Deze blog zou geen dagboek zijn, moest ik niet af en toe gewoon beschrijven wat er zoal gebeurd in recruiter-land.
In mijn vorige blogpost had ik het over hoe recruteerders hun eigen arbeidsmarkt kapotmaken.
Vandaag ga ik even dieper in op een geval waar ik vandaag mee geconfronteerd werd (ik antidateer soms dingen, ik verander de echte namen, om het allemaal niet te persoonlijk te maken voor sommige bedrijven).
Jos Devijftiger werkt voor HOPEteam, een bedrijf dat naar eigen zeggen voor kwaliteit gaat in haar dienstverlening (hoewel men er zich in hoofdzaak schijnt bezig te houden met druk doen, meetings organiseren en mensen bellen op onmogelijke uren).
Ik had zijn naam doorgekregen via een andere firma en ben met Jos ook een 40-tal minuten mee gaan praten.
Hierbij kreeg hij ook mijn CV in allerlei formaten - eentje met lange uitleg, een met maar 1 pagina uitleg, een Nederlandstalige en een Engelse) ...
Maar dat was klaarblijkelijk niet genoeg.
Jos belde me opnieuw op na een paar dagen, met de vraag of ik een CV kon invullen... Want zijn klant had blijkbaar nood aan een ingevulde template met hoofding van HOPEteam.
Da's nog een veelgebruikte truuk van recruteerders: gewoon een fancy logo en hoofding maken en verder lekker alles copiëren.
De meerwaarde van hun diensten is meestal te zoeken in de kleurencombinaties van hun hoofdingen, maar verder rijkt het denkvermogen niet.
Ik zei dat ik hem al mijn info al had gegeven op papier en in het gesprek.
De man begon agressief te worden aan de telefoon en eiste dat ik zo snel mogelijk de 'template' zou aanvullen, vooral de "in rood aangeduide zinnetjes even aanvullen".
Het ding was een .doc bestand waar ergens in de jaren 2004 ofzo iemand nog eens veel werk had mee gehad om allerlei velden en protected area's aan te maken, maar waar Jos niet echt mee kon werken.
Meer nog, de man had mijn uitgeprinte CV naast hem gelegd en dan maar bij gebrek aan enige know-how mijn skills en info over zitten typen (om toch maar zijn klant tevreden te houden waarschijnlijk).
De info die hij in deze file plaatste bevatte typo's, spellingsfouten en volkomen onjuistheden aangaande mijn skills en werkgeschiedenis.
Ik belde Jos opnieuw op om te melden dat ik veel meer werk zou hebben dan 'een paar dingen invullen'. Ik moest, zo vertelde ik hem, heel het ding herdoen aangezien er zo veel fouten in waren geslopen.
Jos had blijkbaar door dat ik zijn spelletje doorzien had... hij had waarschijnlijk verwacht dat ik EN zijn werk ging doen EN ging solliciteren EN 15 tot 30% comissie ging opleveren op mijn loon, ... terwijl Jos zelf lekker achter zijn bureautje God weet wat aan't doen was.
Niet met mij. Ik wil werken, ik wil zwijgen over iemand anders' tekortkomingen, maar ik wil niet alle werk doen om dan uiteindelijk een modderfiguur te slaan bij een klant en iemand anders met het geld te laten lopen.
Ik stuurde even laten een document door waar ik de exact zelfde zaken dan op mijn eigen CV heb ingevuld.
Even later ging Jos er van uit dat alles in kannen en kruiken was, en zette hij me in voor een afspraak met de eindklant.
Inmiddels was ik alle vertrouwen in deze bende kwijt, en wilde ik eigenlijk ook niet meer gaan solliciteren in naam van deze firma.
Meer nog, de man in kwestie stak me zo erg tegen dat ik gewoon een mail stuurde.
Om ons allemaal tijd en moeite te besparen is het beter dat ik gewoon niet naar die sollicitatie ga. De job is trouwens ergens anders dan eerst voorgesteld, plus dat er een boel dingen zijn foutgelopen.
Ik laat met andere woorden 3 dagen van tevoren weten dat ik niet zal kunnen/willen komen.
De man ik kwestie mailde me vandaag om te zeggen dat hij mijn gedrag niet netjes vond.
Blijkbaar moet je eerder naar een sollicitatie gaan waar je van weet dat het fout gaat lopen, op een plek waar je niet wilt werken en in naam van mensen die je niet kan luchten.
