Pages

dinsdag 29 september 2009

Sla nooit een gratis maaltijd af

Ok ik beken, ik ben een van die mensen die wanneer ze werkloos zijn hun ijskast laten verworden tot een plaats waar alleen nog potjes met restjes Samoeraisaus en vervallen yoghurt n staan.
Het soort ijskast waar je als er bezoek komt (als dat al gebeurd) je met het schaamrood op de wangen moet vertellen dat je hen enkel water van de kraan of bedenkelijke melk kan aanbieden.
Waarna er normaal de pizzaphone wordt opgebeld met de vraag om er meteen wat frisdrank bij te leveren.

Ik kan het niet meer opbrengen noch betalen om continue mijn ijskast te vullen met de beste spijzen en dranken temeer omdat ik de neiging heb om het zo zuinig aan te doen dat alles gewoon wegrot alvorens ik het op eet. Tenzij de blikken Ravioli natuurlijk, die blijven makkelijk meer dan een jaar 'vers'.
Je kan er dan best een gewoonte van maken om jezelf om te toveren tot een mee-eter.
Iemand die het zonder het te laten opvallen mee aan tafel schuift bij een ander.
Let op, ik profiteer niet, ik zorg er steeds voor dat ik een fles drank of een presentje bij heb voor de gastheer of -vrouw zodat ze er zeker niet bij inschieten. Het draait me niet rond het profijt (ik ben geen parasiet), maar eerder over de gemakzucht (ik ben wèl lui).

Tips voor mensen die ook graag mee-eten bij anderen:
- Doe het nooit zonder iets in ruil te geven. Er is niets erger dan mensen die meestal onaangekondigd en zonder iets mee te brengen mee aan tafel schuiven. (Zoals de familieleden die je nauwelijks ziet, maar dan opeens rond etenstijd eens langstkomen voor de lol)
Op deze manier duurt het mee-eten niet lang natuurlijk.
- Entertain: zorg ervoor dat niemand het onaangenaam vond om de (meestal werkloze) aan de tafel te hebben. Doe dus niet te boertig en pas je aan aan de mensen waar je gaat eten.
- Tracht vooral verjaardagdineetjes, bruiloften, jubileums en andere eetgelegenheden mee te pikken... daar kan je je verstoppen tussen de andere mee etende mensen.
- Indien je de mensen niet goed genoeg kent om meteen op het feestje zelf te verschijnen, ga dan de dag erna... meestal is er nog een heleboel eten over dat ze toch kwijt willen. Zo heb je een gezellige avond en zijn de gasten meteen van hun 'rommel' af de dag erna. µ
Neem in dat geval ook plastieken potjes mee om de overschot in te bewaren of om thuis in te vriezen.
- Wees altijd blij met wat je aangeboden krijgt. Vergeet niet dat eenzelfde maaltijd zelf inelkaar boksen langer duurt en meer geld kost, en je dan meestal nog alleen zit te eten ook, wat reuze ongezellig is.
- Wanneer er geen mee-eet gelegenheid zich voordoet kan je altijd nog terecht voor een driegangenmenu bij een sociaal restaurant. Deze verzorgen meestal prima uitgebalanceerde maaltijden tegen landlopersprijzen,... wanneer je niet bij het OCMW zit kan je er toch voor een prikje gaan eten, je steunt er zelfs dit restaurant mee in zijn voortbestaan (sociaal èn lekker, kijk eens aan).

