Omdat ik spreekwoordelijke geen hout heb om pijlen van te maken (gelukkig wel een nagel om aan ..) dacht ik er aan om opnieuw iets te gaan studeren.
Na de opleiding die ik volgde bij de vdab vorig jaar (en die uiteindelijk op de arbeidsmarkt minder opbracht dan hetgeen het me gekost heeft, om maar te zwijgen over de verloren tijd en de opgeleverde frustraties) ben ik niet echt veel meer waard geworden op de arbeidsmarkt.
Je mag dan al geslaagd zijn voor een vrij hoogstaande technische opleiding, wanneer men je voor een job laat komen solliciteren telt er meestal maar één ding: "ah u hebt via de vdab iets geleerd? Dan kan ik u zeker wel bijna gratis in dienst nemen, niet?".
Dat, of je komt bij complete krabbers terecht zoals bij punknet, waar je eigenwaarde en motivatie totaal naar de vaantjes gaat.
Studeren is nooit slecht zegt men me dan, deze "learning society" geeft je immers alle kansen.
Het moet gezegd, er zijn ook echt meer kansen, zelfs voor mensen uit een verdoemde generatie waar je eigenlijk geen kant op kon eens het begon fout te lopen.
Deze week ben ik daarom gaan rondneuzen bij verschillende onderwijsinstellingen. Kijken en leren, en vooral info opdoen over wat er zoal mogelijk is als werkloze.
De allereerste regel is uiteraard dat je beschikbaar bent voor de arbeidsmarkt. Nu, reken maar, ik ben beschikbaar,... graag zelfs.
Ten tweede moet je blijkbaar in studiepunten gerekende onder de 27 blijven (iets waardoor je dus al gauw 6+ jaren doet over een bachelor).
Verder zijn er nog een paar voorwaarden,... niet evident altijd, maar te doen.
Ik belde wat in het rond, keek op websites en vandaag zat ik voor ik het goed en wel wist in een aula met zo'n dikke driehonderd studenten, te luisteren naar een eerste les over iets dat me interesseerde.
Ik ben intussen (wees gerust beste werkgevers) nog steeds beschikbaar voor de arbeidsmarkt. Mijn goedkope GSM zit op trilstand in mijn broekzak, klaar voor al die werkgevers die kunnen bellen. Ook voor diegenen die beloofden om terug te bellen, iets te laten weten, zèker rekening te houden met de kandidaat en 'begaan te zijn met iedereen op de hoogte te houden'. Ook voor die kwibussen staat mijn GSM steeds aan, klaar om "beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt".
Intussen kijk ik rond, naar al die freaky kapsels en die mooie laptops van die studenten, en denk aan hoe ik ooit op de middelbare school zat en bij de directeur moest komen omdat er gaten in mijn schoenen zaten en dat ik er niet esthetisch bij liep. Ik woonde dan ook alleen en had geen geld voor schoenen.
De volgende dag heb ik ze met een beetje lijm vooraan dichtgekleefd om toch de week nog door te komen zonder weggestuurd te worden.
Mijn vriendin van toen zat op kot in Gent en op de lange duur voelde ik dat het allemaal niet voor mij weggelegd was.
Ik denk aan al die kansen die ik gemist heb zelf, door mijn eigen stomme fout, of door de maatschappij die toen nog volop aan het bekomen was van de vette jaren.
Maar in de tweede plaats denk ik aan hoe het verder moet. Alleen wonen is makkelijk uiteraard in zulke situatie. Je doet wat je wil, wat je kan, en als't niet zo goed loopt dan zit je er zelf mee. Dat is verandert en ik wil zeker verder, voor mezelf is het beter, maar ik voel me ook meer gemotiveerd nu er iemand me af en toe een schop onder mijn kont geeft.
Misschien is het dat wel dat ik al zo veel jaren mis. Iemand die me opvolgt en het mes op de keel zet.
Ik kwam de aula uit na een paar uur en bedacht me dat ik dit misschien te rooskleurig in zag. Studeren is hard, zeker wanneer je de studentenleeftijd al gepasseerd bent en eigenlijk volop je carrière zou moeten uitbouwen zijn.
Maar niet getreurd, ik kom er wel door. Even goed uitkijken, rekenen en dan iets kiezen (of niet, maar dan met een goede reden).
Hopelijk vind ik snel werk, goed werk, en kan ik na de uren nog iets doen dat de moeite loont om te leren.
Intussen zijn er nog altijd boeken, cursussen en een snel meegenomen les.
woensdag 29 september 2010
zaterdag 25 september 2010
structureel tekort in de ICT
De voorbije dagen verscheen er in allerlei kranten dat er een te kort is aan ICT studenten. Vooral het aantal vrouwelijke studenten daalt zienderogen naar het schijnt.
De oorsprong van dit bericht zijn een aantal hogescholen (waar de directie blijkbaar net de juiste journalist op café is tegengekomen).
Welnu, ik bèn ICT'er van opleiding en ik kan je er meteen bij vertellen dat ik dus werkloos ben. Wanneer er toch een strucureel te kort zou kunnen zijn, is dat zeker iets dat zich momenteel nog niet manifesteert op de arbeidsmarkt.
Ik begrijp echter wel waarom er zo weinig mensen nog interesse hebben in deze richting. Wanneer je deze studie aanvat, weet je vantevoren dat het studeren nooit zal ophouden.
Op zich is dat voor vele mensen geen probleem, ware het niet dat dat bijstuderen vaak volledig voor eigen rekening (qua geld en tijd) komt, naast je job. Ondersteuning van de bedrijven uit is naar mijn ervaring nagenoeg nihil. Wanneer je al tijd en geld krijgt om bij te studeren is het meestal zo dat men er een zeer onangename uitbreiding van je takenpakket tegenover stelt.
De studierichting zelf is misschien wel interessant te noemen voor mensen die van ICT houden, het blijft echter lang niet zo interessant wanneer je ergens begint te werken. Bij vele bedrijven en diensten (vooral in branches die zelf op zich niets met IT of ICT te maken hebben maar het enkel maar willen gebruiken) is het zo dat een IT'er als een soort vuile klusjesman wordt beschouwd. Iemand die de boel toch maar om zeep helpt en alleen maar geld kost. Dit is vaak een perceptie van onwetende mensen, in bedrijven waar af en toe technisch iets fout loopt.
Hoe vaak is het niet dat je van werknemers aan een infoloket, helpdesk of balie hoort dat "heel de server weer plat ligt". Hoewel ze misschien gewoon niet de juiste instructies hebben opgevolgd om een bepaald programma te gebruiken.
Alles is nogal makkelijk op "de computer" te steken (vooral bij stadsdiensten is dit een ware plaag, waar men vaak uit pure domheid geen printer kan bedienen en het dan maar op "de computer" steekt).
De ICT'ers in kwestie moeten dan maar zien hun blazoen op te poetsen door zoveel problemen op te lossen als mogenlijk. Iets waar je meestal stank voor dank voor krijgt.
De ICT sector wordt ook geplaagd door enorme instromen van zogenaamde "consultants", meestal migranten uit verre landen die zwaar onder de lonen van onze IT'ers komen werken om eenzelfde job uit te voeren.
Van zodra je niet meer up-to-date bent, gooit men je in de vuilbak en neemt men een Chinees, Portugees of Indiër aan die via Nederlandse consultants werd binnengebracht, ...
ICT is een mooie richting, een interessante richting, voor mensen met motivatie, interesse en technische gaven, alleen jammer dat net deze vrij kwetsbare mensen als schotelvod worden gebruikt door bedrijven die vaak het moden equivalent zijn van fabrieksbazen uit de 19de eeuw.
Ik snap dan ook volkomen dat mensen van 18 momenteel andere richtingen kiezen dan de IT/ICT, want zelfs als afwasser in een restaurant, schoenenverkoper of witte tornado krijg je meer respect van de klanten.
Op dit ogenblik zou ik zelf nooit nog deze richting kiezen, ... om het even welke andere richting geeft je meer kansen en vooral meer vreugde in je werk.
De oorsprong van dit bericht zijn een aantal hogescholen (waar de directie blijkbaar net de juiste journalist op café is tegengekomen).
Welnu, ik bèn ICT'er van opleiding en ik kan je er meteen bij vertellen dat ik dus werkloos ben. Wanneer er toch een strucureel te kort zou kunnen zijn, is dat zeker iets dat zich momenteel nog niet manifesteert op de arbeidsmarkt.
Ik begrijp echter wel waarom er zo weinig mensen nog interesse hebben in deze richting. Wanneer je deze studie aanvat, weet je vantevoren dat het studeren nooit zal ophouden.
