Ik hoor het steeds vaker... mensen in mijn omgeving die ook werkloos zijn en vervolgens allerlei gratis dingen doen voor anderen. Ze doen het deels uit verveling, deels uit sociale verplichting ofzo.
Zelf krijg ik ook steeds vaker de vraag om eens even te helpen met iets, of even snel dit of dat, of zus of zo in orde te komen brengen. Je mag me veel vragen uiteraard,... maar ik ben werk-loos (nog een weekje althans) en dat betekend dat u me ofwel in het zwart wilt betalen (wat dus niet mag!) ofwel in het wit wilt aanwerven als freelancer. Wanneer ik echter over die tweede optie begin, haakt men meestal meteen af. Raar hé?
Meestal komt het er op neer dat men dan gratis moet werken, voor mensen die je zomaar even iets wilden gunnen.
Wat ik hier zeg klinkt natuurlijk asociaal, ik besef het, maar steeds vaker zie ik mensen in de grijze zone tussen zwartwerk en welwillendheid balanceren.
Met als gevolg dat ze hun eigen werkloosheid nog meer in de hand werken (want steeds meer zaken en kmo's vragen je om zulke gunsten).
Wanneer je als IT'er in een KMO enkele klusjes gratis (of zwart) zou opknappen, neem je op dat moment werk af van een werkzoekende.
Voorbeelden zijn er genoeg, maar ik wil het vooral hebben over de klik die je als werkloze (en eigenlijk ook als werkende) zou moeten maken wanneer iemand je zonder meer aan het werk wil zetten voor niks.
De fout zit ook structureel in onze samenleving en arbeidsmarkt vind ik. Wanneer je bijvoorbeeld op bepaalde vacature-sites (vooral in de softe sector) kijkt, merkt je dat het bijna een full-time hobby moet zijn om gratis mensen te helpen of te woord te staan.
Zijn er dan echt zo veel verveelde, rijke, huisvrouwen of bejaarden die graag een deeltijdse, onbetaalde, vrijwillige job doen?
Ik zeg niet dat je niet uit pure motivatie enkele uren mag of kan meedraaien om een organisatie te helpen die deze maatschappij een beetje beter maakt, maar veelal 'stelen' deze "goody-goody mensen" door hun eidelheid en statusdrang echte arbeidsplaatsen van dezelfde groep die ze eigenlijk willen helpen.
Wanneer je dus vrijwillig echter de toog van een progressieve organisatie staat, gratis... dan ben je in onze huidige maatschappij eigenlijk werk aan't afpakken van enkele langdurig werklozen die deze taak evengoed zouden kunnen doen... betààld.
Om gratis te werken is onze (door vele jaren laks beleid gevormde) economie net iets te hard geworden, mede dankzij dat lieve dametje dat achter de toog staat van een ecologisch project in haar vrijwilligerstijd en tegelijk jòuw kansen afneemt.
Huur me in via een freelance opdracht, of laat me met rust. Is vooral mijn boodschap dan, ik heb al vaak genoeg een 'dank u hé' als betaling gehad, en daar koop ik geen groenten, brood of broodjes kip-curry mee.
donderdag 30 mei 2013
woensdag 29 mei 2013
Open brief aan de ICT wereld in Vlaanderen
Waarom ik de ICT vaarwel zeg?
Wanneer een branche echt niet meer deugd, is het misschien maar beter om alle frustraties en visies van je af te schrijven dacht ik.
Ik hoop hiermee enkele mensen aan het lachen te brengen en tegelijk enkele studenten of werklozen te helpen beslissen niet in deze branche te stappen (tenzij ze echte toppers zijn uiteraard).
Misschien dat er hier en daar zelfs een beleidspersoon dit leest en het tot nadenken stemt.
De epub van deze open brief kan je hier lezen
Wanneer een branche echt niet meer deugd, is het misschien maar beter om alle frustraties en visies van je af te schrijven dacht ik.