Tips genoeg dus om eens niet 's avonds zelf te moeten koken of je oude prakkie te moeten opwarmen in een microgolf.

maandag 28 september 2009

September is bijna gedaan

Ik heb altijd al een hekel gehad aan twee maanden: februari en september.
Februari omdat het dan net na de hele december en eindejaarsbullshit is, men wil dan overal alles per sé op gang trekken, meestal met stress en veel kosten tot gevolg.
September heeft er boven deze 'heropleving' van allerlei administraties nog een extra onhebbelijkheid bij dat het af e toe goed weer is. Er zijn dus veel mensen die hun verlof in deze maand plannen (ook omdat het dan goedkoper reizen is).
September is ook de maand dat zowat alle overheidsinstellingen terug uit hun zomerroes komen en lastig beginnen doen in aanloop van de eindejaarsperiode. Want zeg nu eerlijk, na september gebeurd er nergens nog echt veel, de budgetten zijn opgemaakt en het eindejaar met bijbehorende verlofplanning zit er aan te komen.

Vandaag heb ik een eerste deel gedaan van mijn examen groentensoep-koken, een hele belevenis aangezien de opdrachten onduidelijk waren en de voorbereiding van de leerkracht een beetje hiaten had die we dan maar opvingen door onze kennis te gebruiken.
Het spijtige van de zaak is dat ik dit examen ook twee maand geleden had kunnen oplossen, even foutloos en even snel. Tijdverlies alom.

Nog één dag morgen en dan mogen we weer een stukje van de planning te weten komen, want daar gaat men niet graag op in daar in Tuinslagem.
Zo weet ik nog altijd niet wat ik nu volgende week ga moeten doen, naar de les komen? Verlof? Een andere cursus tussendoor? Wie weet... men houdt de doppers op deze manier totaal in het ongewisse over hun eigen opleiding.

donderdag 24 september 2009

werkritme?

Vandaag was het weer zover. We moesten onze versgemaakte wortelsoep van vorige week, in receptvorm (dus op papier) afgeven aan de docent. Heel mooi allemaal, sommige mensen van onze klas konden speciaal daarvoor naar Tuinslagem rijden. Een rit die voor iedereen toch makkelijk een half uur tot een uur duurt ('s morregends.)

En ja hoor, de docent zette zich neer. Keek even rond en mompelde dan iets van dat we geen spelletjes mochten spelen of ons met al te vrolijke dingen mochten bezighouden. Geen wedstrijd radijsjes eten dus. Al had ik daar wel zin in. Van al dat belastingsgeld mag er toch wel iets gebeuren, zeker wanneer er van lesgeven niets in huis komt.

Opnieuw kregen we dus een dag lang 'op de stoel zitten' te verwerken. Een taak die in vele lagere scholen als straf werd toegepast nog niet zo lang geleden. Je werd dan op een stoel neergezet en moest je maar bezighouden met rondgapen en gek worden van verveling. Zo voelt een dagje 'cursus' dus ook aan in Tuinslagem.
Ik overdrijf niet, dit was foltering, niets meer of minder dan door de staat bekostigde psychologische foltering waarbij er maar één iemand geldelijk gewin aan overhield (en nee, het waren niet wij, de cursisten).
De docent, zat dus heel de tijd zijn mails te checken, of een beetje in boeken te neuzen die op't eerte zicht niets met de groentenverwerking of keukengerij te maken had. Eerder met doe-het-zelven of andere bezigheden die zijn door de staat bekostigde huis moeten opfleuren.

Nu snap ik al die 'luie' doppers beter.
U kent ze wel; die mensen die niet naar een cursus komen, die hun kat sturen naar infosessies van de vdab en verder gewoon hun zin doen. Deze menen liggen waarschijnlijk in een deuk wanneer ze horen dat er sukkels als ik daadwerkelijk acht opeenvolgende lange uren in een lokaal semi gevangen worden gehouden om hun dop te krijgen.
Terwijl de andere doppers gewoon lekker gaan zwartwerken uiteraard. Speel het maar correct in België, dan wordt je in je spreekwoordelijke kont genaaid terwijl je ondertussen vriendelijk moet zijn tegen hun personeel.
Mijn respect voor deze instelling en de personeelsleden is ondertussen onder nul gedaald, iets wat in't begin echt niet het geval was.