Dit soort mensen bood me ook aan om andere ICT'ers naar hen te sturen (en zeker niet naar het bedrijf dat me heeft aangeleverd, want dan moesten ze winst afgeven). Dit soort mensen zijn op het niveau van een kermis-loterij, altijd prijs, altijd gewonnen, ... tot je daadwerkelijk een lot koopt en met lege handen achterblijft.
Hierop ontstond er een boel gedoe en heen-en-weer gebel waardoor ik gewoonweg gedegouteerd ben geworden.
Ik heb àltijd en overal me aan afspraken gehouden, maar met mensen die zo ver gaan dat ze zelfs geen CV deftig kunnen overbrengen naar hun klant, kan ik niet verder werken. Ik weet dat er recruiters zijn die perfect goed werk leveren, maar de krawaten die ik hier in de ICT al ben tegengekomen slaan echt alle records inzake incompetentie, inhaligheid en koehandel.
Conclusie:
Aan alle IT en ICT mensen die momenteel naar een andere job zoeken ... laat je niet inpakken door eender welke mooie beloften zoals "We gaan u met uw profiel direct aan een goede job kunnen helpen hoor" of "Ik denk dat ik een goede vacature voor u heb".
Want in feite speelt men een spelletje: men stuurt zoveel mogelijk mensen van hun database vol CV's naar een reeks vacatures, ... en ook al is er maar ééntje die raak is... dan hebben ze weer een paar maanden loon.
Zulke organismen noemt men in de plantenwereld epifyten .. een soort plant die zich op de stam van een boom vastzet en er zo sterk mee vergroeit geraakt dat het de onderliggende boom verstikt en laat sterven.
Recruiters zijn de epifyten van deze arbeidsmarkt en ik roep iedereen op om RECHTSREEKS bij bedrijven trachten binnen te geraken, en radikaal alle interims, recruiters en andere trawanten links te laten liggen (dat ze zelf met hun ik-mail-word-documentjes-rond-skills eens voor een echte job gaan solliciteren :)
dinsdag 19 februari 2013
maandag 18 februari 2013
Hoe recruteer je de arbeidsmarkt kapot
Ik kan het niet onder stoelen of banken steken, ik heb een hekel aan recruiters, outsourcers, consultancy bureau's, de meeste selectie-bureau's en de freelance outplacemenet mensen. Om maar te zwijgen over interimkantoren...
De hoofdzaak waarom deze mensen werk hebben is om andere mensen aan juist werk te helpen. Op zich zou dit een mooie functie binnen de vrije markt kunnen zijn. Maar intussen is deze sector een ware industrie geworden, waar het merdendeel van de recruiters enkel schijnen bezig te zijn met het op een bureau zitten en CV's aan andere mensen doormailen. Zelfs in deze laatste simpele taak, lukken vele recruiters niet meer, want ook al zijn dat simpele administratieve handelingen die eender welke langdurig werkloze met een gemiddeld IQ zou kunnen verrichten, dan nog slagen veel recruiters er in om informatie van hun kandidaten te laten verloren gaan, verkeerd te brengen naar hun klanten toe, of simpelweg niet na te gaan of de kandidaat wel bij de functie past (de core-business !!).
De voorbije week had ik weer enkele van deze "zero-recruiters" zoals ik ze noem, aan mijn been.
Eentje was er zelfs in geslaagd om met mijn Nederlandstalige CV, Engelstalige CV in handen, en na een gesprek van een uur met mijzelf, toch nog verkeerde informatie te gebruiken. Meer nog, de man in kwestie (een vijftiger die aan zijn bureau leek te kleven) had blijkbaar er niet beter op gevonden dan een oude .doc template te "lenen" van een andere recruiter en dan daar mijn gegeven een voor een in over te typen vanop een uitgeprinte versie van mijn CV.
Niet alleen kende deze man geen copy-paste, maar kon hij ook geen pdf, docx of doc fatsoenlijk gebruiken (toch de meest gebruikte bestanden in zijn branche dacht ik zo).
Overtypen lukte ook niet echt, want mijn uiteindelijke CV (met de hoofding van zijn eigen crappy firmaatje) zat vol onjuistheden, typo's en andere troep.
