Magere weekends

Een van de manieren waarop ik als werkloze toch nog een beetje overleef is door de weekends vrij mager te houden.

Dat wil zeggen dat ik alle dure dingen waar de mensen geld bij wegsmijten niet meer doe.  Het is totaal niet meer verantwoord (ook al heb je dan wel een beetje geld) om nog duur te gaan eten, naar hippe cocktailbars te gaan of dure kaartjes te kopen voor optredens.
Je mist het allemaal niet echt hoor. 

Wanneer je twintig jaar bent, of student ligt dat uiteraard anders. Dan kan je vaak bijverdienen of zoals de meeste jonge moderne Belgen die “erbij horen” bij ma en pa aankloppen.

De restaurantbezoeken beperk ik danook tot een absoluut minimum, en dan nog zal ik vaak bij bepaalde dineetjes een excuus gebruiken om er onderuit te muizen. 
Ik kan het niet meer opbrengen om 40 à 60 euro op een avond te spenderen aan vaak zeer ondermaats eten.
Even zeggen aan de telefoon dat je “het schijt hebt” is dan al gauw een valabele oplossing.

Vorige week moest ik op die manier naar een diner dat werd gegeven door de oude makkers van een vereniging waar ik bij zat.  De keet die ze hadden uitgekozen was zeer duur vond ik, het eten was buitenlandse rommel waar je dan nog zelf voor moest gaan aangschuiven zoals in een Oostblokland, en de gesprekken aan de tafel waren ronduit hinderlijk.  Kwam daar nog bij dat al deze mensen al snel besliten om de rekening te delen. 
Ik had dus als dopper geen keuze dan mee te betalen voor de cocktail en dure drankjes van mijn ‘vrienden’. Terwijl ik er eigenlijk het budget niet voor had.
Ook hier had ik dus beter bij het ontvangen van de uitnodiging gezegd dat ik naar een verre dagtrip moest omdat ik nog een Bongo-bon moest opgebruiken, of dat ik een voedselvergiftiging had of het schijt.
Een wijze les dus, ga nooit eten met mensen die doen alsof ze veel geld hebben, want je betaalt meestal mee voor een ander.
Zeker in groepen van meer dan zes man is het mijn ervaring dat je zeer vaak voor anderman’s gulzigheid betaalt (al ga ik ook niet op een halve euro zitten zeuren).
Vraag zodra je onraad ruikt, meteen aan de organisator of je apart kan betalen VOOR er iets op tafel komt in zulke gevallen.

Nog beter is het om met een kleine groep vrienden die je goed kent eten, dan heb je veel minder problemen Of kook zelf thuis om beurten met eenvoudige middelen en simpele gerechten.

Besparen (deel 6) - Bank buitengooien

De kans is groot dat u nog een bankrekening hebt uit de tijd dat u nog kind was. Van die rekeningen die je als kind werden opgedrongen door je ouders omdat ze dan één of ander cadeau kregen. Of nog erger, dat u bij een bank zit waar u eigenlijk nooit terecht kan omdat ze gewoon nooit open zijn wanneer u tijd heeft (weekends e.d).

De traditionele banken, zijn net als de traditionele politieke partijen, verdeeld in drie groepen. Fortis, Dexia en KBC. Deze drie banken zijn eigenlijk in vele opzichten identiek: Ze zijn enkel open tijdens de bank-kantooruren (onvoldoende dus voor werkende mensen), hebben onduidelijke dure 'forumules en producten' en investeren in hoofdzaak uw geld in elkaar.
Wanneer je dus zoals zovele oudjes gewoon je geld afgeeft bij een van deze drie banken is de kans zeer groot dat ze gewoon aandelen kopen van een van de twee andere banken en dat je op die manier een soort incest-situatie krijgt op de Belgische financiële markt. Je geld wordt ook nog eens tegen je gebruikt onrechtstreeks.

De besparing is nochtans eenvoudig. De bedragen van 4 tot 12 euro in de maand om gewoon je EIGEN geld ge MOGEN beheren bij deze drie banken, kan je eenvoudig uitsparen door naar banken als keytrade over te stappen.
Deze laatste levert een basisdienst die volledig gratis is.
Je krijgt een bankkaart en een zichtrekening plus spaarrekening. Hiervoor betaal je niets.
Aangezien de 'oude' banken voor werkende mensen toch al niet bereikbaar zijn met openingsuren uit de jaren '70, kan je net zo goed naar Keytrade gaan, waar men geen kantoren heeft. Je krijgt dus evengoed geen persoonlijke service, maar men licht je tenminste niet op door er geld voor te vragen.
Een besparing in mijn geval van een 7 euro in de maand.
Met die 7 euro kan ik dan heel wat rijst kopen om te wokken op mindere dagen (in plaats van aan een dikke kapitalist te geven die op een first-class vliegtuigstoel champagne bestelt op onze kosten).

