U stond waarschijnlijk ook in die ellendige langste-file-ooit ergens midden December 2009.
De sneeuw had alle verkeer danig in de war gestuurd en her en der de doorgang onmogelijk gemaakt.
Geen hond die er aan dacht om zonder een goede reden buiten te komen. Vele werkende mensen die toen naar huis moesten rijden met de trein of auto hadden er veel voor over om eventjes werkloos te zijn en deze ellende niet te hoeven trotseren.
Wel, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, lag ik op dat moment niet lekker in mijn warme bedje te dromen over een all-inclusive zwembadvakantie met Megan Fox, maar stond ik ook tussen alle andere lemmingen in de sneeuw vier uur aan te schuiven.
Het domme was dat ik deze tijd niet verloor omdat ik iets nuttigs moest doen, maar gewoon omdat de VdaB een postzegel wilde uitsparen: een idee waar ik dagen voor nodig had om overheen te geraken.
Het gaat zo: men laat doppers die zo dom zijn geweest om zich in te schrijven in een vierkant draaiende opleiding Groentensoep-maken, op eigen kracht naar een ver afgelegen dienstencentrum komen, waar ze de laatste dag van de maand een papier krijgen.
Dit papier is een must-have, duur A4'tje, met een stempel en een heleboel vakjes en handtekeningen (u leest: het jaar 2009).
Het papier is een aanwezigheidslijst die je nèt niet met een in kaarsvet ingedrukte zegel aan je dopkaart moet hangen en binnengooien bij je vakbond om zo je aanwezigheid op de cursus te bevestigen, waar de vakbondsmensen het waarschijnlijk op perkament overschrijven met een in vet en inkt gedopte ganzeveer, bij kaarslicht, terwijl hun varkenspoot aan het spit gaar wordt?
Dat papier kan uiteraard op zo vele andere (efficiënte) manieren bij de werkloze in kwestie terecht komen, zelfs in electronisch formaat. Een electronische handtekening bestaat al wel eventjes, net zoals de enveloppe, de postzegel of de aan elkaar gekoppelde database.
Wat is er mis met meteen, desnoods dag-na-dag, in de vakbondsdatabase (en die van de RVA) je aanwezigheden door te geven,? Er bestaat zoiets als het Internet, servers met veel technische snufjes waarmee men drie simpele lijsten van namen en aanwezigheden kunnen laten synchroniseren met elkaar indien gewenst.
Al deze middelen ten spijt moest de werkloze die dag x-aantal kilometers in de sneeuw afleggen om een aanwezigheidspapier te gaan halen. Op gevaar van eigen leven, met het gevaar dat er een woeste onverlaat tegen je enige middel van vervoer knalt en met de nodige frustraties.
Het secretariaat -ik hoop dat hun terreinwagens zijn vastgevroren in de sneeuw by the way- had er niets beters op gevonden om ons desondanks de afwezigheid van onze leraar-kok, naar Tuinslagem te laten komen "om het papier op te halen" . Een idee dat hen waarschijnlijk ontsproten was tijdens het sigaretten roken op straat of bij het bewonderen van hun inspiratieloze schijtposters aan de muren.
U kan wel denken: 'Net goed, die luie werklozen moeten net als de werkmens door de sneeuw ploeteren, eindelijk gerechtigheid'. Vergeet echter niet dat de onkostenvergoedingen voor deze vele verplaatsingen door ons belastingsgeld wordt bekostigd. Met andere woorden: harder werken, vortzak!
Hebt u liever dat uw belastingsgeld wordt besteed aan een postzegel of aan een kilometervergoeding voor diezelfde -hypothetisch luie- dopper?
Veel hangt af of u in de petrochemische nijverheid tewerkgesteld bent uiteraard.
Ikzelf vind het om te kotsen dat men mensen onnodige verplaatsingen laat maken, of ze nu werknemer, werkloze of ambtenaar zijn. Erg is het verkeer al genoeg zonder deze nutteloze verplaatsingen.
De resulterende rekening wordt blijkbaar met de glimlach betaald door de Vdab. Een papier fysiek komen ophalen spaart immers een postzegel uit, zo wil hun wetmatigheid.
Nu ja, van mensen die hun hele radarwerk hebben opgebouwd met papieren, kartonnen fiches en oudbollige reglementen had ik niet anders verwacht. Ik had die dag gewoon in bed moeten blijven liggen.
dinsdag 29 december 2009
maandag 28 december 2009
De truuk met de twee dopkaarten
Ik ben er eindelijk achter waarom uitbetalingsinstellingen geen meerdere dopkaarten geven aan werklozen (zie mijn blog over 'de gouden dopkaart'). Ze geven er gewoonlijk maar twee, ten hoogste, eentje om bij te houden die maand en eentje op reserve, zodat je elke maand er opnieuw voor moet aanschuiven.
Ik heb zo een vermoeden waarom deze beperking is ingelast.
Laatst stond ik namelijk te praten met een persoon genaamd 'Willy C.', die me vertelde dat hij gepakt was met het niet correct invullen van zijn stempelcontrolekaart.
Willy is niet van de slimste, maar werklustig -een gevaarlijke combinatie in dit land.
Hij is zo werklustig zelfs, dat hij een beetje bijverdient door op een openbare plek, geheel legaal, waren aan te prijzen. Deze werkuren geeft hij ook keurig aan bij de belastingen samen met de gegenereerde inkomsten. Er wordt dus gekocht en verkocht en de baas geeft Willy dan een mooie vergoeding voor het geleverde werk.
Nu is het zo dat op een mooie dag (het regende) er opeens enkele controlleurs van de arbeidsinspectie rond hem stonden. Hij moest meteen zijn C3A controlekaart laten zien. Normaal gezien is dat geen enkel probleem, wanneer je werkloos bent kan je gewoon enkele dagen gaan werken officiëel -interimjobs doen bijvoorbeeld - en zolang je deze dagen maar met een kruisje aanduid op de controlekaart is alles in orde.
