Voorlopig geen al te groot nieuws.
Wat doen mensen zoal heel de dag (over liever gezegd nacht) wanneer de bedrijven waar je bij solliciteert enkel bestaan aan jaren 90 marketing eikels die in Boechout of Hove wonen en als een volleerde soldaat zonder verder na te denken orders ontvangen van bovenaf. Deze orders gaan meestal over het niet aanwerven van mensen.
Dus wat doe ik?
Vandaag heb ik naar filmpjes van spelende Japanse katten gezien, een paar blogs gelezen, paar leuke websites bezocht en vooral C&C gespeeld en af en toe wat familie geholpen met boodschappen en andere dingen waar ze me blijkbaar bij nodig hebben.
Ik heb nut, hoera!
België is het land waar de mensen in goedkope trainingsvesten op straat naar 'de koers' gaan kijken terwijl ze door hun passieve gedrag de wereld om zeep helpen.
Een paar URLs die misschien nuttig kunnen zijn om de algehele verveling kunnen doden / of niet. No one cares anyway.
http://www.kadokado.com
http://www.reddit.com/
http://www.motivatedphotos.com/
http://www.liveleak.com/
http://www.overheardinnewyork.com
http://www.myspace.com/trashyourself
maandag 30 maart 2009
donderdag 26 maart 2009
Pijn
Alles doet pijn vandaag, ik dacht dat het vrijdag was, maar het is donderdag. Het regent en mijn linkerbeen en rechterschouder doen enorm pijn. Waarschijnlijk heb ik in een rare houding liggen slapen op mijn IKEA bed.
Koop nooit, hoe goedkoop ook, een bed bij deze fabrikant. Het is te klein, de matras trekt op niks en de vering of wat daarvoor moet doorgaan is zelfs al kapot na 5 weken er gewoon op te hebben geslapen, laat staan wanneer je er al te wilde bewegingen op zou maken of het als trampoline wil gebruiken (ja doppers vervelen zich soms wel eens en dan ga je op je bed staan op en neer springen).
Ik maak koffie, kijk het nieuws na op internet en zie dat we weerom het duurste land zijn op een bepaald gebied. Dit keer in de branche 'breedband internet' neen maar, wat een verbazing *not*.
Vandaag stuur ik nog twee CV's uit waar ik waarschijnlijk toch weer geen antwoord op ga krijgen en dan stop ik ermee.
In een oude schoendoos in mijn kleerkast heb ik tussen allerlei prullaria nog 4 dopkaarten gevonden. Ze zijn ruim 9 jaar oud maar ik denk dat ze nog kunnen dienen, bespaart me weeral een aanschuifbeurt bij de vakbond uit van een paar uur. Jihaa.
Ik mail met mijn vriendin, die op haar werk zit en me steunt, of ik nu werk, stressed ben of lui in mijn zetel naar Family Guy afleveringen op DVD staar, het maakt haar niet echt veel uit want ze is altijd vrolijk. Ik hou van haar en stuur haar mailtjes rond te middag.
Koop nooit, hoe goedkoop ook, een bed bij deze fabrikant. Het is te klein, de matras trekt op niks en de vering of wat daarvoor moet doorgaan is zelfs al kapot na 5 weken er gewoon op te hebben geslapen, laat staan wanneer je er al te wilde bewegingen op zou maken of het als trampoline wil gebruiken (ja doppers vervelen zich soms wel eens en dan ga je op je bed staan op en neer springen).
Ik maak koffie, kijk het nieuws na op internet en zie dat we weerom het duurste land zijn op een bepaald gebied. Dit keer in de branche 'breedband internet' neen maar, wat een verbazing *not*.
Vandaag stuur ik nog twee CV's uit waar ik waarschijnlijk toch weer geen antwoord op ga krijgen en dan stop ik ermee.
In een oude schoendoos in mijn kleerkast heb ik tussen allerlei prullaria nog 4 dopkaarten gevonden. Ze zijn ruim 9 jaar oud maar ik denk dat ze nog kunnen dienen, bespaart me weeral een aanschuifbeurt bij de vakbond uit van een paar uur. Jihaa.
Ik mail met mijn vriendin, die op haar werk zit en me steunt, of ik nu werk, stressed ben of lui in mijn zetel naar Family Guy afleveringen op DVD staar, het maakt haar niet echt veel uit want ze is altijd vrolijk. Ik hou van haar en stuur haar mailtjes rond te middag.
België is een statistiek
Volhouden
Een activeringsbeleid, zoals dat gevoerd wordt in tal van Europese landen, is een houding tegenover de werkzoekende aannemen die hem/haar verplicht actief naar werk te zoeken.
Dit bewijs je zogenaamd door een map met allerlei documenten af te geven aan de RVA wanneer men je oproept.
Deze map moet een soort log zijn van je verstuurde sollicitatie brieven en bezoeken aan jobbeurzen en dies meer.
Het spijtige is dat dit soort activeringsbeleid de mensen die op zoek zijn naar een job op de lange duur verplicht jobs aan te nemen puur om "in orde" te zijn. Jobs die vaak onder het niveau liggen van wat men kan, waar men gedemotiveerd geraakt of waar men iets doet dat niet op de CV kan gezet worden aangezien het niet in de lijn ligt van de rest van de functies die daar op staan.
Een voorbeeld: Wanneer je al vier jobs hebt uitgeoefend in de farmaceutische sector en je wordt door plotse werkloosheid uiteindelijk door het systeem (activering) gedwongen om een job aan te nemen als receptioniste, dan heb je een probleem wanneer je bij een farmaceutische firma je CV voorlegt.
De werkgevers zijn niet afgestemd om dit activeringsbeleid en halen als snel hun neus op voor mensen van wie de CV geen mooi opwaartse curve vertoont van een vlotte carrière. Meer nog, men gaat systematische mensen met 'rare' Cv's weigeren, waardoor deze andermaal met minder voor hen geschikte jobs gaan kiezen.
Eens je dus als dopper zulke job aanvaard EN je ze eerlijk op je CV zet ben je er meestal aan voor de moeite.
Wat je dus als rasechte Belg voor de keuze laat:
Je gaat ofwel zoals de rest, liegen op je CV of je gaat conform het beleid via-via aan de juiste job geraken op papier.
Het systeem zelf nodigt dus uit om ofwel eerlijk te zijn en op die manier jezelf te kloten. Of gewoon oneerlijk te zijn.
Ik tracht voorlopig het correct te doen, maar gezien de huidige economische realiteit is dit niet makkelijk.
De voorbije twee dagen heb ik gesolliciteerd en CV's rondgestuurd zonder enige positieve reactie.
Ik hou vol, maar het is me wat veel aan het worden. Na ongeveer 1 maand heb ik nog steeds geen euro dopgeld gezien (logisch, ik krijg dit pas begin april vermoedelijk).
Geen inkomsten, geen hulp en vooral geen zin meer.
Vergeet niet dat ik dit dagboek ben begonnen omdat ik een bore-out had op mijn vorige job. Deze gemoedstoestand is sindsdien niet echt verbeterd, aangezien je je als werklozen ook stierlijk kan vervelen.
Activering
Wil men een ècht activeringsbeleid voeren, dan zou men volgens mijn al eerst de werkgevers moeten aanspreken om hen zacht te dwingen CV's anders te bekijken (in plaats van op zoek te gaan naar de uberkandidaat, de witte raaf die alles kan en graag komt werken zonder al te veel te verdienen).
Men zou ook kunnen activeren door werklozen in groep een soort 'firma' te laten opzetten die iets moet presteren of draaiende krijgen (ook al zijn het dan simpele dingen). Een soort scholing, maar dan met het initiatief aan de kant van de werkwillige werkloze.
Wat men doet is bestraffen,... gewoon om economisch mensen te kunnen schrappen en zo de begroting te laten kloppen. Een werkloze is niets meer dan een statistiek, een nummertje dat om het even hoe, zo snel mogelijk uit die statistiek uit moet. Of het nu goed of slecht loopt daarna met die persoon speelt totaal geen rol.
Conclusie: België is een grote statistiek, waar dan nog stevig mee geknoeid wordt ook.
Een activeringsbeleid, zoals dat gevoerd wordt in tal van Europese landen, is een houding tegenover de werkzoekende aannemen die hem/haar verplicht actief naar werk te zoeken.
Dit bewijs je zogenaamd door een map met allerlei documenten af te geven aan de RVA wanneer men je oproept.
Deze map moet een soort log zijn van je verstuurde sollicitatie brieven en bezoeken aan jobbeurzen en dies meer.
Het spijtige is dat dit soort activeringsbeleid de mensen die op zoek zijn naar een job op de lange duur verplicht jobs aan te nemen puur om "in orde" te zijn. Jobs die vaak onder het niveau liggen van wat men kan, waar men gedemotiveerd geraakt of waar men iets doet dat niet op de CV kan gezet worden aangezien het niet in de lijn ligt van de rest van de functies die daar op staan.
Een voorbeeld: Wanneer je al vier jobs hebt uitgeoefend in de farmaceutische sector en je wordt door plotse werkloosheid uiteindelijk door het systeem (activering) gedwongen om een job aan te nemen als receptioniste, dan heb je een probleem wanneer je bij een farmaceutische firma je CV voorlegt.
De werkgevers zijn niet afgestemd om dit activeringsbeleid en halen als snel hun neus op voor mensen van wie de CV geen mooi opwaartse curve vertoont van een vlotte carrière. Meer nog, men gaat systematische mensen met 'rare' Cv's weigeren, waardoor deze andermaal met minder voor hen geschikte jobs gaan kiezen.
Eens je dus als dopper zulke job aanvaard EN je ze eerlijk op je CV zet ben je er meestal aan voor de moeite.
Wat je dus als rasechte Belg voor de keuze laat:
Je gaat ofwel zoals de rest, liegen op je CV of je gaat conform het beleid via-via aan de juiste job geraken op papier.
Het systeem zelf nodigt dus uit om ofwel eerlijk te zijn en op die manier jezelf te kloten. Of gewoon oneerlijk te zijn.
Ik tracht voorlopig het correct te doen, maar gezien de huidige economische realiteit is dit niet makkelijk.
De voorbije twee dagen heb ik gesolliciteerd en CV's rondgestuurd zonder enige positieve reactie.