Wat is er in hemelsnaam didactisch verantwoord aan mensen gewoon te laten zitten op een stoel in een lokaal zonder materiaal?
Wat is er ook in oge van tewerkstelling verantwoord aan?
Wat is het enige nut? Inderdaad: de wedde van de ambtenaar die ons tot 17u moet 'binnen' houden.
Dit heeft niets meer te maken met arbeidsplaatsen opvullen. NUL KOMMA NUL.

Volgende keer dat u dus 55% belasting ophoest, ... wees u er dus van bewust dat ook de vdab afdeling in Tuinslagem een lekker vette pot krijgt om mensen te betalen die dit soort praktijken toepassen om hun 'centjes' te verdienen.
Maar wacht maar :) ik heb een snood plan. Een plan dat binnen twee drie werken kan in werking treden. Ik blijf me niet laten 'kloten' op deze manier; no fucking way.

woensdag 23 september 2009

vermoeidheid

Sommige dagen lijkt het alsof heel dit onnozele systeem weleens in elkaar gaat klappen.
Ik heb het dan niet over "het kapitalistische" (zoals je menig oud-socialist kan horen prediken in een duur café met trendy volk) maar eerder over heel dit staatssysteem waarbij alles en iedereen gewoon maar wat lijkt te doen omdat het er nu eenmaal is.
Er wordt over niet veel nagedacht zo te zien, ... niet bij de vdab, noch bij het ocmw of eender waar in de ambtenarij. Waarom zouden ze ook, hun geld ligt er toch en de stroom ongelukkigen die op heb beroep doen (of eerder van hen afhangen) groeit bijna dagelijks.

Ik heb me gisteren bezig gehouden om in een goedkope supermarkt een beetje eten bij elkaar te zoeken. Melk koop ik voorlopig niet meer, wanneer ze miljoenen liters kunnen weg laten lopen ga ik niet betalen in een supermarkt voor datzelfde spul. Kapitalisme mag dan wel ons systeem zijn, maar zot ben ik nog niet.
Ik ben onlangs bekeerd tot het noodle-vreten, een bezigheid die je maag wel vult en niet te veel kost. Met wat kruiden erbij en de aanbiedingen van de dag qua vlees kom je al heel ver. Gelukkig kan ik een beetje koken, anders was het elke dag spaghetti (iets dat veel mensen in deze verpauperde buurt eten als ik de winkelkarretjes zo bekijk).

Ik zit nu al drie dagen thuis. De mensen van Tuinslagem hebben me vrijaf gegeven om te studeren. Niet dat er gek veel leerstof was van de voorbije week, maar men moest een nieuwe lichting slachtoffers, of leerlingen, uit de werklozenpoel vissen en deze mensen een week lang initiatie geven of zoiets. Dus zit ik thuis en zit er een andere arme dopper in dat lokaal te peinzen over het waarom van heel deze toestand.
Het stomme is dat ik met deze 'vrije' dagen niet veel ben. Je kan niet echt buiten komen want dat kost meestal veel geld (eens gaan shoppen, terrasjes doen of naar een pretpark is er dus niet bij). Je kan ook moeilijk gaan solliciteren want er reageert geen kat op je brieven die we noodgedwongen thuis schrijven terwijl we ons in het leercentrum liggen te vervelen.

Ik ben dus vandaag tot 9u in mijn bed blijven liggen, geen fut, geen zin en vooral geen geld.
De postbode belde me wakker met een aangetekende zending en zodadelijk spring ik de douche in om me te wassen met de goedkoopste zeep die ze hadden in de Lidl. Hopelijk overleef ik dat laatste tot morgen, want dan moet ik terug naar mijn keuken en de bijbehorende leerstof in Tuinslagem.
Klinkt ik triest? Ik ben het ook ja. Geen vriendin meer (als je geen werk hebt zijn ze sneller weg dan dat je 'C4' kan zeggen), geen werk, geen geld, geen energie en vooral geen nut meer.
Optimisme is er niet bij op een woensdagochtend mensen, sorry.

maandag 21 september 2009

Solliciteren in crisistijd

Vandaag ben ik, dankzij een vrije dag bij het centrum van Tuinslagem, nog eens kunnen gaan solliciteren.