Op zich is dat voor vele mensen geen probleem, ware het niet dat dat bijstuderen vaak volledig voor eigen rekening (qua geld en tijd) komt, naast je job. Ondersteuning van de bedrijven uit is naar mijn ervaring nagenoeg nihil. Wanneer je al tijd en geld krijgt om bij te studeren is het meestal zo dat men er een zeer onangename uitbreiding van je takenpakket tegenover stelt.
De studierichting zelf is misschien wel interessant te noemen voor mensen die van ICT houden, het blijft echter lang niet zo interessant wanneer je ergens begint te werken. Bij vele bedrijven en diensten (vooral in branches die zelf op zich niets met IT of ICT te maken hebben maar het enkel maar willen gebruiken) is het zo dat een IT'er als een soort vuile klusjesman wordt beschouwd. Iemand die de boel toch maar om zeep helpt en alleen maar geld kost. Dit is vaak een perceptie van onwetende mensen, in bedrijven waar af en toe technisch iets fout loopt.
Hoe vaak is het niet dat je van werknemers aan een infoloket, helpdesk of balie hoort dat "heel de server weer plat ligt". Hoewel ze misschien gewoon niet de juiste instructies hebben opgevolgd om een bepaald programma te gebruiken.
Alles is nogal makkelijk op "de computer" te steken (vooral bij stadsdiensten is dit een ware plaag, waar men vaak uit pure domheid geen printer kan bedienen en het dan maar op "de computer" steekt).
De ICT'ers in kwestie moeten dan maar zien hun blazoen op te poetsen door zoveel problemen op te lossen als mogenlijk. Iets waar je meestal stank voor dank voor krijgt.
De ICT sector wordt ook geplaagd door enorme instromen van zogenaamde "consultants", meestal migranten uit verre landen die zwaar onder de lonen van onze IT'ers komen werken om eenzelfde job uit te voeren.
Van zodra je niet meer up-to-date bent, gooit men je in de vuilbak en neemt men een Chinees, Portugees of Indiër aan die via Nederlandse consultants werd binnengebracht, ...
ICT is een mooie richting, een interessante richting, voor mensen met motivatie, interesse en technische gaven, alleen jammer dat net deze vrij kwetsbare mensen als schotelvod worden gebruikt door bedrijven die vaak het moden equivalent zijn van fabrieksbazen uit de 19de eeuw.
Ik snap dan ook volkomen dat mensen van 18 momenteel andere richtingen kiezen dan de IT/ICT, want zelfs als afwasser in een restaurant, schoenenverkoper of witte tornado krijg je meer respect van de klanten.
Op dit ogenblik zou ik zelf nooit nog deze richting kiezen, ... om het even welke andere richting geeft je meer kansen en vooral meer vreugde in je werk.
vrijdag 24 september 2010
thuis met een werkloze
Terwijl je vaak lang zit te wachten op een antwoord van bedrijven waar je bent gaan solliciteren, bekruipt je vaak het gevoel van nutteloosheid. Je weet van niks, je bent een outsider en daar zit je dan.
Een gevoel waarbij je eigenlijk jezelf niets te verwijten hebt -en dat ook weet- terwijl je je toch afvraagt of het niet anders had gelopen moest je iets anders hebben gedaan.
Je zit dan thuis, in de eerste plaats om online werk te zoeken en in tweede instatie om niet al te veel geld uit te geven (want buitenkomen kost mogenlijk geld). Je kijkt op de muren, de schildpad in haar bakje water, de koffiezet, de lege zetel en bedenkt opeens dat je een statistiek bent die alleen maar bewijst dat er bepaalde generaties mensen (tussen twee onderwijshervormingen door) zijn die geen kant op kunnen.
Zo'n persoon die wat hij of zij ook doet altijd wel ergens een probleem heeft waardoor het doel dat deze persoon voor ogen houdt (werk vinden in dit geval) nooit bereikt wordt (kortom een "loser").
Het probleem met dat soort denken is dat je als werkloze op den duur niet meer weet wat je er mee aan moet vangen. Je had ooit eigenwaarde, maar die wordt bij elk slecht sollicitatiegesprek minder, je had ook geld, iets dat elke maand slinkt. Daarenboven had je ook een beetje aanzien, iets dat compleet in de grond wordt gehakt wanneer je voor het eerst met eender welke vdab-mensen praat (het verschil tussen een robot uit de boeken van Isaac Asimov en een VDAB'er is dat een robot meer met mensen in zit).
Oplossing zijn er genoeg wanneer je zomaar met mensen praat die zelf een lekkere job hebben. Ze stellen allerlei dingen voor die uiteindelijk toch niet realistisch zijn. Liefst van al is men er snel vanaf van je gezeur. Want er is immers werk genoeg niet?
Even opsommen: het eerste het beste lokale zaakje binnenstappen waar men werknemers zoekt (desnoods om tussen de middag broodjes smos te maken voor toeristen) met alle gevolgen voor de "logica van je CV" vandien, je aanmelden bij een vrijwilligerswerk, terug studeren (duur) of een cursus volgen van de vdab?
Het blijft echter moeilijk, want het liefst van al wil je gewoon terug een job vinden in de branche waar je weet goed in te zijn, geld verdienen om van te leven om je van daar uit verder te ontplooien. Daarna kan je rustig terug je hobby's uitvoeren, want dan is het ook effectief terug een manier van vrijetijdsbesteding.
Wanneer je echter thuis zit is het al gauw kommer en kwel op gebied van hobby's versus werk.
Komt daarbij dat je dan wanneer je samen woont met iemand je dan geconfronteerd wordt met een heleboel neveneffecten. Opeens ben je de zonderling, de eenzaat, de stinkende dopper die thuis aanwezig is op uren waarop de ander moet werken. Wat doet die heel de dag?
Je lijkt ook opeens een zee van tijd te hebben (eerder een klein meertje) waardoor het lijkt dat je hele dagen zit te niksen. Ikzelf heb het hier de laatste dagen enorm moeilijk mee.
Er doen dan mensen je de suggestie om gewoon eventjes er op uit te trekken, maar dat is eigenlijk geen optie (geld, administratie, tijd... ), da's eerder iets voor mensen die net zijn ontslagen en een paar weken willen ontstressen. Niet voor mensen zoals ik, die echt wel op zoek zijn naar een job.
Je zit aan de tafel te lezen of iets na te kijken op je laptop, en ze komt binnen. Ze heeft een harde dag werken achter de rug met de nodige frustraties en verhalen die bij een echte job horen in een echte omgeving, voor mensen die echt van hun werk houden.
Ik hoor ook graag hoe het er aan toe gaat overal waar ze komt. Af en toe geef ik ook mijn visie op iets wat ze vertelt, ik werkte tenslotte ook lang genoeg om het klappen van de zweep te kennen en hier en daar een beetje te kunnen helpen met raad en daad. Maar het is anders.
Wanneer je bijvoorbeeld iets vergeet (een boodschap, klusje of wat dan ook) krijg je vaak een opmerking hierover (goed bedoeld ik weet het), maar het doet telkens weer pijn. Je wordt telkens weer geconfronteerd met je gezakte status, "ik kan zelfs geen simpele taak goed volbrengen" denk ik dan vaak.
Terwijl ik bij wijze van spreken eigenlijk een vrolijk klein hondje ben dat blij is dat het baasje terug thuis komt. Het is uiteraard niemands schuld, het is nu eenmaal frustrerend om thuis te komen en een werkloze in huis te hebben.
Het is even frustrerend om de mentaliteit tegenover jezelf te zien veranderen, afhankelijk van de gevolgen van werkloosheid. Het is belangrijk om in zulke mindere momenten te kunnen praten met iemand. Gelukkig is er bij mij thuis zo iemand. Ik hoop dat vele werklozen die in zulke situaties zitten iemand hebben om mee te praten, want het is nodig.
Sorry voor de melige blogpost vandaag. Maar het zit niet altijd mee.
Een gevoel waarbij je eigenlijk jezelf niets te verwijten hebt -en dat ook weet- terwijl je je toch afvraagt of het niet anders had gelopen moest je iets anders hebben gedaan.
Je zit dan thuis, in de eerste plaats om online werk te zoeken en in tweede instatie om niet al te veel geld uit te geven (want buitenkomen kost mogenlijk geld). Je kijkt op de muren, de schildpad in haar bakje water, de koffiezet, de lege zetel en bedenkt opeens dat je een statistiek bent die alleen maar bewijst dat er bepaalde generaties mensen (tussen twee onderwijshervormingen door) zijn die geen kant op kunnen.
Zo'n persoon die wat hij of zij ook doet altijd wel ergens een probleem heeft waardoor het doel dat deze persoon voor ogen houdt (werk vinden in dit geval) nooit bereikt wordt (kortom een "loser").
