Pages

dinsdag 25 september 2012

De run-to-the-hills economie

Een bedrijf bezuinigt deze dagen dat het een lieve lust is, zelfs mensen die er op lange termijn voor zorgen dat er kosten kunnen bespaard worden, worden nog voor hun project ten einde loopt, op straat gegooid als waren ze afval.  De staat doet hetzelfde, beknibbelen waar het kan (of niet kan) en dan vooral de begroting in evenwicht houden, ten koste van de dienstverlening en de koopkracht.  
Wat doe je als werknemer in een economie die steeds verder wegzakt in een vicieuse cirkel van besparingen en dalende koopkracht?  Juist ja: rennen, rennen naar veiliger oorden.  
Ik noem dit de run-to-the-hills economie.
Het zit namelijk zo, dat ik de komende jaren vergelijk met een aankomende overstroming. De toenemende ongerustheid (voorin in Duitsland) over de koopkracht en de productie zal de komende jaren een verregaande invloed hebben over hoe grote bedrijven aankijken tegen efficiëntie (een ander woord voor hebzucht).  Men wil met steeds minder mensen, steeds meer doen,... en de rest van de mensen mag zonder koopkracht achterblijven in een sociaal systeem dat puur is afgestemd op de rijken of diegenen die op de bodem zitten.

De mensen die voorheen gewoon werk hadden (middenklasse wil ik ze niet meteen noemen, maar laat ons ze koopkrachtigen noemen) vallen stilaan in een systeem waar je of te wel deel uitmaakt van de leegzuigkracht van de grote bedrijven, of van de staat zelf die dit bekrachtigd.  De rest zijn zelfstandigen, bedienden en arbeiders met een onzekere toekomst, in vaak zeer onzekere werkomstandigheden.

Je kan dus maar beter naar veiligere oorden verkasten.  Een voorbeeld hiervan is het opklimmen in de organisiatie van een grote firma, of het switchen van job tussen de privé en de "softe" sector.  Je kan je alleen maar veilig stellen door hoog en droog te zitten... als ambtenaar, of manager in een grote firma. 
Al de rest ziet stilaan het zwaard van Damocles boven zijn of haar hoofd hangen... het zwaard dat neervalt wanneer er meer winst moet gemaakt worden, meer bezuinigd of meer aandeelhouders tevreden moeten gehouden worden.  Je prestaties tellen eigenlijk niet meer mee, dus kan je maar beter naar de berg rennen en wachten tot de overstroming de rest meesleurt onder je.

Voor diegen en die zich nog uit de naad werken om net niet toe te komen heb ik dus de volgende tips:
Allereerst: bezuinig zelf.  Zorg ervoor dat je de economie "terugpakt" door een MAD (mutual assured destruction) toe te passen.  
Wanneer een staat en bedrijfsleven jou niets meer gunt inzake levenskwaliteit (files, dure woonst, dalende koopkracht, gemiste loonsopslag, hogere belastingsdruk....) dan kan je er voor zorgen dat je hen opzadelt met een onoplosbare patstelling: zèlf je koopkracht beperken.
Dit kan door te besparen (net zoals de bedrijven en de staat doet).  Je gaat bijvoorbeeld niet meer naar een dure supermarkt, maar een lokale markt of buitenlandse groentenwinkel. Of je gaat met enkele mensen samen over de grens goedkoper winkelen.
Op deze manier gun je de andere lokale economie niets meer, en gaan daar ook weer de regels van de "efficiëntie" spelen, met meer afdankingen en aanpassingen tot gevolg. 

Hiermee 'fop' je jezelf uiteraard op lange termijn, want zogenaamd is de lokale economie verbonden met jou.
(De kassierster die wordt ontslagen omdat er opeens minder volk in de lokale supermarkt komt kopen, kan op haar beurt zich misschien geen vakantie meer veroorloven via een reisburo in jouw stad...)
Hier moet je niet op letten, de MAD tactiek bestaat er net in om een wapen te gebruiken waar iedereen zeker door neer gaat. Men wil dit niet zien gebeuren, geloof me.  De bevolking tegen hun eigen economie laten opkomen is not-done. 
Tegelijk combineer je deze MAD tactiek met jezelf veilig zetten op een hoge berg... en ziedaar: een prachtvoorbeeld van een staatsapparaat en een maatschappij die haar eigen democratie en kapitalisme tegen zich ziet gebruikt worden. 