Laat ons het bedrijf "Tomato-Aiaiai" noemen, om dingen een beetje amusant te houden. Het bedrijf is een van de vele firma's met een redelijk goede naam, een mooi logo en een standvastige stroom van producten.

Het bedrijf zocht iemand die dagelijks (ook op de heilige zaterdagen waarop ik normaal in mijn bedje lig tot dik na de middag) klanten wilde te woord staan over het wel en wee van hun productgamma. Deze taak moest uitgevoerd worden in een filiaal dat op enkele minuten van mij thuis gelegen was, een unieke kans om aan de dagelijkse stroom Audisten, knipperlicht-gehandicapten en file-neuspeuteraars te ontkomen dacht ik.
Met dat 'te woord staan' van mensen (en klanten zijn ook mensen) valt het bij mij nogal mee. Ik heb tijdens de begindagen van mijn loopbaan telefonische ondersteuning gegeven voor allerlei firma's. Het probleem was dat het te woord staan in dit filiaal ook face-to-face moest gebeuren.
Dat betekend dat je klanten ook kan zien en vooral ruiken.

Nu ja, het is slechte tijd, en het filiaal van Tomato-Aiaiai lag spreekwoordelijk naast mijn bed dus het leek me interessant om eens te gaan praten met die mensen.

Ze waren bij de hand, vriendelijk en stonden me qua stijl meteen aan. Omgekeerd leken ze ook de nodig interesse te hebben in mijn zogenaamde 'skills'.
Ik deed wat water bij de wijn hier en daar, verwoordde mijn interesse op zulke manier dat ik kon verbergen dat ik klanten tot in de diepste krochten van mijn ziel haat en zodoende kwamen we bij de finish van het gesprek.

Ze vonden me een stevige kandidaat en wilden me zeker terugzien moesten ze in de twee andere kandidaten geen betere vinden. Gezien de smile op het gezicht van de ondervrager zag ik dat het wel snor zat. Ik was één pennentrek verwijderd van mijn nieuwe job.
En toen kwam het loon.

Ik vroeg haar wat een 'haat-je-klant-maar-sla-er-vooral-niet-op' job bij Tomato-Aiaiai zoals schuift. Tot mijn grote verbazing kreeg ik een prijs te horen die ik destijds als schoolverlater kreeg en die onder mijn huidige werkloosheidsuitkering lag.
Een prijs die te vergelijken is met wat iemand verdient in een beschutte werkplaats waar men speelgoedjes in plastieken eitjes draait, een loon waarbij ik normalerwijs zelfs zou twijfelen om uit mijn bed te komen om te gaan pissen.

Ik ben geen 18 jaar meer,... eerder het dubbele,... ik had meer verwacht voor een job waarbij je elke dag meermaals je diepste moordlust moet onderdrukken en 's middags een sponsachtig broodje naar binnen moet spelen bij gebrek aan kantine.

Het stelde me teleur , temmeer omdat een vriend van me met een job als afwasser (plongeur) meer verdiende op de maand. Niet dat ik neerkijk op plongeurs, da's een zwaar onderschat beroep waarbij je niet alleen kennis moet hebben, maar ook doorzicht en wilskracht om elke dag je klanten van een frisse hoop glazen en borden te voorzien om dit gerij dan vuil en smerig te zien terugkomen uit de degusteerzaal.
Elke restauranthouder is trots op een goede afwasser of afwasster. Maar ik wijk af.

Dit was dus de zogenaamde "werklozenval": het voorval waarbij je als dopper met je uitkering meer krijgt dan de jobs waarvoor je gaat solliciteren.
Er is maar één schuldige voor dit soort gedoe: de mensen die zulke jobs überhaupt aanvaarden en door deze bedrijven zich laten rollen.

