Hoe langer je werkloos bent, hoe minder kans er is dat je nog enigszins overkomt als iemand die wil werken voor een mogelijke werkgever. Aan de andere kant is ook een feit dat je als jobhopper wordt bestempeld wanneer je de eerste de beste job aanneemt (die vaak dan tegenslaat) om daarna weer verder te hoppen.
Wanneer je gaat solliciteren is het dus belangrijk om een stabiele werkomgeving te vinden, maar tegelijk de zoektocht niet te lang te laten aanslepen. Een drietal maanden is een goed richtcijfer, maar vanaf dan wordt het 'tricky'.
De laatste dagen heb vooral veel gebeld, met mensen van interimkantoren, selectiebureau's en verschillende bedrijven. Inmiddels zijn er een paar kandidaten opgedoken waar ik het gevoel bij krijg dat het kan lukken.
Er zijn ook bedrijven die volledig de mist in gaan. Bij een grote overkoepelende organisatie van interimkantoren zocht men een IT'er, maar men is daar zelfs te laf om op een e-mail of telefoon te antwoorden. Hoewel ze me 'zeker iets gingen laten weten deze week', een maand geleden, is het zo dat ze zich wegstoppen en zelfs niet willen zeggen waarom ik eventueel niet in aanmerking kom.
Vandaag een zeer goed gesprek gehad met een kleinere lokale firma die goed aan het groeien is, morgen zou ik meer weten... eens benieuwd of deze mensen wel hun woord houden.
donderdag 21 oktober 2010
vrijdag 15 oktober 2010
frustratie
Het is frustrerend om te zien hoe je keer op keer een onbeleefd, of helemaal gèèn antwoord krijgt van bedrijven en instellingen. Zo stilaan vormt het beeld van de arbeidsmarkt bij mij, dat er mensen zijn die andere mensen aan het werk schijnen te willen helpen maar verder niet veel uitvreten.
De bedrijven zijn zogenaamd op zoek naar geschikte werknemers, maar de effort die ze stoppen in deze te vinden wordt meestal toevertrouwd aan werknemers die het geen zak kan schelen. Het is een soort have's and have-not's systeem. Waarbe de have's totaal nul komma nul raakvlak hebben met 'de rest'.
De echt goede banen worden wel onder de have's verdeeld, want zulke goede vacatures ga je natuurlijk niet te grabbel gooien op een jobsite of de vdabvuilvergaarbak. De overschot (nadat de neefjes, oude schoolkameraden en familie op gesprek zijn geweest) is voor de 'rest'.
Dit zijn danook vacatures waar men geenerlij moeite doet om het aantrekkelijk te maken, op onmogenlijke plaatsen liggen of totaal onderbetaald worden.
De have-not's moge hier uit 'kiezen', en worden dan na een paar maanden (of na enig gemor of kritiek) vervangen door nog meer meegaande pipo's.
Dat is het zo'n beetje. Ik kijk dan naar al die snoetjes achter die balies en buro's op interimkantoren en HR-departementen en hoop dat ze ooit hezelfde meemaken. Want ooit zal het lachen hen vergaan en gaan ze misschien doorkrijgen dat de vacatures niet kunnen ingevuld worden door de ideale perfecte witte raaf. Misschien moeten ze zich eens afvragen wie hen eigenlijk betaalt, wie er voor zorgt dat ze hun bakfietsen, kinderkleren en huis kunnen betalen... en of deze geldschieters blijven poen pompen in mensen die zitten zoeken naar arbeidskrachten op een manier waar het er vooral op aan komt van zelf 'bezig te blijven'.
Want één ding is zeker, van al die mensen, in al die kantoortjes, waar ik mee te maken krijg is er nauwelijks één op vijf echt bezig met de taak. De rest luistert naar kleffe radiozenders, klikken rond op facebook en zitten lege telefoongesprekken te voeren op kosten van hun baas.
Over tien à vijftien jaar bestaan zulke jobs niet meer... dan zijn ze vervangen door efficiëntie, AI's en vooral door bedrijven die zelf het heft in handen hebben genomen en mensen opleiden van A tot Z, in plaats van te rekenen op een krottig onderwijssyteem en een onpersoonlijke lege bediendoos van ambtenaren.
