Sociaal zijn

Sociaal contact is, wanneer je stempelt, een zekere vorm van luxe geworden.
Ik kan me nog goed herinneren ten tijde van mijn werkzaamheden op firma x, ik vaak geen tijd had om 's avonds nog een café te bezoeken of gewoon bij mensen langst te gaan. Ik was meestal te stressy van heel de dag in dat Smurfendorp vol brilsmurfen te zitten, zodat ik eigenlijk gewoon liever binnen bleef.
Wanneer je geen werk hebt is het echter snel duidelijk dat er in eerste fase een overaanbod is aan vertier. Waarna er een beetje minder en minder te doen is, ook vanwege het gebrek aan geld.

Vandaag heb ik bijvoorbeeld eerst iemands' PC in orde gemaakt voor iemand die daar zelf geen tijd voor had, daarna ben ik even in de Lidl gaan winkelen (diepvrieskebab, thee, melk en de goedkoopste soort koffie die een arm land kan produceren zonder dat de mensen die het in zakjes doen een schaamtegevoel krijgen).
Ik was in het gezelschap van enkele in trainingspakken uitgedoste zomerse mensen. Deze klederdracht is blijkbaar aan een remonte bezig na het jarenlang te zijn geasoccieerd geweest met voetbalhooligans en de familie Bakeljauw.

Waarschijnlijk kan het weer terug om met een fluo oranje trainingsvest en een grijze katoenen broek pizza's te kopen in een inferieure supermarkt.

Zodoende was mijn dag snel gevuld. Nu iedereen met het zonnige weer stilaan de terrasjes en frivole feestjes begint op te zoeken begon ik na te denken over wat ik deze zomer zoal ga doen.
Een tochtje naar een vergelegen pretpark of een vakantie zit er dit jaar niet in.
Maar een vakantie in eigen land moet kunnen. Zeker als dat eigen land beperkt wordt tot mijn huiskamer. Al mag ik er niet aan denken dat er straks meer doe-het-zelvers de hele buurt zullen al snerpend, borend en schavend verpesten om hun zomer 'nuttig' door te brengen.
Misschien is het een oplossing om gewoon te lezen in het park. Het is gratis, dichtbij, de zon schijnt er, schaduw is er ook genoeg en wanneer je oplet hang je zelfs niet volledig vol stront van honden. Bijna een Spaanse Costa dus.

Bijbehorend een grafiek van het sociale leven van een werkloze:

Een onverwachte wending

Nog een voordeel van werkloos zijn, is het niet per sé hoeven je tussen de mensen te begeven.
Je kan met andere woorden tijdens de huidige varkensgriep-epidemie gewoon alle contacten vermijden die onnodig zijn. Je kan ook vermijden om in al te bevolkte plaatsen je te moeten begeven, zodat je al zeker minder kans hebt om enge ziektes op te lopen.
Misschien is dit wel Darwin's manier om te zeggen dat doppers overleven en werkende mensen massaal zullen sterven wanneer deze varkensgriep echt een globale pestepidemie wordt.
Wie weet. Ik hoop er niet echt op, maar het is wel een onverwacht voordeel eigenlijk. Ik zou nu niet graag werken met collega's die net op zakenreis naar een besmet gebied zijn geweest of 'graag de wereld rondreizen' en dan aan alle collega's met hun besmette poten komen vertellen hoe fijn het was in Mexico.

Ergernis - Donderdag werkdag - de onbeantwoorde sollicitatie

Nog erger dan elke dag tussen schijnheilige, messen in je rug ploffende collega' te zitten, is het om een dag thuis door te brengen. De gemeente waar ik woon is niet bepaald de plek die zich leent tot een hele dag binnen zitten (tenzij je ramen en deuren gesloten houdt en een hoofdtelefoon met luide muziek op zet).
Vandaag heb ik de raam open gezet. Ik heb geen zin om naar werk te zoeken, aangezien zowat alle voorgaande sollicitatiebrieven en C.V's totaal onbeantwoord bleven (en dan vraagt men zich af op TV waarom er zoveel vacatures niet worden ingevuld).

Ik kan u zeggen waarom:
- 1 - De bedrijven die de vacaturen uitschrijven hebben eigenlijk geen zin om ze in te laten vullen tenzij ze de witte raaf vinden die bijna gratis en met 200% perfectie komt werken
- 2 - Men is te lui om te antwoorden, wat betekend dat de HR werking bij 99% vd firma's anno 2009 totaal te wensen over laat.

Wat ook niet mag verwonderen gezien de totaal ontoereikende scholing die zulke mensen genieten.
Zelf heb ik een jaar doorgebracht op een school waar ze HR trutten kweekten (soms letterlijk) en ik kan de lezer van deze blog verzekeren dat buiten de nageltjes van de juiste kleur lak voorzien en het bespreken van 'schattige' medeleerlingen er niet veel wordt uitgevreten. Meer nog, deze zelfde soort hippe marketing meets HR meets Chicklit types zijn dezelfde mensen die je om 9u, 10u, 11u, 12 tot 13.30 en om 14.30 buiten ziet roken, een pauze die langgerekt en met de nodig koffieapparaaatbezoeken en toiletpauzes kan oplopen tot 85% van hun dag.

