krabbers en toppers

De trends en gangbare 'normen' veranderen een beetje wanneer er veel werkzoekenden zijn.  Ik kort mijn CV daarom nog wat meer in (gaat bijna op 1 pagina nu) en schrijf een begeleidende brief. 

Vandaag heb ik met een familielid die ook zonder werk is gevallen aan het zoeken naar een betere vormgeving van de CV, altijd goed om elkaars werk te kunnen herlezen en na te speuren op fouten. 
Gaandeweg hebben we zo'n beetje zitten praten over wat we zoal tegenkwamen op de arbeidsmarkt en kwamen tot de conclusie dat ongeveer 60% van de bedrijven echt wel vierkant draaien wanner het aankomt op hun basisbeginselen, laat staan recrutering.

Misschien kan ik van de gelegenheid gebruik maken om de werkzoekenden onder jullie een paar truuks te leren in verband met het herkennen van 'losers' of 'krabbers' van bedrijven.
Onder een krabbersbedrijf versta ik een firma die vaak klein tot middelgroot is en geleid wordt door mensen die er bijna per toeval zijn beland,... genre keuterboertjes die ooit een idee hadden en dat zijn beginnen uitwerken met geleend geld en tot hun eigen stomme verbazing begonnen winst te draaien.
Meestal zijn dit soort bedrijven kleine baroniën waarbij enige sturing meestal gewoon vanuit de onderbuik van de 'grote baas' komt.  Dit soort bedrijven kan twee richting uti: snel een professionele attitude krijgen (mits een wissel aan de top), of langzaam verder wegzinken in de eigen onbekwaamheid en amateuristische aanpak.
Je kan als sollicitant zulke krabbers vrij snel hekennen door enkele vragen te stellen.
- Laat ze na het basisgesprek eens uitleggen hoe ze zelf de invulling, maar vooral de ondersteuning van je taak zien.  bijvoorbeeld; wanneer je solliciteert voor een job als verkoper van wasproducten op de markt, laat hen dan eens uitleggen waar je je kraam vandaan gaat halen, welke middelen je krijgt en of ze weten welke markten het best zijn of niet.
Op deze manier weet je al gauw of ze zelf enig benul hebben van je jobinhoud, en nog belangrijker: kan je nagaan of ze in tijden van nood (of tijdens je inwerkperiode) op iemand kan terugvallen die het klappen van de zweep kent.
- Tracht ook je ondervrager te doorzien in het gebruik van cliché's en  grote woorden die eigenlijk niet in verhouding staan met de omvang van de firma en de zakencijfers.  Wanneer je het echt meent om voor een firma te gaan werken, check dan eerst hun bekwaamheid en solvabiliteit... ikzelf heb tot schade en schande moeten ondervinden dat sommige mensen hun eigen bedrijf als een geöliede machine zien, terwijl de mensen die het vuile werk moeten opknappen niet eens de basismiddelen hebben om hun werk te kunnen uitvoeren.
- Een goede firma zorgt zelf voor de nodige uitleg, en laat er geen percentage twijfel over bestaan dat ze je als werknemer kunnen en zullen ondersteunen,... bij het minste twijfel hierover moet je gewoon wegwandelen want het is de tijd niet waard.

Uiteraard kan je zulke bedrijven niet altijd meteen herkennen, vaak is het contract al getekend voor je beseft dat je bij een stel clowns werkt die hun eigen branche niet eens kennen. Sommige mensen zijn zeer goed geworden in het verbergen van de mankementen van hun firma, omdat dat het enige is dat er vaak overblijft; hun façade.
Maar ditlaatste fenomeen kan je eigenlijk ook ontmaskeren door goed om je heen te kijken wanneer je bij zulke firma komt solliciteren.  De meeste andere werknemers zien er dan ongelukkig uit, gelaten of zelfs boos, en kijken je meelijwekkend aan wanneer er 'weer een sukkelaar' voor een job komt kijken. Let hier nog meer op dan op wat je ondervrager allemaal uitkraamt.  Eén zulke blik kan je jaren van ellende besparen.  Ik tracht zelf ook altijd sollicitanten er voor te behoeden door zo zielig mogelijk te kijken in de hoop dat ze zich omkeren, wegrennen en niet meer van zich laten horen.

