Hallo, hier is de dopper, de werkloze.
Ik loop rond in dezelfde winkels als u,
ik wandel op dezelfde pleinen en zit misschien naar de zelfde radioreklame te luisteren als u.
Ik sta in dezelfde files, op weg naar een sollicitiatie, ik tank dure benzine, net als iedereen en betaal evenveel op de tram, ik koop ook wel eens witte produkten, net als iedereen in de nieuw samengestelde index... Ik surf (net als toen ik werk had) even graag naar google, imdb en deredactie...Ik sta soms net voor je in de frituur.
Maar er is een verschil: men ziet u staan, u telt mee; ik daarintegen ben onzichtbaar.
Ik loop er wel bij hoor, maar op feestjes, verjaardagsdrinks of house-warming party's heb ik geen pasklaar antwoord op de vraag: "En wat doede gij nu?"
U hebt dan als antwoord dingen als: "Oh het is druùuùk bij ons op de sales van firma TralalaaaA, jaja, we zijn bezig met de kickoff meetings van nieuwe producten die de milestones moeten halen in de eerste Q van 2013... en ik ben dus aangesteld om blablabla , ik ben zo belangrijk.... blablabla, zonder mij geen produkt."
Terwijl de onzichtbare dopper als ikzelf dan antwoord: "Ik ben nog steeds werkloos".
Op slag wordt ik onzichtbaar. Klik, het licht blijft branden, maar een figuurtje verdwijnt van het doek.
Ik tel niet mee, want mijn "inkomstenteller" staat zeker lager dan die van u. De statusangst is voorbij voor de vraagsteller, want je bent werkloos.
Een nobody, een loser, een low-life die het verstaande aan deze neo-rechtse cultuur allemaal aan zichzelf te danken heeft, waarschijnlijk iemand die niet eens probèèrt werk te vinden, iemand die links stemt, jointjes rookt en al playstation-spelend de dag doorkomt....
Ik werk nochtans harder dan vele van deze 'hardwerkende vlamingen'. (Ik ben immers vele mensen hun steun en toeverlaat want "ik zit tòch thuis).
Deze dopper stuurt CV's, motivatiebrieven, zit achter de mensen aan, belt (even duur dan wanneer u belt) en tracht zijn verhaal te doen, te bewijzen dat hij bij bedrijf X of Y past,... ik doe zelfs mijn sollicitatiepakje aan. Ik probeer zelfs met mensen te praten, zonder al te veel te vertellen en door puur focus te leggen op waarom ik die job nu zo goed zou doen.
Maar tevergeefs, ik blijf een onzichtbaar spook, dat enkel opduikt in opgesmukte statistieken over werkloosheid.
Ik ben een vervelend cijfer geworden, een jammerlijke uitgave van belastingsgeld en een wandelende portemonnee aan subsidies. Ik ben een dopper... met een dagboek en een boel zorgen, maar ik blijf onzichtbaar.
Wat doe ik dan? Ik neem het watertje dat men me uitschonk en zet me aan de andere kant van de tafel op het feestje bij familie. Ik zal wel met de kinderen spelen, en doen alsof ik nog "mee ben" met computergames (die ik niet kan betalen) en met de laatste nieuwe batman film. Die kinderen zien me nog wel... voor hen ben ik nog een mens, een persoon met een mening.
Terwijk de rest los door me heen kijkt en bij zichzelf denkt: "stomme werklozen... ze moeten ze allemaal een borstel geven en de straat laten keren".
Toch wens ik als onzichtbare dopper iedereen een voorspoedig 2013.
PS: Ik wil best jouw straat keren... ik vraag 10 euro per uur, in't wit als't mag...
maandag 17 december 2012
woensdag 21 november 2012
De mythe van de hardwerkende Vlaming
In de jaren zeventig had men van die boerenpsalm-achtige programma's op TV. Waarbij een meestal norse boer aan het hoofd stond van een Vlààmse boerenfamilie, die zich te pletter werkten op het land, om er enkel maar ellende en hardvochtigheid voor in ruil te krijgen.
Anno 2012 zijn er partijen (alles met 'Vlaamse' in de naam) die deze denkbeelden over Vlamingen nog steeds cultiveren. Men vergelijkt openlijk de gemiddelde burger met deze "hard labeur" Vlamingen, waar er vooral moet bijverteld worden dat deze mensen hard werken. De Vlaming in z'n algemeenheid (ook diegenen die van nietsdoen een ware levenskunst hebben gemaakt) voelen zich aangesproken. Ik zal u vertellen waarom.
Het is namelijk makkelijk om "De Vlaming" zichzelf te laten zien als een harde werker. Eerst en vooral noemt men eender welk ander volk lui (wat impliceert dat de Vlaming die het nieuws leest of bekijkt zichzelf tot de hardwerkenden rekent). Een automatisme dus, waarbij de Walen, Grieken, Marokkanen, Italianen en zelfs Chinezen als een lui volk worden afgedaan, terwijl de Vlaming schittert in diezelfde nieuwsberichten.
Wanneer er een fabiek sluit in Vlaanderen, is dat àltijd de meest productieve, de meest arbeids-intensieve van heel de groep ter wereld. (Een oud grapje van Urbanus kan hier misschien soelaas brengen: "Ik zeg dat overal hoor,.... dat ze dat in Amsterdam niet snappen".)
Uiteraard zegt men dit in elk land waar een sluiting plaats heeft. De vakbonden en directie kunnen moeilijk in een persconferentie (waar ook de geldschieters naar kijken) zeggen "We sluiten deze fabriek omdat de mensen die er werken te lui zijn om uit hun ogen te kijken, te gedemotiveerd werden door ons aftands materiëel en onze onwil om te investeren spuugzat waren."
Men zegt dan "Ondanks de enorme inspanningen en arbeidsintensieve processen die hier plaatsvinden, is de economie van die aarder dat we.... blablabla"
Een tweede spel dat gespeeld wordt is de Vlaming wijsmaken dat hij hardwerkend is omdat hij AANWEZIG is.
Er heerst zowel bij de ambtenarij als in de privé in ons land een ware obsessie met tikklokken, inschrijvingsregisters, aanwezigheidslijsten en dat soort zaken.
Het gaat soms zo ver, dat mensen die om 7u ' ochtends 'inloggen' om daarna hun krant te lezen, koffie te drinken en zo tegen 10'en in gang te schieten, vereert worden op bedrijven.
"Want die man staat +60 uren op zijn teller! Wat een harde werker!"
De mensen die echter om 9u binnenkomen (met glijtijd, de pest van onze economie) en doorgaan zo rond 17u, worden scheef bekeken als 'iemand die z'n uren komt draaien'.
Met andere woorden: iemand die tien uur aanwezig is geweest op kantoor heeft in Vlaanderen sowieso harder gewerkt dan iemand die maar 7 uur is aanwezig geweest. (Ook al heeft die eerste persoon de eerste 2 uur zitten facebook'en, om 's middags zonder uit te tikken 2 uur z'n boterhammen op te eten en dan nog wat glijtijd op te bouwen door tot 18u (na de files) te blijven rondlummelen.
Geloof me, ik heb op een bedrijf gewerkt waar men er een sport van maakte om mensen 'te pakken' op de uren dat ze aanwezig waren, en nooit op de daadwerkelijke prestaties.
Ik durf zelfs beweren dat de echte hardwerkende Vlaming geen 10 uur per dag nodig heeft om rond te krijgen wat hij moet rond krijgen. Zulke mensen kloppen uren en glijtijd, om deze daarna nog op te nemen als betaalde verlof.
Deze glijtijd-drukkers zijn ook de allereersten om de NVA te verdedigen, om werklozen te beschimpen en om de indruk te geven dat ze "hardwerkden vlamingen" zijn. Ze staan echter meer te koffiekletsen dan wat anders.
Iemand die op 6 uur z'n werk rond krijgt, is mijn inziens veel harder aan't werken (en efficiënter) dan iemand die daar 10 uur voor nodig heeft en 20 bakjes koffie. Maar "de maatschappij" en de opinie van onze partijen staan blijkbaar altijd aan de kant van de nep-hardwerkende Vlaming.
Dit uiteraard ten koste van de echte vooruitstevende mensen, de mensen die hun tijd niet willen besteden aan 'wachten tot het 5 uur is' of 'nog efkes intikken eerst voor ik aan de babbel wordt gehouden'.
De klap voor deze neppers en glijtijddrukkers zal nog komen vermoed ik... want de economische realiteit haalt jullie zeker in. Maar begin me aub niet over de hardwerkende vlaming... want meestal is die te vinden aan het koffie-apparaat of in een slaap-meeting waar niks beslist wordt maar iedereen zo lang mogenlijk zit te dommelen.
Ik heb het hier dan nog niet eens over bepaalde ambtenarij, of mensen die van zichzelf vinden dat ze hard werkden, ondanks het feit dat ze hooguit 10 uur per week èchte arbeid verrichten. De Vlaming is een van de meest gewiekste, luie, pluimen-stelende parasiet die er op een werkvloer te vinden is (enkele uitzonderingen niet te nagesproken).
Wie staat er op straat de tegels te herleggen? (Juist ja: Hongaren, Polen, ...) geen "harwerkende Vlamingen" hoor. Wie verzorgt er de oudjes in bejaardentehuizen? Wie verschoont uw kinderen in de crèche? Wie haalt uw vuilnis op of pompt uw beerput leeg? Wie legt een nieuw dak op uw schuldvilla?
Waar zitten die zogenaamde hardwerkende vlamingen dan?!
Juist ja: in een kantoorgebouw, te doen alsof men werkt, zagend tegen collega's over "hoe schandalig het is dat ze moeten betalen voor hun bedrijfswagen". Men werkt vaak niet eens 3 uur per dag...
PS: Ik begrijp absoluut dat er ook echt hardwerkende mensen zijn in dit land... en ik denk ook dat ze zich, net als ik, ook al blauw hebben geërgerd aan de tikklokl-mentaliteit. Je kan vaak veel meer doen in 4 uur dan een ander in 8 uur, dus waarom zou je (ingeklokt of niet) op een stoel zitten wachten tot je màg vertrekken? De echte hardwerkenden zijn meestal geen mensen die zich als dusdanig willen afgeschilderd zien in media of politiek, maar doen gewoon hun werk,...
Anno 2012 zijn er partijen (alles met 'Vlaamse' in de naam) die deze denkbeelden over Vlamingen nog steeds cultiveren. Men vergelijkt openlijk de gemiddelde burger met deze "hard labeur" Vlamingen, waar er vooral moet bijverteld worden dat deze mensen hard werken. De Vlaming in z'n algemeenheid (ook diegenen die van nietsdoen een ware levenskunst hebben gemaakt) voelen zich aangesproken. Ik zal u vertellen waarom.
Het is namelijk makkelijk om "De Vlaming" zichzelf te laten zien als een harde werker. Eerst en vooral noemt men eender welk ander volk lui (wat impliceert dat de Vlaming die het nieuws leest of bekijkt zichzelf tot de hardwerkenden rekent). Een automatisme dus, waarbij de Walen, Grieken, Marokkanen, Italianen en zelfs Chinezen als een lui volk worden afgedaan, terwijl de Vlaming schittert in diezelfde nieuwsberichten.
Wanneer er een fabiek sluit in Vlaanderen, is dat àltijd de meest productieve, de meest arbeids-intensieve van heel de groep ter wereld. (Een oud grapje van Urbanus kan hier misschien soelaas brengen: "Ik zeg dat overal hoor,.... dat ze dat in Amsterdam niet snappen".)
Uiteraard zegt men dit in elk land waar een sluiting plaats heeft. De vakbonden en directie kunnen moeilijk in een persconferentie (waar ook de geldschieters naar kijken) zeggen "We sluiten deze fabriek omdat de mensen die er werken te lui zijn om uit hun ogen te kijken, te gedemotiveerd werden door ons aftands materiëel en onze onwil om te investeren spuugzat waren."
Men zegt dan "Ondanks de enorme inspanningen en arbeidsintensieve processen die hier plaatsvinden, is de economie van die aarder dat we.... blablabla"
Een tweede spel dat gespeeld wordt is de Vlaming wijsmaken dat hij hardwerkend is omdat hij AANWEZIG is.
Er heerst zowel bij de ambtenarij als in de privé in ons land een ware obsessie met tikklokken, inschrijvingsregisters, aanwezigheidslijsten en dat soort zaken.
Het gaat soms zo ver, dat mensen die om 7u ' ochtends 'inloggen' om daarna hun krant te lezen, koffie te drinken en zo tegen 10'en in gang te schieten, vereert worden op bedrijven.
"Want die man staat +60 uren op zijn teller! Wat een harde werker!"
De mensen die echter om 9u binnenkomen (met glijtijd, de pest van onze economie) en doorgaan zo rond 17u, worden scheef bekeken als 'iemand die z'n uren komt draaien'.
Met andere woorden: iemand die tien uur aanwezig is geweest op kantoor heeft in Vlaanderen sowieso harder gewerkt dan iemand die maar 7 uur is aanwezig geweest. (Ook al heeft die eerste persoon de eerste 2 uur zitten facebook'en, om 's middags zonder uit te tikken 2 uur z'n boterhammen op te eten en dan nog wat glijtijd op te bouwen door tot 18u (na de files) te blijven rondlummelen.
Geloof me, ik heb op een bedrijf gewerkt waar men er een sport van maakte om mensen 'te pakken' op de uren dat ze aanwezig waren, en nooit op de daadwerkelijke prestaties.
Ik durf zelfs beweren dat de echte hardwerkende Vlaming geen 10 uur per dag nodig heeft om rond te krijgen wat hij moet rond krijgen. Zulke mensen kloppen uren en glijtijd, om deze daarna nog op te nemen als betaalde verlof.
Deze glijtijd-drukkers zijn ook de allereersten om de NVA te verdedigen, om werklozen te beschimpen en om de indruk te geven dat ze "hardwerkden vlamingen" zijn. Ze staan echter meer te koffiekletsen dan wat anders.
Iemand die op 6 uur z'n werk rond krijgt, is mijn inziens veel harder aan't werken (en efficiënter) dan iemand die daar 10 uur voor nodig heeft en 20 bakjes koffie. Maar "de maatschappij" en de opinie van onze partijen staan blijkbaar altijd aan de kant van de nep-hardwerkende Vlaming.
Dit uiteraard ten koste van de echte vooruitstevende mensen, de mensen die hun tijd niet willen besteden aan 'wachten tot het 5 uur is' of 'nog efkes intikken eerst voor ik aan de babbel wordt gehouden'.
De klap voor deze neppers en glijtijddrukkers zal nog komen vermoed ik... want de economische realiteit haalt jullie zeker in. Maar begin me aub niet over de hardwerkende vlaming... want meestal is die te vinden aan het koffie-apparaat of in een slaap-meeting waar niks beslist wordt maar iedereen zo lang mogenlijk zit te dommelen.
Ik heb het hier dan nog niet eens over bepaalde ambtenarij, of mensen die van zichzelf vinden dat ze hard werkden, ondanks het feit dat ze hooguit 10 uur per week èchte arbeid verrichten. De Vlaming is een van de meest gewiekste, luie, pluimen-stelende parasiet die er op een werkvloer te vinden is (enkele uitzonderingen niet te nagesproken).
Wie staat er op straat de tegels te herleggen? (Juist ja: Hongaren, Polen, ...) geen "harwerkende Vlamingen" hoor. Wie verzorgt er de oudjes in bejaardentehuizen? Wie verschoont uw kinderen in de crèche? Wie haalt uw vuilnis op of pompt uw beerput leeg? Wie legt een nieuw dak op uw schuldvilla?
Waar zitten die zogenaamde hardwerkende vlamingen dan?!
Juist ja: in een kantoorgebouw, te doen alsof men werkt, zagend tegen collega's over "hoe schandalig het is dat ze moeten betalen voor hun bedrijfswagen". Men werkt vaak niet eens 3 uur per dag...
PS: Ik begrijp absoluut dat er ook echt hardwerkende mensen zijn in dit land... en ik denk ook dat ze zich, net als ik, ook al blauw hebben geërgerd aan de tikklokl-mentaliteit. Je kan vaak veel meer doen in 4 uur dan een ander in 8 uur, dus waarom zou je (ingeklokt of niet) op een stoel zitten wachten tot je màg vertrekken? De echte hardwerkenden zijn meestal geen mensen die zich als dusdanig willen afgeschilderd zien in media of politiek, maar doen gewoon hun werk,...
dinsdag 13 november 2012
one-shot recrutering
De recruteringsbedrijven waar ik bij ingeschreven ben kan ik niet meer op één hand tellen. Zelfs niet meer op twee handen denk ik... Je moet namelijk je kansen vergroten door zoveel mogelijk in te schrijven bij interimkantoren en andere recruteringsfirma's.
De theorie is echter mooier dan de praktijk op dat gebied. Want vele recruteerders halen je enkel maar binnen om één bepaalde vacature in te vullen, pas je daar voor (omwille van loon, ligging of omdat het gewoon niet klikt) dan heb je meestal afgedaan.
Het gaat meestal hetzelfde... je gaat online in op een vacature, geplaatst door het recruteringsbureau. Enkele dagen tot weken later (eentje was zelfs zo "snel" om 2 maanden na datum te reageren!) krijg je dan een telefoon van een vriendelijke dame die de HR verzorgt, of van een drukke account manager.
Je wordt vervolgens uitgenodigd niet voor de oorspronkelijke vacature (die was ofwel nep, of is inmiddels al lang benomen), meestal voor een kennismakingsgesprek.
Je gaat dan naar de afspraak (meestal een ruimte in van die typische KMO-zones) om even met hen te praten. De gesprekken zijn meestal als volgt opgebouwd:
- stel je zelf even voor
- waarom ben je werkloos, naar wat ben je op zoek
- dan verder ingaan op één ding waar je iets over hebt verteld, de zogenaamde star-methode
Waarna men je zegt je te zullen voorstellen bij firma X of Y.
Enkele dagen later (meestal op een donderdag om 10 of 11 u... blijkbaar werkt men alleen op die dag bij een HR dienst) kan je je dan komen voorstellen bij de genoemde firma.
Wanneer dat fout loopt hoor je van de recruteerders niets meer.
Men gokt op een one-shot. Metn krijgt een vacature binnen, belt snel een "loser" op die in hun databank (of die van de vdab) is verzeild geraakt,... en past die combinatie niet, dan hoeft het voor hen niet echt.
Men neemt de werkzoekende niet binnen, men neemt geen echte zorg over, men behandelt hen niet als klant of potentiële inkomst, maar gewoon als snel-snel opvulling voor een vraag van hun echte klanten; de bedrijven.
Nuja... soms loopt het goed... maar recruteerders zouden misschien beter eens ECHT luisteren en mensen helpen te zoeken naar een geschikte vacatue, in plaats van de honger te proberen stillen op een domme, kortzichtige manier.
De theorie is echter mooier dan de praktijk op dat gebied. Want vele recruteerders halen je enkel maar binnen om één bepaalde vacature in te vullen, pas je daar voor (omwille van loon, ligging of omdat het gewoon niet klikt) dan heb je meestal afgedaan.
Het gaat meestal hetzelfde... je gaat online in op een vacature, geplaatst door het recruteringsbureau. Enkele dagen tot weken later (eentje was zelfs zo "snel" om 2 maanden na datum te reageren!) krijg je dan een telefoon van een vriendelijke dame die de HR verzorgt, of van een drukke account manager.