Uiteraard blijft er dan geen tijd over om al die CV's te doorlezen. Dat hoeft ook niet echt want ze nodigen waarschijnlijk enkel mensen uit op donderdag. Deze laatste praktijk scheelt ook weer in te lezen sollicitatiebrieven, één op de tien is al meer dan genoeg. Je typt af en toe eens een gekke naam in op Google en dan weet je misschien meer over de persoon in kwestie, genoeg om deze sollicitant al dan niet uit te nodigen (alleen "toffe" mensen mogen er bij).
"Hey kijk Anita, die heeft ne website met allemaal rare dinges op,... die ga ik ni uitnodigen zenne."

Hun werkweek is danook een ware hobbeltocht over kasseien en asfaltwegen met grote putten in. Het soort lijdensweg waar je ze wel eens over hoort klagen tegen hun vriendinnen op café, die dan meestal lerares zijn... wat alles zegt denk ik.
Het leven van een HR trut bij zulke niet-antwoordende bedrijven:

Maandag hebben ze nog een halve dag recup van het weekend (al dan niet met kater of fuzzy feeling van het kwaliteitsloze jointje dat ze stiekem roken omdat ze die gewoonte nog hebben over gehouden uit hun scouts of KSA tijd), dinsdag hebben ze het 'kei druk' om bij te werken wat ze eigenlijk maandag hadden moeten doen,... woensdag zijn ze er uiteraard heeeeel eventjes 's ochtends waarna ze een namiddag naar de Meir verdwijnen met hun kinderen (die ze met de nodige verlofinplanning en allerlei andere voordelen hebben verwekt om er belastingvoordeel mee te incasseren ipv enige liefdevolle gezinnen op te richten), waarna we bij de donderdag zijn aanbeland. DE DAG.
De dag dat er overal ècht gewerkt wordt (zelfs de gemeenten en banken doen dan later open naar het schijnt).
Dè dag dat de week echt begonnen is, de kindjes meestal op school zitten en de achterstand van de rest van de week wordt verwerkt.
De dag ook dat ik steeds mijn ontslag krijg of werd aangeworven, de dag waarop meestal nieuwsbrieven worden rondgestuurd of er belangerijke mededelingen worden gedaan binnenin de firma. Let maar eens op, donderdag is de enige echte dag dat Belgen werken.
Vrijdag is uiteraard, uitboldag.
Na al dat harde werken op donderdag is het vanzelfsprekend dat je vrijdag lekker te laat komt, niet veel doet, praatjes maakt, plannen voor het weekend uit de doeken doet tegen collega's die het geen bal interesseert, maar gewoon zitten te wachten tot ze ook ook hùn plannen mogen ventileren.

En dan is de werkweek voorbij. HR truttemie mag weer naar huis in haar firmawagen, laptop waar ze nog steeds niet goed van weet hoe ze het spul bedient en vrij houdt van allerlei virussen en trojans. Thuisgekomen, waar manlief een uurtje later, na het in de file te hebben gezeten (of zwetend bovenop een jongere, frissere versie van zijn vrouw, die vanuit een andere afdeling meer dan alleen maar interne e-mails uitpakt) ook thuiskomt, kusjes geeft om dan samen naar pulptelevisie te kijken of het stinkende parkietenkot schoon te maken terwijl ze discussiëren of ze naar de Dominicaanse republiek of in Frankrijk gaan laten oplichten bij wijze van ontspannende vakantie. Daarna is het surfen op het internet, om nog snel wat porno aan te klikken om toch maar een klein beetje motivatie te vinden voor een nacht in bed liggen met de afwassmaak van wat ooit zijn vrouw moest voorstellen.

Vlaanderen en de werkweek, ik kots er zure gal van.

PS: Met dank aan de HR trut die rokend en aanpappend met de nodige managers er voor zorgde dat ik werd ontslagen, zonder me ooit één keer te hebben gesproken van mens tot mens.
Lurk maar verder aan uw sigaretje, incorrecte mailtjes lezend afkomstig van mensen die alleen maar cijfers kunnen vervalsen om hun hachje te redden, koop hogere naaldhakken en de juiste nagellak en wat blauwsel en roodsel om op je te dikke zweterige smoel te smeren, diezelfde in de ochtendspiegel verwenste kop waarmee je krampachtig probeert een rijke pief te versieren op het werk, al misluk je daar schromelijk in. Hoge rijke managers hebben meestal meer smaak dan dat. Tenzij ze op een lauwe meeting zitten in een ver land en er in de onmiddellijke nabijheid geen cleane prostitutie is te vinden.

muhka

Gisteren naar een leuke feestje geweest in het MUHKA (Antwerpen).
Ik vraag me af waarom ze daar niet permanent een feestkot van maken, de ruimte leent zich ertoe, de lokatie ook... beter dan wat stomme kunstwerken denk ik.