De bedrijven zijn zogenaamd op zoek naar geschikte werknemers, maar de effort die ze stoppen in deze te vinden wordt meestal toevertrouwd aan werknemers die het geen zak kan schelen. Het is een soort have's and have-not's systeem. Waarbe de have's totaal nul komma nul raakvlak hebben met 'de rest'.
De echt goede banen worden wel onder de have's verdeeld, want zulke goede vacatures ga je natuurlijk niet te grabbel gooien op een jobsite of de vdab
Dit zijn danook vacatures waar men geenerlij moeite doet om het aantrekkelijk te maken, op onmogenlijke plaatsen liggen of totaal onderbetaald worden.
De have-not's moge hier uit 'kiezen', en worden dan na een paar maanden (of na enig gemor of kritiek) vervangen door nog meer meegaande pipo's.
Dat is het zo'n beetje. Ik kijk dan naar al die snoetjes achter die balies en buro's op interimkantoren en HR-departementen en hoop dat ze ooit hezelfde meemaken. Want ooit zal het lachen hen vergaan en gaan ze misschien doorkrijgen dat de vacatures niet kunnen ingevuld worden door de ideale perfecte witte raaf. Misschien moeten ze zich eens afvragen wie hen eigenlijk betaalt, wie er voor zorgt dat ze hun bakfietsen, kinderkleren en huis kunnen betalen... en of deze geldschieters blijven poen pompen in mensen die zitten zoeken naar arbeidskrachten op een manier waar het er vooral op aan komt van zelf 'bezig te blijven'.
Want één ding is zeker, van al die mensen, in al die kantoortjes, waar ik mee te maken krijg is er nauwelijks één op vijf echt bezig met de taak. De rest luistert naar kleffe radiozenders, klikken rond op facebook en zitten lege telefoongesprekken te voeren op kosten van hun baas.
Over tien à vijftien jaar bestaan zulke jobs niet meer... dan zijn ze vervangen door efficiëntie, AI's en vooral door bedrijven die zelf het heft in handen hebben genomen en mensen opleiden van A tot Z, in plaats van te rekenen op een krottig onderwijssyteem en een onpersoonlijke lege bediendoos van ambtenaren.
woensdag 13 oktober 2010
Antwoorden is moeilijk
Werkende mensen lijken vaak in een ander universum te leven dan werkzoekenen. Vooralen mensen die moeten recruteren (en tegelijkertijd hun echte taak verder volbrengen) zijn meestal niet echt bezig met de kandidaat-werknemers. De tijd en de zin om te antwoorden zit er, begrijpelijk, niet altijd in.
Het is al langer geweten dat veel bedrijven niet eens de moeite nemen om eender welke vorm van antwoord te sturen op een sollicitatie, maar vooral nadat je op gesprek bent geweest is de feedback tegenwoordig ronduit onbeleefd of onbestaande (een klein verschil in mijn opinie).
Een wetsvoorstel om bedrijven boetes te laten betalen voor elke niet beantwoordde sollicitatiebrief is op zich een goed idee (zie link) maar deze maatregel zou, eens doorgevoerd, ook zijn doel voorbij schieten zolang de mentaliteit niet veranderd vrees ik.
Het probleem is niet zozeer het niet-antwoorden op zich, maar de totale onverschilligheid en gebrek aan voeling met de werkende mensen. Iets dat vroeg of laat het bedrijf zelf ook moet beginnen schaden.
Men kan dan om weer typsich belgisch "in orde te zijn op papier" er weer voor zorgen dat men wel een antwoord stuurt, maar verder laat men mensen gewoon stikken.
Sprekend bijvoorbeeld, is de manier waarop men na een gesprek de sollicitant er van verzekerd 'iets te laten weten', waarna er soms weken totaal geent teken van leven volgt.
