Je kan je niet echt inleven in een job, functie of bedrijf tot je er werkt. Zo'n drie dagen nadat de vriendelijke gezichten je welkom heetten en wijzen waar de suikerklontjes staan (altijd rechts van de fucking ijskast trouwens, da's OVERAL zo) begint er een gevoel aan je te knagen. De kleine stiltes tussen wat je baas je vertelt beginnen op te vallen, de meer en meer geforceerde aanmaningen om dingen die vanzelfsprekend zijn voor de werknemers ook meteen over te nemen. Je begint dan te twijfelen over het hoe en waarom van bepaalde zaken.
Ik weet niet vanzelf waar er een document (dat overigens centraal beschikbaar zou moeten zijn) verstopt is in een door een ex-werknemer aangemaakte chaotische mappenstructuur, gecreëer in de overtuiging dat de logica ervan perfect zit (wat ze meestal niet is).
Na de eerste weken op deze job heb ik sterk het gevoel dat ik een veredelde secretaresse ben, in een KMO die zelfs geen geld heeft om een nieuwe doos balpennen aan te schaffen.
Ik tracht de taken uit te voeren maar eigenlijk interesseert het met geen halve fuck, ... je zit daar neer, en je werkt aan iets dat veel te traag gaat omdat zowat elk middel om het vooruit te laten gaan ontbreekt.
Ik heb het nooit gesnapt, waarom wil een zaak per sé blijven bestaan? Wanneer je geen kosten wil maken, geen investeringen wil of kunt doen, en vooral geen middelen hebt... doe dan gewoon je boeken binnen en ga iets anders doen. Waarom pijnigen bedrijfsleiders van kmo's zichzelf door verder te ploeteren in komplete modder?
Mijn ouders hebben destijds een winkel gehad, en na een paar maanden was het duidelijk dat de vooropgestelde planning minstens 3 jaar langer zou duren om te bereiken dan voozien. Een week later deden ze aan 'damage control' en gooiden ze alles dicht om daarna de nasleep op te lossen.
Blijkbaar ontbreekt het bij vele bedrijven aan de ballen om hetzelfde te doen. Ze gaan tegen beter weten in gewoon door met geld wegsmijten en mensen zoals ik tewerkstellen in een soort clownsjob waar je toch alleen maar uren zit te kloppen of waar alles waar je voor werkt teniet wordt gedaan door een gebrek aan middelen.
Nu ja, ik heb nu werk, ik màg niet klagen zogezegd. Maar dat neemt niet weg dat ik nu makkelijker naar een nieuwe job kan zoeken. Ik heb dan wel minder tijd, maar men werft liever iemand aan met een vaste job dan een dopper,... vandaar.
En dan schrikken ze er van dat er veel jobhoppers zijn.
We zien wel weer wat de komende week brengt.
zondag 21 november 2010
vrijdag 19 november 2010
Kleintjes...
Dus ik werk nu bij een KMO. De naam en de branche doet er niet echt toe, feit is wel dat ze opeens snel en veel volk nodig hadden en dat ik één van de uitverkoren mensen was om daar te beginnen.
De KMO's zijn wel helemaal niet mijn ding normaal gezien. Samen met de naaste collega's eten 's middags (en naar hun gesmek luisteren) is niet echt aan mij besteed. Een MP3 speler in je oor hebben de ganse dag is ook quasi niet te doen, dus houden we het maar op occasioneel even buiten gaan staan om de zenuwen de baas te kunnen.
KMO's hebben ook een chronisch gebrek aan infrastructuur,... een deftige internetverbinding of performante servers moet je niet echt verwachten,... toch is het sympathiek. Het lukt allemaal wel met de middelen die voorhande zijn, en we verdienen er allemaal onze boterham mee.