Je wordt vervolgens uitgenodigd niet voor de oorspronkelijke vacature (die was ofwel nep, of is inmiddels al lang benomen), meestal voor een kennismakingsgesprek.
Je gaat dan naar de afspraak (meestal een ruimte in van die typische KMO-zones) om even met hen te praten. De gesprekken zijn meestal als volgt opgebouwd:
- stel je zelf even voor
- waarom ben je werkloos, naar wat ben je op zoek
- dan verder ingaan op één ding waar je iets over hebt verteld, de zogenaamde star-methode
Waarna men je zegt je te zullen voorstellen bij firma X of Y.
Enkele dagen later (meestal op een donderdag om 10 of 11 u... blijkbaar werkt men alleen op die dag bij een HR dienst) kan je je dan komen voorstellen bij de genoemde firma.
Wanneer dat fout loopt hoor je van de recruteerders niets meer.
Men gokt op een one-shot. Metn krijgt een vacature binnen, belt snel een "loser" op die in hun databank (of die van de vdab) is verzeild geraakt,... en past die combinatie niet, dan hoeft het voor hen niet echt.
Men neemt de werkzoekende niet binnen, men neemt geen echte zorg over, men behandelt hen niet als klant of potentiële inkomst, maar gewoon als snel-snel opvulling voor een vraag van hun echte klanten; de bedrijven.
Nuja... soms loopt het goed... maar recruteerders zouden misschien beter eens ECHT luisteren en mensen helpen te zoeken naar een geschikte vacatue, in plaats van de honger te proberen stillen op een domme, kortzichtige manier.
maandag 5 november 2012
Unizo en #ikkomopstraat - een tegenreactie !
De ikkomopstraat actie van de Unizo organisatie roept enige vragen op bij mij als ex-werknemer van een KMO.
Misschien moeten werklozen eens een tegen-actie opstarten, waarbij we massaal wegblijven als consument bij de leden van Unizo die deze actie hebben ondertekend?
Diegenen die deze actie hebben onderschreven (enkele duizenden) zijn met naam en toenaam terug te vinden op de website ikkomopstraat.be - en onderschrijven bij deze de inkorting van de uitkeringen, de verlaging van de uitkeringen aan werklozen en eigenlijk de inperking van onze koopkracht.
Wanneer we als werklozen dan tòch met minder koopkracht zitten (met dank aan VOKA, OpenVLD, de regering DiRupo en de Unizo-lobbyisten) dan kunnen we de restwaarde van ons (het is ook ONS belastinggeld!!!) beter uitgeven in zaken die deze actie niet onderschrijven.
Meer nog, ik zal zelf het goede voorbeeld geven en zo lang ik werkloos ben, enkel nog in grote zaken consumeren (Colruyt, Aldo, Lidl, Ikea,....) om deze mensen een soort van 'Mutual Asured Destruction' theorie mee te geven.
Men moet maar eens ophouden om te doen alsof de economische crisis opeens zou opgelost zijn door werklozen en "profiteurs" over dezelfde kam te scheren en de kmo'er meer centen toe te stoppen...
Iemand die werk zoekt (daarmee bedoel ik àctief werk zoekt) minder uitkering geven, heeft NUL impact op de snelheid waarmee hij of zij werk zal vinden. Wanneer er 100 mensen zich aanbieden voor 5 jobs, zullen er 95 zonder job achtblijven, of je hen nu 2000, 1000 of 0 euro geeft elke maand.
Dus stop met de OpenVLD-theorie te volgen, als zouden weklozen in de laatste periode van hun dalende werkloosheidsuitkering-cyclus opeens "meer kans" hebben op werk vinden. Wat er in realiteit gebeurd is dat deze mensen in de armoede terechtkomen, en vervolgens een uitzichtloze onderbetaalde, onmenselijke job moeten aannemen bij een van de leden van unizo, ...
Want er zijn een boel KMO'er die LEVEN van het aanwerven van armoedige mensen, om hen vervolgens tegen een hongerloon uit te melken.
Unizo steunt deze politiek? Welnu, dan stop ik alvast met het kopen van om het even wat bij hun leden.
Eens kijken wie de sterkste arm heeft: de unizo die werklozen wil armer maken, of de werkloze die stopt met consumeren bij de KMO.
De KMO's die de actie hebben ondertekend gaan sowieso verliezen in deze discussie denk ik... op lange termijn wint de grote multinational altijd.
#mijnkoopkracht op twitter if you like this :)
Misschien moeten werklozen eens een tegen-actie opstarten, waarbij we massaal wegblijven als consument bij de leden van Unizo die deze actie hebben ondertekend?
Diegenen die deze actie hebben onderschreven (enkele duizenden) zijn met naam en toenaam terug te vinden op de website ikkomopstraat.be - en onderschrijven bij deze de inkorting van de uitkeringen, de verlaging van de uitkeringen aan werklozen en eigenlijk de inperking van onze koopkracht.
Wanneer we als werklozen dan tòch met minder koopkracht zitten (met dank aan VOKA, OpenVLD, de regering DiRupo en de Unizo-lobbyisten) dan kunnen we de restwaarde van ons (het is ook ONS belastinggeld!!!) beter uitgeven in zaken die deze actie niet onderschrijven.
Meer nog, ik zal zelf het goede voorbeeld geven en zo lang ik werkloos ben, enkel nog in grote zaken consumeren (Colruyt, Aldo, Lidl, Ikea,....) om deze mensen een soort van 'Mutual Asured Destruction' theorie mee te geven.
Men moet maar eens ophouden om te doen alsof de economische crisis opeens zou opgelost zijn door werklozen en "profiteurs" over dezelfde kam te scheren en de kmo'er meer centen toe te stoppen...
Iemand die werk zoekt (daarmee bedoel ik àctief werk zoekt) minder uitkering geven, heeft NUL impact op de snelheid waarmee hij of zij werk zal vinden. Wanneer er 100 mensen zich aanbieden voor 5 jobs, zullen er 95 zonder job achtblijven, of je hen nu 2000, 1000 of 0 euro geeft elke maand.
Dus stop met de OpenVLD-theorie te volgen, als zouden weklozen in de laatste periode van hun dalende werkloosheidsuitkering-cyclus opeens "meer kans" hebben op werk vinden. Wat er in realiteit gebeurd is dat deze mensen in de armoede terechtkomen, en vervolgens een uitzichtloze onderbetaalde, onmenselijke job moeten aannemen bij een van de leden van unizo, ...
Want er zijn een boel KMO'er die LEVEN van het aanwerven van armoedige mensen, om hen vervolgens tegen een hongerloon uit te melken.
Unizo steunt deze politiek? Welnu, dan stop ik alvast met het kopen van om het even wat bij hun leden.
Eens kijken wie de sterkste arm heeft: de unizo die werklozen wil armer maken, of de werkloze die stopt met consumeren bij de KMO.
De KMO's die de actie hebben ondertekend gaan sowieso verliezen in deze discussie denk ik... op lange termijn wint de grote multinational altijd.
#mijnkoopkracht op twitter if you like this :)
dinsdag 30 oktober 2012
De huurdersbond - hulp op papier (een review)
Als werkloze heb je niet veel geld, en dan betekent ook dat je veelal moet afhangen van een huurwoning. Nu wil het toeval dat ik niet veel geld heb en tegelijk in een huurwoning zit waar een en ander fout loopt. Ik ga hier niet dieper op in, aangezien woningen, huizen en alle zever die daar mee te maken heeft, compleet oninteressant vindt. Het is nu eenmaal zo dat je ergens moet wonen, en hoe je het ook draait of keert: er gaat altijd iemand die rijk is, rijker van worden (bank, verhuurder, huisjesmelker of een of andere investeringsmaatschappij). Dat men rijker wordt op mijn kap is dan maar zo,... maar het interesseert me verder geen hol. Tot de dag dat er natuurlijk iets grondig fout loopt.
Ik liet vandaag eerst een en ander nakijken bij de federale overheidsdienst financiën (de onvriendelijkheid die men daar aan de dag legt is legendarisch). Waar men 6 euro vroeg om een kopie te maken van een huurcontract en een opzoeking te verrichten. Ik vroeg me af waarom ik belastingen betaal van 56% wanneer je dan ook nog eens elke overheidsdienst apart moet betalen om taakjes uit te voeren voor de belastingbetaler in kwestie. Ik betaal een brood bij de bakker toch ook geen twee keer?
Daarna verwees men me door naar de huurdersbond. Een organisatie waar ik tot nu toe enkel negatieve dingen over had gehoord.
Deze organisatie is in het leven geroepen om huurders te helpen om hun rechten te verdedigen.
Anno 2012 kan ik u meedelen dat dit een papieren klucht is. Huurders krijgen geen hulp van hen. Punt uit.
Laat me hier dieper op in gaan:
Allereers trachtte ik de huurdersbond te bereiken via telefoon. Dit faalde, aangezien er enkel een bezettoon te horen was, urenlang, dagenlang. Ik wiet niet of men daar mensen helpt via de telefoon, maar het leek me makkelijker om er dan gewoon langst te gaan.
Een afspraak maken kon niet, aangezien dit telefonisch moest gebeuren.
Dan maar naar het "vrije spreekuur" bij de genoemde huurdersbond.
Het pand terugvinden op zich was al een hele klus, ... het was al avond, donker en het is gelegen in een buurt die vooral bekend staat om haar hangjongeren en zwerfkattenvoedselplekken (no shit).
Eens binnengekomen liep ik tegen een hoop wegwijzers van allerlei socio-culturele organisaties aan (zulke hulpverlendende diensten schijnen zich nooit op te houden in een goed georganiseerd kantoorgebouw, maar moeten het eerder hebben van plekken waar een hoop Disneyfiguren op de grond staan geschilderd en waar het vol hangt met slechte bond zonder naam spreuken).
De binnenplaats stond vol mensen die naar de ingang zochten, of naar het toilet, of naar een plek om hun sigaret op te roken,... de bureau's van de huurdersbond zelf waren afgesloten van het kleurrijke publiek. Daar zaten enkele jurist-achtige dames te keuvelen en koffietjes te drinken, en af en toe iemand te helpen.
De wachtzaal, zo zei men, was aan de overkant, in een grote refter. Het soort plekken waar er altijd een stuk decor van een kindertoneelstuk in het rond slingert, samen met een schoolbord op wieltjes). Er zaten ongeveer 70 mensen aan tafeltjes, het leek wel een meeting van een extreem-linkse partij ergens in een Afrikaans land. Maar niets was minder waar, je moest naar voor kruipen om uit een mandje op de toog bij "de vrijwilliger" een nummertje te trekken. Deze volgnummers waren klaarblijkelijk door het personeels zelf in elkaar geknutseld.
Ik had nummer 39, van de 40 die die dag gingen geholpen worden.
De man na mij gaf het al op na een paar minuten (hij was de slimste die avond, zou later blijken).
Da's al 1 van de 40 die niet ging gehopen worden, telt u mee?
Daarna bleek dat de vrijwilliger (een man die zijn voortanden mist en iets weg had van Sjaakie, een figuur uit de film Flodder) een voor een de mensen naar voor riep op nummer. Daarna werden deze mensen gevraagd of ze al dan niet lid waren. Je moest 15 euro ophoesten, want uiteraard was niemand lid. Daarna kregen ze een papieren lidkaartje met hun eigen naam op en mochten ze terug in de ijskoude zaal plaatsnemen, tussen joelende kinderen, mensen met rotte tanden en andere huurders die aan de foute kant van de maatschappij leven.
Af en toe rinkelde de man zijn telefoon en mocht de volgende "klant", naar het selecte hokje komen waar de juffrouwen aan de verwarmde bureau's konden bezig zijn met hun dossier. (Zelfs in dit soort organisaties is men blijkbaar elitarisme gewoon geworden,...)
Na een twee uur wachten was het aan mijn nummer 39. Ik betaalde 15 euro, kreeg het vodje papier dat als lidkaart dienstdoet en mocht ik terug gaan zitten.
De zaal zat inmiddels al veel minder vol, maar de mensen die overbleven waren des te schrijnender. Mensen met zeer kleine kinderen, mensen die geen taal spraken buiten die van hun thuisland en armoede...
Ik had er rond 22u schoon genoeg van en vroeg of het nog lang ging duren, "toch nog zeker een uur of twee".
Men vertelde me dat de toestand en het aantal klanten steeds schrijnender werd, en dat ik de eerste weken zeker geen afspraak kon maken. Ik vertelde hem dat de telefoon altijd bezet was en dat je na 3 uur wachten ook niet geholpen werd. Hierop had hij geen verhaal meer... klaarblijkelijk raadde hij me aan om te e-mailen en eventueel toch nog eens terug te komen wachten en vechten om als eerste binnen te geraken.
Conclusie:
Wanneer een organisatie zoals de huurdersbond zo ineffciiënt, zwak, slecht georganiseerd is geworden dat er nauwelijks nog 5% van de mensen die op het spreekuur verschijnen, geholpen worden, dan schiet men zijn doel voorbij.
Men zou mijn inziens veel meer de belangen van de huurder verdedigen door meteen de boeken neer te leggen en openlijk in de media te verklaren dat men geen minimale werking meer kan bieden.
Da's in ieder geval veel eerlijker dan twee buitenlandse meisjes met een pasgeboren kind 3 uur te laten aanschuiven in de kou, om hen dan 15 euro te vragen en ze verder zonder hulp of bescherming tegen hun huisjesmelker, terug huiswaards te sturen.
Maar men dweilt blijkbaar liever met de kraan open, dan gewoon toe te geven en een bulldozer op het probleem af te sturen... waarvan akte. De huurdersbond is niet alleen een inefficiënt werkende organisatie, men wekt de indruk van te helpen, maar geeft eigenlijk enkel meer wapens in handen van de verhuurders, die maar al te goed weten dat diegenen die geen eigen advocaat kunnen betalen, een vogel voor de kat zijn.
Geeft dit dan ook toe, en sla er geen extra 15 euro uit bij die mensen!
Ik liet vandaag eerst een en ander nakijken bij de federale overheidsdienst financiën (de onvriendelijkheid die men daar aan de dag legt is legendarisch). Waar men 6 euro vroeg om een kopie te maken van een huurcontract en een opzoeking te verrichten. Ik vroeg me af waarom ik belastingen betaal van 56% wanneer je dan ook nog eens elke overheidsdienst apart moet betalen om taakjes uit te voeren voor de belastingbetaler in kwestie. Ik betaal een brood bij de bakker toch ook geen twee keer?
Daarna verwees men me door naar de huurdersbond. Een organisatie waar ik tot nu toe enkel negatieve dingen over had gehoord.
Deze organisatie is in het leven geroepen om huurders te helpen om hun rechten te verdedigen.
Anno 2012 kan ik u meedelen dat dit een papieren klucht is. Huurders krijgen geen hulp van hen. Punt uit.
Laat me hier dieper op in gaan:
Allereers trachtte ik de huurdersbond te bereiken via telefoon. Dit faalde, aangezien er enkel een bezettoon te horen was, urenlang, dagenlang. Ik wiet niet of men daar mensen helpt via de telefoon, maar het leek me makkelijker om er dan gewoon langst te gaan.
Een afspraak maken kon niet, aangezien dit telefonisch moest gebeuren.
Dan maar naar het "vrije spreekuur" bij de genoemde huurdersbond.
Het pand terugvinden op zich was al een hele klus, ... het was al avond, donker en het is gelegen in een buurt die vooral bekend staat om haar hangjongeren en zwerfkattenvoedselplekken (no shit).
Eens binnengekomen liep ik tegen een hoop wegwijzers van allerlei socio-culturele organisaties aan (zulke hulpverlendende diensten schijnen zich nooit op te houden in een goed georganiseerd kantoorgebouw, maar moeten het eerder hebben van plekken waar een hoop Disneyfiguren op de grond staan geschilderd en waar het vol hangt met slechte bond zonder naam spreuken).
De binnenplaats stond vol mensen die naar de ingang zochten, of naar het toilet, of naar een plek om hun sigaret op te roken,... de bureau's van de huurdersbond zelf waren afgesloten van het kleurrijke publiek. Daar zaten enkele jurist-achtige dames te keuvelen en koffietjes te drinken, en af en toe iemand te helpen.
De wachtzaal, zo zei men, was aan de overkant, in een grote refter. Het soort plekken waar er altijd een stuk decor van een kindertoneelstuk in het rond slingert, samen met een schoolbord op wieltjes). Er zaten ongeveer 70 mensen aan tafeltjes, het leek wel een meeting van een extreem-linkse partij ergens in een Afrikaans land. Maar niets was minder waar, je moest naar voor kruipen om uit een mandje op de toog bij "de vrijwilliger" een nummertje te trekken. Deze volgnummers waren klaarblijkelijk door het personeels zelf in elkaar geknutseld.
Ik had nummer 39, van de 40 die die dag gingen geholpen worden.
De man na mij gaf het al op na een paar minuten (hij was de slimste die avond, zou later blijken).
Da's al 1 van de 40 die niet ging gehopen worden, telt u mee?
Daarna bleek dat de vrijwilliger (een man die zijn voortanden mist en iets weg had van Sjaakie, een figuur uit de film Flodder) een voor een de mensen naar voor riep op nummer. Daarna werden deze mensen gevraagd of ze al dan niet lid waren. Je moest 15 euro ophoesten, want uiteraard was niemand lid. Daarna kregen ze een papieren lidkaartje met hun eigen naam op en mochten ze terug in de ijskoude zaal plaatsnemen, tussen joelende kinderen, mensen met rotte tanden en andere huurders die aan de foute kant van de maatschappij leven.
Af en toe rinkelde de man zijn telefoon en mocht de volgende "klant", naar het selecte hokje komen waar de juffrouwen aan de verwarmde bureau's konden bezig zijn met hun dossier. (Zelfs in dit soort organisaties is men blijkbaar elitarisme gewoon geworden,...)
Na een twee uur wachten was het aan mijn nummer 39. Ik betaalde 15 euro, kreeg het vodje papier dat als lidkaart dienstdoet en mocht ik terug gaan zitten.
De zaal zat inmiddels al veel minder vol, maar de mensen die overbleven waren des te schrijnender. Mensen met zeer kleine kinderen, mensen die geen taal spraken buiten die van hun thuisland en armoede...
Ik had er rond 22u schoon genoeg van en vroeg of het nog lang ging duren, "toch nog zeker een uur of twee".
Men vertelde me dat de toestand en het aantal klanten steeds schrijnender werd, en dat ik de eerste weken zeker geen afspraak kon maken. Ik vertelde hem dat de telefoon altijd bezet was en dat je na 3 uur wachten ook niet geholpen werd. Hierop had hij geen verhaal meer... klaarblijkelijk raadde hij me aan om te e-mailen en eventueel toch nog eens terug te komen wachten en vechten om als eerste binnen te geraken.
Conclusie:
Wanneer een organisatie zoals de huurdersbond zo ineffciiënt, zwak, slecht georganiseerd is geworden dat er nauwelijks nog 5% van de mensen die op het spreekuur verschijnen, geholpen worden, dan schiet men zijn doel voorbij.
Men zou mijn inziens veel meer de belangen van de huurder verdedigen door meteen de boeken neer te leggen en openlijk in de media te verklaren dat men geen minimale werking meer kan bieden.
Da's in ieder geval veel eerlijker dan twee buitenlandse meisjes met een pasgeboren kind 3 uur te laten aanschuiven in de kou, om hen dan 15 euro te vragen en ze verder zonder hulp of bescherming tegen hun huisjesmelker, terug huiswaards te sturen.