Meet info op www.keytrade.com
Voor wie specifiek info wil over de spaarrekeningen: spaargids.be

Besparen (deel 5) - Openbaar vervoer

Een besparing op kaartjes van het openbaar vervoer is ook een besparingsmogenlijkheid.
Gezien openbaar vervoer in mijn opzicht gratis zou moeten zijn (en dat is het reeds voor de vele minderheden!!!) kan ik iedereen aanraden om te beginnen besparen.
Puur hypothetisch kan je een flinke duit besparen als je handig gebruik maakt van een aantal minder uitgewerkte kanten van De Lijn hun controle maatregelen.

Dit bespaart je bijna 4 euro per dag, en ik zal je uitleggen hoe.
De berekening is snel gemaakt: een jaarabonnement kost ca. 170 euro.
Ik word gemiddeld om de 6 jaar gecontroleerd, de officiële cijfers liggen ergens rond de 5 jaar.
Dat is dus 170 x 6 = 1020 euro tegen de tijd je de eerste controle krijgt.

Terwijl de boete voor het 'rijden zonder geldig plaatsbewijs' rond de 50-60 euro ligt (de eerste keer).

Stel dat je dus na laat ons gokken op 3 jaar, betrapt wordt, en je krijg een 60 euro boete aangesmeerd, plus daarna een abonnement om geen hogere kosten te moeten betalen bij een tweede keer dat je betrapt wordt, dan ben je eenmalig een 230 euro kwijt. Daar tegenover staat wel dat je al 3 jaar gràtis rijdt uiteraard. Reken zelf maar uit.

Eigenlijk zou iedereen moeten zwartrijden tot ze de eerste keer gepakt worden, misschien dat men dan bij de Lijn terug een eerlijke prijzenpolitiek (en controles) gaan hanteren.
Want nu ben je wanneer je betaald vaak de enige op een hele bus of tram vol bejaarden en "jongeren".

Ik vergelijk het met een rij aanschuivende mensen bij de bakker. Wanner de 5 mensen die voor jou in de rij staan hun brood gratis krijgen, verwacht je niet dat men jou wel het brood tegen het vijfvoudige van de prijs gaat aanrekenen om te compenseren voor de mensen die voor jou stonden.
Met de lijn is het net hetzelfde. Wanneer ik als enige betaald heb op de tram (braaf je ticket ontwaarden dus) en je ziet dan dat ongeveer half Antwerpen gewoon gaat zitten zonder te betalen, dan voel je je bedrogen, dom en vooral bekocht.

Het feit dat er in 2007 en 2008 minder controles zijn uitgevoerd door de lijn spreekt ook voor zich over hun houding en respect tegenover hun correct betalende passagiers. We blijven niet gek. Betalen voor iets waar nul controle op is terwijl bepaalde minderheidsgroepen zich nergens iets van aantrekken en niets betalen is gewoon typisch Belgisch.

Een off-day

Ook doppers voelen zich wel eens ziek. Vandaag nogal laat na de middag opgestaan en ik voel me wat grieperig.
Weer twee antwoorden gekregen van bedrijven waar ik bij heb gesolliciteerd en uiteraard weer niks. Er is geen werk momenteel, toch niks dat je met een minimum aan trots op je CV zou willen zetten.

Bij de vakbond (deel 2) - Volk

Dit zou geen dagboek zijn moest ik geen anekdotes beginnen te vertellen van mijn avonturen als werkloze.

Ik ging vandaag dus mijn dossier een tweede keer in orde laten maken.
Met de toevloed aan werklozen (zie cijfers hierover) kon het dan ook niet verbazen dat de keet goed vol zat.

De taferelen zijn vrij jaren '40 te noemen: een koude wachtzaal die kleiner is dan de wachtkamer bij een beginnende huisarts, mensen die hun honden, kinderen en zwakzinnige huisgenoten meenemen, hoestende zieke mensen, mensen die zenuwachtig zijn en niet kunnen stoppen met praten, 'madammekes' die heel de tijd in hun dure merkkleding en te dure gsm zitten te babbelen, mensen zonder deftig gebit, arbeiders die na tientalle jaren trouwe dienst buiten zijn gegooid in volle crisis en nu depri op een stoeltje voor zich uitstaren gehuld in goedkope traininspakken van de Makro.

Het hele allegaartje lijkt me bijna met opzet ouderwets gemaakt. Anno 2009 kan je echt wel wat beters bedenken dan mensen te laten aanschuiven en papiertjes afstempelen. Maar goed, de vakbond kan hier niet veel aan verhelpen gezien de overheidsdiensten waar ze van afhankelijk zijn zelf nog in de 19de eeuw zitten qua administratie. Tenslotte draait iedereen lekker mee in de stempel-en-kantooruren politiek, brengt op voor een bepaalde klasse ambtenaren hé.