Het probleem met dat soort denken is dat je als werkloze op den duur niet meer weet wat je er mee aan moet vangen. Je had ooit eigenwaarde, maar die wordt bij elk slecht sollicitatiegesprek minder, je had ook geld, iets dat elke maand slinkt. Daarenboven had je ook een beetje aanzien, iets dat compleet in de grond wordt gehakt wanneer je voor het eerst met eender welke vdab-mensen praat (het verschil tussen een robot uit de boeken van Isaac Asimov en een VDAB'er is dat een robot meer met mensen in zit).
Oplossing zijn er genoeg wanneer je zomaar met mensen praat die zelf een lekkere job hebben. Ze stellen allerlei dingen voor die uiteindelijk toch niet realistisch zijn. Liefst van al is men er snel vanaf van je gezeur. Want er is immers werk genoeg niet?
Even opsommen: het eerste het beste lokale zaakje binnenstappen waar men werknemers zoekt (desnoods om tussen de middag broodjes smos te maken voor toeristen) met alle gevolgen voor de "logica van je CV" vandien, je aanmelden bij een vrijwilligerswerk, terug studeren (duur) of een cursus volgen van de vdab?
Het blijft echter moeilijk, want het liefst van al wil je gewoon terug een job vinden in de branche waar je weet goed in te zijn, geld verdienen om van te leven om je van daar uit verder te ontplooien. Daarna kan je rustig terug je hobby's uitvoeren, want dan is het ook effectief terug een manier van vrijetijdsbesteding.
Wanneer je echter thuis zit is het al gauw kommer en kwel op gebied van hobby's versus werk.
Komt daarbij dat je dan wanneer je samen woont met iemand je dan geconfronteerd wordt met een heleboel neveneffecten. Opeens ben je de zonderling, de eenzaat, de stinkende dopper die thuis aanwezig is op uren waarop de ander moet werken. Wat doet die heel de dag?
Je lijkt ook opeens een zee van tijd te hebben (eerder een klein meertje) waardoor het lijkt dat je hele dagen zit te niksen. Ikzelf heb het hier de laatste dagen enorm moeilijk mee.
Er doen dan mensen je de suggestie om gewoon eventjes er op uit te trekken, maar dat is eigenlijk geen optie (geld, administratie, tijd... ), da's eerder iets voor mensen die net zijn ontslagen en een paar weken willen ontstressen. Niet voor mensen zoals ik, die echt wel op zoek zijn naar een job.
Je zit aan de tafel te lezen of iets na te kijken op je laptop, en ze komt binnen. Ze heeft een harde dag werken achter de rug met de nodige frustraties en verhalen die bij een echte job horen in een echte omgeving, voor mensen die echt van hun werk houden.
Ik hoor ook graag hoe het er aan toe gaat overal waar ze komt. Af en toe geef ik ook mijn visie op iets wat ze vertelt, ik werkte tenslotte ook lang genoeg om het klappen van de zweep te kennen en hier en daar een beetje te kunnen helpen met raad en daad. Maar het is anders.
Wanneer je bijvoorbeeld iets vergeet (een boodschap, klusje of wat dan ook) krijg je vaak een opmerking hierover (goed bedoeld ik weet het), maar het doet telkens weer pijn. Je wordt telkens weer geconfronteerd met je gezakte status, "ik kan zelfs geen simpele taak goed volbrengen" denk ik dan vaak.
Terwijl ik bij wijze van spreken eigenlijk een vrolijk klein hondje ben dat blij is dat het baasje terug thuis komt. Het is uiteraard niemands schuld, het is nu eenmaal frustrerend om thuis te komen en een werkloze in huis te hebben.
Het is even frustrerend om de mentaliteit tegenover jezelf te zien veranderen, afhankelijk van de gevolgen van werkloosheid. Het is belangrijk om in zulke mindere momenten te kunnen praten met iemand. Gelukkig is er bij mij thuis zo iemand. Ik hoop dat vele werklozen die in zulke situaties zitten iemand hebben om mee te praten, want het is nodig.
Sorry voor de melige blogpost vandaag. Maar het zit niet altijd mee.
zaterdag 18 september 2010
Twee open jobs, één vakbondsman
Af en toe hoor ik van die verhalen uit de ambtenarij waar mijn tenen van gaan krullen.
Een voorbeeld hiervan (maar er zijn er vele) is het verhaal van de vakbondsafgevaardigde op een stadsdienst die twee jobs 'bezet' houdt terwijl hij er eigenlijk geen enkele fatsoenlijk uitvoert en er intussen enkele mensen echt wel naar een job op zoek zijn.
Tot mijn verbazing is dit soort techniek (die nèt legaal blijkt te zijn volgens de genoemde vakbondsman zelf) wijd verspreid.
Het gaat zo.
Een persoon (laat ons hem Soske noemen) werkt op Dienst A. Hij is enorm geïnteresseerd in het werken bij Dienst B. Soske vraagt daarom een loopbaanonderbreking aan bij Dienst A. Wanneer deze goedgekeurd wordt gaat hij naar Dienst B, waar hij enkel wat studie doet om deze functie "uit te proberen". Op zich al iets waar ik me vragen bij stel, maar ok, werken in de privé is iets helemaal anders.
Dienst A heeft normaal 2 personeelsleden. Soske is op loopbaanonderbreking en daarbij komt de teller op dienst A op 1 man personeel te staan. Maar die andere werknemer gaat in zwangerschapsverlof, waarna ze op Dienst A zonder personeel zitten fysiek gezien.
Dienst A kan geen extra mensen in dienst nemen omdat de teller officieel nog op 2 staat. Dus andere mensen in de buurt van deze dienst (Dienst C) moeten dan het gat maar opvullen en eventuele eigen taken verminderen.
Soske mag dus niet vervangen worden en wanneer hij op dienst B het toch "niet zo leuk" vindt, komt hij gewoon lekker terug op Dienst A zitten, alwaar men zijn mooie stek warm voor hem houdt..Dit alles zonder enig verlies van anciënniteit.
Intussen zijn er hele horden werkzoekenden die letterlijk en figuurlijk staan te smeken om op Dienst A deze twee lege plekken in te vullen (want er zit fysiek NIEMAND). Dit kan echter niet,...
intussen zit op Dienst B iemand een nieuwe job 'te proberen' en zijn er mensen werkloos.
Indien het toch wetteljk mogelijk is in tijde van crisis, dan roep ik hierbij op om hier luidt, hard en vaak tegen te protesteren, want het kàn gewoon niet zijn dat uitgerekend vakbondsmensen die in theorie een voorbeeldsfunctie vervullen binnen de maatschappij, net de oorzaak zijn van de onderbezetting van bepaalde diensten en tegelijk ook oorzaak van een bepaald percentage werkloosheid (en taxverkwisting).
Vakbondmensen (althans de overgrote meerderheid van hen) zijn volgens mij dus vooral begaan met hun eigen rechten, snoepjes, voordelen en rommel,... zonder naar de gevolgen te zien voor de mense die ze eigenlijk zouden moeten verdedigen.
Een voorbeeld hiervan (maar er zijn er vele) is het verhaal van de vakbondsafgevaardigde op een stadsdienst die twee jobs 'bezet' houdt terwijl hij er eigenlijk geen enkele fatsoenlijk uitvoert en er intussen enkele mensen echt wel naar een job op zoek zijn.
Tot mijn verbazing is dit soort techniek (die nèt legaal blijkt te zijn volgens de genoemde vakbondsman zelf) wijd verspreid.
Het gaat zo.
Een persoon (laat ons hem Soske noemen) werkt op Dienst A. Hij is enorm geïnteresseerd in het werken bij Dienst B. Soske vraagt daarom een loopbaanonderbreking aan bij Dienst A. Wanneer deze goedgekeurd wordt gaat hij naar Dienst B, waar hij enkel wat studie doet om deze functie "uit te proberen". Op zich al iets waar ik me vragen bij stel, maar ok, werken in de privé is iets helemaal anders.
Dienst A heeft normaal 2 personeelsleden. Soske is op loopbaanonderbreking en daarbij komt de teller op dienst A op 1 man personeel te staan. Maar die andere werknemer gaat in zwangerschapsverlof, waarna ze op Dienst A zonder personeel zitten fysiek gezien.
Dienst A kan geen extra mensen in dienst nemen omdat de teller officieel nog op 2 staat. Dus andere mensen in de buurt van deze dienst (Dienst C) moeten dan het gat maar opvullen en eventuele eigen taken verminderen.
Soske mag dus niet vervangen worden en wanneer hij op dienst B het toch "niet zo leuk" vindt, komt hij gewoon lekker terug op Dienst A zitten, alwaar men zijn mooie stek warm voor hem houdt..Dit alles zonder enig verlies van anciënniteit.
