ga je er uitzien als een pornoster uit einde jaren Zevenig; een versleten jasje, schoenen van een paar jaar oud en een Carl-Huybrechts-op-een-slechte-ochtend smoel.
Zo sta je dan in het vakbondskantoor, aan te schuiven tussen mensen die nog niet doorhebben dat ze zich arm bellen met hun gsm en soortgenoten die hun haar al weken niet hebben gewassen.
Nochtans zijn de echte basis verzorgingsproducten niet zo duur. Je moet er dan wel voor over hebben om weken naar zoiets als bijvoorbeeld appelsienen te ruiken natuurlijk, al ga je na een tijd gewoon onverschillig worden voor alles dat op dure zeken en shamoos lijkt.

Aangezien er meer en meer werklozen bijkomen, denk ik dat deze tak van de economie nog zeer barre tijden te wachten staat.

Nederlands spreken

In ons land is er altijd wel wat te doen over de zogenaamde taalfaciliteiten. Wat vaak over het hoofd gezien wordt door mensen die graag met de ene of de andere taalvoorkeur komen aanzetten, is het feit dat een taal een zeer belangerijk aspect is van communicatie op de werklvloer.
Het is dan ook heel jammer om te zien hoe bij de vdab nogal wat mensen in cursussen en opleidingen gezet worden waar ze eigenlijk geen bal van begrijpen. Niet omdat ze dom zijn, maar vooral omdat ze de taal niet machtig zijn.

Tegelijk met deze vaststelling lees ik dat men het Steunpunt Gelijke Onderwijskansen gaat sluiten omwillen van bespraingsmaatregelen. Ik zie hier de besparing niet echt eigenlijk, wanneer je ziet hoeveel mensen zonder kennis van het Nederlands tòch verplicht worden een opleiding te volgen in datzelfde Nederlands, dan kan je alleen maar spreken van verkwisting van middelen. Wat heeft het voor zin om een Ghanees die nauwelijks zich verstaanbaar kan maken een opleiding tot dakwerker te geven wanneer deze al bij de eerste de beste werkgever door de mand zal vallen als iemand waar 'moeilijk' mee samen te werken valt.
Deze mensen willen werken, deze mensen willen Nederlands leren (diegenen die dat pertinent weigeren kan je trouwens makkelijk alle vormen van steun ontzeggen vind ik).
Toch gaat men dit centrum sluiten, puur om op korte termijn geld te besparen in deze crisistijd.
Op lange termijn zal zich dat wreken in meer onmondige mensen, meer niet-Nederlandstalige werklozen en vooral een disrespect tegenover deze taal. Want zeg nu zelf, als het land waar je naartoe gaat zèlf het al niet meer de moeite vindt om lessen te geven in de voertaal, wat moet een buitenlander er dan hoog mee oplopen? Of verwacht de betrokken minister (socialist trouwens) dat deze mensen uit eigen beweging en uit eigen buidel een taalles gaan nemen?

Een cursus Nederlands is nochtans broodnodig, al was het maar om de nodige middelen die momenteel worden aangewend om opleidingen te geven toch een klein beetje nuttig te gebruiken.
Heel concreet: ik kan slechts met de helft van de studenten van onze klas groentensoep-maken een gesprek voeren tijdens de pauze. De rest zijn mensen uit het voormalige Oostblok die op de vlucht zijn voor hun legerdienst of economisch betere oorden opzoeken. Hen kan het niet veel schelen of ze een cursus automechanica, sierduiken of kinderverzorging volgen: als er maar geld op tafel komt en ze niet terug moeten van waar ze komen.

marginaal worden

Wanneer je werkloos bent is het dagelijkse bestaan al snel een gevecht tegen je eigen demonen. Gemakzucht, armoede en een gebrek aan discipline zorgen er al snel voor dat je door je omgeving als marginaal beschouwd wordt.

Het is echter moeilijk om elke dag opnieuw op tijd uit je bed te komen, de rekeningen door te nemen om vervolgens met een glimlach de rest van de dag tegemoed te zien.
Wanneer je vriendin je niet meer ziet staan, je naar verlopen DVDs kijkt die je al jaren in je collectie hebt staan, je de afwas ziet aangroeien zonder de moed te hebben er aan te beginnen, dan kom je in het vaarwater van de marginaliteit.

Marginaal als in: geen deo meer gebruiken, de winterjas van drie jaar geleden nog dragen ook al zitten er scheuren in, geen verwarming aansteken uit financiële overwegingen, eten uit blik kopen omdat het in promotie staat in een onbetrouwbare discountsupermarkt, ... u kent het wel.
Ik voel me de laatste dagen wat beter in die strijd, gewoon een kwestie van geld zeer goed te gebruiken - als is het maar om af en toe iets kleins te kopen dat je gelukkig kan maken - bovenop een soort van pose te behouden die op zijn minst mee kan met de mensen met een job en een leven.

Alleszins vecht ik liever tegen de marginaliteit dan op een nine-to-five job tussen gediplomeerde egocentrische mensen hele dagen te moeten luisteren naar hoe geweldig ze wel niet zijn en hoeveel hun auto wel niet kost per maand. Daar krijg je dan een bore-out of een burn-out, afhankelijk van hoe je in het leven staat. Ik lag vandaag tot twaalf uur in mijn bed omdat ik moe was. Het zachte geruis van mijn computer was alles dat me begroette. Voorlopig lijkt me dat ook meer dan voldoende.

Een nieuw begin

Eindelijk krijgt onze klas iets meer te doen. Vandaag hadden we een fijne dag eigenlijk. Mr. Spruit heeft een volledig andere aanpak op gebied van lesgeven en heeft ons meteen laten kennismaken met een grote hoeveelheid nieuwe leerstof.
Zo kregen we vandaag alles over tomaten, aardappelen en netelsoep te horen. De komende dagen zullen we echt een tandje moeten bijsteken om een en ander te zien en te koken.

Jammer dat er zo verschikkelijk veel tijd is verspeeld door zijn voorganger. We hadden deze tijd best kunnen gebruiken om op dit niveau dingen aangeleerd te krijgen, en er mee te oefenen.

Anyway, ik ben terug gemotiveerd, al de rest van mijn dagen gaan niet zo best eigenlijk en deze opleiding is daarom een welkome afleiding en een noodzaak. Hopelijk blijft dit strakke tempo aanhouden en kunnen we er echt iets mee beginnen binnen enkele weken.

er is nog hoop...

De voorbije weken heb ik meermaals mijn beklag gedaan over een aantal wantoestanden bij het centrum van Tuinslagem. Welnu, er is een oplossing. Niemand had ons iets gezegd, maar er bestaan kanalen via dewelke je bepaalde problemen bij cursussen of de werking van de vdab kan melden.
Dankzij een stom toeval ben ik met mijn grieven terecht gekomen bij een persoon (laat ons hem de 'hoofdkok' noemen). De hoofdkok was uiteraard stomverbaasd om te horen dat we met de klas geen einddatum te horen kregen voor onze cursus, de planning te wensen overliet en we vaak gewoon niets zaten te doen in een lokaal waar we niet uit mochten. Praktijken die niet echt passen in de 'snel mensen aan passend werk helpen' politiek van deze instelling.

Ik ben dus promt ook uitgenodigd om mee te doen aan de zogenaamde 'cursistenraad'. Iets waarbij men met de bazen van de vdab, de vakbonden en andere vertegenwoordigers van de klassen kan samenzitten om over problemen en mogelijke oplossingen te praten.
Ik denk dat dat een interessant gesprek wordt. Vooral omdat de hoofdkok me verzekerde dat dit geen nep-democratisch instrument was om ons ook iets te laten zeggen en voorstellen om vervolgens verder te doen zoals ze bezig zijn. De bedoeling is om verandering te brengen in de werking en te luisteren naar de grieven die er zijn op een flexibele manier.
Het zou me positief stemmen moest dit ook echt gebeuren, afwachten dus.
Ook als het goed uitdraait wil ik hier verslag van doen, anders wordt deze blog gewoon een opsomming van waar het zoal foutloopt bij de ambtenarij, iets waar het leven een beetje te kort voor is om me met bezig te houden denk ik.