Wat me vooral opviel vandaag is dat je hier vooral mensen tegenkomt die geen flauw benul hebben hoe het systeem in elkaar zit. Het is ook niet makkelijk, maar hoe jonger de mensen, hoe minder ze er van af weten. Zou men in de scholen niet beter (in plaats van gekleurde geschiedenislessen) hun best doen om de mensen wegwijs te maken in het kluwen van administratieve diensten?
Of zijn de jongeren hier ook niet echt in geïnteresseerd aangezien ze toch alles beter kunnnen en weten omdat ze kunnen googlen? 't Is maar een vraag.
Dat het achteruit gaat met de elementaire beleefdheid is duidelijk in ieder geval.
Tegen mensen in een winkel of bij een dienst een goeiedag zeggen of een kleine voorstelling van wat je komt doen, is er niet meer bij. Iedereen moet maar ruiken waar Mijnheer of Mevrouw het over heeft, ze zijn tenslotte alleen op deze wereld, en iedereen is er enkel maar om HEN ter wille te zijn; of zo doen ze zich toch voor.
Ook al hebben ze dan voor 15 euro kleding aan hun lijf en spreken ze geen woord correct Nederlands.

Ter illustratie:
Vandaag bij het ACV hoorde ik de volgende conversatie.

Twee allochtone jongeren, ik schat ze 20 jaar oud ongeveer, gaan naar die buro van een ACV medewerker na een uur aanschuiven en zenuwachtig in de wachtzaal te hebben rondgeschuifeld. Ze spraken een soort Nederlands waarbij slecht heel af en toe een woord te verstaan viel. Om het politiek correct te houdenik moet er bij zeggen dat ook autochtone wachtenden in die zaal niet echt hun taal machtig waren.
De conversatie ging als volgt (letterlijk):

"Is da ier dop?"
"Hangt er vanaf meneer, bent u lid?"
"Veetebeee"
"VDAB bedoeld u?"
"Ja, dan krijg ik dop!"
"Nee, u bent bij het ACV hé, u moet eerst lid worden, en daarna kijken we of u rechthebbende bent"
"En dan dop?"

(even later verlieten ze allebei de zaal waarbij ze de deuren gewoon achter zich openlieten en met hun walk-mans op, nog wat in de buurt rond hingen)

-

Het is duidelijk dat niet alle allochtonen of doppers op deze onbeleefde, onwetende manier omgaan met de diensten die hen geboden worden door de vakbonden. Veel van hen doen het correct, hebben de nodige kennis van hun rechten en plichten, maar in het algemeen blijf ik me verbazen dat men in dit oudbollige systeem van papieren, copies en stempels (anno 2009) geen grotere tegenstand te verwerken krijgt dan deze 'onbeleefde' reacties.
Mensen hebben geen werk en willen een minimaal inkomen, dit wordt zo moeilijk gemaakt dat negatieve reacties natuurlijk niet uitblijven. Een en ander ligt uiteraard ook aan de opvoeding en beleefdheidsnormen van alle mensen (binnen- én buitenlanders).

Alvorens je zomaar binnenstormt bij een vakbond en geld gaat eisen zoals deze persoon in het voorbeeld, is het belangrijk dat je VOORAF enkele dingen in orde maakt:

- Inschrijvingsbewijs als werkzoekende bij de VDAB
Indien je problemen hebt met deze stap, vraag hen dan telefonisch om hulp. In tegenstelling tot hun imago, zijn ze echt behulpzaam.

- Kijk eerst en vooral naar je lidmaatschap van de vakbond. Indien je van geen enkele lid bent, kies er dan eentje:
* ABVV - Algemeen Belgisch Vakverbond (Socialisten)
* ACLVB - Algemene Centrale Der Liberale Vakbonden Van België (Liberalen)
* ACV - Algemeen Christelijk Vakverbond

- En uiteraard je volledige papierwerk van het vorige of laatste werk dat je deed (voor alle veiligheid kan je best ook van de afgelopen jaren alle C4's en ontslagbrieven meenemen.

Wat men vooral doet bij de vakbond om je dossier in orde te maken is de tijdlijn samenstellen van wanneer je wel werkte en wanneer niet. Op deze manier kan men berekenen hoeveel uitkering je krijgt. Deze wordt berekend op een maximaal bruttoloon van 1900 euro (dan krijg je bruto een 1100 euro dopgeld, waar nog belastingen af moet gehouden worden).

Meer info hierover moet je bij je vakbond of uitkeringsinstelling vragen.

Bij de vakbond (deel 1)

Wanneer je in België werkloos bent en bijgevolg ook graag een inkomen zou hebben in de vorm van een uitkering (dop), dan heb je een aantal mogelijkheden.
De onafhankelijke uitkeringskas (ik zou de officiële benaming niet weten) en de vakbonden, deze twee instanties krijgen van de RVA een bepaalde som per uitkeringsgerechtigde, die ze dan uitkeren naar deze personen.