Intussen zijn er hele horden werkzoekenden die letterlijk en figuurlijk staan te smeken om op Dienst A deze twee lege plekken in te vullen (want er zit fysiek NIEMAND). Dit kan echter niet,...
intussen zit op Dienst B iemand een nieuwe job 'te proberen' en zijn er mensen werkloos.
Indien het toch wetteljk mogelijk is in tijde van crisis, dan roep ik hierbij op om hier luidt, hard en vaak tegen te protesteren, want het kàn gewoon niet zijn dat uitgerekend vakbondsmensen die in theorie een voorbeeldsfunctie vervullen binnen de maatschappij, net de oorzaak zijn van de onderbezetting van bepaalde diensten en tegelijk ook oorzaak van een bepaald percentage werkloosheid (en taxverkwisting).
Vakbondmensen (althans de overgrote meerderheid van hen) zijn volgens mij dus vooral begaan met hun eigen rechten, snoepjes, voordelen en rommel,... zonder naar de gevolgen te zien voor de mense die ze eigenlijk zouden moeten verdedigen.
vrijdag 17 september 2010
een mooie dag
Na al die kommer en kwel van de laatste weken zou je haast denken dat ik de moed aan het opgeven was. Sommige dagen is dat ook zo, dan zou ik zoals een "echte" luie dopper met een zak chips in de zetel willen hangen terwijl ik naar domme TV kijk.
Maar ja, af en toe wordt ge gemotiveerd (of met de realiteit geconfronteerd) en ga je weer aan de slag met zoeken en CV's sturen.
Ik lijk wel iemand die af en toe de negatieve kanten bekijkt van een vacature, maar dat is niet zo. Ik ga steeds open-minded naar een sollicitatie, zelfs al zou ik rationeel gezien op voorhand er zware vragen bij moeten stellen (van sommige job omschrijvingen druipt het af dat er niets van komt, maar ja).
Ik denk dat je zo'n dingen toch steeds de kans moet geven, je weet immers niet wat voor toffe ingesteldheid het bedrijf waar je heen gaat zou kunnen hebben.
Zo ga ik perfect naar een sollicitatie bij een firma die eigenlijk te ver af ligt van waar ik woon, in de hoop of veronderstelling dat er wel een oplossing kan gevonden worden voor dit euvel moest al de rest goed zitten.
Het zijn ten slotte de werkgevers die echt flexibel kunnen zijn naar hun werkgevers toe wanneer deze diegene zijn die ze echt nodig hebben. Vaak gebeurd dit niet en geraken ze daardoor niet aan volk, maar da's hun zaak. De open markt rekent daar op haar manier wel mee af (in tegenstelling tot de staatsbedrijven en diensten die blijkbaar eindeloos mogen voorploeteren met om het even welk personeel).
Vandaag ben ik bij "POPmmm" gaan solliciteren, een vrij grote firma die, naar ik via-via vernam, op zoek ging naar het profiel waar ik zou passen. De vacature was echter nog niet uitgeschreven, mijn spontane aanmelding kwam dan ook op een vrij goed timing zo bleek.
Na een vlot gesprek en een hele uiteenzetting over de job inhoud voelde ik een 'klik' die ik al jaren niet meer had gevoeld.. hier wil ik echt wel werken. Niet alleen dicht bij huis, niet alleen volop mijn branche, maar ook nog eens een bedrijf dat geen cowboy speelt met haar klanten. Gewoon zoals het hoort, georganiseert en vooral doelgericht bezig zonder onrealistische eisen te stellen. Mensen die met beide voeten in de realiteit staan vind je niet zo vaak in deze bedrijfscultuur van "beter, harde, meer" waar vooral veel gepraat wordt.
Ik ben zeer tevreden buiten gestapt bij "POPmmm", na een gesprek waarbij de interviewer ook openlijk zegde van me wel te zien werken op deze job.
Enig probleem is dat men nog meer mensen wil zien alvorens te beslissen (ook logisch ergens, je kan moeilijk de eerte die binnenwandelt aanwerven, ook al heb je er een goed gevoel bij).
Dit zit goed, heel goed, en ik hoop dat het me lukte om dit enthousiasme over te brengen (denk van wel).
Nu bang afwachten of men me deze kans wil geven, want ik heb hier echt ZIN IN.
Vandaag was ik misschien die witter raaf die men zocht :)
En nu begint het bange wachten...
Maar ja, af en toe wordt ge gemotiveerd (of met de realiteit geconfronteerd) en ga je weer aan de slag met zoeken en CV's sturen.
Ik lijk wel iemand die af en toe de negatieve kanten bekijkt van een vacature, maar dat is niet zo. Ik ga steeds open-minded naar een sollicitatie, zelfs al zou ik rationeel gezien op voorhand er zware vragen bij moeten stellen (van sommige job omschrijvingen druipt het af dat er niets van komt, maar ja).
Ik denk dat je zo'n dingen toch steeds de kans moet geven, je weet immers niet wat voor toffe ingesteldheid het bedrijf waar je heen gaat zou kunnen hebben.
Zo ga ik perfect naar een sollicitatie bij een firma die eigenlijk te ver af ligt van waar ik woon, in de hoop of veronderstelling dat er wel een oplossing kan gevonden worden voor dit euvel moest al de rest goed zitten.
Het zijn ten slotte de werkgevers die echt flexibel kunnen zijn naar hun werkgevers toe wanneer deze diegene zijn die ze echt nodig hebben. Vaak gebeurd dit niet en geraken ze daardoor niet aan volk, maar da's hun zaak. De open markt rekent daar op haar manier wel mee af (in tegenstelling tot de staatsbedrijven en diensten die blijkbaar eindeloos mogen voorploeteren met om het even welk personeel).
Vandaag ben ik bij "POPmmm" gaan solliciteren, een vrij grote firma die, naar ik via-via vernam, op zoek ging naar het profiel waar ik zou passen. De vacature was echter nog niet uitgeschreven, mijn spontane aanmelding kwam dan ook op een vrij goed timing zo bleek.
Na een vlot gesprek en een hele uiteenzetting over de job inhoud voelde ik een 'klik' die ik al jaren niet meer had gevoeld.. hier wil ik echt wel werken. Niet alleen dicht bij huis, niet alleen volop mijn branche, maar ook nog eens een bedrijf dat geen cowboy speelt met haar klanten. Gewoon zoals het hoort, georganiseert en vooral doelgericht bezig zonder onrealistische eisen te stellen. Mensen die met beide voeten in de realiteit staan vind je niet zo vaak in deze bedrijfscultuur van "beter, harde, meer" waar vooral veel gepraat wordt.
Ik ben zeer tevreden buiten gestapt bij "POPmmm", na een gesprek waarbij de interviewer ook openlijk zegde van me wel te zien werken op deze job.
Enig probleem is dat men nog meer mensen wil zien alvorens te beslissen (ook logisch ergens, je kan moeilijk de eerte die binnenwandelt aanwerven, ook al heb je er een goed gevoel bij).
Dit zit goed, heel goed, en ik hoop dat het me lukte om dit enthousiasme over te brengen (denk van wel).
Nu bang afwachten of men me deze kans wil geven, want ik heb hier echt ZIN IN.
Vandaag was ik misschien die witter raaf die men zocht :)
En nu begint het bange wachten...
maandag 13 september 2010
telewerken anno 2010
Er zijn zo van die bedrijven waar je dan een perfect sollicitatiegesprek mee hebt, maar waar je dan merkt dat ze eigenlijk niet echt nadenken over wat ze doen.
Ik ging vandaag naar het bedrijf "HopTel" om te luisteren naar wat de baas zoal te vertellen had over een aangeboden job. Blijkt dat HopTel zo'n dik uur rijden (2 uur met de trein!) verwijderd was van mij thuis.
Aangezien ze zelf hun core-business hebben gemaakt van het remote-werken als oplossing bieden aan klanten, dacht ik dat het geen probleem zou zijn om hier enige flexibiliteit te zien gebeuren.
Zo kan je tijd besparen, het mileu een beetje helpen en vooral enorm veel efficienter werken van thuis uit,... of toch voor een paar dagen in de week (want enig contact met collega's blijft gewenst).
Wat bleek? HopTel (zelf een provider van de meest geavanceerde IP-diensten) werkt zelf nog op kantoor met een analoge centrale. Waardoor iedereen ter plekke in Huppeldepup aanwezig moet zijn om zijn/haar werk te kunnen verrichten. Totaal belachelijk in deze tijd. Zeker wanneer je over het hele land en ver daarbuiten wil rekruteren!