Dat aanduiden moet op voorhand gebeuren vanzelfsprekend; iets wat Willy had vergeten, hij had zijn stempelkaart wel bij zich, waar zelfs een volledige eerste week correct op stond aangeduid (wat wijst op zijn goede wil om alles correct in te vullen).
Nu ja, de wet is de wet, zeker voor zulke controlleurs.
Het resultaat was dan ook een fikse boete (een bedrag ga ik hier niet geven om privacy redenen, maar van dat bedrag kan je een zeer mooie TV kopen).
Nu is het uiteraard makkelijk om dit te omzeilen, ik ga hier niet uitleggen hoe, want ik ben tegen alle vormen van fraude -en ga er dus zeker niet aan meehelpen- maar je hoeft geen genie te zijn om hier een mouw aan te passen denk ik.
Willy is in deze zaak in fout, en de controlleurs hebben hier hun werk (op een zeer norse onpersoonlijke boertige manier) gedaan zoals het hoort. Het is alleen jammer dat men mensen die vooruit willen en de pech hebben een beroep uit te oefenen waar ze open en bloot te zien zijn tijdens hun werk, wel pakken, en diegenen die lekker uit het zicht ergens binnen in huis werken, met rust laten.
Zoals zo vaak worden de verkeerde mensen gestraft aangezien ze even een kleine vergissing maken op administratief vlak, maar helaas voor Willy is hij geen topsporter of tennis-legende, u kent ze wel, van die mensen eventjes gekloot worden door een administratieve fout en waar de kranten dan weken vol van staan; inclusief hun foto met de nodige traantjes wanneer één van de atleten door heeft dat hij een jaar geschorst werd. Jammer dat het volk dan meteen in de bres springt om deze personen te verdedigen tegen de onterecht harde administratie.
Wanneer het echter met een kleine garnaal gebeurt zoals Willy C. moet hij flink wat geld ophoesten, gewoon omdat hij een kruisje op een stukje karton is vergeten te plaatsen alvorens om zes uur in de ochtend te gaan werken op een markt.
Maar mensen leren uit hun fouten, ze passen zich aan aan een soort administratie die alleen maar op papiertjes belust is.
Volgende keer heeft Willy een mooi correct ingevulde stempelkaart bij zich vermoed ik, reken maar dat het -op papier althans- altijd in orde zal zijn bij Willy.
Dat men nog steeds de werktoestand van burgers controlleerd met een stom vodje papier waar je dan met een balpen kruisjes op moet plaatsen, is voor mij een onbegrijpelijk iets. We zijn 2010 mensen, is er echt niets beters dan mensen proberen te pakken op een vergetelheid? Er zijn er die zwaarde 'frauderen' hoor, ... maar die zie je niet zo meteen open en bloot op straat staan werken om hun brood te verdienen. Deze mensen zitten verscholen in rijkelijke huizen, muren te schilderen of websites te maken voor KMO's om maar iets te noemen.
Ik heb zo een vermoeden waarom deze beperking is ingelast.
Laatst stond ik namelijk te praten met een persoon genaamd 'Willy C.', die me vertelde dat hij gepakt was met het niet correct invullen van zijn stempelcontrolekaart.
Willy is niet van de slimste, maar werklustig -een gevaarlijke combinatie in dit land.
Hij is zo werklustig zelfs, dat hij een beetje bijverdient door op een openbare plek, geheel legaal, waren aan te prijzen. Deze werkuren geeft hij ook keurig aan bij de belastingen samen met de gegenereerde inkomsten. Er wordt dus gekocht en verkocht en de baas geeft Willy dan een mooie vergoeding voor het geleverde werk.
Nu is het zo dat op een mooie dag (het regende) er opeens enkele controlleurs van de arbeidsinspectie rond hem stonden. Hij moest meteen zijn C3A controlekaart laten zien. Normaal gezien is dat geen enkel probleem, wanneer je werkloos bent kan je gewoon enkele dagen gaan werken officiëel -interimjobs doen bijvoorbeeld - en zolang je deze dagen maar met een kruisje aanduid op de controlekaart is alles in orde.
Dat aanduiden moet op voorhand gebeuren vanzelfsprekend; iets wat Willy had vergeten, hij had zijn stempelkaart wel bij zich, waar zelfs een volledige eerste week correct op stond aangeduid (wat wijst op zijn goede wil om alles correct in te vullen).
Nu ja, de wet is de wet, zeker voor zulke controlleurs.
Het resultaat was dan ook een fikse boete (een bedrag ga ik hier niet geven om privacy redenen, maar van dat bedrag kan je een zeer mooie TV kopen).
Nu is het uiteraard makkelijk om dit te omzeilen, ik ga hier niet uitleggen hoe, want ik ben tegen alle vormen van fraude -en ga er dus zeker niet aan meehelpen- maar je hoeft geen genie te zijn om hier een mouw aan te passen denk ik.
Willy is in deze zaak in fout, en de controlleurs hebben hier hun werk (op een zeer norse onpersoonlijke boertige manier) gedaan zoals het hoort. Het is alleen jammer dat men mensen die vooruit willen en de pech hebben een beroep uit te oefenen waar ze open en bloot te zien zijn tijdens hun werk, wel pakken, en diegenen die lekker uit het zicht ergens binnen in huis werken, met rust laten.
Zoals zo vaak worden de verkeerde mensen gestraft aangezien ze even een kleine vergissing maken op administratief vlak, maar helaas voor Willy is hij geen topsporter of tennis-legende, u kent ze wel, van die mensen eventjes gekloot worden door een administratieve fout en waar de kranten dan weken vol van staan; inclusief hun foto met de nodige traantjes wanneer één van de atleten door heeft dat hij een jaar geschorst werd. Jammer dat het volk dan meteen in de bres springt om deze personen te verdedigen tegen de onterecht harde administratie.
Wanneer het echter met een kleine garnaal gebeurt zoals Willy C. moet hij flink wat geld ophoesten, gewoon omdat hij een kruisje op een stukje karton is vergeten te plaatsen alvorens om zes uur in de ochtend te gaan werken op een markt.
Maar mensen leren uit hun fouten, ze passen zich aan aan een soort administratie die alleen maar op papiertjes belust is.