Vandaag heb ik geen kater, maar voel me ook niet echt fris. Ik denk dat ik eens wat oude afleveringen van Southpark ga bekijken op http://www.southparkstudios.com

ontbijt

Mijn ontbijt vandaag was een bi-fi worst en een kinder-bueno.
new lows

Nep-vacatures

Iets waar elke sollicitant instant het vliegende schijt van krijgt is een nep-vacature.
U weet wel, zo'n bedrijf dat in ware jaren-90 stijl enige reclame wil maken voor zichzelf en dan maar continue op alle mogelijke websites en jobblaadjes advertenties plaatst.
Wanneer je op zulke job aanbiedingen in gaat ben je 100% zeker je tijd aan het verdoen.
Je kan nog beter gewoon stripverhalen zitten lezen terwijl je thuis op de zetel ligt, want van zulke aanbiedingen komt er niets in huis.
Deze bedrijven zijn specialist om zich "in the picture" te houden, voor het geval ze toch ooit eens ècht kandidaten nodig hebben. De bedoeling is dus om zichzelf een imago te geven van een leader in hun sector, een bedrijf dat innovatief is en groeit en dus continu volk nodig lijkt te hebben.

In werkelijkheid hebben ze niet eens een werkbaar budget om een interim-job in te lossen.
Na vier zulke "sollicitaties" merk je het wel, deze bedrijven schuiven van hun afdankertjes (koffie in de hand) naar voren om een kwartier of ietsje langer de sollicitant aan de praat te houden.
Waarna er meestal een afwijzend iets wordt gezegd.
Laatste keer dat ik dit meemaakte heb ik ook op de man af gevraagd wat er precies aan de hand was.
Ik kwam op een job aanbieding af, maar kreeg prompt te horen dat deze job niet bestond, maar ze hadden wel zogezegd iemand nodig voor een 'licht andere omschrijving'. Het bleek danook over iets totaal anders te gaan. De man die ik voor me kreeg (een suf uit zijn ogen kijkende hippie die te hippe kleren droeg in opdracht van zijn vrouw) gaf uiteindelijk toe dat hij in zijn deperatement geen budget had.
Op de vraag waarom hij me dan een half uur uit aan het horen was geweest, antwoordde hij dat dat moest van zijn baas. Waarna de figuur me naar de deur bracht en verder slofte.

Een goede raad aan iedereen die solliciteert: wanneer je merkt dat je niet EXACT over de job waar je op af kwam praat, maar over iets anders, corrigeer dan de sollicitatie-afnemer meteen.
Wanneer men hier negatief op reageert, sta dan op en wandel weg (en ga thuis oude stripboeken lezen).
Het is niet de moeite, en moest het toch zo zijn dat je zou een job krijgen daar, stel jezelf dan de vraag of je gelukkig zou zijn op een bedrijf waar men zelfs met sollicitaties nogal losjes opgaat.
Ervaring leerde me dat zulke bedrijven hun eigen personeel ook graag en makkelijk in de zak zetten op allerlei manieren.
Vooral in de IT en ICT sector is het schering en inslag om bijvoorbeeld een "blabla specialist" te vragen en dan uiteindelijke wannee je je aanbiedt te vragen of de man een printe zou kunnen in het stopcontact steken.
Zulke firma's zijn geen minuut van je tijd waard.

Koffie en geld

Er zijn maar twee dingen die ik echt nodig heb, koffie en geld. Geld om gewoon rond te komen met de minimale behoeften, en koffie (een van die minimale behoeften) om me recht te houden doorheen de dag.
Gisteren heb ik mijn eerste dopgeld gekregen, gestort op de rekening door de vakbond.
We mogen blij zijn dat we in België zo'n goed systeem hebben, een sociaal vangnet dat mensen zoals mij opvangen wanneer het even minder gaat. Wanneer je als een hond bent buitengesmeten op een bedrijf, of wanneer je niet meer kan rondkomen.
Ik kan weer even voort, en ga proberen de komende week tegelijk een hobby op te pikken om actief te blijven, af en toe te fietsen om mijn zere benen te laten bewegen, en vooral een paar gerichte sollicitaties te proberen doen richting mijn vroegere branche. Al is het misschien tijd dat ik de stap durf zetten naar iets dat ik al lang wil gaan doen, maar misschien veel minder verdient.
Ik zou heel graag uit de IT / ICT branche stappen en richting voeding gaan. Klinkt misschien raar, maar ik denk dat de tijd er rijp voor is om bijvoorbeeld te koken of iets te maken met je handen dat voldoening geeft omdat mensen het opeten en lekker vinden.
Geeft denk ik in ieder geval meer werkvreugde dan te wachten in een meeting tot je baas eindelijk je werk wil erkennen via een powerpoint presentatie.

ziek

Een paar dagen ziekjes geweest. Wat betekend dat ik nog langer in mijn bed heb gelegen dan gebruikelijk.
Vandaag heb ik mijn dopkaart in het bakje gegooid bij de vakbond. Nu is het wachten of ik iets krijg om verder te kunnen. Mijn bankrekening staat onder nul, en zo te horen gaat de situatie niet meteen verbeteren.
Intussen schijnt de zon en wordt het terug fietsweer. Ik fiets niet echt graag, maar wanneer het niet te warm en niet te veel wind is een bezigheid die ik me forceer te doen.