Maar men dweilt blijkbaar liever met de kraan open, dan gewoon toe te geven en een bulldozer op het probleem af te sturen... waarvan akte. De huurdersbond is niet alleen een inefficiënt werkende organisatie, men wekt de indruk van te helpen, maar geeft eigenlijk enkel meer wapens in handen van de verhuurders, die maar al te goed weten dat diegenen die geen eigen advocaat kunnen betalen, een vogel voor de kat zijn.
Geeft dit dan ook toe, en sla er geen extra 15 euro uit bij die mensen!
woensdag 24 oktober 2012
Het sollicitatiepakje
Een cheap-ass hemd met een ditto paar schoenen en een broek waarin ik me kapotzweet. Werklozen stinken meestal, en dat komt omdat we geen geld hebben om deftige kledij te kopen en deze te combineren met de nodige goede kwaliteit.
Laat ik het dus even hebben over de verborgen kosten van werkloos zijn, die integenstelling van de kosten van te werken, zwaarder doorwegen aangezien je minder geld hebt. Een paar schoenen kopen wanneer je werkloos bent weegt percentueel uiteraard zwaarder door dan wanneer je een stevig loon verdient ergens.
Allereerst is er het solliciteren. Vorige week waren de kosten voor mij hieromtrend ongeveer 120 euro. Wat een enorm bedrag is op een uitkering. Maar je moet nu eenmaal verder. Ik had geen broek meer die ik op een gesprek kon aantrekken (alles verslijt) en een hemd had ik ook al niet (de job waar ik voor ging vereiste echt wel deftigere kleding dan een jeans en t-shirt).
Bij goedkope kledingwinkels ben je voor een hemd toch als minimaal 7 tot 15 euro kwijt (tenzij je echt in een soort van synthetische stinkbom wil rondlopen). En voor een broek is het al gauw 40 euro en dan moet je opletten. Koop daar nog een paar mega goedkope schoenen onder en je zit al aardig op weg.
Je moet ook ter plekke geraken, mijn sollicitatie verliep over drie gesprekken, waarvan één in Brussel.
Een treinticket kost heen en weer een kleine 14 euro (ik weet dat je dit kan terugtrekken via de VDAB, maar da's zo'n administratief gedoe dat je er beter niet aan kan beginnen... je moet dan eerst langst de vdab met een bewijs waar je gaat solliciteren, en dan achteraf moet je je ticket door hen laten afstempelen en laten goedkeuren ter tegubetaling). Tenzij je dit elke week een paar keer moet doen, is het echt niet de moeite.
(waarom er geen werkzoekenden abonnement is, is me een raadsel... mensen met een Omnio statuut mogen tegen 50% reizen, maar mensen die ACTIEF werk zoeken mogen alles zelf tegen volle pot ophoesten!)
Ter plekke moet je natuurlijk ook iets kunnen drinken of eten terwijl je met de mensen praat (gelukkig betaalden de mensen het deze keer zelf).
Daarna volgden er nog twee gesprekken waarvan ééntje in centrum Antwerpen, waar ik met de auto moest parkeren en ook nog 6 euro kwijt was aan parking.
Solliciteren kost tijd en geld, je kleren verslijten en je wordt er armer van, toch moet je blijven lachen en doen alsof het heel normaal is dat je in een apenpakej komt opdraven ergens in Brussel.
De schijn hoog houden en trachten om die avond te compenseren door bijvoorbeeld kaaskroketten van de Colruyt te eten (het goedkoopste dat ik kan verzinnen om een treinrit te compenseren).
Anno 2012 is men blijkbaar vanuit de politiek nul komma nul geïnteresseerd om de actieve werkzoekende werkloze te ondersteunen, en da's jammer.
Laat ik het dus even hebben over de verborgen kosten van werkloos zijn, die integenstelling van de kosten van te werken, zwaarder doorwegen aangezien je minder geld hebt. Een paar schoenen kopen wanneer je werkloos bent weegt percentueel uiteraard zwaarder door dan wanneer je een stevig loon verdient ergens.
Allereerst is er het solliciteren. Vorige week waren de kosten voor mij hieromtrend ongeveer 120 euro. Wat een enorm bedrag is op een uitkering. Maar je moet nu eenmaal verder. Ik had geen broek meer die ik op een gesprek kon aantrekken (alles verslijt) en een hemd had ik ook al niet (de job waar ik voor ging vereiste echt wel deftigere kleding dan een jeans en t-shirt).
Bij goedkope kledingwinkels ben je voor een hemd toch als minimaal 7 tot 15 euro kwijt (tenzij je echt in een soort van synthetische stinkbom wil rondlopen). En voor een broek is het al gauw 40 euro en dan moet je opletten. Koop daar nog een paar mega goedkope schoenen onder en je zit al aardig op weg.
Je moet ook ter plekke geraken, mijn sollicitatie verliep over drie gesprekken, waarvan één in Brussel.
Een treinticket kost heen en weer een kleine 14 euro (ik weet dat je dit kan terugtrekken via de VDAB, maar da's zo'n administratief gedoe dat je er beter niet aan kan beginnen... je moet dan eerst langst de vdab met een bewijs waar je gaat solliciteren, en dan achteraf moet je je ticket door hen laten afstempelen en laten goedkeuren ter tegubetaling). Tenzij je dit elke week een paar keer moet doen, is het echt niet de moeite.
(waarom er geen werkzoekenden abonnement is, is me een raadsel... mensen met een Omnio statuut mogen tegen 50% reizen, maar mensen die ACTIEF werk zoeken mogen alles zelf tegen volle pot ophoesten!)
Ter plekke moet je natuurlijk ook iets kunnen drinken of eten terwijl je met de mensen praat (gelukkig betaalden de mensen het deze keer zelf).
Daarna volgden er nog twee gesprekken waarvan ééntje in centrum Antwerpen, waar ik met de auto moest parkeren en ook nog 6 euro kwijt was aan parking.
Solliciteren kost tijd en geld, je kleren verslijten en je wordt er armer van, toch moet je blijven lachen en doen alsof het heel normaal is dat je in een apenpakej komt opdraven ergens in Brussel.
De schijn hoog houden en trachten om die avond te compenseren door bijvoorbeeld kaaskroketten van de Colruyt te eten (het goedkoopste dat ik kan verzinnen om een treinrit te compenseren).
Anno 2012 is men blijkbaar vanuit de politiek nul komma nul geïnteresseerd om de actieve werkzoekende werkloze te ondersteunen, en da's jammer.
vrijdag 19 oktober 2012
de crisis begint nu pas echt 2012-2013
Alcatel-Lucent gaat 200+ banen schrappen lees ik in de online-krant. De telecomsector in't algemeen gaat een 500-tal banen schrappen in oktober, en sinds september 2012 zijn er al om en bij de 3000 jobs structureel verdwenen.
De mensen die toen uitbetaald hebben gekregen, zitten dus wel "safe" voor de eerste paar maanden. Daarna komen ze onherroepelijk , net als ik, in de werkloosheidstatistieken terecht.
De impact op onze economie is simpel: minder loon, minder koopkracht en vooral een overaanbod aan mensen voor steeds minder jobs.
Wat me vooral opvalt (als ex-werknemer van voorgenoemde telecomgigant) is dat men nu ook van bovenuit in de corportation-structuur wil snijden in de eigen vriendjes hun lonen.
De mensen die men tot nu toe (ook al werkten ze geen uur per dag) steeds het hand boven het hoofd hield gaan zelfs nu ook voor de bijl.
Concreet gaat het dus om de mensen van de inner-crew, die meestal "goed binnen" zaten bij deze firma's.
Dit zijn meestal ook de mensen die nogal verbrand zijn geraakt in een vastgeroeste omgeving.
Ik zou ze als bedrijfsleider van een andere firma ook niet meteen binnenhalen eerlijk gezegd;
Hierbij komt dan nog de klapper van Ford Genk (naar schatting 4300 jobs + 5000 bij de leveranciers) da's heel wat, zeker in een streek waar het al bijna onmogenlijk is om werk te vinden.
De regering maalt en praat intussen voort, zonder echte aandacht voor de werkloosheid. Het is ook pas wanneer er met duizenden tegelijk wordt ontlagen dat men begint te tellen. Maar het weegt door. Vooral voor werknemers van kleine ondernemingen, die niet op dikke ontslagpremies kunnen rekenen. Laat staan op echte begeleiding en steun. Maar ook daar is bitterweinig aandacht voor, wanneer je niet met honderden tegleijk staat te wenen op een bedrijfsterrein met een rode vuilzak rond je lijf, tel je als werkloze blijkbaar niet mee.
Maar we onthouden dat voor in het stemhokje hoor beste politici. We weten wel wie er wel steun geeft en wie niet....
De mensen die toen uitbetaald hebben gekregen, zitten dus wel "safe" voor de eerste paar maanden. Daarna komen ze onherroepelijk , net als ik, in de werkloosheidstatistieken terecht.
De impact op onze economie is simpel: minder loon, minder koopkracht en vooral een overaanbod aan mensen voor steeds minder jobs.
Wat me vooral opvalt (als ex-werknemer van voorgenoemde telecomgigant) is dat men nu ook van bovenuit in de corportation-structuur wil snijden in de eigen vriendjes hun lonen.
De mensen die men tot nu toe (ook al werkten ze geen uur per dag) steeds het hand boven het hoofd hield gaan zelfs nu ook voor de bijl.
Concreet gaat het dus om de mensen van de inner-crew, die meestal "goed binnen" zaten bij deze firma's.
Dit zijn meestal ook de mensen die nogal verbrand zijn geraakt in een vastgeroeste omgeving.
Ik zou ze als bedrijfsleider van een andere firma ook niet meteen binnenhalen eerlijk gezegd;
Hierbij komt dan nog de klapper van Ford Genk (naar schatting 4300 jobs + 5000 bij de leveranciers) da's heel wat, zeker in een streek waar het al bijna onmogenlijk is om werk te vinden.
De regering maalt en praat intussen voort, zonder echte aandacht voor de werkloosheid. Het is ook pas wanneer er met duizenden tegelijk wordt ontlagen dat men begint te tellen. Maar het weegt door. Vooral voor werknemers van kleine ondernemingen, die niet op dikke ontslagpremies kunnen rekenen. Laat staan op echte begeleiding en steun. Maar ook daar is bitterweinig aandacht voor, wanneer je niet met honderden tegleijk staat te wenen op een bedrijfsterrein met een rode vuilzak rond je lijf, tel je als werkloze blijkbaar niet mee.
Maar we onthouden dat voor in het stemhokje hoor beste politici. We weten wel wie er wel steun geeft en wie niet....
dinsdag 16 oktober 2012
sociaal naïef maar zonder fut
Soms ontbreekt het me kompleet aan enige fut om nog te solliciteren. Tegen beter weten in trachtte ik de voorbije maand naar een 'sociale' job te hengelen.
Een vzw (laat ik het ding de 'Brieventuin' noemen) zocht naar een begeleider met IT/ICt kennis.
Komt er in het kort op neer dat ik moest solliciteren om enkele web-plus statuut mensen aan te sturen en technisch te begeleiden. De vzw in kwestie had dus een technisch en sociaal persoon nodig.
Na 2 telefoongesprekken en 3 keer een rollenspel (vermomd als sollicitatiegesprek) ben ik uit de boot gevallen wegens 'te efficiënt' en 'niet naïef genoeg'.
Blijkt dat men in deze sector vooral mensen schouderklopjes wil geven en van de straat af houden, in plaats van sociaal en geïnteresseerd hen vaardigheden bij te brengen die van pas komen in het èchte bedrijfsleven. Zoals op tijd komen, iets laten weten wanneer je er niet zal zijn of basis beleefdheid. Al deze vaardigheden gaan blijkbaar op de tweede plaats in de Brieventuin; men heeft graag alles technisch in orde, maar als iemand een fout maakt of wanneer er fundamentele dingen foutlopen (zoals intake van cursisten - hun broodwinning en reden van bestaan!) dan gaat men daar nogal licht over, excuseert men zich ten opzichte van VDAB en gaat men op dezelfde weg door, zonder de oorzaak aan te pakken.
Zo blijf je natuurlijk zitten met een bende mensen die wel komen werken, om daarna in de werkloosheid terug te vallen, zichzelf beklagend en schouderklopjes-vissend.
Niets voor mij dus, ik heb graag toch een minimum van realiteit in mijn job, zeker wanneer er problemen dienen te worden aangepakt. Maar in de sociale vzw's is men blijkbaar alleen bezig met de werking te laten varen als het iemand goed uitkomt....
Voor een job van nog geen 2000 brutto per maand, heeft men dus de pretentie gehad om 4 gesprekken te houden, verspreid over een maand en half. Een degoutante manier van werken vind ik. Zeker omdat ze geen echte reden hadden om mijn kandidatuur te herleiden tot een stom rollenspel waarbij ik zo goed als geen info kreeg.
Anyway, ... een laag betaalde job is dus blijkbaar ook niet aan mij besteed.
Net zoals de 1st line helpdesk bij een technisch bedrijf die ik wel wilde aannemen tegen een 'junior' loon. Maar ook daar haalt men dan hun neus voor me op.
Ik weet het niet meer. Ik ben te dom, te slim, te sociaal, te asociaal, te neutraal, te uitgesproken en te oud, te duur... heb al alles gehoord.
Het erge is dat deze regering me straft om goed naar werk te zoeken door mijn uitkering te verlagen en op die manier me de kans te ontnemen meer te solliciteren (benzine of openbaar vervoer kost veel geld).
Vandaag ga ik nog naar een technisch bedrijf die me ook lieten komen voor een helpdesk functie. En als dat mislukt weet ik het oprecht niet meer. Ik ben in enkele maanden tijd een paria geworden.
En dan te weten dat men bij de Brieventuin zo sterk de nadruk legt op het behoud van het zelfbeeld van de werknemers en te begeleiden mensen... jaja, maar de kandidaten voor een job, die hun zelfbeeld doet er niet toe.
Een vzw (laat ik het ding de 'Brieventuin' noemen) zocht naar een begeleider met IT/ICt kennis.
Komt er in het kort op neer dat ik moest solliciteren om enkele web-plus statuut mensen aan te sturen en technisch te begeleiden. De vzw in kwestie had dus een technisch en sociaal persoon nodig.
Na 2 telefoongesprekken en 3 keer een rollenspel (vermomd als sollicitatiegesprek) ben ik uit de boot gevallen wegens 'te efficiënt' en 'niet naïef genoeg'.
Blijkt dat men in deze sector vooral mensen schouderklopjes wil geven en van de straat af houden, in plaats van sociaal en geïnteresseerd hen vaardigheden bij te brengen die van pas komen in het èchte bedrijfsleven. Zoals op tijd komen, iets laten weten wanneer je er niet zal zijn of basis beleefdheid. Al deze vaardigheden gaan blijkbaar op de tweede plaats in de Brieventuin; men heeft graag alles technisch in orde, maar als iemand een fout maakt of wanneer er fundamentele dingen foutlopen (zoals intake van cursisten - hun broodwinning en reden van bestaan!) dan gaat men daar nogal licht over, excuseert men zich ten opzichte van VDAB en gaat men op dezelfde weg door, zonder de oorzaak aan te pakken.
Zo blijf je natuurlijk zitten met een bende mensen die wel komen werken, om daarna in de werkloosheid terug te vallen, zichzelf beklagend en schouderklopjes-vissend.
Niets voor mij dus, ik heb graag toch een minimum van realiteit in mijn job, zeker wanneer er problemen dienen te worden aangepakt. Maar in de sociale vzw's is men blijkbaar alleen bezig met de werking te laten varen als het iemand goed uitkomt....
Voor een job van nog geen 2000 brutto per maand, heeft men dus de pretentie gehad om 4 gesprekken te houden, verspreid over een maand en half. Een degoutante manier van werken vind ik. Zeker omdat ze geen echte reden hadden om mijn kandidatuur te herleiden tot een stom rollenspel waarbij ik zo goed als geen info kreeg.
Anyway, ... een laag betaalde job is dus blijkbaar ook niet aan mij besteed.
Net zoals de 1st line helpdesk bij een technisch bedrijf die ik wel wilde aannemen tegen een 'junior' loon. Maar ook daar haalt men dan hun neus voor me op.
Ik weet het niet meer. Ik ben te dom, te slim, te sociaal, te asociaal, te neutraal, te uitgesproken en te oud, te duur... heb al alles gehoord.
Het erge is dat deze regering me straft om goed naar werk te zoeken door mijn uitkering te verlagen en op die manier me de kans te ontnemen meer te solliciteren (benzine of openbaar vervoer kost veel geld).
Vandaag ga ik nog naar een technisch bedrijf die me ook lieten komen voor een helpdesk functie. En als dat mislukt weet ik het oprecht niet meer. Ik ben in enkele maanden tijd een paria geworden.
En dan te weten dat men bij de Brieventuin zo sterk de nadruk legt op het behoud van het zelfbeeld van de werknemers en te begeleiden mensen... jaja, maar de kandidaten voor een job, die hun zelfbeeld doet er niet toe.
vrijdag 12 oktober 2012
Men straft de werkzoekenden
Wat ik altijd zo vreemd heb gevonden is dat rechtse partijen (met de OpenVLD op kop) er blijkbaar van uit gaat dat men werkzoekenden kan aansporen om een job aan te nemen door hun uitkeringen in tijd te verminderen.
Een en ander werd scherpgesteld in de laatste regeerakkoorden, waar men overeenkwam om deze uitkeringen sneller te laten dalen.
De visie is er op gebaseerd dat men mensen die geen job vinden, toch aan een job kan helpen door hen in financiële problemen te brengen.
Een visie die uiteraard volledig contraproductief werkt.
De rechtse partijen (en ja, daar zie reken ik de sp.a ook bij dezer dagen) hebben vooral een uitgangspunt aangenomen waarbij elke werkloze per definitie een profiteur is. Een visie die in vele lagen van de bevolking leeft.
Wanneer je echter geen werk vindt omdat er simpelweg geen IS, moet je dan ook gestraft worden?
Kan je er van uitgaan dat iemand die hard zijn best doet om elke dag naar werk te zoeken ook een verminderde uitkering verdient? Ik denk van niet. Men is op deze manier bezig om de ECHTE werkzoekenden, de mensen die elke dag alle vacturesite napluizen en vaak 10 gerichte brieven sturen per dag, om die het leven zo zuur mogelijk te maken.
De mensen die echter, heel de dag in hun bed liggen en niets doen, krijgen blijkbaar evenzeer dezelfde, lage uitkeringen.
Ik vind dit een kompleet onrecht; controlleer de werkloze voor mijn part extra,... een werkloze kan er niet aan doen dat hij geen job krijgt aangeboden,... je kan enkel de mensen iets kwalijk nemen die EN een uitkering krijgen EN tegelijk geen moeite doen om een job te zoeken.
Zelf ben ik iemand die per week een twee tot drie gesprekken mag doen, ik word nergens aangeworven, maar wordt wel gestraft... voor wat? Omdat men geen loon naar werken wil betalen in mijn sector en daarom schoolverlaters aanwerft?
OpenVLD: jullie politieke visie omtrend werkloosheid komt overeen met economische roofbouw!
Een en ander werd scherpgesteld in de laatste regeerakkoorden, waar men overeenkwam om deze uitkeringen sneller te laten dalen.
De visie is er op gebaseerd dat men mensen die geen job vinden, toch aan een job kan helpen door hen in financiële problemen te brengen.