Want wanner Jan met de Pet bij een staatsinstelling werkt waar hij vast benoemd is (of in de hogere regionen van de grote bedrijven) en tegelijk zijn inkopen doet in Nederlandse webwinkels en buitenlandse groentenwinkels, heeft een vernietigend effect op deze economie. En zo hoort het ook. Wanneer men de normale werkende mesnen geen normale levenkwaliteit gunt, overbelast en over-stressed, kan men alleen maar een giftige tegenreactie verwachten.

Dus: run to the hills, zoek een veilige, zekere job en pak de economie terug waar je maar kan.  



vrijdag 14 september 2012

grijze muizen en de andere flauwe excuses

Verbazend, hoeveel excuses recruteerders en random personeelsleden die zich opwerpen als sollicitatie-afnemers, verzinnen om een kandidaat te laten weten dat hij niet voldoet.

Ik ging solliciteren bij "Barry & Decitroenpers" , een gerenomeerd selectiebureau, die zich vooral toeleggen op het aanwerven van zeer goedkope werkkrachten, starters en iedereen die zich uit wil verkopen uit noodzaak.  Ze verhuren deze mensen dan in onderaanneming aan zeer, zeer grote, bekende firma's.... de giganten van deze wereld (die maar al te graag van deze dienst gebruik maken, zodoende kunnen ze de witte raven die ze zoeken, aanwerven tegen een peulschil van de prijs).

"Barry & Decitroenpers" had een mooi, bereikbaar gebouw, met ruime parking,... ik werd ontvangen door een mevrouw die keurig gekleed was, maar me niet eens een blik gunde... me op automatische piloot naar hun kantine leidde om me daar met een glas water een kwartier te laten wachten.
Intussen overhoorde ik twee vrouwen in het kantoortje ernaast, waar de deur openstond, discussiëren over waar men het meest voor kon factureren 'zonder dat de klant begon te zeuren'.  Een bedrijfspolitiek die ik al meteen in m'n achterhoofd hield.

Even later kwam een soort opgewaardeerde techno-kerel me begroeten. Hij was overdreven vriendelijk, zoals enkel verkopers dat kunnen zijn, en ging met me naar een vergaderzaaltje.
Ik mocht opnieuw mijn gewoonlijke gedichtje opzeggen, mijn CV overlopen, voorstellen wie ik was, mijn persoonlijkheid en motivatie toelichten en hier en daar mijn ingebakken grapje maken en trachten de lichaamshouding van de ondervrager na te bootsen (anders moet men je niet zo blijkt).

De jongen in kwestie was denk ik tien jaar jonger dan ik, en was vrij positief over m'n CV en kunnen, ook mijn motivatie stond hem aan.  Maar ik zag er, volgens hem... niet 'middelmatig' genoeg uit!

Kan je het voorstellen?  'Niet middelmatig genoeg'.  Hiermee doelde hij op mijn kledij.  Inderdaad, ik was gekleed in nieuwe schoenen (gekocht met mijn laatste spaarcenten) en een jeansbroek die me tegelijk gekleed en 'sportief' kon laten overkomen bij verschillende soorten firma's.  Verder droeg ik een lichtblauw t-shirt en een zwarte nette pull.
"Maar ik was dus niet neutraal genoeg."  Vooral omdat het over een job ging die zich volledig achter een computerscherm afspeeld voelde ik me beledigd.  Maar ik bleef kalm, glimlachte en zei hem dat ik mijn kledij eventueel kon aanpassen, moest me een dress-code hebben op de plek van tewerkstelling.

Het antwoord was, dat men vooral zocht naar iemand met een juiste uitstraling... (blijkbaar doet het er bij hem dus niet toe dat je je job al dan niet kan, technische goed bent, of gemotiveerd... 'als je haar maar goed zit'.).

Zelf droeg hij gel in z'n haar (iets dat ik al niet meer heb gezien sinds enkele foute jeugdhuisbezoeken in de jaren negentig), een roze hemd en een blauwe trui erover met v-hals (talk about Hollands).  Hij zag er zelf allesbehalve 'middelmatig' uit... wat dat ook moge betekenen.

Zie, ik let niet op mensen hun kleding (tenzij het al te extreem is), maar wanneer je naar een personeelslid zoekt, en je krijgt iemand binnen met de juiste houding en capaciteit,... dan ben je een slechte recruter wanner je deze mensen wegsmijt omwille van de kleding.