De reden dat zulke mensen (in dit geval een vijftiger die een verdoken vorm van werkloosheid bezigt) als recruiter aan de slag zijn is simpel: wanneer ze mij als werkzoekende kunnen dumpen bij een of ander bedrijf, strijken ze 6 maanden een comissie op, meestal 15% of 30% van mijn loon.
Komt daar bij dat zulke firma's meestal aan hun klanten (in dit geval een Telecom-operator) een fors bedrag vragen en een soort van exclusiviteit afdwingen.
Wanneer ik dus als werkloze mijn CV zèlf naar dezelfde Telecom-operator stuur (wat ik ook enkele maanden terug heb gedaan) dan krijg ik geen enkele reactie. 'Blijkbaar ben ik niet geschikt voor deze vacature', dacht ik dan bij mezelf.
Wanner de recruiter echter, identiek dezelfde CV doorstuurt, dan krijg ik opeens mèteen reactie.
Raar toch?
Weleen, ik ben dezelfde gebleven, het bedrijf, de vacature en mijn CV ook,... degene die de CV aanbrengt is echter wel verandert. Namelijk van een werkzoeken de verandert in een recruiter met een exclusief contact.
Meer nog, zelfs al hebben zulke recruiters geen exclusiviteit, dan nog is het voor de HR-mensen op die Telecom-operator 'leuker' om via deze firma te gaan voor hun kandidaten.
Het kost hun wel iets meer geld (mijn loon zou voor mezelf lager zijn dan wat die uitgerangeerde vijftiger er voor vraagt om zijn percentje leefgeld mee te pikken) maar de verantwoordelijkheid verschuift.
Het draait dus om goede oude paraplu-mentatliteit. Wanneer ik als kandidaat via een recruiteerder binnenstap op een firma en niet blijk te voldoen voor de vacature, dan kan men altijd de schuld afschuiven (afkopen) naar de recruiter toe. Desnoods wisselt men van selectie-bureau of recruiter, maar de HR-mensen zelf hebben dan enkel maar uit te kijken dat hun administratie van de dagelijkse rondslomp goed loopt (vakantie-aanvragen, loonberekeningen, maaltijdcheques...)
De rest van de risico's en echte verantwoordelijkheid wordt doorgespeeld aan recruiters die in ruil een mooi graantje mogen meepikken van het loon dat de ècht werkende mensen verdienen.
Het is vaak zelfs zo dat in de IT/ICT sector specifiek (maar ik hoor hetzelfde verhaal in meerdere andere branches) er meerder lagen recruiteerderij op elkaar liggen.
Zo schreef ik me in bij 'Talentboys' die mijn CV doorgaven aan 'ICTboyz' die op hun beurt mijn kandidatuur overmaakten aan een gespecialiseerd bedrijf 'HOPEteam' (jaja, ik heb de namen een beetje veranderd :)
HOPEteam heeft me dan naar telenet gestuurd, waarbij ik vooral moest doen alsof ik voor HOPEteam werkte, en de namen van de talentboys niet mocht laten vallen.
Telenet (maar andere bedrijven evenzeer) richten hiermee een ravage aan op de arbeidsmarkt. Niet alleen wordt loonkost nòg hoger op deze manier (want al die boyz en teams mensen moet allemaal blijkbaar 15% krijgen om een PDF file door te mailen naar elkaar en 2 min. met me te praten aan de telefoon).
Men had bij Telenet (en al die andere bedrijven die op recruiters teren) beter hun eigen wervings-databank eens geraadpleegd. En daar zouden ze mijn eigen kandidatuur ook hebben teruggevonden, identieke CV met nog een mooie motivatiebrief er bij.
Maar men geeft bij de grote firma's blijkbaar liever geld (en de afgeschoven verantwoordelijkheid) door aan een paar vijftigers die pdf's naar elkaar mailen en waarschijnlijk telkens ze een kandidaat zien binnenlopen in hun 80's-stijl kantoor een geldbeugel over het hoofd van de persoon in kwestie fantaseren.
Komende donderdag gaan de vakbonden staken, en ik heb veel zin om mee te betogen in Brussel, gewoon omdat deze arbeidsmarkt vol zit met inactieve recruiters die de markt kapot-recruteren terwijl een pak mensen die gewoon willen werken niet aan de bak komen.
Wat we nu meemaken is dus Verantwoordelijkheidsgevoel van grote bedrijven -Versus- De echte arbeidsmarkt. En voorlopig wint er niemand.