De meest voor de hand liggende methode om dit geld mooi op je rekening te krijgen is de vakbond. Aangezien de onafhankelijke kas een totaal inefficiënt iets is, waar je best een overlevingspakket kan meenemen moest je daar je geld moeten gaan halen.

De vakbonden hebben hun succes en groot aantal leden met name te danken aan het feit dat ze bij werklozen ervoor zorgen dat ze hun dopgeld op hun rekening krijgen.
Ze zijn dus van de staat uit aangeduid als de officiële verdeler van het dopgeld.

Vandaag ging ik mijn dossier in orde maken bij de vakbond waarbij ik ben aangesloten.
(In de praktijk zijn de Christelijke, Socialistische en Liberale vakbond alle drie even slecht of even goed)
Ikzelf ben destijds omdat deze het dichts bij gelegen was bij het ACV gegaan. Verder denk ik dat niet veel verschil zit in deze organisaties, wanneer ik op mijn laatste bedrijf werkte deed de ACV en Socialistische vakbondsdelegatie evenveel voor de werknemers; namelijk niets. Je kan dus alle dingen die ik schrijf over 'de vakbond' beschouwen als geldig voor Socialistische als Christelijke en Liberale vakbonden, ik ben er zeker van dat bij alle drie de praktijk ongeveer hetzelfde is.

Besparen (deel 4) - GSM'en

De GSM kosten drukken is ook een mooie manier van besparen.
Mensen zijn het eigenlijk TE gewoon gemaakt door de operatoren om te pas en te onpas te bellen en sms'en.
Het kan met minder.

De GSM op zich is een prachtig iets. Ik heb er zelf ook eentje en deze heb ik 30 euro betaald.
Da's meteen de eerste tip die ik kan geven: ga voor de goedkoopste modellen. Ze gaan toch allemaal kapot of geraken binnen het jaar uit de mode. Je kan dus best iets kopen dat stevig is, maar goedkoop en waar je mee kan bellen en sms'en.
Camera's en andere bullshit hoeven toch niet meteen hier in België aangezien er GEEN KAT MMS gebruikt en deze extra diensten door de Belgische providers toch kunstmatig te duur zijn gemaakt.

De andere diensten die steevast bij een duurder toestel horen zijn ook totaal overroepen en mega duur in ons land. Probeer maar eens een iPhone of andere 3G toestel volledig met alles erop en eraan te laten werken hier, je zal meteen zien dat dit schandalig veel kost, we spreken al gauw over 60 euro per maand, en dan heb je nog niks gebeld of gedownload.

Ik hou het dus op een goedkope formule van een 'mindere' provider, waarbij ik aan een gemiddelde zit van het laatste jaar van 25 euro per maand.
Ik ga nu ook overschakelen naar een nog goedkopere formule van dezelfde provider aangezien ik nu ik niet meer werk toch minder moet bellen naar vrienden en familie om de middagverveling te doden of om nog eens een vriendelijke stem te horen.
Wanneer je dopt moet je minder bellen, hip hoi !

Een paar tips voor goedkope formules voor de doppers onder ons:
Base Zero
BestDeal (mobistar)
Telenet mobile (mobistar, voor bestaande Telenet klanten)
Ugly duck (proximus)
Simyo (base)

Bore-out

Vandaag was ik blij om een stukje te zien verschijnen in de pers (VRT - Terzake van 20 feb 2009) over het fenomeen 'bore-out'.
Een bore-out is een soort omgekeerde burn-out, waarbij je te weinig te doen hebt op het werk, er niet kan over praten om een of andere reden en waar je verder niet aan kan ontsnappen.
Zelf heb ik 8 jaar gewerkt op een vrij groot bedrijf waar zowat iedereen aan een bore-out leed.

Het resultaat is dat je aan jezelf begint te twijfelen aangezien je omgeving allemaal werk 'faked'. In meetings wordt er dan gewichtig gedaan over niemendalletjes, zolang de meetings maar lang duren (en er mail kan gechecked worden op de laptops) is het allemaal in orde.
Daarbij komt nog dat je dan toch werk begint te doen op een manier die de tijd sneller vooruit doet gaan, met de nodige koffie(klets) er tussendoor.
Het ergste is dat ik heel veel mensen tegenkom die in deze situatie zitten of gezeten hebben, en steeds komt hetzelfde verhaal terug: men houdt op management niveau een soort van stijl op die totaal niet strookt met het bedrijf.
Men wil veel doen (vooral met cijfers en grafieken op hoog niveau) maar op de werkvloer zijn er mensen die zich doodvervelen.
Er is heel veel mis met bedrijven waar dit gebeurd, ook misschien met de mensen die er werken.
Zelf heb ik twee keer geprobeerd een manager hierover aan te spreken, maar eentje is er afgevoerd met een depressie en de andere was al na enkele weken andere oorden gaan opzoeken.
De rest van de mensen daar waren vooral bezig met politieke commentaren te geven, kaarten, surfen, lezen en nutteloze meetings plannen waar dan uren werd gelult over niets. De paar mensen die wèl hard werkten waren op de lange duur alles zo beu en gaven het overwerkt op.
Heel veel bedrijven werken gewoon verkeerd, ze verdelen budgetten al naargelang de hardst roepende manager. Men verdeelt de "koppen" al naargelang de theoretische indeling van de taken. Maar niemand kijkt on-the-floor naar wat er moet gebeuren.