In enkele gevallen moest ik zelfs via-via de telefoonnummer te pakken krijgen van de eigenlijke baas om te vernemen wat er nu eigenlijk met mijn sollicitatie was gebeurd. In vele gevallen is er door gebrek aan interne communicatie, interesse of personeel niets mee gebeurd en blijft de al dan niet positieve feedback ergens in een mailbox zitten - ongeopend.
Tegelijkertijd klagen vele bedrijven steen en been dat ze geen geschikt personeel vinden. Misschien kunnen ze in hun (op z'n minst even moeilijke zoektocht dan de mijne) eens starten met hun recrutering vlotter te laten lopen. Je 'intake' laten leiden door mensen die eigenlijk niet weten voor welke functies er sollicitanten komen, is bijvoorbeeld een veel voorkomende fout, alsook het totale gebrek aan elementaire beleefdheid.
Misschien zou het handig zijn om de VDAB een handje te helpen in hun speurtocht naar bedrijven die zich niet aan de regels houden, door een lijst met zulke bedrijven bij te houden.
Werkzoekenden kunnen dan hun ervaringen delen met anderen, om te voorkomen dat je tijd en energie stopt in een bedrijf dat duidelijk niet echt op zoek is naar mensen maar eerder hun HR personeel (of omhooggeparachuteerde mislukte juriste uit de familie van de baas) een zekere bezigheidstherapie te geven. Want vaak lijkt het er op dat deze afdelingen bevolkt worden door verveelde huisvrouwen.
Professionalisme is er best nog wel bij grotere (en vooral buitenlandse) bedrijven, maar het begint schaars te worden. Meestel krijg je op acht van de tien sollicitaties geen antwoord, en na een gesprek is er zo'n vier op de tien die niks meer laten horen (zelfs geen "We moeten u niet" op je voicemail).
Het zegt ook veel over die bedrijven zelf uiteraard. Hun produkten en diensten zijn vaak van een zelfde kwaliteit dan hun antwoorden.
Misschien kunnen werkzoekenden dit heel concreet maken door een anonieme lijst online te zetten met zulke firma's. Gewoon een blog maken, of een lijst online zetten via pastehtml.com is genoeg. Zorg ervoor dat het te vinden is en zet er tegelijk datums en referenties bij zodat iedereen weet over welke firma het gaat.
Wie mee wil werken kan altijd een mailtje sturen.
Het is al langer geweten dat veel bedrijven niet eens de moeite nemen om eender welke vorm van antwoord te sturen op een sollicitatie, maar vooral nadat je op gesprek bent geweest is de feedback tegenwoordig ronduit onbeleefd of onbestaande (een klein verschil in mijn opinie).
Een wetsvoorstel om bedrijven boetes te laten betalen voor elke niet beantwoordde sollicitatiebrief is op zich een goed idee (zie link) maar deze maatregel zou, eens doorgevoerd, ook zijn doel voorbij schieten zolang de mentaliteit niet veranderd vrees ik.
Het probleem is niet zozeer het niet-antwoorden op zich, maar de totale onverschilligheid en gebrek aan voeling met de werkende mensen. Iets dat vroeg of laat het bedrijf zelf ook moet beginnen schaden.
Men kan dan om weer typsich belgisch "in orde te zijn op papier" er weer voor zorgen dat men wel een antwoord stuurt, maar verder laat men mensen gewoon stikken.
Sprekend bijvoorbeeld, is de manier waarop men na een gesprek de sollicitant er van verzekerd 'iets te laten weten', waarna er soms weken totaal geent teken van leven volgt.
In enkele gevallen moest ik zelfs via-via de telefoonnummer te pakken krijgen van de eigenlijke baas om te vernemen wat er nu eigenlijk met mijn sollicitatie was gebeurd. In vele gevallen is er door gebrek aan interne communicatie, interesse of personeel niets mee gebeurd en blijft de al dan niet positieve feedback ergens in een mailbox zitten - ongeopend.
Tegelijkertijd klagen vele bedrijven steen en been dat ze geen geschikt personeel vinden. Misschien kunnen ze in hun (op z'n minst even moeilijke zoektocht dan de mijne) eens starten met hun recrutering vlotter te laten lopen. Je 'intake' laten leiden door mensen die eigenlijk niet weten voor welke functies er sollicitanten komen, is bijvoorbeeld een veel voorkomende fout, alsook het totale gebrek aan elementaire beleefdheid.
