In navolging van de webserie 'Hoe durven ze' (naar het gelijknamige boek van Peter Mertens - PVDA) wil ik ook mijn duit in het zakje van de 'trage revolutie' doen.
Wanneer je zoals ik, door de economie en de bedrijven bent uitgespuwd omwille van je mening of leeftijd, is er niets anders op te vinden dan een werkende arme te worden.
Met ca. 900 in de maand (bruto) kan je me denk ik wel in deze 'loonklasse' categoriseren denk ik.
De neo-liberalen onder u kunnen tevreden zijn; ik werk bijna gratis, en bovendien ben ik dus officiëel geen profiteur meer (ik trek geen steun, noch doe ik beroep op een bijpassing, waar ik recht op zou hebben).
Die kritiiek hoef ik dus al niet meer te horen.
In de ogen van de huidige kortzichtige economische politiek die momenteel heerst onder de banier van "de tering naar de nering" ben ik dus een 'hardwerkende Vlaming' - dat de mensen die me te werk stellen eigenlijk nu de parasieten zijn in dit verhaal, samen met de staat, laten we even over als stof tot discussie.
Mijn vorm van stil of verdoken protest hiertegen is simpel:
Ik saboteer.
Actief de boel laten om zeep draaien, in de eerste plaats door braaf te doen wat men van me verlangt. Zelfs zo goed, dat men me al een pluim heeft gegeven voor mijn inzet, da's mijn tactiek.
Ik speel het brave aapje, dat voor een handvol nootjes door de hoepel springt, ter vermaak van het publiek.
Een bedrijf en bij uitbreiding deze foute foute economie anno 2013, kan je maar het beste te lijf gaan van binnen uit.
Dat doe je niet door met een Guy Fawkes-masker op straat te komen in een betoging, of met spandoeken te lopen zeulen tijdens een vakbondsactie, dat doe je door je op te stellen als iemand die meewerkt (en dus centen krijgt) maar tegelijk niet mee dènkt. Een subtiel verschil, dat vaak het verschil maakt tussen een tevreden of een boze klant.
Ik voer dus heel basic uit wat men me opdraagt (you get what you pay for).
Waarbij de bedrijven eigenlijk hun eigen grootste vijand zijn.
Wanneer de werknemers zich uit protest, opstellen als domme werkkrachten zonder meer, zal het bedrijf op termijn minder of geen winst meer maken.
Meer nog, het is twee vliegen in één klap. Want ook hun klanten die bij deze firma's hun zakken laten leegschudden hebben het meestal aan zichzelf te danken.
Dus ook daar heb ik geen compassie mee. Dan hadden ze maar anders moeten beleggen, sparen, stemmen of consumeren.
Heel concreet: wanneer u dus een bedrijf contacteert om bijvoorbeeld uw energiefactuur te laten nakijken, schrik dan niet dat u een zeer lieve behulpzame mens aan de lijn krijgt, die u met foutieve info (volgens de officiële richtlijnen van het bedrijf uiteraard, altijd je rug dekken) beïnvloed zodat u uiteindelijk MEER gaat betalen.
Schrik ook niet dat wat je ook doet, de bedrijven je blijkbaar blijven pàkken.
En misschien... heel misschien ... worden de belgjes en die brave klanten ooit eens ècht boos.
Misschien gaan ze zelfs de schuld leggen waar ze echt moet liggen.
En intussen werk ik verder... ik krijg loon, ik 'help' mensen... en wacht to de waterput van deze economie vergiftigd is.
U zal me niet zien op betogingen, aan de dop, of bijeenkomsten van politieke aard, u zal me achter de balie zien van uw bank, aan de telefoon bij uw reisbureau, aan het loket van de post, of misschien wel aan de telefoon bij uw verzekeringsfirma'. Wie weet vind u me zelfs tof - het is niet wederzijds.
De uitgespuwde mensen van deze economie raad ik allen aan het zelfde te doen: pik een laagbetaalde job bij een grote bekende firma, en begin te ondergraven...
woensdag 19 juni 2013
vrijdag 14 juni 2013
dopdop forum - Waar werklozen elkaar kunnen helpen
Willen werklozen elkaar wel helpen?
Na een viertal maanden online is het dopdop-forum (http://dopdop.be/forum ) niet echt een success.
Een paar maanden terug lanceerde deze website, met bijbehordend forum. Sindsdien zijn er een handjevol acties geweest om werklozen te laten posten, er was ook een facebook en twitter vermelding hier en daar.
Maar zonder budget en zonder echte marketing-ervaring is het niet makkelijk om volk te krijgen.
Een van de leden begon vervolgens te zeuren dat we niet werden door Google geindexeerd (los van de technische rommel hierachter, die waarschijnlijk zonder budget niet echt kon worden opgelost). De bedoeling was voornamelijk een soort in-crowd effect te creëren, waarbij de werklozen elkaar mond-aan-mond reclame makende, op de hoogte brachten van deze site.
Maar ook daar faalt het... de mensen (zo'n stuk of 20 intussen) die ik hierover aansprak (zelfs op het vakbondskantoor en bij de outplacement) waren zelfs meestal totaal niet geïnteresseerd om sociaal te doen tegen andere werklozen, laat staan elkaar te helpen.
Moeten we stoppen met dit forum? Kan het beter? Kent er iemand een manier om hier meer mensen met het juiste profiel naar toe te krijgen?
Of was dit forum van bij de opzet een zeer slecht idee? (Alles was vrijwillig en gratis, dus geen reclame, noch betaalde admins, niks...)
Alle suggesties welkom, ikzelf en de administrator (we werken samen hieraan) zijn nu aan het twijfelen, vooral de zure opmerkingen van een van de leden liet ons inzien dat er misschien gewoon geen mensen zijn die hier echt gebruik van willen maken. Nochtans is er VEEL nood aan informatie en onderling overleg denken we.
Reacties welkom!
---
2014 ; note: Het dopforum werd wegens gebrek aan interesse stopgezet.
Na een viertal maanden online is het dopdop-forum (http://dopdop.be/forum ) niet echt een success.
Een paar maanden terug lanceerde deze website, met bijbehordend forum. Sindsdien zijn er een handjevol acties geweest om werklozen te laten posten, er was ook een facebook en twitter vermelding hier en daar.
Maar zonder budget en zonder echte marketing-ervaring is het niet makkelijk om volk te krijgen.
Een van de leden begon vervolgens te zeuren dat we niet werden door Google geindexeerd (los van de technische rommel hierachter, die waarschijnlijk zonder budget niet echt kon worden opgelost). De bedoeling was voornamelijk een soort in-crowd effect te creëren, waarbij de werklozen elkaar mond-aan-mond reclame makende, op de hoogte brachten van deze site.
Maar ook daar faalt het... de mensen (zo'n stuk of 20 intussen) die ik hierover aansprak (zelfs op het vakbondskantoor en bij de outplacement) waren zelfs meestal totaal niet geïnteresseerd om sociaal te doen tegen andere werklozen, laat staan elkaar te helpen.
Moeten we stoppen met dit forum? Kan het beter? Kent er iemand een manier om hier meer mensen met het juiste profiel naar toe te krijgen?
Of was dit forum van bij de opzet een zeer slecht idee? (Alles was vrijwillig en gratis, dus geen reclame, noch betaalde admins, niks...)
Alle suggesties welkom, ikzelf en de administrator (we werken samen hieraan) zijn nu aan het twijfelen, vooral de zure opmerkingen van een van de leden liet ons inzien dat er misschien gewoon geen mensen zijn die hier echt gebruik van willen maken. Nochtans is er VEEL nood aan informatie en onderling overleg denken we.
Reacties welkom!
---
2014 ; note: Het dopforum werd wegens gebrek aan interesse stopgezet.
woensdag 12 juni 2013
Werkloze, pas u aan (en sla terug)!
"Ik blijf nog even werkloos denk ik, tot ik echt een goeie job vind, want anders verdien ik niet genoeg."
Dat hoorde ik laatst een werkloze zeggen. Het bleef, terwijl ik zelf net eender welke job had aangenomen, rondspoken in mijn hoofd. Is het dat waard? Langer wachten? Langer doppen? Neen! En ik leg uit waarom.
De grootste fout die je dan als werkloze kan maken in België is door te blijven zoeken en trachten je 'oude' levensstandaard te behouden. De kans is zeer klein dat je dat zal kunnen waarmaken (we zitten niet meer in de jaren '80).
Op deze manier ga je het systeem op twee fronten tegelijk te lijf:
Dat hoorde ik laatst een werkloze zeggen. Het bleef, terwijl ik zelf net eender welke job had aangenomen, rondspoken in mijn hoofd. Is het dat waard? Langer wachten? Langer doppen? Neen! En ik leg uit waarom.
Zelf was ik ook ooit het principe toegedaan dat je maar beter langer kon rondzoeken, op zoek naar de ideale job, in plaats van het eerste beste baantje aan te nemen. Maar ik zeg u, in het huidige Europa, waar we allen onder leiding van Duitsland, steeds flexibelere (lees: ondoenbaar voor je gezin) lager betaalde job moeten doen, is dat ondoenbaar.
De ideale job
Dat soort job, waar de afwachtende job zoeker op hoopt, bestaat eenvoudig weg niet meer! Dat is de harde, bittere realiteit in ons land momenteel. Die jobs zijn ofwel uitbesteed (anders had men de werkloze waarschijnlijk in dienst gehouden niet?) of verder uitgehold, opgedeeld en vervormd tot betekenisloze jobs die onderbetaald worden.
De werkloze kan maar beter de "DeCroo-val" voor blijven zeg ik. Die regeling is een asociale maatregel, uitgevonden door de "sociaal-liberale" OpenVLD, waarbij men de werkloosheidsuitkeringen sneller in tijd doet dalen, maar tegelijk geen maatregelen neemt om de arbeidsmarkt te verbeteren.
Men jaagt met andere woorden, werklozen alsmaar sneller financieel in een hopeloze situatie waarbij ze om-het-even welke job moeten aannemen (lees: laagbetaald en lekker winstgevend voor de miljonairsvrienden van Alexander en Co).
Pas je aan, en nek hen met je eigen consumptie.
Daarom raad ik werklozen aan om de kosten drastisch naar beneden te halen, àlle overbodige ballast overboord te smijten en minimalistisch te gaan leven, in combinatie met eender welke (meestal laagbetaalde) job.
Op deze manier ga je het systeem op twee fronten tegelijk te lijf:
- Aan de ene kant ontsnap je aan de werkloosheids-administratie (die niet langer alle doen en laten controlleert) terwijl je ook nog geld verdient. Want momenteel zitten we in ons land nog in een situatie waar er minimumlonen en akkoorden zijn (niet lang meer vrees ik, maar ok). Profiteer hier van, voor het te laat is...
Wie te lang wacht op de ideale job, zal er niet alleen geen vinden omdat ze niet meer bestaan, maar vooral in een situatie terecht komen waarbij men nòg lagere lonen en nog slechtere statuten zal uitvinden om mensen als halve slaven te laten werken. Tegelijk weiger je systematisch alle jobs waarbij men je niet naar je werk en kunnen betaalt binnen je eigen sector.
- Het tweede front is de consumptie. De werkloze die mijn raad opvolgt, stapt mee in het spelletje armworstelen dat er nu aan de gang is tussen 'het plebs' en 'het grootkapitaal'.
Wanneer we met z'n allen braaf de lagere jobs aannemen, maar volledig stoppen met alle extra's te consumeren, valt het systeem vanzelf (en snel) in elkaar. Heel concreet: gooi die belgacom of telenet TV buiten, gooi je domme (met leugens gevulde) magazines eruit, tracht een zo goedkoop mogelijk alternatief te vinden voor je abonnementen, verzekeringen, banken, voeding, gebruik geen krediet (en al zeker geen kredietkaarten), neem het minimale, neem hetgeen 'hun' economie niets of nauwelijks iets oplevert.
Wanneer je, zoals ik, uit de ICT wereld stapt, ga dan desnoods afwassen in een taverne. Of ga in een kledingzaak werken, ga de straten vegen, repareer fietsen. Tegelijkertijd gooi je je auto eruit (bye-bye verzekeringen, dure benzine, reparatiekosten....), gooi zelfs je onhebbelijke gewoontes er uit om cola te drinken of naar een lokale piza tent te gaan... Bestraf de economie die jou heeft uitgespuwd!
Geef niet toe
Daarvoor moet je uiteraard wel enkele regels respecteren. Wanneer een werkgever je een job aanbiedt in je eigen branche (bij mij dus de ICT), dan moet je voet bij stuk houden en je loon-naar-werken eisen.
Geeft men dit niet, dan zoek je buiten deze branche iets dat je nog net past. Op deze manier blijft er een tekort... want het is door mensen die toch maar ja knikken op eender welk loon, dat zulk uitbuitingssysteem blijft draaien.
Geeft men dit niet, dan zoek je buiten deze branche iets dat je nog net past. Op deze manier blijft er een tekort... want het is door mensen die toch maar ja knikken op eender welk loon, dat zulk uitbuitingssysteem blijft draaien.
Wanneer ik dan toch niet voldoende màg verdienen om MIJN job te doen, dan zal ik wel iets anders doen dat dichter bij huis is, of makkelijker is, of even weinig betaalt maar leuker is.
Stel je eisen, wijk er niet van af, ... en anders moet je je aanpassen.
Mijn raad is misschien op het eerste zicht hetzelfde dan plat op de buik gaan, maar dat is het allerminst; door kei hard terug te slaan kan je zelf gelukkiger en met minder stress leven, en tegelijk je economie op de knieën dwingen.
Indien meer mensen die zouden doen als werkloze, zouden er sneller èchte oplossingen komen vanuit de politiek ook denk ik, want nu kijkt men de kat uit de boom terwijl er massaal veel mensen in de armoede terecht komen en geen kant op kunnen.
Deze mensen zijn veelal werkloos geworden (mede dankzij mijn MAD-e (mutual asured destruction economie) toepassing, ... en ik raad hen aan hetzelfde te doen met het systeem dat hen niet heeft beschermd, gerespecteerd of onderhouden.
Zoeken
Als eindconclusie kan ik stellen dat ik er gelukkig van word om niet meer in de file te hoeven staan, geen broodjes meer te eten 's middags en een laag loon te krijgen voor een easy job.
Terwijl er 4-5 werkgevers zijn die me evenzeer hadden kunnen aanwerven voor een zeer aanvaardbaar loon in de ICT. Maar ze kozen er voor het onderste uit de kan te halen.
Ik hoop dat ze nog lang naar een kandidaat hebben gezocht voor hun openstaande vacature,...
Intussen leef ik rustig verder, kom ik net rond, ... en consumeer ik niet meer bij diegenen die me hebben weggeworpen uit hun economie. Met plezier, ik doe hetzelfde met jullie producten en diensten.
Intussen heb ik niet zitten wachten, zoekend op de ideale job, om dan binnen x-aantal maanden tot de conclusie te komen dat ik tòch maar iets anders zal moeten verzinnen.
Intussen heb ik niet zitten wachten, zoekend op de ideale job, om dan binnen x-aantal maanden tot de conclusie te komen dat ik tòch maar iets anders zal moeten verzinnen.
maandag 3 juni 2013
dankwoorden
Enkele dankwoorden.
Ik maak me klaar voor een eerste dag (deeltijds) werk, na ± 95 gerichte sollicitaties ... enkele bedankjes zijn hier op z'n plaats.
In de eerste plaats dank aan diegenen die me in mijn zoektocht hebben gesteund, en zelfs tips en vacatures hebben doorgestuurd. Vooral één iemand, die zo ver ging om mijn CV bij de NMBS op de juiste plek te leggen, moet ik bedanken.
Ook een dank u aan mijn ex-collega's, die vaak met raad en daad hun eigen zoektocht naar werk deelden met mij, zodat ik ook kon horen bij bepaalde bedrijven.
Een sarcastische "dank u" voor al diegenen die bleven zeuren, en vaak vanuit hun veilige job of ivoren toren zeiden van "ga dan een opleidingeske volgen hé". Ik hoop dat ze ooit zelf in zulke situatie komen, ...
"Bedankt" ook aan Alexander DeCroo, om de werkloosheidsuitkeringen sneller te doen dalen in tijd... dit gaf me niet de kans verder te zoeken naar een geschikte job om financiële redenen. Dit gaf me ook niet de kans om echt op zoek te gaan naar een andere richting.
Maar ik sla terug, met minder loon, kan ik ook minder uitgeven aan uw vrienden van de bedrijfswereld en hun consumptie-gerichte bedrijven.
Op deze manier kan u misschien uitleggen aan uw KMO buddies waarom de koopkracht van de mensen is gedaald.
Ik dank ook de VDAB, ik absoluut niets te hebben gedaan dan 11 compleet irrelevante vacatures te hebben doorgestuurd en me 5 uur bezig te houden met allerlei testen en gedoe waar ik dan uiteindelijk niet voor in aanmerking kwam wegens de "over"gekwalificeert.
SBS skillbuilders krijgt ook een dank u, niet dat het een job opleverde, maar wel omdat ik daar af en toe mijn gedacht eens kon komen zeggen. Op zich hielp het wel om een frisse kijk te krijgen op bepaalde dingen... of zulke diensten met overheidsgeld moeten gefinanciert worden blijft een vraag uiteraard :)
Een dank u ook aan het ACV, om hun vele fouten in mijn werkloosheidsdossier uiteindelijk recht te zetten (en dit met de apathie die zo eigen is aan vakbonden).
En last but not least: dank u aan mijn gezin, om me ECHT te steunen, en me de energie te geven om door te zetten en gewoon te blijven zoeken, ... de lach en de onschuldige altijd vrolijke blik van mijn dochter heeft me hier ook meermaals door geholpen, en me doen vergeten wat voor oelewappers er vaak sollicitaties afnemen bij KMO's.
Meer info over het hoe en waarom van mijn beslissing om niet meer in de ICT te willen werken, kan je trouwens lezen in mijn open brief.
Ik maak me klaar voor een eerste dag (deeltijds) werk, na ± 95 gerichte sollicitaties ... enkele bedankjes zijn hier op z'n plaats.
In de eerste plaats dank aan diegenen die me in mijn zoektocht hebben gesteund, en zelfs tips en vacatures hebben doorgestuurd. Vooral één iemand, die zo ver ging om mijn CV bij de NMBS op de juiste plek te leggen, moet ik bedanken.
Ook een dank u aan mijn ex-collega's, die vaak met raad en daad hun eigen zoektocht naar werk deelden met mij, zodat ik ook kon horen bij bepaalde bedrijven.
Een sarcastische "dank u" voor al diegenen die bleven zeuren, en vaak vanuit hun veilige job of ivoren toren zeiden van "ga dan een opleidingeske volgen hé". Ik hoop dat ze ooit zelf in zulke situatie komen, ...
