In deze vestiging van de vdab in Tuinslagem, doet men graag testen, examens, overviews en vooral veel tijdrovend gedoe.
Ik zat met 'Prei' 's ochtends buiten op een bankje en keek naar de wolken. Het was nog ruim een kwartier voor de lessen zouden beginnen en hij vertelde me dat hij hier in de eerste plaats zat om "in orde" te zijn.
Dat betekend dus dat er ergens iemand rondloopt die gemotiveerd was voor deze opleiding 'groentensoep-maken', maar deze niet kon volgen aangezien mijnheer Prei hier wil zitten om aan de klauwen van de staat te ontsnappen.
Of hoe een opleiding een toevluchtsoord wordt voor werklozen met i-phones en uitgebouwde auto's zeg maar. Ik zweeg en keek rond.
Meer leerlingen kwamen aan, enkele meisjes waren luid lachend binnengehuppeld in frivole kleding. Het heeft zo zijn voordelen hier.
De les was vandaag vrij saai. Broccoli, onze leerkracht, is iemand die destijds bij een tomatenblik-firma werkte. Daar is hij om een duistere reden niet meer werkzaam, en nu slijt hij zijn vermoedelijk resterende tijd tot aan zijn pensioen in een oord als dit. Hij geeft les met overgave en doet zijn best ons de kneepjes van het groentensoep-maken te leren. De keuken ligt er altijd piekfijn bij onder zijn bewind.
Zoals hij lopen er hier nog wel rond vermoed ik. Maar da's een schatting. De meeste personeelsleden die ik hier zie rondlopen zijn eerder van het softe type. Ze komen binnen rond 8-9 uur, verdwijnen tussen de middag en gaan dan rond 4 u 's namiddags weer weg. De typische uren van ambtenaren waarschijnlijk. Al valt het me op dat er voor elke 4 werklozen wel iemand rondloopt, de titels variëren van instructeur, over assistenten, tot begeleiders en zelfs traject-coördinatoren.
Wat ook de naam is, ze roken allemaal, staan allemaal nogal vaak buiten te keuvelen en hebben waarschijnlijk een zekere routine gekregen in het mensen helpen.
Een routine die je meteen kan herkennen wanneer je ze met een probleem confronteert. Alle antwoorden komen ZO uit een vdab folder. Ik neem deze mensen het niet eens kwalijk, ik zou ook zo worden na een tijd.
Prei zat vandaag naast me in de klas en speelde met zijn draagbaar computerspelletje. Achter in de klas kon ik goed zien hoe twee anderen enkele groenten verkeerd sneden en dan naar elkaar gooiden. Broccoli liet begaan en was verdiept in een kookboek. Daarna was het pauze.
We doen hier wel iets hoor, maar bij momenten vraag ik me af of wij hier zitten om mensen van de vdab aan't werk te HOUDEN, danwel opdat deze mensen ons aan werk HELPEN.
Ik leer wel iets bij , maar het tempo van deze week zegt alles: 2 soepjes en 2 'examens' over het maken van deze twee soepen. Sorry maar ik kan beter. Ik kan sneller, ik kan het eigenlijk alleen... maar dan moet ik een privé kok betalen en zelf alles regelen. Daar heb ik geen geld voor. Vandaar dat ik hier zit, en het trage tempo van de vdab aanneem.
Als voorbeeld voor tewerkstelling kan het in ieder geval tellen.
--
Alle groenten-namen zijn fictief ter bescherming van personen en instanties die ik vermeld.
woensdag 24 juni 2009
De waarheid
Het is moeilijk om te schrijven over de dingen die ik als dopper meemaak.
Voor mezelf is het eigenlijk geen probleem, ik schrijf graag mijn blog, mijn belevenissen. Maar ik kan niet zomaar schrijven wat ik wil. Er zijn altijd mensen die het net afschuimen op weetjes, en je identiteit en de identiteit van diegenen die je beschrijft worden al gauw blootgelegd. Meer nog, ik vrees de staat.