Misschien zou het handig zijn om de VDAB een handje te helpen in hun speurtocht naar bedrijven die zich niet aan de regels houden, door een lijst met zulke bedrijven bij te houden.
Werkzoekenden kunnen dan hun ervaringen delen met anderen, om te voorkomen dat je tijd en energie stopt in een bedrijf dat duidelijk niet echt op zoek is naar mensen maar eerder hun HR personeel (of omhooggeparachuteerde mislukte juriste uit de familie van de baas) een zekere bezigheidstherapie te geven. Want vaak lijkt het er op dat deze afdelingen bevolkt worden door verveelde huisvrouwen.
Professionalisme is er best nog wel bij grotere (en vooral buitenlandse) bedrijven, maar het begint schaars te worden. Meestel krijg je op acht van de tien sollicitaties geen antwoord, en na een gesprek is er zo'n vier op de tien die niks meer laten horen (zelfs geen "We moeten u niet" op je voicemail).
Het zegt ook veel over die bedrijven zelf uiteraard. Hun produkten en diensten zijn vaak van een zelfde kwaliteit dan hun antwoorden.
Misschien kunnen werkzoekenden dit heel concreet maken door een anonieme lijst online te zetten met zulke firma's. Gewoon een blog maken, of een lijst online zetten via pastehtml.com is genoeg. Zorg ervoor dat het te vinden is en zet er tegelijk datums en referenties bij zodat iedereen weet over welke firma het gaat.
Wie mee wil werken kan altijd een mailtje sturen.
vrijdag 8 oktober 2010
Weilanden met koeien
Het mag dan wel een cliché zijn, toch maak ik het weer mee. Zogenaamd gespecialiseerde job-zoek mogelijkheden, die dan achteraf niets meer blijken te zijn dan een lokale stuiptrekking van de economie in een opgewaardeerd weiland.
Een interim-kantoor belde me op, niet toevalleg net na het aanpassen van mijn online CV, over een reeks jobs. Het kantoor was, quote: "gespecialiseerd in de branche waar u werkt in zoekt, alles dat met IT enzo te maken heeft".
Ik geloofde er al geen snars van, maar kom, het is mooi weer, je dopt en je wilt je kans wagen op het vinden van een job. Daarbij, ik wilde wel eens weten wat men me te bieden had.
Ik kreeg de gebruikelijke interim-behandeling in het kantoor: eerst de CV beginnen lezen (iets waar men enkel de tijd voor neemt tijdens het 'interview' zelf wanneer de kandidaat voor hun neus zit gelijk een half pond vijgen), daarna het ingeven van de gegevens overgenomen uit de CV naar hun eigen databank en daarna een reeks vragen die al dan niet moeten aantonen wat voor job ik ambieer. De persoon die voor me zat was van een blaadje aan het aflezen wat ze moest vragen aan mij. Verder was er niemand te bespeuren.
Daarna kwam een praatje over waar ik zoal naar op zoek was, welk soort bedrijven me interesseren en welke streken bereikbaar genoeg waren om leefbaar te kunnen werken.
"Jaja, wij doen dit over heel Vlaanderen, dus da's geen probleem".
Waarna er een korte babbel volgde over reistijden en vooral over werk, levenskwaliteit en de jobmarkt.
De computertest volgde, met enkele vragen en zinnetjes die niet hadden misstaan op een spelprogramma voor kinderen, waarna de persoon die me te woord stond naar andere kantoren begon te bellen om te vragen wat er zoal moest gebeuren omdat er bepaalde zaken niet op of uit die computer geraakten.
Tenslotte kreeg ik twee vacatures aangeboden (technisch gezien had men met "jobs" dus niet gelogen, het waren er welgeteld twee, wat inderdaad voor een meervoud doorgaat,... al zijn twee opgestoken middenvingers ook een meervoud natuurlijk).