Men zou via IP-telephonie en met de nodige eenvoudige technische middelen in heel Europa naar mensen kunnen gaan zoeken, men zou zelfs makkelijker aan geschikt volk geraken.
Maar helaas, HopTel bleek een van die firma's te zijn (zoals zovelen) die aan het "Vlaamse kruidenierkes-syndroom" lijden... niet willen, durven investeren of vooruit denken, niet willen weten van iets nieuws, maar vooral voortploeteren in de natte klei waar ze zijn ontstaan. (Waarschijnlijk omdat de baas er achter de hoek woont). Dezelfde bedrijven die waarschijnlijk bij de vdab gaan klagen dat ze geen 'geschikt' personeel vinden. (geschikt personeel is tegenwoordig: hoog IQ, maar ook niet tè hoog, anders krijgen de bazen schrik, eigen wagen, bruttoloon van 1400 kei cool vinden en perfect 4-talig zijn en liefst 3 bachelors op zak, humoristisch, spontaan, open, discreet, cool, hip, mooi gekleed, knap, sexy, sociaal, politiek-correct en vooral extreem flexibel en als het even kan ook vrijgezel -zodat je niet piept over het werken op onmogelijke uren-).
Nuja,... eens gaan horen kon geen kwaad,... zo weet ik weer dat telewerken in België zo dood is als wat (geen wonder dat er elke dag 250km file staat van allemaal mensen die voor bedrijven werken die hun eigen werknemers vooral tussen 9 en 5 bij hen op kantoor willen hebben rondlopen).
Ik ging vandaag naar het bedrijf "HopTel" om te luisteren naar wat de baas zoal te vertellen had over een aangeboden job. Blijkt dat HopTel zo'n dik uur rijden (2 uur met de trein!) verwijderd was van mij thuis.
Aangezien ze zelf hun core-business hebben gemaakt van het remote-werken als oplossing bieden aan klanten, dacht ik dat het geen probleem zou zijn om hier enige flexibiliteit te zien gebeuren.
Zo kan je tijd besparen, het mileu een beetje helpen en vooral enorm veel efficienter werken van thuis uit,... of toch voor een paar dagen in de week (want enig contact met collega's blijft gewenst).
Wat bleek? HopTel (zelf een provider van de meest geavanceerde IP-diensten) werkt zelf nog op kantoor met een analoge centrale. Waardoor iedereen ter plekke in Huppeldepup aanwezig moet zijn om zijn/haar werk te kunnen verrichten. Totaal belachelijk in deze tijd. Zeker wanneer je over het hele land en ver daarbuiten wil rekruteren!
Men zou via IP-telephonie en met de nodige eenvoudige technische middelen in heel Europa naar mensen kunnen gaan zoeken, men zou zelfs makkelijker aan geschikt volk geraken.
Maar helaas, HopTel bleek een van die firma's te zijn (zoals zovelen) die aan het "Vlaamse kruidenierkes-syndroom" lijden... niet willen, durven investeren of vooruit denken, niet willen weten van iets nieuws, maar vooral voortploeteren in de natte klei waar ze zijn ontstaan. (Waarschijnlijk omdat de baas er achter de hoek woont). Dezelfde bedrijven die waarschijnlijk bij de vdab gaan klagen dat ze geen 'geschikt' personeel vinden. (geschikt personeel is tegenwoordig: hoog IQ, maar ook niet tè hoog, anders krijgen de bazen schrik, eigen wagen, bruttoloon van 1400 kei cool vinden en perfect 4-talig zijn en liefst 3 bachelors op zak, humoristisch, spontaan, open, discreet, cool, hip, mooi gekleed, knap, sexy, sociaal, politiek-correct en vooral extreem flexibel en als het even kan ook vrijgezel -zodat je niet piept over het werken op onmogelijke uren-).
Nuja,... eens gaan horen kon geen kwaad,... zo weet ik weer dat telewerken in België zo dood is als wat (geen wonder dat er elke dag 250km file staat van allemaal mensen die voor bedrijven werken die hun eigen werknemers vooral tussen 9 en 5 bij hen op kantoor willen hebben rondlopen).
woensdag 8 september 2010
woont en werkt in...
Het is al jaren een droom van mij om te kunnen werken en wonen in dezelfde stad of streek. Een totale illusie, zo blijkt. In Antwerpen (die zogenaamde wereldstad) is het zo erg gesteld dat je momenteel geen jobs kan vinden in mijn sector die voldoen aan een paar minimale eisen. (Een normaal loon, voldoende middellen om je taak te kunnen uitvoeren, plaats van tewerkstelling Antwerpen en omgeving, financiëel gezonde firma).
Voorlopig is het zo dat je als Antwerpenaar naar Mechelen, Zuidelijk Brussel of verderop naar Leuven, Gent of zelfs Wallonië moet rijden om nog een job te vinden die in de technische sector ligt.
Wanneer ik zo om me heen kijk, zie ik ook iedereen die in deze sector werkt ofwel de dagelijkse files trotseren op pakweg in Evere, Schaarbeek of Leuven te gaan werken. Het kan toch niet zijn dat er in een stad van om en bij het half miljoen inwoners geen IT/ICT jobs te vinden zijn?
Misschien kijk ik op de verkeerde plaatsen (en samen met mij zowat alle interimbureaus) ofwel is dit een service-stad aan't worden. Waar er nog wel broodjeszaken en auto-garages zijn, maar waar er verder niks ontwikkeling, R&D of technische ondersteuning aanwezig is.
Wanneer je in de onmiddellijke omgeving naar alle jobs en openstaande vacatures zoekt zie je ook alleen maar verkopers voor winkeltjes staan of leerkrachten dwarsfluit en van die dingen.... hier en daar eens een zogenaamde heldesk job, maar deze is dan al snel ontmaskerd als het lezen van scripts naar pissed-off klanten, of iets waar de echte plaats van tewerkstelling ver weg ligt in een andere provincie.
Wat is er mis met een satelietkantoor oprichten in een provincie zoals Antwerpen?
Een groot bedrijf dat zich in Brussel vestigt (uit prestige meestal), kan zich toch perfect een satelietkantoor veroorloven in de provincies waar het haar volk vandaan haalt?
Dit lost een hele reeks problemen op; reistijden, een makkelijkere rekrutering (ja, natuurlijk moet u niet naar Brussel rijden elke dag, we hebben een sattelietkantoor dichtbij huis), minder verzuurde mensen en een positieve impact op het milieu.
Maar blijkbaar is daar geen geld voor, ...
Ik zoek verder, maar Antwerpen lijkt me meer en meer een vacaturewoestijn te worden, waar je blij mag zijn wanneer je als ICT'er nog een baan vindt bij een broodjeszaak om smoskes met kaas en hesp te smeren voor de mensen die snel voor ze naar Brussel rijden nog een klef baguette komen halen voor 's middags.
In ieder geval, wanneer u in de IT/ICT branche werk hebt voor me (je weet nooit moesten er werkgevers meelezen), in Antwerpen werkzaam bent en me een normaal loon kan geven (meer dan mijn uitkering), dan mag u me steeds mailen op het e-mail address hier rechts. Ik kom me graag even voorstellen en het nodige doen om u te overtuigen van mijn kunnen.
Proof me wrong :)
Voorlopig is het zo dat je als Antwerpenaar naar Mechelen, Zuidelijk Brussel of verderop naar Leuven, Gent of zelfs Wallonië moet rijden om nog een job te vinden die in de technische sector ligt.
Wanneer ik zo om me heen kijk, zie ik ook iedereen die in deze sector werkt ofwel de dagelijkse files trotseren op pakweg in Evere, Schaarbeek of Leuven te gaan werken. Het kan toch niet zijn dat er in een stad van om en bij het half miljoen inwoners geen IT/ICT jobs te vinden zijn?
Misschien kijk ik op de verkeerde plaatsen (en samen met mij zowat alle interimbureaus) ofwel is dit een service-stad aan't worden. Waar er nog wel broodjeszaken en auto-garages zijn, maar waar er verder niks ontwikkeling, R&D of technische ondersteuning aanwezig is.
Wanneer je in de onmiddellijke omgeving naar alle jobs en openstaande vacatures zoekt zie je ook alleen maar verkopers voor winkeltjes staan of leerkrachten dwarsfluit en van die dingen.... hier en daar eens een zogenaamde heldesk job, maar deze is dan al snel ontmaskerd als het lezen van scripts naar pissed-off klanten, of iets waar de echte plaats van tewerkstelling ver weg ligt in een andere provincie.
Wat is er mis met een satelietkantoor oprichten in een provincie zoals Antwerpen?
Een groot bedrijf dat zich in Brussel vestigt (uit prestige meestal), kan zich toch perfect een satelietkantoor veroorloven in de provincies waar het haar volk vandaan haalt?