Ik hoop hiermee enkele mensen aan het lachen te brengen en tegelijk enkele studenten of werklozen te helpen beslissen niet in deze branche te stappen (tenzij ze echte toppers zijn uiteraard).
Misschien dat er hier en daar zelfs een beleidspersoon dit leest en het tot nadenken stemt.
De epub van deze open brief kan je hier lezen
dinsdag 28 mei 2013
Een stapje naar beneden, met plezier.
In afwachting van mijn langere open brief (die ik nog steeds aan het neerpennen ben) wil ik alvast kwijt dat ik niet alleen werk heb gevonden, maar dat het ook nog eens werk dichtbij is.
Je aanpassen aan de huidige gang van zake op gebied van economie en verkeer doe je op die manier.
De blijheid hierover wordt getemperd door het lage loon en de rare uren, maar ik ben vooral overwegend gelukkig omwille van de files die me nu niet meer het leven zuur zullen maken.
Jaren en jaren reed ik dik tegen mijn zin naar en van het werk, met een gemiddelde van anderhalf uur wachttijd per dag. En dat allemaal om een beetje meer te verdienen in een sector die verder geen zier om me gaf?
Ik heb me in mijn werkloosheidsperiode aangepast op alle mogelijke manieren. Ik ben goedkoper gaan leven, bespaart op zowat alles (verzekeringen, voeding, hobbies, magazines en abonnementen...) en nu is het punt gekomen waarop ik de levenskwaliteit omhoog wil krikken.
Voor mij is binnen een straal van 10 min. wandelen van thuis werken, een prioriteit geworden. Vanzelfsprekend moet je dan zwaar inboeten aan keuzemogenlijkheden (van schoenwinkel tot expeditiekantoor, je bent beperkt met wat er in je buurt ligt uiteraard). Maar het doel blijft hetzelfde: ik en mijn partner willen binnen doenbare afstand werken, leven en ons kind naar school kunnen brengen.
Een nagenoeg onmogenlijke opdracht, maar ik ben er nu al wel in geslaagd ook mijn werk aan te passen aan deze omstandigheden. De files in en rond Antwerpen gaan met het huidige beleid enkel maar erger worden, hetzelfde voor de slechte kwaliteit van het openbaar vervoer trouwens. Je moet je dus aanpassen, en liefst voor de grote massa mensen dit gaat doen (de mensen die nu elke dag in de file staan, om net genoeg te verdienen om hun afbetalingen rond te krijgen).
Ik ben dus enkele treden naar beneden getuimeld op de werk-en-aanzien ladder... van 'hoogbetaalde' technische werknemer ben ik nu op het niveau gezakt van iemand die schoenen verkoopt of aan de kassa van de plaatselijke kruidenierswinkel zit. En ik doe dat men plezier. Wetende dat ik niet meer in de file op de E40 sta, mijn leven riskeer op de R4 rond Gent, of wetende dat mijn baas mijn overuren toch niet betaalt maar wel verwacht dat ik zonder materiaal problemen oplos voor een klant die drie keer te veel gefactureerd krijgt.
Niets meer van dat (hoop ik toch).
Om 17u trek ik nu de deur achter me dicht, en kan de boel ontploffen bij wijze van spreke. Om dan 10 minuten later mijn kindje in mijn armen te kunnen nemen of een potje te koken.
Het beleid heeft ons gedwongen ons aan te passen, rechtstreeks gevolg is ook dat mijn 'koopkracht' (eerdeer "koopwil") daalt. Wat dan weer z'n gevolgen heeft voor bepaalde stukken van de economie natuurlijk.
Antwerpen mag zich dan wel een wereldstad vinden, het is vooral een stad waar je half gedwongen wordt de keuze te maken tussen je kas opvreten in het verkeer om wat meer te verdienen, of als een 'aangepaste' leven in een lokale economie die zeer weinig diversiteit aan jobs biedt.
Ik kies voor dat laatste... ver weg van het zogenaamde knelpuntberoep IT, ver weg van de file-stressers.