Volgende keer heeft Willy een mooi correct ingevulde stempelkaart bij zich vermoed ik, reken maar dat het -op papier althans- altijd in orde zal zijn bij Willy.
Dat men nog steeds de werktoestand van burgers controlleerd met een stom vodje papier waar je dan met een balpen kruisjes op moet plaatsen, is voor mij een onbegrijpelijk iets. We zijn 2010 mensen, is er echt niets beters dan mensen proberen te pakken op een vergetelheid? Er zijn er die zwaarde 'frauderen' hoor, ... maar die zie je niet zo meteen open en bloot op straat staan werken om hun brood te verdienen. Deze mensen zitten verscholen in rijkelijke huizen, muren te schilderen of websites te maken voor KMO's om maar iets te noemen.
woensdag 23 december 2009
Kerst 2009 - blah
Er kwamen dit jaar 41000 werklozen bij tegenover vorig jaar. Ik ben er daar één van.
Dit jaar zet ik geen kerstboom, geen lichtjes dus om er in te hangen, geen slingers en andere dure plastieken rommel. Ik ga ook niks speciaals doen (ik lees wel een boek ofzo). Ik geef niemand een cadeau en geef niemand geld (op de mannen van de vuilkar en de postbode na, die mensen doen tenminste nog iets voor mij). Maar verder dan die paar euro zullen mijn Kerstuitgaven niet gaan. Geen blu-ray rommel of PS3 crap dus, geen bongo-up-your-ass bonnen of dozen vol smerig ruikende parfums voor zure wijven. Dit jaar niks. Noppes, op ulle bakkes.
Dat geld uitgeven laat ik wel over aan de Belgjes die momenteel mama en papa hun spaargeld er door zijn aan't jagen, niet veel doen, niemand helpen en verder alleen maar naar zichzelf kijken op korte termijn. Het soort mensen met wie ik jarenlang zij aan zij heb gewerkt en van wie ik nooit een fuck respect, erkenning of vriendschap kreeg. Dezelfde mensen die 5400 euro bruttoloon te weinig vonden om daarna in de van papa gekregen sportwagen naar huis te rijden om bij mama te gaan eten.
Ik haat al mijn ex-collega's, ik haat alle Kerstvierende betweters en job beschermende nietsnutten die dit land verpesten en zich nog een meerdere wanen ook tegenover andere mensen.
Ik stop met consumeren voor zover dat kan, ik stop met vieren en ik stop vooral met een 'nuttige', geld-uitgevende dopper te zijn. Want de enige reden dat ze me geld geven om te overleven is om hun rotwinkels en dure rommel te laten draaien.
Ik ben niet meer "een deel" van deze economie voor mijn part rotten ze allemaal op, hun kerstkalkoenen die ze met hun over-the-top terreinwagens gingen halen zonder verkeersregels te respecteren erbij. Ze kunnen ze allemaal dik kussen in 2009 en voor mijn part ook het komende jaar. Halleluja!
En nog iets, ik merk dat er veel halve kwieten op deze blog komen zoeken naar een soort van handleiding om hun dopkaart in te vullen. Komaan mensen, indien je moet gaan googlen omdat je dat niet weet is er iets heel erg fouts aan de hand.
Die uitleg staat OP die dopkaarten zelf vermeld, en kan je ook probleemloos raadplegen bij de vakbondswebsites (gratis en voor niks, die info is totaal beschikbaar zonder zelfs lid te zijn). Mijn conclusie is dus dat mensen die op deze blog terecht komen met de zoekwoorden 'hoe ik dop invullen' ofwel totaal geen Nederlands kennen of te achterlijk zijn om dood te vallen (of een combinatie van allebei, wat het nog veel schrijnender maakt).
Dat de staat jullie blijft steunen is op zich al een schande en een reden te meer om niet meer in democratie te geloven (als we dat al deden :).
Op naar 2010, een jaartal waar we met vliegende auto's hadden moeten rondsjeezen en supercomputers in robots zouden moeten inplanten om al onze vuile werkjes op te knappen, een jaartal waar we andere planeten zouden moeten verkennen.
In de plaats sta je een uur aan te schuiven terwijl een afgestompte ambtenaar met twee vingers een brief overtypt omdat hij op de windows2000 machine waar hij op moet werken nog altijd niet heeft geleerd van te scannen, backuppen, saven of efficiënt te werken met office. We staan nergens, alles suckt en Kerstmis is een hoop crap.
Dit jaar zet ik geen kerstboom, geen lichtjes dus om er in te hangen, geen slingers en andere dure plastieken rommel. Ik ga ook niks speciaals doen (ik lees wel een boek ofzo). Ik geef niemand een cadeau en geef niemand geld (op de mannen van de vuilkar en de postbode na, die mensen doen tenminste nog iets voor mij). Maar verder dan die paar euro zullen mijn Kerstuitgaven niet gaan. Geen blu-ray rommel of PS3 crap dus, geen bongo-up-your-ass bonnen of dozen vol smerig ruikende parfums voor zure wijven. Dit jaar niks. Noppes, op ulle bakkes.
Dat geld uitgeven laat ik wel over aan de Belgjes die momenteel mama en papa hun spaargeld er door zijn aan't jagen, niet veel doen, niemand helpen en verder alleen maar naar zichzelf kijken op korte termijn. Het soort mensen met wie ik jarenlang zij aan zij heb gewerkt en van wie ik nooit een fuck respect, erkenning of vriendschap kreeg. Dezelfde mensen die 5400 euro bruttoloon te weinig vonden om daarna in de van papa gekregen sportwagen naar huis te rijden om bij mama te gaan eten.
Ik haat al mijn ex-collega's, ik haat alle Kerstvierende betweters en job beschermende nietsnutten die dit land verpesten en zich nog een meerdere wanen ook tegenover andere mensen.
Ik stop met consumeren voor zover dat kan, ik stop met vieren en ik stop vooral met een 'nuttige', geld-uitgevende dopper te zijn. Want de enige reden dat ze me geld geven om te overleven is om hun rotwinkels en dure rommel te laten draaien.