Ik hou vol, maar het is me wat veel aan het worden. Na ongeveer 1 maand heb ik nog steeds geen euro dopgeld gezien (logisch, ik krijg dit pas begin april vermoedelijk).
Geen inkomsten, geen hulp en vooral geen zin meer.
Vergeet niet dat ik dit dagboek ben begonnen omdat ik een bore-out had op mijn vorige job. Deze gemoedstoestand is sindsdien niet echt verbeterd, aangezien je je als werklozen ook stierlijk kan vervelen.
Activering
Wil men een ècht activeringsbeleid voeren, dan zou men volgens mijn al eerst de werkgevers moeten aanspreken om hen zacht te dwingen CV's anders te bekijken (in plaats van op zoek te gaan naar de uberkandidaat, de witte raaf die alles kan en graag komt werken zonder al te veel te verdienen).
Men zou ook kunnen activeren door werklozen in groep een soort 'firma' te laten opzetten die iets moet presteren of draaiende krijgen (ook al zijn het dan simpele dingen). Een soort scholing, maar dan met het initiatief aan de kant van de werkwillige werkloze.
Wat men doet is bestraffen,... gewoon om economisch mensen te kunnen schrappen en zo de begroting te laten kloppen. Een werkloze is niets meer dan een statistiek, een nummertje dat om het even hoe, zo snel mogelijk uit die statistiek uit moet. Of het nu goed of slecht loopt daarna met die persoon speelt totaal geen rol.
Conclusie: België is een grote statistiek, waar dan nog stevig mee geknoeid wordt ook.
woensdag 25 maart 2009
Blah
Vandaag een complete off-day.
Laat opgestaan, her regende en ik had koffie gemaakt (de dag ervoor op een timer gezet als een soort wekker).
Verder niet buiten geweest en me gewoon laten gaan, een beetje zitten lezen en vooral geen geld op gedaan.
Ik consumeer zo goed als niets meer. Ik drink goedkope koffie, heb geen TV en lees boeken uit die al lang uit hadden moeten zijn.
Sorry, maar ik ben vandaag geen fuck waard geweest. Gewoon omdat de nasleep van mijn bore-out zich nog laat voelen. Niets lijkt echt zin te hebben wanneer je dopt. Opeens ben je niet meer die office-rat die mee 's middags mag gaan eten en naar vakantie verhalen luisterd, opeens moet je niet meer op meetings zitten luisteren naar incompetent gelul, opeens heb je geen laptop en gsm meer nodig. Alles wat je daarvoor deed wordt meteen in zijn echte vorm in de juiste context geplaatst. Het was allemaal nutteloos, een langgerekte aanloop naar je ontslag.
Net zoals vele bedrijven is ook dit lang een wankele constructie. Waar zelfs een beetje ruggengraat ontbreekt en plaatsmaakt voor een eindeloos overlegmodel.
Ik wilde vandaag gewoon op de zetel liggen lezen, ik heb wat mensen opgebeld maar ik ben uiteindelijk maar gewoon wat spelletjes beginnen spelen op de computer. Ik heb geen nut. Er is maar één ding veranderd nu, ik word daar nu niet meer voor betaald door een bedrijf dat slecht draait, maar door een land dat slecht draait.
Morgen beter dan maar zeker, ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige ben in deze tijden.
Laat opgestaan, her regende en ik had koffie gemaakt (de dag ervoor op een timer gezet als een soort wekker).
Verder niet buiten geweest en me gewoon laten gaan, een beetje zitten lezen en vooral geen geld op gedaan.
Ik consumeer zo goed als niets meer. Ik drink goedkope koffie, heb geen TV en lees boeken uit die al lang uit hadden moeten zijn.
Sorry, maar ik ben vandaag geen fuck waard geweest. Gewoon omdat de nasleep van mijn bore-out zich nog laat voelen. Niets lijkt echt zin te hebben wanneer je dopt. Opeens ben je niet meer die office-rat die mee 's middags mag gaan eten en naar vakantie verhalen luisterd, opeens moet je niet meer op meetings zitten luisteren naar incompetent gelul, opeens heb je geen laptop en gsm meer nodig. Alles wat je daarvoor deed wordt meteen in zijn echte vorm in de juiste context geplaatst. Het was allemaal nutteloos, een langgerekte aanloop naar je ontslag.
Net zoals vele bedrijven is ook dit lang een wankele constructie. Waar zelfs een beetje ruggengraat ontbreekt en plaatsmaakt voor een eindeloos overlegmodel.
Ik wilde vandaag gewoon op de zetel liggen lezen, ik heb wat mensen opgebeld maar ik ben uiteindelijk maar gewoon wat spelletjes beginnen spelen op de computer. Ik heb geen nut. Er is maar één ding veranderd nu, ik word daar nu niet meer voor betaald door een bedrijf dat slecht draait, maar door een land dat slecht draait.
Morgen beter dan maar zeker, ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige ben in deze tijden.
maandag 23 maart 2009
Besparen (deel 10) - Frisdrank
Veel mensen drinken thuis vaak sloten Coca-Cola of andere frisdrank.
Deze zijn meestal vrij duur (1.56 EUR per fles Cola).
Ik zelf ben de jongste jaren een beetje afgestapt van het drinken van drankjes met bubbels (behalve champagne natuurlijk:) maar af en toe heb je toch zin in een frisse cola of limonade.
Zeker met de zomer in het vooruitzicht gaat de consumptie van deze drankjes zeker de hoogte in. Ik heb alleen, zoals vele werklozen, geen zin om al te veel geld uit te geven aan die flessen, en vooral die supermarkten waar ze je allerlei zaken opdringen onder de tonen van hun speciaal daartoe gefabriceerde muzak.
Soda-club is een goede oplossing hiervoor. Het laat me toe om snel een fles frisdrank te voorschijn te halen wanneer er bezoek is, zonder naar de winkel te moeten. Tegen een gemiddelde prijs van 0.45 Euro per 1,5 liter, met minder afval en minder vervoerskosten.
Een eenmalige uitgave van een 65 euro geeft je een starter-box met de basis soda-club machine, een fles gas en enkele stroopflesjes.
Het concept is eenvoudig; zonder elektriciteit (de machine werkt puur mechanisch) kan je de plastic herbruikbare flessen kraantjeswater voorzien van prik, en een stroop om er limonade, cola of zelfs energiedrank van te maken.
De kostprijs van een fles frisdrank gaat op deze manier fors naar beneden, bovendien is het basismateriaal kraantjeswater, wat uiteraard zeer goedkoop is.
Ik gebruik het Soda Club systeem al een paar maanden en het enige nadeel dat ik kan bedenken is het ruilsysteem voor de flessen gas. Wanneer deze leeg is moet je naar een winkel deze gaan omruilen (je geeft hiervoor een 20 EUR pand).
Maar zelfs dit kleine nadeel weegt niet op tegen het continu aanvoeren van flessen cola, cola light of red bull, al naargelang de voorkeur van je bezoekers. Gewoon een hoop stroopflesjes in huis halen en je bent er vanaf voor een paar weken tot maanden.
De smaak valt nauwelijks te onderscheiden de echte frisdranken. Mijn favoriete mixen zijn bloedappelsien-limonade en de Redbull versie (zomaar even 5 keer goedkoper dan het echte, maar even lekker).
Het mooiste is ook dat je geen plastic flessen meer moet weggooien (bespaart ook weer kosten op de vuilniszakken uiteraard).
Alles over deze groen, goedkope manier van besparen kan je vinden op de internationale Soda-Club website, of op de Belgische Sodaclub website.
Deze zijn meestal vrij duur (1.56 EUR per fles Cola).
Ik zelf ben de jongste jaren een beetje afgestapt van het drinken van drankjes met bubbels (behalve champagne natuurlijk:) maar af en toe heb je toch zin in een frisse cola of limonade.
Zeker met de zomer in het vooruitzicht gaat de consumptie van deze drankjes zeker de hoogte in. Ik heb alleen, zoals vele werklozen, geen zin om al te veel geld uit te geven aan die flessen, en vooral die supermarkten waar ze je allerlei zaken opdringen onder de tonen van hun speciaal daartoe gefabriceerde muzak.
Soda-club is een goede oplossing hiervoor. Het laat me toe om snel een fles frisdrank te voorschijn te halen wanneer er bezoek is, zonder naar de winkel te moeten. Tegen een gemiddelde prijs van 0.45 Euro per 1,5 liter, met minder afval en minder vervoerskosten.
Een eenmalige uitgave van een 65 euro geeft je een starter-box met de basis soda-club machine, een fles gas en enkele stroopflesjes.
Het concept is eenvoudig; zonder elektriciteit (de machine werkt puur mechanisch) kan je de plastic herbruikbare flessen kraantjeswater voorzien van prik, en een stroop om er limonade, cola of zelfs energiedrank van te maken.
De kostprijs van een fles frisdrank gaat op deze manier fors naar beneden, bovendien is het basismateriaal kraantjeswater, wat uiteraard zeer goedkoop is.
Ik gebruik het Soda Club systeem al een paar maanden en het enige nadeel dat ik kan bedenken is het ruilsysteem voor de flessen gas. Wanneer deze leeg is moet je naar een winkel deze gaan omruilen (je geeft hiervoor een 20 EUR pand).
Maar zelfs dit kleine nadeel weegt niet op tegen het continu aanvoeren van flessen cola, cola light of red bull, al naargelang de voorkeur van je bezoekers. Gewoon een hoop stroopflesjes in huis halen en je bent er vanaf voor een paar weken tot maanden.
De smaak valt nauwelijks te onderscheiden de echte frisdranken. Mijn favoriete mixen zijn bloedappelsien-limonade en de Redbull versie (zomaar even 5 keer goedkoper dan het echte, maar even lekker).
Het mooiste is ook dat je geen plastic flessen meer moet weggooien (bespaart ook weer kosten op de vuilniszakken uiteraard).
Alles over deze groen, goedkope manier van besparen kan je vinden op de internationale Soda-Club website, of op de Belgische Sodaclub website.
zondag 22 maart 2009
Besparen (deel 9) - Amusement, lezen
Lezen is nog een vorm van amusement die voor werklozen uiterst geschikt is.