De wraak van de dorstige dopper

Mijn idool en naamgenoot Dennis Hopper is niet meer, mensen stemmen op Vlaams-nationalisten en de Golf van Mexico ligt vol smurrie van BP.
      Na een drietal maanden van (hard) werken is het blijkbaar voor de nieuwe werkgever genoeg geweest en ben ik opnieuw uitgekotst in de vale emmer der werkloosheidsstatistieken.
Niet dat de heerschappen bij die nieuwe werkgever er meer over te zeggen hadden dan hetgeen ze tegen de acht (!) mensen die voorheen die functie hadden opgevuld, hadden gezegd.

Inderdaad, ik was terecht gekomen bij een bedrijf (laat het me gemakshalve dropNet noemen) die er in gespecialiseerd zijn om het proefcontract te gebruiken of misbruiken. Over de avonturen bij dropNet kan ik hele lange, grappige en vaak schrijnende situaties vertellen, maar ik ga dat enkele doen op hele dode momenten of dagen.  In't kort kan ik de voorbije maanden samenvatten als een glijbaan, waarbij de eerste week er dol enthousiasme was, gevolgd door routine en twijfel, om dan te eindigen helemaal beneden bij die grote modderplas die je niet gezien had bij het bestijgen van de ladder naar boven.
       Wanneer je dag na dag wordt behandeld als een stuk vuil, geen erkenning krijgt houdt het voor mij snel op om interessant te wezen. Van dat soort 'jobs' heb ik sinds mijn dagen bij Cheaptronic -waar ik vijf jaar in zulke omstandigheden moest werken- mijn buik vol.
Ik was danook niet van plan hier langer dan mijn proefperiode te blijven werken.  Bazen die een technische vereiste stellen bij een sollicitatie, om deze mensen daarna klusjes te laten opknappen die hier in geen velde of wegen mee te maken hebben, hebben in mijn ogen dan ook geen respect nodig van mij als loonsworm.

Ik zocht, net zoals half werkend België, intussentijd naar een andere job.  Naar ik zo kon horen deden de andere mensen bij dropNet hetzelfde.
      Op een nieuw werk tracht ik toch een beetje sociaal te zijn, zonder de 'Joske Populair' te proberen zijn.  Ik houd het discreet en fijn voor iedereen. Ik praatte dus met meerdere mensen daar op dropNet en al na enkele dagen was ik nog niemand tegengekomen die gelukkig was of niet meteen begon de vuile was buiten te hangen over dropNet.
Mijn naaste collega, een ongelukkige slome jongen die hier was verzeild geraakt op een ongelukkig moment, raadde me meteen aan om ander werk te zoeken omdat het "nen hoop afzetters en dieven waren".  Ik geloofde de man niet meteen, aangezien ik zelf nog geen negatief iets had ondervonden.  Na enkele weken werd deze collega ontslaan, blijkbaar omdat hij ziek was geweest en overuren had durven aanrekenen.
Nu ja, wanneer je nog een mentaliteit hebt van in de tijd van priester Daens, moet je ook niet verbaasd zijn dat mensen je bedrijf met de regelmaat van de klok ontvluchten.  In mijn geval was het al snel duidelijk dat men zeer moeizaam verlof toekende (ook al was het dan voorn dringende zaken waar ik niet omheen kon), om nog maar te zwijgen over de overuren, die men gewoon negeerde. Men verwachtte bij dropNet dat je gratis en voor niks tot 's avonds overwerkte, happy werd van het mogen voor hen taken uitvoeren zonder materiaal, zonder begeleiding en vooral zonder enige informatie.

Ik kan wel zeggen dat ik me bekocht voel door de vdab, die moeten geweten hebben (gezien het via eenzelfde consulent ging steeds) dat dit bedrijf mensen opgebruikt als ware het toiletpapier.  Maar ja, zolang hun statistiekjes over 'mensen die we aan werk hielpen' maar groeien nietwaar?

Ondertussen stemmen al deze ambtenaren/saboteurs lekker n-va in de hoop nog meer centjes te krijgen.  Ik heb echter al meer profitariaat gezien aan Vlaamse kant dan aan Waalse in dit opzicht zie ik de toekomst zeer somber in.  Zeker nu ik werkloos ben in een wereld die meer en meer eist dat je gratis en voor niks komt werken, liefst tot je 70ste -of tot je neervalt- en intussen lekker een huis bouwt en banken rijk maakt.
Tijd om te emigreren, maar eerst wil ik eens kijken hoe ver men me gaat 'begeleiden' in deze fantastische structuur van opvang- en sociale vangnetten.