Verder heb ik vandaag een zogenaamde lees-dag gehouden. Een paar achterstallige boeken hadden eindelijk nog eens wat aandacht nodig.

stempels en papieren

Weerom ben ik gekloot door de ouderwetse (zeg maar gerust middeleeuwse) manier van gegevensverwerking van een administratie. Dit keer is het de ACV instelling die opnieuw een stel controlekaarten heeft verloren gedaan. Iets dat ze ongeveer in de helft van de tijd doen.

Hoet gaat dat in z'n werk? Wel: Eerst en vooral is het al belachelijk dat een werkloze een kartonnen soort invulkaart moet binnenbrengen met daarop zijn gewerkte en niet-gewerkte dagen, er zijn betere sluitende oplossingen hiervoor. Maar daar heb ik al over geschreven enkele dagen terug. Deze kaarten worden dan verzameld in een bakje waar de werkloze ze kan ingooien. Ze worden tegelijk verzameld door de vakbondsmensen die ze ook krijgen van de mesnen die aan hun bureau komen (na een uur of langer te hebben staan aanschuiven en wachten in een Soviet-wachtzaal).
Gewoonlijk neemt men de kaarten die ze zelf in handen hebben gekregen aan het bureau allemaal samen om deze dan naar het hoofdhuis te sturen ter verwerking.
De kaarten in het bakje blijven meestal liggen tot het de eerste van de maand is, om dan verwerkt te worden.
Dit verwerken gaat ook vrij raar eigenlijk, want wanneer je belt dat je bijvoorbeeld op de 7de van de maand nog geen geld hebt gezien, kunnen ze het meteen in orde brengen via de computer. Vrij raar, zeker omdat je dan altijd een paar excuses te horen krijgt in de aard van : 'De RVA is er nog mee bezig, uw dossier was niet volledig'...
Elk excuus is goed genoeg om gewoon niet te hoeven zeggen dat er één of anderen vakbonds-chick haar spullen niet heeft verwerkt omdat ze bijvoorbeeld haar kleine van 't school wilde gaan halen ofzo.
Reken daar nog bij dat de banken en de vakbond in de weekends (en de vrijdagen) niet echt werken, met daarbij de ongeloofelijke stomme overdracht tusseen de banken onderling, en je hebt al gauw 4 tot 5 dagen te wachten tot je je geld op de rekening ziet.

Het probleem is ook dat je nooit weet of het er nu door komt of niet. Je zou in principe na 2 dagen al kunnen bellen om te vragen of er iets met de verwerking scheelt, maar misschien is het de derde dag dan wel gewoon op je rekening verschenen?
Ook hier is de informatisering nog ver weg. Men zet nog stempels, controlleert nog handtekeningen en namen, men moet in ouderwets opgestelde databanken dingen manueel gaan opzoeken.

Misschien zou het beter zijn om al die papieren-rommel af te schaffen en wie werkloos is (ECHT werkloos is) gewoon betalen wat ze hem/haar moeten betalen. Rechtstreek van de staat uit, zonder al die betalingskassen, hulpkassen en vakbonden. Deze laatsten creëren enkel maar meer wachtrijen, langere uitbetalingstijden en vooral meer ouderwetse administratie.
Al dit personeel zou beter ingezet worden om controle uit te oefenen op de werklozen en de vdab werking. Op deze manier krijgt iedereen zijn geld, tenzij men er geen recht op heeft.
Momenteel krijgt iedereen zijn geld, ook de profiteurs, zij het alleen meestal te laat of willekeurig.
Is dit dezelfde staat die wilde besparen? De staat die op de centen moet letten? Ik dacht van wel.

Een boterham van twee uur

Vannacht was het zo rustig bij mij thuis dat ik een heel pak papierwerk en andere zaken rustig in orde kon brengen. Ik had zelfs de rust en de tijd gevonden om een boek verder uit te lezen.
Maandag had ik toch niet echt iets te doen (buiten de paar mails met CV's sturen). Het werd dus vrij laat zondagnacht, wat maakt dat ik tot ongeveer de middag heb geslapen.
Dat slapen is tegenwoordig wel nodig aangezien ik pijn heb in mijn gewrichten en dus een beetje healing-time kan gebruiken. Langer slapen is ook meteen minder geld uitgeven.

Tegen de middag opstaan heeft ook een eigenaardige bijwerking, dat merkte ik toen ik om boodschappen ging. Ik moest naar de apotheker, de vakbond en de krantenwinkel.
Alles was echter gesloten. De openingsuren van de meesta van die dingen zijn zo opgesteld dat ze tussen 12 en 14u gesloten zijn.
Moeten die mensen dan zo veel eten 's middags dat ze TWEE volle uren nodig hebben om een boterham te eten?
De economie ligt met andere woorden twee uur stil rond de middag. Hoewel dit de ideale uren zijn om te verkopen, vermits er veel mensen net dan opstaan, middagpauze hebben of gewoon hun dat zo indelen. Die gedwongen twee uur inactiviteit betekend dat je ofwel 's ochtends ofwel in de late namiddag moet winkelen, met kans om tegen de spitsuren nog bezig te zijn.

Ik ging dus huiswaards en zal binnen een dik uur nog eens proberen iets te kopen. Het lijkt soms alsof kleine zelfstandigen niet willen verkopen, geen goede zaken willen doen.

De Gouden dopkaart

Eind september was het weer zover. Ik moest bij de zogenaamde uitbetalingsinstelling een C3A controlekaart halen om in oktober mijn dagen van werkloosheid te kunnen aanduiden.

Soms heb ik de indruk dat deze controlekaarten (dopkaarten) van puur goud zijn gemaakt, want je moet verrekt veel moeite doen om ze te pakken te krijgen.
Desalniettemin is het maar een vodje papier waar je op't einde van de maand een handtekening op plaatst samen met je gegevens.

Je moet deze kaart altijd bij je hebben als werkloze, ten behoeve van de controle. Vooral mensen die af en toe een paar interemjobs nemen moeten dit zorgvuldig bijhouden en invullen om niet in de problemen te komen als zogenaamde zwartwerker.

Het probleem is niet zozeer het invullen van die papieren maar vooral het bekomen van de kaarten zelf zo blijkt.
Vandaag stond er in het kleine warme ACV kantoor een stuk of 20 man in een Soviet-tijdperk rij te wachten om via het onthaal een kaart op te halen voor de maand oktober.
Vlak voor me stond een jongedame die net een job als lerares had bemachtigd en haar papieren snel in orde kwam maken (ze werd afgesnauwd door de trut aan het onthaal omdat ze haar dagen niet correct had ingevuld, hoewel de juffrouw haar net had uitgelegd dat ze hulp nodig had bij het invullen omdat ze ook enkele dagen interim had gewerkt).
Achter mij stond een jonge kerel die continu kloeg over het feit dat het zo lang duurde. Achter hem stond van kop tot teen opgemaakte vrouw die op haar gsm stond te typen (waarschijnlijk aan het twitteren of weet ik veel waar ze zich zoal mee bezighouden).

Helemaal vooraan war er oponthoud. Een Oosterse migrant had een probleem met zijn papieren en de spelling van zijn naam; in plaats van hem door te sturen naar een van de 5 bureaus verderop, werd hij prompt aan de info-balie geholpen. (Problemen als dit zijn schering en inslag omdat men alles op papier doet, wat fouten veroorzaakt. Vooral Oosterse namen blijken een grote uitdaging te zijn voor het 'informatica'-systeem van de staat,... indien men iedereen gewoon via een streepjescode en nummer zou bedienen zou er al veel ellende verdwijnen, het gaat ten slotte om steun te krijgen en niet over het feit of je nu zus of zo heet).
Je kan ook niet verwachten dat een systeem dat in de jaren tachtig werd bedacht door een paar ambtenaren anno 2010 tegen Cyrillisch alfabet bestand is.