De staat is momenteel (tegen mijn wil) mijn broodheer. De staat geeft me dopgeld, waarvoor ik in de plaats tracht werk te vinden. Ik voldoe aan deze verplichting, maar iets zegt me dat bloggen over 'onfrisse' gebeurtenissen of praktijken bij een overheidsinstantie me echt voordeel zouden opleveren, integendeel.
Daarom zal ik de blog voortzetten met volledig fictieve benamingen en referenties.
Alles zal naar groeten genoemd worden, zodat ik terug vrij kan schrijven. Want er zijn nu eenmaal zaken die als kersverse werkloze niet verwacht had. Er zijn zaken die ook duidelijk wel eens bekend mogen gemaakt worden.
Ik zet mijn tocht dus voort. Niet schrikken van de benamingen, want het kan in die vrije land niet anders dan je berichtgeving te censureren. Al kan ik wel zeggen dat alles wat hier staat, op de namen na, waarheid is.
Voor mezelf is het eigenlijk geen probleem, ik schrijf graag mijn blog, mijn belevenissen. Maar ik kan niet zomaar schrijven wat ik wil. Er zijn altijd mensen die het net afschuimen op weetjes, en je identiteit en de identiteit van diegenen die je beschrijft worden al gauw blootgelegd. Meer nog, ik vrees de staat.
De staat is momenteel (tegen mijn wil) mijn broodheer. De staat geeft me dopgeld, waarvoor ik in de plaats tracht werk te vinden. Ik voldoe aan deze verplichting, maar iets zegt me dat bloggen over 'onfrisse' gebeurtenissen of praktijken bij een overheidsinstantie me echt voordeel zouden opleveren, integendeel.
Daarom zal ik de blog voortzetten met volledig fictieve benamingen en referenties.
Alles zal naar groeten genoemd worden, zodat ik terug vrij kan schrijven. Want er zijn nu eenmaal zaken die als kersverse werkloze niet verwacht had. Er zijn zaken die ook duidelijk wel eens bekend mogen gemaakt worden.
Ik zet mijn tocht dus voort. Niet schrikken van de benamingen, want het kan in die vrije land niet anders dan je berichtgeving te censureren. Al kan ik wel zeggen dat alles wat hier staat, op de namen na, waarheid is.
zaterdag 6 juni 2009
leren op zaterdag
Zaterdag, een dag voor de verkiezingen, en ik ben thuis aan het studeren. Lezen in de cursus, gecombinneerd met wat opzoekingswerk en een paar oefeningen maken met wisselend success.
Het is pas nu dat ik besef hoezeer mijn marktwaarde is gedaald tijdens de jaren dat ik bij mijn laatste firma werkte. Als ik er aan terugdenk kan ik alleen maar concluderen dat het daar een bende luiwammesen bij elkaar is, die nooit opleidingen geven, achter de feiten aanhollen en denken dat ze met een Groenten-dimploma overal op handen worden gedragen omwillen van hun status, terwijl ze eigenlijk de basics niet eens kennen.
Wat ik nu inhaal met een cursus op het niveau van een vdab-opleiding is vele malen moeilijker en to the point dan wat ik in allerlei zelf-georganiseerde cursussen kreeg op dat bedrijf.
Terug leren wat de theorie inhoudt, terug leren wat je echt moet kennen om deze job te doen (ook al is er in die "kookscholen" niet veel plaats om dat in de praktijk toe te passen, de meeste mensen daar zijn enkel bezig met welke auto ze gaan kiezen voor het budget dat hen werd toegewezen).
Hoe meer ik me in deze 'nieuwe' leerstof verdiep, hoe meer ik terug zin krijg om er terug iets van te maken, om mijn kennis van een tiental jaar terug terug op te rakelen (want, ja ik kende dit allemaal toen, ik wist hoe ik een goede Soep in elkaar moest draaien, wat de vereisten waren). Ik heb nog een lange weg af te leggen, moedeloosheid, de constante demotivatie van mijn ex-koks en de totale wanorde daar in die keuken heeft me nu in deze positie gebracht. Nooit opleidingen krijgen, ook al vroeg je erachter, is natuurlijk nefast voor de parate kennis.