Ik ben niet meer "een deel" van deze economie voor mijn part rotten ze allemaal op, hun kerstkalkoenen die ze met hun over-the-top terreinwagens gingen halen zonder verkeersregels te respecteren erbij. Ze kunnen ze allemaal dik kussen in 2009 en voor mijn part ook het komende jaar. Halleluja!
En nog iets, ik merk dat er veel halve kwieten op deze blog komen zoeken naar een soort van handleiding om hun dopkaart in te vullen. Komaan mensen, indien je moet gaan googlen omdat je dat niet weet is er iets heel erg fouts aan de hand.
Die uitleg staat OP die dopkaarten zelf vermeld, en kan je ook probleemloos raadplegen bij de vakbondswebsites (gratis en voor niks, die info is totaal beschikbaar zonder zelfs lid te zijn). Mijn conclusie is dus dat mensen die op deze blog terecht komen met de zoekwoorden 'hoe ik dop invullen' ofwel totaal geen Nederlands kennen of te achterlijk zijn om dood te vallen (of een combinatie van allebei, wat het nog veel schrijnender maakt).
Dat de staat jullie blijft steunen is op zich al een schande en een reden te meer om niet meer in democratie te geloven (als we dat al deden :).
Op naar 2010, een jaartal waar we met vliegende auto's hadden moeten rondsjeezen en supercomputers in robots zouden moeten inplanten om al onze vuile werkjes op te knappen, een jaartal waar we andere planeten zouden moeten verkennen.
In de plaats sta je een uur aan te schuiven terwijl een afgestompte ambtenaar met twee vingers een brief overtypt omdat hij op de windows2000 machine waar hij op moet werken nog altijd niet heeft geleerd van te scannen, backuppen, saven of efficiënt te werken met office. We staan nergens, alles suckt en Kerstmis is een hoop crap.
vrijdag 18 december 2009
Frans spreken met de VdaB
Ik ben een van die mensen die ooit in een onderwijssysteem is terecht gekomen waar het huilen was met de pet op inzake lessen Frans. Het ging van fin-de-carrière leraressen die naar Cognac (hoe toepasselijk) stonken, over lessenroosters die niet werden uitgevoerd, om uiteindelijk uit te monden in de niet-opelkaar inspelende interpretatie van de eindtermen tussen de verschillende onderwijsnetten. Vele mensen van mijn leeftijd hebben hetzelfde probleem gekend.
Eindresultaat is dat mensen met het schoolfrans geen al te hoge toppen scheren in deze maatschappij.
Ikzelf heb enige jaren tussen franstaligen gewerkt en ken dus nog hier een daar een woordje of standaardzin om me te behelpen, maar voor de meeste werklozen die deze cursus volgen is Frans even vreemd als Fries of Portugees.
De Vdab heeft ook hier een oplossing voor gevonden, op het eerste zicht dan toch. Het gaat als volgt.
Men gaat eerst in de klassen rond om met de leerlingen één voor één een gesprek te hebben van om en bij de twee minuten (genoeg blijkbaar om iemand's kennis van een taal in kaar te brengen). Dit gebeurd om half negen 's ochtens, een uur waarop zelfs Fransen niet echt Frans praten, laat staan werkloze Vlamingen. Daarna krijg je de beoordeling dat je de komende lessen moet volgen.
De lessen zelf worden vol overgave gegeven door een zowaar gemotiveerde persoonlijkheid uit de Walen, waar men "Nonante" zegt tegen "Quatre-vingt-dix". Men heeft maar enkele dagen de tijd om deze vormloze groep doppers iets bij te brengen, daarom kiest men voor de papegaai-methodiek waarbij iemand een zin leest of zegt, en de andere het napraat. Dat napraten wordt net zo lang herhaalt tot je het zinnetje echt wel erin gestampt hebt. De mensen kunnen deze zin dus in de juiste omstandigheden nabootsen en naklanken, maar weten niet hoe het geschreven wordt en hebben ook gee idee van de precieze betekenis.
Eindresultaat is dat men enkele standaard-zinnetjes die nuttig zijn bij een sollicitatiegesprek van buiten laat leren door werklozen, om zodoende een iets grotere kans te hebben om door de gespreksronde te geraken bij vooral kleinere firma's waar men niet de tijd heeft om diep in te gaan op de sollicitant's kennis van het Frans.
In feite bedot de Vdab de werkgevers (en ook de werklozen) een beetje. Ze laten mensen van wie ze weten dat ze de taal Frans niet machtig zijn, met een truukje nèt genoeg van buiten leren en na-papegaaien om zich te kunnen handhaven in een sollicitatiegesprek.
Eens aangeworven zijn ze natuurlijk even waardeloos dan daarvoor. Waarna ze binnen de kortste keren door de mand vallen en opnieuw aan de dop staan.
Op die manier blijft de winkel van de VDAB weer draaien uiteraard, want telkens er iemand aan werk wordt geholpen door hen krijgen ze waarschijnlijk subsidies, waarna ze opnieuw de schuld aan 'de economie' kunnen geven en meer middelen vragen.
Uiteraard is het tof dat er op z'n minst ièts gebeurd met mensen die onvoldoende Frans kennen, maar het zou beter zijn dat dit probleem op twee fronten wordt aangepakt (en met minder geldverspilling). Nochtans kan dat makkelijk: zorg voor betere onderwijsmethodes (en lesplannen, eindtermen) terwijl je tegelijkertijd de mensen voor wie het te laat is, die al slecht onderwijs hebben gekregen, extra middelen worden vrijgemaakt samen met de bedrijven die Franstaligen nodig hebben.
Op die manier moet je niemand bedotten om subsidies los te weken en uiteindelijk de problemen alleen maar te laten aanslepen.
Eindresultaat is dat mensen met het schoolfrans geen al te hoge toppen scheren in deze maatschappij.
Ikzelf heb enige jaren tussen franstaligen gewerkt en ken dus nog hier een daar een woordje of standaardzin om me te behelpen, maar voor de meeste werklozen die deze cursus volgen is Frans even vreemd als Fries of Portugees.
De Vdab heeft ook hier een oplossing voor gevonden, op het eerste zicht dan toch. Het gaat als volgt.