Een visie die uiteraard volledig contraproductief werkt.
De rechtse partijen (en ja, daar zie reken ik de sp.a ook bij dezer dagen) hebben vooral een uitgangspunt aangenomen waarbij elke werkloze per definitie een profiteur is. Een visie die in vele lagen van de bevolking leeft.
Wanneer je echter geen werk vindt omdat er simpelweg geen IS, moet je dan ook gestraft worden?
Kan je er van uitgaan dat iemand die hard zijn best doet om elke dag naar werk te zoeken ook een verminderde uitkering verdient? Ik denk van niet. Men is op deze manier bezig om de ECHTE werkzoekenden, de mensen die elke dag alle vacturesite napluizen en vaak 10 gerichte brieven sturen per dag, om die het leven zo zuur mogelijk te maken.
De mensen die echter, heel de dag in hun bed liggen en niets doen, krijgen blijkbaar evenzeer dezelfde, lage uitkeringen.
Ik vind dit een kompleet onrecht; controlleer de werkloze voor mijn part extra,... een werkloze kan er niet aan doen dat hij geen job krijgt aangeboden,... je kan enkel de mensen iets kwalijk nemen die EN een uitkering krijgen EN tegelijk geen moeite doen om een job te zoeken.
Zelf ben ik iemand die per week een twee tot drie gesprekken mag doen, ik word nergens aangeworven, maar wordt wel gestraft... voor wat? Omdat men geen loon naar werken wil betalen in mijn sector en daarom schoolverlaters aanwerft?
OpenVLD: jullie politieke visie omtrend werkloosheid komt overeen met economische roofbouw!
dinsdag 2 oktober 2012
de verborgen kosten van je job
Wat me de laatste maanden opvalt is het aantal mensen om me heen met een job die klagen over hun verminderde koopkracht. Vooral sinds de invoering van de meerkost van je bedrijfswagen, is deze klachtenstroom alleen maar vermeerderd. Vaak zijn deze klachten onterecht (iemand die 3500 Euro brutto verdient maar zit te klagen dat hij niet meer rondkomt is ronduit verwaand) maar er zijn ook heel wat mensen die terecht klagen. Eens je in de 1800 brutto-zone komt is het inderdaad vaak kantje boordje om rond te komen aangezien je job ook kosten met zich meebrengt.
Nu ik er zo over nadenk was het bij mijn laatste jobs inderdaad ook zo dat je heel wat verborgen "kosten" hebt die verbonden zijn aan je functie.
Het begint al bij het vervoer. Je moet van en naar het werk geraken, en de kilometervergoeding die je krijgt dekt lang niet alle kosten aan je wagen (voor diegenen die nog met eigen wagen naar het werk gaan). Daarbij komt dat firmawagens dezer dagen door (vooral KMO's) mee ingecalculeerd worden in je loon. Wie voorheen 2500 met firmawagen kon krijgen, heeft nu waarschijnlijk 2100 met firmawagen, aangezien men de extra belastingen voor de bedrijven hieromtrend gewoon doorrekent aan de klant en de werknemer (iets waar de vakbonden trouwens opvallend stil over zijn). Ook openbaar vervoer wordt vaak niet terugbetaald, en wanneer men dat wel doet, kom je vaak bedrogen uit omdat je dan veel vroeger moet vertrekken en af en toe toch met de auto zal moeten opdraven om op tijd te zijn.
Maar het gaat verder dan vervoer alleen... je hebt ook job waarbij het not-done is om altijd je eigen boterhammen op te eten. De sociale druk is soms enorm groot om mee te gaan lunchen of een broodje (duur) te gaan halen. Collega's willen vaak dat je meedraait in het om-de-beurt gaan halen van het middageten... vandaar dat je vaak niet anders kan dan ook mee eten. En daar zit je dan, tegen je zin in een fastfood-restaurant, broodjeszaak of bakker,... om tegemoed te komen aan de sociale groepsdruk van een afdeling. De gemiddelde kost per maand kan snel oplopen tot honderd euro. Zelf hield ik maandenlang alle middag-uitgaven bij, en je staat vaak versteld van wat je uitgeeft van je nettoloon aan deze sociale druk.
Om het dan maar niet te hebben over het snelle verslijten van je kleding, de "juiste" pakken (vooral voor vertegenwoordigers dan) aantrekken of de juiste laptoptas hebben,... ook je haarsnit en je voorkomen kost vaak geld, zeker wanneer je wil meedoen met een bepaalde hip'n trendy bedrijfscultuur.
Werken kost ook geld... en daarom maan ik iedere werkzoekende aan om zeer stevig in de schoenen te staan tijdens de loononderhandelingen, want met je eigen wagen naar een hippe werkplek rijden, om er dan zoals de rest bij te lopen qua kleding en voorkomen, kan duurder uitvallen dan gewoon werkloos zijn.
Wanneer je 2000 brutto hebt, 170 aan je wagen geeft, 150 aan middageten en nog eens 100 euro aan kleding, juiste gsm, juiste haarsnit, juiste dit en dat... ben je al gauw de klos...
Je werkt dan full-time (plus een part-time in de files) en je komt thuis met 100 euro meer dan je uitkering...
maar je haar zit wel prima. :)
Let op, want werken kost meer dan je denkt dezer dagen, en bedrijven gaan er veel te lichtzinnig over dat het 'normaal' geacht wordt om bij te betalen voor je extra kosten.
Nu ik er zo over nadenk was het bij mijn laatste jobs inderdaad ook zo dat je heel wat verborgen "kosten" hebt die verbonden zijn aan je functie.
Het begint al bij het vervoer. Je moet van en naar het werk geraken, en de kilometervergoeding die je krijgt dekt lang niet alle kosten aan je wagen (voor diegenen die nog met eigen wagen naar het werk gaan). Daarbij komt dat firmawagens dezer dagen door (vooral KMO's) mee ingecalculeerd worden in je loon. Wie voorheen 2500 met firmawagen kon krijgen, heeft nu waarschijnlijk 2100 met firmawagen, aangezien men de extra belastingen voor de bedrijven hieromtrend gewoon doorrekent aan de klant en de werknemer (iets waar de vakbonden trouwens opvallend stil over zijn). Ook openbaar vervoer wordt vaak niet terugbetaald, en wanneer men dat wel doet, kom je vaak bedrogen uit omdat je dan veel vroeger moet vertrekken en af en toe toch met de auto zal moeten opdraven om op tijd te zijn.
Maar het gaat verder dan vervoer alleen... je hebt ook job waarbij het not-done is om altijd je eigen boterhammen op te eten. De sociale druk is soms enorm groot om mee te gaan lunchen of een broodje (duur) te gaan halen. Collega's willen vaak dat je meedraait in het om-de-beurt gaan halen van het middageten... vandaar dat je vaak niet anders kan dan ook mee eten. En daar zit je dan, tegen je zin in een fastfood-restaurant, broodjeszaak of bakker,... om tegemoed te komen aan de sociale groepsdruk van een afdeling. De gemiddelde kost per maand kan snel oplopen tot honderd euro. Zelf hield ik maandenlang alle middag-uitgaven bij, en je staat vaak versteld van wat je uitgeeft van je nettoloon aan deze sociale druk.
Om het dan maar niet te hebben over het snelle verslijten van je kleding, de "juiste" pakken (vooral voor vertegenwoordigers dan) aantrekken of de juiste laptoptas hebben,... ook je haarsnit en je voorkomen kost vaak geld, zeker wanneer je wil meedoen met een bepaalde hip'n trendy bedrijfscultuur.
Werken kost ook geld... en daarom maan ik iedere werkzoekende aan om zeer stevig in de schoenen te staan tijdens de loononderhandelingen, want met je eigen wagen naar een hippe werkplek rijden, om er dan zoals de rest bij te lopen qua kleding en voorkomen, kan duurder uitvallen dan gewoon werkloos zijn.
Wanneer je 2000 brutto hebt, 170 aan je wagen geeft, 150 aan middageten en nog eens 100 euro aan kleding, juiste gsm, juiste haarsnit, juiste dit en dat... ben je al gauw de klos...
Je werkt dan full-time (plus een part-time in de files) en je komt thuis met 100 euro meer dan je uitkering...
maar je haar zit wel prima. :)
Let op, want werken kost meer dan je denkt dezer dagen, en bedrijven gaan er veel te lichtzinnig over dat het 'normaal' geacht wordt om bij te betalen voor je extra kosten.
dinsdag 25 september 2012
De run-to-the-hills economie
Een bedrijf bezuinigt deze dagen dat het een lieve lust is, zelfs mensen die er op lange termijn voor zorgen dat er kosten kunnen bespaard worden, worden nog voor hun project ten einde loopt, op straat gegooid als waren ze afval. De staat doet hetzelfde, beknibbelen waar het kan (of niet kan) en dan vooral de begroting in evenwicht houden, ten koste van de dienstverlening en de koopkracht.
Wat doe je als werknemer in een economie die steeds verder wegzakt in een vicieuse cirkel van besparingen en dalende koopkracht? Juist ja: rennen, rennen naar veiliger oorden.
Ik noem dit de run-to-the-hills economie.
Het zit namelijk zo, dat ik de komende jaren vergelijk met een aankomende overstroming. De toenemende ongerustheid (voorin in Duitsland) over de koopkracht en de productie zal de komende jaren een verregaande invloed hebben over hoe grote bedrijven aankijken tegen efficiëntie (een ander woord voor hebzucht). Men wil met steeds minder mensen, steeds meer doen,... en de rest van de mensen mag zonder koopkracht achterblijven in een sociaal systeem dat puur is afgestemd op de rijken of diegenen die op de bodem zitten.
De mensen die voorheen gewoon werk hadden (middenklasse wil ik ze niet meteen noemen, maar laat ons ze koopkrachtigen noemen) vallen stilaan in een systeem waar je of te wel deel uitmaakt van de leegzuigkracht van de grote bedrijven, of van de staat zelf die dit bekrachtigd. De rest zijn zelfstandigen, bedienden en arbeiders met een onzekere toekomst, in vaak zeer onzekere werkomstandigheden.
Je kan dus maar beter naar veiligere oorden verkasten. Een voorbeeld hiervan is het opklimmen in de organisiatie van een grote firma, of het switchen van job tussen de privé en de "softe" sector. Je kan je alleen maar veilig stellen door hoog en droog te zitten... als ambtenaar, of manager in een grote firma.
Al de rest ziet stilaan het zwaard van Damocles boven zijn of haar hoofd hangen... het zwaard dat neervalt wanneer er meer winst moet gemaakt worden, meer bezuinigd of meer aandeelhouders tevreden moeten gehouden worden. Je prestaties tellen eigenlijk niet meer mee, dus kan je maar beter naar de berg rennen en wachten tot de overstroming de rest meesleurt onder je.
Voor diegen en die zich nog uit de naad werken om net niet toe te komen heb ik dus de volgende tips:
Allereerst: bezuinig zelf. Zorg ervoor dat je de economie "terugpakt" door een MAD (mutual assured destruction) toe te passen.
Wanneer een staat en bedrijfsleven jou niets meer gunt inzake levenskwaliteit (files, dure woonst, dalende koopkracht, gemiste loonsopslag, hogere belastingsdruk....) dan kan je er voor zorgen dat je hen opzadelt met een onoplosbare patstelling: zèlf je koopkracht beperken.
Dit kan door te besparen (net zoals de bedrijven en de staat doet). Je gaat bijvoorbeeld niet meer naar een dure supermarkt, maar een lokale markt of buitenlandse groentenwinkel. Of je gaat met enkele mensen samen over de grens goedkoper winkelen.
Op deze manier gun je de andere lokale economie niets meer, en gaan daar ook weer de regels van de "efficiëntie" spelen, met meer afdankingen en aanpassingen tot gevolg.
Hiermee 'fop' je jezelf uiteraard op lange termijn, want zogenaamd is de lokale economie verbonden met jou.
(De kassierster die wordt ontslagen omdat er opeens minder volk in de lokale supermarkt komt kopen, kan op haar beurt zich misschien geen vakantie meer veroorloven via een reisburo in jouw stad...)
Hier moet je niet op letten, de MAD tactiek bestaat er net in om een wapen te gebruiken waar iedereen zeker door neer gaat. Men wil dit niet zien gebeuren, geloof me. De bevolking tegen hun eigen economie laten opkomen is not-done.
Tegelijk combineer je deze MAD tactiek met jezelf veilig zetten op een hoge berg... en ziedaar: een prachtvoorbeeld van een staatsapparaat en een maatschappij die haar eigen democratie en kapitalisme tegen zich ziet gebruikt worden.
Want wanner Jan met de Pet bij een staatsinstelling werkt waar hij vast benoemd is (of in de hogere regionen van de grote bedrijven) en tegelijk zijn inkopen doet in Nederlandse webwinkels en buitenlandse groentenwinkels, heeft een vernietigend effect op deze economie. En zo hoort het ook. Wanneer men de normale werkende mesnen geen normale levenkwaliteit gunt, overbelast en over-stressed, kan men alleen maar een giftige tegenreactie verwachten.
Dus: run to the hills, zoek een veilige, zekere job en pak de economie terug waar je maar kan.
vrijdag 14 september 2012
grijze muizen en de andere flauwe excuses
Verbazend, hoeveel excuses recruteerders en random personeelsleden die zich opwerpen als sollicitatie-afnemers, verzinnen om een kandidaat te laten weten dat hij niet voldoet.
Ik ging solliciteren bij "Barry & Decitroenpers" , een gerenomeerd selectiebureau, die zich vooral toeleggen op het aanwerven van zeer goedkope werkkrachten, starters en iedereen die zich uit wil verkopen uit noodzaak. Ze verhuren deze mensen dan in onderaanneming aan zeer, zeer grote, bekende firma's.... de giganten van deze wereld (die maar al te graag van deze dienst gebruik maken, zodoende kunnen ze de witte raven die ze zoeken, aanwerven tegen een peulschil van de prijs).
"Barry & Decitroenpers" had een mooi, bereikbaar gebouw, met ruime parking,... ik werd ontvangen door een mevrouw die keurig gekleed was, maar me niet eens een blik gunde... me op automatische piloot naar hun kantine leidde om me daar met een glas water een kwartier te laten wachten.
Intussen overhoorde ik twee vrouwen in het kantoortje ernaast, waar de deur openstond, discussiëren over waar men het meest voor kon factureren 'zonder dat de klant begon te zeuren'. Een bedrijfspolitiek die ik al meteen in m'n achterhoofd hield.
Even later kwam een soort opgewaardeerde techno-kerel me begroeten. Hij was overdreven vriendelijk, zoals enkel verkopers dat kunnen zijn, en ging met me naar een vergaderzaaltje.
Ik mocht opnieuw mijn gewoonlijke gedichtje opzeggen, mijn CV overlopen, voorstellen wie ik was, mijn persoonlijkheid en motivatie toelichten en hier en daar mijn ingebakken grapje maken en trachten de lichaamshouding van de ondervrager na te bootsen (anders moet men je niet zo blijkt).
De jongen in kwestie was denk ik tien jaar jonger dan ik, en was vrij positief over m'n CV en kunnen, ook mijn motivatie stond hem aan. Maar ik zag er, volgens hem... niet 'middelmatig' genoeg uit!
Kan je het voorstellen? 'Niet middelmatig genoeg'. Hiermee doelde hij op mijn kledij. Inderdaad, ik was gekleed in nieuwe schoenen (gekocht met mijn laatste spaarcenten) en een jeansbroek die me tegelijk gekleed en 'sportief' kon laten overkomen bij verschillende soorten firma's. Verder droeg ik een lichtblauw t-shirt en een zwarte nette pull.
"Maar ik was dus niet neutraal genoeg." Vooral omdat het over een job ging die zich volledig achter een computerscherm afspeeld voelde ik me beledigd. Maar ik bleef kalm, glimlachte en zei hem dat ik mijn kledij eventueel kon aanpassen, moest me een dress-code hebben op de plek van tewerkstelling.
Het antwoord was, dat men vooral zocht naar iemand met een juiste uitstraling... (blijkbaar doet het er bij hem dus niet toe dat je je job al dan niet kan, technische goed bent, of gemotiveerd... 'als je haar maar goed zit'.).
Zelf droeg hij gel in z'n haar (iets dat ik al niet meer heb gezien sinds enkele foute jeugdhuisbezoeken in de jaren negentig), een roze hemd en een blauwe trui erover met v-hals (talk about Hollands). Hij zag er zelf allesbehalve 'middelmatig' uit... wat dat ook moge betekenen.
Zie, ik let niet op mensen hun kleding (tenzij het al te extreem is), maar wanneer je naar een personeelslid zoekt, en je krijgt iemand binnen met de juiste houding en capaciteit,... dan ben je een slechte recruter wanner je deze mensen wegsmijt omwille van de kleding.
Hij vroeg me wat de reden was dat ik me niet had "aangepast" op kledingsgebied voor deze job.
En ik zei hem.: "Eerlijk? Er was geen dress-code vermeld, dus ik dan ga ik gewoon zoals ik ben, maar netjes aangekleed, en ten tweede ben ik werkloos en heeft mijn vorige werkgever me niet uitbetaald... ik heb dus simpelweg geen geld om al te dure maatpakken te kopen om te komen solliciteren voor een minimaal betaalde functie. Da's mijn echte oprechte reden..."
Hij lachte (alsof ik een vermakelijke grap had verteld) en liet me beleefd weer buiten...
Wat een akelige mensen bij "Barry & Decitroenpers" niet begrijpen is dat hun business model puur afhangt van mensen als ik, die zich vrijwillig willen laten uitbuiten of uitbaten in deze vorm van prostitutie. Het spelletje armworstelen dat ze spelen met de werkzoekenden kan enkel gewonnen worden zolang er iemand het nog een hol kan schelen. En mij, kan dat in ieder geval niet meer,... ik eet nog liever rijst en drink nog liever kraanwater, dan dat ik voor een minimaal loon me ga laten beledigen door mensen die zelf volledig overbodig zijn en de rijken rijker trachten te maken zonder naar job inhoud te kijken.
Want dat is wat me nog het meest stoort: ik wil wèrken! Maar blijkbaar is de kleding, je lach, je voorkomen, ja godverdomde aura en weet ik veel... meer van belang dan wat je kunt. Men heeft me niet EEN technische, job-inhoudsvraag gesteld.
Hopelijk vinden ze daar de juiste witte raaf, die gekleed in een goedkoop kostuum, lekker komt liegen en tegen een minimaal loon zes maanden uitzit, om dan elders te gaan werken voor 50 euro meer. Want dan heeft de ondervrager die mij ondervroeg weer werk,... en dan blijft "Barry & Decitroenpers" een beetje draaien... nog even.
(Ja, soms krijgt een mens als ik een maatschappijhaat die zich dan vertaald in dit soort rants... ik ben me daar van bewust)
Ik ging solliciteren bij "Barry & Decitroenpers" , een gerenomeerd selectiebureau, die zich vooral toeleggen op het aanwerven van zeer goedkope werkkrachten, starters en iedereen die zich uit wil verkopen uit noodzaak. Ze verhuren deze mensen dan in onderaanneming aan zeer, zeer grote, bekende firma's.... de giganten van deze wereld (die maar al te graag van deze dienst gebruik maken, zodoende kunnen ze de witte raven die ze zoeken, aanwerven tegen een peulschil van de prijs).
"Barry & Decitroenpers" had een mooi, bereikbaar gebouw, met ruime parking,... ik werd ontvangen door een mevrouw die keurig gekleed was, maar me niet eens een blik gunde... me op automatische piloot naar hun kantine leidde om me daar met een glas water een kwartier te laten wachten.