Ik zie heel dit gedoe als wraak,... een dikke fuck-you naar mijn ex-werkgever, ze zullen me misschien wel achteruit gezet hebben, maar me zeker niet klein krijgen. Momenteel heb ik al meer kennis en waarde dan vele van de bureauratten en meeting-addicts die daar met hun dikke nek rondlopen alsof het allemaal eeuwig gaat blijven duren. Er komen nog betere tijden aan voor mensen als mij denk ik. Waarschijnlijk niet het eerste jaar,...
Maandag begin ik opnieuw, tests, groentenwerk en een beetje theorie. Hopelijk is mijn eerste test uitstekend, ... ik wil hier in slagen.
Het is pas nu dat ik besef hoezeer mijn marktwaarde is gedaald tijdens de jaren dat ik bij mijn laatste firma werkte. Als ik er aan terugdenk kan ik alleen maar concluderen dat het daar een bende luiwammesen bij elkaar is, die nooit opleidingen geven, achter de feiten aanhollen en denken dat ze met een Groenten-dimploma overal op handen worden gedragen omwillen van hun status, terwijl ze eigenlijk de basics niet eens kennen.
Wat ik nu inhaal met een cursus op het niveau van een vdab-opleiding is vele malen moeilijker en to the point dan wat ik in allerlei zelf-georganiseerde cursussen kreeg op dat bedrijf.
Terug leren wat de theorie inhoudt, terug leren wat je echt moet kennen om deze job te doen (ook al is er in die "kookscholen" niet veel plaats om dat in de praktijk toe te passen, de meeste mensen daar zijn enkel bezig met welke auto ze gaan kiezen voor het budget dat hen werd toegewezen).
Hoe meer ik me in deze 'nieuwe' leerstof verdiep, hoe meer ik terug zin krijg om er terug iets van te maken, om mijn kennis van een tiental jaar terug terug op te rakelen (want, ja ik kende dit allemaal toen, ik wist hoe ik een goede Soep in elkaar moest draaien, wat de vereisten waren). Ik heb nog een lange weg af te leggen, moedeloosheid, de constante demotivatie van mijn ex-koks en de totale wanorde daar in die keuken heeft me nu in deze positie gebracht. Nooit opleidingen krijgen, ook al vroeg je erachter, is natuurlijk nefast voor de parate kennis.
Ik zie heel dit gedoe als wraak,... een dikke fuck-you naar mijn ex-werkgever, ze zullen me misschien wel achteruit gezet hebben, maar me zeker niet klein krijgen. Momenteel heb ik al meer kennis en waarde dan vele van de bureauratten en meeting-addicts die daar met hun dikke nek rondlopen alsof het allemaal eeuwig gaat blijven duren. Er komen nog betere tijden aan voor mensen als mij denk ik. Waarschijnlijk niet het eerste jaar,...
Maandag begin ik opnieuw, tests, groentenwerk en een beetje theorie. Hopelijk is mijn eerste test uitstekend, ... ik wil hier in slagen.
vrijdag 5 juni 2009
Ik leef nog
Voor diegenen die dachten dat deze dopper van de aardbodem verdwenen was; ik ben nog steeds werkloos, ik ben nog steeds hier, en ik ben ook nog steeds aan het bloggen.
De lange pauze die ik heb ingelast was nodig. Ik zat een beetje door m'n repertoire heen, komt daarbij dat de sollicitaties die ik stuur worden zelfs niet beantwoord met een afpoeierbriefje (blijkbaar hebben al die mooie HR-dames op al die mooie bedrijven).
Daarbij is het ook niet echt bemoedigend te benoemen dat de vakbond mijn dopkaart verloren deed (iets waarbij je machteloos toekijkt terwijl enkele mensen die enkel 20u per week schijnen te werken uw kaart gaan zoeken).
De depressie werd kompleet toen één van mijn ex-collega's (een nitwit eerste klasse) me een mail stuurde om hulp te vragen bij een van de taken die ik normaal deed daar op't werk. Deze job ben ik mede dankzij zijn eigen slechte rapportering kwijtgeraakt trouwens, en dan het gore lef hebben om MIJ om hulp te vragen was bijna te naïef om echt te zijn (na dubbel-check bleek het om pure domheid te gaan).