De hoofdzaak waarom deze mensen werk hebben is om andere mensen aan juist werk te helpen. Op zich zou dit een mooie functie binnen de vrije markt kunnen zijn. Maar intussen is deze sector een ware industrie geworden, waar het merdendeel van de recruiters enkel schijnen bezig te zijn met het op een bureau zitten en CV's aan andere mensen doormailen. Zelfs in deze laatste simpele taak, lukken vele recruiters niet meer, want ook al zijn dat simpele administratieve handelingen die eender welke langdurig werkloze met een gemiddeld IQ zou kunnen verrichten, dan nog slagen veel recruiters er in om informatie van hun kandidaten te laten verloren gaan, verkeerd te brengen naar hun klanten toe, of simpelweg niet na te gaan of de kandidaat wel bij de functie past (de core-business !!).
De voorbije week had ik weer enkele van deze "zero-recruiters" zoals ik ze noem, aan mijn been.
Eentje was er zelfs in geslaagd om met mijn Nederlandstalige CV, Engelstalige CV in handen, en na een gesprek van een uur met mijzelf, toch nog verkeerde informatie te gebruiken. Meer nog, de man in kwestie (een vijftiger die aan zijn bureau leek te kleven) had blijkbaar er niet beter op gevonden dan een oude .doc template te "lenen" van een andere recruiter en dan daar mijn gegeven een voor een in over te typen vanop een uitgeprinte versie van mijn CV.
Niet alleen kende deze man geen copy-paste, maar kon hij ook geen pdf, docx of doc fatsoenlijk gebruiken (toch de meest gebruikte bestanden in zijn branche dacht ik zo).
Overtypen lukte ook niet echt, want mijn uiteindelijke CV (met de hoofding van zijn eigen crappy firmaatje) zat vol onjuistheden, typo's en andere troep.
De reden dat zulke mensen (in dit geval een vijftiger die een verdoken vorm van werkloosheid bezigt) als recruiter aan de slag zijn is simpel: wanneer ze mij als werkzoekende kunnen dumpen bij een of ander bedrijf, strijken ze 6 maanden een comissie op, meestal 15% of 30% van mijn loon.
Komt daar bij dat zulke firma's meestal aan hun klanten (in dit geval een Telecom-operator) een fors bedrag vragen en een soort van exclusiviteit afdwingen.
Wanneer ik dus als werkloze mijn CV zèlf naar dezelfde Telecom-operator stuur (wat ik ook enkele maanden terug heb gedaan) dan krijg ik geen enkele reactie. 'Blijkbaar ben ik niet geschikt voor deze vacature', dacht ik dan bij mezelf.
Wanner de recruiter echter, identiek dezelfde CV doorstuurt, dan krijg ik opeens mèteen reactie.
Raar toch?
Weleen, ik ben dezelfde gebleven, het bedrijf, de vacature en mijn CV ook,... degene die de CV aanbrengt is echter wel verandert. Namelijk van een werkzoeken de verandert in een recruiter met een exclusief contact.
Meer nog, zelfs al hebben zulke recruiters geen exclusiviteit, dan nog is het voor de HR-mensen op die Telecom-operator 'leuker' om via deze firma te gaan voor hun kandidaten.
Het kost hun wel iets meer geld (mijn loon zou voor mezelf lager zijn dan wat die uitgerangeerde vijftiger er voor vraagt om zijn percentje leefgeld mee te pikken) maar de verantwoordelijkheid verschuift.
Het draait dus om goede oude paraplu-mentatliteit. Wanneer ik als kandidaat via een recruiteerder binnenstap op een firma en niet blijk te voldoen voor de vacature, dan kan men altijd de schuld afschuiven (afkopen) naar de recruiter toe. Desnoods wisselt men van selectie-bureau of recruiter, maar de HR-mensen zelf hebben dan enkel maar uit te kijken dat hun administratie van de dagelijkse rondslomp goed loopt (vakantie-aanvragen, loonberekeningen, maaltijdcheques...)
De rest van de risico's en echte verantwoordelijkheid wordt doorgespeeld aan recruiters die in ruil een mooi graantje mogen meepikken van het loon dat de ècht werkende mensen verdienen.
Het is vaak zelfs zo dat in de IT/ICT sector specifiek (maar ik hoor hetzelfde verhaal in meerdere andere branches) er meerder lagen recruiteerderij op elkaar liggen.