Je kan bijvoorbeeld naar de bibliotheek gaan om daar wat interessante boeken uit te lenen of naar tweedehandswinkels wat boeken uitzoeken die goedkoop zijn.
Een goed boek daar doe je, afhankelijk van je leestempo, toch al gauw een tweetal dagen over tot een week. Wanneer je een paar boeken uit de bib meeneemt kan je gerust de week doorkomen tot je weer naar de bib gaat. Kies een vaste dag uit in de week om de bibliotheek te bezoeken, zodat je een routine krijgt in het lezen en ook nog eens buitenkomt.
De openingstijden kan je hier vinden voor de steden Antwerpen en Gent:
Bibliotheken Antwerpen + openingstijden
Bibliotheken Gent + openingstijden
Je kan bijvoorbeeld naar de bibliotheek gaan om daar wat interessante boeken uit te lenen of naar tweedehandswinkels wat boeken uitzoeken die goedkoop zijn.
Een goed boek daar doe je, afhankelijk van je leestempo, toch al gauw een tweetal dagen over tot een week. Wanneer je een paar boeken uit de bib meeneemt kan je gerust de week doorkomen tot je weer naar de bib gaat. Kies een vaste dag uit in de week om de bibliotheek te bezoeken, zodat je een routine krijgt in het lezen en ook nog eens buitenkomt.
De openingstijden kan je hier vinden voor de steden Antwerpen en Gent:
Bibliotheken Antwerpen + openingstijden
Bibliotheken Gent + openingstijden
zaterdag 21 maart 2009
Besparen (deel 8) - Amusement, uitgaan
Wanneer je minder inkomsten hebt door je werkloosheid, is het belangrijk toch actief te blijven, positief te denken en je af en toe eens te amuseren.
Dit amuseren kan vaak veel geld kosten. Vandaar dat ik een aantal activeiten wil belichten die niet veel geld kosten en waar je je toch kan vermaken, zelfs als dopper.
Bij het uitgaan is het belangerijk dat je dit doet met mensen die je goed kent, en die jouw goed kennen. Hierdoor kan je als dopper gerust vertellen tegen je vrienden dat je niet veel geld kan uitgeven die avond. Zeg dit uiteraard wel op voorhand, om niet voor lastige situaties te komen staan (zie mijn blog entry over restaurantbezoeken).
Meestal is het geen probleem om te zeggen dat je niet mee rondjes betaald, maar gewoon je eigen drank alleen zal bekostigen. Het is ook geen probleem om gewoon te zeggen dat je krap bij kas zit en daarom niet naar exclusieve cocktailbars, casino's en discotheken wil meegaan. Deze oorden zijn voorbestemd voor de mensen die nog willen en kunnen met geld smijten, iets waar de meeste werklozen dus maar beter wegblijven (tenzij je je graag belachelijk maakt).
Kortom, maak duidelijk dat je geen hele avond gaat heen en weer trakteren met sterke drank, want een avondje uitgaan kost op deze manier snel 100 EUR of meer, wat op een budget van 700 à 800 EUR uiteraard niet leefbaar is.
Ik beperk me zelf meestal tot cafébezoeken of concerten waar ik op voorhand weet hoeveel het me gaat kosten, ik hou wel wat reservegeld bij de hand voor het geval je oude bekenden tegenkomt en het duurder wordt, anders ben je asociaal en kan je maar beter gewoon thuis blijven.
Dit amuseren kan vaak veel geld kosten. Vandaar dat ik een aantal activeiten wil belichten die niet veel geld kosten en waar je je toch kan vermaken, zelfs als dopper.
Bij het uitgaan is het belangerijk dat je dit doet met mensen die je goed kent, en die jouw goed kennen. Hierdoor kan je als dopper gerust vertellen tegen je vrienden dat je niet veel geld kan uitgeven die avond. Zeg dit uiteraard wel op voorhand, om niet voor lastige situaties te komen staan (zie mijn blog entry over restaurantbezoeken).
Meestal is het geen probleem om te zeggen dat je niet mee rondjes betaald, maar gewoon je eigen drank alleen zal bekostigen. Het is ook geen probleem om gewoon te zeggen dat je krap bij kas zit en daarom niet naar exclusieve cocktailbars, casino's en discotheken wil meegaan. Deze oorden zijn voorbestemd voor de mensen die nog willen en kunnen met geld smijten, iets waar de meeste werklozen dus maar beter wegblijven (tenzij je je graag belachelijk maakt).
Kortom, maak duidelijk dat je geen hele avond gaat heen en weer trakteren met sterke drank, want een avondje uitgaan kost op deze manier snel 100 EUR of meer, wat op een budget van 700 à 800 EUR uiteraard niet leefbaar is.
Ik beperk me zelf meestal tot cafébezoeken of concerten waar ik op voorhand weet hoeveel het me gaat kosten, ik hou wel wat reservegeld bij de hand voor het geval je oude bekenden tegenkomt en het duurder wordt, anders ben je asociaal en kan je maar beter gewoon thuis blijven.
vrijdag 20 maart 2009
fut
Vandaag had ik geen fut. Zoals zo vaak in dit land, werkt men je tegen of doet men alles om geld aan je te verdienen terwijl je er niet om heen kan.
Ik heb momenteel geen inkomsten en dat voel je meteen. Zeker wanneer alle goederen die je koopt of diensten waar je gebruikt van wilt maken schandalig te duur zijn gemaakt door de hebzucht.
Onze politici weten niet wat te doen en lijken op TV te komen in spelletjes en infotainment programma's. Ik zag er zelfs eentje klarinet spelen voor de lol op TV.
Moge ze allemaal de zwaarste verkiezingsnederlaag te verwerken krijgen sinds 40 jaar, want zo groot is de recessie ze door hun laksheid en hebzucht hebben veroorzaakt.
bah.
Ik heb momenteel geen inkomsten en dat voel je meteen. Zeker wanneer alle goederen die je koopt of diensten waar je gebruikt van wilt maken schandalig te duur zijn gemaakt door de hebzucht.
Onze politici weten niet wat te doen en lijken op TV te komen in spelletjes en infotainment programma's. Ik zag er zelfs eentje klarinet spelen voor de lol op TV.
Moge ze allemaal de zwaarste verkiezingsnederlaag te verwerken krijgen sinds 40 jaar, want zo groot is de recessie ze door hun laksheid en hebzucht hebben veroorzaakt.
bah.
donderdag 19 maart 2009
Dopkaarten
Een zeer kostbaar goed voor elke werkloze is de controlekaart C3A kortweg: dopkaart.
Tot een tiental jaar geleden ongeveer moest je je persoonlijk bij het stempellokaal (stank) aanbieden met deze kaart om er op bepaalde dagen een stempel te laten aanbrengen. Op deze manier moest de werkloze bewijzen dat hij op een bepaald tijdstip zich kon aanbieden bij een veelal bouwvallig pand om een stempel op te halen na lang aanschuiven. Dit systeem werd terecht nogal snel als achterhaald bestempeld (heb u'm?) in de strijd tegen zwartwerk.
Vandaar dat men de controle heeft afgeschaft en vervangen door het aanelkaar koppelen van de vdab en de Rva databank. Op deze manier kon men zien wie er een uitkering kreeg en wie er werkzoekend was (we spreken jaren 2000, waar we dus normaal met vliegende auto's zouden moeten rondzweven op weg naar ons werk op de maan:).
Om mensen niet te veel de pap in de mond te geven geeft men slechts één dopkaart wanneer je je inschrijft als werkzoekende uitkeringsgerechtigde. Op deze manier voert men een zogenaamd activeringsbeleid. Een activering die er dus op neerkomt dat de dopper in kwestie elke maand één keer moet aanschuiven bij het vakbondskantoor.
In sommige kantoren is dat een ramp. Je krijgt niet zomaar een dopkaart, je moet letterlijk UREN aanschuiven om er ééntje extra te pakken te krijgen.
Nochtans is het gewoon een vodje papier dat zonder de juiste flags en cijfers in de RVA databank geen waarde heeft. Het zegt gewoon op het einde van de maand aan het uitbetalingskantoor welke dagen je recht had op uitkering, meer niet.
Deze kaarten moeten normaal binnen gedaan worden (veelal in de bus gestopt worden dus) bij de vakbond op de eerste dag van de nieuwe maand die volgt op de maand waar de kaart over gaat. In de praktijk kan je maar beter 2-3 dagen op voorhand deze kaart binnendoen, al mag het niet officieel, men laat het toe.
Waarom men altijd doet alsof het vloeibaar goud is snap ik niet echt. De tijd die hiermee verloren wordt kan evengoed in een nuttige sollicitatie gestopt worden.
Tot een tiental jaar geleden ongeveer moest je je persoonlijk bij het stempellokaal (stank) aanbieden met deze kaart om er op bepaalde dagen een stempel te laten aanbrengen. Op deze manier moest de werkloze bewijzen dat hij op een bepaald tijdstip zich kon aanbieden bij een veelal bouwvallig pand om een stempel op te halen na lang aanschuiven. Dit systeem werd terecht nogal snel als achterhaald bestempeld (heb u'm?) in de strijd tegen zwartwerk.
Vandaar dat men de controle heeft afgeschaft en vervangen door het aanelkaar koppelen van de vdab en de Rva databank. Op deze manier kon men zien wie er een uitkering kreeg en wie er werkzoekend was (we spreken jaren 2000, waar we dus normaal met vliegende auto's zouden moeten rondzweven op weg naar ons werk op de maan:).
Om mensen niet te veel de pap in de mond te geven geeft men slechts één dopkaart wanneer je je inschrijft als werkzoekende uitkeringsgerechtigde. Op deze manier voert men een zogenaamd activeringsbeleid. Een activering die er dus op neerkomt dat de dopper in kwestie elke maand één keer moet aanschuiven bij het vakbondskantoor.
In sommige kantoren is dat een ramp. Je krijgt niet zomaar een dopkaart, je moet letterlijk UREN aanschuiven om er ééntje extra te pakken te krijgen.
Nochtans is het gewoon een vodje papier dat zonder de juiste flags en cijfers in de RVA databank geen waarde heeft. Het zegt gewoon op het einde van de maand aan het uitbetalingskantoor welke dagen je recht had op uitkering, meer niet.