Allereerst wilde ze een soort korting krijgen omdat ik werkloos was, maar blijkbaar is dat niet zo simpel. Er blijken tonnen geld weggegeven te worden door de staat (ocmw, jobkorting...) maar voor een werkgever die werklozen aanwerft is er blijkbaar niets extra.
Nu ja, voor mij is't prima. Ik heb nu een voltijdse baan en kan tenminste me beginnen bewijzen en proberen uit het slop te geraken van de voorbije maanden.
Wat meteen opviel is de totale ommekeer in mensen hun mentaliteit tegenover mij. Sommige mensen praten opeeens terug, anderen zijn blij voor me, en nog anderen zijn zelfs geïnteresseerd in wat ik doe. Tot een paar weken terug was het helemaal anders, ik voelde me zelfs geïsoleerd.
Maar ok,... we zien wel.
Af en toe een update moet lukken :)
De KMO's zijn wel helemaal niet mijn ding normaal gezien. Samen met de naaste collega's eten 's middags (en naar hun gesmek luisteren) is niet echt aan mij besteed. Een MP3 speler in je oor hebben de ganse dag is ook quasi niet te doen, dus houden we het maar op occasioneel even buiten gaan staan om de zenuwen de baas te kunnen.
KMO's hebben ook een chronisch gebrek aan infrastructuur,... een deftige internetverbinding of performante servers moet je niet echt verwachten,... toch is het sympathiek. Het lukt allemaal wel met de middelen die voorhande zijn, en we verdienen er allemaal onze boterham mee.
Allereerst wilde ze een soort korting krijgen omdat ik werkloos was, maar blijkbaar is dat niet zo simpel. Er blijken tonnen geld weggegeven te worden door de staat (ocmw, jobkorting...) maar voor een werkgever die werklozen aanwerft is er blijkbaar niets extra.
Nu ja, voor mij is't prima. Ik heb nu een voltijdse baan en kan tenminste me beginnen bewijzen en proberen uit het slop te geraken van de voorbije maanden.
Wat meteen opviel is de totale ommekeer in mensen hun mentaliteit tegenover mij. Sommige mensen praten opeeens terug, anderen zijn blij voor me, en nog anderen zijn zelfs geïnteresseerd in wat ik doe. Tot een paar weken terug was het helemaal anders, ik voelde me zelfs geïsoleerd.
Maar ok,... we zien wel.
Af en toe een update moet lukken :)
zaterdag 13 november 2010
Oktober budgetmaand
HEt is al een tijd geleden dat ik mijn blog een update heb gegeven, een dikke vijftien dagen geleden werd ik echter gecontacteerd door het ene na het andere interimkantoord, consultancybedrijf en recruitement center.
Ik had het niet alleen druk met solliciteren -en het uitwieden van charlatans, nep-bedrijven en loserfirma's uit de recruterende firma's), maar de updates zouden er allemaal een beetje hetzelfde hebben uitgezien.
Er zijn namelijk heel wat bedrijven op zoek naar nieuwe medewerkers, omdat het in oktober meestal "budgetmaand" is: de periode waarin beslist wordt hoeveel een afdeling of bedrijf krijgt inzake werkingsmiddelen voor het daarop volgende jaar.
Vele van die bedrijven zijn legitiem op zoek naar mensen, andere doen het meer omdat het moet van hogerhand, zonder veel enthousiasme of precisie, meestal is de motivatie om nieuwe mensen te zoeken ingegeven. Omdat er een paar medewerkers op hun tandvlees zitten bijvoorbeeld. Hoe dan ook, de kansen zijn er om ergens te worden aangeworven.
Zelf heb ik een job gevonden bij "iRecruit" (contract getekend en heel de bataclan) het is een firma die niet al te ver af ligt, maar wel onder de noemer "KMO" valt; dit laatste heeft zo z'n nadelen, maar och kom, ik heb zo lang gezocht dat ik daar niet te zeurderig over mag doen. De tijd dat enorme corporations in België serieus naar mensen zochten die geen topmanager zijn is lang voorbij.