In mijn geval was het zelfs zo erg dat de managers die over onze afdeling moesten beslissen in een ander land zaten, en we deze mensen gedurende 8 jaar nooit gezien hebben. Naar het schijnt zijn ze wel eens op bezoek geweest, maar toen heeft men met de leiding eens goed gaan eten en enkele bars gedaan in onze hoofdstad.

Ik ben uiteindelijk uit mijn bore-out ontsnapt door totaal niks meer te doen gedurende 2 maanden. Niet meer op tijd komen, niet meer werken, niet meer naar meetings gaan, zelfs niet meer meedoen met het fritten halen en koffie drinken... gewoon er zitten en voor mij uit staren deed ik. Ik was de inzinking nabij.
Een mooie job met uitdaging van in de beginjaren werd al snel een totaal holle lege taak waarbij je nooit iets goeds kon doen.
Wanneer je hard werkte werd hetgeen je deed uit je handen getrokken door mensen die het zogenaamd beter konden. Wanneer je hard werkte en bijvoorbeeld verbeteringen in de producten voorstelde werd je op het matje geroepen. Wanneer je te weinig deed werd je beschimpt.
Dus: op de duur doe je net genoeg om niet ontslagen te worden, net genoeg om niet op te vallen en staar je voor je uit; tot je de verlossende telefoon krijgt dat men je diensten niet meer nodig heeft. (En daarna beginnen de problemen pas, wanneer je daarna in een firma terecht komt waar ze WEL werken en samen iets opbouwen).

De reportage is hier te zien:
http://cli.gs/8uSnT4

Besparen (deel 3) - TV buitengooien

Vandaag ben ik rond de middag uit mijn bed gekomen, even een douche genomen omdat ik begon te stinken naar de cafékleding die ik aan heb gedaan de laatste paar dagen.

Toen ik naar buiten ging om een verkwikkende middagwandeling te maken zag ik in 2 van de appartementen op het gelijkvloers in mijn staart de TV aan staan.
Opeens bedacht ik me dat ik drie jaar geleden ongeveer mijn TV heb opgezegd. Geen kabel, geen TV abonnementen van welke soort ook (intercommunale, satelliet of TV via een DSL verbinding, ik hoef het allemaal niet.)

Je bespaart niet alleen geld (minimaal 170€ tot 600€ per jaar al naargelang hoeveel extra film-abonnementen, extra 'diensten' of erotische rubrieken je allemaal mee bestelt.
Da's niet alleen vrij veel geld om uit te geven aan een matig entertainment-apparaat, maar ook een vrij hoge som om te betalen aan bedrijven die bovenop jouw geld een heleboel centen verdienen met reclame op je af te vuren via diezelfde wegen.

In feite ben je dus om je zelf te ergeren, kwellen en verarmen op cultureel gebied aan het betalen.
Ik erger me blauw aan ongeveer alles en iedereen op TV. Vandaar dat op deze 'must' besparen geen enkel probleem was.
Ik zeg niet dat ik nooit iets mis op TV, maar 95% van de tijd ben ik best tevreden met het geld dat ik zo uitspaar. Plus dat ik me minder erger natuurlijk.

Misschien een tip voor mensen die ook zonder werk zitten nu, en zich heel de dag voor de TV zetten: ga naar je leverancier en zeg die boel op, na een drietal weken denk je zelfs niet meer aan TV.

track jezelf

De excellente site zealog laat je toe om op een zeer eenvoudige manier dingen te tracken. Van je gewicht, over uren slaap per nacht, tot de calorieën die je verbruikt.
Een mooie bezigheid om 's ochtends allerlei data over jezelf in te geven en te vergelijken met anderen. Zo kan ik bijvoorbeeld zien dat ik deze week al goed door heb gewerkt aan een aantal kleinere projecten die zijn blijven liggen toen ik werkte. Nu heb ik de tijd daar mee verder te doen zonder continue mijn gedachten te verplaatsten naar werk-gerelateerde onzin.
Ik besef nu pas wat voor onzinnige producten en diensten men overal maakt. Met hun "project-managers" en "product-specialists" met hun in piekjes gestylde haarsnit, h&m hemdjes en zwierderige nep-personality. De mensen die alles en altijd in orde brengen vanuit meetingrooms met witte borden en projectoren, maar uiteindelijk enkel maar een excell-sheet in hun mailbox willen met de cijfers die ze vooropgesteld.
Nu doe ik nuttigere dingen, (en dan doel ik niet op google earth walvissen volgen:) dingen die misschien voor de maatschappij niks waard zijn, maar die me terug plezier geven van te leven.