Deze kaarten moeten normaal binnen gedaan worden (veelal in de bus gestopt worden dus) bij de vakbond op de eerste dag van de nieuwe maand die volgt op de maand waar de kaart over gaat. In de praktijk kan je maar beter 2-3 dagen op voorhand deze kaart binnendoen, al mag het niet officieel, men laat het toe.
Waarom men altijd doet alsof het vloeibaar goud is snap ik niet echt. De tijd die hiermee verloren wordt kan evengoed in een nuttige sollicitatie gestopt worden.
woensdag 18 maart 2009
Interim
Interimwerk is een zachtere oplossing om meestal kortstondig uit de werkloosheid te geraken. De dagen dat je voor een interimkantoor werkt kan je dan mooi inbrengen in je dopkaart met een zwart gemaakt vierkantje.
Wat zo mooi is aan interimwerk is de afwisseling. Je kan het vrij snel laten weten aan je interimkantoor wanneer je het ergens beu bent, en meestal krijg je dan wel een ander werk toegewezen. Tenminste bij de kantoren waar je zelf naartoe bent gestapt.
Er zijn er ook die minder fraai werk leveren (meestal de onbekende, kleine kantoren) en die de werklozen in de VDaB-computer systematisch afschuimen op zoek naar kandidaten die geen werk kunnen of mogen weigeren voor echte shitty jobs.
Jobs waar men niemand voor vind en die totaal onderbetaald worden. Deze interimkantoren zijn meestal ook nog eens zeer slecht in hun administratie doordat ze met maar enkele medewerkers zijn en zich geen hol aantrekken van hun werknemers.
Zoals Frans Pointl het al schreef in zijn boek, zijn deze soort interimkantoren hun geld aan het verdienen met een vorm prostitutie.
Interim is goed om zeer kortstondig bij te werken, maar over het algemeen is het niet meer het opstapje naar een vast job van weleer. Daarvoor is de markt te hebzuchtig en korte-termijn geworden.
Wat zo mooi is aan interimwerk is de afwisseling. Je kan het vrij snel laten weten aan je interimkantoor wanneer je het ergens beu bent, en meestal krijg je dan wel een ander werk toegewezen. Tenminste bij de kantoren waar je zelf naartoe bent gestapt.
Er zijn er ook die minder fraai werk leveren (meestal de onbekende, kleine kantoren) en die de werklozen in de VDaB-computer systematisch afschuimen op zoek naar kandidaten die geen werk kunnen of mogen weigeren voor echte shitty jobs.
Jobs waar men niemand voor vind en die totaal onderbetaald worden. Deze interimkantoren zijn meestal ook nog eens zeer slecht in hun administratie doordat ze met maar enkele medewerkers zijn en zich geen hol aantrekken van hun werknemers.
Zoals Frans Pointl het al schreef in zijn boek, zijn deze soort interimkantoren hun geld aan het verdienen met een vorm prostitutie.
Interim is goed om zeer kortstondig bij te werken, maar over het algemeen is het niet meer het opstapje naar een vast job van weleer. Daarvoor is de markt te hebzuchtig en korte-termijn geworden.
dinsdag 17 maart 2009
Afwassen
Van die mensen die op TV komen in kookprogramma's als SOS Piet laten graag hun huizen en rijkelijke keukens zien. Meestal zijn deze halve paleizen, door de hen bewonende managerstypes uitgerust met allerlei dure apparaten waar ze waarschijnlijk niet veel mee doen.
Wat er steevast staat is een 'Kitchen Aid' en een afwasmachine.
Dat eerste gebruiken ze om eens om de maand een deeg te kloppen voor een cake en dat tweede hebben ze gewoon in huis om tijd te besparen op de afwas.
Het is natuurlijk handig, maar ook weer duur in aankoop, plaats innemend en vooral energie- en waterverslindend.
Nochtans is afwassen op zich een aangename bezigheid. Zelf laat ik mijn afwas een beetje opstapelen tot ik zowat 80% van het kook- en eetgerei heb opgebruikt.
Niet omdat ik te lui of te dom ben om elke dag een stukje van de afwas te doen van die dag, maar gewoon omdat je op deze manier een rustpunt creëert. Een punt in de week, zoals vandaag, waarbij ik 2-3 op mijn dood gemakje de afwas kan doen.
Ik gooi eerst wat soda poeder (een soort zoutoplossing) in het water, dan een paar druppels detergent en warm water. Op deze manier blinken de glazen en borden zoals geen enkele vaatwasser ze kan krijgen, dat garandeer ik je.
Met de hand de afwas doen geeft je ook een mooie manier om met je handen een eenvoudige taak te verrichten terwijl je je geest kan laten afdwalen, fantaseren en dingen bedenken.
Een vrijheid die de managers in al die kookprogramma's, met hun keuken van 15000 euro nooit zullen kennen, omdat ze de tijdswinst die ze maken door een vaatwasser te bezitten, op laten slorpen door TV, boekhouding, werk of andere taken waar mensen met lichtblauwe hemden zich mee bezig houden in hoofde van hun imago als voorbeeldige nieuwe man.
Ik was ondertussen de aangekoekte brokken kaas wel van een groot bord met een stalen sponsje.
Met plezier.
Wat er steevast staat is een 'Kitchen Aid' en een afwasmachine.
Dat eerste gebruiken ze om eens om de maand een deeg te kloppen voor een cake en dat tweede hebben ze gewoon in huis om tijd te besparen op de afwas.
Het is natuurlijk handig, maar ook weer duur in aankoop, plaats innemend en vooral energie- en waterverslindend.
Nochtans is afwassen op zich een aangename bezigheid. Zelf laat ik mijn afwas een beetje opstapelen tot ik zowat 80% van het kook- en eetgerei heb opgebruikt.
Niet omdat ik te lui of te dom ben om elke dag een stukje van de afwas te doen van die dag, maar gewoon omdat je op deze manier een rustpunt creëert. Een punt in de week, zoals vandaag, waarbij ik 2-3 op mijn dood gemakje de afwas kan doen.
Ik gooi eerst wat soda poeder (een soort zoutoplossing) in het water, dan een paar druppels detergent en warm water. Op deze manier blinken de glazen en borden zoals geen enkele vaatwasser ze kan krijgen, dat garandeer ik je.
Met de hand de afwas doen geeft je ook een mooie manier om met je handen een eenvoudige taak te verrichten terwijl je je geest kan laten afdwalen, fantaseren en dingen bedenken.
Een vrijheid die de managers in al die kookprogramma's, met hun keuken van 15000 euro nooit zullen kennen, omdat ze de tijdswinst die ze maken door een vaatwasser te bezitten, op laten slorpen door TV, boekhouding, werk of andere taken waar mensen met lichtblauwe hemden zich mee bezig houden in hoofde van hun imago als voorbeeldige nieuwe man.
Ik was ondertussen de aangekoekte brokken kaas wel van een groot bord met een stalen sponsje.
Met plezier.
maandag 16 maart 2009
Autoradio
De autoradio is zowat het symbool van de werkende mens. De dagelijkse dosis irritante jingles, snelle stemmetjes en opgepofte liedjes die je tijdens het filerijden te horen krijgt zijn onze vorm van slaappillen. Ze verdoven je, laten je gewend worden aan de stroom van lawaaierige reclame en opdringerigheid.
Vanmorgen heb ik, puur als experiment, de radio op studio brussel gezet. De enige zender die ik in de wagen beluisterbaar vond (niet goed, maar beluisterbaar).
Nu ik al een dikke maand niet meer naar de radio heb geluisterd snap ik waarom ik meestal zo opgefucked op het werk aankwam.
Vooral de ongelofelijk belachelijke re-sampling van hun eigen stemmetjes in jingles met langgerekte beeps en riffs zijn gewoon iets dat nog overblijft uit de vrije radio periode van de jaren '80.
Ik heb de boel uitgezet na een tiental minuten van lawaai en geschreeuw, zonder ook maar één keer een goed nummer te horen (en dan heb ik het nog niet over de gigantische bullshit van sommige dj's om zichzelf interessant te proberen maken).
Een goede tip voor iedereen die nog werkt of naar werk zoekt: laat de radio uit. Indien je toch muziek wil horen, zet dan je favoriete CD's eens op een mp3 speler ofzo. Het komt de innerlijke rust alleen maar ten goede.
Vanmorgen heb ik, puur als experiment, de radio op studio brussel gezet. De enige zender die ik in de wagen beluisterbaar vond (niet goed, maar beluisterbaar).
Nu ik al een dikke maand niet meer naar de radio heb geluisterd snap ik waarom ik meestal zo opgefucked op het werk aankwam.
Vooral de ongelofelijk belachelijke re-sampling van hun eigen stemmetjes in jingles met langgerekte beeps en riffs zijn gewoon iets dat nog overblijft uit de vrije radio periode van de jaren '80.
Ik heb de boel uitgezet na een tiental minuten van lawaai en geschreeuw, zonder ook maar één keer een goed nummer te horen (en dan heb ik het nog niet over de gigantische bullshit van sommige dj's om zichzelf interessant te proberen maken).
Een goede tip voor iedereen die nog werkt of naar werk zoekt: laat de radio uit. Indien je toch muziek wil horen, zet dan je favoriete CD's eens op een mp3 speler ofzo. Het komt de innerlijke rust alleen maar ten goede.
vrijdag 13 maart 2009
Koffie
Koffie is belangerijk in het leven van een werkloze. Je blijft er niet alleen wakker van, maar je kan je er ook tijdelijk een boost mee geven. Vooral 's ochtends of vlak voor je op pad moet om werk te zoeken moet je jezelf vaak een stevige dosis koffie toedienen.
Handig is het om in dat opzicht waar voor je geld te kiezen.
Koffie van de Lidl (500 gr groene pakken gemalen koffie) zijn een aanrader,... voldoende straf en veel goedkoper dan hun 'fair trade' equivalent dat 3 maal duurder is.
De Delhaize 365 variant is ook niet slecht, zeker niet qua prijs/kwaliteit.
Uiteraard is het ook goed om gewoon wat redbull in huis te hebben voor noodgevallen.
Handig is het om in dat opzicht waar voor je geld te kiezen.
