Hallo, hier is de dopper, de werkloze.
Ik loop rond in dezelfde winkels als u,
ik wandel op dezelfde pleinen en zit misschien naar de zelfde radioreklame te luisteren als u.
Ik sta in dezelfde files, op weg naar een sollicitiatie, ik tank dure benzine, net als iedereen en betaal evenveel op de tram, ik koop ook wel eens witte produkten, net als iedereen in de nieuw samengestelde index... Ik surf (net als toen ik werk had) even graag naar google, imdb en deredactie...Ik sta soms net voor je in de frituur.
Maar er is een verschil: men ziet u staan, u telt mee; ik daarintegen ben onzichtbaar.
Ik loop er wel bij hoor, maar op feestjes, verjaardagsdrinks of house-warming party's heb ik geen pasklaar antwoord op de vraag: "En wat doede gij nu?"
U hebt dan als antwoord dingen als: "Oh het is druùuùk bij ons op de sales van firma TralalaaaA, jaja, we zijn bezig met de kickoff meetings van nieuwe producten die de milestones moeten halen in de eerste Q van 2013... en ik ben dus aangesteld om blablabla , ik ben zo belangrijk.... blablabla, zonder mij geen produkt."
Terwijl de onzichtbare dopper als ikzelf dan antwoord: "Ik ben nog steeds werkloos".
Op slag wordt ik onzichtbaar. Klik, het licht blijft branden, maar een figuurtje verdwijnt van het doek.
Ik tel niet mee, want mijn "inkomstenteller" staat zeker lager dan die van u. De statusangst is voorbij voor de vraagsteller, want je bent werkloos.
Een nobody, een loser, een low-life die het verstaande aan deze neo-rechtse cultuur allemaal aan zichzelf te danken heeft, waarschijnlijk iemand die niet eens probèèrt werk te vinden, iemand die links stemt, jointjes rookt en al playstation-spelend de dag doorkomt....
Ik werk nochtans harder dan vele van deze 'hardwerkende vlamingen'. (Ik ben immers vele mensen hun steun en toeverlaat want "ik zit tòch thuis).
Deze dopper stuurt CV's, motivatiebrieven, zit achter de mensen aan, belt (even duur dan wanneer u belt) en tracht zijn verhaal te doen, te bewijzen dat hij bij bedrijf X of Y past,... ik doe zelfs mijn sollicitatiepakje aan. Ik probeer zelfs met mensen te praten, zonder al te veel te vertellen en door puur focus te leggen op waarom ik die job nu zo goed zou doen.
Maar tevergeefs, ik blijf een onzichtbaar spook, dat enkel opduikt in opgesmukte statistieken over werkloosheid.
Ik ben een vervelend cijfer geworden, een jammerlijke uitgave van belastingsgeld en een wandelende portemonnee aan subsidies. Ik ben een dopper... met een dagboek en een boel zorgen, maar ik blijf onzichtbaar.
Wat doe ik dan? Ik neem het watertje dat men me uitschonk en zet me aan de andere kant van de tafel op het feestje bij familie. Ik zal wel met de kinderen spelen, en doen alsof ik nog "mee ben" met computergames (die ik niet kan betalen) en met de laatste nieuwe batman film. Die kinderen zien me nog wel... voor hen ben ik nog een mens, een persoon met een mening.
Terwijk de rest los door me heen kijkt en bij zichzelf denkt: "stomme werklozen... ze moeten ze allemaal een borstel geven en de straat laten keren".
Toch wens ik als onzichtbare dopper iedereen een voorspoedig 2013.
PS: Ik wil best jouw straat keren... ik vraag 10 euro per uur, in't wit als't mag...