"Bedankt" ook aan Alexander DeCroo, om de werkloosheidsuitkeringen sneller te doen dalen in tijd... dit gaf me niet de kans verder te zoeken naar een geschikte job om financiële redenen. Dit gaf me ook niet de kans om echt op zoek te gaan naar een andere richting.
Maar ik sla terug, met minder loon, kan ik ook minder uitgeven aan uw vrienden van de bedrijfswereld en hun consumptie-gerichte bedrijven.
Op deze manier kan u misschien uitleggen aan uw KMO buddies waarom de koopkracht van de mensen is gedaald.
Ik dank ook de VDAB, ik absoluut niets te hebben gedaan dan 11 compleet irrelevante vacatures te hebben doorgestuurd en me 5 uur bezig te houden met allerlei testen en gedoe waar ik dan uiteindelijk niet voor in aanmerking kwam wegens de "over"gekwalificeert.
SBS skillbuilders krijgt ook een dank u, niet dat het een job opleverde, maar wel omdat ik daar af en toe mijn gedacht eens kon komen zeggen. Op zich hielp het wel om een frisse kijk te krijgen op bepaalde dingen... of zulke diensten met overheidsgeld moeten gefinanciert worden blijft een vraag uiteraard :)
Een dank u ook aan het ACV, om hun vele fouten in mijn werkloosheidsdossier uiteindelijk recht te zetten (en dit met de apathie die zo eigen is aan vakbonden).
En last but not least: dank u aan mijn gezin, om me ECHT te steunen, en me de energie te geven om door te zetten en gewoon te blijven zoeken, ... de lach en de onschuldige altijd vrolijke blik van mijn dochter heeft me hier ook meermaals door geholpen, en me doen vergeten wat voor oelewappers er vaak sollicitaties afnemen bij KMO's.
Meer info over het hoe en waarom van mijn beslissing om niet meer in de ICT te willen werken, kan je trouwens lezen in mijn open brief.
donderdag 30 mei 2013
Werk nooit gratis
Ik hoor het steeds vaker... mensen in mijn omgeving die ook werkloos zijn en vervolgens allerlei gratis dingen doen voor anderen. Ze doen het deels uit verveling, deels uit sociale verplichting ofzo.
Zelf krijg ik ook steeds vaker de vraag om eens even te helpen met iets, of even snel dit of dat, of zus of zo in orde te komen brengen. Je mag me veel vragen uiteraard,... maar ik ben werk-loos (nog een weekje althans) en dat betekend dat u me ofwel in het zwart wilt betalen (wat dus niet mag!) ofwel in het wit wilt aanwerven als freelancer. Wanneer ik echter over die tweede optie begin, haakt men meestal meteen af. Raar hé?
Meestal komt het er op neer dat men dan gratis moet werken, voor mensen die je zomaar even iets wilden gunnen.
Wat ik hier zeg klinkt natuurlijk asociaal, ik besef het, maar steeds vaker zie ik mensen in de grijze zone tussen zwartwerk en welwillendheid balanceren.
Met als gevolg dat ze hun eigen werkloosheid nog meer in de hand werken (want steeds meer zaken en kmo's vragen je om zulke gunsten).
Wanneer je als IT'er in een KMO enkele klusjes gratis (of zwart) zou opknappen, neem je op dat moment werk af van een werkzoekende.
Voorbeelden zijn er genoeg, maar ik wil het vooral hebben over de klik die je als werkloze (en eigenlijk ook als werkende) zou moeten maken wanneer iemand je zonder meer aan het werk wil zetten voor niks.
De fout zit ook structureel in onze samenleving en arbeidsmarkt vind ik. Wanneer je bijvoorbeeld op bepaalde vacature-sites (vooral in de softe sector) kijkt, merkt je dat het bijna een full-time hobby moet zijn om gratis mensen te helpen of te woord te staan.
Zijn er dan echt zo veel verveelde, rijke, huisvrouwen of bejaarden die graag een deeltijdse, onbetaalde, vrijwillige job doen?
Ik zeg niet dat je niet uit pure motivatie enkele uren mag of kan meedraaien om een organisatie te helpen die deze maatschappij een beetje beter maakt, maar veelal 'stelen' deze "goody-goody mensen" door hun eidelheid en statusdrang echte arbeidsplaatsen van dezelfde groep die ze eigenlijk willen helpen.
Wanneer je dus vrijwillig echter de toog van een progressieve organisatie staat, gratis... dan ben je in onze huidige maatschappij eigenlijk werk aan't afpakken van enkele langdurig werklozen die deze taak evengoed zouden kunnen doen... betààld.
Om gratis te werken is onze (door vele jaren laks beleid gevormde) economie net iets te hard geworden, mede dankzij dat lieve dametje dat achter de toog staat van een ecologisch project in haar vrijwilligerstijd en tegelijk jòuw kansen afneemt.
Huur me in via een freelance opdracht, of laat me met rust. Is vooral mijn boodschap dan, ik heb al vaak genoeg een 'dank u hé' als betaling gehad, en daar koop ik geen groenten, brood of broodjes kip-curry mee.
Zelf krijg ik ook steeds vaker de vraag om eens even te helpen met iets, of even snel dit of dat, of zus of zo in orde te komen brengen. Je mag me veel vragen uiteraard,... maar ik ben werk-loos (nog een weekje althans) en dat betekend dat u me ofwel in het zwart wilt betalen (wat dus niet mag!) ofwel in het wit wilt aanwerven als freelancer. Wanneer ik echter over die tweede optie begin, haakt men meestal meteen af. Raar hé?
Meestal komt het er op neer dat men dan gratis moet werken, voor mensen die je zomaar even iets wilden gunnen.
Wat ik hier zeg klinkt natuurlijk asociaal, ik besef het, maar steeds vaker zie ik mensen in de grijze zone tussen zwartwerk en welwillendheid balanceren.
Met als gevolg dat ze hun eigen werkloosheid nog meer in de hand werken (want steeds meer zaken en kmo's vragen je om zulke gunsten).
Wanneer je als IT'er in een KMO enkele klusjes gratis (of zwart) zou opknappen, neem je op dat moment werk af van een werkzoekende.
Voorbeelden zijn er genoeg, maar ik wil het vooral hebben over de klik die je als werkloze (en eigenlijk ook als werkende) zou moeten maken wanneer iemand je zonder meer aan het werk wil zetten voor niks.
De fout zit ook structureel in onze samenleving en arbeidsmarkt vind ik. Wanneer je bijvoorbeeld op bepaalde vacature-sites (vooral in de softe sector) kijkt, merkt je dat het bijna een full-time hobby moet zijn om gratis mensen te helpen of te woord te staan.
Zijn er dan echt zo veel verveelde, rijke, huisvrouwen of bejaarden die graag een deeltijdse, onbetaalde, vrijwillige job doen?
Ik zeg niet dat je niet uit pure motivatie enkele uren mag of kan meedraaien om een organisatie te helpen die deze maatschappij een beetje beter maakt, maar veelal 'stelen' deze "goody-goody mensen" door hun eidelheid en statusdrang echte arbeidsplaatsen van dezelfde groep die ze eigenlijk willen helpen.
Wanneer je dus vrijwillig echter de toog van een progressieve organisatie staat, gratis... dan ben je in onze huidige maatschappij eigenlijk werk aan't afpakken van enkele langdurig werklozen die deze taak evengoed zouden kunnen doen... betààld.
Om gratis te werken is onze (door vele jaren laks beleid gevormde) economie net iets te hard geworden, mede dankzij dat lieve dametje dat achter de toog staat van een ecologisch project in haar vrijwilligerstijd en tegelijk jòuw kansen afneemt.
Huur me in via een freelance opdracht, of laat me met rust. Is vooral mijn boodschap dan, ik heb al vaak genoeg een 'dank u hé' als betaling gehad, en daar koop ik geen groenten, brood of broodjes kip-curry mee.
woensdag 29 mei 2013
Open brief aan de ICT wereld in Vlaanderen
Waarom ik de ICT vaarwel zeg?
Wanneer een branche echt niet meer deugd, is het misschien maar beter om alle frustraties en visies van je af te schrijven dacht ik.
Ik hoop hiermee enkele mensen aan het lachen te brengen en tegelijk enkele studenten of werklozen te helpen beslissen niet in deze branche te stappen (tenzij ze echte toppers zijn uiteraard).
Misschien dat er hier en daar zelfs een beleidspersoon dit leest en het tot nadenken stemt.
De epub van deze open brief kan je hier lezen
Wanneer een branche echt niet meer deugd, is het misschien maar beter om alle frustraties en visies van je af te schrijven dacht ik.
Ik hoop hiermee enkele mensen aan het lachen te brengen en tegelijk enkele studenten of werklozen te helpen beslissen niet in deze branche te stappen (tenzij ze echte toppers zijn uiteraard).
Misschien dat er hier en daar zelfs een beleidspersoon dit leest en het tot nadenken stemt.
De epub van deze open brief kan je hier lezen
dinsdag 28 mei 2013
Een stapje naar beneden, met plezier.
In afwachting van mijn langere open brief (die ik nog steeds aan het neerpennen ben) wil ik alvast kwijt dat ik niet alleen werk heb gevonden, maar dat het ook nog eens werk dichtbij is.
Je aanpassen aan de huidige gang van zake op gebied van economie en verkeer doe je op die manier.
De blijheid hierover wordt getemperd door het lage loon en de rare uren, maar ik ben vooral overwegend gelukkig omwille van de files die me nu niet meer het leven zuur zullen maken.
Jaren en jaren reed ik dik tegen mijn zin naar en van het werk, met een gemiddelde van anderhalf uur wachttijd per dag. En dat allemaal om een beetje meer te verdienen in een sector die verder geen zier om me gaf?
Ik heb me in mijn werkloosheidsperiode aangepast op alle mogelijke manieren. Ik ben goedkoper gaan leven, bespaart op zowat alles (verzekeringen, voeding, hobbies, magazines en abonnementen...) en nu is het punt gekomen waarop ik de levenskwaliteit omhoog wil krikken.
Voor mij is binnen een straal van 10 min. wandelen van thuis werken, een prioriteit geworden. Vanzelfsprekend moet je dan zwaar inboeten aan keuzemogenlijkheden (van schoenwinkel tot expeditiekantoor, je bent beperkt met wat er in je buurt ligt uiteraard). Maar het doel blijft hetzelfde: ik en mijn partner willen binnen doenbare afstand werken, leven en ons kind naar school kunnen brengen.
Een nagenoeg onmogenlijke opdracht, maar ik ben er nu al wel in geslaagd ook mijn werk aan te passen aan deze omstandigheden. De files in en rond Antwerpen gaan met het huidige beleid enkel maar erger worden, hetzelfde voor de slechte kwaliteit van het openbaar vervoer trouwens. Je moet je dus aanpassen, en liefst voor de grote massa mensen dit gaat doen (de mensen die nu elke dag in de file staan, om net genoeg te verdienen om hun afbetalingen rond te krijgen).
Ik ben dus enkele treden naar beneden getuimeld op de werk-en-aanzien ladder... van 'hoogbetaalde' technische werknemer ben ik nu op het niveau gezakt van iemand die schoenen verkoopt of aan de kassa van de plaatselijke kruidenierswinkel zit. En ik doe dat men plezier. Wetende dat ik niet meer in de file op de E40 sta, mijn leven riskeer op de R4 rond Gent, of wetende dat mijn baas mijn overuren toch niet betaalt maar wel verwacht dat ik zonder materiaal problemen oplos voor een klant die drie keer te veel gefactureerd krijgt.
Niets meer van dat (hoop ik toch).
Om 17u trek ik nu de deur achter me dicht, en kan de boel ontploffen bij wijze van spreke. Om dan 10 minuten later mijn kindje in mijn armen te kunnen nemen of een potje te koken.
Het beleid heeft ons gedwongen ons aan te passen, rechtstreeks gevolg is ook dat mijn 'koopkracht' (eerdeer "koopwil") daalt. Wat dan weer z'n gevolgen heeft voor bepaalde stukken van de economie natuurlijk.
Antwerpen mag zich dan wel een wereldstad vinden, het is vooral een stad waar je half gedwongen wordt de keuze te maken tussen je kas opvreten in het verkeer om wat meer te verdienen, of als een 'aangepaste' leven in een lokale economie die zeer weinig diversiteit aan jobs biedt.
Ik kies voor dat laatste... ver weg van het zogenaamde knelpuntberoep IT, ver weg van de file-stressers.
Er mag voor mijn part iemand anders om drie uur 's middags rondom Brussel te zitten rijden om iemands firewall te troubleshooten.
Je aanpassen aan de huidige gang van zake op gebied van economie en verkeer doe je op die manier.
De blijheid hierover wordt getemperd door het lage loon en de rare uren, maar ik ben vooral overwegend gelukkig omwille van de files die me nu niet meer het leven zuur zullen maken.
Jaren en jaren reed ik dik tegen mijn zin naar en van het werk, met een gemiddelde van anderhalf uur wachttijd per dag. En dat allemaal om een beetje meer te verdienen in een sector die verder geen zier om me gaf?
Ik heb me in mijn werkloosheidsperiode aangepast op alle mogelijke manieren. Ik ben goedkoper gaan leven, bespaart op zowat alles (verzekeringen, voeding, hobbies, magazines en abonnementen...) en nu is het punt gekomen waarop ik de levenskwaliteit omhoog wil krikken.
Voor mij is binnen een straal van 10 min. wandelen van thuis werken, een prioriteit geworden. Vanzelfsprekend moet je dan zwaar inboeten aan keuzemogenlijkheden (van schoenwinkel tot expeditiekantoor, je bent beperkt met wat er in je buurt ligt uiteraard). Maar het doel blijft hetzelfde: ik en mijn partner willen binnen doenbare afstand werken, leven en ons kind naar school kunnen brengen.
Een nagenoeg onmogenlijke opdracht, maar ik ben er nu al wel in geslaagd ook mijn werk aan te passen aan deze omstandigheden. De files in en rond Antwerpen gaan met het huidige beleid enkel maar erger worden, hetzelfde voor de slechte kwaliteit van het openbaar vervoer trouwens. Je moet je dus aanpassen, en liefst voor de grote massa mensen dit gaat doen (de mensen die nu elke dag in de file staan, om net genoeg te verdienen om hun afbetalingen rond te krijgen).
Ik ben dus enkele treden naar beneden getuimeld op de werk-en-aanzien ladder... van 'hoogbetaalde' technische werknemer ben ik nu op het niveau gezakt van iemand die schoenen verkoopt of aan de kassa van de plaatselijke kruidenierswinkel zit. En ik doe dat men plezier. Wetende dat ik niet meer in de file op de E40 sta, mijn leven riskeer op de R4 rond Gent, of wetende dat mijn baas mijn overuren toch niet betaalt maar wel verwacht dat ik zonder materiaal problemen oplos voor een klant die drie keer te veel gefactureerd krijgt.
Niets meer van dat (hoop ik toch).
Om 17u trek ik nu de deur achter me dicht, en kan de boel ontploffen bij wijze van spreke. Om dan 10 minuten later mijn kindje in mijn armen te kunnen nemen of een potje te koken.
Het beleid heeft ons gedwongen ons aan te passen, rechtstreeks gevolg is ook dat mijn 'koopkracht' (eerdeer "koopwil") daalt. Wat dan weer z'n gevolgen heeft voor bepaalde stukken van de economie natuurlijk.
Antwerpen mag zich dan wel een wereldstad vinden, het is vooral een stad waar je half gedwongen wordt de keuze te maken tussen je kas opvreten in het verkeer om wat meer te verdienen, of als een 'aangepaste' leven in een lokale economie die zeer weinig diversiteit aan jobs biedt.
Ik kies voor dat laatste... ver weg van het zogenaamde knelpuntberoep IT, ver weg van de file-stressers.
Er mag voor mijn part iemand anders om drie uur 's middags rondom Brussel te zitten rijden om iemands firewall te troubleshooten.
donderdag 23 mei 2013
Waarom knelpuntberoepen niet ingevuld worden - deel 2
Ik voelde me genoodzaakt een tweede deel te schrijven over het hoe en waarom in verband met het niet ingevuld geraken van knelpuntberoepen.
Veel hangt uiteraard af van welk soort knelpuntberoep, maar in grote lijnen zijn er gelijkenissen te vinden in de manier waarop nieuwe werknemers naar deze beroepen worden geholpen.
Het is frappant uiteraard, dat men met een werkloosheidsgraad van boven de 10% (op sommige plekken zelfs 15.7% zoals in Antwerpen) toch geen mensen schijnt te vinden voor bepaalde beroepen.
In deel een lichte ik al toe hoezeer de VDAB in de eerste plaats een stevige dam opwerpt naar de kandidaten toe. Zelfs kandidaten die perfect voldoen aan de 'skills' die nodig zijn, worden vaak geweerd omdat ze geen affiniteit met het beroep hebben. Wat in mijn opinie waanzin is, wanneer een vrachtwagenchauffeur (om hen maar weer als voorbeeld te nemen) een opleiding hulpboekhouder wil gaan volgen (knelpunt), en hij voldoende kan rekenen en talen machtig is, dan zie ik geen reden om hem te weigeren.
De motiviatie moet hier de hoofdreden zijn om iemand al dan niet toe te laten (en die motivatie is snel te meten door de resultaten behaald tijdens de opleiding niet?). Maar zulke mensen gaat men dan weigeren omdat ze blijkbaar 'geen feeling' hebben met de betreffende beroepen.
Tja, zo blijf je natuurlijk met vacatures zitten die nooit ingevuld geraken (en behalve de vdab-medewerkers die de testen afnemen, zijn er geen mensen aan een baan geholpen).
Andere oorzaak:
Maar er is nog een andere oorzaak: de wachrij voor zulke opleiding is vaak erg lang (niet omdat er zo veel kandidaten zijn, maar omdat de opleidingsplaats gewoonweg ontbreekt).
Voor bepaalde beroepen zoals buschauffeur of bediendenopleidingen gaat het van 2 maaanden tot 2 jaar!!!
(Er zijn gevallen bekend van mensen die letterlijk al jaren wachten, en intussen volledige werkloosheidsuitkering krijgen -bedenkelijk in tijden van budgetproblemen- in afwachting van hun opleiding)
Op deze manier zet je mensen die al werkloos zijn natuurlijk voor een dilemma: wachten tot je de opleiding kan beginnen, of een voorlopige baan zoeken die misschien ver onder je niveau ligt (lees: horeca, schoonmaakbedrijven, callcenters....).
Wanneer deze werklozen dan tijdens de wachtrij-tijd dan een andere job aannemen, hebben ze geen recht meer op deze opleiding, en worden ze van de wachtrij geschrapt.
Je kan dus maar beter gewoon werkloos blijven (wat vdab graag heeft en zelfs aanraadt in sommige opleidingen!) zodat je de wachtrij niet in gevaar brengt en uiteindelijk kan starten aan de opleiding.