Intussen overhoorde ik twee vrouwen in het kantoortje ernaast, waar de deur openstond, discussiëren over waar men het meest voor kon factureren 'zonder dat de klant begon te zeuren'. Een bedrijfspolitiek die ik al meteen in m'n achterhoofd hield.
Even later kwam een soort opgewaardeerde techno-kerel me begroeten. Hij was overdreven vriendelijk, zoals enkel verkopers dat kunnen zijn, en ging met me naar een vergaderzaaltje.
Ik mocht opnieuw mijn gewoonlijke gedichtje opzeggen, mijn CV overlopen, voorstellen wie ik was, mijn persoonlijkheid en motivatie toelichten en hier en daar mijn ingebakken grapje maken en trachten de lichaamshouding van de ondervrager na te bootsen (anders moet men je niet zo blijkt).
De jongen in kwestie was denk ik tien jaar jonger dan ik, en was vrij positief over m'n CV en kunnen, ook mijn motivatie stond hem aan. Maar ik zag er, volgens hem... niet 'middelmatig' genoeg uit!
Kan je het voorstellen? 'Niet middelmatig genoeg'. Hiermee doelde hij op mijn kledij. Inderdaad, ik was gekleed in nieuwe schoenen (gekocht met mijn laatste spaarcenten) en een jeansbroek die me tegelijk gekleed en 'sportief' kon laten overkomen bij verschillende soorten firma's. Verder droeg ik een lichtblauw t-shirt en een zwarte nette pull.
"Maar ik was dus niet neutraal genoeg." Vooral omdat het over een job ging die zich volledig achter een computerscherm afspeeld voelde ik me beledigd. Maar ik bleef kalm, glimlachte en zei hem dat ik mijn kledij eventueel kon aanpassen, moest me een dress-code hebben op de plek van tewerkstelling.
Het antwoord was, dat men vooral zocht naar iemand met een juiste uitstraling... (blijkbaar doet het er bij hem dus niet toe dat je je job al dan niet kan, technische goed bent, of gemotiveerd... 'als je haar maar goed zit'.).
Zelf droeg hij gel in z'n haar (iets dat ik al niet meer heb gezien sinds enkele foute jeugdhuisbezoeken in de jaren negentig), een roze hemd en een blauwe trui erover met v-hals (talk about Hollands). Hij zag er zelf allesbehalve 'middelmatig' uit... wat dat ook moge betekenen.
Zie, ik let niet op mensen hun kleding (tenzij het al te extreem is), maar wanneer je naar een personeelslid zoekt, en je krijgt iemand binnen met de juiste houding en capaciteit,... dan ben je een slechte recruter wanner je deze mensen wegsmijt omwille van de kleding.
Hij vroeg me wat de reden was dat ik me niet had "aangepast" op kledingsgebied voor deze job.
En ik zei hem.: "Eerlijk? Er was geen dress-code vermeld, dus ik dan ga ik gewoon zoals ik ben, maar netjes aangekleed, en ten tweede ben ik werkloos en heeft mijn vorige werkgever me niet uitbetaald... ik heb dus simpelweg geen geld om al te dure maatpakken te kopen om te komen solliciteren voor een minimaal betaalde functie. Da's mijn echte oprechte reden..."
Hij lachte (alsof ik een vermakelijke grap had verteld) en liet me beleefd weer buiten...
Wat een akelige mensen bij "Barry & Decitroenpers" niet begrijpen is dat hun business model puur afhangt van mensen als ik, die zich vrijwillig willen laten uitbuiten of uitbaten in deze vorm van prostitutie. Het spelletje armworstelen dat ze spelen met de werkzoekenden kan enkel gewonnen worden zolang er iemand het nog een hol kan schelen. En mij, kan dat in ieder geval niet meer,... ik eet nog liever rijst en drink nog liever kraanwater, dan dat ik voor een minimaal loon me ga laten beledigen door mensen die zelf volledig overbodig zijn en de rijken rijker trachten te maken zonder naar job inhoud te kijken.
Want dat is wat me nog het meest stoort: ik wil wèrken! Maar blijkbaar is de kleding, je lach, je voorkomen, ja godverdomde aura en weet ik veel... meer van belang dan wat je kunt. Men heeft me niet EEN technische, job-inhoudsvraag gesteld.
Hopelijk vinden ze daar de juiste witte raaf, die gekleed in een goedkoop kostuum, lekker komt liegen en tegen een minimaal loon zes maanden uitzit, om dan elders te gaan werken voor 50 euro meer. Want dan heeft de ondervrager die mij ondervroeg weer werk,... en dan blijft "Barry & Decitroenpers" een beetje draaien... nog even.
(Ja, soms krijgt een mens als ik een maatschappijhaat die zich dan vertaald in dit soort rants... ik ben me daar van bewust)
maandag 10 september 2012
Vraagje aan HR-diensten
Een vraag voor de mensen die ervaring hebben met, of nog op, een HR-dienst werken. Is het zo dat mensen die via de VDAB opleidingen zijn gepasseert eigenlijk niet meetellen?
Ik heb sterk de indruk dat het vermelden van eender welke VDAB-opleiding op je CV, een negatieve invloed heeft op het aantal mensen die je terugcontacteren. Wanneer ik deze opleiding gewoonweg niet vermeld in het CV, dan is het blijkbaar dik in orde, want dan krijg ik meer respons.
Heel vreemd vind ik dat. Zeker in een arbeidsmarkt waar men bijna eist dat je je continu bijschoolt en 'verbetert'.
Volgens mij gaat het zo:
De mensen op de gemiddelde HR-dienst hebben meer dingen om handen dan alleen maar de interne admin te regelen voor de werknemer. Meer nog, ze zijn de vacatures en de kandidaten eigenlijk 'beu' omdat deze hen storen in hun echt werk. Vaak nemen ze er nog een deel administratie en marketing bij...
Men voelt zich vaak ook 'iets beter' op zulke diensten omdat men al lang in vaste loondienst is (en dus de werking en voeling van, de vdab kwijt is). Sommige HR mensen hebben geen flauw benul van de kwaliteit van zulke opleidingen, en gaan er van uit dat er een zootje ongeregeld maar wat doorelkaar staat te lullen ofzo. De meeste uitlatingen hierover van HR-mensen spreekt boekdelen (eentje zei me letterlijk: "de vdab suckt") Wat meteen ook veel zegt over de 'marginalen' die er volgens hem een opleiding volgden.
Ik ben me er van bewust dat er waarschijnlijk slechte opleidingen zijn bij de vdab, ik heb er zelf bij eentje gezeten die qua organisatie veel beter kon, ... maar de werklozen miskennen of achteruitsteken omwille van deze opleidingen vind ik een brug te ver gaan. De 'goede' werklozen doen tenminste moeite om onbetaald en met eigen vervoer naar zulke opleidingen te gaan elke dag... er zijn er andere...
Ik heb dus de indruk dat men bij de gemiddelde HR-dienst mensen die bij 'de marginale VDAB' een opleiding volgden, genegeerd worden voor een kandidatuur.
Maar ik kan me vergissen natuurlijk, vandaar mijn vraag, moest ik hier de bal misslaan, dan hoor ik dat graag ... zeker van mensen die echt op een HR dienst werken.
Ik heb sterk de indruk dat het vermelden van eender welke VDAB-opleiding op je CV, een negatieve invloed heeft op het aantal mensen die je terugcontacteren. Wanneer ik deze opleiding gewoonweg niet vermeld in het CV, dan is het blijkbaar dik in orde, want dan krijg ik meer respons.
Heel vreemd vind ik dat. Zeker in een arbeidsmarkt waar men bijna eist dat je je continu bijschoolt en 'verbetert'.
Volgens mij gaat het zo:
De mensen op de gemiddelde HR-dienst hebben meer dingen om handen dan alleen maar de interne admin te regelen voor de werknemer. Meer nog, ze zijn de vacatures en de kandidaten eigenlijk 'beu' omdat deze hen storen in hun echt werk. Vaak nemen ze er nog een deel administratie en marketing bij...
Men voelt zich vaak ook 'iets beter' op zulke diensten omdat men al lang in vaste loondienst is (en dus de werking en voeling van, de vdab kwijt is). Sommige HR mensen hebben geen flauw benul van de kwaliteit van zulke opleidingen, en gaan er van uit dat er een zootje ongeregeld maar wat doorelkaar staat te lullen ofzo. De meeste uitlatingen hierover van HR-mensen spreekt boekdelen (eentje zei me letterlijk: "de vdab suckt") Wat meteen ook veel zegt over de 'marginalen' die er volgens hem een opleiding volgden.
Ik ben me er van bewust dat er waarschijnlijk slechte opleidingen zijn bij de vdab, ik heb er zelf bij eentje gezeten die qua organisatie veel beter kon, ... maar de werklozen miskennen of achteruitsteken omwille van deze opleidingen vind ik een brug te ver gaan. De 'goede' werklozen doen tenminste moeite om onbetaald en met eigen vervoer naar zulke opleidingen te gaan elke dag... er zijn er andere...
Ik heb dus de indruk dat men bij de gemiddelde HR-dienst mensen die bij 'de marginale VDAB' een opleiding volgden, genegeerd worden voor een kandidatuur.
Maar ik kan me vergissen natuurlijk, vandaar mijn vraag, moest ik hier de bal misslaan, dan hoor ik dat graag ... zeker van mensen die echt op een HR dienst werken.
schrijnende toestanden in sociaal Antwerpen
Ik wil toch even het volgende melden. In Antwerpen heeft men het (zeker in verkiezingstijd) vaak over de sociale kant van de stad. Met name onze "socialistische" burgemeester gaat er prat op dat er nogal veel moeite wordt gedaan om genoeg scholen en kinderopvang te verzorgen.
Welnu, mijnheer Janssens, vertelt u mij een keer hoe ik als werkloze (slachtoffer van een faillissement) tegelijkertijd het volgende moet doen: mijn 6 maanden oude baby opvangen thuis, naar werk zoeken en daadwerkelijk beschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt, geld verdienen om mijn gezin te eten te geven en intussen hopelijk ook nog een klein beetje vrije tijd hebben?
Dit is onmogelijk geworden in Antwerpen, al meer dan een jaar sta ik op de wachtlijst om een crèche te vinden in en rond Antwerpen, maar ik heb nu een brief gekregen van de 'sociale' stadsdiensten dat ik niet op een crècheplek moet rekenen voor mijn baby tot ergens einde 2013.
De crèches van de stad zijn dus geen optie. Hoe komt dit? Er zijn nochtans plekken genoeg, maar wanneer ik even rondvraag in deze kinderdagverblijven, blijkt dat er voorrang wordt gegeven aan 'bepaalde categoriën'. Lees: vreemdelingen met veel kinderen die geen Nederlands spreken thuis krijgen voorrang...
En de Antwerpenaar? Telt die niet meer mee?
Of heeft men liever dat in deze sociale stad werklozen met een blanke huidskleur zich niet meer voortplanten? U zegt het maar, met uw zogenaamd socialistische visie...
De situatie is zo erg dat heel wat mensen (ook werkende mensen trouwens) geen opvang vinden voor hun kinderen. Ik stel U en uw rotparijt hier voor verantwoordelijk! U hebt generaties lang niets voorzien, nooit op lange termijn gedacht en nooit rekening gehouden met het immense probleem van de kinderopvang.
Uw bevolking zou in vroegere tijden u met pek en veren de stad uit hebben gejaagd. Maar men drinkt liever pintjes samen met u op de foto.
U doet me kotsen.
Welnu, mijnheer Janssens, vertelt u mij een keer hoe ik als werkloze (slachtoffer van een faillissement) tegelijkertijd het volgende moet doen: mijn 6 maanden oude baby opvangen thuis, naar werk zoeken en daadwerkelijk beschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt, geld verdienen om mijn gezin te eten te geven en intussen hopelijk ook nog een klein beetje vrije tijd hebben?
Dit is onmogelijk geworden in Antwerpen, al meer dan een jaar sta ik op de wachtlijst om een crèche te vinden in en rond Antwerpen, maar ik heb nu een brief gekregen van de 'sociale' stadsdiensten dat ik niet op een crècheplek moet rekenen voor mijn baby tot ergens einde 2013.
De crèches van de stad zijn dus geen optie. Hoe komt dit? Er zijn nochtans plekken genoeg, maar wanneer ik even rondvraag in deze kinderdagverblijven, blijkt dat er voorrang wordt gegeven aan 'bepaalde categoriën'. Lees: vreemdelingen met veel kinderen die geen Nederlands spreken thuis krijgen voorrang...
En de Antwerpenaar? Telt die niet meer mee?
Of heeft men liever dat in deze sociale stad werklozen met een blanke huidskleur zich niet meer voortplanten? U zegt het maar, met uw zogenaamd socialistische visie...
De situatie is zo erg dat heel wat mensen (ook werkende mensen trouwens) geen opvang vinden voor hun kinderen. Ik stel U en uw rotparijt hier voor verantwoordelijk! U hebt generaties lang niets voorzien, nooit op lange termijn gedacht en nooit rekening gehouden met het immense probleem van de kinderopvang.
Uw bevolking zou in vroegere tijden u met pek en veren de stad uit hebben gejaagd. Maar men drinkt liever pintjes samen met u op de foto.
U doet me kotsen.
donderdag 6 september 2012
men weet het niet meer
Vandaag ben ik opnieuw bij de mensen van SBS langst geweest. Men weet het blijkbaar ook niet meer, wat men met iemand als mij aan moet.
Ik werd na het gesprek 'geluk' toegewenst, maar daar hield het dan op qua echte hulp. Een opleiding, of echte zoektocht naar een nieuwe richting is er niet meteen bij, al tracht ik zelf nu zo snel mogelijk uit de IT sector weg te geraken.
Deze sector is in ons land zo verrot dat het haast onmogelijk wordt om nog een job te vinden die bereikbaar, redelijk verloond is, maar tegelijk je voldoende blijft motiveren. Je zit met andere woorden oftewel gratis te werken, ofwel voor je auto te werken, ofwel wordt je hele dagen verrot gescholden door bazen die zelf nauwelijks tot 5 hebben leren tellen.
Vandaag heb ik in de namiddag allerlei bedrijvensites zitten afspeuren naar werk,... en drie, welgeteld DRIE vacatures gevonden waar ik op in kon gaan. Motivatiebrieven en CV's zijn inmiddels vertrokken naar de genoemde diensten, dus nu is het afwachten. Je bent al gauw een half uur tot een uur kwijt met je motivatiebrief perfect te verzorgen en je CV zorgvuldig te kiezen. Zeker buiten de ICT sector, waar men nog wèl je CV leest en niet gewoon vraagt hoe laag je wil gaan met je loon.
Ik vraag me af of er nog mensen in mijn geval de ICT-sector vaarwel willen zeggen na een carrière van +10 jaar... het kan toch niet dat ik alleen ben met dit gevoel? Zeker mensen die met routering en switching bezig zijn hoor ik om me heen links en recht steen en been klagen,...
Ach... morgen is er weer een dag. Na deze maand gaat mijn uitkering alweer naar omlaag, wat betekend dat mijn koopkracht nog wat verder daalt... misschien dat de economie (en mijn werkloosheid) onrechtstreeks u ook raakt. Want ik ga alvast niet meer naar de bakker, viswinkel,... ik eet rijst met het goedkoopste vlees van de Makro. Niet omdat het lekker is, maar omdat je anders gewoon niet overleeft.
Ik werd na het gesprek 'geluk' toegewenst, maar daar hield het dan op qua echte hulp. Een opleiding, of echte zoektocht naar een nieuwe richting is er niet meteen bij, al tracht ik zelf nu zo snel mogelijk uit de IT sector weg te geraken.
Deze sector is in ons land zo verrot dat het haast onmogelijk wordt om nog een job te vinden die bereikbaar, redelijk verloond is, maar tegelijk je voldoende blijft motiveren. Je zit met andere woorden oftewel gratis te werken, ofwel voor je auto te werken, ofwel wordt je hele dagen verrot gescholden door bazen die zelf nauwelijks tot 5 hebben leren tellen.
Vandaag heb ik in de namiddag allerlei bedrijvensites zitten afspeuren naar werk,... en drie, welgeteld DRIE vacatures gevonden waar ik op in kon gaan. Motivatiebrieven en CV's zijn inmiddels vertrokken naar de genoemde diensten, dus nu is het afwachten. Je bent al gauw een half uur tot een uur kwijt met je motivatiebrief perfect te verzorgen en je CV zorgvuldig te kiezen. Zeker buiten de ICT sector, waar men nog wèl je CV leest en niet gewoon vraagt hoe laag je wil gaan met je loon.
Ik vraag me af of er nog mensen in mijn geval de ICT-sector vaarwel willen zeggen na een carrière van +10 jaar... het kan toch niet dat ik alleen ben met dit gevoel? Zeker mensen die met routering en switching bezig zijn hoor ik om me heen links en recht steen en been klagen,...
Ach... morgen is er weer een dag. Na deze maand gaat mijn uitkering alweer naar omlaag, wat betekend dat mijn koopkracht nog wat verder daalt... misschien dat de economie (en mijn werkloosheid) onrechtstreeks u ook raakt. Want ik ga alvast niet meer naar de bakker, viswinkel,... ik eet rijst met het goedkoopste vlees van de Makro. Niet omdat het lekker is, maar omdat je anders gewoon niet overleeft.
dinsdag 4 september 2012
open brief over faillisementen
Nu toch iedereen in de blogwereld zo tuk is op het schrijven van "open brieven", wil ik er zelf ook eens eentje proberen te lanceren.
Deze open brief is gericht aan de bevoegde ministers, meer bepaald van tewerkstelling, economie en sociale zaken.
Beste minister,
Ik ben werkloos, wat me meteen in de 7.4% van onze bevolking plaatst die op zoek zijn naar werk, maar er geen vinden. Het is waarschijnlijk niet nodig om te vermelden dat mensen die van een uitkering leven het niet breed hebben. Daar ga ik verder niet over wenen, tenslotte is het zo dat wanneer je echt wil werken, je wellicht ergens terecht kan om tegen een hongerloon vele uren repetitief werk te verrichten moest de nood het hoogst zijn (en de wil om bewust je CV te verknoeien). Maar dit terzijde.
Mijn vraag gaat eerder over de mensen die werkloos werden door een faillissement.
En dat zijn er een boel.
In juli en augustus was het aantal faillissementen trouwens tot en recordhoogte gestegen. De mensen die bij deze bedrijven werkten (zo'n 13500 in deze twee maanden alleen al) zijn meestal nog erger de dupe dan de leveranciers, meestal hebben de bedrijfsleiders al weken of maanden geen loon uitbetaald en moet je dan als werkloze nog gaan hengelen achter de nodige papieren.
Ikzelf heb ruim twee maanden geen loon gekregen, na het faillissement 2 maanden zonder papieren rondgelopen (geen C4 = geen uitkering), dit terwijl ik een pasgeboren kind te voeden heb!
Is het normaal in een sociaal-geïnspireerde maatschappij om werknemers zonder papieren, zonder geld en zonder enige hulp op straat te laten zetten door KMO's die aan elkaar hingen van wanbeleid, of over kop gingen omwille van slechte economische omstandigheden?
Is het zo dat een curator niet eens meer nagaat of een bedrijf al dan niet frauduleus failliet ging?
Is het zo dat een staat nul komma nul moeite doet in het onderzoeken van het hoe en waarom van een faillissement?