Het duurde vijf volle minuten om een kopij te maken van de papieren van deze man (een stuk of drie in totaal) en dan nog eens twintig minuten om hem in een kruising tussen Antwerps / Frans / OCMW-engels uit te leggen dat hij naar het gemeentehuis moest gaan, waar er ongetwijfeld nog meer van dit soort ambtenaarstypes aan de infobalies 'werken'.
Ik had medelijden met deze man, die zelfs een mooi kaftje had gekocht om zijn administratie in op orde te houden. Hij zou deze week niet meer geholpen worden vrees ik, want het naderde vier uur. Het uur waarop ons land stilvalt en de hulpbehoevenden de straatstenen moeten opzoeken.

Na exact 42 minuten in de rij staan was het mijn beurt. Ik knikte vriendelijk goeiedag (fake) en vroeg om nieuwe dopkaarten. Ik kreeg er twee en wat gebrom van de hopelijk zo snel mogelijk door computers vervangen vakbondstrut.
Ik vroeg of ik er niet meer kreeg, want anders moest ik volgende maand opnieuw aanschuiven wanneer deze binnen moest. Ze knikte "nee" en snauwde dat ze er maar twee mocht geven.
Ik ging weg en mompelde iets lelijks dat ze net niet kon verstaan.

Ik begrijp totaal niet waarom men werklozen het leven zuur maakt.
Je kan toch tegelijk een stevig, activerend en correct beleid voeren, zonder de mensen te kloten?

Je kan bijvoorbeeld jagen op profiteurs, zwartwerkers en mensen die het systeem misbruiken door te werken en te doppen tegelijk. Maar waarom zit men continue de echte gewone werklozen te pesten? Waarom mag je bijvoorbeeld geen vijf dopkaarten meenemen?
Ik zie er enkel positieve kanten aan... je hebt minder lange wachtrijen aan de vakbond wanneer je er meer dan twee geeft. Je hebt ook minder gefrustreerde mensen in diezelfde wachtrij staan, je hebt dan ook meer tijd om je bezig te houden met de werklozen die iets van hun administratie in orde willen brengen , of godbetert: om hulp te bieden aan deze mensen.
Neen, in de plaats verspeelt men belastings-, en lidgeld aan het twee-dopkaarten-per-persoon te geven. Gewoon om hun winkeltje, hun vaste job, lekker veilig te stellen. Ik stem voortaan op politici die dit soort flagrante kloterij en verspilling te lijf gaan.

Dit is een gedrag dat je bij al deze diensten ziet: zowel OCMW, RVA, Gemeente, VdaB en zeker bij vakbonden en hulpkassen: men gaat efficiëntie uit de weg, men houdt vooruitgang en vlotte bediening tegen om alles "zijn gangetje te laten gaan". Om er voor te zorgen dat men vier, in plaats van één, iemand nodig heeft om een stempel op een papier te plaatsten en een kopij te nemen op een machine die te groot, oud en duur is.

Want men kan met dit soort volk niets anders aanvangen dan ze achter een bureau een repetitieve taak te laten uitvoeren en ze tegen elkaar laten staan lullen over hun kindjes en het verlof; want deze mensen kunnen niet beter.

Deze mensen zijn eigenlijk veredelde werklozen, die in plaats van in de werklozenstatistiek zijn opgenomen in het ambtenarenkorps. Een vaste benoeming die hen van de straat houdt en meteen ook voor zorgt dat al die brave gediplomeerde mensjes die eigenlijk altijd braaf 'hun puntjes' haalden op school toch èrgens terecht kunnen. Het is hun versie van een win-for-life ticket. Levenslang 1000 of 2000 euro, al naargelang wie je kent.

In een normaal open systeem zouden deze mensen liggen creperen in een goot van een grote boulevard die gebouwd werd als toegang tot een grote moderne stad; deze mensen zouden de schurftige honden zijn die wegens te incompetent gewoon bedelen om te kunnen eten.
In ons land krijgen deze mensen geld, een beetje macht, verlof en vooral veel koffie.

Ze leren niet bij, motiveren niet, hebben geen werklust en zijn ronduit laks. Ze zijn onwetend, dom, zwartgallig en werken echte vooruitgang tegen omdat ze er niets van snappen en nooit willen bijscholen. Ze zijn een blok aan het been van de vooruitgang.

Men zou net zoals bij een bankinstelling een apparaat moeten hebben dat deze kaarten verdeelt. Of nog beter: zorg ervoor dat al deze info gewoon elektronisch wordt bijgehouden.
Wanneer je dan werkt voor een interimjob en je 'tikt' 's ochtend's in, dan haalt deze werkgever (verplicht) een soort kastje boven (zoals een bankcontact terminal) en daar bevestig je dan in dat je die dag werkt.

Geen kaarten, geen fraude en een mooie controle is dan mogelijk vanuit een centraal punt. Maar misschien wil men dat niet. Men houdt hier van papiertjes en stempeltjes en lange wachtrijen voor bureaus die bemand worden door vier-vijfde-werkende-koeien zonder hersenen.

Ik stak mijn schamele twee dopkaarten weg en besloot volgende week een reeks vakbondskantoren af te schuimen om meer dopkaarten te bemachtigen. Want ik heb tijd genoeg. Ik ga wel van kantoor tot kantoor.
Ik wil er op z'n minst tien bij elkaar krijgen zodat ik niet meer voor zoiets belachelijks moet aanschuiven. We zijn in 2009 en nog staan we in een rij aan te schuiven als een bende onnozelaars.

Besparen (deel 11) - op straat zitten

Een heel eenvoudige manier om te besparen op verwarming, electriciteit, entertainment en ja, zelfs eten is de dag op straat doorbrengen.
Er zijn pleinen, parken en publieke plaatsten genoeg waar je je dag kan slijten zonder echt veel geld op te doen.

Een van mijn favoriete plekken is een Shopping Center. Een grote overdekte, verwarmde ruimte waar je gratis entertainment krijgt omdat er een continue stroom aan mensen voorbij komt. Je kan er ook vaak goedkoop eten wanneer je af en toe eens een praatje maakt met het personeel van broodjeszaken of pizzeria's.
Een alternatief voor de winkelcentra is bijvoorbeeld een groot plein in de stad, iets waar er veel voorbijgangers zijn en waar je rustig een hele dag op een bank kan gaan zitten genieten van de rust. Neem desnoods een paar eigen boterhammen mee of een fles kraanwater om de dag door te komen. Of ga een goedkope 'eurodeal' eten in de nabijgelegen McDonald's. Ze bieden vaak hamburgers aan voor 1 euro, iets waar je vaak een paar uur de honger mee stilt.

Je kan je natuurlijk afvragen of dit niet een beetje te veel besparen is, maar ik kan je verzekeren dat wanneer je dan 's avonds thuis komt je eens zo hard geniet van gewoon in de zetel te geen zitten of in je eigen bed te slapen.

Tips voor plekken: parken, pic-nic plaatsen, winkelcentra, de IKEA, markten, pleinen, ....

Sla nooit een gratis maaltijd af

Ok ik beken, ik ben een van die mensen die wanneer ze werkloos zijn hun ijskast laten verworden tot een plaats waar alleen nog potjes met restjes Samoeraisaus en vervallen yoghurt n staan.
Het soort ijskast waar je als er bezoek komt (als dat al gebeurd) je met het schaamrood op de wangen moet vertellen dat je hen enkel water van de kraan of bedenkelijke melk kan aanbieden.
Waarna er normaal de pizzaphone wordt opgebeld met de vraag om er meteen wat frisdrank bij te leveren.