Misschien hoog tijd dat men wat andere visies gaat hanteren inzake knelpuntberoepen.
Op zich vind ik het goed dat er zo'n lijst bestaat, zodat je weet in welke beroepen je meer kans maakt op open vacatures (al klopt zelfs dat verhaaltje niet, aangezien deze lijst op een rare manier wordt samengesteld).
Maar dan opleidingen voorzien om deze beroepen in te vullen, zou vooral een zaak moeten zijn van het onderwijs.
Op de tweede plaats zou men mijns inziens meer moeten spelen op het samenwerken met bedrijven die echt nood hebben aan deze werknemers, niet met een 'theoretische vraag naar...'.
In concreto; waarom richt men samen met de bedrijven die deze knelpuntwerknemers nodig hebben, geen aparte divisie op waar men specifiek mensen die gemotiveerd zijn gaat opleiden? Waarom blijft alles zich afspelen in trage, duffe, vdab opleidingen die elk jaar minder raakvlak hebben met de echte nodigen van de bedrijven?
En de hamvraag blijft... waarom zeggen een boel bedrijven sàmen niet gewoon de samenwerking met VDAB stop om dan samen één pot bijelkaar te leggen en daar mee eigen ECHTE opleidingen te voorzien? Of is de nood dan toch niet zo hoog dan beweert?
Veel hangt uiteraard af van welk soort knelpuntberoep, maar in grote lijnen zijn er gelijkenissen te vinden in de manier waarop nieuwe werknemers naar deze beroepen worden geholpen.
Het is frappant uiteraard, dat men met een werkloosheidsgraad van boven de 10% (op sommige plekken zelfs 15.7% zoals in Antwerpen) toch geen mensen schijnt te vinden voor bepaalde beroepen.
In deel een lichte ik al toe hoezeer de VDAB in de eerste plaats een stevige dam opwerpt naar de kandidaten toe. Zelfs kandidaten die perfect voldoen aan de 'skills' die nodig zijn, worden vaak geweerd omdat ze geen affiniteit met het beroep hebben. Wat in mijn opinie waanzin is, wanneer een vrachtwagenchauffeur (om hen maar weer als voorbeeld te nemen) een opleiding hulpboekhouder wil gaan volgen (knelpunt), en hij voldoende kan rekenen en talen machtig is, dan zie ik geen reden om hem te weigeren.
De motiviatie moet hier de hoofdreden zijn om iemand al dan niet toe te laten (en die motivatie is snel te meten door de resultaten behaald tijdens de opleiding niet?). Maar zulke mensen gaat men dan weigeren omdat ze blijkbaar 'geen feeling' hebben met de betreffende beroepen.
Tja, zo blijf je natuurlijk met vacatures zitten die nooit ingevuld geraken (en behalve de vdab-medewerkers die de testen afnemen, zijn er geen mensen aan een baan geholpen).
Andere oorzaak:
Maar er is nog een andere oorzaak: de wachrij voor zulke opleiding is vaak erg lang (niet omdat er zo veel kandidaten zijn, maar omdat de opleidingsplaats gewoonweg ontbreekt).
Voor bepaalde beroepen zoals buschauffeur of bediendenopleidingen gaat het van 2 maaanden tot 2 jaar!!!
(Er zijn gevallen bekend van mensen die letterlijk al jaren wachten, en intussen volledige werkloosheidsuitkering krijgen -bedenkelijk in tijden van budgetproblemen- in afwachting van hun opleiding)
Op deze manier zet je mensen die al werkloos zijn natuurlijk voor een dilemma: wachten tot je de opleiding kan beginnen, of een voorlopige baan zoeken die misschien ver onder je niveau ligt (lees: horeca, schoonmaakbedrijven, callcenters....).
Wanneer deze werklozen dan tijdens de wachtrij-tijd dan een andere job aannemen, hebben ze geen recht meer op deze opleiding, en worden ze van de wachtrij geschrapt.
Je kan dus maar beter gewoon werkloos blijven (wat vdab graag heeft en zelfs aanraadt in sommige opleidingen!) zodat je de wachtrij niet in gevaar brengt en uiteindelijk kan starten aan de opleiding.
Misschien hoog tijd dat men wat andere visies gaat hanteren inzake knelpuntberoepen.
Op zich vind ik het goed dat er zo'n lijst bestaat, zodat je weet in welke beroepen je meer kans maakt op open vacatures (al klopt zelfs dat verhaaltje niet, aangezien deze lijst op een rare manier wordt samengesteld).
Maar dan opleidingen voorzien om deze beroepen in te vullen, zou vooral een zaak moeten zijn van het onderwijs.
Op de tweede plaats zou men mijns inziens meer moeten spelen op het samenwerken met bedrijven die echt nood hebben aan deze werknemers, niet met een 'theoretische vraag naar...'.
In concreto; waarom richt men samen met de bedrijven die deze knelpuntwerknemers nodig hebben, geen aparte divisie op waar men specifiek mensen die gemotiveerd zijn gaat opleiden? Waarom blijft alles zich afspelen in trage, duffe, vdab opleidingen die elk jaar minder raakvlak hebben met de echte nodigen van de bedrijven?
En de hamvraag blijft... waarom zeggen een boel bedrijven sàmen niet gewoon de samenwerking met VDAB stop om dan samen één pot bijelkaar te leggen en daar mee eigen ECHTE opleidingen te voorzien? Of is de nood dan toch niet zo hoog dan beweert?
dinsdag 21 mei 2013
Werk gevonden - of hoe de M.A.D zich voortzet in de ICT
Eigenlijk ben ik blij; ik heb werk gevonden (deeltijds wel, maar ok), en ben meteen ook gelukkig dat het niet al te ver af ligt.
De twee voornaamste voorwaarden voor mijn job zijn vervult hiermee: genoeg verdienen om rond te komen, en op wandel/fiets afstand van mij thuis kunnen werken (de eerste keer ooit in mijn carrière).
Dat ik hiervoor een stap 'terug' moet zetten deert me niet, de ICT sector heeft mij zo erg gedegouteerd de laatste jaren, dat ik er naar uitkijk om opnieuw te kunnen werken, daar de middelen toe te krijgen en vooral gewoon je job te mogen doen. (In vele ICT bedrijven is men meer bezig met mensen niet te laten werken, dan hen gewoon hun job te laten doen).
Daar men me lonen bleef aanbieden die compleet onrealistisch laag waren (1300 à 1500 bruto om met je eigen wagen van hier naar daar te racen voor een baas die vanop z'n zeiljacht orders blaft) denk ik dat ik dan evenzeer een meer relaxte en dichtbij gelegen job kan doen.
Als ik dan toch weinig moet verdienen, dan liefst dicht bij huis niet?
Ik ben ook blij om een andere reden, men heeft me opgejaagd, gedegouteerd en vooral gekleineerd in vele van deze ICT bedrijven en toch heb ik het armworstelspelletje gewonnen. Het spelletje ging tussen hen (die me tegen een laag loon wilden laten meedraaien in hun vergelegen bedrijven) en mij (die genoeg wil verdienen in een motiverende en bereikbare omgeving).
Men heeft van ICT een knelpuntberoep gemaakt, welnu... da's gelogen. Er is werk genoeg in deze sector, alleen niet meer voor mensen zoals mij. Je mag vooral geen eisen stellen, geen werk wìllen doen, en vooral zo laag mogelijke lonen incasseren.
Deels ligt de schuld hiervoor ook bij de staat uiteraard, maar de bedrijven in deze branche op zich zijn zelf voor 80% zo rot als snot (de corruptie en domheid die in deze branche heersen maken het voor mij onmogelijk om er nog langer in werk te zoeken).
Ik heb kennis, ervaring, een vrij goede CV en het nodige aanpassingsvermogen : en toch bol ik het af uit deze branche. Misschien moeten daar een paar mensen hun conclusies eens uit trekken. Wanneer mensen uit een zogenaamd knelpuntberoep gaan lopen, is het dan niet hoog tijd om heel deze sector eens deftig door te lichten en de oorzaken van deze mailaise aan te pakken?
Jonge mensen die nu op school zitten en later in deze branche willen werken kan ik maar één ding aanraden: stel je eisen, en wijk er onder geen beding van af, ga desnoods andere jobs doen tòt deze bedrijven je loon naar werken betalen en de nodige middelen geven. Ze bestaan nog, maar dan wordt het goed zoeken (vooral naar het buitenland toe heb ik de indruk).
De 'mutual asured destruction' in deze sector zet zich dus voort: mensen met ervaring lopen gedegouteerd weg naar elders, en de lonen blijven dalen, ... de jongeren (inflow) geven het ook steeds sneller op (of komen in een working poor situatie terecht). Dus reken het maar uit... iemand die 3200 verdiende gaat nu in een andere sector (met plezier) veel minder verdienen (en minder uitgeven).
Dat betekend ook dat de 'growth' waar men zo tuk op is, totaal in elkaar stuikt vanaf de basis af, en ik kijk met plezier toe. Want de basis-taken mogen dan wel gedaan worden door het voetvolk, in de nabije toekomst zit enkel nog een handvol management in ons land... de rest is allemaal wèg.
PS:
Over mijn 'bevindingen' in deze sector ben ik een paper aan't schrijven... (of open brief, hoe je't ook wil noemen) en deze zal ik hier later posten.
Tussen wal en schip als werkloze
Ik stond in een rij van een vijftal mensen bij de VDAB werkwinkel. Die dag was ik zo radeloos dat ik zelfs de hulp wilde van deze grote logge machine die de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling is geworden.
De mensen voor mij in de rij bestonden integraal uit 'anderstaligen' die zich met gebaren en allerlei kruisingen tussen Nederlands en Frans (en nog een boel andere talen die ik niet kon thuisbrengen) probeerden verstaanbaar te maken.
Op de balie stond een klein plakkaatje dat in het Nederlands vermeldde dat dit de Vlaamse dienst... was (Vlaams was onderstreept) en dat men u dus verder wilde helpen in het Nederlands.
Ik ben geen taalpurist (de vele fouten in mijn blogposts veraad dit al) dus ik stoor me op zich niet zo veel aan waar men al dan niet Vlaams, Frans, Nederlands of Engels praat, zolang men hun job maar doet niet?
De mensen voor mij hadden allemaal problemen met hun uitkering, statuut en/of waren niet komen opdagen op een uitnodiging. Na een dertigtal minuten was het mijn beurt.
De vrouw achter de balie zag er niet alleena afgemat en afgestompt uit, ze riep dan ook nog eens verveeld -terwijl ze op de klok aan de muur keek die tien voor twaalf aan gaf- "Zen er nog mengse die een àfsprààk adde?"
De rij achter mij bestond integraal uit mensen die er geen bal van begrepen en ze keken dan maar wat wazig voor zich uit. Achteraan zag ik iemand ja knikken, maar dat ging onopgemerkt voorbij...
Daarna richtte de vrouw zich tot mij. Ik knikte vriendelijk, zei goedemiddag (hetgeen haar verbaasde, iemand die tijd verloor met beleefdheid werd blijkbaar niet echt geapreciëerd...)
Ik legde haar uit dat ik graag in de werkwinkel hulp wilde inzake het zoeken naar werk en/of een opleiding.
Ze antwoordde me: "Dan moet ge de website bezien hé"
Blijkbaar is men zo tuk op het werken met een website die voor hen denkt (en waar je dan ook automatisch in een makkelijk te managen hokje valt), dat men het eigen intellect (zo het er al was) uitschakelt.
De mensen voor mij in de rij bestonden integraal uit 'anderstaligen' die zich met gebaren en allerlei kruisingen tussen Nederlands en Frans (en nog een boel andere talen die ik niet kon thuisbrengen) probeerden verstaanbaar te maken.
Op de balie stond een klein plakkaatje dat in het Nederlands vermeldde dat dit de Vlaamse dienst... was (Vlaams was onderstreept) en dat men u dus verder wilde helpen in het Nederlands.
Ik ben geen taalpurist (de vele fouten in mijn blogposts veraad dit al) dus ik stoor me op zich niet zo veel aan waar men al dan niet Vlaams, Frans, Nederlands of Engels praat, zolang men hun job maar doet niet?
De mensen voor mij hadden allemaal problemen met hun uitkering, statuut en/of waren niet komen opdagen op een uitnodiging. Na een dertigtal minuten was het mijn beurt.
De vrouw achter de balie zag er niet alleena afgemat en afgestompt uit, ze riep dan ook nog eens verveeld -terwijl ze op de klok aan de muur keek die tien voor twaalf aan gaf- "Zen er nog mengse die een àfsprààk adde?"
De rij achter mij bestond integraal uit mensen die er geen bal van begrepen en ze keken dan maar wat wazig voor zich uit. Achteraan zag ik iemand ja knikken, maar dat ging onopgemerkt voorbij...
Daarna richtte de vrouw zich tot mij. Ik knikte vriendelijk, zei goedemiddag (hetgeen haar verbaasde, iemand die tijd verloor met beleefdheid werd blijkbaar niet echt geapreciëerd...)
Ik legde haar uit dat ik graag in de werkwinkel hulp wilde inzake het zoeken naar werk en/of een opleiding.
Ze antwoordde me: "Dan moet ge de website bezien hé"
Blijkbaar is men zo tuk op het werken met een website die voor hen denkt (en waar je dan ook automatisch in een makkelijk te managen hokje valt), dat men het eigen intellect (zo het er al was) uitschakelt.
donderdag 16 mei 2013
Het kaf en het koren - gehoord bij vdab
Iemand merkte op dat ik in mijn vorige blogpost melding maakte van enkele laatkomers en zwartwerkers die opdoken in een cursus van de vdab.
Welnu, ik wilde hier graag een aparte post aan besteden, want er valt natuurlijk heel wat te zeggen over deze fenomenen.
Ik ben zo iemand die altijd te vroeg aanwezig is op een sollicitatie, infodag of zelfs wanneer ik naar de film ga. Ook bij de VDAB opleiding was ik dus een kwartiertje vroeger dan voorzien. Dat geeft me tijd om te ontstressen en te observeren, en desnoods een vergissing te compenseren (zo miste ik mijn bus die dag, wat gezien mijn 30 min. speling geen probleem was).
Er zijn echter werkzoekenden die het niet zo nauw namen die dag. Meer nog, ik was samen met een andere werkloze op tijd, al de rest van de twaalf aanwezigen waren te laat, of helemaal niet komen opdagen.
Wat maakt dat ik al met een computertest bezig was toen er stelselmatig mensen binnensijpelden die dan alle aandacht meteen op zich trokken. (Sommige vrouwelijke werkzoekenden hebben blijkbaar last van het prinsessen-syndroom, waarbij ze het middelpunt moèten zijn van alle aandacht omdat ZIJ werkloos zijn... meestal kan je deze vrouwen herkennen aan de overdreven lagen make-up, een recente iPhone versie en een luidruchtige manier van praten).
De VDAB begeleider was professioneel en vriendelijk naar deze mensen toe, en gaf hen alle kansen (ondanks het feit dat sommigen ruim een half uur te laat waren!) om toch nog mee te doen.
Tijden de pauze viel het me op dat deze werklozen op drie na, allemaal een dure Smartphone hadden, vaak meer waard dan mijn uitkering.
Eentje was er aan't bellen met een familielid en had het over de spullen die hij moest meenemen van enkele winkels in HAAR auto.
Niet dat een werkloze geen auto mag onderhouden (ik heb er zelf ook eentje), maar ik stel me daar dan vragen bij. Iemand is werkloos, heeft een iPhone, een auto, en belt naar familie om dingen te kopen voor haar. Ik vind zo'n dingen vreemd, zeker wanneer ik zelf alle moeite doe om maar één keer te tanken in twee maanden tijd bij wijze van besparing op de wagen.
Daarna kwam het meest hallucinante gesprek ooit. Twee werklozen waren tegen elkaar bezig dat ze deze cursus wilden volgen 'om niet meer in de horeca te zitten'.
Waarna een van hen letterlijk zegt "Ja, da's bij mij ook, gelukkig heeft mijn moeder een *****zaak en kan ik daar dan in't zwart werken, anders redde ik het niet"
"Ja, ik ken dat, ik zit ook 50% in't zwart te werken achter de toog van *****"
Ik draaide me om, en zag de twee lustig met elkaar doorkeuvelen, terwijl de VDAB begeleider enkele meters verder iemand iets aan't uitleggen was over de manier waarop een "lees & begrijp"-test moest tot een goed einde brengen.
VDAB heeft een vrij vriendelijke houding tegenover dit soort van werkloze werkzoekers. Dat zulke mensen naar een opleiding komen is op zich al erg (meestal duidt dit op 'willen ontsnappen aan RVA'), maar dat ze dan nog openlijk en actief roofbouw mogen plegen op onze sociale zekerheid (en de belastingbetalers) is meteen de druppel vind ik.
Niet dat de begeleider hier schuld treft, want VDAB houdt er zich aan om niet als een vijand tov. de werkloze over te komen (anders kwam er geen kat meer naar de opleidingen waarschijnlijk). Maar soms is deze oogjes-dicht mentaliteit er toch ver over vind ik zelf.
't Is vergelijkbaar met de spreekwoordelijke straatboef die bij de politie zit om zijn bewijs van goed gedrag en zeden te vragen, en dan doodleuk aan de telefoon vertelt over een geslaagde drugsdeal en inbraak.
Welnu, ik wilde hier graag een aparte post aan besteden, want er valt natuurlijk heel wat te zeggen over deze fenomenen.
Ik ben zo iemand die altijd te vroeg aanwezig is op een sollicitatie, infodag of zelfs wanneer ik naar de film ga. Ook bij de VDAB opleiding was ik dus een kwartiertje vroeger dan voorzien. Dat geeft me tijd om te ontstressen en te observeren, en desnoods een vergissing te compenseren (zo miste ik mijn bus die dag, wat gezien mijn 30 min. speling geen probleem was).
Er zijn echter werkzoekenden die het niet zo nauw namen die dag. Meer nog, ik was samen met een andere werkloze op tijd, al de rest van de twaalf aanwezigen waren te laat, of helemaal niet komen opdagen.
Wat maakt dat ik al met een computertest bezig was toen er stelselmatig mensen binnensijpelden die dan alle aandacht meteen op zich trokken. (Sommige vrouwelijke werkzoekenden hebben blijkbaar last van het prinsessen-syndroom, waarbij ze het middelpunt moèten zijn van alle aandacht omdat ZIJ werkloos zijn... meestal kan je deze vrouwen herkennen aan de overdreven lagen make-up, een recente iPhone versie en een luidruchtige manier van praten).
De VDAB begeleider was professioneel en vriendelijk naar deze mensen toe, en gaf hen alle kansen (ondanks het feit dat sommigen ruim een half uur te laat waren!) om toch nog mee te doen.