De jobs die men aanbood waren respectievelijk een zeer vaag beschreven soort callcenter job in een dorp waar ik nog nooit van had gehoord (het dorp bleek achteraf zo goed als onbereikbaar was, ik vraag me ten zeerste af wat voor commerciële geniën een serieuze helpdesk in the middle of nowhere bouwen... maar ok het zal wel aan mij liggen) en een soort van 'rondrijden met materiaal'-job waar het ook niet echt duidelijk was wat de functie in hield, noch welke firma het precies was, maar wel dat deze rond Lokeren lag. Een streek die voor mij even bereikbaar is als de Petavius maankrater.
"Deze jobs lijken me allemaal zo'n beetje in uw streek te liggen, niet?" vroeg ik.
"Tja,... eh. We hebben er geen andere momenteel."
"Ok, dat begrijp ik, en op zich interesseren ze me wel hoor, alleen ik vraag me af wat de haalbaarheid is,... hebt u niet iets in een stàd? Antwerpen, Brussel, Mechelen.... "
"Nee, sorry, maar dat ligt toch richting uw woonst?".
"In vogelvlucht misschien, maar deze afstand gaat door twee tunnels waar je al snel elke dag 2 tot 4 uur verspeelt"
"Ah ja... eh, we hebben momenteel niets anders"
"Ok, dan wacht ik af indien u een meer bereikbare job hebt, dan ben ik meteen kandidaat."
Het is nogal een tendens om afstanden en reistijden kompleet te negeren bij het aanbieden van een job, terwijl het verkeer elke dag meer tijd vraagt en meer energie opslorpt. Niet dat ik niet wil pendelen of heen-en-weer rijden uiteraard, maar er zijn grenzen aan het haalbare. En blijkbaar ligt elke job net te ver weg om haalbaar te zijn,...
(Met mijn excuses aan de mensen die in en rond Lokeren wonen, ... uiteraard is dit ook een stad, maar met amper 38000 inwoners en één winkelstraat is het nu niet meteen the place to be om naar werk te zoeken voor mij persoonlijk).
Een interim-kantoor belde me op, niet toevalleg net na het aanpassen van mijn online CV, over een reeks jobs. Het kantoor was, quote: "gespecialiseerd in de branche waar u werkt in zoekt, alles dat met IT enzo te maken heeft".
Ik geloofde er al geen snars van, maar kom, het is mooi weer, je dopt en je wilt je kans wagen op het vinden van een job. Daarbij, ik wilde wel eens weten wat men me te bieden had.
Ik kreeg de gebruikelijke interim-behandeling in het kantoor: eerst de CV beginnen lezen (iets waar men enkel de tijd voor neemt tijdens het 'interview' zelf wanneer de kandidaat voor hun neus zit gelijk een half pond vijgen), daarna het ingeven van de gegevens overgenomen uit de CV naar hun eigen databank en daarna een reeks vragen die al dan niet moeten aantonen wat voor job ik ambieer. De persoon die voor me zat was van een blaadje aan het aflezen wat ze moest vragen aan mij. Verder was er niemand te bespeuren.
Daarna kwam een praatje over waar ik zoal naar op zoek was, welk soort bedrijven me interesseren en welke streken bereikbaar genoeg waren om leefbaar te kunnen werken.
"Jaja, wij doen dit over heel Vlaanderen, dus da's geen probleem".
Waarna er een korte babbel volgde over reistijden en vooral over werk, levenskwaliteit en de jobmarkt.
De computertest volgde, met enkele vragen en zinnetjes die niet hadden misstaan op een spelprogramma voor kinderen, waarna de persoon die me te woord stond naar andere kantoren begon te bellen om te vragen wat er zoal moest gebeuren omdat er bepaalde zaken niet op of uit die computer geraakten.
Tenslotte kreeg ik twee vacatures aangeboden (technisch gezien had men met "jobs" dus niet gelogen, het waren er welgeteld twee, wat inderdaad voor een meervoud doorgaat,... al zijn twee opgestoken middenvingers ook een meervoud natuurlijk).