Ik kan het niet meer opbrengen noch betalen om continue mijn ijskast te vullen met de beste spijzen en dranken temeer omdat ik de neiging heb om het zo zuinig aan te doen dat alles gewoon wegrot alvorens ik het op eet. Tenzij de blikken Ravioli natuurlijk, die blijven makkelijk meer dan een jaar 'vers'.
Je kan er dan best een gewoonte van maken om jezelf om te toveren tot een mee-eter.
Iemand die het zonder het te laten opvallen mee aan tafel schuift bij een ander.
Let op, ik profiteer niet, ik zorg er steeds voor dat ik een fles drank of een presentje bij heb voor de gastheer of -vrouw zodat ze er zeker niet bij inschieten. Het draait me niet rond het profijt (ik ben geen parasiet), maar eerder over de gemakzucht (ik ben wèl lui).

Tips voor mensen die ook graag mee-eten bij anderen:
- Doe het nooit zonder iets in ruil te geven. Er is niets erger dan mensen die meestal onaangekondigd en zonder iets mee te brengen mee aan tafel schuiven. (Zoals de familieleden die je nauwelijks ziet, maar dan opeens rond etenstijd eens langstkomen voor de lol)
Op deze manier duurt het mee-eten niet lang natuurlijk.
- Entertain: zorg ervoor dat niemand het onaangenaam vond om de (meestal werkloze) aan de tafel te hebben. Doe dus niet te boertig en pas je aan aan de mensen waar je gaat eten.
- Tracht vooral verjaardagdineetjes, bruiloften, jubileums en andere eetgelegenheden mee te pikken... daar kan je je verstoppen tussen de andere mee etende mensen.
- Indien je de mensen niet goed genoeg kent om meteen op het feestje zelf te verschijnen, ga dan de dag erna... meestal is er nog een heleboel eten over dat ze toch kwijt willen. Zo heb je een gezellige avond en zijn de gasten meteen van hun 'rommel' af de dag erna. µ
Neem in dat geval ook plastieken potjes mee om de overschot in te bewaren of om thuis in te vriezen.
- Wees altijd blij met wat je aangeboden krijgt. Vergeet niet dat eenzelfde maaltijd zelf inelkaar boksen langer duurt en meer geld kost, en je dan meestal nog alleen zit te eten ook, wat reuze ongezellig is.
- Wanneer er geen mee-eet gelegenheid zich voordoet kan je altijd nog terecht voor een driegangenmenu bij een sociaal restaurant. Deze verzorgen meestal prima uitgebalanceerde maaltijden tegen landlopersprijzen,... wanneer je niet bij het OCMW zit kan je er toch voor een prikje gaan eten, je steunt er zelfs dit restaurant mee in zijn voortbestaan (sociaal èn lekker, kijk eens aan).

Tips genoeg dus om eens niet 's avonds zelf te moeten koken of je oude prakkie te moeten opwarmen in een microgolf.

September is bijna gedaan

Ik heb altijd al een hekel gehad aan twee maanden: februari en september.
Februari omdat het dan net na de hele december en eindejaarsbullshit is, men wil dan overal alles per sé op gang trekken, meestal met stress en veel kosten tot gevolg.
September heeft er boven deze 'heropleving' van allerlei administraties nog een extra onhebbelijkheid bij dat het af e toe goed weer is. Er zijn dus veel mensen die hun verlof in deze maand plannen (ook omdat het dan goedkoper reizen is).
September is ook de maand dat zowat alle overheidsinstellingen terug uit hun zomerroes komen en lastig beginnen doen in aanloop van de eindejaarsperiode. Want zeg nu eerlijk, na september gebeurd er nergens nog echt veel, de budgetten zijn opgemaakt en het eindejaar met bijbehorende verlofplanning zit er aan te komen.

Vandaag heb ik een eerste deel gedaan van mijn examen groentensoep-koken, een hele belevenis aangezien de opdrachten onduidelijk waren en de voorbereiding van de leerkracht een beetje hiaten had die we dan maar opvingen door onze kennis te gebruiken.
Het spijtige van de zaak is dat ik dit examen ook twee maand geleden had kunnen oplossen, even foutloos en even snel. Tijdverlies alom.

Nog één dag morgen en dan mogen we weer een stukje van de planning te weten komen, want daar gaat men niet graag op in daar in Tuinslagem.
Zo weet ik nog altijd niet wat ik nu volgende week ga moeten doen, naar de les komen? Verlof? Een andere cursus tussendoor? Wie weet... men houdt de doppers op deze manier totaal in het ongewisse over hun eigen opleiding.

werkritme?

Vandaag was het weer zover. We moesten onze versgemaakte wortelsoep van vorige week, in receptvorm (dus op papier) afgeven aan de docent. Heel mooi allemaal, sommige mensen van onze klas konden speciaal daarvoor naar Tuinslagem rijden. Een rit die voor iedereen toch makkelijk een half uur tot een uur duurt ('s morregends.)

En ja hoor, de docent zette zich neer. Keek even rond en mompelde dan iets van dat we geen spelletjes mochten spelen of ons met al te vrolijke dingen mochten bezighouden. Geen wedstrijd radijsjes eten dus. Al had ik daar wel zin in. Van al dat belastingsgeld mag er toch wel iets gebeuren, zeker wanneer er van lesgeven niets in huis komt.

Opnieuw kregen we dus een dag lang 'op de stoel zitten' te verwerken. Een taak die in vele lagere scholen als straf werd toegepast nog niet zo lang geleden. Je werd dan op een stoel neergezet en moest je maar bezighouden met rondgapen en gek worden van verveling. Zo voelt een dagje 'cursus' dus ook aan in Tuinslagem.
Ik overdrijf niet, dit was foltering, niets meer of minder dan door de staat bekostigde psychologische foltering waarbij er maar één iemand geldelijk gewin aan overhield (en nee, het waren niet wij, de cursisten).
De docent, zat dus heel de tijd zijn mails te checken, of een beetje in boeken te neuzen die op't eerte zicht niets met de groentenverwerking of keukengerij te maken had. Eerder met doe-het-zelven of andere bezigheden die zijn door de staat bekostigde huis moeten opfleuren.

Nu snap ik al die 'luie' doppers beter.
U kent ze wel; die mensen die niet naar een cursus komen, die hun kat sturen naar infosessies van de vdab en verder gewoon hun zin doen. Deze menen liggen waarschijnlijk in een deuk wanneer ze horen dat er sukkels als ik daadwerkelijk acht opeenvolgende lange uren in een lokaal semi gevangen worden gehouden om hun dop te krijgen.
Terwijl de andere doppers gewoon lekker gaan zwartwerken uiteraard. Speel het maar correct in België, dan wordt je in je spreekwoordelijke kont genaaid terwijl je ondertussen vriendelijk moet zijn tegen hun personeel.
Mijn respect voor deze instelling en de personeelsleden is ondertussen onder nul gedaald, iets wat in't begin echt niet het geval was.

Wat is er in hemelsnaam didactisch verantwoord aan mensen gewoon te laten zitten op een stoel in een lokaal zonder materiaal?
Wat is er ook in oge van tewerkstelling verantwoord aan?
Wat is het enige nut? Inderdaad: de wedde van de ambtenaar die ons tot 17u moet 'binnen' houden.
Dit heeft niets meer te maken met arbeidsplaatsen opvullen. NUL KOMMA NUL.

Volgende keer dat u dus 55% belasting ophoest, ... wees u er dus van bewust dat ook de vdab afdeling in Tuinslagem een lekker vette pot krijgt om mensen te betalen die dit soort praktijken toepassen om hun 'centjes' te verdienen.
Maar wacht maar :) ik heb een snood plan. Een plan dat binnen twee drie werken kan in werking treden. Ik blijf me niet laten 'kloten' op deze manier; no fucking way.

vermoeidheid

Sommige dagen lijkt het alsof heel dit onnozele systeem weleens in elkaar gaat klappen.
Ik heb het dan niet over "het kapitalistische" (zoals je menig oud-socialist kan horen prediken in een duur café met trendy volk) maar eerder over heel dit staatssysteem waarbij alles en iedereen gewoon maar wat lijkt te doen omdat het er nu eenmaal is.
Er wordt over niet veel nagedacht zo te zien, ... niet bij de vdab, noch bij het ocmw of eender waar in de ambtenarij. Waarom zouden ze ook, hun geld ligt er toch en de stroom ongelukkigen die op heb beroep doen (of eerder van hen afhangen) groeit bijna dagelijks.

