Ik heb momenteel zelfs niet meer de fut om deze blog bij te houden, ik doe het op momenten als deze, waarop ik net naar de Aldi ben geweest. Momenten waarop ik enkele niet-nederlandstalige mensen heb moeten wegduwen om in mijn buurtsupermarkt nog enige groenten te hebben mogen kopen.
Het bedrijf waar ik werkte is dus officiëel failliet verklaard. De bedrijfsleider heeft zich, zoals het een beunhaas als hem betaamd, meteen verstopt achter zijn advocaat. Maar verder is er dan ook niets in orde. Geen papieren, geen C4, geen tegemoedkoming... nul.
Eerste stop was de vakbond; waar ik tussen enekele tientallen werklozen mee mocht aanschuiven, om dan te horen dat ze niet echt veel meer konden doen dan een klacht openen bij de arbeidsrechtbank. Je krijgt dan een heleboel papieren (waarvan enkele blanco) om te handtekenen, zodat ze volmacht hebben om voor jou alles in orde te brengen.
Intussen kan je wel een stempelkaart invullen en inleveren, maar je krijgt geen cent.
Tot men bij de curator (en dat kan heeeeel lang duren) de nodige documenten voorzien heeft, verwerkt heeft en het nodig heeft gedaan.
Waarvan je inmiddels moet leven is een raadsel. Je krijgt geen uitkering, nog hulp... je wordt gewoon wandelen gestuurd met de smoes dat je 'moet wachten op de C4'.
Dat papiertje ligt dan bij een of ander tuttebel van een sociaal secretariaat die op verlengd weekend is met haar kroost.
De bedrijfsleider (die in dit geval waarschijnlijk door puur wanbeleid de zaak op de fles liet gaan), wordt in heel deze periode niet aangesproken. En hier zit ik dan. Een deze dagen komt mijn dochter ter wereld. Haar papa is werkloos en heeft niet eens het geld om haar het eerste levensjaar door te helpen.
En ja, ik had beter moeten weten... in België heb je het recht niet je voort te planten blijkbaar wanneer je een low-life bent als ik. Tenzij je van een andere cultuur komt, of geen Nederlands kunt. Dan krijg je voldoende hulp bij allerlei instanties... maar niet voor white trash als ik.
Het ergste is dat je zelfs niet ergens anders binnen geraakt, werkgevers halen hun neus op voor iemand die dopt, en bovendien niet eens zijn vakantie-attesten noch C4 van een vorige firma kan tonen. Dan is't makkelijker om iemand die wel in orde is aan te werven.
Je zou voor minder voor de deur van je ex-baas gaan kamperen onder een groot spandoek; 'Hier pleegt men roofbouw op onze economie!' - jammer genoeg heb ik geen tent, en ook niet de vechtlust om me nog tegen dit soort kloothommels te laten opjagen.
donderdag 26 april 2012
donderdag 5 april 2012
Anderhalf jaar later... (deel 1)
Misschien vraagt u zich wel af hoe het met de werkloze gaat die deze blog schreef. Welnu, we zijn dik anderhalf jaar verder, en ik heb op alle manieren proberen mijn emoties te onderdrukken. De drang om te schrijven over mijn 'werk' ervaring sindsdien was enorm. Maar het moet gezegd, ik kan zwijgen als dat moet.
Uit professionele correctheid en beleefdheid was het de voorbije maanden niet mogelijk om over mijn avonturen te schrijven (iets negatiefs neerpennen over de werkgever die jouw loon betaald is blijkbaar not-done, ook al zou het helpen voor jezelf om dat wel te mogen doen). Maar nu het bedrijf de boeken neer heeft gelegd is dat euvel alvast verholpen.
Even vertellen dus, ...
Mijn avontuur zette zich verder einde 2010. Toen ik een telefoon kreeg van de baas van een klein bedrijfje. Hij via een interimkantoor m'n CV te pakken gekregen met enkele trefwoorden. Hij zocht iemand met netwerk ervaring en vooral speciefieke kennis die ik in de VDAB cursus had opgedaan.
Na een kort gesprek was het duidelijk dat de firma (Ik zal ze NoBuck nv noemen) maar met 4-5 man was en dat ze er nogal een sjofel kantoor op nahielden. De klanten portfolio was echter vrij impressief. Men kon grote namen voorleggen, en vrij stevige projecten.