De jobs die men aanbood waren respectievelijk een zeer vaag beschreven soort callcenter job in een dorp waar ik nog nooit van had gehoord (het dorp bleek achteraf zo goed als onbereikbaar was, ik vraag me ten zeerste af wat voor commerciële geniën een serieuze helpdesk in the middle of nowhere bouwen... maar ok het zal wel aan mij liggen) en een soort van 'rondrijden met materiaal'-job waar het ook niet echt duidelijk was wat de functie in hield, noch welke firma het precies was, maar wel dat deze rond Lokeren lag. Een streek die voor mij even bereikbaar is als de Petavius maankrater.
"Deze jobs lijken me allemaal zo'n beetje in uw streek te liggen, niet?" vroeg ik.
"Tja,... eh. We hebben er geen andere momenteel."
"Ok, dat begrijp ik, en op zich interesseren ze me wel hoor, alleen ik vraag me af wat de haalbaarheid is,... hebt u niet iets in een stàd? Antwerpen, Brussel, Mechelen.... "
"Nee, sorry, maar dat ligt toch richting uw woonst?".
"In vogelvlucht misschien, maar deze afstand gaat door twee tunnels waar je al snel elke dag 2 tot 4 uur verspeelt"
"Ah ja... eh, we hebben momenteel niets anders"
"Ok, dan wacht ik af indien u een meer bereikbare job hebt, dan ben ik meteen kandidaat."
Het is nogal een tendens om afstanden en reistijden kompleet te negeren bij het aanbieden van een job, terwijl het verkeer elke dag meer tijd vraagt en meer energie opslorpt. Niet dat ik niet wil pendelen of heen-en-weer rijden uiteraard, maar er zijn grenzen aan het haalbare. En blijkbaar ligt elke job net te ver weg om haalbaar te zijn,...
(Met mijn excuses aan de mensen die in en rond Lokeren wonen, ... uiteraard is dit ook een stad, maar met amper 38000 inwoners en één winkelstraat is het nu niet meteen the place to be om naar werk te zoeken voor mij persoonlijk).
vrijdag 1 oktober 2010
spoor kwijt
Gisteren ging ik naar de job dag van de nmbs. Ze hadden bij b-rail (want so moet je de spoorwegen tegenwoordig noemen) een soort werknemersbeurs opgezet waarbij het de bedoeling was om technische mensen te vinden. Men zocht dus IT en ICT personeel en daar kon dan meteen ook een heuse HR-campagne tegenaangesmeten worden (al is "www.despoorwegenwervenaan.be" niet meteen iets dat lekker bekt.
Ik was uitgenodigd na het versturen van mijn CV en begaf me dus naar het Zuidstation restaurant aan het Hortaplein. Na wat zoeken (ik stond aan de verkeerde kant van Brussel-Zuid, iets waar men met speren naar mensen werpt en het altijd naar pita en suikerwafels ruikt) vond ik de plek waar ik me moest aanmelden.
Na een totaal overbodige security check aan de ingang 'Komt u voor de ICT job day?' 'eh ja' 'Komt u maar binnen', ging ik naar de welkomstbalie. Een stuk of vier duidelijk voor hun looks gekozen vrouwen keken na of ik wel op de lijst van genodigden stond, waarna ik een soort festivalbandje om mijn pols kreeg en twee drankbonnen.
Werklozen drankbonnen geven, ik had het niet verwacht.
Ik begaf me in een vrij kleine maar luxueuze zaal waar men verschillende stands had gemaakt voor de verschillende departementen. Waarbij het meteen opviel dat alles dat met programmeren te maken had een beetje te veel succes kende. Er stond een wachtrij die zeker een uur of langer zou duren. Mensen met nette pakken, te strakke pakken maar ook enkele versleten kostuums de om hun vaak te dikke lijven spanden.
Het 'kraampje' waar ik moest zijn was bezet door een viertal werknemers van b-rail die druk aan het praten waren met kandidaten.