Koffie van de Lidl (500 gr groene pakken gemalen koffie) zijn een aanrader,... voldoende straf en veel goedkoper dan hun 'fair trade' equivalent dat 3 maal duurder is.
De Delhaize 365 variant is ook niet slecht, zeker niet qua prijs/kwaliteit.
Uiteraard is het ook goed om gewoon wat redbull in huis te hebben voor noodgevallen.
donderdag 12 maart 2009
Met de gordijnen dicht
Sommige dagen zijn echt slecht. Ze beginnen meestal met lawaaierige buren of nog erger, de zon die in je gezicht schijnt.
Wanneer je wakker wordt tegen de middag aan, gewoon omdat je depri en moe bent je naar de keuken sleept om er koffie te zetten (Lidl: 1.4 euro/500gr) dan weet je dat je dag al verknald is.
Mijn telefoon was stuk vandaag en ik kan echt het geld niet missen om er een nieuwe te kopen. Al die dingen zijn zo nodeloos duur, dus ik trek de kabel uit en wacht tot er iemand een oud toestel te veel heeft.
Vandaag ga ik niet veel doen, aangezien het zonnig is en er veel mensen vakantie hebben, dan is het overal te druk. Ik zit niet graag in de drukte van de mensen wanneer ik me slecht voel. Vandaag mag ik solliciteren, mails sturen en CV's rondstrooien waar ik wil, er zal niks uitkomen buiten een strontjob op een klein bedrijf dat nooit op tijd betaald.
Da's nog zoiets: werkzoekenden worden verplicht naar werk te zoeken in ruil voor een uitkering. Daartegenover schijnen de werkgevers die uit deze vergaarbak van overschot-werknemers vissen, geen enkele controle te krijgen over de werkomstandigheden, betalingstermijn van het loon of veiligheid (om het dan nog niet over werksfeer te hebben).
Zo'n bedrijven zouden beter ook eens (tegelijk met de werkzoekenden en steuntrekkers) moeten gecheckt worden alvorens ze een beroep kunnen doen op de VdAB.
Een puntensysteem of een waardemeter voor werkgevers zou geen overbodige luxe zijn.
Ik ken een pak mensen die op die manier jaren van hun leven hebben verknald door te werken voor werkgevers die niet op tijd betalen en verder elke regelgeving aan hun laars lappen. Maar wanneer je zulke job zou durven weigeren ben je wel je dopgeld kwijt binnen de kortste keren.
Maar ja, zo werkt heel België nu eenmaal: cijfertjes in spreadsheets zetten en dan naar elkaar doormailen, dat noemt men "administratief" of "controle" tegenwoordig.
Ik noem het puur cijferbedrog. Men lost zogenaamd een vacature in, dus er gaat 1 cijfertje weg bij de werkloosheidsstatistieken,... maar dat ene cijfertjes is wel een persoon die zijn carriëre aan het verdoen is bij een onwaardige werkgever die niet betaald.
Je zou voor minder gewoon thuis in je keuken goedkope koffie zitten drinken terwijl er een te dikke duif voor de raam om eten schooit.
Wanneer je wakker wordt tegen de middag aan, gewoon omdat je depri en moe bent je naar de keuken sleept om er koffie te zetten (Lidl: 1.4 euro/500gr) dan weet je dat je dag al verknald is.
Mijn telefoon was stuk vandaag en ik kan echt het geld niet missen om er een nieuwe te kopen. Al die dingen zijn zo nodeloos duur, dus ik trek de kabel uit en wacht tot er iemand een oud toestel te veel heeft.
Vandaag ga ik niet veel doen, aangezien het zonnig is en er veel mensen vakantie hebben, dan is het overal te druk. Ik zit niet graag in de drukte van de mensen wanneer ik me slecht voel. Vandaag mag ik solliciteren, mails sturen en CV's rondstrooien waar ik wil, er zal niks uitkomen buiten een strontjob op een klein bedrijf dat nooit op tijd betaald.
Da's nog zoiets: werkzoekenden worden verplicht naar werk te zoeken in ruil voor een uitkering. Daartegenover schijnen de werkgevers die uit deze vergaarbak van overschot-werknemers vissen, geen enkele controle te krijgen over de werkomstandigheden, betalingstermijn van het loon of veiligheid (om het dan nog niet over werksfeer te hebben).
Zo'n bedrijven zouden beter ook eens (tegelijk met de werkzoekenden en steuntrekkers) moeten gecheckt worden alvorens ze een beroep kunnen doen op de VdAB.
Een puntensysteem of een waardemeter voor werkgevers zou geen overbodige luxe zijn.
Ik ken een pak mensen die op die manier jaren van hun leven hebben verknald door te werken voor werkgevers die niet op tijd betalen en verder elke regelgeving aan hun laars lappen. Maar wanneer je zulke job zou durven weigeren ben je wel je dopgeld kwijt binnen de kortste keren.
Maar ja, zo werkt heel België nu eenmaal: cijfertjes in spreadsheets zetten en dan naar elkaar doormailen, dat noemt men "administratief" of "controle" tegenwoordig.
Ik noem het puur cijferbedrog. Men lost zogenaamd een vacature in, dus er gaat 1 cijfertje weg bij de werkloosheidsstatistieken,... maar dat ene cijfertjes is wel een persoon die zijn carriëre aan het verdoen is bij een onwaardige werkgever die niet betaald.
Je zou voor minder gewoon thuis in je keuken goedkope koffie zitten drinken terwijl er een te dikke duif voor de raam om eten schooit.
woensdag 11 maart 2009
Ravioli
Dit zou best bij de besparingstips kunnen horen, maar ik hou het op een kleine lofbetuiging aan deze vorm van goedkoop eten.
Italianen zijn in vele dingen goed: ze kunnen goed pasta maken, druk doen, kunst verhandelen en schoenen ontwerpen. Daar tegenover staan ook een aantal minpunten, zoals hun chaotisch gedrag in het verkeer, slechte hygiëne in restaurants en mensen proberen oplichten met oneetbaar roomijs terwijl ze drukke handgebaren maken.
Maar één ding moet je ze nageven: ze hebben de wereld spaghetti en ravioli leren kennen. Wat dicht bij 'het uit de wereld helpen van de hongersnood' komt voor mijn part.
Ravioli is een van de hoofdmenu's voor al wie dopt, bespaart of gewoon graag lekker en goedkoop eet.
In de jaren 80 was er een Duitse serie genaamd 'Ravioli', over een bende kinderen die tijdens de vakantie van hun ouders puur op deze blikken leefden, en van hen heb ik geleerd dat je maar beter àltijd een paar van deze dingen in huis kan hebben.
Ravioli is voor mij een redding, een soort van basismenu, die twee tot drie keer per week mijn maag vult 's avonds.
Je kan best de Ravioli nemen die niet de goedkoopste, maar ook niet de duurste is. Gewoon tussenin. De variant die de Lidl heeft is een beetje plakkerig, maar extreem goedkoop ("Baroni" voor 0,99€ per blik van 800gr).
Ook de traditionele merken zijn ok, met een vermeldenswaardige plek voor de 365 variant van Delhaize. Al is dit een supermarkt waar ik als dopper niet meer kom omwille van de prijs/kwaliteitverhouding.
Ravioli blijft lang goed, is goedkoop, lekker, en te combineren met allerlei andere voeding. Een schotel met kaas, basilicum en groenten is makkelijk gemaakt en snel klaar. Je kan ook een paar blikken extra in huis halen met de vegetarische variant om vegetarische bezoekers te plezieren, of zelf een mix te maken van vlees en groenten Ravioli.
Italianen zijn in vele dingen goed: ze kunnen goed pasta maken, druk doen, kunst verhandelen en schoenen ontwerpen. Daar tegenover staan ook een aantal minpunten, zoals hun chaotisch gedrag in het verkeer, slechte hygiëne in restaurants en mensen proberen oplichten met oneetbaar roomijs terwijl ze drukke handgebaren maken.
Maar één ding moet je ze nageven: ze hebben de wereld spaghetti en ravioli leren kennen. Wat dicht bij 'het uit de wereld helpen van de hongersnood' komt voor mijn part.
Ravioli is een van de hoofdmenu's voor al wie dopt, bespaart of gewoon graag lekker en goedkoop eet.
In de jaren 80 was er een Duitse serie genaamd 'Ravioli', over een bende kinderen die tijdens de vakantie van hun ouders puur op deze blikken leefden, en van hen heb ik geleerd dat je maar beter àltijd een paar van deze dingen in huis kan hebben.
Ravioli is voor mij een redding, een soort van basismenu, die twee tot drie keer per week mijn maag vult 's avonds.
Je kan best de Ravioli nemen die niet de goedkoopste, maar ook niet de duurste is. Gewoon tussenin. De variant die de Lidl heeft is een beetje plakkerig, maar extreem goedkoop ("Baroni" voor 0,99€ per blik van 800gr).
Ook de traditionele merken zijn ok, met een vermeldenswaardige plek voor de 365 variant van Delhaize. Al is dit een supermarkt waar ik als dopper niet meer kom omwille van de prijs/kwaliteitverhouding.
Ravioli blijft lang goed, is goedkoop, lekker, en te combineren met allerlei andere voeding. Een schotel met kaas, basilicum en groenten is makkelijk gemaakt en snel klaar. Je kan ook een paar blikken extra in huis halen met de vegetarische variant om vegetarische bezoekers te plezieren, of zelf een mix te maken van vlees en groenten Ravioli.
dinsdag 10 maart 2009
Fake eens een werkdag-dag
Het is belangrijk om een soort routine te ontwikkelen. Niet alleen het met regelmaat sollicitatiebrieven schrijven of het uitpluizen van job ads tussen de reclame is een taak die je met regelmaat moet doen volgens de instanties, maar ook het bijhouden van je persoonlijke agenda met 'acties'.
Ikzelf heb nog een extra routine ontwikkeld. Naast het douchen 's ochtends (behalve de twee dagen voor ik naar de vakbond moet, vermits dat parels voor de zwijnen zou zijn) en het poetsen van de tanden (bespaart me geld aan tandartsbezoeken) is er ook een routine geslopen in het faken van een werkdag.
Het gaat als volgt: net als sommige bejaarden en oudere sportlui tracht ik 'in shape' te blijven. Eerder mentaal dan fysiek uiteraard.