Tijden de pauze viel het me op dat deze werklozen op drie na, allemaal een dure Smartphone hadden, vaak meer waard dan mijn uitkering.
Eentje was er aan't bellen met een familielid en had het over de spullen die hij moest meenemen van enkele winkels in HAAR auto.
Niet dat een werkloze geen auto mag onderhouden (ik heb er zelf ook eentje), maar ik stel me daar dan vragen bij. Iemand is werkloos, heeft een iPhone, een auto, en belt naar familie om dingen te kopen voor haar. Ik vind zo'n dingen vreemd, zeker wanneer ik zelf alle moeite doe om maar één keer te tanken in twee maanden tijd bij wijze van besparing op de wagen.
Daarna kwam het meest hallucinante gesprek ooit. Twee werklozen waren tegen elkaar bezig dat ze deze cursus wilden volgen 'om niet meer in de horeca te zitten'.
Waarna een van hen letterlijk zegt "Ja, da's bij mij ook, gelukkig heeft mijn moeder een *****zaak en kan ik daar dan in't zwart werken, anders redde ik het niet"
"Ja, ik ken dat, ik zit ook 50% in't zwart te werken achter de toog van *****"
Ik draaide me om, en zag de twee lustig met elkaar doorkeuvelen, terwijl de VDAB begeleider enkele meters verder iemand iets aan't uitleggen was over de manier waarop een "lees & begrijp"-test moest tot een goed einde brengen.
VDAB heeft een vrij vriendelijke houding tegenover dit soort van werkloze werkzoekers. Dat zulke mensen naar een opleiding komen is op zich al erg (meestal duidt dit op 'willen ontsnappen aan RVA'), maar dat ze dan nog openlijk en actief roofbouw mogen plegen op onze sociale zekerheid (en de belastingbetalers) is meteen de druppel vind ik.
Niet dat de begeleider hier schuld treft, want VDAB houdt er zich aan om niet als een vijand tov. de werkloze over te komen (anders kwam er geen kat meer naar de opleidingen waarschijnlijk). Maar soms is deze oogjes-dicht mentaliteit er toch ver over vind ik zelf.
't Is vergelijkbaar met de spreekwoordelijke straatboef die bij de politie zit om zijn bewijs van goed gedrag en zeden te vragen, en dan doodleuk aan de telefoon vertelt over een geslaagde drugsdeal en inbraak.
waarom knelpunt vacatures niet worden ingevuld
Ik heb het me vaak afgevraagd: waarom geraken die zogenaamde knelpuntberoepen maar niet ingevuld?
Zelf de proef op de som genomen (ik ben tenslotte toch mààr werkloos en heb dus in oge van de neo-liberale maatschappij toch heel de dag niets om handen) en heb me ingeschreven voor een lokale knelpuntberoep-opleiding.
Althans, de infodag daartoe, want je kan je als werkloze niet zomaar inschrijven in zulke opleidingen. Er wordt niet alleen een selectie gemaakt, je moet je ook aan een heleboel voorwaarden onderwerpen.
Nuja, wanneer je over iets wil schrijven, kan je het ook maar beter echt testen en vermits ik echt een job zoek en wil werken was elke kans mooi meegenomen (ook een kans die totaal niet in mijn vakgebied ligt).
De infodag ging door in een vrij nieuw gebouw van de VDAB. Er waren een tiental kandidaten, waarvan er slechts één ook voor de knelpuntopleiding kwam, met name ik zelf.
De rest van de kandidaten waren in de klas aanwezig (de helft kwam trouwens te laat) om enkele standaard-tests af te leggen inzake taal-, en rekenkunde.
Men deelt je dan in in categoriën afhankelijk van je taalvaardigheid. Via enkele tests op de computer (multiple-choice) en schrijftesten op papier krijg je dan een A1 tot C2 indeling naar de Europese standaarden van taalkundigheid.
Daarna volgt een gesprek in het Frans en het Engels, afgenomen door iemand van vdab zelf.
Wat me vooral opviel is dat enkele kandidaten onderling over 'hun zwart werk' bezig waren. Een vrij riskant onderwerp denk ik dan zo, gezien je IN een vdab lokaal zit, NAAST een mederwerker. Maar blijkbaar stoorde dat niemand.
Op't einde van heel de dag tests en gedoe kreeg ik een los gesprek met een van de medewerkers, en die vertelde me doodleuk dat ik, ondanks de zeer goede scores op de tests, niet veel kans maakte.
Ik vroeg waarom en kreeg een antwoord dat me compleet paf liet staan: "Je hebt niet in die branche gewerkt ooit... dan maak je niet veel kans omdat er geen raakvlak is met de knelpunt-opleiding".
Wacht even,... dus de VDAB richt opleidingen in voor knelpuntberoepen, laat kandidaten komen om tests af te leggen, en wanneer deze kandidaten in de test slagen blijken ze niet in aanmerking te komen omdat ze in het genoemde beroep geen ervaring hebben?
Met andere woorden, haast niemand komt in aanmerking, en gedurende de aanloop naar het traject zelf wordt je bijna zeker opgepikt om "andere opleidingen" eerst te volgen.
Ik zie het zo: men adverteert dat je maar best een knelpuntopleiding kan volgen, maar weet dat de overgrote meerderheid vd kandidaten dat niet zal halen en ergens op 'gepakt' kan worden (onvoldoende kennis van een taal, onvoldoende informatica-kennis, enzovoorts...).
Waarna men de kandidaat in een andere opleiding stopt om zich 'te vervolmaken';
De mensen die daar niet voor in aanmerking komen, trekken hun plan maar zeker? Want ze zijn immers niet ervaren in het zogenaamde knelpuntberoep.
Hoe kan je nu een sector waar moeilijk vacatures worden ingevuld helpen, wanneer je kandidaten die willen werken in die sector èn de capaciteiten hebben, weigert omwille van een gebrek aan ervaring?
Wat een larie.
Zelf de proef op de som genomen (ik ben tenslotte toch mààr werkloos en heb dus in oge van de neo-liberale maatschappij toch heel de dag niets om handen) en heb me ingeschreven voor een lokale knelpuntberoep-opleiding.
Althans, de infodag daartoe, want je kan je als werkloze niet zomaar inschrijven in zulke opleidingen. Er wordt niet alleen een selectie gemaakt, je moet je ook aan een heleboel voorwaarden onderwerpen.
Nuja, wanneer je over iets wil schrijven, kan je het ook maar beter echt testen en vermits ik echt een job zoek en wil werken was elke kans mooi meegenomen (ook een kans die totaal niet in mijn vakgebied ligt).
De infodag ging door in een vrij nieuw gebouw van de VDAB. Er waren een tiental kandidaten, waarvan er slechts één ook voor de knelpuntopleiding kwam, met name ik zelf.
De rest van de kandidaten waren in de klas aanwezig (de helft kwam trouwens te laat) om enkele standaard-tests af te leggen inzake taal-, en rekenkunde.
Men deelt je dan in in categoriën afhankelijk van je taalvaardigheid. Via enkele tests op de computer (multiple-choice) en schrijftesten op papier krijg je dan een A1 tot C2 indeling naar de Europese standaarden van taalkundigheid.
Daarna volgt een gesprek in het Frans en het Engels, afgenomen door iemand van vdab zelf.
Wat me vooral opviel is dat enkele kandidaten onderling over 'hun zwart werk' bezig waren. Een vrij riskant onderwerp denk ik dan zo, gezien je IN een vdab lokaal zit, NAAST een mederwerker. Maar blijkbaar stoorde dat niemand.
Op't einde van heel de dag tests en gedoe kreeg ik een los gesprek met een van de medewerkers, en die vertelde me doodleuk dat ik, ondanks de zeer goede scores op de tests, niet veel kans maakte.
Ik vroeg waarom en kreeg een antwoord dat me compleet paf liet staan: "Je hebt niet in die branche gewerkt ooit... dan maak je niet veel kans omdat er geen raakvlak is met de knelpunt-opleiding".
Wacht even,... dus de VDAB richt opleidingen in voor knelpuntberoepen, laat kandidaten komen om tests af te leggen, en wanneer deze kandidaten in de test slagen blijken ze niet in aanmerking te komen omdat ze in het genoemde beroep geen ervaring hebben?
Met andere woorden, haast niemand komt in aanmerking, en gedurende de aanloop naar het traject zelf wordt je bijna zeker opgepikt om "andere opleidingen" eerst te volgen.
Ik zie het zo: men adverteert dat je maar best een knelpuntopleiding kan volgen, maar weet dat de overgrote meerderheid vd kandidaten dat niet zal halen en ergens op 'gepakt' kan worden (onvoldoende kennis van een taal, onvoldoende informatica-kennis, enzovoorts...).
Waarna men de kandidaat in een andere opleiding stopt om zich 'te vervolmaken';
De mensen die daar niet voor in aanmerking komen, trekken hun plan maar zeker? Want ze zijn immers niet ervaren in het zogenaamde knelpuntberoep.
Hoe kan je nu een sector waar moeilijk vacatures worden ingevuld helpen, wanneer je kandidaten die willen werken in die sector èn de capaciteiten hebben, weigert omwille van een gebrek aan ervaring?
Wat een larie.
maandag 13 mei 2013
een dopper met een dipje
Sinds de aanvaring met enkele diensten (vakbond en vdab) en een paar zeer miezerige sollicitaties was het me even allemaal te veel.
Je zoek en zoekt, om dan twee keer op rij bij een half dolgedraaide KMO terecht te komen waar de ondervrager (niet ik) naar bier stinkt en men het zelfs niet heeft kunnen opbrengen je met zorg geschreven motivatiebrief één keer te lezen.
Er is op korte termijn niet meteen wer voor iemand van boven de 30 jaar oud in en rond Antwerpen met een technisch profiel... zoveel is duidelijk. Tenzij je natuurlijk zo goed als gratis gaat werken (da's in tegenwoordig bij een bepaald soort publiek die meestal thuis wonen en met blitze gradgets rondlopen).
Maar daar pas ik voor. Ik lig nog liever in een goot te rotten dan dat ik me ga uitsloven voor een aalmoes (alsof bedrijfsleiders graag gratis werken? Ik dacht van niet).
Nuja... na enkele dagen relatieve rust ga ik deze week er terug tegenaan.
Raar maar waar hebben mijn 'opgesmukte' CV's nul komma nul effect gehad. Dat zegt me vooral dat er ook geen interesse is om mensen aan te werven op dit moment. Want op papier zag ik er 'bangelijk' uit :)
Je zoek en zoekt, om dan twee keer op rij bij een half dolgedraaide KMO terecht te komen waar de ondervrager (niet ik) naar bier stinkt en men het zelfs niet heeft kunnen opbrengen je met zorg geschreven motivatiebrief één keer te lezen.
Er is op korte termijn niet meteen wer voor iemand van boven de 30 jaar oud in en rond Antwerpen met een technisch profiel... zoveel is duidelijk. Tenzij je natuurlijk zo goed als gratis gaat werken (da's in tegenwoordig bij een bepaald soort publiek die meestal thuis wonen en met blitze gradgets rondlopen).
Maar daar pas ik voor. Ik lig nog liever in een goot te rotten dan dat ik me ga uitsloven voor een aalmoes (alsof bedrijfsleiders graag gratis werken? Ik dacht van niet).
Nuja... na enkele dagen relatieve rust ga ik deze week er terug tegenaan.
Raar maar waar hebben mijn 'opgesmukte' CV's nul komma nul effect gehad. Dat zegt me vooral dat er ook geen interesse is om mensen aan te werven op dit moment. Want op papier zag ik er 'bangelijk' uit :)
maandag 29 april 2013
Ik wil geen dop krijgen (als...)
In navolging van Omega Pharma-topman Marc Coucke, wil ik als werkloze ook een zogenaamd pleidooi houden.
Hij vertelde aan iedereen die het wilde weten, dat hij meer belastingen wil betalen, indien dan ook de algemene voorwaarden voor zijn bedrijf (om dus meer winst te maken) gunstiger worden.
Zulke oproepen werken inspirerend.
Daarom zeg ik:
Een pleidooi dat niet meer is dan een navolging van Waren Buffet, die een zelfde vraag stelde enkele jaren geleden, om de mega-kapitalen meer te laten betalen. Hij wil vooral dat de staat eens nadenkt over de mega bedragen die hij binnenkrijgt, de minieme belastingen die hij betaald en de harde hoge bedragen die de loonkost zijn geworden.
(Moest Dhr. Coucke gewoon meer personeel in dienst nemen is zijn probleem vanzelf opgelost, maar daar ga ik het nu niet over hebben).
Ik wil als " lowly-dopper " ook mijn duit in het zakje doen voor een beter arbeidsklimaat.
Je hoeft geen kapitalist te zijn om een goede impact te hebben om de beschikbare funds voor de staat niet?
"Ik wil als werkloze mijn uitkering volledig afstaan, indien de gelden van mijn uitkering integraal worden doorgestort naar een organisatie (van de staat of privé) die daadwerkelijke èchte jobs creëert door grootschalige projecten op te starten.
Wanneer ik door zulke organisatie zou worden aangeworven (want ik WIL WERKEN!!!) kan ik tenminste mijn dopgeld verdienen en tegelijk aan de slag zijn in een innovatief bedrijf plus ervaring opdoen en genieten van alle voordelen van te werken.
Dit in plaats van uit armoede eender welke opleiding van de VDAB te moeten volgen die me uiteindelijk in een nepstatuut dwingt binnen het kader van een zogenaamd knelpuntberoep (lees: rotsector). Mijn pleidooi komt dus neer op: Hou uw dopgeld bij, en activeer me!"
Liefst zou ik verloond worden als volgt:
- Iemand als ik staat zijn dopgeld af en komt dan als 'werkwillige' op een voorrangslijst terecht.
- Uit deze lijst put men om mensen aan te werven voor een project (groene economie, wireless overal, straten schoonhouden, onderzoek, armoedebestrijding... bedenk het maar.... voor mijn part maken we de ring rond Antwerpen rond:)
- En de verlonding zou dan zijn: winstdeelneming + onkosten + huidige uitkering = loon
Op deze manier kan ons dopgeld NUTTIG gebruikt worden.
Ik sta als eerste in de rij moest men dit toepassen... want momenteel ben ik gedwongen passief, en da's voor niemand positief.
Ik sta graag mijn uitkering af,... retweet if you like this :)
Hij vertelde aan iedereen die het wilde weten, dat hij meer belastingen wil betalen, indien dan ook de algemene voorwaarden voor zijn bedrijf (om dus meer winst te maken) gunstiger worden.
Zulke oproepen werken inspirerend.
Daarom zeg ik:
Een pleidooi dat niet meer is dan een navolging van Waren Buffet, die een zelfde vraag stelde enkele jaren geleden, om de mega-kapitalen meer te laten betalen. Hij wil vooral dat de staat eens nadenkt over de mega bedragen die hij binnenkrijgt, de minieme belastingen die hij betaald en de harde hoge bedragen die de loonkost zijn geworden.
(Moest Dhr. Coucke gewoon meer personeel in dienst nemen is zijn probleem vanzelf opgelost, maar daar ga ik het nu niet over hebben).
Ik wil als " lowly-dopper " ook mijn duit in het zakje doen voor een beter arbeidsklimaat.
Je hoeft geen kapitalist te zijn om een goede impact te hebben om de beschikbare funds voor de staat niet?
"Ik wil als werkloze mijn uitkering volledig afstaan, indien de gelden van mijn uitkering integraal worden doorgestort naar een organisatie (van de staat of privé) die daadwerkelijke èchte jobs creëert door grootschalige projecten op te starten.
Wanneer ik door zulke organisatie zou worden aangeworven (want ik WIL WERKEN!!!) kan ik tenminste mijn dopgeld verdienen en tegelijk aan de slag zijn in een innovatief bedrijf plus ervaring opdoen en genieten van alle voordelen van te werken.
Dit in plaats van uit armoede eender welke opleiding van de VDAB te moeten volgen die me uiteindelijk in een nepstatuut dwingt binnen het kader van een zogenaamd knelpuntberoep (lees: rotsector). Mijn pleidooi komt dus neer op: Hou uw dopgeld bij, en activeer me!"
Liefst zou ik verloond worden als volgt:
- Iemand als ik staat zijn dopgeld af en komt dan als 'werkwillige' op een voorrangslijst terecht.
- Uit deze lijst put men om mensen aan te werven voor een project (groene economie, wireless overal, straten schoonhouden, onderzoek, armoedebestrijding... bedenk het maar.... voor mijn part maken we de ring rond Antwerpen rond:)
- En de verlonding zou dan zijn: winstdeelneming + onkosten + huidige uitkering = loon
Op deze manier kan ons dopgeld NUTTIG gebruikt worden.
Ik sta als eerste in de rij moest men dit toepassen... want momenteel ben ik gedwongen passief, en da's voor niemand positief.
Ik sta graag mijn uitkering af,... retweet if you like this :)
zondag 7 april 2013
Dalende uitkeringen en de domheid van OpenVLD
"Geld moet je verdienen, niet krijgen" lees ik op een neo-liberale twitter-account.
Het is zondag, de dag dat men op onze TV 's ochtends enkele politici op ons loslaat om hun gedichtjes op te zeggen. Deze keer gaat het onder andere over activeringsbeleid.
De OpenVLD (een inmiddels kleine partij die amper de kiesdrempel haalt in de grootsteden), heeft zich vanuit een benarde positie toch in de regering weten te wringen, en van daaruit afgedwongen dat de werkloosheidsuitkeringen sneller dalen in tijd.
De theorie hierachter zouden enkele "studies" zijn in de buurlanden. (Er valt nergens enige referentie naar zulke studies te vinden, toch geen die niet door de liberalen zelf zijn georganiseerd of bijelkaar zijn gesprokkeld op wat wikipedia sites) en ten tweede zijnde buurlanden nooit een goede referentie geweest voor ons land, en al zeker niet voor onze grote steden. Zelfs een verkiezingsuitslag-trend is nauwelijks te voorspellen, laat staan de effecten van uitkeringen tegenover onze en pakweg de Duitse economie.
Wat er ook van zij, de OpenVLD heeft het er door geduwd. Met het gevold dat er dus een heleboel slachtoffers van de crisis (werklozen) vanaf een jaar werkloosheid met een fel verlaagde uitkering opgezadeld zitten.
Laat in in alle eerlijkheid eerst een paragraaf neerpennen uit de Vacature van eind 2012:
De theorie die men aanhaalt kan dan misschien zelfs kloppen: niemand denkt (geheel volgens de stijl van deze partij) op langere termijn.
Iemand die op een technologiebedrijf werkte, vervolgens een jaar werkloos werd, en dan letterlijk van armoede eender welke job dient aan te nemen, is volgens hen een drempel tegen de armoede?