Zo schreef ik me in bij 'Talentboys' die mijn CV doorgaven aan 'ICTboyz' die op hun beurt mijn kandidatuur overmaakten aan een gespecialiseerd bedrijf 'HOPEteam' (jaja, ik heb de namen een beetje veranderd :)
HOPEteam heeft me dan naar telenet gestuurd, waarbij ik vooral moest doen alsof ik voor HOPEteam werkte, en de namen van de talentboys niet mocht laten vallen.
Telenet (maar andere bedrijven evenzeer) richten hiermee een ravage aan op de arbeidsmarkt. Niet alleen wordt loonkost nòg hoger op deze manier (want al die boyz en teams mensen moet allemaal blijkbaar 15% krijgen om een PDF file door te mailen naar elkaar en 2 min. met me te praten aan de telefoon).
Men had bij Telenet (en al die andere bedrijven die op recruiters teren) beter hun eigen wervings-databank eens geraadpleegd. En daar zouden ze mijn eigen kandidatuur ook hebben teruggevonden, identieke CV met nog een mooie motivatiebrief er bij.
Maar men geeft bij de grote firma's blijkbaar liever geld (en de afgeschoven verantwoordelijkheid) door aan een paar vijftigers die pdf's naar elkaar mailen en waarschijnlijk telkens ze een kandidaat zien binnenlopen in hun 80's-stijl kantoor een geldbeugel over het hoofd van de persoon in kwestie fantaseren.
Komende donderdag gaan de vakbonden staken, en ik heb veel zin om mee te betogen in Brussel, gewoon omdat deze arbeidsmarkt vol zit met inactieve recruiters die de markt kapot-recruteren terwijl een pak mensen die gewoon willen werken niet aan de bak komen.
Wat we nu meemaken is dus Verantwoordelijkheidsgevoel van grote bedrijven -Versus- De echte arbeidsmarkt. En voorlopig wint er niemand.
donderdag 7 februari 2013
Werkloosheidsuitkering daalt - overzicht ABVV folder
Voor de mensen die de ABVV folder willen inkijken omtrend de dalende uitkeringen:
De volledige (grote versie) van de bestanden kan je hier downloaden:
http://i.imgur.com/bQuA14v.jpg
http://i.imgur.com/giM4Znj.jpg
De volledige (grote versie) van de bestanden kan je hier downloaden:
http://i.imgur.com/bQuA14v.jpg
http://i.imgur.com/giM4Znj.jpg
 |
woensdag 6 februari 2013
wachten op je geld - FSO pingpong
Laat me toe u te schetsen hoe men anno 2013 een dossier van een faillissement afhandelt naar de werkloze/ex-werknemer toe.
Wanneer een onderneming faalt en een put met schulden achter laat (of leeggezogen werd door de bestuurders van de NV) laat men ook meestal enkele werknemers achter die nog loon enz. te goed hebben.
Ik heb al vaker de details hieromtrend in de verf gezet op deze blog, maar laat me u even vertellen wie er met wie "praat" en hoe traag het allemaal gaat.
(dit is een onoficieel overzicht,... waarschijnlijk moet het officiëel allemaal anders lopen, maar dit is hoe het bij mij liep)
--Welkom in de jaren '70 ---
Ex-werknemer gaat naar vakbond en gooit daar alle papieren binnen.
Vakbond vertelt ex-werknemer dat hij een C4 nodig heeft (deze heeft hij niet).
De C4 moet afgeleverd worden door de curator van het failliette bedrijf.
De vakbond laat een berg papieren ondertekenen door de ex-werknemer, waarna men de nodige documenten opvraagt.
Zonder C4 krijgt u geen stempelgeld, dus u hebt effectief geen inkomen meer, waarne de vakbond voor u een voorschot wil voorschieten. Dit laatste kan alleen na een positief advies van de RVA.
Vakbond stuurt per klassieke post alles door naar de RVA.
Tussentijds wordt er een berekening gemaakt vd schuldvordering , en weer met de post opgestuurd, ondertekend door de werkloze en teruggestuurd.
Waarna de vakbond deze overmaakt aan de rechtbank (in het geval dat er nog gelden in de onderneming zouden zitten -fat chance-)
RVA laat enkele weken later iets weten, hopelijk hebt u tegen dan ook uw documenten van de curator toegestuurd gekregen.