Ik doe dit door de routine van een normale werkdag van een gemiddelde pendelaar over te nemen, met dit verschil dat ik zelf niet per sé de trein van twintig na zeven naar Brussel moet hebben om op tijd op kantoor te zijn.
Toch doe ik alsof.
Dit schept een sfeertje waarbij je actief blijft en voor zover mogelijk, geen vervreemding krijgt met het opstaan voor de middag (een veel voorkomend probleem bij werklozen).
Een fake-routine opbouwen is belangrijk om in 9-to-5 conditie te blijven, maar ook een manier om nieuwe mensen te ontmoeten op plekken waar je anders nooit komt.
Zo zou het nooit in me op zijn gekomen om een 'mitrailette' te eten in het centrum van Evere tussen allerlei haastige mannen in te grote maatpakken of een oudbakken worstenbroodje te eten op het perron in Antwerpen-Centraal.
Met wat geluk kan je zelfs gewoon binnen en buiten wandelen op bepaalde bedrijven, gewoon voor de fun.
Wat vooral mooi is, is het spitsuur meemaken op de trein of ergens aan de kant van de weg in een baanrestaurant, terwijl je zelf eigenlijk nergens naartoe moet.
Je kijkt, geniet en hoort er toch een klein beetje bij.
Nu begrijp ik waarom sommige gepensioneerden voor een blik kattenvoer naar de Makro gaan tijdens de ochtendspits. Je hoort er zogenaamd bij.
In het verleden ondernam ik dit soort dagen en trips 'zomaar', zonder doel of zonder enig verslag uit te brengen, wat jammer is achteraf bekeken.
Ik zal dan ook een reeks van deze 'fake werkdagen' ondernemen de komende weken en het verhaal doen op deze blog.
Op deze manier blijf ik 'in the game' terwijl velen onder jullie dit misschien kunnen meelezen op een computer op het werk. Wie weet zie je me wel passeren zonder het zelf te weten.
Een mooie paradox niet?
Ikzelf heb nog een extra routine ontwikkeld. Naast het douchen 's ochtends (behalve de twee dagen voor ik naar de vakbond moet, vermits dat parels voor de zwijnen zou zijn) en het poetsen van de tanden (bespaart me geld aan tandartsbezoeken) is er ook een routine geslopen in het faken van een werkdag.
Het gaat als volgt: net als sommige bejaarden en oudere sportlui tracht ik 'in shape' te blijven. Eerder mentaal dan fysiek uiteraard.
Ik doe dit door de routine van een normale werkdag van een gemiddelde pendelaar over te nemen, met dit verschil dat ik zelf niet per sé de trein van twintig na zeven naar Brussel moet hebben om op tijd op kantoor te zijn.
Toch doe ik alsof.
Dit schept een sfeertje waarbij je actief blijft en voor zover mogelijk, geen vervreemding krijgt met het opstaan voor de middag (een veel voorkomend probleem bij werklozen).
Een fake-routine opbouwen is belangrijk om in 9-to-5 conditie te blijven, maar ook een manier om nieuwe mensen te ontmoeten op plekken waar je anders nooit komt.
Zo zou het nooit in me op zijn gekomen om een 'mitrailette' te eten in het centrum van Evere tussen allerlei haastige mannen in te grote maatpakken of een oudbakken worstenbroodje te eten op het perron in Antwerpen-Centraal.
Met wat geluk kan je zelfs gewoon binnen en buiten wandelen op bepaalde bedrijven, gewoon voor de fun.
Wat vooral mooi is, is het spitsuur meemaken op de trein of ergens aan de kant van de weg in een baanrestaurant, terwijl je zelf eigenlijk nergens naartoe moet.
Je kijkt, geniet en hoort er toch een klein beetje bij.
Nu begrijp ik waarom sommige gepensioneerden voor een blik kattenvoer naar de Makro gaan tijdens de ochtendspits. Je hoort er zogenaamd bij.
In het verleden ondernam ik dit soort dagen en trips 'zomaar', zonder doel of zonder enig verslag uit te brengen, wat jammer is achteraf bekeken.
Ik zal dan ook een reeks van deze 'fake werkdagen' ondernemen de komende weken en het verhaal doen op deze blog.
Op deze manier blijf ik 'in the game' terwijl velen onder jullie dit misschien kunnen meelezen op een computer op het werk. Wie weet zie je me wel passeren zonder het zelf te weten.
Een mooie paradox niet?
maandag 9 maart 2009
Laat je haar groeien
Lang haar hebben is een absolute must voor al wie werkloos is.
Man of vrouw, jong of oud, autochtoon of allochtoon: allemaal zouden we ons haar lang moeten laten groeien. Liefst tot over de schouders.
Een haartooi die meteen aantoont dat je hip, trendy en werkloos bent is op zich al "cool", maar er zijn ook tal van voordelen aan verbonden die niet meteen opvallen.
Zo zijn trendy frisuren een vorm van zelfexpressie waarbij je meteen een zeker charisma uitstraalt bij allerlei instanties. Zeg nu eerlijk, niets is zo 'bon ton' en van een speelse sexy nonchalance getuigend, dan lang haar dragen op een info-ochtend bij de VdAB. Het is eens iets anders dan snorren, nektapijten, omgekeerd gedragen petjes en doorlopende wenkbrauwen nietwaar?
Bijkomend voordeel voor werklozen is dat je hiermee al gauw 10 euro of meer uitspaart aan een kappersbezoek (afhankelijk van je huidige coiffure kan dit bedrag flink oplopen, vooral emo-kids doen hiermee een gouden zaak).
Nog een voordeel is dat je je hierbij meteen onderscheid van de kortharige werkloze die niet dezelfde durf, uitstraling en karakter lijkt te bezitten voor potentiële werkgevers. Perceptie is alles op dat punt.
Let echter wel op.
Je moet deze lange haren wel op tijd wassen. Dit kost iets meer shampoo dan bij de kortere haarsnit, maar is zeker de investering waard aangezien je je dan ook meteen boven de langharige werklozen positioneert die hun haren nièt wassen (en hippies, die vanzelfsprekend ook lang haar hebben maar hun persoon, noch hun haren, voldoende aandacht geven qua hygiëne. Bijkomend voordeel is wel dat deze mensen niet vaak als concurrenten opdagen bij sollicitaties omwille van de hun typerende gemakzucht).
Lange haren zijn ook een niet mis te verstaan statussymbool naar de toekomstige werkgever toe.
Tegelijk kan je langharig voorkomen meteen een soort barometer zijn om onverdraagzame en slechte werkgevers op te sporen.
Wanneer er iemand van een selectiebureau of HR afdeling een zure opmerking geeft over het feit dat je haren vooraan in lokken over je gezicht hangen, moet er bij de werkloze meteen een lampje gaan branden dat deze werkgever ook over andere dingen zal zitten mekkeren.
Het is een indicatie van een niet bijdetijds bedrijf waar nog oude normen en waarden heersen. Het soort firma's waar men met een rode balpen in de borstzak rondloopt of mensen gaat berispen over hun kleding, of nog erger bureau-hygiëne.
Niets dan voordelen dus dat lange haar en het mooiste van al is dat je er niets speciaals voor moet kunnen of doen: haar groeit vanzelf en is geheel gratis.
Veel geluk dus met het laten groeien van de haren aan alle werklozen!
Man of vrouw, jong of oud, autochtoon of allochtoon: allemaal zouden we ons haar lang moeten laten groeien. Liefst tot over de schouders.
Een haartooi die meteen aantoont dat je hip, trendy en werkloos bent is op zich al "cool", maar er zijn ook tal van voordelen aan verbonden die niet meteen opvallen.
Zo zijn trendy frisuren een vorm van zelfexpressie waarbij je meteen een zeker charisma uitstraalt bij allerlei instanties. Zeg nu eerlijk, niets is zo 'bon ton' en van een speelse sexy nonchalance getuigend, dan lang haar dragen op een info-ochtend bij de VdAB. Het is eens iets anders dan snorren, nektapijten, omgekeerd gedragen petjes en doorlopende wenkbrauwen nietwaar?
Bijkomend voordeel voor werklozen is dat je hiermee al gauw 10 euro of meer uitspaart aan een kappersbezoek (afhankelijk van je huidige coiffure kan dit bedrag flink oplopen, vooral emo-kids doen hiermee een gouden zaak).
Nog een voordeel is dat je je hierbij meteen onderscheid van de kortharige werkloze die niet dezelfde durf, uitstraling en karakter lijkt te bezitten voor potentiële werkgevers. Perceptie is alles op dat punt.
Let echter wel op.
Je moet deze lange haren wel op tijd wassen. Dit kost iets meer shampoo dan bij de kortere haarsnit, maar is zeker de investering waard aangezien je je dan ook meteen boven de langharige werklozen positioneert die hun haren nièt wassen (en hippies, die vanzelfsprekend ook lang haar hebben maar hun persoon, noch hun haren, voldoende aandacht geven qua hygiëne. Bijkomend voordeel is wel dat deze mensen niet vaak als concurrenten opdagen bij sollicitaties omwille van de hun typerende gemakzucht).
Lange haren zijn ook een niet mis te verstaan statussymbool naar de toekomstige werkgever toe.
Tegelijk kan je langharig voorkomen meteen een soort barometer zijn om onverdraagzame en slechte werkgevers op te sporen.
Wanneer er iemand van een selectiebureau of HR afdeling een zure opmerking geeft over het feit dat je haren vooraan in lokken over je gezicht hangen, moet er bij de werkloze meteen een lampje gaan branden dat deze werkgever ook over andere dingen zal zitten mekkeren.
Het is een indicatie van een niet bijdetijds bedrijf waar nog oude normen en waarden heersen. Het soort firma's waar men met een rode balpen in de borstzak rondloopt of mensen gaat berispen over hun kleding, of nog erger bureau-hygiëne.
Niets dan voordelen dus dat lange haar en het mooiste van al is dat je er niets speciaals voor moet kunnen of doen: haar groeit vanzelf en is geheel gratis.
Veel geluk dus met het laten groeien van de haren aan alle werklozen!
zaterdag 7 maart 2009
Besparen (deel 7) - Nederlandse winkels
Winkelen in Nederland is een verademing. De winkels zijn er niet alleen netter en beter georganiseerd dan in België, maar ze zijn ook beter afgestemd op het kooppubliek.