Dit lost een hele reeks problemen op; reistijden, een makkelijkere rekrutering (ja, natuurlijk moet u niet naar Brussel rijden elke dag, we hebben een sattelietkantoor dichtbij huis), minder verzuurde mensen en een positieve impact op het milieu.
Maar blijkbaar is daar geen geld voor, ...
Ik zoek verder, maar Antwerpen lijkt me meer en meer een vacaturewoestijn te worden, waar je blij mag zijn wanneer je als ICT'er nog een baan vindt bij een broodjeszaak om smoskes met kaas en hesp te smeren voor de mensen die snel voor ze naar Brussel rijden nog een klef baguette komen halen voor 's middags.
In ieder geval, wanneer u in de IT/ICT branche werk hebt voor me (je weet nooit moesten er werkgevers meelezen), in Antwerpen werkzaam bent en me een normaal loon kan geven (meer dan mijn uitkering), dan mag u me steeds mailen op het e-mail address hier rechts. Ik kom me graag even voorstellen en het nodige doen om u te overtuigen van mijn kunnen.
Proof me wrong :)
dinsdag 7 september 2010
Half werk
(vervolg op gisteren)
Het tweede bedrijf waar ik ging solliciteren was "Koepelvzw". Een soort van softe-sector cultuur-achtig iets waar mensen in blitse t-shirts rondlopen, dromenvangers op hun binnenplaats hangen en politiek correct zijn tot een kunstvorm hebben verheven. Nu ja, ik wil wel bij zulke mensen werken, het was tenslotte dicht bij huis en het leek me best te combineren met nuttige zaken in mijn vrije tijd.
Koepelvzw vroeg in de advertentie om stipt op tijd te zijn, want ze deden deze sollicitatieronde maar één maal. Ik was dus tot op de seconde op tijd.
Zulke strikte manier van werken (vooral het éénmalig examen is onbegrijpelijk wanneer je op zoek bent naar een profiel waarbij je zo veel flexibiliteit en veelzijdigheid eist, maar het kon erger). Ieder hun manier van aan volk geraken zeker? Ik moest dus een heus examen afleggen, ...iets wat ik altijd fijn vind wanneer het goed is opgesteld.
Ik zette me neer in een zaaltje dat vooral diende om aftandse laptops aan een projector te hangen om vervolgens de zaal te vervelen met powerpoint slides en weeë theegeur.
De kandidaten, zes in totaal, drie vrouwen -waarvan er ééntje duidelijk een slechte champignon had gegeten ofwel een zware zenuwaandoening had - en drie jongens waarvan twee death-metal types en ikzelf.
We kregen een paar stencils voor onze neus met daarbij een balpen. We moesten een reeks vragen beantwoorden, iets wat voor een technische job nogal ongebruikelijk is om op papier te doen, techies en mooi leesbaar handschrift gaan nu eenmaal niet samen, zeker niet wanneer je ruim twee uur zou moeten zitten pennen!
De vragen hadden ook een tweede praktische luik, waarbij er vooral voorbeelden werden aangehaald en men ging peilen naar je kennis op dat vakgebied. Ook web-building en beheer van servers kwam aan bod.
De eerste helf waren netwerk-gerelateerde vragen. Waarna de rest vooral over programmatie en database onderhoud ging. Het probleem is dat ik geen programmeur ben,... ik haat programmeren aangezien dat een bepaalde robot-achtige manier van sequentiëel denken vergt die mij kompleet vreemd is. Met de beste wil van de wereld, verder dan een .bat file kom ik niet. Programmeren is voor mensen die daar aanleg voor hebben en met lijnen code hun geluk bij elkaar schrijven.
Het netwerk-gedeelte ligt me meer (zeker) en werd danook vlotjes ingevuld, met daarbij ook een reeks voorbeelden en wat extra uitleg, daarna bij de praktische vragen deed ik hetzelfde.
Ik gaf even later het stapeltje bladen af en vertelde hen dat ik eigenlijk een netwerkbeheer-achtige job in hun vacature had gezien, met een minimaal stuk programmeerwerk erbij, en niet omgekeerd gezien het aantal vragen uit het tweede gedeelte.
De vrouw keek me aan met domme vragende ogen en vertelde me dat ze niks wist van "computers enzo".
Ze had dus enkel de blaadjes op tafel gelegd en de IT'er in kwestie die het had opgesteld "was er niet".
Lees: ze hadden enkel vragen bij elkaar geGoogle'ed om vervolgens voor een magere halftijdse job een administrator van hun netwerk te hebben, die EN kan programmeren, web-builden en netwerk-oplossingen kon aanbieden. Ik stak de balpen die bij het examen hoorde in mijn zak, bij wijze van vergoeding voor de verloren tijd.
Ik keek even opnieuw in het zaaltje waar de twee death-metal gasten over een papier gebogen zaten nee te knikken en de vrouwen ijverig de programmatievragen waren aan het invullen. Nu ja, MySQl-queries schrijven met balpen op een blad papier is op zich al een bezigheid, laat ons zeggen dat het niet echt voor mij is weggelegd.
Ik wenste hen veel geluk en success met het vinden van deze witte raaf, die dus voor een halftijdse job (en verloning + bijpassing van de dop) ging programmeren, web-builden en netwerkshit oplossen (inclusief het configureren van een boel firewalls overal te lande).
Je kan er zeker van zijn dat ze deze zulke persoon niet vinden... mensen die al deze taken goed kunnen, komen niet voor een halftijdse job werken in de culturele sector, ikzelf inkluis. Er zijn er ook niet veel die überhaupt die combinatie van kennis in zich hebben... programmeren of netwerken opbouwen is een andere wereld.
Jammer dat men er geen twee jobs van maakt,... een netwerk kant en een programming kant, maar daar was dan weer geen budget voor vrees ik.
Ik ging de deur uit en zag een van de medewerkers op een terrasje zitten aan de overkant. Vriendelijk als altijd knikte ik een goeiedag en wandelde naar huis.
Men ging me nog iets laten weten.
Waarschijnlijk een mededeling dat ze toch voor iemand met meer 'database ervaring' hebben gekozen.
Zo binnen een maand ofzo voorspel ik dat er ofwel database problemen zijn bij Koeplvzw, ofwel netwerkshit. Laat ons hopen dat overuren betaald worden voor diegene die deze job krijgt.
Het tweede bedrijf waar ik ging solliciteren was "Koepelvzw". Een soort van softe-sector cultuur-achtig iets waar mensen in blitse t-shirts rondlopen, dromenvangers op hun binnenplaats hangen en politiek correct zijn tot een kunstvorm hebben verheven. Nu ja, ik wil wel bij zulke mensen werken, het was tenslotte dicht bij huis en het leek me best te combineren met nuttige zaken in mijn vrije tijd.
Koepelvzw vroeg in de advertentie om stipt op tijd te zijn, want ze deden deze sollicitatieronde maar één maal. Ik was dus tot op de seconde op tijd.
Zulke strikte manier van werken (vooral het éénmalig examen is onbegrijpelijk wanneer je op zoek bent naar een profiel waarbij je zo veel flexibiliteit en veelzijdigheid eist, maar het kon erger). Ieder hun manier van aan volk geraken zeker? Ik moest dus een heus examen afleggen, ...iets wat ik altijd fijn vind wanneer het goed is opgesteld.
Ik zette me neer in een zaaltje dat vooral diende om aftandse laptops aan een projector te hangen om vervolgens de zaal te vervelen met powerpoint slides en weeë theegeur.
De kandidaten, zes in totaal, drie vrouwen -waarvan er ééntje duidelijk een slechte champignon had gegeten ofwel een zware zenuwaandoening had - en drie jongens waarvan twee death-metal types en ikzelf.
We kregen een paar stencils voor onze neus met daarbij een balpen. We moesten een reeks vragen beantwoorden, iets wat voor een technische job nogal ongebruikelijk is om op papier te doen, techies en mooi leesbaar handschrift gaan nu eenmaal niet samen, zeker niet wanneer je ruim twee uur zou moeten zitten pennen!
De vragen hadden ook een tweede praktische luik, waarbij er vooral voorbeelden werden aangehaald en men ging peilen naar je kennis op dat vakgebied. Ook web-building en beheer van servers kwam aan bod.
De eerste helf waren netwerk-gerelateerde vragen. Waarna de rest vooral over programmatie en database onderhoud ging. Het probleem is dat ik geen programmeur ben,... ik haat programmeren aangezien dat een bepaalde robot-achtige manier van sequentiëel denken vergt die mij kompleet vreemd is. Met de beste wil van de wereld, verder dan een .bat file kom ik niet. Programmeren is voor mensen die daar aanleg voor hebben en met lijnen code hun geluk bij elkaar schrijven.