Hij vroeg me wat de reden was dat ik me niet had "aangepast" op kledingsgebied voor deze job.
En ik zei hem.: "Eerlijk?  Er was geen dress-code vermeld, dus ik dan ga ik gewoon zoals ik ben, maar netjes aangekleed, en ten tweede ben ik werkloos en heeft mijn vorige werkgever me niet uitbetaald... ik heb dus simpelweg geen geld om al te dure maatpakken te kopen om te komen solliciteren voor een minimaal betaalde functie.  Da's mijn echte oprechte reden..."
Hij lachte (alsof ik een vermakelijke grap had verteld) en liet me beleefd weer buiten...

Wat een akelige mensen bij "Barry & Decitroenpers" niet begrijpen is dat hun business model puur afhangt van mensen als ik, die zich vrijwillig willen laten uitbuiten of uitbaten in deze vorm van prostitutie.  Het spelletje armworstelen dat ze spelen met de werkzoekenden kan enkel gewonnen worden zolang er iemand het nog een hol kan schelen.  En mij, kan dat in ieder geval niet meer,... ik eet nog liever rijst en drink nog liever kraanwater, dan dat ik voor een minimaal loon me ga laten beledigen door mensen die zelf volledig overbodig zijn en de rijken rijker trachten te maken zonder naar job inhoud te kijken.

Want dat is wat me nog het meest stoort: ik wil wèrken! Maar blijkbaar is de kleding, je lach, je voorkomen, ja godverdomde aura en weet ik veel... meer van belang dan wat je kunt.  Men heeft me niet EEN technische, job-inhoudsvraag gesteld.

Hopelijk vinden ze daar de juiste witte raaf, die gekleed in een goedkoop kostuum, lekker komt liegen en tegen een minimaal loon zes maanden uitzit, om dan elders te gaan werken voor 50 euro meer.  Want dan heeft de ondervrager die mij ondervroeg weer werk,... en dan blijft "Barry & Decitroenpers" een beetje draaien... nog even.

(Ja, soms krijgt een mens als ik een maatschappijhaat die zich dan vertaald in dit soort rants... ik ben me daar van bewust)

maandag 10 september 2012

Vraagje aan HR-diensten

Een vraag voor de mensen die ervaring hebben met, of nog op, een HR-dienst werken.  Is het zo dat mensen die via de VDAB opleidingen zijn gepasseert eigenlijk niet meetellen?

Ik heb sterk de indruk dat het vermelden van eender welke VDAB-opleiding op je CV, een negatieve invloed heeft op het aantal mensen die je terugcontacteren.  Wanneer ik deze opleiding gewoonweg niet vermeld in het CV, dan is het blijkbaar dik in orde, want dan krijg ik meer respons.

Heel vreemd vind ik dat.  Zeker in een arbeidsmarkt waar men bijna eist dat je je continu bijschoolt en 'verbetert'.

Volgens mij gaat het zo:
De mensen op de gemiddelde HR-dienst hebben meer dingen om handen dan alleen maar de interne admin te regelen voor de werknemer.  Meer nog, ze zijn de vacatures en de kandidaten eigenlijk 'beu' omdat deze hen storen in hun echt werk. Vaak nemen ze er nog een deel administratie en marketing bij...
Men voelt zich vaak ook 'iets beter' op zulke diensten omdat men al lang in vaste loondienst is (en dus de werking en voeling van, de vdab kwijt is). Sommige HR mensen hebben geen flauw benul van de kwaliteit van zulke opleidingen, en gaan er van uit dat er een zootje ongeregeld maar wat doorelkaar staat te lullen ofzo.  De meeste uitlatingen hierover van HR-mensen spreekt boekdelen (eentje zei me letterlijk: "de vdab suckt") Wat meteen ook veel zegt over de 'marginalen' die er volgens hem een opleiding volgden.

Ik ben me er van bewust dat er waarschijnlijk slechte opleidingen zijn bij de vdab, ik heb er zelf bij eentje gezeten die qua organisatie veel beter kon, ... maar de werklozen miskennen of achteruitsteken omwille van deze opleidingen vind ik een brug te ver gaan.  De 'goede' werklozen doen tenminste moeite om onbetaald en met eigen vervoer naar zulke opleidingen te gaan elke dag... er zijn er andere...
Ik heb dus de indruk dat men bij de gemiddelde HR-dienst mensen die bij 'de marginale VDAB' een opleiding volgden, genegeerd worden voor een kandidatuur.

Maar ik kan me vergissen natuurlijk, vandaar mijn vraag, moest ik hier de bal misslaan, dan hoor ik dat graag ... zeker van mensen die echt op een HR dienst werken.

schrijnende toestanden in sociaal Antwerpen

Ik wil toch even het volgende melden.  In Antwerpen heeft men het (zeker in verkiezingstijd) vaak over de sociale kant van de stad.  Met name onze "socialistische" burgemeester gaat er prat op dat er nogal veel moeite wordt gedaan om genoeg scholen en kinderopvang te verzorgen.