Slapen

Het was al jaren geleden dat ik nog zo lang geslapen had. Veertien zalige uren lekker in het warme bedje liggen slapen is iets dat je eigenlijk alleen maar kan als je heel veel tijd hebt uiteraard. Wanneer je werkt zijn je weekends zo volgepakt met alles wat je in de week niet kan doen, dat er voor slapen nauwelijks tijd over is. Daarbij is het gemiddelde tempo van een werkende mens veel hoger en kan die nauwelijks nog stilzitten of slapen zo lang na elkaar.
Ik stond dus op (na een nachtje café hangen en rondrijden op zoek naar een goede frituur) en poetste mijn tandjes met goedkope tandpasta van de Lidl. Daarna ging ik even koffie maken en heb ik beetje rond zitten surfen en mailen op't net.

een week verder....

Een week verder en je begint de werklozengeur te hebben, voor iedereen die er ooit mee te maken heeft gehad is het een bekend fenomeen denk ik. Het soort geur en houding van iemand die eigenlijk zich heeft laten gaan, 's middags uit zijn/haar nest rolt om dan te vergeten de tandjes te poetsen.
Vandaag ben ik opgestaan om 11uur, waarna ik meteen weer op de zetel in slaap viel.
Ik heb een medisch probleem waardoor ik nogal snel moe ben, maar dit was een beetje van het goede te veel.
Een vriend van me (die toevallig ook zonder werk zit en dus tijd heeft om langst te komen) parkeerde voor de deur (nog een voordeel, als je dopt heb je veel parkeerplaats) en we gingen samen een beetje online gamen en drinken.
Thuis drink ik geen alcohol, want anders hadden we de typische doppende zatlappen geweest waarschijnlijk.
Zo dadelijk ga ik naar het café, alwaar ik afgesproken heb met een vriendin.
Ik heb nog wel een soort ontbijt/middageten/avondeten combinatie gemaakt met soep, brood en een omelet met champignons.
Al bij al dus helemaal niets gedaan vandaag, en het was mooi.

Besparen (deel 2) - Goedkopere supermarkten

Goedkopere supermarkten

Naar goedkopere supermarkten gaan (en vergelijken met Delhaize en GB, vooral de kwaliteit die overal toch erbarmelijk is) is een tweede mogenlijke piste om te besparen.

Nu toch veel mensen met de Delhaize vs. Unilever situatie andere oorden opzoeken, zal het iedereen meteen duidelijk worden dat Delhaize gewoon te duur is. Zeker voor het groeiende leger werklozen kan de luxe om 3 keer meer te betalen voor broden, koekjes of water er niet meer af.
Ikzelf ga naar de Lidl en Colruyt. Vooral Lidl viel me eigenlijk reuze mee op gebied van prijs/kwaliteit. De winkels mogen dan wel iets rommeliger lijken op het eerste zicht, maar je hebt er tenminste plek om rond te kijken, iets dat bij Delhaize met de opeengepakte rayons niet meer waar is.

Een voorbeeld: een pak van mijn favoriete koekjes kost bij Lisl 0,94 Euro voor 12 stuks, bij Delhaize 2,10 euro voor 9 (uit elk stapeltje van 3 in de verpakking is er eentje meer bijgestopt bij Lidl).
Bij Delhaize zijn ze oudbakken en eerder smaakloos, bij Lidl smaken ze naar chocolade.

En dan heb ik het nog niet op verschillen met Nederlandse supermarkten, waar de meest courante producten tot 40% goedkoper zijn dan in België, en meestal van betere kwaliteit. (Daarover vertel ik later trouwens meer, je kan effectief zelfs je verbruikte benzine terugverdienen door in Nederland te gaan winkelen...)

Misschien wordt het tijd dat we met z'n allen Delhaize laten barsten. Er zijn te veel onderlinge verschillen tussen de filialen om ze allemaal over dezelfde kam te scheren, maar meestal is de balans negatief te noemen. Zeker gezien de prijs die je betaalt.

Weekend zonder werk

Het weekend was vrij rustig. Op vrijdag beetje gaan biljarten en daarna een pint gaan drinken. Bij het uitgaan is het tegenwoordig zo dat ik tracht van de duurdere dranken af te blijven, dit is een besparingsmaatregel waar je verder niet veel last van hebt.
Je hoeft niet per sé sterke drank of cocktails te drinken, laat dat maar over aan de mensen die nog veel geld hebben (en werk).
De andere maatregel is er een om geen taxi te nemen. Ik tracht dus af te wisselen met vrienden om om beurten te rijden, of het openbaar vervoer of fiets in te schakelen.
Dit laatste is eerder van tel bij goed weer, en wanneer ik de fiets ergens binnen kan plaatsten, want op straat schoppen z'm toch maar kapot.
Maandag ga ik me inschrijven voor een cursus bij de VDAB. Daarna zien we wel verder.
Moren meer nieuws, want vandaag is het zondag en slaap ik het grootste deel van de dag.