Ik ken mensen die in een bekende supermarktketen de vrachtwagens met groenten mee helpen uitladen, terwijl ze een masterdiploma hebben. Dankzij deze maatregel mogen deze mensen allamaal "geactiveerd" worden zoals men dat bij de OpenVLD noemt.
Activeringsbeleid, dat klinkt uiteraard goed. De NV-A stemmers en de mensen die niets te vrezen hebben in hun job kunnen er alleen maar over denken dat het een goede zaak is om werklozen eens een paar schoppen te geven richting WERK.
Op zich is het zelfs een goed doel om mensen te helpen activeren. Dat echter doen door enkel en alleen hun uitkeringen te doen dalen, is ronduit roofbouw plegen op je eigen arbeidsmarkt en economie.
Eerst en vooral is het niet de werkloze werkzoekende (ik heb het in al mijn voorbeelden uiteraard over werkzoekende werklozen, geen luiaards die effectief gewoon op een uitkering willen teren, hoewel dat een kleine marginale minderheid blijkt) zijn of haar schuld niet dat er geen job is.
Wanneer je met een overschot aan mensen zit voor een bepaalde functie, kan je toch moeilijk diegenen die uit de boot zijn gevallen straffen omdat ze geen job vinden?
Verder raak je hier ook een boel mensen mee die heel hun leven hebben afgedragen en belastingen betaald toen ze wel werkten. Wanneer je al twintig jaar werkt, dan werkloos wordt, en dan hoort dat men je uitkering zal beperken... is dat dan eigenlijk geen diefstal?
Het ergste is dat je dan als werkende mens hebt afgedragen voor diegenen die toen werkloos waren (en volop volledige uitkeringen bleven krijgen). En nu je dan zelf werkloos bent met een OpenVLD regime te maken krijgt waar je sollidaire bijdrage wordt omgezet in stank voor dank.
Je kan als werkloze dus ook niet blijven solliciteren op amper 500 euro per maand, aangezien je geen deftig voorkomen kan blijven onderhouden (ga maar eens naar de tandarts of koop een net hemd...) met zulke gelden.
De werkgever eist wel dat je netjes bent, op tijd aankomt en vooral een fris voorkomen hebt op een interview, maar tegelijkertijd zijn het dezelfde mensen die voor een partij stemmen waarbij men geld af pakt van deze werklozen.
Ik maak me boos over dit soort redeneringen. Een liberale partij die blijkbaar wil inzetten op het activeren van werklozen, jaagt eigenlijk de mensen die actief naar werk zoeken regelrecht de armoede in, terwijl ze geen enkele job hebben bij gemaakt. Meer nog, ik durf beweren dat het laten dalen van de werkloosheidsuitkeringen in België een omgekeerd effect zal hebben op de jobmakt, aangezien er verschrikkelijk veel van onze economie teert op deze uitkeringen (da's op zich niet gezond te noemen uiteraard, daar niks op tegen).
Wat me verbaast is de enorme kortzichtigheid waarmee deze maatregel is ingevoert. Wanneer je mensen zonder geld zet na een jaar, en dan trots bent dat ze 'werk' hebben gevonden... ben je zelf de boel aan het belazeren. Liberalen gaan normaal gezien voor individuele vrijheid en een open markt met een zo klein mogelijk staatsapparaat niet? Waarom jagen deze OpenVLD'ers dan werklozen massaal in de armen van de staat en de sociale zekerheid?
Waarom denkt men dat iemand die aan eender welke prijs gaat werken in eender welke job, op lange termijn gelukkig wordt en beter af zal zijn, dan iemand die nog eventjes een uitkering krijgt?
Misschien moet men maar in één keer voor het totaal radicale andere systeem gaan: namelijk ALLE uitkeringen afschaffen. Werkloosheidsuitkeringen, wachtuitkeringen, ocmw, ... maar ook subsidies aan bedrijven (tensotte ook gekregen geld hé), dotaties aan religies, de koning,...
Maak dan je liberal borst maar nat, en ga voor een zo laag mogelijke belasting voor de bedrijven EN de werknemers ... zorg meteen ook dat iedereen weet dat je liberaal bent (en geen achterbakse dief van andermans belastingsbijdrage en sociale zekerheid).
En misschien hebben mensen dan meer kans om echt te werken voor hun geld, in een eerlijkere, maar rauwere maatschappij.
Maar maak u geen illusies... de mensen van OpenVLD willen dit soort open markt liberale maatschappij liever zelf niet zien. Want dan is't meteen ook gedaan met hun eigen profitariaat in allerlei raden, subsidie-opstrijkende firma's en andere luie streken.
Zolang ze kunnen stelen via de regering, stelen van de werklozen en de armen, is er niets aan de hand... en zo blijven hun vrienden in de belastingsparadijzen mooi buiten schot en moeten ze vooral niet nadenken over de lange-termijn effecten van armoede op kinderen van werklozen en armen... want ze behoren zelf tot de elite (à la Alexander De Croo) waar je wel wat plompe uitspraken mag van verwachten, maar vooral je centjes naar toe moet dragen.
referneties:
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1556172/2013/01/02/Nieuwe-tijden-vragen-nieuwe-gedachten.dhtml
http://www.vacature.com/blog/langdurig-werklozen-zien-hun-uitkering-vanaf-1-november-sneller-dalen
http://www.princeton.edu/futureofchildren/publications/journals/article/index.xml?journalid=53&articleid=287§ionid=1889
http://nieuws.vtm.be/binnenland/2013040442728-ook-geld-belgen-belastingparadijzen
Het is zondag, de dag dat men op onze TV 's ochtends enkele politici op ons loslaat om hun gedichtjes op te zeggen. Deze keer gaat het onder andere over activeringsbeleid.
De OpenVLD (een inmiddels kleine partij die amper de kiesdrempel haalt in de grootsteden), heeft zich vanuit een benarde positie toch in de regering weten te wringen, en van daaruit afgedwongen dat de werkloosheidsuitkeringen sneller dalen in tijd.
De theorie hierachter zouden enkele "studies" zijn in de buurlanden. (Er valt nergens enige referentie naar zulke studies te vinden, toch geen die niet door de liberalen zelf zijn georganiseerd of bijelkaar zijn gesprokkeld op wat wikipedia sites) en ten tweede zijnde buurlanden nooit een goede referentie geweest voor ons land, en al zeker niet voor onze grote steden. Zelfs een verkiezingsuitslag-trend is nauwelijks te voorspellen, laat staan de effecten van uitkeringen tegenover onze en pakweg de Duitse economie.
Wat er ook van zij, de OpenVLD heeft het er door geduwd. Met het gevold dat er dus een heleboel slachtoffers van de crisis (werklozen) vanaf een jaar werkloosheid met een fel verlaagde uitkering opgezadeld zitten.
Laat in in alle eerlijkheid eerst een paragraaf neerpennen uit de Vacature van eind 2012:
Uit de politieke liberale hoek is men wel tevreden met de hervormingen, vooral in het kader van een activeringsbeleid. Volgens Open Vld tonen internationale studies aan dat mensen de opstap naar werk vlotter maken wanneer uitkeringen worden afgebouwd. "Een blik over de landsgrenzen leert dat doorgedreven activering leidt tot méér ingevulde jobs en minder armoede," stelde voorzitter Alexander De Croo in mei.
De theorie die men aanhaalt kan dan misschien zelfs kloppen: niemand denkt (geheel volgens de stijl van deze partij) op langere termijn.
Iemand die op een technologiebedrijf werkte, vervolgens een jaar werkloos werd, en dan letterlijk van armoede eender welke job dient aan te nemen, is volgens hen een drempel tegen de armoede?
Ik ken mensen die in een bekende supermarktketen de vrachtwagens met groenten mee helpen uitladen, terwijl ze een masterdiploma hebben. Dankzij deze maatregel mogen deze mensen allamaal "geactiveerd" worden zoals men dat bij de OpenVLD noemt.
Activeringsbeleid, dat klinkt uiteraard goed. De NV-A stemmers en de mensen die niets te vrezen hebben in hun job kunnen er alleen maar over denken dat het een goede zaak is om werklozen eens een paar schoppen te geven richting WERK.
Op zich is het zelfs een goed doel om mensen te helpen activeren. Dat echter doen door enkel en alleen hun uitkeringen te doen dalen, is ronduit roofbouw plegen op je eigen arbeidsmarkt en economie.
Eerst en vooral is het niet de werkloze werkzoekende (ik heb het in al mijn voorbeelden uiteraard over werkzoekende werklozen, geen luiaards die effectief gewoon op een uitkering willen teren, hoewel dat een kleine marginale minderheid blijkt) zijn of haar schuld niet dat er geen job is.
Wanneer je met een overschot aan mensen zit voor een bepaalde functie, kan je toch moeilijk diegenen die uit de boot zijn gevallen straffen omdat ze geen job vinden?
Verder raak je hier ook een boel mensen mee die heel hun leven hebben afgedragen en belastingen betaald toen ze wel werkten. Wanneer je al twintig jaar werkt, dan werkloos wordt, en dan hoort dat men je uitkering zal beperken... is dat dan eigenlijk geen diefstal?
Het ergste is dat je dan als werkende mens hebt afgedragen voor diegenen die toen werkloos waren (en volop volledige uitkeringen bleven krijgen). En nu je dan zelf werkloos bent met een OpenVLD regime te maken krijgt waar je sollidaire bijdrage wordt omgezet in stank voor dank.
Je kan als werkloze dus ook niet blijven solliciteren op amper 500 euro per maand, aangezien je geen deftig voorkomen kan blijven onderhouden (ga maar eens naar de tandarts of koop een net hemd...) met zulke gelden.
De werkgever eist wel dat je netjes bent, op tijd aankomt en vooral een fris voorkomen hebt op een interview, maar tegelijkertijd zijn het dezelfde mensen die voor een partij stemmen waarbij men geld af pakt van deze werklozen.
Ik maak me boos over dit soort redeneringen. Een liberale partij die blijkbaar wil inzetten op het activeren van werklozen, jaagt eigenlijk de mensen die actief naar werk zoeken regelrecht de armoede in, terwijl ze geen enkele job hebben bij gemaakt. Meer nog, ik durf beweren dat het laten dalen van de werkloosheidsuitkeringen in België een omgekeerd effect zal hebben op de jobmakt, aangezien er verschrikkelijk veel van onze economie teert op deze uitkeringen (da's op zich niet gezond te noemen uiteraard, daar niks op tegen).
Wat me verbaast is de enorme kortzichtigheid waarmee deze maatregel is ingevoert. Wanneer je mensen zonder geld zet na een jaar, en dan trots bent dat ze 'werk' hebben gevonden... ben je zelf de boel aan het belazeren. Liberalen gaan normaal gezien voor individuele vrijheid en een open markt met een zo klein mogelijk staatsapparaat niet? Waarom jagen deze OpenVLD'ers dan werklozen massaal in de armen van de staat en de sociale zekerheid?
Waarom denkt men dat iemand die aan eender welke prijs gaat werken in eender welke job, op lange termijn gelukkig wordt en beter af zal zijn, dan iemand die nog eventjes een uitkering krijgt?
Misschien moet men maar in één keer voor het totaal radicale andere systeem gaan: namelijk ALLE uitkeringen afschaffen. Werkloosheidsuitkeringen, wachtuitkeringen, ocmw, ... maar ook subsidies aan bedrijven (tensotte ook gekregen geld hé), dotaties aan religies, de koning,...
Maak dan je liberal borst maar nat, en ga voor een zo laag mogelijke belasting voor de bedrijven EN de werknemers ... zorg meteen ook dat iedereen weet dat je liberaal bent (en geen achterbakse dief van andermans belastingsbijdrage en sociale zekerheid).
En misschien hebben mensen dan meer kans om echt te werken voor hun geld, in een eerlijkere, maar rauwere maatschappij.
Maar maak u geen illusies... de mensen van OpenVLD willen dit soort open markt liberale maatschappij liever zelf niet zien. Want dan is't meteen ook gedaan met hun eigen profitariaat in allerlei raden, subsidie-opstrijkende firma's en andere luie streken.
Zolang ze kunnen stelen via de regering, stelen van de werklozen en de armen, is er niets aan de hand... en zo blijven hun vrienden in de belastingsparadijzen mooi buiten schot en moeten ze vooral niet nadenken over de lange-termijn effecten van armoede op kinderen van werklozen en armen... want ze behoren zelf tot de elite (à la Alexander De Croo) waar je wel wat plompe uitspraken mag van verwachten, maar vooral je centjes naar toe moet dragen.
referneties:
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1556172/2013/01/02/Nieuwe-tijden-vragen-nieuwe-gedachten.dhtml
http://www.vacature.com/blog/langdurig-werklozen-zien-hun-uitkering-vanaf-1-november-sneller-dalen
http://www.princeton.edu/futureofchildren/publications/journals/article/index.xml?journalid=53&articleid=287§ionid=1889
http://nieuws.vtm.be/binnenland/2013040442728-ook-geld-belgen-belastingparadijzen
Liegen op je CV
Het zat er ooit aan te komen, dat ik als normaal vrij rechtschapen persoon, me zou verlagen tot valsspelen. Deze week ben ik, na een mini-depressie en een boel tegenslag, tot de conclusie gekomen dat ik een onnozelaar ben.
Al een x-aantal maanden zit ik te zoeken naar een job. Telkens krijg ik ofwel geen antwoord, ben ik te slim, te dom, te overgequalificeerd of te oud, te duur...
Maar bij de jobs waar ik echt wil binnengeraken, daar krijg ik maar geen voet tussen de deur. Raar toch niet? Zijn deze jobs dan echt te hoog gegrepen?
Iemand vertelde me dat ik een gek was,... want "ik loog niet op mijn CV"
Blijkbaar is het zo normaal geworden om je CV niet alleen op te smukken, maar er pertinente leugens in te plaatsen, dat je haast gek zou zijn om niet mee te doen.
Ik ga bij wijze van experiment deze week dus heel de week solliciteren en CV's versturen zoals daarvoor, alleen gaat er deze keer een CV aanhangen die verre van de waarheid ligt.
Zo zal ik het juiste diploma hebben, ongeveer àlle trefwoorden die in hun vacature vermeld staan hebben gedaan en meteen ook de perfecte talen spreken ...
Uiteraard val je dan door de mand bij een èchte HR-werknemer, maar vermits deze toch allemaal door opgepofte niemandal-recruiter firmaatjes zijn vervangen ben ik er vrij zeker van dat mijn experiment op z'n minst het proberen waard zal zijn.
Eens kijken hoe dat gaat... staalhard liegen. Misschien levert het me snel een goede job op. Zelfs voor de periode van de proefperiode zou het me al even vooruit helpen eigenlijk, zelfs wanneer ze me achteraf 'ontmaskeren'.
PS: Eerlijk gezegd: dat de ondernemers en KMO's enzovoorts... me maar gaan klagen bij de politici die de werkloosheidsuitkeringen in tijd hebben beperkt en sneller hebben doen dalen ... misschien gaat er dan een lichtje branden dat wanneer je mensen die actief naar werk zoeken TOCH hun uitkering zo goed als afneemt, je dan vreemde toestanden krijgt. (en dan zwijg ik nog over de mensen die ronduit criminele dingen beginnen te verzinnen).
Daarbij... hoe kan iemand nog op een manier deftig solliciteren (en er ook "goed uitzien") met ca. 500 euro in de maand? 2013-2014 beloofd op de arbeidsmarkt heel spannend te worden... Ik stem alvast op politici die een iets bredere visie hebben dan pakweg strontvlieg A. De Croo.
Al een x-aantal maanden zit ik te zoeken naar een job. Telkens krijg ik ofwel geen antwoord, ben ik te slim, te dom, te overgequalificeerd of te oud, te duur...
Maar bij de jobs waar ik echt wil binnengeraken, daar krijg ik maar geen voet tussen de deur. Raar toch niet? Zijn deze jobs dan echt te hoog gegrepen?
Iemand vertelde me dat ik een gek was,... want "ik loog niet op mijn CV"
Blijkbaar is het zo normaal geworden om je CV niet alleen op te smukken, maar er pertinente leugens in te plaatsen, dat je haast gek zou zijn om niet mee te doen.
Ik ga bij wijze van experiment deze week dus heel de week solliciteren en CV's versturen zoals daarvoor, alleen gaat er deze keer een CV aanhangen die verre van de waarheid ligt.
Zo zal ik het juiste diploma hebben, ongeveer àlle trefwoorden die in hun vacature vermeld staan hebben gedaan en meteen ook de perfecte talen spreken ...
Uiteraard val je dan door de mand bij een èchte HR-werknemer, maar vermits deze toch allemaal door opgepofte niemandal-recruiter firmaatjes zijn vervangen ben ik er vrij zeker van dat mijn experiment op z'n minst het proberen waard zal zijn.
Eens kijken hoe dat gaat... staalhard liegen. Misschien levert het me snel een goede job op. Zelfs voor de periode van de proefperiode zou het me al even vooruit helpen eigenlijk, zelfs wanneer ze me achteraf 'ontmaskeren'.
PS: Eerlijk gezegd: dat de ondernemers en KMO's enzovoorts... me maar gaan klagen bij de politici die de werkloosheidsuitkeringen in tijd hebben beperkt en sneller hebben doen dalen ... misschien gaat er dan een lichtje branden dat wanneer je mensen die actief naar werk zoeken TOCH hun uitkering zo goed als afneemt, je dan vreemde toestanden krijgt. (en dan zwijg ik nog over de mensen die ronduit criminele dingen beginnen te verzinnen).
Daarbij... hoe kan iemand nog op een manier deftig solliciteren (en er ook "goed uitzien") met ca. 500 euro in de maand? 2013-2014 beloofd op de arbeidsmarkt heel spannend te worden... Ik stem alvast op politici die een iets bredere visie hebben dan pakweg strontvlieg A. De Croo.
woensdag 3 april 2013
slapend land
We zijn allemaal een slapende bende...
Met alle technologie die voorhande is, slaagt men er blijkbaar niet in om een overschrijving gewoon uit te voeren binnen de 2 dagen. (Via bitcoin of intern binnen een bank kan dit zelfs op 2 seconden!).
Vandaag wandelde ik naar het kantoor van het OZ (ziekenfonds) en merkte dat ze gesloten waren op woensdag, eenzelfde scenario bij het ACV (waar ik naar toe wilde om te klagen dat men een dossier bij het arbeidsrecht gewoon had laten foutlopen). Maar ja, je kan moeilijk klagen tegen mensen die met verlof zijn.
Daarna belde ik met het FSO (blijkbaar hebben ze nu pas van mijn dossier gehoord, hoewel het al 3 maal per aangetekend schrijven is opgestuurd en per mail is overgemaakt met de ingescande papieren). Mijn rijksregisternummer intypen in een computersysteem duurde meer dan 3 minuten, omdat ze blijkbaar nog niet goed wakker was.