Ik ging in een rij staan, waarna een nmbs-medewerkster me aansprak in het Frans en me vroeg of ik stond aan te schijven. "Oui'. Ze ging daarna weer weg en kwam even later terug met iemand die Nederlands praatte. Een Japanner met een extreem mooi, duur, net pak wandelede voorbij de rij wachtenden en ging meteen zitten naast een van de medewerkers net op het moment dat de vorige kandidaat opstond van zijn stoel.
Ik dacht "slimme jongen", maar ik betwijfel of ze Japanners die weggelopen lijken uit een Tarantino film meteen nodig hebben bij een bedrijf waar de treinen meestal te laat zijn. Ik stelde me de jongen voor met een nmbs-pet en een fluitje in de mond.
Na een half uur was het mijn beurt om met een medewerker te praten. De man sprak geen Nederlands, iets wat ik wilde oplossen door Engels te praten, maar hij verwees me met de nodige gebaren naar die ene Nederlandstalige die me kon helpen. Hij sprak enkel Frans. Geen erg, ik spreek enkel Nederlands en Engels, en Frans als je niet te lang wil luisteren.
Er liepen obers rond, maar die kreeg ik niet te pakken, hoewel ik mijn drankbonnen wilde gebruiken. Ik had tenslotte 14 euro moeten betalen om naar hier te komen met de trein,... een drankje had wel gemogen.
Maar helaas, de drank bleek bestemd te zijn voor mensen die een glimmend pak aan hadden en een stropdas met streepjes. Een oude man was foto's aan't maken, waarschijnlijk voor op de website.
Na weer een boel aanschuiven kwam ik bij die Nederlandstalige man terecht, die me eerst aanhoorde, mijn CV las (een unicum tegenwoordig!) en vertelde dat ik niet echt in het profiel paste, maar dat hij niet kon zeggen bij welk kraampje ik dan wel moest aanschuiven. Ik drukte er op dat ik kwam voor een bepaalde branche binnen hun organisatie, maar dat ik nergens het juiste kraampje vond. Hij kende zelf enkel maar iets van projecten leiden, niets van techniek. Ik gaf'm mijn CV af, die hij samen met een ingevuld blad met gegevens over mijn capaciteiten aanelkaar niette en in een bruine map stopte. Zijn tanden waren vies, er zat bruine smurrie tussen de voortanden en hij was te gemaakt vriendelijk.
Ik bedankte hem en verliet de zaal via de ingang, waar inmiddels enkele meisjes in een korte jurk stonden fruitsap te drinken. Ze praatten over hoe druk en chaotisch het wel niet was.
Daarna spoorde ik terug naar huis.
Op de trein zat enkele meters verder een enorm dikke jongen in een zwart pak, hij haalde een map uit zijn nieuwe aktetas waarin documentatie zat over de nmbs job dag en hij telefoneerde zenuwachtig met iemand van het thuisfront. 'Jaja, ik heb mijn CV af kunnen geven,... ja, ja, ik denk wel dat ze programmeurs nodig hebben, maar ik moet nu wachten. Ja nee, dat weet ik niet. Misschien. Nee, dat niet. Programmeurs, wel ja niet echt zo. Uhu, nee, nee,... maar, nee....'
Ik keek naar buiten en zag recht op een groezelige straat waar een mevrouw gekleed in zwarte lingerie in haar raam een magazine van de grond raapte, waarna ik mijn ogen sloot en mijn mp3 speler opzette. "Veertien fucking Euro", zei ik zachtjes.
Ik was uitgenodigd na het versturen van mijn CV en begaf me dus naar het Zuidstation restaurant aan het Hortaplein. Na wat zoeken (ik stond aan de verkeerde kant van Brussel-Zuid, iets waar men met speren naar mensen werpt en het altijd naar pita en suikerwafels ruikt) vond ik de plek waar ik me moest aanmelden.
Na een totaal overbodige security check aan de ingang 'Komt u voor de ICT job day?' 'eh ja' 'Komt u maar binnen', ging ik naar de welkomstbalie. Een stuk of vier duidelijk voor hun looks gekozen vrouwen keken na of ik wel op de lijst van genodigden stond, waarna ik een soort festivalbandje om mijn pols kreeg en twee drankbonnen.
Werklozen drankbonnen geven, ik had het niet verwacht.