Ik heb me gisteren bezig gehouden om in een goedkope supermarkt een beetje eten bij elkaar te zoeken. Melk koop ik voorlopig niet meer, wanneer ze miljoenen liters kunnen weg laten lopen ga ik niet betalen in een supermarkt voor datzelfde spul. Kapitalisme mag dan wel ons systeem zijn, maar zot ben ik nog niet.
Ik ben onlangs bekeerd tot het noodle-vreten, een bezigheid die je maag wel vult en niet te veel kost. Met wat kruiden erbij en de aanbiedingen van de dag qua vlees kom je al heel ver. Gelukkig kan ik een beetje koken, anders was het elke dag spaghetti (iets dat veel mensen in deze verpauperde buurt eten als ik de winkelkarretjes zo bekijk).

Ik zit nu al drie dagen thuis. De mensen van Tuinslagem hebben me vrijaf gegeven om te studeren. Niet dat er gek veel leerstof was van de voorbije week, maar men moest een nieuwe lichting slachtoffers, of leerlingen, uit de werklozenpoel vissen en deze mensen een week lang initiatie geven of zoiets. Dus zit ik thuis en zit er een andere arme dopper in dat lokaal te peinzen over het waarom van heel deze toestand.
Het stomme is dat ik met deze 'vrije' dagen niet veel ben. Je kan niet echt buiten komen want dat kost meestal veel geld (eens gaan shoppen, terrasjes doen of naar een pretpark is er dus niet bij). Je kan ook moeilijk gaan solliciteren want er reageert geen kat op je brieven die we noodgedwongen thuis schrijven terwijl we ons in het leercentrum liggen te vervelen.

Ik ben dus vandaag tot 9u in mijn bed blijven liggen, geen fut, geen zin en vooral geen geld.
De postbode belde me wakker met een aangetekende zending en zodadelijk spring ik de douche in om me te wassen met de goedkoopste zeep die ze hadden in de Lidl. Hopelijk overleef ik dat laatste tot morgen, want dan moet ik terug naar mijn keuken en de bijbehorende leerstof in Tuinslagem.
Klinkt ik triest? Ik ben het ook ja. Geen vriendin meer (als je geen werk hebt zijn ze sneller weg dan dat je 'C4' kan zeggen), geen werk, geen geld, geen energie en vooral geen nut meer.
Optimisme is er niet bij op een woensdagochtend mensen, sorry.

Solliciteren in crisistijd

Vandaag ben ik, dankzij een vrije dag bij het centrum van Tuinslagem, nog eens kunnen gaan solliciteren.

Laat ons het bedrijf "Tomato-Aiaiai" noemen, om dingen een beetje amusant te houden. Het bedrijf is een van de vele firma's met een redelijk goede naam, een mooi logo en een standvastige stroom van producten.

Het bedrijf zocht iemand die dagelijks (ook op de heilige zaterdagen waarop ik normaal in mijn bedje lig tot dik na de middag) klanten wilde te woord staan over het wel en wee van hun productgamma. Deze taak moest uitgevoerd worden in een filiaal dat op enkele minuten van mij thuis gelegen was, een unieke kans om aan de dagelijkse stroom Audisten, knipperlicht-gehandicapten en file-neuspeuteraars te ontkomen dacht ik.
Met dat 'te woord staan' van mensen (en klanten zijn ook mensen) valt het bij mij nogal mee. Ik heb tijdens de begindagen van mijn loopbaan telefonische ondersteuning gegeven voor allerlei firma's. Het probleem was dat het te woord staan in dit filiaal ook face-to-face moest gebeuren.
Dat betekend dat je klanten ook kan zien en vooral ruiken.

Nu ja, het is slechte tijd, en het filiaal van Tomato-Aiaiai lag spreekwoordelijk naast mijn bed dus het leek me interessant om eens te gaan praten met die mensen.

Ze waren bij de hand, vriendelijk en stonden me qua stijl meteen aan. Omgekeerd leken ze ook de nodig interesse te hebben in mijn zogenaamde 'skills'.
Ik deed wat water bij de wijn hier en daar, verwoordde mijn interesse op zulke manier dat ik kon verbergen dat ik klanten tot in de diepste krochten van mijn ziel haat en zodoende kwamen we bij de finish van het gesprek.

Ze vonden me een stevige kandidaat en wilden me zeker terugzien moesten ze in de twee andere kandidaten geen betere vinden. Gezien de smile op het gezicht van de ondervrager zag ik dat het wel snor zat. Ik was één pennentrek verwijderd van mijn nieuwe job.
En toen kwam het loon.

Ik vroeg haar wat een 'haat-je-klant-maar-sla-er-vooral-niet-op' job bij Tomato-Aiaiai zoals schuift. Tot mijn grote verbazing kreeg ik een prijs te horen die ik destijds als schoolverlater kreeg en die onder mijn huidige werkloosheidsuitkering lag.
Een prijs die te vergelijken is met wat iemand verdient in een beschutte werkplaats waar men speelgoedjes in plastieken eitjes draait, een loon waarbij ik normalerwijs zelfs zou twijfelen om uit mijn bed te komen om te gaan pissen.

Ik ben geen 18 jaar meer,... eerder het dubbele,... ik had meer verwacht voor een job waarbij je elke dag meermaals je diepste moordlust moet onderdrukken en 's middags een sponsachtig broodje naar binnen moet spelen bij gebrek aan kantine.

Het stelde me teleur , temmeer omdat een vriend van me met een job als afwasser (plongeur) meer verdiende op de maand. Niet dat ik neerkijk op plongeurs, da's een zwaar onderschat beroep waarbij je niet alleen kennis moet hebben, maar ook doorzicht en wilskracht om elke dag je klanten van een frisse hoop glazen en borden te voorzien om dit gerij dan vuil en smerig te zien terugkomen uit de degusteerzaal.
Elke restauranthouder is trots op een goede afwasser of afwasster. Maar ik wijk af.

Dit was dus de zogenaamde "werklozenval": het voorval waarbij je als dopper met je uitkering meer krijgt dan de jobs waarvoor je gaat solliciteren.
Er is maar één schuldige voor dit soort gedoe: de mensen die zulke jobs überhaupt aanvaarden en door deze bedrijven zich laten rollen.

Vaak hebben ze geen andere keuze, of hebben ze graag meer vrije tijd (de job bij Tomato-Aiaiai was 35u/week).
De bedrijven vragen maar raak uiteraard: 3 talen, hygiëne (moeilijk), werklust (nog moeilijker) en vlot met klanten kunnen omgaan, gecombineerd met een aan bovennatuurlijke krachten grenzende flexibiliteit (vooral op bedrijfsfeestjes wanneer je als vrouw een kort rokje zou durven aantrekken) en een grenzeloos vertrouwen in doorgroeimogelijkheden.
Maar er staat meestal geen loon naar werken tegenover.
Ze wijzen hiervoor ogenblikkelijk door naar de hoge loonkost van dit land, maar goed, daar valt wat aan te doen wanneer we met z'n allen stoppen om 55% belastingen op arbeid een normaal iets te vinden en te blijven stemmen om mensen die diezelfde bende van 20 corrupte ministers en bedrijfsleiders als legitieme machthebbers in het zadel blijven hijsen.

In ieder geval bedankte ik de mevrouw van Tomato-Aiaia vriendelijk en zei haar dat het loon het enige breekpunt was om de job niet te aanvaarden.
Ook dat deed geen belletje rinkelen bij haar. De lonen waren heel handig vastgelegd door enkele bazen ver weg in een ander land, waar men 15% belastingen betaalt en roze hemden draagt met witte 'kollekes'.

Nu ja, ik treur niet. Een job dicht bij huis had mooi geweest, maar je thuis verhuizen naar waar je werkt is ook nog altijd een optie natuurlijk.

Ik heb de rest van de dag gevuld met strips te lezen en preisoep op te warmen in een microgolf. Ik ben tenslotte werkloos en doe graag mijn bijdrage aan deze economie.