Er mag voor mijn part iemand anders om drie uur 's middags rondom Brussel te zitten rijden om iemands firewall te troubleshooten.
Je aanpassen aan de huidige gang van zake op gebied van economie en verkeer doe je op die manier.
De blijheid hierover wordt getemperd door het lage loon en de rare uren, maar ik ben vooral overwegend gelukkig omwille van de files die me nu niet meer het leven zuur zullen maken.
Jaren en jaren reed ik dik tegen mijn zin naar en van het werk, met een gemiddelde van anderhalf uur wachttijd per dag. En dat allemaal om een beetje meer te verdienen in een sector die verder geen zier om me gaf?
Ik heb me in mijn werkloosheidsperiode aangepast op alle mogelijke manieren. Ik ben goedkoper gaan leven, bespaart op zowat alles (verzekeringen, voeding, hobbies, magazines en abonnementen...) en nu is het punt gekomen waarop ik de levenskwaliteit omhoog wil krikken.
Voor mij is binnen een straal van 10 min. wandelen van thuis werken, een prioriteit geworden. Vanzelfsprekend moet je dan zwaar inboeten aan keuzemogenlijkheden (van schoenwinkel tot expeditiekantoor, je bent beperkt met wat er in je buurt ligt uiteraard). Maar het doel blijft hetzelfde: ik en mijn partner willen binnen doenbare afstand werken, leven en ons kind naar school kunnen brengen.
Een nagenoeg onmogenlijke opdracht, maar ik ben er nu al wel in geslaagd ook mijn werk aan te passen aan deze omstandigheden. De files in en rond Antwerpen gaan met het huidige beleid enkel maar erger worden, hetzelfde voor de slechte kwaliteit van het openbaar vervoer trouwens. Je moet je dus aanpassen, en liefst voor de grote massa mensen dit gaat doen (de mensen die nu elke dag in de file staan, om net genoeg te verdienen om hun afbetalingen rond te krijgen).
Ik ben dus enkele treden naar beneden getuimeld op de werk-en-aanzien ladder... van 'hoogbetaalde' technische werknemer ben ik nu op het niveau gezakt van iemand die schoenen verkoopt of aan de kassa van de plaatselijke kruidenierswinkel zit. En ik doe dat men plezier. Wetende dat ik niet meer in de file op de E40 sta, mijn leven riskeer op de R4 rond Gent, of wetende dat mijn baas mijn overuren toch niet betaalt maar wel verwacht dat ik zonder materiaal problemen oplos voor een klant die drie keer te veel gefactureerd krijgt.
Niets meer van dat (hoop ik toch).
Om 17u trek ik nu de deur achter me dicht, en kan de boel ontploffen bij wijze van spreke. Om dan 10 minuten later mijn kindje in mijn armen te kunnen nemen of een potje te koken.
Het beleid heeft ons gedwongen ons aan te passen, rechtstreeks gevolg is ook dat mijn 'koopkracht' (eerdeer "koopwil") daalt. Wat dan weer z'n gevolgen heeft voor bepaalde stukken van de economie natuurlijk.
Antwerpen mag zich dan wel een wereldstad vinden, het is vooral een stad waar je half gedwongen wordt de keuze te maken tussen je kas opvreten in het verkeer om wat meer te verdienen, of als een 'aangepaste' leven in een lokale economie die zeer weinig diversiteit aan jobs biedt.
Ik kies voor dat laatste... ver weg van het zogenaamde knelpuntberoep IT, ver weg van de file-stressers.
Er mag voor mijn part iemand anders om drie uur 's middags rondom Brussel te zitten rijden om iemands firewall te troubleshooten.
donderdag 23 mei 2013
Waarom knelpuntberoepen niet ingevuld worden - deel 2
Ik voelde me genoodzaakt een tweede deel te schrijven over het hoe en waarom in verband met het niet ingevuld geraken van knelpuntberoepen.
Veel hangt uiteraard af van welk soort knelpuntberoep, maar in grote lijnen zijn er gelijkenissen te vinden in de manier waarop nieuwe werknemers naar deze beroepen worden geholpen.