Welnu, mijnheer Janssens, vertelt u mij een keer hoe ik als werkloze (slachtoffer van een faillissement) tegelijkertijd het volgende moet doen: mijn 6 maanden oude baby opvangen thuis, naar werk zoeken en daadwerkelijk beschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt, geld verdienen om mijn gezin te eten te geven en intussen hopelijk ook nog een klein beetje vrije tijd hebben?

Dit is onmogelijk geworden in Antwerpen, al meer dan een jaar sta ik op de wachtlijst om een crèche te vinden in en rond Antwerpen, maar ik heb nu een brief gekregen van de 'sociale' stadsdiensten dat ik niet op een crècheplek moet rekenen voor mijn baby tot ergens einde 2013.
De crèches van de stad zijn dus geen optie.  Hoe komt dit?  Er zijn nochtans plekken genoeg, maar wanneer ik even rondvraag in deze kinderdagverblijven, blijkt dat er voorrang wordt gegeven aan 'bepaalde categoriën'.  Lees: vreemdelingen met veel kinderen die geen Nederlands spreken thuis krijgen voorrang...

En de Antwerpenaar?  Telt die niet meer mee?
Of heeft men liever dat in deze sociale stad werklozen met een blanke huidskleur zich niet meer voortplanten? U zegt het maar, met uw zogenaamd socialistische visie...

De situatie is zo erg dat heel wat mensen (ook werkende mensen trouwens) geen opvang vinden voor hun kinderen.  Ik stel U en uw rotparijt hier voor verantwoordelijk! U hebt generaties lang niets voorzien, nooit op lange termijn gedacht en nooit rekening gehouden met het immense probleem van de kinderopvang.
Uw bevolking zou in vroegere tijden u met pek en veren de stad uit hebben gejaagd.  Maar men drinkt liever pintjes samen met u op de foto.
U doet me kotsen.

donderdag 6 september 2012

men weet het niet meer

Vandaag ben ik opnieuw bij de mensen van SBS langst geweest.  Men weet het blijkbaar ook niet meer, wat men met iemand als mij aan moet.
Ik werd na het gesprek 'geluk' toegewenst, maar daar hield het dan op qua echte hulp.  Een opleiding, of echte zoektocht naar een nieuwe richting is er niet meteen bij, al tracht ik zelf nu zo snel mogelijk uit de IT sector weg te geraken.
Deze sector is in ons land zo verrot dat het haast onmogelijk wordt om nog een job te vinden die bereikbaar, redelijk verloond is, maar tegelijk je voldoende blijft motiveren.  Je zit met andere woorden oftewel gratis te werken, ofwel voor je auto te werken, ofwel wordt je hele dagen verrot gescholden door bazen die zelf nauwelijks tot 5 hebben leren tellen.

Vandaag heb ik in de namiddag allerlei bedrijvensites zitten afspeuren naar werk,... en drie, welgeteld DRIE vacatures gevonden waar ik op in kon gaan.  Motivatiebrieven en CV's zijn inmiddels vertrokken naar de genoemde diensten, dus nu is het afwachten.  Je bent al gauw een half uur tot een uur kwijt met je motivatiebrief perfect te verzorgen en je CV zorgvuldig te kiezen.  Zeker buiten de ICT sector, waar men nog wèl je CV leest en niet gewoon vraagt hoe laag je wil gaan met je loon.

Ik vraag me af of er nog mensen in mijn geval de ICT-sector vaarwel willen zeggen na een carrière van +10 jaar...  het kan toch niet dat ik alleen ben met dit gevoel?  Zeker mensen die met routering en switching bezig zijn hoor ik om me heen links en recht steen en been klagen,...

Ach... morgen is er weer een dag.  Na deze maand gaat mijn uitkering alweer naar omlaag, wat betekend dat mijn koopkracht nog wat verder daalt...  misschien dat de economie (en mijn werkloosheid) onrechtstreeks u ook raakt.  Want ik ga alvast niet meer naar de bakker, viswinkel,... ik eet rijst met het goedkoopste vlees van de Makro.  Niet omdat het lekker is, maar omdat je anders gewoon niet overleeft.

dinsdag 4 september 2012

open brief over faillisementen

Nu toch iedereen in de blogwereld zo tuk is op het schrijven van "open brieven", wil ik er zelf ook eens eentje proberen te lanceren.