Het netwerk-gedeelte ligt me meer (zeker) en werd danook vlotjes ingevuld, met daarbij ook een reeks voorbeelden en wat extra uitleg, daarna bij de praktische vragen deed ik hetzelfde.
Ik gaf even later het stapeltje bladen af en vertelde hen dat ik eigenlijk een netwerkbeheer-achtige job in hun vacature had gezien, met een minimaal stuk programmeerwerk erbij, en niet omgekeerd gezien het aantal vragen uit het tweede gedeelte.
De vrouw keek me aan met domme vragende ogen en vertelde me dat ze niks wist van "computers enzo".
Ze had dus enkel de blaadjes op tafel gelegd en de IT'er in kwestie die het had opgesteld "was er niet".
Lees: ze hadden enkel vragen bij elkaar geGoogle'ed om vervolgens voor een magere halftijdse job een administrator van hun netwerk te hebben, die EN kan programmeren, web-builden en netwerk-oplossingen kon aanbieden. Ik stak de balpen die bij het examen hoorde in mijn zak, bij wijze van vergoeding voor de verloren tijd.
Ik keek even opnieuw in het zaaltje waar de twee death-metal gasten over een papier gebogen zaten nee te knikken en de vrouwen ijverig de programmatievragen waren aan het invullen. Nu ja, MySQl-queries schrijven met balpen op een blad papier is op zich al een bezigheid, laat ons zeggen dat het niet echt voor mij is weggelegd.
Ik wenste hen veel geluk en success met het vinden van deze witte raaf, die dus voor een halftijdse job (en verloning + bijpassing van de dop) ging programmeren, web-builden en netwerkshit oplossen (inclusief het configureren van een boel firewalls overal te lande).
Je kan er zeker van zijn dat ze deze zulke persoon niet vinden... mensen die al deze taken goed kunnen, komen niet voor een halftijdse job werken in de culturele sector, ikzelf inkluis. Er zijn er ook niet veel die überhaupt die combinatie van kennis in zich hebben... programmeren of netwerken opbouwen is een andere wereld.
Jammer dat men er geen twee jobs van maakt,... een netwerk kant en een programming kant, maar daar was dan weer geen budget voor vrees ik.
Ik ging de deur uit en zag een van de medewerkers op een terrasje zitten aan de overkant. Vriendelijk als altijd knikte ik een goeiedag en wandelde naar huis.
Men ging me nog iets laten weten.
Waarschijnlijk een mededeling dat ze toch voor iemand met meer 'database ervaring' hebben gekozen.
Zo binnen een maand ofzo voorspel ik dat er ofwel database problemen zijn bij Koeplvzw, ofwel netwerkshit. Laat ons hopen dat overuren betaald worden voor diegene die deze job krijgt.
maandag 6 september 2010
Beloftes.inc
De voorbije week was het druk. Niet alleen is de warme luie zomer voorbij, ook de nodige HR-diensten zijn opnieuw aan het werk gegaan. Het mooie hieraan is dat ik opnieuw wordt uitgenodigd voor een gesprek en/of sollicitatie af en toe.
Wat me doet denken aan wat er dan gebeurd met al die CV's die een werkloze stuurt in de juli en augustus maanden. Ik denk dat er die periode nogal veel de prullemand in gaat, terwijl men naar vakantiekiekjes kijkt op elkaars facebook en ijslollies eet.
Allereerst was er het bedrijf "Boxmovers". Ze nodigden me uit met de melding dat mijn CV helemaal pastte in wat ze zochten. Je moet het ijzers smeden wanneer het heet is, dus ik ging de volgende morgen (met propere onderbroek en ditto hemd) naar hun vestiging in *censuur*.
Ik had er een gesprek dat vrij vlot verliep, al moet ik zeggen dat de drie personen die ik voor me kreeg alledrie nogal weinig van mijn CV af wisten, er werd bijgevolg al geen al te diepe technische vragen gesteld, ook werd er niet ingegaan op mijn ervaring bij de een of andere firma die op mijn CV vermeld stond (iets dat toch altijd aan bod komt niet?).
Maar ok, ik was al blij dat ik niet opnieuw half het gedichtje van altijd moest afdreunen, over mijn scholing, eerste werkervaringen en latere tewerkstelling. Nee, deze luitjes waren er kortgeknipt en gladgestreken even vrolijk overheen aan het babbelen.
Wat ze wel wilden weten is of ik goed besefte dat deze job eigelijk niet technisch was. Nu ja, ik wist wel dat er ook non-techie aspecten aan verboden waren, maar dat er helemaal niks bij kwam zien leek me raar.
Ze legden uit hoe ik zou instaan voor een soort van klachtendienst te leiden. Iets wat een managerstaak is eigenlijk. Op zich geen onaantrekkelijke gedacht om een team te leiden, zeker als er voor deze stress een juiste verloning bij komt kijken. Maar de Boxmovers jongens gingen iets verder... ze lieten me in de waan dat ik de geknipte kandidaat was, tot helemaal op't einde van het gesprek ze langst hun neus weg vroegen of ik het zag zitten om 'een tijdje' als gewone medewerker op de klachtendienst te werken.
Bij zulke uitspraak moet je meteen alle alarmknoppen en -bellen bij jezelf als sollicitant laten afgaan. Bedrijven die eerst je CV nauwelijks lezen, dan een vrolijk praatje (en beloftes) maken om vervolgens je in feite een hele andere job voor te stellen, zijn meestal aan het liegen.
Die 'meestal' kan je gerust interpreteren als 99,999% van de gevallen. Dat 'een tijdje' als definitief, of tot je met een inzinking afgevoerd wordt.
Ik zette mijn glimlach-modus in en zei dat ik er op zich er geen probleem mee had om in het team onderaan de ladder te beginnen om vervolgens het te leiden, zei het dat deze inloopperiode beperkt was in tijd.
Daarna kwamen er drie verschillende tijdsframes naar voren, 'een paar weken', 'een half jaar' en 'een jaar ofzo'.
Kijk beste lezer/sollicitant, ... alles wat je op dag één op een nieuwe job niet op papier in je handen hebt van verloning, voordelen, taakverdeling, verantwoordelijkheden, auto, materiaal, ondersteuning,... zal je nooit krijgen. Wat je op dag één niet hebt, heb je nooit.
Ik heb in mijn x-aantal jaren carrière nog nooit geweten dat een bedrijf een belofte die gemaakt werd op een sollicitatie na kwam. Nog nooit... tenzij deze zeer duidelijk op papier stond en er geen weg naast was (en dan nog,...).
Boxmovers wilde me dus gewoon inschakelen als medewerker om alle shit, klachten en rommel op te vangen, met de nodige stress en bijbehorende lage verloning vandien (ah ja, want je krijgt pas de managers-verloning wanneer je echt de functie uitoefent en niet wanneer je in -ehem- opleiding bent).
Wanneer je zulk contract tekent zit je dus elke maand te zeuren bij je baas over wanneer je eindelijk het team mag leiden, waarna je waarschijnlijk wordt afgewimpeld met allerlei excuses (het team is niet volledig, het gaat nu niet wan xyz is met vakantie)...
Vandaag kwam ik heel toevallig een vriend van me tegen die bij Boxmovers had gewerkt, ook in de val was gelokt destijds en ja had gezegd op zulke deal. Ze beloofden hem twee jaar verbetering, leiding, beter loon,... maar hij heeft uiteindelijk na een instorting en zenuwinzinking zijn ontslag gegeven.
Laat je dus niet vangen door zulke firma's... leg alles op papier vast,... want hoe meer ze beloven, hoe harder je gekloot bent meestal. Jammer voor de bedrijven die het wel echt menen, maar het risico is te groot op een echte door en door klote job.
Wat me doet denken aan wat er dan gebeurd met al die CV's die een werkloze stuurt in de juli en augustus maanden. Ik denk dat er die periode nogal veel de prullemand in gaat, terwijl men naar vakantiekiekjes kijkt op elkaars facebook en ijslollies eet.
Allereerst was er het bedrijf "Boxmovers". Ze nodigden me uit met de melding dat mijn CV helemaal pastte in wat ze zochten. Je moet het ijzers smeden wanneer het heet is, dus ik ging de volgende morgen (met propere onderbroek en ditto hemd) naar hun vestiging in *censuur*.
Ik had er een gesprek dat vrij vlot verliep, al moet ik zeggen dat de drie personen die ik voor me kreeg alledrie nogal weinig van mijn CV af wisten, er werd bijgevolg al geen al te diepe technische vragen gesteld, ook werd er niet ingegaan op mijn ervaring bij de een of andere firma die op mijn CV vermeld stond (iets dat toch altijd aan bod komt niet?).