En kan het zomaar dat mijn ex-baas inmiddels weer een topman is van een andere firma, terwijl hij dure wagens bestuurt, ondanks het niet te hebben uitbetaald van zijn personeel?
De man heeft er alvast geen schuldgevoel over, in tegendeel, failliet gaan was voor hem persoonlijk een hele mooie 'deal'.
Blijkbaar kan het de staat geen barst schelen dat werknemers ruim een jaar moeten wachten op hun centen (onze belastingsgelden nota bene!) van het FSO (fonds voor sluiting van de ondernemingen) terwijl de mensen die de ellende hebben veroorzaakt of versneld meestal volledig buiten schot blijven.
Deze zogenaamde 'ondernemers', beschermd door vormloze organisaties als het DVO, unizo, VBO, zijn meestal vrij om te doen en laten wat ze willen (zolang ze maar belastingen ophoesten).
De werknemers echter, staan volledig alleen, ... en moeten zeer lang wachten op het geld dat hen toekomt. Akkoord, het is mooi dat er zoiets als het FSO bestààt, dat je toch nog een beetje geld kan recupereren... maar het zou veel mooier zijn moest dit geld verhaald worden op de ondernemers die blijkbaar wel geld hebben om elk jaar een nieuwe luxewagen te kopen, in plaats van de belastingbetaler er voor te laten opdraaien.
Ik durf zelfs beweren dat deze faillietverklaarde bedrijven meestal failliet gaan omdat de zaakvoerder het 'goedkoper' acht dan al het werkvolk en leveranciers verder uit te betalen. Horen dit soort mensen, die actief roofbouw plegen op de door u zo voorgezeten vrije-markt economie, niet achter tralies in plaats van in een verwarmd zwembad in de tuin van hun villa?
Ik denk van wel.
Als werkloze vader, die nog steeds op een aanzienlijke som geld wacht van zijn ex-werkgever kan ik alleen maar zeggen dat het wraakroepend is om deze 'CEO' nu het mooie weer te zien maken bij ander firma's... terwijl ik al maanden zonder inkomen zit in een markt die volledig gedomineerd wordt door bijna-failliete bedrijven.
Ik vind het een maatschappij als deze onwaardig dat men werknemers in de kou laat staan en bedrijfsleiders die gefaald hebben nooit persoonlijk aansprakelijk stelt, dit omwille van allerlei juridische constructies die enkel dienen om het kapitaal te vrijwaren en de werkende mensen uit te buiten.
Wat gaat u hier aan doen? Vele werkloze slachtoffers van een faillissement zijn wachtende... en zoekende...
Hoogachtend,
Dennis Dopper
Deze open brief is gericht aan de bevoegde ministers, meer bepaald van tewerkstelling, economie en sociale zaken.
Beste minister,
Ik ben werkloos, wat me meteen in de 7.4% van onze bevolking plaatst die op zoek zijn naar werk, maar er geen vinden. Het is waarschijnlijk niet nodig om te vermelden dat mensen die van een uitkering leven het niet breed hebben. Daar ga ik verder niet over wenen, tenslotte is het zo dat wanneer je echt wil werken, je wellicht ergens terecht kan om tegen een hongerloon vele uren repetitief werk te verrichten moest de nood het hoogst zijn (en de wil om bewust je CV te verknoeien). Maar dit terzijde.
Mijn vraag gaat eerder over de mensen die werkloos werden door een faillissement.
En dat zijn er een boel.
In juli en augustus was het aantal faillissementen trouwens tot en recordhoogte gestegen. De mensen die bij deze bedrijven werkten (zo'n 13500 in deze twee maanden alleen al) zijn meestal nog erger de dupe dan de leveranciers, meestal hebben de bedrijfsleiders al weken of maanden geen loon uitbetaald en moet je dan als werkloze nog gaan hengelen achter de nodige papieren.
Ikzelf heb ruim twee maanden geen loon gekregen, na het faillissement 2 maanden zonder papieren rondgelopen (geen C4 = geen uitkering), dit terwijl ik een pasgeboren kind te voeden heb!
Is het normaal in een sociaal-geïnspireerde maatschappij om werknemers zonder papieren, zonder geld en zonder enige hulp op straat te laten zetten door KMO's die aan elkaar hingen van wanbeleid, of over kop gingen omwille van slechte economische omstandigheden?
Is het zo dat een curator niet eens meer nagaat of een bedrijf al dan niet frauduleus failliet ging?
Is het zo dat een staat nul komma nul moeite doet in het onderzoeken van het hoe en waarom van een faillissement?
En kan het zomaar dat mijn ex-baas inmiddels weer een topman is van een andere firma, terwijl hij dure wagens bestuurt, ondanks het niet te hebben uitbetaald van zijn personeel?
De man heeft er alvast geen schuldgevoel over, in tegendeel, failliet gaan was voor hem persoonlijk een hele mooie 'deal'.
Blijkbaar kan het de staat geen barst schelen dat werknemers ruim een jaar moeten wachten op hun centen (onze belastingsgelden nota bene!) van het FSO (fonds voor sluiting van de ondernemingen) terwijl de mensen die de ellende hebben veroorzaakt of versneld meestal volledig buiten schot blijven.
Deze zogenaamde 'ondernemers', beschermd door vormloze organisaties als het DVO, unizo, VBO, zijn meestal vrij om te doen en laten wat ze willen (zolang ze maar belastingen ophoesten).
De werknemers echter, staan volledig alleen, ... en moeten zeer lang wachten op het geld dat hen toekomt. Akkoord, het is mooi dat er zoiets als het FSO bestààt, dat je toch nog een beetje geld kan recupereren... maar het zou veel mooier zijn moest dit geld verhaald worden op de ondernemers die blijkbaar wel geld hebben om elk jaar een nieuwe luxewagen te kopen, in plaats van de belastingbetaler er voor te laten opdraaien.
Ik durf zelfs beweren dat deze faillietverklaarde bedrijven meestal failliet gaan omdat de zaakvoerder het 'goedkoper' acht dan al het werkvolk en leveranciers verder uit te betalen. Horen dit soort mensen, die actief roofbouw plegen op de door u zo voorgezeten vrije-markt economie, niet achter tralies in plaats van in een verwarmd zwembad in de tuin van hun villa?
Ik denk van wel.
Als werkloze vader, die nog steeds op een aanzienlijke som geld wacht van zijn ex-werkgever kan ik alleen maar zeggen dat het wraakroepend is om deze 'CEO' nu het mooie weer te zien maken bij ander firma's... terwijl ik al maanden zonder inkomen zit in een markt die volledig gedomineerd wordt door bijna-failliete bedrijven.
Ik vind het een maatschappij als deze onwaardig dat men werknemers in de kou laat staan en bedrijfsleiders die gefaald hebben nooit persoonlijk aansprakelijk stelt, dit omwille van allerlei juridische constructies die enkel dienen om het kapitaal te vrijwaren en de werkende mensen uit te buiten.
Wat gaat u hier aan doen? Vele werkloze slachtoffers van een faillissement zijn wachtende... en zoekende...
Hoogachtend,
Dennis Dopper
dinsdag 14 augustus 2012
honger lijden in een bedrijfswagen
In het DiRupo tijdperk is er een nieuwe trend opgedoken bij de HR-mensen en de recruiters van deze wereld: namelijk het beschouwen van een wagen als een enorme hap uit de verloning.
Versta me niet verkeerd, een wagen IS een enorme kost, zeker wanneer je deze zelf moet dragen, maar sommige bedrijven gaan mijn inziens iets te ver in het verheerlijken van dit vervoermiddel. Men gaat meteen zo’n 25 tot 30% naar omlaag met het loon, om dat triomfantelijk te zeggen dat “er een wagen in het pakket zit”. Alsof de potentiële werknemer hierbij van de stoel zal vallen uit puur ontzag.
Bij mij is het alvast niet zo. Ik heb namelijk zelf een wagen, en moest ik deze niet hebben, zou ik nog steeds het ECHTE netto bedrag als maatstaf nemen, en niet het blik-en-plastic statussymbool waar je dan afhankelijk van de motorinhoud en nieuw-waarde zelf voor mag opdraaien voor ongeveer 200 euro per maand (of veel meer wanneer men je een luxe-model aansmeert via een deal van een bevriende garage -want ook daar worden vriendendiensten bewezen- uiteraard).
Wat me hieraan stoort is de ongeloofelijke arrogantie. Er werd door onze premier een beleid uitgestippeld waarbij het profitariaat met bedrijfswagens aan banden werd gelegd (geheel terrecht trouwens, mijn vroegere baas heeft zo ongeveer heel zijn familie met wagens van de firma gratis laten rondrijden). Wat doen de bedriijven echter onder deze maatregel? Ze trekken de lonen naar omlaag en vervolgens laten ze de Jan Modaal die komt werken bij deze firma onrechtstreeks opdraaien voor de nog steeds riante wagens van het management (oh ja, da’s waar... ik heb nog steeds het gevoel dat de prestigebendes nog steeds met dezelfde, zoniet duurdere wagens rondrijden dan voor het DiRupo tijdperk,... ) Ik gun iedereen zijn/haar wagen hoor, daar niet van,... maar doe dan zoals ik en betaal het ding volledig zelf. Men heeft met andere woorden, de rekening van de wagen van de bazen doorgeschoven naar de “uitvoerenden”. Wat nog erger is, is dat de reële koopkracht van diegenen met een wagen van de firma in een uitvoerende job, daalt... zoals ik ook tegen het HR-mieke van dienst zei: “Mevrouw, van een wagen kan ik niet eten, het is tof, maar het nettoloon is niet in verhouding.” Waarna er met ongeloof werd gereageerd omdat ik niet als een auto-freak en loonslaaf uit dankbaarheid neerviel omdat ik dan aan echte koopracht zou inboeten om in een blikken doosje te mogen ronderijden en daar dan met plezier meer op belast zou worden.
Nee, ik wil best gaan werken, ik hoef daar in het huidige regime ook geen wagen voor in ruil te krijgen, wat telt zijn de echte centen die ik netto op mijn rekening zie verschijnen. Niet het aantal centen dat ik overhoud nadat de staat en mijn bazen het loon hebben afgeroomd.
In concreto: iemand die 16 jaar ervaring heeft een loon van een beginnertje geven met daarbij een wagen waar je ook nog voor moet bijleggen is niet alleen asociaal, maar verder ook gewoon contraproductief, zowel maatschappelijk als economisch. Een dalende koopkracht (en dan hebben we het niet alleen over de koopkracht van de garagehouders en managers) is gewoon slecht voor iedereen, niet in het minst voor bedrijven die winst willen maken door scherpe loonsonderhandelingen te voeren.
Ik heb alvast bedankt voor deze job, temeer omdat de mensen in kwestie ook niet meteen een invulling aan de functie konden geven. Iedereen mag daar dan wel met een dikke wagen rondrijden, maar even een definitie van het woord “support” uitstippelen voor zichzelf was er alvast niet bij.
En zo komt het dat ik een loon van om en bij de 1900 euro brutto (plus wagentje waar je voor mag bij dokken) niet heb aanvaard.
Ben ik gek? Ben ik te hoogmoedig? Kan ik niet tellen?
Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat deze staat dringend met de bulldozer een crackdown mag beginnen op alle bedrijven die nog steeds roofbouw plegen om de arbeidsmarkt, … deze bedrijven zijn makkelijk te herkennen: ze hebben bazen die met Duitse zware wagens rondrijden en hun uitvoerend personeel is meestal net iets meer betaald dan een minimum-uitkering.
Neem dus een gemiddelde van de lonen van alle non-managers, en cross dit even met de waarde van de auto's... volg het geld en volg vooral het traject dat deze managers in hun eigen nestjes afleggen, hoppend van het ene goede oord naar het andere...
Maar de staat steekt liever energie en tijd in het heksenjacht houden op doppers... terwijl bepaalde bedrijven actief deze economie mogen blijven schaden zonder daar voor gestraft te worden, in tegendeel, ze krijgen een dikke beloning in de vorm van goedkope werkkrachten zonder koopkracht.
Versta me niet verkeerd, een wagen IS een enorme kost, zeker wanneer je deze zelf moet dragen, maar sommige bedrijven gaan mijn inziens iets te ver in het verheerlijken van dit vervoermiddel. Men gaat meteen zo’n 25 tot 30% naar omlaag met het loon, om dat triomfantelijk te zeggen dat “er een wagen in het pakket zit”. Alsof de potentiële werknemer hierbij van de stoel zal vallen uit puur ontzag.
Bij mij is het alvast niet zo. Ik heb namelijk zelf een wagen, en moest ik deze niet hebben, zou ik nog steeds het ECHTE netto bedrag als maatstaf nemen, en niet het blik-en-plastic statussymbool waar je dan afhankelijk van de motorinhoud en nieuw-waarde zelf voor mag opdraaien voor ongeveer 200 euro per maand (of veel meer wanneer men je een luxe-model aansmeert via een deal van een bevriende garage -want ook daar worden vriendendiensten bewezen- uiteraard).
Wat me hieraan stoort is de ongeloofelijke arrogantie. Er werd door onze premier een beleid uitgestippeld waarbij het profitariaat met bedrijfswagens aan banden werd gelegd (geheel terrecht trouwens, mijn vroegere baas heeft zo ongeveer heel zijn familie met wagens van de firma gratis laten rondrijden). Wat doen de bedriijven echter onder deze maatregel? Ze trekken de lonen naar omlaag en vervolgens laten ze de Jan Modaal die komt werken bij deze firma onrechtstreeks opdraaien voor de nog steeds riante wagens van het management (oh ja, da’s waar... ik heb nog steeds het gevoel dat de prestigebendes nog steeds met dezelfde, zoniet duurdere wagens rondrijden dan voor het DiRupo tijdperk,... ) Ik gun iedereen zijn/haar wagen hoor, daar niet van,... maar doe dan zoals ik en betaal het ding volledig zelf. Men heeft met andere woorden, de rekening van de wagen van de bazen doorgeschoven naar de “uitvoerenden”. Wat nog erger is, is dat de reële koopkracht van diegenen met een wagen van de firma in een uitvoerende job, daalt... zoals ik ook tegen het HR-mieke van dienst zei: “Mevrouw, van een wagen kan ik niet eten, het is tof, maar het nettoloon is niet in verhouding.” Waarna er met ongeloof werd gereageerd omdat ik niet als een auto-freak en loonslaaf uit dankbaarheid neerviel omdat ik dan aan echte koopracht zou inboeten om in een blikken doosje te mogen ronderijden en daar dan met plezier meer op belast zou worden.
Nee, ik wil best gaan werken, ik hoef daar in het huidige regime ook geen wagen voor in ruil te krijgen, wat telt zijn de echte centen die ik netto op mijn rekening zie verschijnen. Niet het aantal centen dat ik overhoud nadat de staat en mijn bazen het loon hebben afgeroomd.
In concreto: iemand die 16 jaar ervaring heeft een loon van een beginnertje geven met daarbij een wagen waar je ook nog voor moet bijleggen is niet alleen asociaal, maar verder ook gewoon contraproductief, zowel maatschappelijk als economisch. Een dalende koopkracht (en dan hebben we het niet alleen over de koopkracht van de garagehouders en managers) is gewoon slecht voor iedereen, niet in het minst voor bedrijven die winst willen maken door scherpe loonsonderhandelingen te voeren.
Ik heb alvast bedankt voor deze job, temeer omdat de mensen in kwestie ook niet meteen een invulling aan de functie konden geven. Iedereen mag daar dan wel met een dikke wagen rondrijden, maar even een definitie van het woord “support” uitstippelen voor zichzelf was er alvast niet bij.
En zo komt het dat ik een loon van om en bij de 1900 euro brutto (plus wagentje waar je voor mag bij dokken) niet heb aanvaard.
Ben ik gek? Ben ik te hoogmoedig? Kan ik niet tellen?
Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat deze staat dringend met de bulldozer een crackdown mag beginnen op alle bedrijven die nog steeds roofbouw plegen om de arbeidsmarkt, … deze bedrijven zijn makkelijk te herkennen: ze hebben bazen die met Duitse zware wagens rondrijden en hun uitvoerend personeel is meestal net iets meer betaald dan een minimum-uitkering.
Neem dus een gemiddelde van de lonen van alle non-managers, en cross dit even met de waarde van de auto's... volg het geld en volg vooral het traject dat deze managers in hun eigen nestjes afleggen, hoppend van het ene goede oord naar het andere...
Maar de staat steekt liever energie en tijd in het heksenjacht houden op doppers... terwijl bepaalde bedrijven actief deze economie mogen blijven schaden zonder daar voor gestraft te worden, in tegendeel, ze krijgen een dikke beloning in de vorm van goedkope werkkrachten zonder koopkracht.
woensdag 11 juli 2012
Wie geeft er nu wie werk?
Achtereen zijn er meer mensen aan het werk om mensen aan het werk te helpen, dan dat er mensen aan het werk zijn. - Gerrit KomrijVerbazend hoe veel waarheid er in dit citaat schuilt. Anno 2012 zie je dat er een ware industrie is ontstaan rond de illusie van de "ideale job" geven aan mensen.
Niets fout uiteraard om andere mensen trachten aan een goede baan te helpen. Maar er zijn grenzen vind ik. Een van die grenzen, is dat de belastingbetaler (en dus ook de werkloze zelf) niet moet betalen om een ander individu zich te laten begeleiden, terwijl alles wat je hier mee wil bereiken het "in orde" zijn is.
Je kan je als werkloze in België de vraag stellen of je niet een soort wandelende portefeuille bent met staatsgeld in de beugel. Zo voel ik me momenteel. Ik ben de legitimatie van het van de schatkist naar bankrekening schuiven van belastingsgeld, waarbij de maatschappij en ik zelf niets in ruil krijgen.
Zelf heb ik geen geld, maar mijn profiel als werkloze na een faillisement, is wèl belastingsgeld waard.
Ik ben dus virtueel (en zo blijkt, ook reëel) geld waard. Niet als werkende burger, maar als werkloze , consument en "te begeleiden" uitkeringstrekker.
De staat stelt namelijk subsidies ter beschikking aan organisaties die me bijstaan in het zoeken naar 'een nieuwe uitdaging'. Gezien daar dus geld aan vast hangt, vervult men maar al te graag deze taak, ook al betekend dat om urenlang naar gezeur van werklozen te luisteren.
Ik werd opgeroepen om naar een infosessie van SBS te gaan luisteren (skillbuilders).
Deze organisatie bestaat veelal uit freelancers (en ex-psychologie studenten, ik vroeg me al af waar men in deze maatschappij dit profiel na hun unief jaren bleef dumpen,.. bij bedrijven als SBS dus).
Ze gaan met je praten, en pakken jouw dossier persoonlijk aan.
Althans, dat is het opzet,... in realiteit wil men je een "persoonlijke coach" aansmeren, die in ruil voor jouw subsidie-tegenwaarde je CV analiseert en de meest opvallende nadelen aan je persoonlijkheid aan gaat pakken, meestal in een door de werkloze af te tekenen gesprek van een uur of zo. Iets wat mijn inziens om het even wie met een minimale mensenkennis en denkvermogen je ook kan bezorgen, ... gratis.
Je bent als werkloze dus aangewezen (verplicht) om dit soort geintjes te volgen; ofwel bij vdab, of bij sbs of andere kantoren die je gaan begeleiden. Het is officieel allemaal heel vrijblijvend, maar na een tijd merk je dat men al bij een tweede contact de stok achter de deur houdt, namelijk het contacteren van de rva.