Men gaat eerst in de klassen rond om met de leerlingen één voor één een gesprek te hebben van om en bij de twee minuten (genoeg blijkbaar om iemand's kennis van een taal in kaar te brengen). Dit gebeurd om half negen 's ochtens, een uur waarop zelfs Fransen niet echt Frans praten, laat staan werkloze Vlamingen. Daarna krijg je de beoordeling dat je de komende lessen moet volgen.
De lessen zelf worden vol overgave gegeven door een zowaar gemotiveerde persoonlijkheid uit de Walen, waar men "Nonante" zegt tegen "Quatre-vingt-dix". Men heeft maar enkele dagen de tijd om deze vormloze groep doppers iets bij te brengen, daarom kiest men voor de papegaai-methodiek waarbij iemand een zin leest of zegt, en de andere het napraat. Dat napraten wordt net zo lang herhaalt tot je het zinnetje echt wel erin gestampt hebt. De mensen kunnen deze zin dus in de juiste omstandigheden nabootsen en naklanken, maar weten niet hoe het geschreven wordt en hebben ook gee idee van de precieze betekenis.
Eindresultaat is dat men enkele standaard-zinnetjes die nuttig zijn bij een sollicitatiegesprek van buiten laat leren door werklozen, om zodoende een iets grotere kans te hebben om door de gespreksronde te geraken bij vooral kleinere firma's waar men niet de tijd heeft om diep in te gaan op de sollicitant's kennis van het Frans.
In feite bedot de Vdab de werkgevers (en ook de werklozen) een beetje. Ze laten mensen van wie ze weten dat ze de taal Frans niet machtig zijn, met een truukje nèt genoeg van buiten leren en na-papegaaien om zich te kunnen handhaven in een sollicitatiegesprek.
Eens aangeworven zijn ze natuurlijk even waardeloos dan daarvoor. Waarna ze binnen de kortste keren door de mand vallen en opnieuw aan de dop staan.
Op die manier blijft de winkel van de VDAB weer draaien uiteraard, want telkens er iemand aan werk wordt geholpen door hen krijgen ze waarschijnlijk subsidies, waarna ze opnieuw de schuld aan 'de economie' kunnen geven en meer middelen vragen.
Uiteraard is het tof dat er op z'n minst ièts gebeurd met mensen die onvoldoende Frans kennen, maar het zou beter zijn dat dit probleem op twee fronten wordt aangepakt (en met minder geldverspilling). Nochtans kan dat makkelijk: zorg voor betere onderwijsmethodes (en lesplannen, eindtermen) terwijl je tegelijkertijd de mensen voor wie het te laat is, die al slecht onderwijs hebben gekregen, extra middelen worden vrijgemaakt samen met de bedrijven die Franstaligen nodig hebben.
Op die manier moet je niemand bedotten om subsidies los te weken en uiteindelijk de problemen alleen maar te laten aanslepen.
maandag 14 december 2009
de motivatiefabriek
Deze week was slecht op de cursus. Niet alleen was er de totale demotivatie van de leerlingen (gevoed door het feit dat deze cursus drie keer langer duurt dan zou moeten), maar er was ook een soort van onrust voelbaar. Iedereen wordt zenuwachtig nu de eindmeet in zicht is en er niet echt merkbare marktwaarde te bespeuren valt bij ons.
Blijkbaar hebben de docenten opeens ook een soort van hogere versnelling ingezet (uitzonderlijk voor ambtenaren) om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk leerstof erdoor te rammen en zodoende de theoretische kennis over de cursus voor de heilige vakantie erdoor te hebben gehaald.
Ik vraag me af waarom. Is er niets mis aan deze manier van werken? Eerst twee à drie maanden zo goed als niets doen, tot slaapverwekkende toestanden toe, om daarna met de vakantie in zicht zo snel als menselijk mogelijk is alles er door te rammen? Ik begrijp ook niet waarom we nu opeens allerlei tussentijdse examens krijgen die op niets slaan, die nauwelijks wat te maken hebben met de technische aspecten van de cursus. Men is de pedalen kwijt, zoveel is duidelijk.
Bij mij persoonlijk resulteerde dit in mijn eerste echte slechte tussentijdse examens (mijn groetensoep smaakte zuur en ik had er te veel zout in gedaan). Op zich lig ik er niet wakker van, het ging toch over onderwerpen die van verre of nabij niks met het onderwerp te maken hebben. Ik vind het alleen jammer dat men nu opeens het tempo heeft gevonden dat men eigenlijk in't begin al had moeten vinden.
Op deze manier hadden we waarschijnlijk al lang klaar kunnen zijn met de cursus, en misschien nog tijd over gehad om enkele mindere punten bij te schaven. Niet dat er veel te veranderen valt aan hun manier van werken. Het minste kritiek dat we geven vanuit de klas naar de docent toe, over de leerstof of over de manier waarop deze wordt ondervraagd, wordt in de kiem gesmoord. Nog meestal met een halve scheldtyrrade erbovenop over hoe blij we wel niet moeten zijn met de geleverde service en leertof.
Uiteraard zijn we tevreden dat er met ons belastingsgeld toch ièts gebeurd, alleen zou het mooi zijn dat dit geld niet alleen wordt aangewend om ambtenaren zo lang mogelijk een cursus te laten uitspuwen, maar om daadwerkelijk mensen aan't werk te helpen.
We moeten leren en werken om het einddoel te bereiken, daar ben ik het mee eens, maar de manier waarop men ons helpt is verre van efficiënt te noemen en staat zo ver af van wat er echt gebeurd in de groentensoep-sector dat ik me ernstige vragen stel bij de graad van tewerkstelbaarheid van deze mensen eens ze deze veel te lange cursus beïndigd hebben.
De vdab lost dit simpel op: men meet niet hoeveel mensen er precies aan't werk geraken, men heeft hier geen cijfers over, zogenaamd om privacy redenen. De vdab is dus een fabriek waar men belastingsgeld omzet in opleidingsdagen voor werklozen, zonder te meten of deze mensen na drie, zes of twaalf maanden al werk hebben, en zo ja, nog aan't werk blijven daarna. Eens de opleiding gedaan is hangt het puur van de individuele opvolging af van de docenten om te weten wat het effect was van de opleiding.