Maar ok, ik was al blij dat ik niet opnieuw half het gedichtje van altijd moest afdreunen, over mijn scholing, eerste werkervaringen en latere tewerkstelling. Nee, deze luitjes waren er kortgeknipt en gladgestreken even vrolijk overheen aan het babbelen.
Wat ze wel wilden weten is of ik goed besefte dat deze job eigelijk niet technisch was. Nu ja, ik wist wel dat er ook non-techie aspecten aan verboden waren, maar dat er helemaal niks bij kwam zien leek me raar.
Ze legden uit hoe ik zou instaan voor een soort van klachtendienst te leiden. Iets wat een managerstaak is eigenlijk. Op zich geen onaantrekkelijke gedacht om een team te leiden, zeker als er voor deze stress een juiste verloning bij komt kijken. Maar de Boxmovers jongens gingen iets verder... ze lieten me in de waan dat ik de geknipte kandidaat was, tot helemaal op't einde van het gesprek ze langst hun neus weg vroegen of ik het zag zitten om 'een tijdje' als gewone medewerker op de klachtendienst te werken.
Bij zulke uitspraak moet je meteen alle alarmknoppen en -bellen bij jezelf als sollicitant laten afgaan. Bedrijven die eerst je CV nauwelijks lezen, dan een vrolijk praatje (en beloftes) maken om vervolgens je in feite een hele andere job voor te stellen, zijn meestal aan het liegen.
Die 'meestal' kan je gerust interpreteren als 99,999% van de gevallen. Dat 'een tijdje' als definitief, of tot je met een inzinking afgevoerd wordt.
Ik zette mijn glimlach-modus in en zei dat ik er op zich er geen probleem mee had om in het team onderaan de ladder te beginnen om vervolgens het te leiden, zei het dat deze inloopperiode beperkt was in tijd.
Daarna kwamen er drie verschillende tijdsframes naar voren, 'een paar weken', 'een half jaar' en 'een jaar ofzo'.
Kijk beste lezer/sollicitant, ... alles wat je op dag één op een nieuwe job niet op papier in je handen hebt van verloning, voordelen, taakverdeling, verantwoordelijkheden, auto, materiaal, ondersteuning,... zal je nooit krijgen. Wat je op dag één niet hebt, heb je nooit.
Ik heb in mijn x-aantal jaren carrière nog nooit geweten dat een bedrijf een belofte die gemaakt werd op een sollicitatie na kwam. Nog nooit... tenzij deze zeer duidelijk op papier stond en er geen weg naast was (en dan nog,...).
Boxmovers wilde me dus gewoon inschakelen als medewerker om alle shit, klachten en rommel op te vangen, met de nodige stress en bijbehorende lage verloning vandien (ah ja, want je krijgt pas de managers-verloning wanneer je echt de functie uitoefent en niet wanneer je in -ehem- opleiding bent).
Wanneer je zulk contract tekent zit je dus elke maand te zeuren bij je baas over wanneer je eindelijk het team mag leiden, waarna je waarschijnlijk wordt afgewimpeld met allerlei excuses (het team is niet volledig, het gaat nu niet wan xyz is met vakantie)...
Vandaag kwam ik heel toevallig een vriend van me tegen die bij Boxmovers had gewerkt, ook in de val was gelokt destijds en ja had gezegd op zulke deal. Ze beloofden hem twee jaar verbetering, leiding, beter loon,... maar hij heeft uiteindelijk na een instorting en zenuwinzinking zijn ontslag gegeven.
Laat je dus niet vangen door zulke firma's... leg alles op papier vast,... want hoe meer ze beloven, hoe harder je gekloot bent meestal. Jammer voor de bedrijven die het wel echt menen, maar het risico is te groot op een echte door en door klote job.
woensdag 1 september 2010
September
Sinds ik als werkloze ook wel eens tijdens de kantooruren buiten kom, heb ik nog nooit zoveel mensen met sikjes en bakfietsen gezien in de straten.
Om een of andere reden zijn mensen die een 'slim' sikje laten groeien, zich op croc's of sandalen voortbewegen en hun kindjes met een bakfiets naar school doen (met een draagtas waar vermoedelijk een hippe computer in zit om de nek) altijd in het straatbeeld wanneer andere mensen aan het werk zijn.
Ik sta dan in de supermarkt bijvoorbeeld aan te schuiven en zie dan zo'n nieuwe man achtige kerel een pak eieren kopen, eco-wasmiddelen en gekleurde servieten. Waarna hij alles op zijn fiets laadt en midden op de rijbaan naar huis fietst.
Er is zo'n soort onder-economie merk ik nu, waar er opvallend veel mensen in rondlopen tijdens de werkuren, en waar blijkbaar geld toch geen probleem voor is.
Ik heb het hier ook nog over andere figuren dan hetgeen ik kan omschrijven als vaste klanten van de hippe computerwinkel met fruitlogo, er zijn er anderen. Zoals de obligatoire zatte huisvrouw die daarnet voor me in de rij stond bij de grote vrolijke supermarkt (dank u Paul Mennes:), ze had lange tressen vettig haar in haar gesich hangen, droeg een hippierok -dat kon ik zien aan de zelf opgeborduurde kraaltjes- en betaalde met alle bronskleurige munten die ze in haar portefeuille kon vinden. Het mens kocht in hoofdzaak flesjes trappistenbier, het geen ze waarschijnlijk al op de parking openmaakte en zo snel mogelijk leegdronk bij wijze van ontbijt.
Werkende mensen missen dit allemaal,... ze gaan 's ochtends naar hun plek van tewerkstelling en komen dan terug als al deze ondergrondse-economie mensen al lang terug joints roken en naar 'Blokken' zitten te staren.
Ik wil niet weten hoeveel zatte huisvrouwen (als je ze die naam nog kan geven) er op die manier rondzwalpen, al dan niet per auto, zich om niets of niemand bekommeren buiten hun eigen drank en uitkering. Deze mensen hebben geen werk nodig, maar een ijzeren hand.
Ik hoor niet bij deze mensen,... ik betaal er allemaal wel mee voor hoor, maar laat me er alsjeblieft niet tussen lopen. Ze confronteren me te erg met het feit dat ik werkloos ben en dat deze wereld een dringende nood heeft aan efficiënte begeleiding voor allerlei afvalligen.
Om een of andere reden zijn mensen die een 'slim' sikje laten groeien, zich op croc's of sandalen voortbewegen en hun kindjes met een bakfiets naar school doen (met een draagtas waar vermoedelijk een hippe computer in zit om de nek) altijd in het straatbeeld wanneer andere mensen aan het werk zijn.
Ik sta dan in de supermarkt bijvoorbeeld aan te schuiven en zie dan zo'n nieuwe man achtige kerel een pak eieren kopen, eco-wasmiddelen en gekleurde servieten. Waarna hij alles op zijn fiets laadt en midden op de rijbaan naar huis fietst.
Er is zo'n soort onder-economie merk ik nu, waar er opvallend veel mensen in rondlopen tijdens de werkuren, en waar blijkbaar geld toch geen probleem voor is.
Ik heb het hier ook nog over andere figuren dan hetgeen ik kan omschrijven als vaste klanten van de hippe computerwinkel met fruitlogo, er zijn er anderen. Zoals de obligatoire zatte huisvrouw die daarnet voor me in de rij stond bij de grote vrolijke supermarkt (dank u Paul Mennes:), ze had lange tressen vettig haar in haar gesich hangen, droeg een hippierok -dat kon ik zien aan de zelf opgeborduurde kraaltjes- en betaalde met alle bronskleurige munten die ze in haar portefeuille kon vinden. Het mens kocht in hoofdzaak flesjes trappistenbier, het geen ze waarschijnlijk al op de parking openmaakte en zo snel mogelijk leegdronk bij wijze van ontbijt.
Werkende mensen missen dit allemaal,... ze gaan 's ochtends naar hun plek van tewerkstelling en komen dan terug als al deze ondergrondse-economie mensen al lang terug joints roken en naar 'Blokken' zitten te staren.
Ik wil niet weten hoeveel zatte huisvrouwen (als je ze die naam nog kan geven) er op die manier rondzwalpen, al dan niet per auto, zich om niets of niemand bekommeren buiten hun eigen drank en uitkering. Deze mensen hebben geen werk nodig, maar een ijzeren hand.
Ik hoor niet bij deze mensen,... ik betaal er allemaal wel mee voor hoor, maar laat me er alsjeblieft niet tussen lopen. Ze confronteren me te erg met het feit dat ik werkloos ben en dat deze wereld een dringende nood heeft aan efficiënte begeleiding voor allerlei afvalligen.