Deze open brief is gericht aan de bevoegde ministers, meer bepaald van tewerkstelling, economie en sociale zaken.

Beste minister, 


Ik ben werkloos, wat me meteen in de 7.4% van onze bevolking plaatst die op zoek zijn naar werk, maar er geen vinden.  Het is waarschijnlijk niet nodig om te vermelden dat mensen die van een uitkering leven het niet breed hebben.  Daar ga ik verder niet over wenen, tenslotte is het zo dat wanneer je echt wil werken, je wellicht ergens terecht kan om tegen een hongerloon vele uren repetitief werk te verrichten moest de nood het hoogst zijn (en de wil om bewust je CV te verknoeien). Maar dit terzijde.

Mijn vraag gaat eerder over de mensen die werkloos werden door een faillissement.  
En dat zijn er een boel.

In juli en augustus was het aantal faillissementen trouwens tot en recordhoogte gestegen.  De mensen die bij deze bedrijven werkten (zo'n 13500 in deze twee maanden alleen al) zijn meestal nog erger de dupe dan de leveranciers, meestal hebben de bedrijfsleiders al weken of maanden geen loon uitbetaald en moet je dan als werkloze nog gaan hengelen achter de nodige papieren.
Ikzelf heb ruim twee maanden geen loon gekregen, na het faillissement 2 maanden zonder papieren rondgelopen (geen C4 = geen uitkering), dit terwijl ik een pasgeboren kind te voeden heb!  

Is het normaal in een sociaal-geïnspireerde maatschappij om werknemers zonder papieren, zonder geld en zonder enige hulp op straat te laten zetten door KMO's die aan elkaar hingen van wanbeleid, of over kop gingen omwille van slechte economische omstandigheden?
Is het zo dat een curator niet eens meer nagaat of een bedrijf al dan niet frauduleus failliet ging?
Is het zo dat een staat nul komma nul moeite doet in het onderzoeken van het hoe en waarom van een faillissement? 
En kan het zomaar dat mijn ex-baas inmiddels weer een topman is van een andere firma, terwijl hij dure wagens bestuurt, ondanks het niet te hebben uitbetaald van zijn personeel?
De man heeft er alvast geen schuldgevoel over, in tegendeel, failliet gaan was voor hem persoonlijk een hele mooie 'deal'.


Blijkbaar kan het de staat geen barst schelen dat werknemers ruim een jaar moeten wachten op hun centen (onze belastingsgelden nota bene!) van het FSO (fonds voor sluiting van de ondernemingen) terwijl de mensen die de ellende hebben veroorzaakt of versneld meestal volledig buiten schot blijven.  
Deze zogenaamde 'ondernemers', beschermd door vormloze organisaties als het DVO, unizo, VBO, zijn meestal vrij om te doen en laten wat ze willen (zolang ze maar belastingen ophoesten).

De werknemers echter, staan volledig alleen, ... en moeten zeer lang wachten op het geld dat hen toekomt.  Akkoord, het is mooi dat er zoiets als het FSO bestààt, dat je toch nog een beetje geld kan recupereren... maar het zou veel mooier zijn moest dit geld verhaald worden op de ondernemers die blijkbaar wel geld hebben om elk jaar een nieuwe luxewagen te kopen, in plaats van de belastingbetaler er voor te laten opdraaien.

Ik durf zelfs beweren dat deze faillietverklaarde bedrijven meestal failliet gaan omdat de zaakvoerder het 'goedkoper' acht dan al het werkvolk en leveranciers verder uit te betalen.  Horen dit soort mensen, die actief roofbouw plegen op de door u zo voorgezeten vrije-markt economie, niet achter tralies in plaats van in een verwarmd zwembad in de tuin van hun villa?
Ik denk van wel.
Als werkloze vader, die nog steeds op een aanzienlijke som geld wacht van zijn ex-werkgever kan ik alleen maar zeggen dat het wraakroepend is om deze 'CEO' nu het mooie weer te zien maken bij ander firma's... terwijl ik al maanden zonder inkomen zit in een markt die volledig gedomineerd wordt door bijna-failliete bedrijven.


Ik vind het een maatschappij als deze onwaardig dat men werknemers in de kou laat staan en bedrijfsleiders die gefaald hebben nooit persoonlijk aansprakelijk stelt, dit omwille van allerlei juridische constructies die enkel dienen om het kapitaal te vrijwaren en de werkende mensen uit te buiten.

Wat gaat u hier aan doen?  Vele werkloze slachtoffers van een faillissement zijn wachtende...  en zoekende...

Hoogachtend,
Dennis Dopper