Vaak hebben ze geen andere keuze, of hebben ze graag meer vrije tijd (de job bij Tomato-Aiaiai was 35u/week).
De bedrijven vragen maar raak uiteraard: 3 talen, hygiëne (moeilijk), werklust (nog moeilijker) en vlot met klanten kunnen omgaan, gecombineerd met een aan bovennatuurlijke krachten grenzende flexibiliteit (vooral op bedrijfsfeestjes wanneer je als vrouw een kort rokje zou durven aantrekken) en een grenzeloos vertrouwen in doorgroeimogelijkheden.
Maar er staat meestal geen loon naar werken tegenover.
Ze wijzen hiervoor ogenblikkelijk door naar de hoge loonkost van dit land, maar goed, daar valt wat aan te doen wanneer we met z'n allen stoppen om 55% belastingen op arbeid een normaal iets te vinden en te blijven stemmen om mensen die diezelfde bende van 20 corrupte ministers en bedrijfsleiders als legitieme machthebbers in het zadel blijven hijsen.

In ieder geval bedankte ik de mevrouw van Tomato-Aiaia vriendelijk en zei haar dat het loon het enige breekpunt was om de job niet te aanvaarden.
Ook dat deed geen belletje rinkelen bij haar. De lonen waren heel handig vastgelegd door enkele bazen ver weg in een ander land, waar men 15% belastingen betaalt en roze hemden draagt met witte 'kollekes'.

Nu ja, ik treur niet. Een job dicht bij huis had mooi geweest, maar je thuis verhuizen naar waar je werkt is ook nog altijd een optie natuurlijk.

Ik heb de rest van de dag gevuld met strips te lezen en preisoep op te warmen in een microgolf. Ik ben tenslotte werkloos en doe graag mijn bijdrage aan deze economie.

donderdag 17 september 2009

Zeven uur plafondstaren

Ik heb al even niets meer geschreven in dit dagboek.
Zo zijn doppers nu eenmaal, een stelletje luieriken tot en met.

Laat me u vertellen dat het in dit geval niet de pure gemakzucht is dan wel de tomeloze depressie die me een tijdje heeft doen stoppen met updaten.
Reken daar bij ook nog de schrik die er in zit wanneer je als Belg enige kritiek uit online op een overheidsinstelling.
Dat laatste is gegrond. Ik ken een meisje dat een blog bijhield over haar avonturen als buitenlandse studente en ze heeft onder zware druk van 'bepaalde instanties' de blog moeten stopzetten, maar dat is een ander verhaal.

Ik update dus minder, maar laat me u vertellen dat de VDAB me minder en minder genegen is. Het Vlaamse Duivelsverbond voor Alles Besteden zoals ik het noem is niet echt eerlijk in vele opzichten.
Men houdt heel mooi de schijn op, vooral in de media, dat men allerlei "initiatieven" opstart om werklozen aan werk te helpen.

Dit om de meer liberale en budget-gerichte politici, geheel terecht trouwens, ter wille te zijn. Men wil op deze manier de indruk geven dat 'doppers' zeker door 'het systeem' aangepord worden om werk te vinden. Men wil vooral duidelijk maken dat men deze mensen kansen biedt en indien nodig zelfs een volledig kosteloze opleiding.
Allemaal waar, allemaal nèt niet gelogen, maar het moet vooral in beeld komen, in het nieuws en vooral veel budget opleveren. Of er daadwerkelijk mensen gelukkiger worden, langdurig aan het werk zijn of in de maatschappij kunnen functioneren is allemaal van minder belang.
Marketing, bedacht in hoge kantoorgebouwen en prefab-vergaderzalen met drassige koffie, meer is het niet.