Zwemmen

Gisteren ben ik nogal laat opgestaan, even wat papieren in orde gebracht en vervolgens via Google Earth een paar leuke dingen gevolgd.

Zo kan je bijvoorbeeld hele dagen vullen door 'tracked animals' te volgen.
Dit zijn dieren (in mijn geval een haai) waar men een GPS-tag heeft aangebracht en die men sindsdien kan traceren.

Je opent Google Earth, daarna ga je aan de linkerkant onderaan naar het onderdeel 'layers' en daar selecteer je 'ocean', onderverdeling 'animal tracking'.
Je kan op animal tracking ook dubbelklikken om naar een willekeurig dier te gaan.
Indien je op de map zelf op zulk dier klikt krijg je ook alle gegevens ervan te zien.
Het mooiste is om dan op 'swim with me' te klikken en zo dus het dier te volgen.



Zeg nu nog eens dat doppers heel de dag niks doen :)

Tijd en geld

Wanneer je druk aan het werk bent besef je het niet echt. Je bent van 7 à 8u 's ochtends van huis weg tot een uur of 7 's avonds, terwijl je heel de tijd intensief met je werk bezig bent. Je bent zelfs zo druk bezig dat je jezelf voorbij rent en niet meer beseft hoe nutteloos 90% van wat je doet is.

Je staat er niet bij stil dat je op persoonlijk vlak totaal afvlakt, gespannen, maar vooral verkrampt, geraakt. Je gaat al snel symptomen krijgen als daar zijn: zagen tegen je vrienden over futiele incidenten en frustraties op het werk of kortaf zijn tegen de mensen die je liefhebt.

Ik betrapte mezelf er ooit op een half uur tegen een vriend van me te staan 'zeiken' over het feit dat één van mijn collega's op het werk nogal veel sap in het rond liet spuiten bij het verorberen van een appelsien tijdens zijn pauze. Dat de geur me niet aanstond, dat het eten van appelsienen me niet aanstond en dat eigenlijk alle geluiden me stoorden.

Ik werd een onaangename, zeurderige, verkrampte zuurpruim die enkel maar over het werk bezig was en iedereen daar mee op de zenuwen werkte.

In schrik contrast staat de bijna zorgeloze dagen die je kan beleven wanneer je werkzoekende bent.
Neem nu vandaag, ik was met mijn vriendin iets gaan drinken onder de middag.

Ze is iemand die mijn situatie begrijpt, lief, mooi, intelligent en het zou zonde zijn om met haar niet meer tijd te besteden. Het zou ook een schande zijn om haar de frustraties aan te laten horen van iemand die enkel met zijn werk bezig is.

Het mag dan wel zo heten dat ik in de ogen van de maatschappij "een luie dopper" ben nu, maar ik kan tenminste eens diep in de ogen kijken van de persoon waar ik van hou. Ik kan ze lieve woordjes toefluisteren terwijl we door niemand gehinderd in een bijna lege taverne iets drinken in het winterzonnetje. Terwijl er mensen in te grote maatpakken, in een auto die niet eens van hen is, tussen een hoop buitenlandse vrachtwagens staan stinklucht in te ademen op de autostrades.

Toen ik werkte bleef deze tijd, die men in tv-magazines nogal afstandelijk 'quality time' noemen, beperkt tot een dag uitstap in alle haasten op zaterdag, of een beetje voor TV zitten 's avonds terwijl we onnodig ingewikkelde werkverhalen tegen elkaar vertelden.
Quality time is een "consumer-term", bedacht door soepfabrikanten en verkopers van vliegreizen. Ik verkies de term 'reality-time', de tijd dat je met de realiteit, je eigen echte ik, je eigen echte omgeving en de jou omringende mensen kan doorbrengen, zonder daar per sé iets te moeten bij consumeren.

Ik ben gelukkig op deze manier.
Ik kan haar eens vastnemen en zeggen hoeveel ik van haar hou, ik kan zelfs in een sentimentele bui een cadeautje gaan kopen of Godbetert een gedicht schrijven, want daar is nu tijd voor.
De winkels zijn open en er is niemand die me naar domme meetings roept waar iedereen zijn hotmail account zit te lezen op de laptop terwijl ze doen alsof het hen een bal kan schelen waar de meeting over gaat. Ik kan gewoon mezelf zijn, zonder masker en zonder tijd te verspillen tussen verkeersmongolen (alias: Audisten).