Zeven uur plafondstaren

Ik heb al even niets meer geschreven in dit dagboek.
Zo zijn doppers nu eenmaal, een stelletje luieriken tot en met.

Laat me u vertellen dat het in dit geval niet de pure gemakzucht is dan wel de tomeloze depressie die me een tijdje heeft doen stoppen met updaten.
Reken daar bij ook nog de schrik die er in zit wanneer je als Belg enige kritiek uit online op een overheidsinstelling.
Dat laatste is gegrond. Ik ken een meisje dat een blog bijhield over haar avonturen als buitenlandse studente en ze heeft onder zware druk van 'bepaalde instanties' de blog moeten stopzetten, maar dat is een ander verhaal.

Ik update dus minder, maar laat me u vertellen dat de VDAB me minder en minder genegen is. Het Vlaamse Duivelsverbond voor Alles Besteden zoals ik het noem is niet echt eerlijk in vele opzichten.
Men houdt heel mooi de schijn op, vooral in de media, dat men allerlei "initiatieven" opstart om werklozen aan werk te helpen.

Dit om de meer liberale en budget-gerichte politici, geheel terecht trouwens, ter wille te zijn. Men wil op deze manier de indruk geven dat 'doppers' zeker door 'het systeem' aangepord worden om werk te vinden. Men wil vooral duidelijk maken dat men deze mensen kansen biedt en indien nodig zelfs een volledig kosteloze opleiding.
Allemaal waar, allemaal nèt niet gelogen, maar het moet vooral in beeld komen, in het nieuws en vooral veel budget opleveren. Of er daadwerkelijk mensen gelukkiger worden, langdurig aan het werk zijn of in de maatschappij kunnen functioneren is allemaal van minder belang.
Marketing, bedacht in hoge kantoorgebouwen en prefab-vergaderzalen met drassige koffie, meer is het niet.

De waarheid is echter dat men deze LDD en VLD achtige politici een rad voor de ogen draait, zoals men ook een luchtspiegeling van hulp en begrip voorhoudt aan de werklozen in kwestie. Om nog maar te zwijgen over het fabeltje dat men het grote publiek vertelt.

Een illustratie: Vandaag moesten we een foto nemen in onze keuken,... we moesten als het ware poseren met onze zelfgemaakte soep.
De soepgroenten waren al gesneden dus al bij al hadden we een uurtje werk. Waarna we zeven volle uren mochten 'studeren'.
Deze studie werd niet bijgezeten door een begeleider want deze was elders in de lokalen bezig met zijn eigen kookgerei (ps: zijn email of krant lezen dus).
Het smerige is dat we als 'werklozen' niet veel keuze hebben dan deze willekeur te aanvaarden. Iets wat op zich wordt toegejuicht door de ietwat rechtse politici... werklozen zijn volgens hen toch maar een soort onwillig vee dat vooral gedrild moeten worden.

Zelfs de meest rechtse politici zullen moeten toegeven dat je in dat geval wel IETS moet DOEN met die hoop werklozen, niet?
Er is echter niets opvoedkundigs of 'verheven' aan mensen voor niets laten opdraven.
Men laat ons verplicht naar een les komen, of naar een lokaal waar we kunnen ons beroep-in-wording uitoefenen; deze verplaatsingen en de dag zelf worden door de vdab betaald. Die dag verdient een werkloze dus: zijn dop voor die dag, plus een onkostenvergoeding voor de verplaatsing, plus een kleine vergoeding omdat je bent komen opdagen, dit laatste als extra motivatie. Dit alles komt met de nodige administratie (verzorgd door meestal vrouwelijke werknemers van de vdab die meer op verlof zijn dan wat anders, maar dat zal wel mijn verbeelding zijn).
Op zich prima, niemand komt graag op eigen kosten een opleiding volgen wanneer je zonder inkomen zit. Maar for God's sake: DOE DAN IETS met die mensen!!!
Ze zomaar laten 'studeren' in een nagenoeg leeg lokaal waar je eigenlijk niets kan doen levert hooguit een uur studie op. Langer blijf je niet werken aan iets dat geen einde kent of nut heeft op zich. Plus dat het handen vol gemeenschapsgeld kost.

Dat geld komt op zijn beurt van de RVA, die het mits de nodige verantwoording moeten ontvangen uit het budget dat de staat daarvoor voorziet. De exacte cijfers voor 2008 kan u hier vinden.
Deze laatste krijgen het uit uw portefeuille (en ook de mijne trouwens).
Elk rechtgeaarde liberaal of weldenkend mens in het algemeen zou hierbij vragen stellen.

Je laat toch geen klassen van x-aantal man naar een plek komen waar ze niets moeten doen heel de dag en waar je ze dan betaalt om eigenlijk inactief te zijn.
Dit is het volledig tegenovergestelde van wat men 'activeringsbeleid' noemt. Iets waar ik in principe voorstander van ben.
Ik ben misschien wel een dopper, maar men mag me gerust opvolgen, opleiden en activeren,... geen probleem mee.

Alles is beter dan zeven uur op je luie krent te zitten naar het plafond staren terwijl je niets bijleert, niets moet doen en gewoon zelfs geen sollicitatiebrieven kan/mag versturen (ja, zelfs daar heb je op zulke dag dan geen 'tijd' voor gezien het lokaal geen toegang geeft tot de buitenwereld of internet).

Gelukkig is niet elke dag zoals die van vandaag, soms geeft men les of doet men daadwerkelijk iets. Maar ongeveer één derde van de tijd vervelen we ons. Een ander derde mogen we thuisblijven, en wat er over blijft is de echte nuttig bestede tijd waar de belastingen voor dienen.

Er zijn dus een paar mensen daar bij de vdab die letterlijk en figuurlijk slapend hun geld verdienen... en nee het zijn niet de werklozen.

Heen en weer

Twee uur 'les' krijgen en vier uur in de file staan is niet meer menselijk eigenlijk.
Het is te gek om los te lopen,... de klas verveelt zich terwijl de docenten de tijd opvullen met compleet niet-ter-zake doende korte trainingen die we er tussendoor moeten nemen.
Dat ondertussen alle toegangswegen naar Tuinslagem zijn opgebroken, dat het een hittegolf is en dat we vooruit willen met de opleiding... doet er allemaal niet toe blijkbaar.
Zolang de ambtenaren hun centjes maar hebben waarschijnlijk. Vandaag hebben er dus weer twee 4 uur les gegeven officieel. Ik weet wel beter.
Ik tel af tot de dag dat ik deze idiotie kan verlaten (hopelijk mèt dat stomme papiertje dat je nodig hebt om aan een deftige job te geraken). Daarna ga ik mijn burgerplicht doen en een en ander melden aan de bevoegde instanties.
Ik mag dan wel een werkloze zijn, maar ik heb een hekel aan profitariaat. En vergis u niet, de grootste profiteurs zijn de staat zelf.

Frustraties

Eindelijk begon de cursus terug. Na een paar weken gedwongen verlof (je hebt als werkloze niet veel keuze wanneer men het opleidingscentrum sluit) was ik terug op de plek waar we onderricht zouden krijgen.

Meteen kreeg ik een koude douche: de hele planning van ons soep-leren-koken avontuur (dat initiëel een 5-6 maanden zou duren) werd zomaar even tot januari 'gerokken'.
De planning werd kompleet omgegooid en opeens moesten we zelfs twee nieuwe cursussen er tussen door bij krijgen, namelijk moestuintjes-aanleggen en alles-over-asperges.

Ik vroeg waarom men ons zo lang aan het lijntje hield. Tenslotten is het de bedoeling van de vdab om mensen aan het werk te helpen niet? Men heeft er dus in mijn ogen alle baat bij om: door te werken, efficiënt te zijn en de planning te respecteren.
Blijkbaar hebben nu vier leerkrachten besloten onze klas om de beurt les te geven, ongeacht dat er twee van de vier het vak "soep koken" eigenlijk niet geven, maar da's allemaal niet erg voor de vdab in Tuinslagem, men gooit er dan wel twee andere vakken bij die er eigenlijk weinig toe doen. Dit alles onder het mom van 'de werkgevers vragen dit'. Wat in mijn opinie larie en apekool is.

