Pages

dinsdag 14 augustus 2012

honger lijden in een bedrijfswagen

In het DiRupo tijdperk is er een nieuwe trend opgedoken bij de HR-mensen en de recruiters van deze wereld: namelijk het beschouwen van een wagen als een enorme hap uit de verloning.

Versta me niet verkeerd, een wagen IS een enorme kost, zeker wanneer je deze zelf moet dragen, maar sommige bedrijven gaan mijn inziens iets te ver in het verheerlijken van dit vervoermiddel. Men gaat meteen zo’n 25 tot 30% naar omlaag met het loon, om dat triomfantelijk te zeggen dat “er een wagen in het pakket zit”. Alsof de potentiële werknemer hierbij van de stoel zal vallen uit puur ontzag.  

Bij mij is het alvast niet zo.  Ik heb namelijk zelf een wagen, en moest ik deze niet hebben, zou ik nog steeds het ECHTE netto bedrag als maatstaf nemen, en niet het blik-en-plastic statussymbool waar je dan afhankelijk van de motorinhoud en nieuw-waarde zelf voor mag opdraaien voor ongeveer 200 euro per maand (of veel meer wanneer men je een luxe-model aansmeert via een deal van een bevriende garage -want ook daar worden vriendendiensten bewezen- uiteraard).
Wat me hieraan stoort is de ongeloofelijke arrogantie.  Er werd  door onze premier een beleid uitgestippeld waarbij het profitariaat met bedrijfswagens aan banden werd gelegd (geheel terrecht trouwens, mijn vroegere baas heeft zo ongeveer heel zijn familie met wagens van de firma gratis laten rondrijden). Wat doen de bedriijven echter onder deze maatregel? Ze trekken de lonen naar omlaag en vervolgens laten ze de Jan Modaal die komt werken bij deze firma onrechtstreeks opdraaien voor de nog steeds riante wagens van het management (oh ja, da’s waar... ik heb nog steeds het gevoel dat de prestigebendes nog steeds met dezelfde, zoniet duurdere wagens rondrijden dan voor het DiRupo tijdperk,...  ) Ik gun iedereen zijn/haar wagen hoor, daar niet van,... maar doe dan zoals ik en betaal het ding volledig zelf. Men heeft met andere woorden, de rekening van de  wagen van de bazen doorgeschoven naar de “uitvoerenden”.  Wat nog erger is, is dat de reële koopkracht van diegenen met een wagen van de firma in een uitvoerende job, daalt... zoals ik ook tegen het HR-mieke van dienst zei: “Mevrouw, van een wagen kan ik niet eten, het is tof, maar het nettoloon is niet in verhouding.”   Waarna er met ongeloof werd gereageerd omdat ik niet als een auto-freak en loonslaaf uit dankbaarheid neerviel omdat ik dan aan echte koopracht zou inboeten om in een blikken doosje te mogen ronderijden en daar dan met plezier meer op belast zou worden. 


Nee, ik wil best gaan werken, ik hoef daar in het huidige regime ook geen wagen voor in ruil te krijgen, wat telt zijn de echte centen die ik netto op mijn rekening zie verschijnen.  Niet het aantal centen dat ik overhoud nadat de staat en mijn bazen het loon hebben afgeroomd.


In concreto: iemand die 16 jaar ervaring heeft een loon van een beginnertje geven met daarbij een wagen waar je ook nog voor moet bijleggen is niet alleen asociaal, maar verder ook gewoon contraproductief, zowel maatschappelijk als economisch. Een dalende koopkracht (en dan hebben we het niet alleen over de koopkracht van de garagehouders en managers) is gewoon slecht voor iedereen, niet in het minst voor bedrijven die winst willen maken door scherpe loonsonderhandelingen te voeren.

Ik heb alvast bedankt voor deze job, temeer omdat de mensen in kwestie ook niet meteen een invulling aan de functie konden geven.  Iedereen mag daar dan wel met een dikke wagen rondrijden, maar even een definitie van het woord “support” uitstippelen voor zichzelf was er alvast niet bij.


En zo komt het dat ik een loon van om en bij de 1900 euro brutto (plus wagentje waar je voor mag bij dokken) niet heb aanvaard.  


Ben ik gek? Ben ik te hoogmoedig?  Kan ik niet tellen?

Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat deze staat dringend met de bulldozer een crackdown mag beginnen op alle bedrijven die nog steeds roofbouw plegen om de arbeidsmarkt, … deze bedrijven zijn makkelijk te herkennen: ze hebben bazen die met Duitse zware wagens rondrijden en hun uitvoerend personeel is meestal net iets meer betaald dan een minimum-uitkering.  

Neem dus een gemiddelde van de lonen van alle non-managers, en cross dit even met de waarde van de auto's... volg het geld en volg vooral het traject dat deze managers in hun eigen nestjes afleggen, hoppend van het ene goede oord naar het andere...

Maar de staat steekt liever energie en tijd in het heksenjacht houden op doppers... terwijl bepaalde bedrijven actief deze economie mogen blijven schaden zonder daar voor gestraft te worden, in tegendeel, ze krijgen een dikke beloning in de vorm van goedkope werkkrachten zonder koopkracht.