De slaperige mevrouw aan de andere kant van de lijn was zo routineus, gevoelloos en slaperig, dat het me opeens daagde: ons hele land slaapt!
Eender wat je hier wil in orde krijgen (zeker als "low life" werkloze) loop vertraging op (of draait helemaal de soep in) omwille van de complete lethargie die we in allerlei administraties meemaken.
Een bank-overschrijving die iemand me maakte vorige week woensdag bijvoorbeeld, is omwille van het verlof en verlengde Paas-shit-weekend er ook nog steeds niet door.
Met alle technologie die voorhande is, slaagt men er blijkbaar niet in om een overschrijving gewoon uit te voeren binnen de 2 dagen. (Via bitcoin of intern binnen een bank kan dit zelfs op 2 seconden!).
Men slaapt blijkbaar op al die bureau's. Men heeft het veilig, men zit "lekker safe" en denkt dan maar dat het eeuwig zal blijven duren om mensen te kloten met vertragingen, laksheid en administratieve blunders.
We pikken het allemaal maar: betalingen die er niet doorkomen, mensen die afspraken vergeten, administraties die meer gesloten zijn dan open, winkels met belachelijke sluitingstijden... Moesten de Belgen in't algemeen wat vaker open doen (zowel in winkels als op bedrijven allerhande) dan zou er minder werkloosheid zijn. Dan zou ik misschien ook werk hebben... maar neen, men wil graag dat je van hier naar daar holt, hun 'processen' en 'procedures' mooi opvolgt en uiteindleijk puur als opvulsel dient voor hun luilekker leventje in de ivoren torens van de bureaumensen.
En wat is er trouwens met Woensdagen aan de hand? Is dat de nieuwe zondag ofzo? De meeste administraties zijn gewoonweg heel de dag dicht die dag!? Heeft een en ander te maken met de halve dag school en de mooi uitgestippelde lessenroosters van bepaalde leerkrachten? Heeft een en ander te maken dat de zogenaamd hardwerkende Vlaming er dan toch liever een dagje tussenuitvist zo midden in de week?
En wat is er trouwens met Woensdagen aan de hand? Is dat de nieuwe zondag ofzo? De meeste administraties zijn gewoonweg heel de dag dicht die dag!? Heeft een en ander te maken met de halve dag school en de mooi uitgestippelde lessenroosters van bepaalde leerkrachten? Heeft een en ander te maken dat de zogenaamd hardwerkende Vlaming er dan toch liever een dagje tussenuitvist zo midden in de week?
Ik kots er stilaan van... deze gedwongen inactiviteit en de komplete laksheid.
maandag 1 april 2013
solliciteren tussen de pintjes
Solliciteren bij "Red view tech" was een snel tussendoortje. Aangezien recruiters in mijn opinie de arbeidsmarkt vergiftigen, solliciteer ik voortaan rechtstreeks bij potentiële werkgevers.
De KMO'ers die zelf de gesprekken en tests afnemen van hun kandidaten zijn een ruig allegaartje. Zo ook bij "Red view Tech". Ik moest op komen draven op een zaterdag (iets waar ik op zich niets op tegen heb, solliciteren kan voor mijn part eender wanneer, ik heb in principe altijd tijd als werkloze nietwaar?)
De KMO'ers die zelf de gesprekken en tests afnemen van hun kandidaten zijn een ruig allegaartje. Zo ook bij "Red view Tech". Ik moest op komen draven op een zaterdag (iets waar ik op zich niets op tegen heb, solliciteren kan voor mijn part eender wanneer, ik heb in principe altijd tijd als werkloze nietwaar?)
De man die de sollicitatie ging afnemen kwam iets te laat aan, en opende haastig de deur naar het ijskoude kantoor. Waarna er wat lege pintjes en flessen werden verwijderd van een tafel en ik kon gaan zitten.
Er werd me een testje voorgeschoven dat duidelijk ook in der haast was gemaakt ooit door iemand van het IT-departement.
Ik begon met de ijskoude handen met een balpen die nauwelijks schreef, op de oneven ondergrond van de tafel waaraan ik zat, de test in te vullen.
Even later werd er ongeduldig overlopen wat ik had neergekriebeld. (Men had ook mijn CV kunnen lezen en vanzelf geweten hebben dat de aangeleverde vragen eigenlijk ver onder mijn niveau waren, maar ok, blijkbaar liegt iedereen zo erg in een CV, dat ook een basis-check nodig is op lezen en schrijven).
Er werd me een testje voorgeschoven dat duidelijk ook in der haast was gemaakt ooit door iemand van het IT-departement.
Ik begon met de ijskoude handen met een balpen die nauwelijks schreef, op de oneven ondergrond van de tafel waaraan ik zat, de test in te vullen.
Even later werd er ongeduldig overlopen wat ik had neergekriebeld. (Men had ook mijn CV kunnen lezen en vanzelf geweten hebben dat de aangeleverde vragen eigenlijk ver onder mijn niveau waren, maar ok, blijkbaar liegt iedereen zo erg in een CV, dat ook een basis-check nodig is op lezen en schrijven).
Daarna wilde hij nog enkele details weten uit mijn loopbaan, hij keek me geen enkele keer aan... was vooral tussendoor aan het pochen over hoe veel omzet ze elk jaar niet maakte, en dat ze "vooral zich niet bezig hielden met kleine bedrijfjes met een paar PC'kes in hun netwerk". Nuja, is het nodig om als KMO'er jezelf op te blazen alsof je de baas van een mega-corporation bent?
Ik denk het niet, zeker niet wanneer je net een leeg flesje bier van je bureau hebt gegrist en er zich een onangename desem-adem verspreidt in de vergaderzaal waar je met je sollicitant zit.
Toen, na een hoop nodeloze vragen en gepraat over waar de firma zoal in uitblinkt, kwam de aap uit de mouw: "We maken onze selectie tussen de x-aantal kandidaten op basis van prijs en technische kennis".
Bàm: een kmo'er die het eens voor een keer gewoon toegaf: men gaat voor de kandidaat die het loon het laagst legt, niet zozeer voor de kwaliteiten en skills.
De "prijs" (alsof we allemaal in de Colruyt speculaasjes staan te kiezen), daar bedoelt deze ondernemer mee, dat hij de kandidaten tegen elkaar wil laten uitspelen voor een een zo laag mogelijke loonkost.
De KMO anno 2013 is gefixeerd op lage lonen, maar zit aan de andere kant wel te smeken om werkvolk en allerhande witte raven,... het is me nog steeds een raadsel waarom men niet in mensen wil investeren en pakweg op papier een laag loon in't begin en een hoger na enkele maanden wil voorstellen.
Na nog een paar minuten zijn stinkende adem te hebben doorstaan vertrok ik. Met de zekerheid dat ik te oud en te duur zal zijn ... 'we gaan u volgende week iets laten horen'. Ademde hij me nog na.
Jaja, da's tegenwoordig hetzelfde dan: "Salut en de kost!"
Ik denk het niet, zeker niet wanneer je net een leeg flesje bier van je bureau hebt gegrist en er zich een onangename desem-adem verspreidt in de vergaderzaal waar je met je sollicitant zit.
Toen, na een hoop nodeloze vragen en gepraat over waar de firma zoal in uitblinkt, kwam de aap uit de mouw: "We maken onze selectie tussen de x-aantal kandidaten op basis van prijs en technische kennis".
Bàm: een kmo'er die het eens voor een keer gewoon toegaf: men gaat voor de kandidaat die het loon het laagst legt, niet zozeer voor de kwaliteiten en skills.
De "prijs" (alsof we allemaal in de Colruyt speculaasjes staan te kiezen), daar bedoelt deze ondernemer mee, dat hij de kandidaten tegen elkaar wil laten uitspelen voor een een zo laag mogelijke loonkost.
De KMO anno 2013 is gefixeerd op lage lonen, maar zit aan de andere kant wel te smeken om werkvolk en allerhande witte raven,... het is me nog steeds een raadsel waarom men niet in mensen wil investeren en pakweg op papier een laag loon in't begin en een hoger na enkele maanden wil voorstellen.
Na nog een paar minuten zijn stinkende adem te hebben doorstaan vertrok ik. Met de zekerheid dat ik te oud en te duur zal zijn ... 'we gaan u volgende week iets laten horen'. Ademde hij me nog na.
Jaja, da's tegenwoordig hetzelfde dan: "Salut en de kost!"
maandag 18 maart 2013
Werkzoekenden, kijk uit in wat voor KMO je terecht komt!
Ik merk steeds vaker dat vacatures bij KMO's enkele maanden ingevuld blijven, om dan weer op te duiken in de VDAB databank.
Zelf ben ik al vaak genoeg in de val gelopen van wat ik zombie-KMO's noem - ze zijn dood, maar weten het zelf nog niet.
Daarom wil ik enkel tips geven voor de mensen die willen ingaan op een vacature van een KMO.
Allereerst al vermelden dat je bij je vakbond (en ook privé trouwens) kan laten nakijken of dat bedrijf wel gezond genoeg is.
Mijn eigen ervaringen bij KMO's is van die aard dat ik nu systematisch KMO's laat nakijken bij de vakbond (je betaalt daar tenslotte toch lidgeld voor niet?).
Op de vier kleine bedrijven waar ik tijdens mijn loopbaan al heb gewerkt, had ik in alle gevallen een slechte ervaring zoals dat dat politiek correct wordt genoemd. Het eerste bedrijf stopte er mee omdat de winst te laag was (een export firma in de bouten en moeren branche), het tweede stopte ermee omdat ze door durfkapitaal waren gespijsd (en opeens durfde dat kapitaal niet echt meer te investeren), derde en vierde bedrijf was nog erger: daar heeft de baas het met opzet failliet laten verklaren om telkens met de poen te gaan lopen en de werknemers achter te laten met achterstallig loon en een hoop telefoons van niet betaalde leveranciers.
KMO's zijn zeker niet altijd zo negatief dan bovenvermelde ellende, maar toch,... je kan maar beter opletten.
Zeker wanneer je zelf boven de dertig jaar bent en een beetje een 'vaste' stek zoekt.
Bij elke kleur van vakbond kan je, indien je een contract van een werkgever krijgt aangeboden, een check-up laten doen over de financiële gezondheid van dat bedrijf. Je kan zelf ook via de online staatsblad versie een en ander over de firma opzoeken (wie financiert het, wie richtte het op en wanneer....)
Als ik één goede raad kan meegeven: ga er van uit dat een KMO in slechte papieren zit, en tracht het addertje onder het gras te vinden (meestal is er wel een) bij de vacature waar je op af gaat. Vraag desnoods eerlijk aan de KMO'er van dienst wat 'the deal is', de jongere generatie ondernemers staat daar meestal nogal positief tegenover en zal je meestal eerlijk antwoorden wat er met je voorganger is gebeurd of hoe hun toekomstvisie er uit ziet. De oudere generatie KMO'ers zijn op dat punt al pakken minder betrouwbaar (naar mijn ervaring) en liegen er desnoods op los met het nodige dedain tegenover de kandidaat.
Vooral goed rondkijken is de boodschap. Ik was ooit bij een KMO op gesprek, waar de vloer al in maanden niet was schoongemaakt, de posters aan de muren hier en daar hoeken vertoonden en waar het bureau van de HR verantwoordelijke haastig werd verlaten door enkele mensen van een naburige firma die er gezellig zaten te roddelen (met de nodige koffiekoeken er bij). Even later trachtte men me wijs te maken dat men daar zeer hard werkte en tot het uiterste ging voor hun klanten.... naaah, als je er niet eens in slaagt je imago geloofwaardig te houden op een gesprek, wat moet het dan zijn wanneer je daar echt gaat werken?
Tips voor KMO vacatures:
1- Kijk de financiële gezondheid en achtergrond van de firma na voor zover mogelijk (zijn ze onderdeel van een groter geheel?).
2- vraag hen naar de toekomstvisie, referenties, eventueel naar toekomstplannen
3- leg hen uit dat je gezien de crisis, onzeker bent om in een kmo te werken, leg uit waarom je twijfelt (zeker wanneer je concrete andere aanbiedigen op tafel hebt liggen).
4- staar je nooit blind op de aangeboden extra voordelen, bij KMO's moet je dat meestal met een korrel zout nemen, zeker nooit afgaan op de aangeboden wagens (aangezien men daar meestal de mensen mee tracht te overhalen)
5- en mijn laatste tip: trek je ogen en oren ZEER goed open tijden de sollicitatie,... de receptie, de meubels, het materiaal, de andere werknemers (vaak verraad hun houding veel), de omgeving, elke klein detail kan er op wijzen dat deze firma het goed doet, of net niet...
Zelf ben ik al vaak genoeg in de val gelopen van wat ik zombie-KMO's noem - ze zijn dood, maar weten het zelf nog niet.
Daarom wil ik enkel tips geven voor de mensen die willen ingaan op een vacature van een KMO.
Allereerst al vermelden dat je bij je vakbond (en ook privé trouwens) kan laten nakijken of dat bedrijf wel gezond genoeg is.
Mijn eigen ervaringen bij KMO's is van die aard dat ik nu systematisch KMO's laat nakijken bij de vakbond (je betaalt daar tenslotte toch lidgeld voor niet?).
Op de vier kleine bedrijven waar ik tijdens mijn loopbaan al heb gewerkt, had ik in alle gevallen een slechte ervaring zoals dat dat politiek correct wordt genoemd. Het eerste bedrijf stopte er mee omdat de winst te laag was (een export firma in de bouten en moeren branche), het tweede stopte ermee omdat ze door durfkapitaal waren gespijsd (en opeens durfde dat kapitaal niet echt meer te investeren), derde en vierde bedrijf was nog erger: daar heeft de baas het met opzet failliet laten verklaren om telkens met de poen te gaan lopen en de werknemers achter te laten met achterstallig loon en een hoop telefoons van niet betaalde leveranciers.
KMO's zijn zeker niet altijd zo negatief dan bovenvermelde ellende, maar toch,... je kan maar beter opletten.
Zeker wanneer je zelf boven de dertig jaar bent en een beetje een 'vaste' stek zoekt.
Bij elke kleur van vakbond kan je, indien je een contract van een werkgever krijgt aangeboden, een check-up laten doen over de financiële gezondheid van dat bedrijf. Je kan zelf ook via de online staatsblad versie een en ander over de firma opzoeken (wie financiert het, wie richtte het op en wanneer....)
Als ik één goede raad kan meegeven: ga er van uit dat een KMO in slechte papieren zit, en tracht het addertje onder het gras te vinden (meestal is er wel een) bij de vacature waar je op af gaat. Vraag desnoods eerlijk aan de KMO'er van dienst wat 'the deal is', de jongere generatie ondernemers staat daar meestal nogal positief tegenover en zal je meestal eerlijk antwoorden wat er met je voorganger is gebeurd of hoe hun toekomstvisie er uit ziet. De oudere generatie KMO'ers zijn op dat punt al pakken minder betrouwbaar (naar mijn ervaring) en liegen er desnoods op los met het nodige dedain tegenover de kandidaat.
Vooral goed rondkijken is de boodschap. Ik was ooit bij een KMO op gesprek, waar de vloer al in maanden niet was schoongemaakt, de posters aan de muren hier en daar hoeken vertoonden en waar het bureau van de HR verantwoordelijke haastig werd verlaten door enkele mensen van een naburige firma die er gezellig zaten te roddelen (met de nodige koffiekoeken er bij). Even later trachtte men me wijs te maken dat men daar zeer hard werkte en tot het uiterste ging voor hun klanten.... naaah, als je er niet eens in slaagt je imago geloofwaardig te houden op een gesprek, wat moet het dan zijn wanneer je daar echt gaat werken?
Tips voor KMO vacatures:
1- Kijk de financiële gezondheid en achtergrond van de firma na voor zover mogelijk (zijn ze onderdeel van een groter geheel?).
2- vraag hen naar de toekomstvisie, referenties, eventueel naar toekomstplannen
3- leg hen uit dat je gezien de crisis, onzeker bent om in een kmo te werken, leg uit waarom je twijfelt (zeker wanneer je concrete andere aanbiedigen op tafel hebt liggen).
4- staar je nooit blind op de aangeboden extra voordelen, bij KMO's moet je dat meestal met een korrel zout nemen, zeker nooit afgaan op de aangeboden wagens (aangezien men daar meestal de mensen mee tracht te overhalen)
5- en mijn laatste tip: trek je ogen en oren ZEER goed open tijden de sollicitatie,... de receptie, de meubels, het materiaal, de andere werknemers (vaak verraad hun houding veel), de omgeving, elke klein detail kan er op wijzen dat deze firma het goed doet, of net niet...
zondag 10 maart 2013
ongeoorloofde vragen tijdens job interview
Normaal ben ik zeer blij wanneer ik word uitgenodigd voor een gesprek bij een bedrijf. Ik ben zelfs nog meer in mijn element wanneer blijkt dat ik rechtstreeks mag solliciteren bij het bedrijf waar ik wil werken en dus niet via recruiters moet gaan.
Ik kreeg zulke kans bij een firma in het Antwerpse. Vorige week ging ik er naartoe om met de zaakvoerder te praten.
---
Ik kwam mooi op tijd aan bij Organi in Wilrijk, parkeerde me op hun ruime parking en ging binnen in de grote hal. Er zaten twee dames aan de bijna onverlichte receptie, en verderop stond iemand schoon te
maken. De eerste indruk was dat de tapis-plain, de prefab-zetels en tussenmuren, samen met de oorkondes aan de muur nogal ouderwets aandeden. Iets wat je niet verwacht bij een IT-firma die zichzelf anno 2013
vooruitstrevend noemt. (Voor de insiders: Wanneer je hun naakte domeinnaam intypt krijg je een error-melding trouwens :-) je moet er nog www. voortypen of het lukt niet ... maar dit terzijde.)
Ik mocht me neerzetten in het "salon". Wat neer kwam op enkele vrij sjofel uitziende stoeltjes die aan elkaar waren vastgemaakt om een zitbank te vormen (laatste keer dat ik zulks zag was op een vdab-infodag). Er stond een salontafeltje bij met daarop enkele ringmappen.
Ik bladerde in afwachting van mijn afspraak met Dhr. Grauwet in een van deze mappen, en zag tot mijn verbazing enkele slecht gekopiëerde artikels over het bedrijf. Men had deze firma blijkbaar in 1977 opgericht, een tijdperk waarin het meubilair (en later ook de werk-ethos zo kwam ik te weten) blijkbaar nog was blijven steken.
De bron van deze artikels waren allemaal duidingsmagazines uit de Vlaamsche-KMO sfeer. Zo zijn er boekjes waar men systematisch bedrijfsleiders die lid zijn van het VBO, DVO, UNIZO en andere
organisaties, interviewt om hen vervolgens een volledig artikel hun eigen propagande te laten spuien.