Met andere woorden. De cursus die ik vol goede moed in mei startte, zal niet to november maar dik in januari doorlopen. En dan nog is men niet helemaal zeker.
Wat met het meeste stoort aan heel dit verhaal is dat ik niets anders hoor en zie dan 'studiedagen', 'thuisstudie' of 'verlof'.
Elke dag dat deze mensen verlof nemen of ons thuis laten studeren, is een gemiste dag om iets bij te leren, een gemiste dag ook om ons diploma te halen en ergens te gaan werken (het einddoel van deze cursus uiteraard).

Dit alles sterkt me nog meer in het gevoel dat men hier enkel zit om vdab leerkrachten aan het werk te houden, ipv werklozen aan werk te helpen. Ik blijf voorlopig volhouden en de cursus volgen, maar het is allemaal nogal zwaar aan het worden. Ik heb een hekel aan verloren tijd, om maar te zwijgen van het verloren geld.
Daarbij komt nog dat het op een CV voor een nieuwe werkgever zeker niet positief over komt om dat 8 maanden cursus op te geven voor iets waarvan iedereen in de sector weet dat het maar 4 weken duurt normaal...

Men gooit in België heel wat opportuniteiten weg, door subsidiëring en onzorgvuldig omspringen met uren kloppers. Moesten deze mensen in de privé werken, ze zouden gek worden denk ik. Nu ok, ik heb wel door dat ze met de beste bedoelingen lesgeven, ze zijn zeker niet boosaardig of slechtgezind op ons.
Het gaat me gewoon niet snel genoeg, het contrast met de echte werkwereld is gigantisch.

Vakantie

Ook werklozen (en hun assistenten, instructeurs, onderwijzers, begeleiders) zijn met vakantie in juli. Dus alles ligt weer stil in Tuinslagem.
De laatste dagen van de opleiding was een beetje gehaast verlopen. Minder dagen aanwezig zijn, maar wel veel leerstof. Blijkbaar gaat men het tempo nu een beetje opkrikken zo net voor de vakantie.
HEt is een beetje een rare situatie. Aan de ene kant wil je verder met je leven, en werk vinden. Aan de andere kant wil je ook wel die opleiding voltooien om daarna beter werk te proberen vinden.
Je bent dus deze 'vakantie' periode aangewezen op een soort 'limbo-toestand' waarbij je de keuze hebt tussen niets doen terwijl je wacht op de hervatting van de opleiding, en aan de andere kant het naarstig verder solliciteren voor jobs die net onder je kwalificatie liggen en waar je daarna spijt van hebt dat je ze hebt aangenomen ipv. verder te doen met de opleiding.
Het eindresultaat van deze gedwongen inactiviteit is dus dat de mensen uit mijn klas allemaal een vakantie in gaan zonder geld en zonder enige activiteit.
Er was er zelfs eentje bij die nu niet wist wat hij zou moeten aanvangen deze periode (geen geld en veel tijd).

Het is een beetje vreemd, dat werklozen gedwongen worden vakantie te nemen, zelfs wanneer ze een opleiding volgen om zo snel mogelijk terug aan werk te geraken.
Het is toch niet zo moeilijk om deze opleiding gewoon te laten doorlopen niet?
In ieder geval ga ik van deze rust profiteren om alvast zelf wat soep te leren maken en wat boeken te lezen over koken met exotische groenten, so to speak.
Er kan waarschijnlijk ook wel een dagje pretpark af uiteraard. Al zal de verre vakantiebestemming voor mij niet echt weggelegd zijn dit jaar. Dat laat ik aan mensen over die veel centjes verdienen op bedrijven waar men nog riante lonen uitbetaald aan belgen die eigenlijk niet zo heel hard werken.

In deze vestiging van de vdab in Tuinslagem, doet men graag testen, examens, overviews en vooral veel tijdrovend gedoe.
Ik zat met 'Prei' 's ochtends buiten op een bankje en keek naar de wolken. Het was nog ruim een kwartier voor de lessen zouden beginnen en hij vertelde me dat hij hier in de eerste plaats zat om "in orde" te zijn.
Dat betekend dus dat er ergens iemand rondloopt die gemotiveerd was voor deze opleiding 'groentensoep-maken', maar deze niet kon volgen aangezien mijnheer Prei hier wil zitten om aan de klauwen van de staat te ontsnappen.
Of hoe een opleiding een toevluchtsoord wordt voor werklozen met i-phones en uitgebouwde auto's zeg maar. Ik zweeg en keek rond.
Meer leerlingen kwamen aan, enkele meisjes waren luid lachend binnengehuppeld in frivole kleding. Het heeft zo zijn voordelen hier.

De les was vandaag vrij saai. Broccoli, onze leerkracht, is iemand die destijds bij een tomatenblik-firma werkte. Daar is hij om een duistere reden niet meer werkzaam, en nu slijt hij zijn vermoedelijk resterende tijd tot aan zijn pensioen in een oord als dit. Hij geeft les met overgave en doet zijn best ons de kneepjes van het groentensoep-maken te leren. De keuken ligt er altijd piekfijn bij onder zijn bewind.
Zoals hij lopen er hier nog wel rond vermoed ik. Maar da's een schatting. De meeste personeelsleden die ik hier zie rondlopen zijn eerder van het softe type. Ze komen binnen rond 8-9 uur, verdwijnen tussen de middag en gaan dan rond 4 u 's namiddags weer weg. De typische uren van ambtenaren waarschijnlijk. Al valt het me op dat er voor elke 4 werklozen wel iemand rondloopt, de titels variëren van instructeur, over assistenten, tot begeleiders en zelfs traject-coördinatoren.
Wat ook de naam is, ze roken allemaal, staan allemaal nogal vaak buiten te keuvelen en hebben waarschijnlijk een zekere routine gekregen in het mensen helpen.
Een routine die je meteen kan herkennen wanneer je ze met een probleem confronteert. Alle antwoorden komen ZO uit een vdab folder. Ik neem deze mensen het niet eens kwalijk, ik zou ook zo worden na een tijd.

Prei zat vandaag naast me in de klas en speelde met zijn draagbaar computerspelletje. Achter in de klas kon ik goed zien hoe twee anderen enkele groenten verkeerd sneden en dan naar elkaar gooiden. Broccoli liet begaan en was verdiept in een kookboek. Daarna was het pauze.

We doen hier wel iets hoor, maar bij momenten vraag ik me af of wij hier zitten om mensen van de vdab aan't werk te HOUDEN, danwel opdat deze mensen ons aan werk HELPEN.
Ik leer wel iets bij , maar het tempo van deze week zegt alles: 2 soepjes en 2 'examens' over het maken van deze twee soepen. Sorry maar ik kan beter. Ik kan sneller, ik kan het eigenlijk alleen... maar dan moet ik een privé kok betalen en zelf alles regelen. Daar heb ik geen geld voor. Vandaar dat ik hier zit, en het trage tempo van de vdab aanneem.

Als voorbeeld voor tewerkstelling kan het in ieder geval tellen.




--
Alle groenten-namen zijn fictief ter bescherming van personen en instanties die ik vermeld.

De waarheid

Het is moeilijk om te schrijven over de dingen die ik als dopper meemaak.
Voor mezelf is het eigenlijk geen probleem, ik schrijf graag mijn blog, mijn belevenissen. Maar ik kan niet zomaar schrijven wat ik wil. Er zijn altijd mensen die het net afschuimen op weetjes, en je identiteit en de identiteit van diegenen die je beschrijft worden al gauw blootgelegd. Meer nog, ik vrees de staat.
De staat is momenteel (tegen mijn wil) mijn broodheer. De staat geeft me dopgeld, waarvoor ik in de plaats tracht werk te vinden. Ik voldoe aan deze verplichting, maar iets zegt me dat bloggen over 'onfrisse' gebeurtenissen of praktijken bij een overheidsinstantie me echt voordeel zouden opleveren, integendeel.