Aangezien het ook leuk is om te weten wat er met een dopper gebeurt eens die werk vind, zal ik deze blog blijven onderhouden.
Vorige keer dacht ik ook dat ik definitief terug werk had gevonden, maar dat draaide anders uit (toen ging ik bij het te zielig voor woorden zijnde Punknet werken).
De arbeidsmarkt is nu eenmaal zo'n modderpoel geworden dat je haast niet anders kan dan om de zoveel jaren of maanden van werk wisselen.
Jobhoppers noemen ze zulke mensen dan, zelf hou ik het op het woord "jobnomaden". We worden immers gedwongen van vruchtbaar gebied naar vruchtbaar gebied te trekken wanneer de grond die we willen bewerken ons niet meer kan voeden of wanneer we worden weggejaagd door vreemde wilde stammen die ons uit hun territorium verjagen.
Op een nieuwe job moet je ook telkens voorbereid zijn op het inpakken van je tenten, materiaal en veestapel, om elders je geluk te zoeken, ver over de horizon of in een nabijgelegen bos.
De jobnomaden zijn nu eenmaal genoodzaakt hun diensten aan te bieden aan diegenen die op dat moment een juiste kans bieden tegen de juiste voorwaarden, en dat wisselt week na week.
Ik had het niet alleen druk met solliciteren -en het uitwieden van charlatans, nep-bedrijven en loserfirma's uit de recruterende firma's), maar de updates zouden er allemaal een beetje hetzelfde hebben uitgezien.
Er zijn namelijk heel wat bedrijven op zoek naar nieuwe medewerkers, omdat het in oktober meestal "budgetmaand" is: de periode waarin beslist wordt hoeveel een afdeling of bedrijf krijgt inzake werkingsmiddelen voor het daarop volgende jaar.
Vele van die bedrijven zijn legitiem op zoek naar mensen, andere doen het meer omdat het moet van hogerhand, zonder veel enthousiasme of precisie, meestal is de motivatie om nieuwe mensen te zoeken ingegeven. Omdat er een paar medewerkers op hun tandvlees zitten bijvoorbeeld. Hoe dan ook, de kansen zijn er om ergens te worden aangeworven.
Zelf heb ik een job gevonden bij "iRecruit" (contract getekend en heel de bataclan) het is een firma die niet al te ver af ligt, maar wel onder de noemer "KMO" valt; dit laatste heeft zo z'n nadelen, maar och kom, ik heb zo lang gezocht dat ik daar niet te zeurderig over mag doen. De tijd dat enorme corporations in België serieus naar mensen zochten die geen topmanager zijn is lang voorbij.
Aangezien het ook leuk is om te weten wat er met een dopper gebeurt eens die werk vind, zal ik deze blog blijven onderhouden.
Vorige keer dacht ik ook dat ik definitief terug werk had gevonden, maar dat draaide anders uit (toen ging ik bij het te zielig voor woorden zijnde Punknet werken).
De arbeidsmarkt is nu eenmaal zo'n modderpoel geworden dat je haast niet anders kan dan om de zoveel jaren of maanden van werk wisselen.
Jobhoppers noemen ze zulke mensen dan, zelf hou ik het op het woord "jobnomaden". We worden immers gedwongen van vruchtbaar gebied naar vruchtbaar gebied te trekken wanneer de grond die we willen bewerken ons niet meer kan voeden of wanneer we worden weggejaagd door vreemde wilde stammen die ons uit hun territorium verjagen.
Op een nieuwe job moet je ook telkens voorbereid zijn op het inpakken van je tenten, materiaal en veestapel, om elders je geluk te zoeken, ver over de horizon of in een nabijgelegen bos.
De jobnomaden zijn nu eenmaal genoodzaakt hun diensten aan te bieden aan diegenen die op dat moment een juiste kans bieden tegen de juiste voorwaarden, en dat wisselt week na week.