Intussen krijgt de ex-werknemer een voorschot via de vakbond (als ook de C4 aan dossier is toegevoegd)
Dan is het wachten tot het faillissement is afgehandeld door de curator (dit kan maanden duren, reken op een 5 tot 7 maanden).
Wanneer de curator het document F3 heeft afgegeven bij de rechtbank kan het faillissement worden afgesloten.
Hierna krijgt de RVA (FSO) het bericht en gaan ze (om de twee weken) vergaderen over al dan niet uitbetalingen doen.
We zijn inmiddels 10 maanden verder na de officiële sluiting van het bedrijf.
Wanneer het FSO een positieve beslissing neemt, kan men een aanvraag tot tegemoedkoming doen.
Dit gaat via het document F1.
Dit document krijgt u (voor ingevuld wanneer u geluk hebt) enkele weken later in de bus - jawel met de klassieke brievenpost...
Dit ondertekent u en vult u in met uw gegevens (adres, rek.nr....) en stuurt u met de brievenpost weer terug naar de vakbond.
De vakbond stuurt de F1 ter ondertekening naar de curator.
De curator stuurt dit met de post naar een sociaal secretariaat.
Deze zetten er ook een handtekening onder ("als zaakvoerder") en sturen dit terug naar de vakbond... jawel, via de post.
Gesteld dat de post het briefje niet verloren legt, krijgt de vakbond dit aan en gaan ze er hun dossier mee vervolledigen, waarna het hele ding naar het FSO wordt gezonden.
Deze hebben een achterstand van ongeveer een maand inzake verwerking van dossiers.
Na deze tijd wordt het dossier F1 ingegeven en krijgt u bericht van het FSO inzake eventuele uitbetalingen.
- Heel dit traject kost ongeveer een jaar tijd... en kost ook een 12-tal over-en-weer sturen van papieren via de post...
Na de witte raaf: het perfecte CV
Bedrijven zijn vaak in vacatures op zoek naar "de witte raaf". Liefst iemand die al een zelfde functie heeft gedaan bij een concurrent, niet te veel loon vraagt, jong is, veel ervaring en diploma's heeft en vooral 4 talen kan, in combinatie met computervaardigheden en een toffe persoonlijkheid (en liefst zonder gezin).
De lat ligt soms zo hoog, dat de recruiters die voor deze bedrijven kandidaten moeten zoeken me tussen pot en pint zèlf vertellen hoe onmogelijk hun opdracht wel is.
Daarnaast zijn bedrijven ook steeds vaker op zoek naar "de perfecte CV".
Laats vertelde een recruiter me dat hij vond dat mijn CV niet echt geschikt was aangezien het ding niet erg opvalt.
Mijn CV is niet één document uiteraard... als werkzoekende heb ik er in het Engels en Nederlands telkens zes. Da's 12 CV's... die vaak dan nog lichte nuances vertonen per functie waar ik voor ga. (Voor sommige functies moet je bepaalde vaardigheden andere in de verf zetten).
De man in kwesite lachte even en vertelde me een ware openbaring: HR-mensen willen vooral geëntertained worden, zo blijkt!!!
Blijkbaar moet je tegenwoordig geen motivatiebrief meer schrijven (is passé, en "moderne" HR-meisjes (want dat zijn het veelal) hebben daar zelf ook niet echt de aandachts-spanne voor om helemàààl door een A4'tje te lezen. Lezen is vermoeiend, en vraagt enige empathie met de werkzoekende... daar doet men niet meer aan mee.
Nee, men wil kleurrijke, vindingrijke, grappige CV's, met daarbij een lacherig iets... het equivalent van hun facebook meme's of een grappige youtube video.
De perfecte CV echter, is iets waar HR-mensen wel in theorie naar op zoek zijn, maar in feite komt het er op neer om jezelf op een bijna groteske manier te verkopen, liefst zonder al te veel inhoud of "dingen om te lezen".