Daarom zal ik de blog voortzetten met volledig fictieve benamingen en referenties.

Alles zal naar groeten genoemd worden, zodat ik terug vrij kan schrijven. Want er zijn nu eenmaal zaken die als kersverse werkloze niet verwacht had. Er zijn zaken die ook duidelijk wel eens bekend mogen gemaakt worden.

Ik zet mijn tocht dus voort. Niet schrikken van de benamingen, want het kan in die vrije land niet anders dan je berichtgeving te censureren. Al kan ik wel zeggen dat alles wat hier staat, op de namen na, waarheid is.

leren op zaterdag

Zaterdag, een dag voor de verkiezingen, en ik ben thuis aan het studeren. Lezen in de cursus, gecombinneerd met wat opzoekingswerk en een paar oefeningen maken met wisselend success.
Het is pas nu dat ik besef hoezeer mijn marktwaarde is gedaald tijdens de jaren dat ik bij mijn laatste firma werkte. Als ik er aan terugdenk kan ik alleen maar concluderen dat het daar een bende luiwammesen bij elkaar is, die nooit opleidingen geven, achter de feiten aanhollen en denken dat ze met een Groenten-dimploma overal op handen worden gedragen omwillen van hun status, terwijl ze eigenlijk de basics niet eens kennen.

Wat ik nu inhaal met een cursus op het niveau van een vdab-opleiding is vele malen moeilijker en to the point dan wat ik in allerlei zelf-georganiseerde cursussen kreeg op dat bedrijf.
Terug leren wat de theorie inhoudt, terug leren wat je echt moet kennen om deze job te doen (ook al is er in die "kookscholen" niet veel plaats om dat in de praktijk toe te passen, de meeste mensen daar zijn enkel bezig met welke auto ze gaan kiezen voor het budget dat hen werd toegewezen).

Hoe meer ik me in deze 'nieuwe' leerstof verdiep, hoe meer ik terug zin krijg om er terug iets van te maken, om mijn kennis van een tiental jaar terug terug op te rakelen (want, ja ik kende dit allemaal toen, ik wist hoe ik een goede Soep in elkaar moest draaien, wat de vereisten waren). Ik heb nog een lange weg af te leggen, moedeloosheid, de constante demotivatie van mijn ex-koks en de totale wanorde daar in die keuken heeft me nu in deze positie gebracht. Nooit opleidingen krijgen, ook al vroeg je erachter, is natuurlijk nefast voor de parate kennis.

Ik zie heel dit gedoe als wraak,... een dikke fuck-you naar mijn ex-werkgever, ze zullen me misschien wel achteruit gezet hebben, maar me zeker niet klein krijgen. Momenteel heb ik al meer kennis en waarde dan vele van de bureauratten en meeting-addicts die daar met hun dikke nek rondlopen alsof het allemaal eeuwig gaat blijven duren. Er komen nog betere tijden aan voor mensen als mij denk ik. Waarschijnlijk niet het eerste jaar,...

Maandag begin ik opnieuw, tests, groentenwerk en een beetje theorie. Hopelijk is mijn eerste test uitstekend, ... ik wil hier in slagen.

Ik leef nog

Voor diegenen die dachten dat deze dopper van de aardbodem verdwenen was; ik ben nog steeds werkloos, ik ben nog steeds hier, en ik ben ook nog steeds aan het bloggen.

De lange pauze die ik heb ingelast was nodig. Ik zat een beetje door m'n repertoire heen, komt daarbij dat de sollicitaties die ik stuur worden zelfs niet beantwoord met een afpoeierbriefje (blijkbaar hebben al die mooie HR-dames op al die mooie bedrijven).
Daarbij is het ook niet echt bemoedigend te benoemen dat de vakbond mijn dopkaart verloren deed (iets waarbij je machteloos toekijkt terwijl enkele mensen die enkel 20u per week schijnen te werken uw kaart gaan zoeken).
De depressie werd kompleet toen één van mijn ex-collega's (een nitwit eerste klasse) me een mail stuurde om hulp te vragen bij een van de taken die ik normaal deed daar op't werk. Deze job ben ik mede dankzij zijn eigen slechte rapportering kwijtgeraakt trouwens, en dan het gore lef hebben om MIJ om hulp te vragen was bijna te naïef om echt te zijn (na dubbel-check bleek het om pure domheid te gaan).

In ieder geval pak ik de draag hier opnieuw op.
Er zijn namelijk nieuwe ontwikkelingen.
De VDAB is me (al dan niet gewild) ter hulp gekomen. Ik zag een opleiding voor een onderwerp dat me wel interesseerde en heb me ingeschreven voor een opleiding.

Deze opleiding kon om één of andere reden niet gegeven worden in een dichtbevolkt gebied waar veel werklozen wonen, maar in een gebied dat we gerust kunnen omschrijven als "de pampa's"
De precieze opleiding en plaats geef ik hier liever niet vrij, aangezien ik deze mensen niet wil bekladden, ze doen tenslotte hun werk goed en trachten mensen aan een job te helpen (en ondertussen die van henzelf veilig te stellen).

Ik kan dus met trots zeggen dat ik momenteel in 'Tuinslagem' een opleiding Groentensoep-maken volg.

Eerst even vertellen over hoe ik precies in 'Tuinsla' terecht ben gekomen:
- Je bent als werkloze op zoek naar enige zin in je leven (want tot 's middags in je bed liggen of sollicitatiebrieven versturen waar je weet dat men ze als toiletpapier gebruikt) is niet echt motiverend.
- Je kijkt rond op de opleigingswebsite van de vdab en zoekt iets waar men veel volk van nodig heeft (een knelpuntberoep, of iets waar je af en toe een echte vacature voor ziet staan).
- Wanneer je uitgenodigd wordt door de vdab ga je in op de uitnodiging, je komt op tijd, en je doet de bijbehorende infosessie (inclusief demotiverende filmfragmenten van ex-cursisten) en/of test mee. In mijn geval had ik deze test evengoed met mijn ogen dicht kunnen invullen en nog 100% halen, maar ok, de migrant die naast me zat dacht daar helemaal anders over, de man had wel een hele mooie gsm bij, veel mooier dan de mijne van 42 Euro.
- Daarna ga je op de wachtlijst staan en ben je op geluk aangewezen.

Zo doe je dat dus, je bent actief, je wordt ook op deze manier gedwongen om in een werk-routine te leven.
Het is zoiets waarbij je je soms afvraagt waarom je het doet, maar het einddoel is duidelijk: de crisis doorkomen met een opleiding, actief blijven en vooral met een diploma "Groentensoep-maker" naar een volgende werkgever kunnen stappen.
Het probleem is het volhouden uiteraard.
Ik ga proberen de energie op te brengen om hierover te rapporteren en te bloggen. Het houdt me momenteel recht.

Voor de politici die momenteel van hun verkiezingen een beloftefestijn maken: Neen ik geraak niet op mijn opleiding omdat deze niet in een stad voorhande is voor de VELE werklozen daar,... en omdat het openbaar vervoer kompleet zuigt, en neen, ik ben niet echt happy dat deze cursus niet online kan gevolgd worden zoals je in een moderne staat anno 2009 zou kunnen verwachten, ik ben nog minder te spreken over de dwang die er achter schuilgaat om bij te leren om daarna als goedkope werkkracht te kunnen dienen voor bedrijven die geleid worden door Open VLD'ers en ander gespuis.

Maar ik kan niet anders, ik ben nu eenmaal werkloos en hou me vast aan elke strohalm, ook al is die strohalm dan afkomstig van een regering die hun banken eerst redt en daarna met vakantie gaat.

Ik zat heel diep, dieper dan ik ooit heb gezeten,... zo diep zelfs dat ik de kennis en de gedrevenheid die ik ooit bezat tot ongeveer nul heb zien herleid worden.