Wat me stoort is dat al deze mensen waar ik mee in contact kom: werk hebben dankzij mijn werkloosheid.
Deze mensen zouden dus in theorie volledig met hun duimen zitten draaien moest ik werk hebben niet? Nee dus, ... ze hebben er met andere woorden baat bij dat de arbeidsmarkt zo vloeibaar, onstabiel mogelijk draait, zodat steeds meer mensen om de x-aantal jaren bij hen dienen aan te kloppen (vooral vdab is hier meester in). Ze zorgen wel voor werk voor jou hoor, maar liefst niets waar je tot je 65 jaar vast in dienst bent.
Ik begin gewoon te tellen, want mijn (al dan niet) gezond boerenverstand zegt me dat er dus naar mijn aanvoelen een waarheid zit in de beroemde quote.
- De SBS begeleider plus de coaches die de trainingen geven
- De Vdab consulent (ik heb er al 2 gezien nu)
- De mensen aan de respectievelijke inkombalies van deze twee instellingen reken ik niet mee, maar daar zitten er ook toch maar mooi.
- Het sociale secretariaat van de curator die mijn papieren (3 maanden te laat) in orde brachten
- De curator, plus assistente
- De vakbondsmedewerkers die mijn dossier in orde brachten (ik heb er 4 in totaal persoonlijk gesproken).
- De mensen van de 4 interimkantoren waar ik bij zit
- Het personeel van de RVA die me mijn statu-update stuurt
- Het personeel van het FSO (ook rva) die mijn specifieke status voor het faillisement opvolgen.
- De Selectieburo's waar ik ingeschreven ben (3 in totaal).
...
Een ruwe schatting geeft me een 22-tal mensen die dankzij het faillisement van een KMO'er met te veel capsones, aan het werk zijn. Tweeëntwintig mensen die waarschijnlijk (en hopelijk) niet allèèn mij als klant hebben, maar wel meerdere mensen verder helpen. Het personeel van de vakbond bijvoorbeeld, ziet heel de dag tientallen klanten, de assistente van een curator (stel ik me zo voor) iets minder.
Je kan er dus met een andere ruwe schatting van op aan dat er voor elke werkloze wel 2 mensen rondlopen die hem terug aan het werk willen helpen.
Moesten al deze subsidies en lonen (om het niet te hebben over hun kosten) aanbesteed worden om bijvoorbeeld extra infrastructuurwerken uit te voeren (allerhande, van bruggen bouwen tot wi-fi installeren in heel de stad....) dan zouden mensen als ik misschen aan het werk zijn in plaats van in een kleffe vergaderruimte voor de vierde keer te moeten uitleggen waarom je je CV in acht versies hebt opgesteld ("Omdat ik dat aan pas aan het soort bedrijf mijnheer, sommige willen het op 1 pagina, andere op meerdere, sommige in't Engels, andere in't Nederlands....")
Deze softe-werksector-mensen hebben allen jobzekerheid onder dit beleid, een beleid dat regering na regering meer intollerant en strenger wordt tegenover de werklozen, maar niet inziet dat de drijvende kracht achter werkgelegenheid niet te vinden is bij uitgerangeerde psychologen en mensen die graag op witte borden schrijven om dan om 16u stipt huiswaards te keren in een door mijn subsidies betaalde auto, maar bij mensen die naar een echte job op zoek zijn in een wereld waar enkel en alleen efficiëntie telt voor de aandeelhouders en het grootkapitaal. Nuja, wie zit er ook dit beleid te bepalen? Juist ja....
vrijdag 4 mei 2012
Solliciteren bij... -1-
...
Schizo-export inc. is een firma die vooral met export bezig is, en me vandaag liet aandraven voor een functie bij de interne IT. Niet alleen werd de afspraak vijf keer of wat verplaatst, maar toen ik uiteindelijk toe kwam bij de firma in kwestie bleken ze lichtjes schizofreen te zijn.
Bij de beveiligde deur bellen had enkel als resultaat dat er opeens een deur openging, waarna ik gescheld hoorde komen uit een van de kleine kantoortjes. Iemand kreeg allerlei verwijten naar z'n kop geslingerd, met daarbij enkele krachttermen die eerder thuishoren in een cafégevecht.
Er kwam een mevrouw me tegemoet die ook net van haar middagpauze terug bleek te komen, en deze keek me boos aan: "Wat moet gij hiere? Wie zijde goa?"
Ik stelde me voor, en vermeldde er bij dat ik voor een sollicitatiegesprek kwam.
Ze rommelde even haar tas neer en ging dan in een andere ruimte binnen, waar ik dan wat gegiechel hoorde uitkomen.
Even later stonden er twee kerels voor mij die er uit zagen alsof ze de Charlston wilde gaan dansen. Ze hadden een duur net pak aan, met grote epauletten en een flashy das. De ene had een soort haarstijl die je enkel bij Nederlandse charmezangers ziet, de andere had een soort pladijs op z'n hoofd liggen, hetgeen met gel in een eeuwige 'good look' vast zat gespijkerd op z'n te dikke hoofd. Zijn boordje was zo strak aangespannen dat zijn nek nauwelijks lucht kreeg, zijn das was vergroeid met zijn persoonlijkheid.
Ze waren super vriendelijk, dat wel, maar het was het soort professionele vriendelijkheid die me vooral deed denken aan een ter dood veroordeelde die zijn laatste avondmaal besteld bij de gevangenisdirecteur. We gingen een vergaderzaaltje binnen.
We praattten en praatten, meer nergens werd er naar mijn skills gevraagd, wat me altijd nogal vreemd lijkt. Wanneer iemand beweert een goede timmerman te zijn, kan je op z'n minst vragen of hij iets van houtsoorten kent. Wanneer je een IT'er zoekt, vraag dan iets technisch. Maar nee, men ramde maar door over hoe goed het bedrijf het wel niet deed, wat voor een discipline men had, en dat alles in het teken stond van professioneel omgaan met klanten. Nuja,... diezelfde discipline en algemene ommegangsvormen zijn bij
Schizo-export inc. niet aanwezig wanneer het aankomt om met elkaar om te gaan. Ik stelde me voor dat iemand mij als IT'er hier zo zou staan uitschelden...
Daarna begon men met de kleding... je kon volgens hen geen IT'er zijn zonder een net pak aan te trekken en diezelfde 'professionaliteit' uit te stralen. Wat je uitstraalt is misschien wel de look'n feel van een pro-it team, maar daarmee is nog niets gezegd over je skills.
Men vond dat ik vooral in een pak moest rondlopen dus. Ik vroeg hen of ik dan een server in elkaar moest puzzelen en in een rack plaatsten terwijl ik een H&M-kostuum met bijpassende das aan had. Men vond dit vanzelfsprekend... want er moest maar eens een klant langstkomen (moest ik zelf die klant zijn zou ik niet meer bijkomen van het lachen).
Even later verliet ik deze vreselijke plek, waar mensen foute pakken dragen, elkaar voor 'onnozele kloot' uitschelden en vervolgens het hebben over professionaliteit.
Ik was letterlijk blij dat ik het gebouw verliet, en ik denk dat de kerel die er bij zat voor spek en bonen tijdens het hele gesprek, maar de zaak ging verlaten, daar niet anders over zal denken. Men was namelijk op zoek naar zijn vervanger.
"Mejalle Chineze, mor ni me dendeze"
stempelkaart invullen
- EDIT: Deze post is al enkele jaren gedateerd, inmiddels (2015) kan je online je stempelkaart invullen via https://www.socialsecurity.be/nl/citizen/static/applics/calidris/index.htm
------
Vele mensen die in het vakbondskantoor staan vragen steeds weer dezelfde vragen. In de hoop de wachtrijen een beetje te doen verkleinen wil ik hierbij een duidelijke gids geven over hoe je de dopkaart invult.
De stempelkaart, blauwe kaart, dopkaart, controlekaart - allemaal dezelfde naam voor hetzelfde formulier - is eigenlijk zeer makkelijk in te vullen. Het gaat eigenlijk over de Controlekaar-C3A (officiële benaming).
Hierboven zie je de blauwe stempelkaart. Let vooral op de volgende drie zaken, en dan kan er niet veel fout lopen:
1) Zorg àltijd dat je stempelkaart is gehandtekend. De handtekening plaats je op het middenveld bij 'handtekening van de werkloze'. Op de afbeelding hierboven is dit het middenste paneel helemaal onderaan.
2) Zorg dat er ook àltijd een datum staat ... rechts boven de stempelvakjes (kalender) staat een maand en jaartal vakje. Vul dit in! Bijvoorbeeld: "01/12" voor januari van het jaar 2012. (de datum kan je ook op het kleefpapier invullen)
3) Vul de vakjes in als volgt:
-een leeg vakje betekend dat je die dat niet hebt gewerkt en dus stempelgeld eist voor die dag;
-een zwart gekleurd vakje betekend dat je die dat gewerkt hebt (bv: via een interimkantoor). Die dag kleur je dus met een stift of balpen zwart. Gebruik geen uitwisbare inkt of potlood!
En verder staan er nog andere mogenlijkheden om in te vullen onderaan gelijst: zoals een "V" voor vakantie.
4) Kleef een gekleurd kleefstrookje met je gegevens op de plaats waar je naam en rijksregisternummer moeten staan. Deze kleefstrookjes kreeg je normaal gezien mee van je vakbond wanneer je je inschreef. Deze bevatten de juiste gegevens om het te verwerken. Je kleeft deze gewoon op de daarvoor voorziene plek op het tweede panneel.
Extra uitleg:
Voor nummer 1 en 2 is het heel simpel: wanneer je de stempelkaart binnenlevert (elke eerste werkdag na de maand waarvoor de stempelkaart geldt) zonder de handtekening en/of de datum, is het voor de vakbond lastig om dit te verwerken. Meestal ga je dan geen uitkering krijgen tot je persoonlijk alles hebt uitgeklaard op kantoor. Dit is tijdrovend en lastig, zowel voor de administratie als jezelf. Voorkom dit!
Vooral de "V" van vakantie , is er nogal wat gedoe. Let er op dat je af en toe een V-vakje invult. Werklozen hebben recht op vakantie, MAAR wanneer je zo'n vakje als V in vult heb je die dag geen recht op stempelgeld. Er is echter een addertje onder het gras: wanneer je meerdere maanden werkloos bent, en je nooit een V hebt in gevuld, dan wordt ALLE vakantie er ergens in December af gehaald door de vakbond zelf (ze vullen dus voor jou dan 20 dagen verlof in in't slechtste geval). Dat betekend concreet dat je die maand geen (of veel minder) stempelgeld zal krijgen.
Vermijd dit door ZELF af en toe een verlofdag in te lassen, zodat deze vakantie verspreid wordt. Je moèt het toch opnemen... doe je dat zelf niet, dan zal men dat geforceerd invullen voor jou einde van het jaar !
Wanneer je je kaart binnenlevert (kantoor, of de bus in het kantoor zelf) kan je een 3-tal werkdagen nadien je stempelgeld verwachten... duurt dit langer dan 5 dagen, zou ik aanraden om even te bellen naar het kantoor, met je lidnummer en de vraag naar de status van je dossier. In uitzonderlijke gevallen kan het zijn dat men een kaart kwijtspeelt of verkeerd verwerkt, maar meestal wordt dit snel rechtgezet. Vergissen is immers menselijk.
Vond je deze uitleg nuttig? Steun me dan met bitcoin: 1JmPdpgTP5EC8SdhxnwbkzJx1HYmGUCJby
Veel geluk!
PS: ik ben in geen enkel opzicht verantwoordelijk voor de geboden informatie in deze blog, wanneer regels omtrend de stempelkaart veranderen, of je iets fout doet, ben je zelf verantwoordelijk... deze post is enkel ter informatie bedoeld. Informeer jezelf via je uitbetalingsinstelling wanneer je twijfelt over de regels voor het invullen van je stempelkaart!
------
Vele mensen die in het vakbondskantoor staan vragen steeds weer dezelfde vragen. In de hoop de wachtrijen een beetje te doen verkleinen wil ik hierbij een duidelijke gids geven over hoe je de dopkaart invult.
De stempelkaart, blauwe kaart, dopkaart, controlekaart - allemaal dezelfde naam voor hetzelfde formulier - is eigenlijk zeer makkelijk in te vullen. Het gaat eigenlijk over de Controlekaar-C3A (officiële benaming).
Hierboven zie je de blauwe stempelkaart. Let vooral op de volgende drie zaken, en dan kan er niet veel fout lopen:
1) Zorg àltijd dat je stempelkaart is gehandtekend. De handtekening plaats je op het middenveld bij 'handtekening van de werkloze'. Op de afbeelding hierboven is dit het middenste paneel helemaal onderaan.
2) Zorg dat er ook àltijd een datum staat ... rechts boven de stempelvakjes (kalender) staat een maand en jaartal vakje. Vul dit in! Bijvoorbeeld: "01/12" voor januari van het jaar 2012. (de datum kan je ook op het kleefpapier invullen)
3) Vul de vakjes in als volgt:
-een leeg vakje betekend dat je die dat niet hebt gewerkt en dus stempelgeld eist voor die dag;
-een zwart gekleurd vakje betekend dat je die dat gewerkt hebt (bv: via een interimkantoor). Die dag kleur je dus met een stift of balpen zwart. Gebruik geen uitwisbare inkt of potlood!
En verder staan er nog andere mogenlijkheden om in te vullen onderaan gelijst: zoals een "V" voor vakantie.
4) Kleef een gekleurd kleefstrookje met je gegevens op de plaats waar je naam en rijksregisternummer moeten staan. Deze kleefstrookjes kreeg je normaal gezien mee van je vakbond wanneer je je inschreef. Deze bevatten de juiste gegevens om het te verwerken. Je kleeft deze gewoon op de daarvoor voorziene plek op het tweede panneel.
Extra uitleg:
Voor nummer 1 en 2 is het heel simpel: wanneer je de stempelkaart binnenlevert (elke eerste werkdag na de maand waarvoor de stempelkaart geldt) zonder de handtekening en/of de datum, is het voor de vakbond lastig om dit te verwerken. Meestal ga je dan geen uitkering krijgen tot je persoonlijk alles hebt uitgeklaard op kantoor. Dit is tijdrovend en lastig, zowel voor de administratie als jezelf. Voorkom dit!
Vooral de "V" van vakantie , is er nogal wat gedoe. Let er op dat je af en toe een V-vakje invult. Werklozen hebben recht op vakantie, MAAR wanneer je zo'n vakje als V in vult heb je die dag geen recht op stempelgeld. Er is echter een addertje onder het gras: wanneer je meerdere maanden werkloos bent, en je nooit een V hebt in gevuld, dan wordt ALLE vakantie er ergens in December af gehaald door de vakbond zelf (ze vullen dus voor jou dan 20 dagen verlof in in't slechtste geval). Dat betekend concreet dat je die maand geen (of veel minder) stempelgeld zal krijgen.
Vermijd dit door ZELF af en toe een verlofdag in te lassen, zodat deze vakantie verspreid wordt. Je moèt het toch opnemen... doe je dat zelf niet, dan zal men dat geforceerd invullen voor jou einde van het jaar !
Wanneer je je kaart binnenlevert (kantoor, of de bus in het kantoor zelf) kan je een 3-tal werkdagen nadien je stempelgeld verwachten... duurt dit langer dan 5 dagen, zou ik aanraden om even te bellen naar het kantoor, met je lidnummer en de vraag naar de status van je dossier. In uitzonderlijke gevallen kan het zijn dat men een kaart kwijtspeelt of verkeerd verwerkt, maar meestal wordt dit snel rechtgezet. Vergissen is immers menselijk.
Vond je deze uitleg nuttig? Steun me dan met bitcoin: 1JmPdpgTP5EC8SdhxnwbkzJx1HYmGUCJby
Veel geluk!
PS: ik ben in geen enkel opzicht verantwoordelijk voor de geboden informatie in deze blog, wanneer regels omtrend de stempelkaart veranderen, of je iets fout doet, ben je zelf verantwoordelijk... deze post is enkel ter informatie bedoeld. Informeer jezelf via je uitbetalingsinstelling wanneer je twijfelt over de regels voor het invullen van je stempelkaart!
juridische hulp voor de armen
In deze zogenaamde rechtstaat kan je jezelf in principe verdedigen tegen onrecht. Wanneer je geen geld hebt (wat wel eens gebeurd met mensen die door hun ex-baas zonder geld en papieren werden gezet) kan je terecht bij allerlei gratis juridische hulp. Er zijn namelijk naar mijn aanvoelen, fouten gebeurd bij het faillisement van het bedrijf. Fouten die me geld aan het koste zijn. Daarom wil ik me verdedigen op juridisch gebied. Da's het enige waar das-dragen krapuul als mijn ex-baas zouden aan kunnen voelen dat ze iets verkeerd hebben gedaan: hun geldbeugel.
Vandaag heb ik een tocht ondernomen naar het Bureau voor Juridische Bijstand in de stad Antwerpen. Gezien ik in Antwerpen klacht moet neerleggen tegen mijn ex-baas.
Ik zocht het adress van deze organisatie op. Je kan er, ook als arme sukkel, gewoon naartoe stappen om één gratis consultatie te krijgen bij een advocaat.
Het bureau is gevestigd op de Bolivarplaats nr 20. Een adress dat ik niet meteen terugvond op dat gigantische plein. Tot ik door kreeg dat het justitiepaleis zèlf wel eens het nr. 20 zou kunnen wezen.
Ik ging naar de ingang beneden, waar een plakkaat 'infobalie' stond. Maar toen ik dat pijltje volgde kwam ik uit bij een laadruimte met personeelsingang.
Aan een dame die daar een sigaret stond te roken vroeg ik of de infobalie hier ergens was. Ze haalde haar shouders op en keek me vies aan... 'da's ier jeugd' Kreeg ik als antwoord. Waarna ze de sigarettenrook naar mij (het plebs) uitblies.
Waarschijnlijk was ze een advocate van een of ander misdeeld kindje dat hier moest verdedigd worden. Want onze rechtspraak is altijd bevolkt door blijkbaar sigaretrokende verzuurde kutwijven.
Ik ging verder op zoektoch en kwam bovenaan de lange trap uit aan een draaideur. Verder in de hal achter deze deur vond ik de infobalie. Daar zaten twee jonge kerels, waarvan er eentje met een elastiekje tussen zijn tanden zijn eigen aangezicht was aan het beschieten. Hij plukte het elastiekje van tussen zijn tanden en liet het telkens weer los zodat het op z'n lippen petste. Ik vroeg hem of er hier ergens een bureau voor bijstand was. Hij antwoordde dat dat 'ierachter' was.
Waarna mijn zoektocht me bij een grote zaal bracht waar het zwart van het volk zag. Er zaten, aan de nummertjes te zien, al 44 wachtenden voor mij, hoewel het kantoor pas over een half uur opende.
Ik nam een nummertje en besloot te kijken hoe snel het vooruitging (voor hetzelfde geld was 44 wachtenden voor mij iets dat men hier snel kon wegwerken).
Dit bleek dus niet zo. Er was een toog, met daarachter twee overwerkte pro-deo advocaten, die door een plexiglas met enkele gaatjes in onverstaanbaar heen en weer waren aan het praten met mensen die geen Nederlands begrepen.