In ieder geval pak ik de draag hier opnieuw op.
Er zijn namelijk nieuwe ontwikkelingen.
De VDAB is me (al dan niet gewild) ter hulp gekomen. Ik zag een opleiding voor een onderwerp dat me wel interesseerde en heb me ingeschreven voor een opleiding.
Deze opleiding kon om één of andere reden niet gegeven worden in een dichtbevolkt gebied waar veel werklozen wonen, maar in een gebied dat we gerust kunnen omschrijven als "de pampa's"
De precieze opleiding en plaats geef ik hier liever niet vrij, aangezien ik deze mensen niet wil bekladden, ze doen tenslotte hun werk goed en trachten mensen aan een job te helpen (en ondertussen die van henzelf veilig te stellen).
Ik kan dus met trots zeggen dat ik momenteel in 'Tuinslagem' een opleiding Groentensoep-maken volg.
Eerst even vertellen over hoe ik precies in 'Tuinsla' terecht ben gekomen:
- Je bent als werkloze op zoek naar enige zin in je leven (want tot 's middags in je bed liggen of sollicitatiebrieven versturen waar je weet dat men ze als toiletpapier gebruikt) is niet echt motiverend.
- Je kijkt rond op de opleigingswebsite van de vdab en zoekt iets waar men veel volk van nodig heeft (een knelpuntberoep, of iets waar je af en toe een echte vacature voor ziet staan).
- Wanneer je uitgenodigd wordt door de vdab ga je in op de uitnodiging, je komt op tijd, en je doet de bijbehorende infosessie (inclusief demotiverende filmfragmenten van ex-cursisten) en/of test mee. In mijn geval had ik deze test evengoed met mijn ogen dicht kunnen invullen en nog 100% halen, maar ok, de migrant die naast me zat dacht daar helemaal anders over, de man had wel een hele mooie gsm bij, veel mooier dan de mijne van 42 Euro.
- Daarna ga je op de wachtlijst staan en ben je op geluk aangewezen.
Zo doe je dat dus, je bent actief, je wordt ook op deze manier gedwongen om in een werk-routine te leven.
Het is zoiets waarbij je je soms afvraagt waarom je het doet, maar het einddoel is duidelijk: de crisis doorkomen met een opleiding, actief blijven en vooral met een diploma "Groentensoep-maker" naar een volgende werkgever kunnen stappen.
Het probleem is het volhouden uiteraard.
Ik ga proberen de energie op te brengen om hierover te rapporteren en te bloggen. Het houdt me momenteel recht.
Voor de politici die momenteel van hun verkiezingen een beloftefestijn maken: Neen ik geraak niet op mijn opleiding omdat deze niet in een stad voorhande is voor de VELE werklozen daar,... en omdat het openbaar vervoer kompleet zuigt, en neen, ik ben niet echt happy dat deze cursus niet online kan gevolgd worden zoals je in een moderne staat anno 2009 zou kunnen verwachten, ik ben nog minder te spreken over de dwang die er achter schuilgaat om bij te leren om daarna als goedkope werkkracht te kunnen dienen voor bedrijven die geleid worden door Open VLD'ers en ander gespuis.
Maar ik kan niet anders, ik ben nu eenmaal werkloos en hou me vast aan elke strohalm, ook al is die strohalm dan afkomstig van een regering die hun banken eerst redt en daarna met vakantie gaat.
Ik zat heel diep, dieper dan ik ooit heb gezeten,... zo diep zelfs dat ik de kennis en de gedrevenheid die ik ooit bezat tot ongeveer nul heb zien herleid worden.
De lange pauze die ik heb ingelast was nodig. Ik zat een beetje door m'n repertoire heen, komt daarbij dat de sollicitaties die ik stuur worden zelfs niet beantwoord met een afpoeierbriefje (blijkbaar hebben al die mooie HR-dames op al die mooie bedrijven).
Daarbij is het ook niet echt bemoedigend te benoemen dat de vakbond mijn dopkaart verloren deed (iets waarbij je machteloos toekijkt terwijl enkele mensen die enkel 20u per week schijnen te werken uw kaart gaan zoeken).