Vroeger deed men dit nog onder het mom van economische journalistiek, maar deze dagen gaat men plat op de buik om om het even wie enkele honderden euro's geeft een platform te geven om hun bedrijfje in de
verf te laten zetten. Al dan niet met flaterende foto's erbij...
Ik dacht meteen aan de ex-baas van een inmiddels gezonken firma waar ik werkte. Hij deed ook vaak mee aan dit soort geintjes (niet meer dan bezigheidstherapie voor verveelde KMO'ers) waarbij men 150 euro
betaalde om daarna 2 pagina's te mogen vullen met de grootste leugens over de zogenaamde innovativiteit van het bedrijf. Innovativiteit die toen vooral terug te vinden was in het hoofd van de CEO, maar verder
volledig dode letter bleef binnen de firma.
Innovativiteit die je vooral in een boekje moet vertellen, maar nooit uitvoeren dus,... De "journalist" van dienst die het fabeltje in tekst omzet, heeft wijselijk ook weggelaten dat er een "are you ready for
the next millennium-poster" boven mijnheer zijn bureau hing anno 2012.
Maar ik dwaal af.
De map op het salontafeltje van Organi (wat een kutnaam trouwens) met halve waarheid-artikels was zo herkenbaar dat ik ze met een brede grijns op mijn gezicht zat te lezen.
Een man met een tot aan zijn oksels opgetrokken zwarte pantalon en een opgepoft wit hemd kwam op me af en hij schudde me haastig de hand, zonder mijn naam te vragen of wat dan ook. Hij stelde zich ook
niet voor, maar door de map die ik zonet had doorgenomen wist ik dat dit de lokale Napoleon moest zijn, Dhr. Grauwet.
Hij verdween weer even naar de receptie, waarna een van zijn assistentes me naar een bovenverdieping van het gebouw leidde.
Onderweg zag ik een zeer treurig uitziend iemand aan een computer zitten terwijl hij meelijwekkend naar me keek op de trappenhal. Ik kon zo zien dat wat hij dacht: "weer een sukkel die komt solliciteren".
Ik zette me neer in de vergaderzaal met een glas water dat me snel werd gegeven. Een tien minuten later kwam de bedrijfsleider binnen.
Hij keek me niet aan, en begon meteen te vertellen dat ik mijn CV via 'de beurs' had binngegooid.
Ik corrigeerde hem, ik had namelijk mijn CV op hun vacature gestuurd die via vacature.com online stond.
Daarna kreeg ik te horen dat hij snel wilde gaan, aangezien hij sollicitaties altijd snel wil afhandelen. Geen probleem... doe maar. Het ging er hem duidelijk om, om mensen gezien te hebben, los van hun
CV of capaciteiten.
Daarna begon een ongeloofelijke opeenvolging van vragen die eigenlijk
niets met de job te maken hadden:
"Vertel eens iets over uw persoonlijke situatie..."
"Werk-gerelateerd, wat bedoelt u precies?" probeerde ik.
"Waar u woont enzo...."
Ik legde hem uit waar ik woonde. Waarna hij doorvroeg:
"Wat is uw leeftijd"
"Wie zijn uw ouders... uw moeder? Uw vader?"
...
"Wat doet uw vriendin?"
"Met wat voor wagen rijdt u?"
Ik zei hem dat ik met een kleine wagen rijdt.
"Ah, dan zal je wel interesse hebben in onze bedrijfswagen nee?" zei
hij op kleinerende toon.
"Niet echt... nee eigenlijk niet" Antwoordde ik de arrogant overkomende man in zijn poofy-hemd... intussen kon ik hem al niet meer luchten.
Hij bleef maar doorgaan, de meest irrelevante vragen stellen. De antwoorden interesseerden hem ook geen hol, want zodra ik iets begon te vertellen onderbrak hij me (ook al had hij niet eens één zin gehoord) en deed hij een handgebaar om voort te doen. Hij keek niet echt op van zijn papieren, het interesseerde hem totaal niet.
Toen kreeg hij een telefoon, en ging hij eigenlijk 'afronden'. Hij stelde nog een vraag over zijn eigen bedrijf, waarna hij rechtstond en al de gang op liep terwijl ik mijn jas nog aan het aantrekken was. Hij kwam verveeld terug kijken in de vergaderruimte, waarna hij verdween en me zelf de uitgang liet terugvinden.
Eens beneden gekomen zag ik de volgende kandidaat al klaarzitten in
het jaren '70 decor. En ik glimlachte.
Zelfs voor een toploon zou ik voor dit soort schertsfiguur niet willen werken, met zijn oubollige firma in een nichemarkt die zogenaamd elk jaar 10% meer omzet draait. Nuja, omzet draaien is geen winst draaien
uiteraard, en dat weet die "CEO" met zijn bvba'tje maar al te goed.
--
PS: Normaal hou ik deze blog vrij algemeen, want namen noemen is niet professioneel. Maar daar maak ik bij dit bedrijf graag een uitzondering op aangezien men zelf daar de regels van het solliciteren totaal negeert.
De bedrijfsnaam verander ik dan meestal in iets ludieks, grappigs, zoals 'kommer en kwel. inc.' of 'wedontcare NV'. Maar bij dit bedrijf kan ik met recht en reden zeggen dat ik de naam er graag bij vermeld,
misschien hebben andere werklozen er nog iets aan wanner ze bij deze naar mijn menig boertige "CEO" willen komen werken.
woensdag 6 maart 2013
HR diensten en domme trefwoorden
Waar ik de laatste tijd meer en meer mee in aanraking kom zijn HR-diensten die zo vreselijk ver van de realiteit van een functie staan, dat ze de woordjes-vergelijken methode beginnen toepassen.
Men gaat dan in de CV's van kandidaten na, of dezelfde bewoording en skills voorkomen dan in de vacature, om op die manier mensen al dan niet uit te nodigen. Wanneer ik met mensen die deze techniek toepassen (off the record) praat, blijkt dat men dit doet omdat men te veel kandidaten heeft, en meestal nul komma nul kennis van de jobinhoud.
Een mooi voorbeeld van de resulterende afpoeierbrieven kan je hieronder vinden:
Het werk zoeken via het opsturen van CV is dus een soort van raadspelletje geworden voor de werkloze, waar het er vooral op aan komt om zoveel mogelijk 'hits' op trefwoorden te krijgen.
Zoekt men iemand die met "Word" kan werken? En heb jij toevallig "Office pakket" geschreven? Pech, geen hit...
Bovendien was de HR-**** van dienst zelfs te lui om de titel van de vacature (die naar drie helpdeskmedewerker vroeg) te verandern in haar afpoeiermailtje.
Men gaat dan in de CV's van kandidaten na, of dezelfde bewoording en skills voorkomen dan in de vacature, om op die manier mensen al dan niet uit te nodigen. Wanneer ik met mensen die deze techniek toepassen (off the record) praat, blijkt dat men dit doet omdat men te veel kandidaten heeft, en meestal nul komma nul kennis van de jobinhoud.
Een mooi voorbeeld van de resulterende afpoeierbrieven kan je hieronder vinden:
Het werk zoeken via het opsturen van CV is dus een soort van raadspelletje geworden voor de werkloze, waar het er vooral op aan komt om zoveel mogelijk 'hits' op trefwoorden te krijgen.
Zoekt men iemand die met "Word" kan werken? En heb jij toevallig "Office pakket" geschreven? Pech, geen hit...
Bovendien was de HR-**** van dienst zelfs te lui om de titel van de vacature (die naar drie helpdeskmedewerker vroeg) te verandern in haar afpoeiermailtje.
Dag --------------
Je solliciteerde voor de functie van 3 ICT Helpdesk medewerkers (m/v) – 100 %.
Op basis van je schriftelijk dossier besliste de selectiecommissie om je kandidatuur in de 1ste selectieronde (selectie op dossier) niet langer in overweging te nemen: de commissie toetste hierbij per kandidaat de criteria af die in de vacature vermeld stonden. Andere kandidaten voldeden echter meer aan het profiel voor deze functie.
Wij danken je voor je interesse en wensen je veel succes bij de verdere uitbouw van je loopbaan.
Met vriendelijke groeten
----- -------
HR - directeur blablabla
HR - directeur blablabla
Ik hoop van harte dat de organisatie in kwestie op deze manier opgezadelt geraakt met drie komplete papegaai-achtige onbenullen,... waarschijnlijk staat dezelfde vacature er tussen nu en 6 maanden opnieuw. Misschien dat men dan WEL de motivatiebrief wil lezen van gemotiveerde kandidaten ipv. "zoek de fout" te spelen op de CV's.
En we zoeken voort....
dinsdag 19 februari 2013
Jos de epifyt
Deze blog zou geen dagboek zijn, moest ik niet af en toe gewoon beschrijven wat er zoal gebeurd in recruiter-land.
In mijn vorige blogpost had ik het over hoe recruteerders hun eigen arbeidsmarkt kapotmaken.
Vandaag ga ik even dieper in op een geval waar ik vandaag mee geconfronteerd werd (ik antidateer soms dingen, ik verander de echte namen, om het allemaal niet te persoonlijk te maken voor sommige bedrijven).
Jos Devijftiger werkt voor HOPEteam, een bedrijf dat naar eigen zeggen voor kwaliteit gaat in haar dienstverlening (hoewel men er zich in hoofdzaak schijnt bezig te houden met druk doen, meetings organiseren en mensen bellen op onmogelijke uren).
Ik had zijn naam doorgekregen via een andere firma en ben met Jos ook een 40-tal minuten mee gaan praten.
Hierbij kreeg hij ook mijn CV in allerlei formaten - eentje met lange uitleg, een met maar 1 pagina uitleg, een Nederlandstalige en een Engelse) ...
Maar dat was klaarblijkelijk niet genoeg.
Jos belde me opnieuw op na een paar dagen, met de vraag of ik een CV kon invullen... Want zijn klant had blijkbaar nood aan een ingevulde template met hoofding van HOPEteam.
Da's nog een veelgebruikte truuk van recruteerders: gewoon een fancy logo en hoofding maken en verder lekker alles copiëren.
De meerwaarde van hun diensten is meestal te zoeken in de kleurencombinaties van hun hoofdingen, maar verder rijkt het denkvermogen niet.
Ik zei dat ik hem al mijn info al had gegeven op papier en in het gesprek.
De man begon agressief te worden aan de telefoon en eiste dat ik zo snel mogelijk de 'template' zou aanvullen, vooral de "in rood aangeduide zinnetjes even aanvullen".
Het ding was een .doc bestand waar ergens in de jaren 2004 ofzo iemand nog eens veel werk had mee gehad om allerlei velden en protected area's aan te maken, maar waar Jos niet echt mee kon werken.
Meer nog, de man had mijn uitgeprinte CV naast hem gelegd en dan maar bij gebrek aan enige know-how mijn skills en info over zitten typen (om toch maar zijn klant tevreden te houden waarschijnlijk).
De info die hij in deze file plaatste bevatte typo's, spellingsfouten en volkomen onjuistheden aangaande mijn skills en werkgeschiedenis.
Ik belde Jos opnieuw op om te melden dat ik veel meer werk zou hebben dan 'een paar dingen invullen'. Ik moest, zo vertelde ik hem, heel het ding herdoen aangezien er zo veel fouten in waren geslopen.
Jos had blijkbaar door dat ik zijn spelletje doorzien had... hij had waarschijnlijk verwacht dat ik EN zijn werk ging doen EN ging solliciteren EN 15 tot 30% comissie ging opleveren op mijn loon, ... terwijl Jos zelf lekker achter zijn bureautje God weet wat aan't doen was.
Niet met mij. Ik wil werken, ik wil zwijgen over iemand anders' tekortkomingen, maar ik wil niet alle werk doen om dan uiteindelijk een modderfiguur te slaan bij een klant en iemand anders met het geld te laten lopen.
Ik stuurde even laten een document door waar ik de exact zelfde zaken dan op mijn eigen CV heb ingevuld.
Even later ging Jos er van uit dat alles in kannen en kruiken was, en zette hij me in voor een afspraak met de eindklant.
Inmiddels was ik alle vertrouwen in deze bende kwijt, en wilde ik eigenlijk ook niet meer gaan solliciteren in naam van deze firma.
Meer nog, de man in kwestie stak me zo erg tegen dat ik gewoon een mail stuurde.
Om ons allemaal tijd en moeite te besparen is het beter dat ik gewoon niet naar die sollicitatie ga. De job is trouwens ergens anders dan eerst voorgesteld, plus dat er een boel dingen zijn foutgelopen.
Ik laat met andere woorden 3 dagen van tevoren weten dat ik niet zal kunnen/willen komen.
De man ik kwestie mailde me vandaag om te zeggen dat hij mijn gedrag niet netjes vond.
Blijkbaar moet je eerder naar een sollicitatie gaan waar je van weet dat het fout gaat lopen, op een plek waar je niet wilt werken en in naam van mensen die je niet kan luchten.
Dit soort mensen bood me ook aan om andere ICT'ers naar hen te sturen (en zeker niet naar het bedrijf dat me heeft aangeleverd, want dan moesten ze winst afgeven). Dit soort mensen zijn op het niveau van een kermis-loterij, altijd prijs, altijd gewonnen, ... tot je daadwerkelijk een lot koopt en met lege handen achterblijft.
Hierop ontstond er een boel gedoe en heen-en-weer gebel waardoor ik gewoonweg gedegouteerd ben geworden.
Ik heb àltijd en overal me aan afspraken gehouden, maar met mensen die zo ver gaan dat ze zelfs geen CV deftig kunnen overbrengen naar hun klant, kan ik niet verder werken. Ik weet dat er recruiters zijn die perfect goed werk leveren, maar de krawaten die ik hier in de ICT al ben tegengekomen slaan echt alle records inzake incompetentie, inhaligheid en koehandel.
Conclusie:
Aan alle IT en ICT mensen die momenteel naar een andere job zoeken ... laat je niet inpakken door eender welke mooie beloften zoals "We gaan u met uw profiel direct aan een goede job kunnen helpen hoor" of "Ik denk dat ik een goede vacature voor u heb".
Want in feite speelt men een spelletje: men stuurt zoveel mogelijk mensen van hun database vol CV's naar een reeks vacatures, ... en ook al is er maar ééntje die raak is... dan hebben ze weer een paar maanden loon.
Zulke organismen noemt men in de plantenwereld epifyten .. een soort plant die zich op de stam van een boom vastzet en er zo sterk mee vergroeit geraakt dat het de onderliggende boom verstikt en laat sterven.
Recruiters zijn de epifyten van deze arbeidsmarkt en ik roep iedereen op om RECHTSREEKS bij bedrijven trachten binnen te geraken, en radikaal alle interims, recruiters en andere trawanten links te laten liggen (dat ze zelf met hun ik-mail-word-documentjes-rond-skills eens voor een echte job gaan solliciteren :)
In mijn vorige blogpost had ik het over hoe recruteerders hun eigen arbeidsmarkt kapotmaken.
Vandaag ga ik even dieper in op een geval waar ik vandaag mee geconfronteerd werd (ik antidateer soms dingen, ik verander de echte namen, om het allemaal niet te persoonlijk te maken voor sommige bedrijven).
Jos Devijftiger werkt voor HOPEteam, een bedrijf dat naar eigen zeggen voor kwaliteit gaat in haar dienstverlening (hoewel men er zich in hoofdzaak schijnt bezig te houden met druk doen, meetings organiseren en mensen bellen op onmogelijke uren).
Ik had zijn naam doorgekregen via een andere firma en ben met Jos ook een 40-tal minuten mee gaan praten.
Hierbij kreeg hij ook mijn CV in allerlei formaten - eentje met lange uitleg, een met maar 1 pagina uitleg, een Nederlandstalige en een Engelse) ...
Maar dat was klaarblijkelijk niet genoeg.
Jos belde me opnieuw op na een paar dagen, met de vraag of ik een CV kon invullen... Want zijn klant had blijkbaar nood aan een ingevulde template met hoofding van HOPEteam.
Da's nog een veelgebruikte truuk van recruteerders: gewoon een fancy logo en hoofding maken en verder lekker alles copiëren.
De meerwaarde van hun diensten is meestal te zoeken in de kleurencombinaties van hun hoofdingen, maar verder rijkt het denkvermogen niet.
Ik zei dat ik hem al mijn info al had gegeven op papier en in het gesprek.
De man begon agressief te worden aan de telefoon en eiste dat ik zo snel mogelijk de 'template' zou aanvullen, vooral de "in rood aangeduide zinnetjes even aanvullen".
Het ding was een .doc bestand waar ergens in de jaren 2004 ofzo iemand nog eens veel werk had mee gehad om allerlei velden en protected area's aan te maken, maar waar Jos niet echt mee kon werken.
Meer nog, de man had mijn uitgeprinte CV naast hem gelegd en dan maar bij gebrek aan enige know-how mijn skills en info over zitten typen (om toch maar zijn klant tevreden te houden waarschijnlijk).
De info die hij in deze file plaatste bevatte typo's, spellingsfouten en volkomen onjuistheden aangaande mijn skills en werkgeschiedenis.
Ik belde Jos opnieuw op om te melden dat ik veel meer werk zou hebben dan 'een paar dingen invullen'. Ik moest, zo vertelde ik hem, heel het ding herdoen aangezien er zo veel fouten in waren geslopen.
Jos had blijkbaar door dat ik zijn spelletje doorzien had... hij had waarschijnlijk verwacht dat ik EN zijn werk ging doen EN ging solliciteren EN 15 tot 30% comissie ging opleveren op mijn loon, ... terwijl Jos zelf lekker achter zijn bureautje God weet wat aan't doen was.
Niet met mij. Ik wil werken, ik wil zwijgen over iemand anders' tekortkomingen, maar ik wil niet alle werk doen om dan uiteindelijk een modderfiguur te slaan bij een klant en iemand anders met het geld te laten lopen.
Ik stuurde even laten een document door waar ik de exact zelfde zaken dan op mijn eigen CV heb ingevuld.
Even later ging Jos er van uit dat alles in kannen en kruiken was, en zette hij me in voor een afspraak met de eindklant.
Inmiddels was ik alle vertrouwen in deze bende kwijt, en wilde ik eigenlijk ook niet meer gaan solliciteren in naam van deze firma.
Meer nog, de man in kwestie stak me zo erg tegen dat ik gewoon een mail stuurde.
Om ons allemaal tijd en moeite te besparen is het beter dat ik gewoon niet naar die sollicitatie ga. De job is trouwens ergens anders dan eerst voorgesteld, plus dat er een boel dingen zijn foutgelopen.
Ik laat met andere woorden 3 dagen van tevoren weten dat ik niet zal kunnen/willen komen.
De man ik kwestie mailde me vandaag om te zeggen dat hij mijn gedrag niet netjes vond.