Aangezien ik werkloos was en niet meteen een valabele tweede optie had (op één sollicitatie bij een staatsbedrijf na) ging ik er op in. Met de belofte dat ik opslag kreeg na 6 maanden, grotere projecten mee mocht vorm geven, en dat we weldra met 15 werknemers zouden zijn.
Zo gezegd zo gedaan...
Al snel bleek (al in de eerste week) dat het materiaal waarmee we werkten totaal verouderd was. De PC's waren allemaal minstens 4 jaar oud, de software allemaal gekraakt of illegaal gedownload ergens, de internet connectie was voorhistorisch en de werkwijze inzake administratie en klantenbestand was ronduit onwerkbaar.
Ik en een collega zijn daarop begonnen met een plan om alles legaal te maken, te upgraden en vooral efficiënter te laten draaien. Dit werd positief onthaald, maar er kwam niets van in huis aangezien het geld kostte.
De KMO'er van dienst (het soort baas dat z'n eigen word-bestanden niet kan omzetten naar pdf, noch ze zelf kan e-mailen naar een klant, te grote epaulettes draag in lelijke maatpakken) ging er van uit dat je zonder investeringen ook verder kon.
Het aankopen van de juiste software, hardware of andere materiaal was allemaal heel tof volgens hem, maar wanneer er daadwerkelijk een order moest geplaatst worden, gebeurde er niets.
De opdrachten die we moesten uitvoeren (bijvoorbeeld een netwerk audit) konden dus enkel met behulp van compleet aftands materiaal, waar de licentie al van vervallen was (nochtans betaalden de klanten de volle pot).
- einde deel 1-
Uit professionele correctheid en beleefdheid was het de voorbije maanden niet mogelijk om over mijn avonturen te schrijven (iets negatiefs neerpennen over de werkgever die jouw loon betaald is blijkbaar not-done, ook al zou het helpen voor jezelf om dat wel te mogen doen). Maar nu het bedrijf de boeken neer heeft gelegd is dat euvel alvast verholpen.
Even vertellen dus, ...
Mijn avontuur zette zich verder einde 2010. Toen ik een telefoon kreeg van de baas van een klein bedrijfje. Hij via een interimkantoor m'n CV te pakken gekregen met enkele trefwoorden. Hij zocht iemand met netwerk ervaring en vooral speciefieke kennis die ik in de VDAB cursus had opgedaan.
Na een kort gesprek was het duidelijk dat de firma (Ik zal ze NoBuck nv noemen) maar met 4-5 man was en dat ze er nogal een sjofel kantoor op nahielden. De klanten portfolio was echter vrij impressief. Men kon grote namen voorleggen, en vrij stevige projecten.
Aangezien ik werkloos was en niet meteen een valabele tweede optie had (op één sollicitatie bij een staatsbedrijf na) ging ik er op in. Met de belofte dat ik opslag kreeg na 6 maanden, grotere projecten mee mocht vorm geven, en dat we weldra met 15 werknemers zouden zijn.
Zo gezegd zo gedaan...
Al snel bleek (al in de eerste week) dat het materiaal waarmee we werkten totaal verouderd was. De PC's waren allemaal minstens 4 jaar oud, de software allemaal gekraakt of illegaal gedownload ergens, de internet connectie was voorhistorisch en de werkwijze inzake administratie en klantenbestand was ronduit onwerkbaar.
Ik en een collega zijn daarop begonnen met een plan om alles legaal te maken, te upgraden en vooral efficiënter te laten draaien. Dit werd positief onthaald, maar er kwam niets van in huis aangezien het geld kostte.
De KMO'er van dienst (het soort baas dat z'n eigen word-bestanden niet kan omzetten naar pdf, noch ze zelf kan e-mailen naar een klant, te grote epaulettes draag in lelijke maatpakken) ging er van uit dat je zonder investeringen ook verder kon.
Het aankopen van de juiste software, hardware of andere materiaal was allemaal heel tof volgens hem, maar wanneer er daadwerkelijk een order moest geplaatst worden, gebeurde er niets.
De opdrachten die we moesten uitvoeren (bijvoorbeeld een netwerk audit) konden dus enkel met behulp van compleet aftands materiaal, waar de licentie al van vervallen was (nochtans betaalden de klanten de volle pot).
- einde deel 1-