In ieder geval, waar maak ik me druk om, ik ben rustig verder CV's aan't versturen, en vroeg of laat bijt er wel een bedrijf dat enig potentiëel ziet in mij, ik weet wat ik waard ben en ik weet waarom ik bij deze cursus mijn spreekwoordelijke broek zit te verslijten. Oorspronlijk was dat om iets bij te leren, maar momenteel is dat puur om de tijd vol te maken en niet hele dagen in bed te liggen jammeren.
De Vdab geeft misschien wel begeleiding, maar het motiveren van mensen is duidelijk niet hun taak, in tegendeel.
Blijkbaar hebben de docenten opeens ook een soort van hogere versnelling ingezet (uitzonderlijk voor ambtenaren) om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk leerstof erdoor te rammen en zodoende de theoretische kennis over de cursus voor de heilige vakantie erdoor te hebben gehaald.
Ik vraag me af waarom. Is er niets mis aan deze manier van werken? Eerst twee à drie maanden zo goed als niets doen, tot slaapverwekkende toestanden toe, om daarna met de vakantie in zicht zo snel als menselijk mogelijk is alles er door te rammen? Ik begrijp ook niet waarom we nu opeens allerlei tussentijdse examens krijgen die op niets slaan, die nauwelijks wat te maken hebben met de technische aspecten van de cursus. Men is de pedalen kwijt, zoveel is duidelijk.
Bij mij persoonlijk resulteerde dit in mijn eerste echte slechte tussentijdse examens (mijn groetensoep smaakte zuur en ik had er te veel zout in gedaan). Op zich lig ik er niet wakker van, het ging toch over onderwerpen die van verre of nabij niks met het onderwerp te maken hebben. Ik vind het alleen jammer dat men nu opeens het tempo heeft gevonden dat men eigenlijk in't begin al had moeten vinden.
Op deze manier hadden we waarschijnlijk al lang klaar kunnen zijn met de cursus, en misschien nog tijd over gehad om enkele mindere punten bij te schaven. Niet dat er veel te veranderen valt aan hun manier van werken. Het minste kritiek dat we geven vanuit de klas naar de docent toe, over de leerstof of over de manier waarop deze wordt ondervraagd, wordt in de kiem gesmoord. Nog meestal met een halve scheldtyrrade erbovenop over hoe blij we wel niet moeten zijn met de geleverde service en leertof.
Uiteraard zijn we tevreden dat er met ons belastingsgeld toch ièts gebeurd, alleen zou het mooi zijn dat dit geld niet alleen wordt aangewend om ambtenaren zo lang mogelijk een cursus te laten uitspuwen, maar om daadwerkelijk mensen aan't werk te helpen.
We moeten leren en werken om het einddoel te bereiken, daar ben ik het mee eens, maar de manier waarop men ons helpt is verre van efficiënt te noemen en staat zo ver af van wat er echt gebeurd in de groentensoep-sector dat ik me ernstige vragen stel bij de graad van tewerkstelbaarheid van deze mensen eens ze deze veel te lange cursus beïndigd hebben.
De vdab lost dit simpel op: men meet niet hoeveel mensen er precies aan't werk geraken, men heeft hier geen cijfers over, zogenaamd om privacy redenen. De vdab is dus een fabriek waar men belastingsgeld omzet in opleidingsdagen voor werklozen, zonder te meten of deze mensen na drie, zes of twaalf maanden al werk hebben, en zo ja, nog aan't werk blijven daarna. Eens de opleiding gedaan is hangt het puur van de individuele opvolging af van de docenten om te weten wat het effect was van de opleiding.
In ieder geval, waar maak ik me druk om, ik ben rustig verder CV's aan't versturen, en vroeg of laat bijt er wel een bedrijf dat enig potentiëel ziet in mij, ik weet wat ik waard ben en ik weet waarom ik bij deze cursus mijn spreekwoordelijke broek zit te verslijten. Oorspronlijk was dat om iets bij te leren, maar momenteel is dat puur om de tijd vol te maken en niet hele dagen in bed te liggen jammeren.
De Vdab geeft misschien wel begeleiding, maar het motiveren van mensen is duidelijk niet hun taak, in tegendeel.
zaterdag 12 december 2009
Doppen in December
December is de maand dat veel werklozen een vrij harde les krijgen inzake beheer van hun financiën. Het is namelijk zo dat dit traditionneel de maand is waarop het verlof berekend wordt indien men dit als werkloze nog niet heeft opgenomen.
Het idee van werklozen die verlof moèten nemen is op zich voor mij absurd te noemen maar ok, het is België, en in dit land moet iedereen verplicht enige dagen inschrijven als vakantie, ook al heb je geen geld om jezelf te voorzien van basisvoorzieningen. Vakantie is een soort van heilige koe die verering geniet met fanatisme dat vaak de realiteit ver overstijgt. Niet alleen in de ambtenarij trouwens, ook sommige privé bedrijven hebben meer verlof dan goed voor hen is, maar ik wijk af.
December is dus de maand waarop een uitbetalingsinstelling (vakbond of hulpkas) gaat berekenen of je je verplichte verlofdagen je hebt opgenomen. Doppers doen deze opname door middel van een 'V' op hun stempelcontrolekaart C3A te schijven.
Die 'V'-dag krijg je geen dopgeld en ben je ook onbeschikbaar voor eventuele interimjobs.
Je verdwijnt met andere woorden dus heel even uit de werkloosheidspoel en komt in de vakantie-kas terecht.
De vakantiekas is zoiets als een oud-communistisch systeem waarbij iedere werkgever en -nemer te veel betaald om dan verplicht dit geld op te nemen op de maanden dat zhij (zij of hij dus, taal moet leven!) een lang verlof opneemt, met dat verschil dat we, in tegenstelling tot de communisten, deze vakantie niet verplicht in een aan zee gelegen woonkazerne moeten opnemen, maar in andere oorden waar je moet aanschuiven voor eten.