Besparen (deel 1)

Wanneer je opeens van een degelijk loon, terugvalt op niets (ik krijg geen werkloosheidsuitkering voorlopig), dan moet je het gewoon met minder stellen.
Ik leefde ooit met een 450 euro in de maand, en daar kon ik huur + eten van betalen en zelfs alle telefoon- en internet-kosten.
Tegenwoordig is dat niet meer te redden natuurlijk. Met 450 euro kan je nauwelijks een deftig krot huren, laat staan alle andere kosten dekken.

Het eerste wat je dus doet is besparen.
Alle negatieve effecten op de economie ten spijt, maar je kan je geen al te dure zaken meer veroorloven als magazines en allerlei merkproducten.
Om ook de maatschappij (die me tenslotte na x-aantal jaren dienst heeft uitgekotst) terug te pakken bespaar ik ook op de 'politiek correcte' luxe-artikelen, als daar zijn GFT-zakken en tramkaartjes om er maar al twee te noemen.
Af en toe zal ik in deze blog tips geven over op wat en hoe je kan besparen, specifiek in België.

Allereerst dus de GFT zakken - da's duidelijk denk ik: ze zijn duur, vies en aangezien er in de buurt waar ik woon nogal wat 'gewoon volk' leeft die het daar ook niet zo nauw mee nemen, begin ik er ook mee.
Het is niet correct, het is niet mooi, maar het spaart me wel wat centen; België is immers toch een land waar nooit wat gecontroleerd wordt, het is hun eigen schuld (ik beschouw mezelf in dat opzicht geen onderdeel van België, of Vlaanderen, of welke naam ze ook op dit stuk weiland willen kleven).

Toen ik nog een job had betaalde ik met plezier voor witte, blauwe, groene zakken. Ik had zelfs de raad opgevolgd om oranje zakken met blauwe bollekes buiten te zetten als ze die hadden aangeraden, maar die tijd is voorbij.

Een besparing waar je niet alleen tijd en geld mee bespaart, maar de stank uit te straten mee helpt.
Je kan in de buurt altijd wel 'creatieve' manieren vinden om van je afval af te geraken zonder te sluikstorten. Restaurant-containers en vuilnisbakken genoeg...

Slecht nieuws

In één of ander matig managementboek moet er een mini-cursus staan over hoe je het best vertelt tegen een van je werknemers dat je hem zal ontslaan. Ik durf er ook een spreekwoordelijke bak bier op verwedden dat deze cursus begint met de woorden die ik hier nu uit de mond van deze halfbakken consultant hoorde: "Ik vrees dat we slecht nieuws hebben voor u".

Die koninklijke meervouden op misplaatste momenten gebruiken was er al over, maar dat zinnetje was zo fake, zo ingestudeerd en dom dat ik de rest van het gesprek eigenlijk gewoon maar heb nagedacht over mijn laatste woorden daar.
Het bedrijf waar ik zovele jaren heb gewerkt (met de nodige frustraties van dien) gooide me nu als een hond buiten.

Op zich werden er allerlei redenen aangehaald (de bekende excuses waar iedereen normaal zijn laars aan lapt maar die enkel bovengehaald worden als stok achter de deur wanneer men je kwijt wil, iedereen in deze firma nam 'te lange pauzes' wil de ironie nu net dat ik diegene was die daar ooit tegen hen over kloeg), maar de echte reden was gewoon dat er iemand in het hoofdhuis kosten wilde besparen en dat men gewoon lokaal, hier in België de 3 mensen er uit nam die ze het minst konden uitstaan.

Over de inhoud van mijn werk, mijn collega's en de manier waarop ik leefde te midden van deze waanzin op bedrijf X zou ik een aparte blog of boek kunnen volschrijven, maar het leven is te kort om je over zulke zaken druk te maken.
Er zijn nu eenmaal bedrijven die alleen maar willen horen dat iemand hard werkt, maar nooit de moeite doen om dat even te toetsen aan de waarheid.

Even later stond ik op straat, een van de kwallen die me naar buiten moest begeleiden was nog met me aan het praten over hoe erg hij het wel niet vond dat net HIJ me moest buitenzetten. Over mijn ontslag zelf had hij blijkbaar geen mening. Wat meteen ook de sfeer van bedrijf X typeert.

Ik stapte in mijn oude rammelkar van een auto en reed naar huis. Ik had een opgelucht gevoel, het gevoel van een zware last die van mijn schouders viel vermengd met een heel raar vrijheidsbesef. Iets dat ik al jaren niet meer kende.
Ik was inderdaad vrij.
Die avond ben ik met een goede vriendin gaan drinken, ook lang geleden.
Ergens was ik blij, want diegenen die achterbleven op dat bedrijf zaten in volle besef op een zinkend schip.

Dat was enkele weken geleden.
Vanaf morgen zal ik hier dagelijks bloggen over mijn avonturen als dopper.

Wat volgt is mijn dagboek, een dagboek van een Belg die werkloos is anno 2009.