Blijkbaar moet je eerder naar een sollicitatie gaan waar je van weet dat het fout gaat lopen, op een plek waar je niet wilt werken en in naam van mensen die je niet kan luchten.
Dit soort mensen bood me ook aan om andere ICT'ers naar hen te sturen (en zeker niet naar het bedrijf dat me heeft aangeleverd, want dan moesten ze winst afgeven). Dit soort mensen zijn op het niveau van een kermis-loterij, altijd prijs, altijd gewonnen, ... tot je daadwerkelijk een lot koopt en met lege handen achterblijft.
Hierop ontstond er een boel gedoe en heen-en-weer gebel waardoor ik gewoonweg gedegouteerd ben geworden.
Ik heb àltijd en overal me aan afspraken gehouden, maar met mensen die zo ver gaan dat ze zelfs geen CV deftig kunnen overbrengen naar hun klant, kan ik niet verder werken. Ik weet dat er recruiters zijn die perfect goed werk leveren, maar de krawaten die ik hier in de ICT al ben tegengekomen slaan echt alle records inzake incompetentie, inhaligheid en koehandel.
Conclusie:
Aan alle IT en ICT mensen die momenteel naar een andere job zoeken ... laat je niet inpakken door eender welke mooie beloften zoals "We gaan u met uw profiel direct aan een goede job kunnen helpen hoor" of "Ik denk dat ik een goede vacature voor u heb".
Want in feite speelt men een spelletje: men stuurt zoveel mogelijk mensen van hun database vol CV's naar een reeks vacatures, ... en ook al is er maar ééntje die raak is... dan hebben ze weer een paar maanden loon.
Zulke organismen noemt men in de plantenwereld epifyten .. een soort plant die zich op de stam van een boom vastzet en er zo sterk mee vergroeit geraakt dat het de onderliggende boom verstikt en laat sterven.
Recruiters zijn de epifyten van deze arbeidsmarkt en ik roep iedereen op om RECHTSREEKS bij bedrijven trachten binnen te geraken, en radikaal alle interims, recruiters en andere trawanten links te laten liggen (dat ze zelf met hun ik-mail-word-documentjes-rond-skills eens voor een echte job gaan solliciteren :)
maandag 18 februari 2013
Hoe recruteer je de arbeidsmarkt kapot
Ik kan het niet onder stoelen of banken steken, ik heb een hekel aan recruiters, outsourcers, consultancy bureau's, de meeste selectie-bureau's en de freelance outplacemenet mensen. Om maar te zwijgen over interimkantoren...
De hoofdzaak waarom deze mensen werk hebben is om andere mensen aan juist werk te helpen. Op zich zou dit een mooie functie binnen de vrije markt kunnen zijn. Maar intussen is deze sector een ware industrie geworden, waar het merdendeel van de recruiters enkel schijnen bezig te zijn met het op een bureau zitten en CV's aan andere mensen doormailen. Zelfs in deze laatste simpele taak, lukken vele recruiters niet meer, want ook al zijn dat simpele administratieve handelingen die eender welke langdurig werkloze met een gemiddeld IQ zou kunnen verrichten, dan nog slagen veel recruiters er in om informatie van hun kandidaten te laten verloren gaan, verkeerd te brengen naar hun klanten toe, of simpelweg niet na te gaan of de kandidaat wel bij de functie past (de core-business !!).
De voorbije week had ik weer enkele van deze "zero-recruiters" zoals ik ze noem, aan mijn been.
Eentje was er zelfs in geslaagd om met mijn Nederlandstalige CV, Engelstalige CV in handen, en na een gesprek van een uur met mijzelf, toch nog verkeerde informatie te gebruiken. Meer nog, de man in kwestie (een vijftiger die aan zijn bureau leek te kleven) had blijkbaar er niet beter op gevonden dan een oude .doc template te "lenen" van een andere recruiter en dan daar mijn gegeven een voor een in over te typen vanop een uitgeprinte versie van mijn CV.
Niet alleen kende deze man geen copy-paste, maar kon hij ook geen pdf, docx of doc fatsoenlijk gebruiken (toch de meest gebruikte bestanden in zijn branche dacht ik zo).
Overtypen lukte ook niet echt, want mijn uiteindelijke CV (met de hoofding van zijn eigen crappy firmaatje) zat vol onjuistheden, typo's en andere troep.
De reden dat zulke mensen (in dit geval een vijftiger die een verdoken vorm van werkloosheid bezigt) als recruiter aan de slag zijn is simpel: wanneer ze mij als werkzoekende kunnen dumpen bij een of ander bedrijf, strijken ze 6 maanden een comissie op, meestal 15% of 30% van mijn loon.
Komt daar bij dat zulke firma's meestal aan hun klanten (in dit geval een Telecom-operator) een fors bedrag vragen en een soort van exclusiviteit afdwingen.
Wanneer ik dus als werkloze mijn CV zèlf naar dezelfde Telecom-operator stuur (wat ik ook enkele maanden terug heb gedaan) dan krijg ik geen enkele reactie. 'Blijkbaar ben ik niet geschikt voor deze vacature', dacht ik dan bij mezelf.
Wanner de recruiter echter, identiek dezelfde CV doorstuurt, dan krijg ik opeens mèteen reactie.
Raar toch?
Weleen, ik ben dezelfde gebleven, het bedrijf, de vacature en mijn CV ook,... degene die de CV aanbrengt is echter wel verandert. Namelijk van een werkzoeken de verandert in een recruiter met een exclusief contact.
Meer nog, zelfs al hebben zulke recruiters geen exclusiviteit, dan nog is het voor de HR-mensen op die Telecom-operator 'leuker' om via deze firma te gaan voor hun kandidaten.
Het kost hun wel iets meer geld (mijn loon zou voor mezelf lager zijn dan wat die uitgerangeerde vijftiger er voor vraagt om zijn percentje leefgeld mee te pikken) maar de verantwoordelijkheid verschuift.
Het draait dus om goede oude paraplu-mentatliteit. Wanneer ik als kandidaat via een recruiteerder binnenstap op een firma en niet blijk te voldoen voor de vacature, dan kan men altijd de schuld afschuiven (afkopen) naar de recruiter toe. Desnoods wisselt men van selectie-bureau of recruiter, maar de HR-mensen zelf hebben dan enkel maar uit te kijken dat hun administratie van de dagelijkse rondslomp goed loopt (vakantie-aanvragen, loonberekeningen, maaltijdcheques...)
De rest van de risico's en echte verantwoordelijkheid wordt doorgespeeld aan recruiters die in ruil een mooi graantje mogen meepikken van het loon dat de ècht werkende mensen verdienen.
Het is vaak zelfs zo dat in de IT/ICT sector specifiek (maar ik hoor hetzelfde verhaal in meerdere andere branches) er meerder lagen recruiteerderij op elkaar liggen.
Zo schreef ik me in bij 'Talentboys' die mijn CV doorgaven aan 'ICTboyz' die op hun beurt mijn kandidatuur overmaakten aan een gespecialiseerd bedrijf 'HOPEteam' (jaja, ik heb de namen een beetje veranderd :)
HOPEteam heeft me dan naar telenet gestuurd, waarbij ik vooral moest doen alsof ik voor HOPEteam werkte, en de namen van de talentboys niet mocht laten vallen.
Telenet (maar andere bedrijven evenzeer) richten hiermee een ravage aan op de arbeidsmarkt. Niet alleen wordt loonkost nòg hoger op deze manier (want al die boyz en teams mensen moet allemaal blijkbaar 15% krijgen om een PDF file door te mailen naar elkaar en 2 min. met me te praten aan de telefoon).
Men had bij Telenet (en al die andere bedrijven die op recruiters teren) beter hun eigen wervings-databank eens geraadpleegd. En daar zouden ze mijn eigen kandidatuur ook hebben teruggevonden, identieke CV met nog een mooie motivatiebrief er bij.
Maar men geeft bij de grote firma's blijkbaar liever geld (en de afgeschoven verantwoordelijkheid) door aan een paar vijftigers die pdf's naar elkaar mailen en waarschijnlijk telkens ze een kandidaat zien binnenlopen in hun 80's-stijl kantoor een geldbeugel over het hoofd van de persoon in kwestie fantaseren.
Komende donderdag gaan de vakbonden staken, en ik heb veel zin om mee te betogen in Brussel, gewoon omdat deze arbeidsmarkt vol zit met inactieve recruiters die de markt kapot-recruteren terwijl een pak mensen die gewoon willen werken niet aan de bak komen.
Wat we nu meemaken is dus Verantwoordelijkheidsgevoel van grote bedrijven -Versus- De echte arbeidsmarkt. En voorlopig wint er niemand.
De hoofdzaak waarom deze mensen werk hebben is om andere mensen aan juist werk te helpen. Op zich zou dit een mooie functie binnen de vrije markt kunnen zijn. Maar intussen is deze sector een ware industrie geworden, waar het merdendeel van de recruiters enkel schijnen bezig te zijn met het op een bureau zitten en CV's aan andere mensen doormailen. Zelfs in deze laatste simpele taak, lukken vele recruiters niet meer, want ook al zijn dat simpele administratieve handelingen die eender welke langdurig werkloze met een gemiddeld IQ zou kunnen verrichten, dan nog slagen veel recruiters er in om informatie van hun kandidaten te laten verloren gaan, verkeerd te brengen naar hun klanten toe, of simpelweg niet na te gaan of de kandidaat wel bij de functie past (de core-business !!).
De voorbije week had ik weer enkele van deze "zero-recruiters" zoals ik ze noem, aan mijn been.
Eentje was er zelfs in geslaagd om met mijn Nederlandstalige CV, Engelstalige CV in handen, en na een gesprek van een uur met mijzelf, toch nog verkeerde informatie te gebruiken. Meer nog, de man in kwestie (een vijftiger die aan zijn bureau leek te kleven) had blijkbaar er niet beter op gevonden dan een oude .doc template te "lenen" van een andere recruiter en dan daar mijn gegeven een voor een in over te typen vanop een uitgeprinte versie van mijn CV.
Niet alleen kende deze man geen copy-paste, maar kon hij ook geen pdf, docx of doc fatsoenlijk gebruiken (toch de meest gebruikte bestanden in zijn branche dacht ik zo).
Overtypen lukte ook niet echt, want mijn uiteindelijke CV (met de hoofding van zijn eigen crappy firmaatje) zat vol onjuistheden, typo's en andere troep.
De reden dat zulke mensen (in dit geval een vijftiger die een verdoken vorm van werkloosheid bezigt) als recruiter aan de slag zijn is simpel: wanneer ze mij als werkzoekende kunnen dumpen bij een of ander bedrijf, strijken ze 6 maanden een comissie op, meestal 15% of 30% van mijn loon.
Komt daar bij dat zulke firma's meestal aan hun klanten (in dit geval een Telecom-operator) een fors bedrag vragen en een soort van exclusiviteit afdwingen.
Wanneer ik dus als werkloze mijn CV zèlf naar dezelfde Telecom-operator stuur (wat ik ook enkele maanden terug heb gedaan) dan krijg ik geen enkele reactie. 'Blijkbaar ben ik niet geschikt voor deze vacature', dacht ik dan bij mezelf.
Wanner de recruiter echter, identiek dezelfde CV doorstuurt, dan krijg ik opeens mèteen reactie.
Raar toch?
Weleen, ik ben dezelfde gebleven, het bedrijf, de vacature en mijn CV ook,... degene die de CV aanbrengt is echter wel verandert. Namelijk van een werkzoeken de verandert in een recruiter met een exclusief contact.
Meer nog, zelfs al hebben zulke recruiters geen exclusiviteit, dan nog is het voor de HR-mensen op die Telecom-operator 'leuker' om via deze firma te gaan voor hun kandidaten.
Het kost hun wel iets meer geld (mijn loon zou voor mezelf lager zijn dan wat die uitgerangeerde vijftiger er voor vraagt om zijn percentje leefgeld mee te pikken) maar de verantwoordelijkheid verschuift.
Het draait dus om goede oude paraplu-mentatliteit. Wanneer ik als kandidaat via een recruiteerder binnenstap op een firma en niet blijk te voldoen voor de vacature, dan kan men altijd de schuld afschuiven (afkopen) naar de recruiter toe. Desnoods wisselt men van selectie-bureau of recruiter, maar de HR-mensen zelf hebben dan enkel maar uit te kijken dat hun administratie van de dagelijkse rondslomp goed loopt (vakantie-aanvragen, loonberekeningen, maaltijdcheques...)
De rest van de risico's en echte verantwoordelijkheid wordt doorgespeeld aan recruiters die in ruil een mooi graantje mogen meepikken van het loon dat de ècht werkende mensen verdienen.
Het is vaak zelfs zo dat in de IT/ICT sector specifiek (maar ik hoor hetzelfde verhaal in meerdere andere branches) er meerder lagen recruiteerderij op elkaar liggen.
Zo schreef ik me in bij 'Talentboys' die mijn CV doorgaven aan 'ICTboyz' die op hun beurt mijn kandidatuur overmaakten aan een gespecialiseerd bedrijf 'HOPEteam' (jaja, ik heb de namen een beetje veranderd :)
HOPEteam heeft me dan naar telenet gestuurd, waarbij ik vooral moest doen alsof ik voor HOPEteam werkte, en de namen van de talentboys niet mocht laten vallen.
Telenet (maar andere bedrijven evenzeer) richten hiermee een ravage aan op de arbeidsmarkt. Niet alleen wordt loonkost nòg hoger op deze manier (want al die boyz en teams mensen moet allemaal blijkbaar 15% krijgen om een PDF file door te mailen naar elkaar en 2 min. met me te praten aan de telefoon).
Men had bij Telenet (en al die andere bedrijven die op recruiters teren) beter hun eigen wervings-databank eens geraadpleegd. En daar zouden ze mijn eigen kandidatuur ook hebben teruggevonden, identieke CV met nog een mooie motivatiebrief er bij.
Maar men geeft bij de grote firma's blijkbaar liever geld (en de afgeschoven verantwoordelijkheid) door aan een paar vijftigers die pdf's naar elkaar mailen en waarschijnlijk telkens ze een kandidaat zien binnenlopen in hun 80's-stijl kantoor een geldbeugel over het hoofd van de persoon in kwestie fantaseren.
Komende donderdag gaan de vakbonden staken, en ik heb veel zin om mee te betogen in Brussel, gewoon omdat deze arbeidsmarkt vol zit met inactieve recruiters die de markt kapot-recruteren terwijl een pak mensen die gewoon willen werken niet aan de bak komen.
Wat we nu meemaken is dus Verantwoordelijkheidsgevoel van grote bedrijven -Versus- De echte arbeidsmarkt. En voorlopig wint er niemand.
donderdag 7 februari 2013
Werkloosheidsuitkering daalt - overzicht ABVV folder
Voor de mensen die de ABVV folder willen inkijken omtrend de dalende uitkeringen:
De volledige (grote versie) van de bestanden kan je hier downloaden:
http://i.imgur.com/bQuA14v.jpg
http://i.imgur.com/giM4Znj.jpg
De volledige (grote versie) van de bestanden kan je hier downloaden:
http://i.imgur.com/bQuA14v.jpg
http://i.imgur.com/giM4Znj.jpg
 |
woensdag 6 februari 2013
wachten op je geld - FSO pingpong
Laat me toe u te schetsen hoe men anno 2013 een dossier van een faillissement afhandelt naar de werkloze/ex-werknemer toe.
Wanneer een onderneming faalt en een put met schulden achter laat (of leeggezogen werd door de bestuurders van de NV) laat men ook meestal enkele werknemers achter die nog loon enz. te goed hebben.
Ik heb al vaker de details hieromtrend in de verf gezet op deze blog, maar laat me u even vertellen wie er met wie "praat" en hoe traag het allemaal gaat.
(dit is een onoficieel overzicht,... waarschijnlijk moet het officiëel allemaal anders lopen, maar dit is hoe het bij mij liep)
--Welkom in de jaren '70 ---
Ex-werknemer gaat naar vakbond en gooit daar alle papieren binnen.
Vakbond vertelt ex-werknemer dat hij een C4 nodig heeft (deze heeft hij niet).
De C4 moet afgeleverd worden door de curator van het failliette bedrijf.
De vakbond laat een berg papieren ondertekenen door de ex-werknemer, waarna men de nodige documenten opvraagt.
Zonder C4 krijgt u geen stempelgeld, dus u hebt effectief geen inkomen meer, waarne de vakbond voor u een voorschot wil voorschieten. Dit laatste kan alleen na een positief advies van de RVA.
Vakbond stuurt per klassieke post alles door naar de RVA.
Tussentijds wordt er een berekening gemaakt vd schuldvordering , en weer met de post opgestuurd, ondertekend door de werkloze en teruggestuurd.
Waarna de vakbond deze overmaakt aan de rechtbank (in het geval dat er nog gelden in de onderneming zouden zitten -fat chance-)
RVA laat enkele weken later iets weten, hopelijk hebt u tegen dan ook uw documenten van de curator toegestuurd gekregen.
Intussen krijgt de ex-werknemer een voorschot via de vakbond (als ook de C4 aan dossier is toegevoegd)
Dan is het wachten tot het faillissement is afgehandeld door de curator (dit kan maanden duren, reken op een 5 tot 7 maanden).
Wanneer de curator het document F3 heeft afgegeven bij de rechtbank kan het faillissement worden afgesloten.
Hierna krijgt de RVA (FSO) het bericht en gaan ze (om de twee weken) vergaderen over al dan niet uitbetalingen doen.
We zijn inmiddels 10 maanden verder na de officiële sluiting van het bedrijf.
Wanneer het FSO een positieve beslissing neemt, kan men een aanvraag tot tegemoedkoming doen.
Dit gaat via het document F1.
Dit document krijgt u (voor ingevuld wanneer u geluk hebt) enkele weken later in de bus - jawel met de klassieke brievenpost...
Dit ondertekent u en vult u in met uw gegevens (adres, rek.nr....) en stuurt u met de brievenpost weer terug naar de vakbond.
De vakbond stuurt de F1 ter ondertekening naar de curator.
De curator stuurt dit met de post naar een sociaal secretariaat.
Deze zetten er ook een handtekening onder ("als zaakvoerder") en sturen dit terug naar de vakbond... jawel, via de post.
Gesteld dat de post het briefje niet verloren legt, krijgt de vakbond dit aan en gaan ze er hun dossier mee vervolledigen, waarna het hele ding naar het FSO wordt gezonden.
Deze hebben een achterstand van ongeveer een maand inzake verwerking van dossiers.
Na deze tijd wordt het dossier F1 ingegeven en krijgt u bericht van het FSO inzake eventuele uitbetalingen.
- Heel dit traject kost ongeveer een jaar tijd... en kost ook een 12-tal over-en-weer sturen van papieren via de post...