Een groot verschil dat meteen opvalt bij Nederlandse winkels is het personeelsaantal.
De loonkost is er veel lager waardoor er in sommige supermarkten genoeg kassiersters, beveiligingsmensen en bedienend personeel rondloopt. De rekken worden danook op tijd aangevuld en je hoeft niet aan te schuiven in een ellenlange rij aan die éne kassa die open is (zoals bij Delhaize).
De prijzen zijn, door een lagere BTW en slimmere inkopers, beduidend lager dan in België.
Voor een tweetal grote tassen vol courante goederen (melk, brood, drank...) betaalde ik tot 1/3 minder dan in de supermarkt op de hoek.
Wanneer je in Nederland bent, of wanneer je mensen kent die er toch gaan winkelen, kan je best vragen om mee te mogen rijden. Indien je samen er naartoe rijdt haal je makkelijk je benzine er terug uit.
De kwaliteit is nagenoeg hetzelfde, de aangeboden producten zijn soms iets te "hollands" naar mijn mening, maar dat moet je er bij nemen, of vermijden.
Ikzelf ga nu als Belg niet meteen karnemelk drinken of een 'sandwich-spread' op m'n boterham smeren uiteraard :) Er zijn echter Belgische producten genoeg, en vaak zelfs van Belgische firma's die hier goedkoper hun goederen in de rekken hebben liggen dan in hun eigen land! (Zo is er een melkproducent die tot 30% goedkoper is wanneer u dezelfde melk in Nederland koopt).
Een aanrader dus voor iedereen die vaak in grote hoeveelheden wil kopen en op een goedkope manier in Nederland geraakt. Zelfs bij de duurste supermarkt (Super Deboer) zijn de prijzen nog een vierde goedkoper dan in België.
Tips:
c1000
nettorama
super de boer
Een groot verschil dat meteen opvalt bij Nederlandse winkels is het personeelsaantal.
De loonkost is er veel lager waardoor er in sommige supermarkten genoeg kassiersters, beveiligingsmensen en bedienend personeel rondloopt. De rekken worden danook op tijd aangevuld en je hoeft niet aan te schuiven in een ellenlange rij aan die éne kassa die open is (zoals bij Delhaize).
De prijzen zijn, door een lagere BTW en slimmere inkopers, beduidend lager dan in België.
Voor een tweetal grote tassen vol courante goederen (melk, brood, drank...) betaalde ik tot 1/3 minder dan in de supermarkt op de hoek.
Wanneer je in Nederland bent, of wanneer je mensen kent die er toch gaan winkelen, kan je best vragen om mee te mogen rijden. Indien je samen er naartoe rijdt haal je makkelijk je benzine er terug uit.
De kwaliteit is nagenoeg hetzelfde, de aangeboden producten zijn soms iets te "hollands" naar mijn mening, maar dat moet je er bij nemen, of vermijden.
Ikzelf ga nu als Belg niet meteen karnemelk drinken of een 'sandwich-spread' op m'n boterham smeren uiteraard :) Er zijn echter Belgische producten genoeg, en vaak zelfs van Belgische firma's die hier goedkoper hun goederen in de rekken hebben liggen dan in hun eigen land! (Zo is er een melkproducent die tot 30% goedkoper is wanneer u dezelfde melk in Nederland koopt).
Een aanrader dus voor iedereen die vaak in grote hoeveelheden wil kopen en op een goedkope manier in Nederland geraakt. Zelfs bij de duurste supermarkt (Super Deboer) zijn de prijzen nog een vierde goedkoper dan in België.
Tips:
c1000
nettorama
super de boer
vrijdag 6 maart 2009
lekker niets doen
Een dag zoals vandaag... slapen tot 's middags had ik al lang niet meer gedaan, daarna naar de files luisteren op de radio en beseffen dat je daar normaal bij zat,... stinkend en jezelf op te vreten van de zenuwen, of nog erger: luisterend naar de kwekkende stemmen op de radio die een continue 'upper' sfeertje willen creëren.
Vanavond ga ik een partijtje pool spelen, daarna waarschijnlijk met de tram naar huis en verder slapen.
Vanavond ga ik een partijtje pool spelen, daarna waarschijnlijk met de tram naar huis en verder slapen.
donderdag 5 maart 2009
KMO's onder het stof
Vandaag moest ik in hoofde van mijn hobby enkele winkels en groothandels bezoeken om materiaal aan te kopen. Wat me opvalt aan veel kleinere zaken is de complete apathie bij de winkelbedienden.
Zo stond ik in een zaak waar er 4 bedienden achterin op hun PC (al dan niet professionele) mailtjes waren aan het sturen. Een van de mensen stond achter de balie en had de uitstraling van een bejaarde leeuwin in de Zoo van Antwerpen. Ze vertoonde hetzelfde monotone gedrag en had evenveel productkennis al haar collega die ze er bij haalde, namelijk nul.
Het product dat ik vroeg bleek uiteindelijk na heel wat gewroet met muismatjes en exotische schermbeveiligingen, niet op voorraad.
Nu moet u weten dat hetgeen ik vroeg essentieel is voor de zaak die men uitbaat daar. Naar analogie had het dan ook evengoed kunnen een frituur zijn zonder mayonaise, een slagerij zonder vlees,...
In ongeloof vroeg ik haar waarom men het product niet in huis had, en ze antwoordde dat ze het niet wist.
In veel van die bedrijfjes gaat het er momenteel zo aan toe. Men draait niet goed, er zijn wat mensen die niet weten hoe ze met een computer om moeten gaan om de efficiëntie op te drijven, en om de lange duur geraken zelfs de meest essentiële dingen niet meer gedaan.
Men moddert maar wat voort, want de klant kan toch nergens terecht, zo denkt men.
Het is ondertussen een van de vele Belgische ziekten geworden om geen voldoende voorraad aan te leggen in winkels en magazijnen. Mailtjes lezen en naar kleurrijke websites kijken is de hoofdbezigheid.
Ik keek verder rond in de winkel, en merkte toen pas dat alle rekken niet gelabeled waren. Je kon dus als klant zelf niet eens iets terugvinden. Het contrast met de niet gelabelde rekken en aan de andere kant de 4 PC-starende werknemers kon niet groter zijn.
Het feit dat de Krokusvakantie net achter de rug was zal er waarschijnlijk wel weer voor iets tussen hebben gezeten dat de voorraad uitgeput was, wedden dat de werknemer die moet bijbestellen nog met vakantie was? Wedden ook, dat de collega's dan doen alsof hun neus bloedt?
Even later verliet ik de zaak zonder iets te kopen en heb ik het nodige online besteld bij een Nederlandse winkel.
Wordt mooi thuisbezorgd tegen een eerlijke prijs.
Wanneer het aankomt op een vraag te laten volgen door aanbod zijn onze Noorderburen uiteraard al eeuwenlang beter dan wij.
De Belgische winkelier is meestal een klagend ventje in een bijna lege winkel, die zich afvraagt waarom hij niets verkoopt.
Zo stond ik in een zaak waar er 4 bedienden achterin op hun PC (al dan niet professionele) mailtjes waren aan het sturen. Een van de mensen stond achter de balie en had de uitstraling van een bejaarde leeuwin in de Zoo van Antwerpen. Ze vertoonde hetzelfde monotone gedrag en had evenveel productkennis al haar collega die ze er bij haalde, namelijk nul.
Het product dat ik vroeg bleek uiteindelijk na heel wat gewroet met muismatjes en exotische schermbeveiligingen, niet op voorraad.
Nu moet u weten dat hetgeen ik vroeg essentieel is voor de zaak die men uitbaat daar. Naar analogie had het dan ook evengoed kunnen een frituur zijn zonder mayonaise, een slagerij zonder vlees,...
In ongeloof vroeg ik haar waarom men het product niet in huis had, en ze antwoordde dat ze het niet wist.
In veel van die bedrijfjes gaat het er momenteel zo aan toe. Men draait niet goed, er zijn wat mensen die niet weten hoe ze met een computer om moeten gaan om de efficiëntie op te drijven, en om de lange duur geraken zelfs de meest essentiële dingen niet meer gedaan.
Men moddert maar wat voort, want de klant kan toch nergens terecht, zo denkt men.
Het is ondertussen een van de vele Belgische ziekten geworden om geen voldoende voorraad aan te leggen in winkels en magazijnen. Mailtjes lezen en naar kleurrijke websites kijken is de hoofdbezigheid.
Ik keek verder rond in de winkel, en merkte toen pas dat alle rekken niet gelabeled waren. Je kon dus als klant zelf niet eens iets terugvinden. Het contrast met de niet gelabelde rekken en aan de andere kant de 4 PC-starende werknemers kon niet groter zijn.
Het feit dat de Krokusvakantie net achter de rug was zal er waarschijnlijk wel weer voor iets tussen hebben gezeten dat de voorraad uitgeput was, wedden dat de werknemer die moet bijbestellen nog met vakantie was? Wedden ook, dat de collega's dan doen alsof hun neus bloedt?
Even later verliet ik de zaak zonder iets te kopen en heb ik het nodige online besteld bij een Nederlandse winkel.
Wordt mooi thuisbezorgd tegen een eerlijke prijs.
Wanneer het aankomt op een vraag te laten volgen door aanbod zijn onze Noorderburen uiteraard al eeuwenlang beter dan wij.
De Belgische winkelier is meestal een klagend ventje in een bijna lege winkel, die zich afvraagt waarom hij niets verkoopt.
woensdag 4 maart 2009
Crisibeelden
Vandaag op een klein tochtje doorheen de stad:
Iemand in een gescheurd jasje gaat een bijna leeg interimkantoor binnen. De ene vrouw achter haar bureau schrikt op.
Kleuter tegen zijn jonge moeder op de tram die net de supermarkt passeert: "Mama waarom gaan wij nooit nimeer langt de Delhaize?"
Een allochtone inwoner van een randgemeente staat in de opening van zijn garage terwijl een oud koppel rondneust doorheen de geïmproviseerde kledingwinkel die de man van uit zijn garage uitbaat.
Twee oudere dames met een doos van een bakker tikken hun plaatsbewijs af na het opstappen op een redelijk volle tram, alle andere personen hebben niet afgetikt.