Dit is dezelfde methode dan wanneer je een 'Z' plaatst, dan verdwijn je even naar de ziekenkas ipv de werkloosheidscijfers. Niet te verwarren met de Z van Zwartwerk, zoals er ooit een dopper heeft gevraagd tijdens een infodag van de vdab. (Moet ik dan Z invullen als ik in't zwart ga werken?).
Tijdens de Decembermaand kan het dus zijn dat de vakbond je niet-opgenomen verlof afhoudt op de laatste uitbetalingsmaand. Daar heb je normaal ook een waarschuwing voor gekregen per brief, om je er op attent te maken dat je nog niet veel dagen 'V' hebt gezet en dus in december de volle 20 dagen zal moeten verplicht opnemen.
Nogmaals, iedereen is verplicht deze dagen op te nemen.
Je kan uiteraard hier en daar per maand een paar dagen verlof invullen om zo tegen December aan toch een redelijke uitkering te ontvangen. Maar dan heb je uiteraard die dagen niets.
Ik doe het gewoonlijk zo: vanaf september heb ik 4 dagen per maand verlof genomen. Hierdoor krijg ik iets minder geld, maar heb ik in December toch nog genoeg om van te leven.
't Is maar een tip aan alle mensen die nooit een V op hun dopkaart zetten: December kan wel eens hard worden anders.
Het idee van werklozen die verlof moèten nemen is op zich voor mij absurd te noemen maar ok, het is België, en in dit land moet iedereen verplicht enige dagen inschrijven als vakantie, ook al heb je geen geld om jezelf te voorzien van basisvoorzieningen. Vakantie is een soort van heilige koe die verering geniet met fanatisme dat vaak de realiteit ver overstijgt. Niet alleen in de ambtenarij trouwens, ook sommige privé bedrijven hebben meer verlof dan goed voor hen is, maar ik wijk af.
December is dus de maand waarop een uitbetalingsinstelling (vakbond of hulpkas) gaat berekenen of je je verplichte verlofdagen je hebt opgenomen. Doppers doen deze opname door middel van een 'V' op hun stempelcontrolekaart C3A te schijven.
Die 'V'-dag krijg je geen dopgeld en ben je ook onbeschikbaar voor eventuele interimjobs.
Je verdwijnt met andere woorden dus heel even uit de werkloosheidspoel en komt in de vakantie-kas terecht.
De vakantiekas is zoiets als een oud-communistisch systeem waarbij iedere werkgever en -nemer te veel betaald om dan verplicht dit geld op te nemen op de maanden dat zhij (zij of hij dus, taal moet leven!) een lang verlof opneemt, met dat verschil dat we, in tegenstelling tot de communisten, deze vakantie niet verplicht in een aan zee gelegen woonkazerne moeten opnemen, maar in andere oorden waar je moet aanschuiven voor eten.
Dit is dezelfde methode dan wanneer je een 'Z' plaatst, dan verdwijn je even naar de ziekenkas ipv de werkloosheidscijfers. Niet te verwarren met de Z van Zwartwerk, zoals er ooit een dopper heeft gevraagd tijdens een infodag van de vdab. (Moet ik dan Z invullen als ik in't zwart ga werken?).
Tijdens de Decembermaand kan het dus zijn dat de vakbond je niet-opgenomen verlof afhoudt op de laatste uitbetalingsmaand. Daar heb je normaal ook een waarschuwing voor gekregen per brief, om je er op attent te maken dat je nog niet veel dagen 'V' hebt gezet en dus in december de volle 20 dagen zal moeten verplicht opnemen.
Nogmaals, iedereen is verplicht deze dagen op te nemen.
Je kan uiteraard hier en daar per maand een paar dagen verlof invullen om zo tegen December aan toch een redelijke uitkering te ontvangen. Maar dan heb je uiteraard die dagen niets.
Ik doe het gewoonlijk zo: vanaf september heb ik 4 dagen per maand verlof genomen. Hierdoor krijg ik iets minder geld, maar heb ik in December toch nog genoeg om van te leven.
't Is maar een tip aan alle mensen die nooit een V op hun dopkaart zetten: December kan wel eens hard worden anders.
zondag 6 december 2009
bioritme
Om zes uur 's ochtends staan rondhuppelen als een energie-uitstralend reclamekonijn is niet iedereen gegeven. Enkel ochtendmensen zijn daar toe in staat. Ze staan niet alleen vroeg op maar ze zijn daarbovenop nog in staat van te functionneren zoals het hoort. Tegen een uur of tien 's avonds is hun kaars dan wel aan het uitgaan natuurlijk. De nachtmensen staan op zo'n vier tot zes uur na de ochtendkonijnen en blijven doorgaan tot het weer licht wordt, ze hebben meestal niet veel slaap nodig en tellen in hun rangen vele beroemdheden, uitvinders, ontdekkingsreizigers (en ja, ook een enkele dictator).
Ik ben geen vroege vogel, laat dat duidelijk zijn. Toch heb ik als werkloze een soort gespleten bioritme ontwikkeld.
Een ritme dat me toelaat als een ware evolutionaire stap op z'n Darwiniaans mezelf aan te passen aan het ochtendlijke geforceerd wakker worden. Niet dat ik functionneer uiteraard, ik moet al moeite doen om me gewoon 's ochtends toonbaar te krijgen, laat staan een ontbijt bijelkaar te harken in het halfduister. Het duurt allemaal enorm lang en ik word er totaal slechtgezind van op zulke momenten. Een dag is echt om zeep wanneer ik vroeg moet opstaan EN taken doen die enig denkvermogen van me vergen.
Ik ben namelijk als nachtuil een slaapdronken schip in een pikdonkere zee vol gillende zoutwatermonsters en aanlokkelijke Sirenen die me terug naar bed willen lokken.
Maar ik moet.
Een werkloze die een opleiding volgt wordt met dreigementen over het verliezen van een uitkering verplicht tot meedoen met de ochtendkudde; de lemmings dus, die per duizenden en duizenden 's ochtends over de autostrades rijden in blikken dozen vol electronische rommel.