Dat mijn met veel moeite en zorg in elkaar gestoken motivatiebrieven niet eens worden geopend was ook een openbaring. Veelal snàppen de mensen op een HR dienst niet eens hoe ze een attachment moeten openen blijkbaar, en moesten z't weten hebben ze daar geen tijd voor. (Wel heeft men tijd, zoals op de HR dienst van AGFA, om vakantiefoto's te bekijken, koffie te halen voor elkaar en éclairs in hun mond te stoppen dat ik er degoutant van werd...) - Ik noem ze hier bij naam, omdat de HR dienst van deze firma tot een van de meest onproductieve, luie en degoutante behoort die ik ooit aan het werk heb gezien van binnenuit. Werken is daar gemiddeld een activiteit van 1 uur per dag (als't geen verlof is uiteraard). De kandidaten zijn niet meer dan bezigheidstherapie, waar vooral eens mee gelachen moet worden zonder meer.
De perfecte CV is dus vooral entertainment anno 2013, hier en daar wat main-skills in de verf zetten en verder vooral "een toffe" lijken is de boodschap.
Ik doe daar dus niet aan mee. Mijn CV is een droge, duidelijke, korte opsomming van mijn werkverleden, opleidingen en skills, begeleid door een motivatiebrief die uitlegt waarom ik de geknipte man ben voor een functie.
Meer zou het ook niet hoeven mogen zijn... (op enkele sectoren na uiteraard... een grafisch ontwerper of marketing manager wil uiteraard geen droge witte CV afgeven,... alle begrip voor).
De lat ligt soms zo hoog, dat de recruiters die voor deze bedrijven kandidaten moeten zoeken me tussen pot en pint zèlf vertellen hoe onmogelijk hun opdracht wel is.
Daarnaast zijn bedrijven ook steeds vaker op zoek naar "de perfecte CV".
Laats vertelde een recruiter me dat hij vond dat mijn CV niet echt geschikt was aangezien het ding niet erg opvalt.
Mijn CV is niet één document uiteraard... als werkzoekende heb ik er in het Engels en Nederlands telkens zes. Da's 12 CV's... die vaak dan nog lichte nuances vertonen per functie waar ik voor ga. (Voor sommige functies moet je bepaalde vaardigheden andere in de verf zetten).
De man in kwesite lachte even en vertelde me een ware openbaring: HR-mensen willen vooral geëntertained worden, zo blijkt!!!
Blijkbaar moet je tegenwoordig geen motivatiebrief meer schrijven (is passé, en "moderne" HR-meisjes (want dat zijn het veelal) hebben daar zelf ook niet echt de aandachts-spanne voor om helemàààl door een A4'tje te lezen. Lezen is vermoeiend, en vraagt enige empathie met de werkzoekende... daar doet men niet meer aan mee.
Nee, men wil kleurrijke, vindingrijke, grappige CV's, met daarbij een lacherig iets... het equivalent van hun facebook meme's of een grappige youtube video.
De perfecte CV echter, is iets waar HR-mensen wel in theorie naar op zoek zijn, maar in feite komt het er op neer om jezelf op een bijna groteske manier te verkopen, liefst zonder al te veel inhoud of "dingen om te lezen".
Dat mijn met veel moeite en zorg in elkaar gestoken motivatiebrieven niet eens worden geopend was ook een openbaring. Veelal snàppen de mensen op een HR dienst niet eens hoe ze een attachment moeten openen blijkbaar, en moesten z't weten hebben ze daar geen tijd voor. (Wel heeft men tijd, zoals op de HR dienst van AGFA, om vakantiefoto's te bekijken, koffie te halen voor elkaar en éclairs in hun mond te stoppen dat ik er degoutant van werd...) - Ik noem ze hier bij naam, omdat de HR dienst van deze firma tot een van de meest onproductieve, luie en degoutante behoort die ik ooit aan het werk heb gezien van binnenuit. Werken is daar gemiddeld een activiteit van 1 uur per dag (als't geen verlof is uiteraard). De kandidaten zijn niet meer dan bezigheidstherapie, waar vooral eens mee gelachen moet worden zonder meer.
De perfecte CV is dus vooral entertainment anno 2013, hier en daar wat main-skills in de verf zetten en verder vooral "een toffe" lijken is de boodschap.
Ik doe daar dus niet aan mee. Mijn CV is een droge, duidelijke, korte opsomming van mijn werkverleden, opleidingen en skills, begeleid door een motivatiebrief die uitlegt waarom ik de geknipte man ben voor een functie.
Meer zou het ook niet hoeven mogen zijn... (op enkele sectoren na uiteraard... een grafisch ontwerper of marketing manager wil uiteraard geen droge witte CV afgeven,... alle begrip voor).