In een van de tramhaltes lag een plas braaksel en een leeg plastieken bekertje bier.
(Er was een of ander feestje geweest in deze buurt, waar een sportcafé gevestigd is)
Een tienermeisje met een fijn figuur, maar met een heel dik achterwerk, stak een sigaret op terwijl haar goedkope GSM rinkelde.
Een lege brievenbus vanwege de staking bij De Post.
Mijn ijskast is zo goed als leeg.
Iemand in een gescheurd jasje gaat een bijna leeg interimkantoor binnen. De ene vrouw achter haar bureau schrikt op.
Kleuter tegen zijn jonge moeder op de tram die net de supermarkt passeert: "Mama waarom gaan wij nooit nimeer langt de Delhaize?"
Een allochtone inwoner van een randgemeente staat in de opening van zijn garage terwijl een oud koppel rondneust doorheen de geïmproviseerde kledingwinkel die de man van uit zijn garage uitbaat.
Twee oudere dames met een doos van een bakker tikken hun plaatsbewijs af na het opstappen op een redelijk volle tram, alle andere personen hebben niet afgetikt.
In een van de tramhaltes lag een plas braaksel en een leeg plastieken bekertje bier.
(Er was een of ander feestje geweest in deze buurt, waar een sportcafé gevestigd is)
Een tienermeisje met een fijn figuur, maar met een heel dik achterwerk, stak een sigaret op terwijl haar goedkope GSM rinkelde.
Een lege brievenbus vanwege de staking bij De Post.
Mijn ijskast is zo goed als leeg.
dinsdag 3 maart 2009
Hallo, wil u een wegwerpjob?
De VDAB is er om mensen aan een baan te helpen. Op zich doen ze dat ook wel. Al zijn de efficiëntie vaak zoek. Zeker wanneer het werk zoeken overgelaten wordt aan bedrijfjes van allerlei pluimage die de vdab-databank gebruiken voor wegwerp-jobs.
Je wordt dan opgebeld door meestal vrouwelijke medewerkers van een interimkantoor die snel-snel om het even welke sukkel naar een sollicitatiegesprek willen sturen om het kantoor iets te laten invullen op de arbeidsmarkt (op zich een lovenswaardig iets, moest het doordacht gebeuren).
Meestal zijn deze jobs echter openstaande bij teloorgegane winkels, aftandse KMO's en grote ketens waar mensen domme pakjes moeten aandoen en voor net iets meer dan hun dopgeld heel de dag klanten moeten te woord staan (mediamarkt is hier de kampioen; jobs genoeg daar voor wie lage standards heeft, geen produktkennis en 's avonds hondenvoer wil eten uit pure armoede).
Dit zijn geen jobs maar wegwer(k)(p)jobs. Het soort dingen die je nooit op een CV kan zetten en waar niks mee te verdienen valt.
Maar 'men' belt je er continu voor op, vaak zelfs hebben ze niet eens je CV of databank-entry gelezen want zodra men ziet dat je ooit al achter een computer hebt gezeten belt men je op voor om-het-even-wat er van verre of dichtbij met computers te maken heeft (een garagepoort repareren valt daar volgens 'CRAPI-INTERIM' ook onder.
Zo ken ik een grafisch ontwerper die dan de tweede dag dag hij dopte meteen werd opgebeld door een vrolijk interim-bureau dat op zoek was naar een "netwerkbeheerder" (lees: laptop-installateur voor een slecht draaien sales departement).
Op deze manier krijg je de jobs niet ingevuld natuurlijk,... en blijven we met een boel werklozen zitten die wel zoeken en wel willen werken, maar waar geen exacte database-hokjes voor bestaan.
Je stuurt toch ook geen auto mechanicus naar een sollicitatie voor taxichauffeur "omdat het toch met auto's te maken heeft hé meneer".
Belachelijk en ondoordacht geklungel door politici en hun dienaars die te veel en te duur gaan eten.
Wie wil er ook voor een interimkantoor werken, daar verdien je niks, moet je enkel flexibel zijn en kom je qua carrière ook geen stap verder.
Ik heb gelukkig aan de telefoon vaak genoeg overtuigingskracht om zulke interimdames erop attent te maken dat bepaalde jobs ècht niet aan mij besteed zijn.
Je wordt dan opgebeld door meestal vrouwelijke medewerkers van een interimkantoor die snel-snel om het even welke sukkel naar een sollicitatiegesprek willen sturen om het kantoor iets te laten invullen op de arbeidsmarkt (op zich een lovenswaardig iets, moest het doordacht gebeuren).
Meestal zijn deze jobs echter openstaande bij teloorgegane winkels, aftandse KMO's en grote ketens waar mensen domme pakjes moeten aandoen en voor net iets meer dan hun dopgeld heel de dag klanten moeten te woord staan (mediamarkt is hier de kampioen; jobs genoeg daar voor wie lage standards heeft, geen produktkennis en 's avonds hondenvoer wil eten uit pure armoede).
Dit zijn geen jobs maar wegwer(k)(p)jobs. Het soort dingen die je nooit op een CV kan zetten en waar niks mee te verdienen valt.
Maar 'men' belt je er continu voor op, vaak zelfs hebben ze niet eens je CV of databank-entry gelezen want zodra men ziet dat je ooit al achter een computer hebt gezeten belt men je op voor om-het-even-wat er van verre of dichtbij met computers te maken heeft (een garagepoort repareren valt daar volgens 'CRAPI-INTERIM' ook onder.
Zo ken ik een grafisch ontwerper die dan de tweede dag dag hij dopte meteen werd opgebeld door een vrolijk interim-bureau dat op zoek was naar een "netwerkbeheerder" (lees: laptop-installateur voor een slecht draaien sales departement).
Op deze manier krijg je de jobs niet ingevuld natuurlijk,... en blijven we met een boel werklozen zitten die wel zoeken en wel willen werken, maar waar geen exacte database-hokjes voor bestaan.
Je stuurt toch ook geen auto mechanicus naar een sollicitatie voor taxichauffeur "omdat het toch met auto's te maken heeft hé meneer".
Belachelijk en ondoordacht geklungel door politici en hun dienaars die te veel en te duur gaan eten.
Wie wil er ook voor een interimkantoor werken, daar verdien je niks, moet je enkel flexibel zijn en kom je qua carrière ook geen stap verder.
Ik heb gelukkig aan de telefoon vaak genoeg overtuigingskracht om zulke interimdames erop attent te maken dat bepaalde jobs ècht niet aan mij besteed zijn.
zondag 1 maart 2009
Papierwerk
Doppen is eigenlijk een full-time bezigheid. Je wordt continu lastiggevallen door allerlei ex-werkgevers, verzekeringsmaatschappijen en instanties waar de IT-infrastructuur uit de vorige eeuw dateert.
Het probleem is blijkbaar dat men al snel nadat je je ontslag hebt gekregen een hele machine in gang zet om je groepsverzekeringen en andere rommel te "regelen". Meestal komt dit erop neer dat je het afgedragen bedrag dat je de voorbije jaren hebt betaald kwijt bent. Je krijgt dan een ingewikkelde brief thuisgestuurd waar je de keuze hebt om je bedrag verder te 'sparen' bij deze instanties, te laten uitbetalen of over te zetten naar een nieuwe spaarformule.
Products, solutions, forumules, accounts,... allemaal synoniemen voor de gelden die je hebt overgemaakt en nu ergens in een onbekend oord omgezet zijn slechte beleggingsproducten.
Je kan eigenlijk niets doen, want wanneer je het laat staan ben je het in feite kwijt tot in 2050 of zoeits, wanneer je het laat uitbetalen gaat de belasting met alles lopen en wanneer je het overzet heb je NOG meer papierwerk. Dat overzetten is me nog nooit gelukt aangezien al die firma's allemaal wel bij verschillende maatschappijen zulke onzin nemen.
Ik haat groepsverzekeringen. De groep waartoe je dan noodgedwongen behoort is niets meer dan een stel losers die elke maan een stuk van hun geld afgeven aan nul-operatie spaarformules. En wettelijk kan je er niets tegen doen.
Vroeger noemde men organisaties die bij hele groepen mensen geld opeisten en nooit iets teruggaven, dieven, mafia, bokkenrijders. Tegenwoordig heet dat dan "verzekeraars" of "pensioenspaarfondsen". Het principe blijft echter hetzelfde.
Ik laat de papieren hier dan ook gewoon liggen tot de papieromslag langst komt, het is me zelfs de postzegel niet waard om te antwoorden.
Het probleem is blijkbaar dat men al snel nadat je je ontslag hebt gekregen een hele machine in gang zet om je groepsverzekeringen en andere rommel te "regelen". Meestal komt dit erop neer dat je het afgedragen bedrag dat je de voorbije jaren hebt betaald kwijt bent. Je krijgt dan een ingewikkelde brief thuisgestuurd waar je de keuze hebt om je bedrag verder te 'sparen' bij deze instanties, te laten uitbetalen of over te zetten naar een nieuwe spaarformule.
Products, solutions, forumules, accounts,... allemaal synoniemen voor de gelden die je hebt overgemaakt en nu ergens in een onbekend oord omgezet zijn slechte beleggingsproducten.
Je kan eigenlijk niets doen, want wanneer je het laat staan ben je het in feite kwijt tot in 2050 of zoeits, wanneer je het laat uitbetalen gaat de belasting met alles lopen en wanneer je het overzet heb je NOG meer papierwerk. Dat overzetten is me nog nooit gelukt aangezien al die firma's allemaal wel bij verschillende maatschappijen zulke onzin nemen.
Ik haat groepsverzekeringen. De groep waartoe je dan noodgedwongen behoort is niets meer dan een stel losers die elke maan een stuk van hun geld afgeven aan nul-operatie spaarformules. En wettelijk kan je er niets tegen doen.
Vroeger noemde men organisaties die bij hele groepen mensen geld opeisten en nooit iets teruggaven, dieven, mafia, bokkenrijders. Tegenwoordig heet dat dan "verzekeraars" of "pensioenspaarfondsen". Het principe blijft echter hetzelfde.
Ik laat de papieren hier dan ook gewoon liggen tot de papieromslag langst komt, het is me zelfs de postzegel niet waard om te antwoorden.