Ik ben dan ook een wrak, want het vreet aan je, dat opstaan. Je loopt, wandelt, praat en spreekt, maar eigenlijk ben je in een diepe slaap. Een genetisch bepaalde voorbestemdheid om 's ochtends niet echt 100% te zijn is nu eenmaal een handicap in een wereld waar mensen om 7u15 fluitend van hun koersfiets stappen en een praatje doen over het weekend met een collega.
Dit soort mensen is daar trots op, ze zijn fier om zo vroeg en zo wakker te zijn, en spelen dan meestal nog walgelijke dingen als cornflakes en boterhammen met salami naar binnen.
Dit gedrag toont aan hun soortgenoten dat ze ook vroeg kunnen opstaan, kunnen fluiten als een vogeltje en een bioritme hebben waar weinig ruimte is voor improvisatie (6u opstaan, 7u binnenstappen, 8u werkdag beginnen, 16u werkdag eindigen, 18u eten, 19u nieuws, 20.30 pulp kijken op tv, 22u gaan slapen met ochtendmenswijfje of -mannetje).
Dit zijn geen mensen maar evolutionaire zijsprongen en genetische fouten, probeersels van de natuurmolen waarbij het er vooral op aankomt te overleven met zo weinig mogelijk 'leven' en zo veel mogelijk 'over'.
Ik zit er noodgedwongen bij, maar de eerste uren werkt er niets. Mijn hersenen zijn niet in staat om zelfs een simpele opstelsom tot een goed einde te brengen, zeker niet wanneer er alleen maar slappe koffie te krijgen is.
Maar ach, ik ben ook iemand die om vier uur 's nachts (ik noem dat niet vier uur 's ochtends) kan zitten werken aan een verhaal terwijl de koffie staat te pruttelen.
Men belt me soms op om 1u 's nachts in de volle overtuiging dat ik nog wakker ben en wel zal meegaan naar één of andere kroeg.
Evolutie is mijn schijdsrechter, want ochtendmensen gaan sneller kapot, hetzij aan verveling of bij het iets te enthousiast op de fiets springen. Het is hun verdiende loon, want een mens is niet ontstaan om in een rij blikken dozen te zitten wachten tot je voorbij een verkeerslicht mag rijden onder het schitterlicht van een grote volle maan. Mensen zijn ontstaan om te dansen onder datzelfde maanlicht en onverstaanbare kreten de lucht in de stoten bij het drinken van het met wijn vermengde bloed van hun vijanden.
Ik ben geen vroege vogel, laat dat duidelijk zijn. Toch heb ik als werkloze een soort gespleten bioritme ontwikkeld.
Een ritme dat me toelaat als een ware evolutionaire stap op z'n Darwiniaans mezelf aan te passen aan het ochtendlijke geforceerd wakker worden. Niet dat ik functionneer uiteraard, ik moet al moeite doen om me gewoon 's ochtends toonbaar te krijgen, laat staan een ontbijt bijelkaar te harken in het halfduister. Het duurt allemaal enorm lang en ik word er totaal slechtgezind van op zulke momenten. Een dag is echt om zeep wanneer ik vroeg moet opstaan EN taken doen die enig denkvermogen van me vergen.
Ik ben namelijk als nachtuil een slaapdronken schip in een pikdonkere zee vol gillende zoutwatermonsters en aanlokkelijke Sirenen die me terug naar bed willen lokken.
Maar ik moet.
Een werkloze die een opleiding volgt wordt met dreigementen over het verliezen van een uitkering verplicht tot meedoen met de ochtendkudde; de lemmings dus, die per duizenden en duizenden 's ochtends over de autostrades rijden in blikken dozen vol electronische rommel.
Ik ben dan ook een wrak, want het vreet aan je, dat opstaan. Je loopt, wandelt, praat en spreekt, maar eigenlijk ben je in een diepe slaap. Een genetisch bepaalde voorbestemdheid om 's ochtends niet echt 100% te zijn is nu eenmaal een handicap in een wereld waar mensen om 7u15 fluitend van hun koersfiets stappen en een praatje doen over het weekend met een collega.
Dit soort mensen is daar trots op, ze zijn fier om zo vroeg en zo wakker te zijn, en spelen dan meestal nog walgelijke dingen als cornflakes en boterhammen met salami naar binnen.
Dit gedrag toont aan hun soortgenoten dat ze ook vroeg kunnen opstaan, kunnen fluiten als een vogeltje en een bioritme hebben waar weinig ruimte is voor improvisatie (6u opstaan, 7u binnenstappen, 8u werkdag beginnen, 16u werkdag eindigen, 18u eten, 19u nieuws, 20.30 pulp kijken op tv, 22u gaan slapen met ochtendmenswijfje of -mannetje).
Dit zijn geen mensen maar evolutionaire zijsprongen en genetische fouten, probeersels van de natuurmolen waarbij het er vooral op aankomt te overleven met zo weinig mogelijk 'leven' en zo veel mogelijk 'over'.
Ik zit er noodgedwongen bij, maar de eerste uren werkt er niets. Mijn hersenen zijn niet in staat om zelfs een simpele opstelsom tot een goed einde te brengen, zeker niet wanneer er alleen maar slappe koffie te krijgen is.
Maar ach, ik ben ook iemand die om vier uur 's nachts (ik noem dat niet vier uur 's ochtends) kan zitten werken aan een verhaal terwijl de koffie staat te pruttelen.
Men belt me soms op om 1u 's nachts in de volle overtuiging dat ik nog wakker ben en wel zal meegaan naar één of andere kroeg.
Evolutie is mijn schijdsrechter, want ochtendmensen gaan sneller kapot, hetzij aan verveling of bij het iets te enthousiast op de fiets springen. Het is hun verdiende loon, want een mens is niet ontstaan om in een rij blikken dozen te zitten wachten tot je voorbij een verkeerslicht mag rijden onder het schitterlicht van een grote volle maan. Mensen zijn ontstaan om te dansen onder datzelfde maanlicht en onverstaanbare kreten de lucht in de stoten bij het drinken van het met wijn vermengde bloed van hun vijanden.