Ik begaf me in een vrij kleine maar luxueuze zaal waar men verschillende stands had gemaakt voor de verschillende departementen. Waarbij het meteen opviel dat alles dat met programmeren te maken had een beetje te veel succes kende. Er stond een wachtrij die zeker een uur of langer zou duren. Mensen met nette pakken, te strakke pakken maar ook enkele versleten kostuums de om hun vaak te dikke lijven spanden.
Het 'kraampje' waar ik moest zijn was bezet door een viertal werknemers van b-rail die druk aan het praten waren met kandidaten.
Ik ging in een rij staan, waarna een nmbs-medewerkster me aansprak in het Frans en me vroeg of ik stond aan te schijven. "Oui'. Ze ging daarna weer weg en kwam even later terug met iemand die Nederlands praatte. Een Japanner met een extreem mooi, duur, net pak wandelede voorbij de rij wachtenden en ging meteen zitten naast een van de medewerkers net op het moment dat de vorige kandidaat opstond van zijn stoel.
Ik dacht "slimme jongen", maar ik betwijfel of ze Japanners die weggelopen lijken uit een Tarantino film meteen nodig hebben bij een bedrijf waar de treinen meestal te laat zijn. Ik stelde me de jongen voor met een nmbs-pet en een fluitje in de mond.
Na een half uur was het mijn beurt om met een medewerker te praten. De man sprak geen Nederlands, iets wat ik wilde oplossen door Engels te praten, maar hij verwees me met de nodige gebaren naar die ene Nederlandstalige die me kon helpen. Hij sprak enkel Frans. Geen erg, ik spreek enkel Nederlands en Engels, en Frans als je niet te lang wil luisteren.
Er liepen obers rond, maar die kreeg ik niet te pakken, hoewel ik mijn drankbonnen wilde gebruiken. Ik had tenslotte 14 euro moeten betalen om naar hier te komen met de trein,... een drankje had wel gemogen.
Maar helaas, de drank bleek bestemd te zijn voor mensen die een glimmend pak aan hadden en een stropdas met streepjes. Een oude man was foto's aan't maken, waarschijnlijk voor op de website.
Na weer een boel aanschuiven kwam ik bij die Nederlandstalige man terecht, die me eerst aanhoorde, mijn CV las (een unicum tegenwoordig!) en vertelde dat ik niet echt in het profiel paste, maar dat hij niet kon zeggen bij welk kraampje ik dan wel moest aanschuiven. Ik drukte er op dat ik kwam voor een bepaalde branche binnen hun organisatie, maar dat ik nergens het juiste kraampje vond. Hij kende zelf enkel maar iets van projecten leiden, niets van techniek. Ik gaf'm mijn CV af, die hij samen met een ingevuld blad met gegevens over mijn capaciteiten aanelkaar niette en in een bruine map stopte. Zijn tanden waren vies, er zat bruine smurrie tussen de voortanden en hij was te gemaakt vriendelijk.
Ik bedankte hem en verliet de zaal via de ingang, waar inmiddels enkele meisjes in een korte jurk stonden fruitsap te drinken. Ze praatten over hoe druk en chaotisch het wel niet was.
Daarna spoorde ik terug naar huis.
Op de trein zat enkele meters verder een enorm dikke jongen in een zwart pak, hij haalde een map uit zijn nieuwe aktetas waarin documentatie zat over de nmbs job dag en hij telefoneerde zenuwachtig met iemand van het thuisfront. 'Jaja, ik heb mijn CV af kunnen geven,... ja, ja, ik denk wel dat ze programmeurs nodig hebben, maar ik moet nu wachten. Ja nee, dat weet ik niet. Misschien. Nee, dat niet. Programmeurs, wel ja niet echt zo. Uhu, nee, nee,... maar, nee....'
Ik keek naar buiten en zag recht op een groezelige straat waar een mevrouw gekleed in zwarte lingerie in haar raam een magazine van de grond raapte, waarna ik mijn ogen sloot en mijn mp3 speler opzette. "Veertien fucking Euro", zei ik zachtjes.