De waarheid is echter dat men deze LDD en VLD achtige politici een rad voor de ogen draait, zoals men ook een luchtspiegeling van hulp en begrip voorhoudt aan de werklozen in kwestie. Om nog maar te zwijgen over het fabeltje dat men het grote publiek vertelt.

Een illustratie: Vandaag moesten we een foto nemen in onze keuken,... we moesten als het ware poseren met onze zelfgemaakte soep.
De soepgroenten waren al gesneden dus al bij al hadden we een uurtje werk. Waarna we zeven volle uren mochten 'studeren'.
Deze studie werd niet bijgezeten door een begeleider want deze was elders in de lokalen bezig met zijn eigen kookgerei (ps: zijn email of krant lezen dus).
Het smerige is dat we als 'werklozen' niet veel keuze hebben dan deze willekeur te aanvaarden. Iets wat op zich wordt toegejuicht door de ietwat rechtse politici... werklozen zijn volgens hen toch maar een soort onwillig vee dat vooral gedrild moeten worden.

Zelfs de meest rechtse politici zullen moeten toegeven dat je in dat geval wel IETS moet DOEN met die hoop werklozen, niet?
Er is echter niets opvoedkundigs of 'verheven' aan mensen voor niets laten opdraven.
Men laat ons verplicht naar een les komen, of naar een lokaal waar we kunnen ons beroep-in-wording uitoefenen; deze verplaatsingen en de dag zelf worden door de vdab betaald. Die dag verdient een werkloze dus: zijn dop voor die dag, plus een onkostenvergoeding voor de verplaatsing, plus een kleine vergoeding omdat je bent komen opdagen, dit laatste als extra motivatie. Dit alles komt met de nodige administratie (verzorgd door meestal vrouwelijke werknemers van de vdab die meer op verlof zijn dan wat anders, maar dat zal wel mijn verbeelding zijn).
Op zich prima, niemand komt graag op eigen kosten een opleiding volgen wanneer je zonder inkomen zit. Maar for God's sake: DOE DAN IETS met die mensen!!!
Ze zomaar laten 'studeren' in een nagenoeg leeg lokaal waar je eigenlijk niets kan doen levert hooguit een uur studie op. Langer blijf je niet werken aan iets dat geen einde kent of nut heeft op zich. Plus dat het handen vol gemeenschapsgeld kost.

Dat geld komt op zijn beurt van de RVA, die het mits de nodige verantwoording moeten ontvangen uit het budget dat de staat daarvoor voorziet. De exacte cijfers voor 2008 kan u hier vinden.
Deze laatste krijgen het uit uw portefeuille (en ook de mijne trouwens).
Elk rechtgeaarde liberaal of weldenkend mens in het algemeen zou hierbij vragen stellen.

Je laat toch geen klassen van x-aantal man naar een plek komen waar ze niets moeten doen heel de dag en waar je ze dan betaalt om eigenlijk inactief te zijn.
Dit is het volledig tegenovergestelde van wat men 'activeringsbeleid' noemt. Iets waar ik in principe voorstander van ben.
Ik ben misschien wel een dopper, maar men mag me gerust opvolgen, opleiden en activeren,... geen probleem mee.

Alles is beter dan zeven uur op je luie krent te zitten naar het plafond staren terwijl je niets bijleert, niets moet doen en gewoon zelfs geen sollicitatiebrieven kan/mag versturen (ja, zelfs daar heb je op zulke dag dan geen 'tijd' voor gezien het lokaal geen toegang geeft tot de buitenwereld of internet).

Gelukkig is niet elke dag zoals die van vandaag, soms geeft men les of doet men daadwerkelijk iets. Maar ongeveer één derde van de tijd vervelen we ons. Een ander derde mogen we thuisblijven, en wat er over blijft is de echte nuttig bestede tijd waar de belastingen voor dienen.

Er zijn dus een paar mensen daar bij de vdab die letterlijk en figuurlijk slapend hun geld verdienen... en nee het zijn niet de werklozen.