"Iseeh min frau.. I paper krijg"
In Nederland spreken zelfs gedetineerden, steuntrekkers en asielzoekers al na enkele maanden de taal. Hier in België is het blijkbaar anders: hier spreekt niemand Nederlands, waardoor gratis diensten als het BJB totaal nutteloos worden. Want elke 'klant' duurt langer om te krijgen waar hij/zij recht op heeft.
Dus ging ik, als Nederlands sprekende, arme dopper, weer rechtstaan en wandelde naar huis. Ik kan er niet tegen dat belastingsgeld wordt opgesoupeerd door dit soort nep-hulp. Men heeft op papier dan wel een gratis rechtsbijstand, maar in de praktijk schiet daar niets van over. Je dan dus eigenlijk vaststellen dat het plebs geen echte hulp krijgt, dat je weer typisch Belgische situaties krijgt waarbij een hele horde buitenlanders (die daar ook recht op hebben uiteraard) in allerlei talen de diensten dichtslibben, terwijl de mensen die wel de moeite doen om ten minsten hun dossier mee te nemen en Nederlands te spreken blijven wachten.
Let op, ik heb niets tegen de buitenlanders die hier staan. In tegendeel, de mensen hebben evenveel recht op deze gratis bijstand. Het is duidelijk de staat zèlf die hier in de fout gaat. Wanneer je niets moeite doet om de mensen die dit land binnenstromen onze taal te leren, en ze hierin nog gaat steunen ook,dan moet je niet schrikken dat de goedbedoelde gratis diensten zoals juridische bijstand op deze manier verzanden in een nutteloze wachtzaal vol ellende.
Het eindresultaat is zoals zo vaak in ons land: de op papier beloofde gratis dienst is een maat voor niets, aangezien de rest van onze systemen er niet op afgestemd zijn.
Toen ik weer naar buiten ging, zat de jongen aan de infobalie met een potlood in zijn mond een soort kunstje te oefenen. Waarschijnlijk was zijn elastiekje inmiddels gesprongen. Wat een ellendige plek.
Vandaag heb ik een tocht ondernomen naar het Bureau voor Juridische Bijstand in de stad Antwerpen. Gezien ik in Antwerpen klacht moet neerleggen tegen mijn ex-baas.
Ik zocht het adress van deze organisatie op. Je kan er, ook als arme sukkel, gewoon naartoe stappen om één gratis consultatie te krijgen bij een advocaat.
Het bureau is gevestigd op de Bolivarplaats nr 20. Een adress dat ik niet meteen terugvond op dat gigantische plein. Tot ik door kreeg dat het justitiepaleis zèlf wel eens het nr. 20 zou kunnen wezen.
Ik ging naar de ingang beneden, waar een plakkaat 'infobalie' stond. Maar toen ik dat pijltje volgde kwam ik uit bij een laadruimte met personeelsingang.
Aan een dame die daar een sigaret stond te roken vroeg ik of de infobalie hier ergens was. Ze haalde haar shouders op en keek me vies aan... 'da's ier jeugd' Kreeg ik als antwoord. Waarna ze de sigarettenrook naar mij (het plebs) uitblies.
Waarschijnlijk was ze een advocate van een of ander misdeeld kindje dat hier moest verdedigd worden. Want onze rechtspraak is altijd bevolkt door blijkbaar sigaretrokende verzuurde kutwijven.
Ik ging verder op zoektoch en kwam bovenaan de lange trap uit aan een draaideur. Verder in de hal achter deze deur vond ik de infobalie. Daar zaten twee jonge kerels, waarvan er eentje met een elastiekje tussen zijn tanden zijn eigen aangezicht was aan het beschieten. Hij plukte het elastiekje van tussen zijn tanden en liet het telkens weer los zodat het op z'n lippen petste. Ik vroeg hem of er hier ergens een bureau voor bijstand was. Hij antwoordde dat dat 'ierachter' was.
Waarna mijn zoektocht me bij een grote zaal bracht waar het zwart van het volk zag. Er zaten, aan de nummertjes te zien, al 44 wachtenden voor mij, hoewel het kantoor pas over een half uur opende.
Ik nam een nummertje en besloot te kijken hoe snel het vooruitging (voor hetzelfde geld was 44 wachtenden voor mij iets dat men hier snel kon wegwerken).
Dit bleek dus niet zo. Er was een toog, met daarachter twee overwerkte pro-deo advocaten, die door een plexiglas met enkele gaatjes in onverstaanbaar heen en weer waren aan het praten met mensen die geen Nederlands begrepen.
"Iseeh min frau.. I paper krijg"
In Nederland spreken zelfs gedetineerden, steuntrekkers en asielzoekers al na enkele maanden de taal. Hier in België is het blijkbaar anders: hier spreekt niemand Nederlands, waardoor gratis diensten als het BJB totaal nutteloos worden. Want elke 'klant' duurt langer om te krijgen waar hij/zij recht op heeft.
Dus ging ik, als Nederlands sprekende, arme dopper, weer rechtstaan en wandelde naar huis. Ik kan er niet tegen dat belastingsgeld wordt opgesoupeerd door dit soort nep-hulp. Men heeft op papier dan wel een gratis rechtsbijstand, maar in de praktijk schiet daar niets van over. Je dan dus eigenlijk vaststellen dat het plebs geen echte hulp krijgt, dat je weer typisch Belgische situaties krijgt waarbij een hele horde buitenlanders (die daar ook recht op hebben uiteraard) in allerlei talen de diensten dichtslibben, terwijl de mensen die wel de moeite doen om ten minsten hun dossier mee te nemen en Nederlands te spreken blijven wachten.
Let op, ik heb niets tegen de buitenlanders die hier staan. In tegendeel, de mensen hebben evenveel recht op deze gratis bijstand. Het is duidelijk de staat zèlf die hier in de fout gaat. Wanneer je niets moeite doet om de mensen die dit land binnenstromen onze taal te leren, en ze hierin nog gaat steunen ook,dan moet je niet schrikken dat de goedbedoelde gratis diensten zoals juridische bijstand op deze manier verzanden in een nutteloze wachtzaal vol ellende.
Het eindresultaat is zoals zo vaak in ons land: de op papier beloofde gratis dienst is een maat voor niets, aangezien de rest van onze systemen er niet op afgestemd zijn.
Toen ik weer naar buiten ging, zat de jongen aan de infobalie met een potlood in zijn mond een soort kunstje te oefenen. Waarschijnlijk was zijn elastiekje inmiddels gesprongen. Wat een ellendige plek.
zonder C4 de laan uit
In mijn carrière ben ik al vaak een bende krapuul tegen gekomen, meestal droegen ze een das en waren ze enkel geïnteresseerd in kortetermijnswinst.
Mijn ex-baas is volledig zo iemand. Het profiel van de gierige ondernemer, die geen risico's durft nemen, bang is van investeringen en vooral elke maand geld wil zin binnen rollen zonder daar meer voor te doen dan wachten op een bestelbon.
Het kan dan ook niet verbazen dat dit soort schorem (dat jammer genoeg ook een zaak mag beginnen in dit land) zonder enige verantwoordelijkheidszin de boeken van zijn zaak neerlegt en de werknemers volledig in de kou laat staan.
Let er als werknemer op dat je altijd, wat ze ook dreigen of beweren, je C4 krijgt bij je ontslag. Of op z'n minst de papieren die je moet krijgen. Ik denk hierbij aan vakantie-attesten, de C4 zelf en eventuele afrekeningen, afgetekende papieren ook van het materiaal dat je af hebt moeten geven (auto's, laptop, gsm...).
Zonder deze dingen heb je niets in handen, kan je niet gaan stempelen en heeft je ex-baas eigenlijk een kom-gratis-van-je-schuldberg-weg kaart. Dien ook onmiddellijk een schuldvordering in (al dan niet via de vakbond)
Mijn ex-baas is volledig zo iemand. Het profiel van de gierige ondernemer, die geen risico's durft nemen, bang is van investeringen en vooral elke maand geld wil zin binnen rollen zonder daar meer voor te doen dan wachten op een bestelbon.
Het kan dan ook niet verbazen dat dit soort schorem (dat jammer genoeg ook een zaak mag beginnen in dit land) zonder enige verantwoordelijkheidszin de boeken van zijn zaak neerlegt en de werknemers volledig in de kou laat staan.
Let er als werknemer op dat je altijd, wat ze ook dreigen of beweren, je C4 krijgt bij je ontslag. Of op z'n minst de papieren die je moet krijgen. Ik denk hierbij aan vakantie-attesten, de C4 zelf en eventuele afrekeningen, afgetekende papieren ook van het materiaal dat je af hebt moeten geven (auto's, laptop, gsm...).
Zonder deze dingen heb je niets in handen, kan je niet gaan stempelen en heeft je ex-baas eigenlijk een kom-gratis-van-je-schuldberg-weg kaart. Dien ook onmiddellijk een schuldvordering in (al dan niet via de vakbond)
donderdag 26 april 2012
het zwarte gat
Ik heb momenteel zelfs niet meer de fut om deze blog bij te houden, ik doe het op momenten als deze, waarop ik net naar de Aldi ben geweest. Momenten waarop ik enkele niet-nederlandstalige mensen heb moeten wegduwen om in mijn buurtsupermarkt nog enige groenten te hebben mogen kopen.
Het bedrijf waar ik werkte is dus officiëel failliet verklaard. De bedrijfsleider heeft zich, zoals het een beunhaas als hem betaamd, meteen verstopt achter zijn advocaat. Maar verder is er dan ook niets in orde. Geen papieren, geen C4, geen tegemoedkoming... nul.
Eerste stop was de vakbond; waar ik tussen enekele tientallen werklozen mee mocht aanschuiven, om dan te horen dat ze niet echt veel meer konden doen dan een klacht openen bij de arbeidsrechtbank. Je krijgt dan een heleboel papieren (waarvan enkele blanco) om te handtekenen, zodat ze volmacht hebben om voor jou alles in orde te brengen.
Intussen kan je wel een stempelkaart invullen en inleveren, maar je krijgt geen cent.
Tot men bij de curator (en dat kan heeeeel lang duren) de nodige documenten voorzien heeft, verwerkt heeft en het nodig heeft gedaan.
Waarvan je inmiddels moet leven is een raadsel. Je krijgt geen uitkering, nog hulp... je wordt gewoon wandelen gestuurd met de smoes dat je 'moet wachten op de C4'.
Dat papiertje ligt dan bij een of ander tuttebel van een sociaal secretariaat die op verlengd weekend is met haar kroost.
De bedrijfsleider (die in dit geval waarschijnlijk door puur wanbeleid de zaak op de fles liet gaan), wordt in heel deze periode niet aangesproken. En hier zit ik dan. Een deze dagen komt mijn dochter ter wereld. Haar papa is werkloos en heeft niet eens het geld om haar het eerste levensjaar door te helpen.
En ja, ik had beter moeten weten... in België heb je het recht niet je voort te planten blijkbaar wanneer je een low-life bent als ik. Tenzij je van een andere cultuur komt, of geen Nederlands kunt. Dan krijg je voldoende hulp bij allerlei instanties... maar niet voor white trash als ik.
Het ergste is dat je zelfs niet ergens anders binnen geraakt, werkgevers halen hun neus op voor iemand die dopt, en bovendien niet eens zijn vakantie-attesten noch C4 van een vorige firma kan tonen. Dan is't makkelijker om iemand die wel in orde is aan te werven.
Je zou voor minder voor de deur van je ex-baas gaan kamperen onder een groot spandoek; 'Hier pleegt men roofbouw op onze economie!' - jammer genoeg heb ik geen tent, en ook niet de vechtlust om me nog tegen dit soort kloothommels te laten opjagen.
Het bedrijf waar ik werkte is dus officiëel failliet verklaard. De bedrijfsleider heeft zich, zoals het een beunhaas als hem betaamd, meteen verstopt achter zijn advocaat. Maar verder is er dan ook niets in orde. Geen papieren, geen C4, geen tegemoedkoming... nul.
Eerste stop was de vakbond; waar ik tussen enekele tientallen werklozen mee mocht aanschuiven, om dan te horen dat ze niet echt veel meer konden doen dan een klacht openen bij de arbeidsrechtbank. Je krijgt dan een heleboel papieren (waarvan enkele blanco) om te handtekenen, zodat ze volmacht hebben om voor jou alles in orde te brengen.
Intussen kan je wel een stempelkaart invullen en inleveren, maar je krijgt geen cent.
Tot men bij de curator (en dat kan heeeeel lang duren) de nodige documenten voorzien heeft, verwerkt heeft en het nodig heeft gedaan.
Waarvan je inmiddels moet leven is een raadsel. Je krijgt geen uitkering, nog hulp... je wordt gewoon wandelen gestuurd met de smoes dat je 'moet wachten op de C4'.
Dat papiertje ligt dan bij een of ander tuttebel van een sociaal secretariaat die op verlengd weekend is met haar kroost.
De bedrijfsleider (die in dit geval waarschijnlijk door puur wanbeleid de zaak op de fles liet gaan), wordt in heel deze periode niet aangesproken. En hier zit ik dan. Een deze dagen komt mijn dochter ter wereld. Haar papa is werkloos en heeft niet eens het geld om haar het eerste levensjaar door te helpen.
En ja, ik had beter moeten weten... in België heb je het recht niet je voort te planten blijkbaar wanneer je een low-life bent als ik. Tenzij je van een andere cultuur komt, of geen Nederlands kunt. Dan krijg je voldoende hulp bij allerlei instanties... maar niet voor white trash als ik.
Het ergste is dat je zelfs niet ergens anders binnen geraakt, werkgevers halen hun neus op voor iemand die dopt, en bovendien niet eens zijn vakantie-attesten noch C4 van een vorige firma kan tonen. Dan is't makkelijker om iemand die wel in orde is aan te werven.
Je zou voor minder voor de deur van je ex-baas gaan kamperen onder een groot spandoek; 'Hier pleegt men roofbouw op onze economie!' - jammer genoeg heb ik geen tent, en ook niet de vechtlust om me nog tegen dit soort kloothommels te laten opjagen.
donderdag 5 april 2012
Anderhalf jaar later... (deel 1)
Misschien vraagt u zich wel af hoe het met de werkloze gaat die deze blog schreef. Welnu, we zijn dik anderhalf jaar verder, en ik heb op alle manieren proberen mijn emoties te onderdrukken. De drang om te schrijven over mijn 'werk' ervaring sindsdien was enorm. Maar het moet gezegd, ik kan zwijgen als dat moet.
Uit professionele correctheid en beleefdheid was het de voorbije maanden niet mogelijk om over mijn avonturen te schrijven (iets negatiefs neerpennen over de werkgever die jouw loon betaald is blijkbaar not-done, ook al zou het helpen voor jezelf om dat wel te mogen doen). Maar nu het bedrijf de boeken neer heeft gelegd is dat euvel alvast verholpen.
Even vertellen dus, ...
Mijn avontuur zette zich verder einde 2010. Toen ik een telefoon kreeg van de baas van een klein bedrijfje. Hij via een interimkantoor m'n CV te pakken gekregen met enkele trefwoorden. Hij zocht iemand met netwerk ervaring en vooral speciefieke kennis die ik in de VDAB cursus had opgedaan.
Na een kort gesprek was het duidelijk dat de firma (Ik zal ze NoBuck nv noemen) maar met 4-5 man was en dat ze er nogal een sjofel kantoor op nahielden. De klanten portfolio was echter vrij impressief. Men kon grote namen voorleggen, en vrij stevige projecten.
Aangezien ik werkloos was en niet meteen een valabele tweede optie had (op één sollicitatie bij een staatsbedrijf na) ging ik er op in. Met de belofte dat ik opslag kreeg na 6 maanden, grotere projecten mee mocht vorm geven, en dat we weldra met 15 werknemers zouden zijn.
Zo gezegd zo gedaan...
Al snel bleek (al in de eerste week) dat het materiaal waarmee we werkten totaal verouderd was. De PC's waren allemaal minstens 4 jaar oud, de software allemaal gekraakt of illegaal gedownload ergens, de internet connectie was voorhistorisch en de werkwijze inzake administratie en klantenbestand was ronduit onwerkbaar.
Ik en een collega zijn daarop begonnen met een plan om alles legaal te maken, te upgraden en vooral efficiënter te laten draaien. Dit werd positief onthaald, maar er kwam niets van in huis aangezien het geld kostte.
De KMO'er van dienst (het soort baas dat z'n eigen word-bestanden niet kan omzetten naar pdf, noch ze zelf kan e-mailen naar een klant, te grote epaulettes draag in lelijke maatpakken) ging er van uit dat je zonder investeringen ook verder kon.
Het aankopen van de juiste software, hardware of andere materiaal was allemaal heel tof volgens hem, maar wanneer er daadwerkelijk een order moest geplaatst worden, gebeurde er niets.
De opdrachten die we moesten uitvoeren (bijvoorbeeld een netwerk audit) konden dus enkel met behulp van compleet aftands materiaal, waar de licentie al van vervallen was (nochtans betaalden de klanten de volle pot).
- einde deel 1-
Uit professionele correctheid en beleefdheid was het de voorbije maanden niet mogelijk om over mijn avonturen te schrijven (iets negatiefs neerpennen over de werkgever die jouw loon betaald is blijkbaar not-done, ook al zou het helpen voor jezelf om dat wel te mogen doen). Maar nu het bedrijf de boeken neer heeft gelegd is dat euvel alvast verholpen.
Even vertellen dus, ...
Mijn avontuur zette zich verder einde 2010. Toen ik een telefoon kreeg van de baas van een klein bedrijfje. Hij via een interimkantoor m'n CV te pakken gekregen met enkele trefwoorden. Hij zocht iemand met netwerk ervaring en vooral speciefieke kennis die ik in de VDAB cursus had opgedaan.
Na een kort gesprek was het duidelijk dat de firma (Ik zal ze NoBuck nv noemen) maar met 4-5 man was en dat ze er nogal een sjofel kantoor op nahielden. De klanten portfolio was echter vrij impressief. Men kon grote namen voorleggen, en vrij stevige projecten.
Aangezien ik werkloos was en niet meteen een valabele tweede optie had (op één sollicitatie bij een staatsbedrijf na) ging ik er op in. Met de belofte dat ik opslag kreeg na 6 maanden, grotere projecten mee mocht vorm geven, en dat we weldra met 15 werknemers zouden zijn.
Zo gezegd zo gedaan...
Al snel bleek (al in de eerste week) dat het materiaal waarmee we werkten totaal verouderd was. De PC's waren allemaal minstens 4 jaar oud, de software allemaal gekraakt of illegaal gedownload ergens, de internet connectie was voorhistorisch en de werkwijze inzake administratie en klantenbestand was ronduit onwerkbaar.
Ik en een collega zijn daarop begonnen met een plan om alles legaal te maken, te upgraden en vooral efficiënter te laten draaien. Dit werd positief onthaald, maar er kwam niets van in huis aangezien het geld kostte.
De KMO'er van dienst (het soort baas dat z'n eigen word-bestanden niet kan omzetten naar pdf, noch ze zelf kan e-mailen naar een klant, te grote epaulettes draag in lelijke maatpakken) ging er van uit dat je zonder investeringen ook verder kon.
Het aankopen van de juiste software, hardware of andere materiaal was allemaal heel tof volgens hem, maar wanneer er daadwerkelijk een order moest geplaatst worden, gebeurde er niets.
De opdrachten die we moesten uitvoeren (bijvoorbeeld een netwerk audit) konden dus enkel met behulp van compleet aftands materiaal, waar de licentie al van vervallen was (nochtans betaalden de klanten de volle pot).
- einde deel 1-