De depressie werd kompleet toen één van mijn ex-collega's (een nitwit eerste klasse) me een mail stuurde om hulp te vragen bij een van de taken die ik normaal deed daar op't werk. Deze job ben ik mede dankzij zijn eigen slechte rapportering kwijtgeraakt trouwens, en dan het gore lef hebben om MIJ om hulp te vragen was bijna te naïef om echt te zijn (na dubbel-check bleek het om pure domheid te gaan).
In ieder geval pak ik de draag hier opnieuw op.
Er zijn namelijk nieuwe ontwikkelingen.
De VDAB is me (al dan niet gewild) ter hulp gekomen. Ik zag een opleiding voor een onderwerp dat me wel interesseerde en heb me ingeschreven voor een opleiding.
Deze opleiding kon om één of andere reden niet gegeven worden in een dichtbevolkt gebied waar veel werklozen wonen, maar in een gebied dat we gerust kunnen omschrijven als "de pampa's"
De precieze opleiding en plaats geef ik hier liever niet vrij, aangezien ik deze mensen niet wil bekladden, ze doen tenslotte hun werk goed en trachten mensen aan een job te helpen (en ondertussen die van henzelf veilig te stellen).
Ik kan dus met trots zeggen dat ik momenteel in 'Tuinslagem' een opleiding Groentensoep-maken volg.
Eerst even vertellen over hoe ik precies in 'Tuinsla' terecht ben gekomen:
- Je bent als werkloze op zoek naar enige zin in je leven (want tot 's middags in je bed liggen of sollicitatiebrieven versturen waar je weet dat men ze als toiletpapier gebruikt) is niet echt motiverend.
- Je kijkt rond op de opleigingswebsite van de vdab en zoekt iets waar men veel volk van nodig heeft (een knelpuntberoep, of iets waar je af en toe een echte vacature voor ziet staan).
- Wanneer je uitgenodigd wordt door de vdab ga je in op de uitnodiging, je komt op tijd, en je doet de bijbehorende infosessie (inclusief demotiverende filmfragmenten van ex-cursisten) en/of test mee. In mijn geval had ik deze test evengoed met mijn ogen dicht kunnen invullen en nog 100% halen, maar ok, de migrant die naast me zat dacht daar helemaal anders over, de man had wel een hele mooie gsm bij, veel mooier dan de mijne van 42 Euro.
- Daarna ga je op de wachtlijst staan en ben je op geluk aangewezen.
Zo doe je dat dus, je bent actief, je wordt ook op deze manier gedwongen om in een werk-routine te leven.
Het is zoiets waarbij je je soms afvraagt waarom je het doet, maar het einddoel is duidelijk: de crisis doorkomen met een opleiding, actief blijven en vooral met een diploma "Groentensoep-maker" naar een volgende werkgever kunnen stappen.
Het probleem is het volhouden uiteraard.
Ik ga proberen de energie op te brengen om hierover te rapporteren en te bloggen. Het houdt me momenteel recht.
Voor de politici die momenteel van hun verkiezingen een beloftefestijn maken: Neen ik geraak niet op mijn opleiding omdat deze niet in een stad voorhande is voor de VELE werklozen daar,... en omdat het openbaar vervoer kompleet zuigt, en neen, ik ben niet echt happy dat deze cursus niet online kan gevolgd worden zoals je in een moderne staat anno 2009 zou kunnen verwachten, ik ben nog minder te spreken over de dwang die er achter schuilgaat om bij te leren om daarna als goedkope werkkracht te kunnen dienen voor bedrijven die geleid worden door Open VLD'ers en ander gespuis.
Maar ik kan niet anders, ik ben nu eenmaal werkloos en hou me vast aan elke strohalm, ook al is die strohalm dan afkomstig van een regering die hun banken eerst redt en daarna met vakantie gaat.
Ik zat heel diep, dieper dan ik ooit heb gezeten,... zo diep zelfs dat ik de kennis en de gedrevenheid die ik ooit bezat tot ongeveer nul heb zien herleid worden.