Het is frappant uiteraard, dat men met een werkloosheidsgraad van boven de 10% (op sommige plekken zelfs 15.7% zoals in Antwerpen) toch geen mensen schijnt te vinden voor bepaalde beroepen.
In deel een lichte ik al toe hoezeer de VDAB in de eerste plaats een stevige dam opwerpt naar de kandidaten toe. Zelfs kandidaten die perfect voldoen aan de 'skills' die nodig zijn, worden vaak geweerd omdat ze geen affiniteit met het beroep hebben. Wat in mijn opinie waanzin is, wanneer een vrachtwagenchauffeur (om hen maar weer als voorbeeld te nemen) een opleiding hulpboekhouder wil gaan volgen (knelpunt), en hij voldoende kan rekenen en talen machtig is, dan zie ik geen reden om hem te weigeren.
De motiviatie moet hier de hoofdreden zijn om iemand al dan niet toe te laten (en die motivatie is snel te meten door de resultaten behaald tijdens de opleiding niet?). Maar zulke mensen gaat men dan weigeren omdat ze blijkbaar 'geen feeling' hebben met de betreffende beroepen.
Tja, zo blijf je natuurlijk met vacatures zitten die nooit ingevuld geraken (en behalve de vdab-medewerkers die de testen afnemen, zijn er geen mensen aan een baan geholpen).
Andere oorzaak:
Maar er is nog een andere oorzaak: de wachrij voor zulke opleiding is vaak erg lang (niet omdat er zo veel kandidaten zijn, maar omdat de opleidingsplaats gewoonweg ontbreekt).
Voor bepaalde beroepen zoals buschauffeur of bediendenopleidingen gaat het van 2 maaanden tot 2 jaar!!!
(Er zijn gevallen bekend van mensen die letterlijk al jaren wachten, en intussen volledige werkloosheidsuitkering krijgen -bedenkelijk in tijden van budgetproblemen- in afwachting van hun opleiding)
Op deze manier zet je mensen die al werkloos zijn natuurlijk voor een dilemma: wachten tot je de opleiding kan beginnen, of een voorlopige baan zoeken die misschien ver onder je niveau ligt (lees: horeca, schoonmaakbedrijven, callcenters....).
Wanneer deze werklozen dan tijdens de wachtrij-tijd dan een andere job aannemen, hebben ze geen recht meer op deze opleiding, en worden ze van de wachtrij geschrapt.
Je kan dus maar beter gewoon werkloos blijven (wat vdab graag heeft en zelfs aanraadt in sommige opleidingen!) zodat je de wachtrij niet in gevaar brengt en uiteindelijk kan starten aan de opleiding.
Misschien hoog tijd dat men wat andere visies gaat hanteren inzake knelpuntberoepen.
Op zich vind ik het goed dat er zo'n lijst bestaat, zodat je weet in welke beroepen je meer kans maakt op open vacatures (al klopt zelfs dat verhaaltje niet, aangezien deze lijst op een rare manier wordt samengesteld).
Maar dan opleidingen voorzien om deze beroepen in te vullen, zou vooral een zaak moeten zijn van het onderwijs.
Op de tweede plaats zou men mijns inziens meer moeten spelen op het samenwerken met bedrijven die echt nood hebben aan deze werknemers, niet met een 'theoretische vraag naar...'.
In concreto; waarom richt men samen met de bedrijven die deze knelpuntwerknemers nodig hebben, geen aparte divisie op waar men specifiek mensen die gemotiveerd zijn gaat opleiden? Waarom blijft alles zich afspelen in trage, duffe, vdab opleidingen die elk jaar minder raakvlak hebben met de echte nodigen van de bedrijven?
En de hamvraag blijft... waarom zeggen een boel bedrijven sàmen niet gewoon de samenwerking met VDAB stop om dan samen één pot bijelkaar te leggen en daar mee eigen ECHTE opleidingen te voorzien? Of is de nood dan toch niet zo hoog dan beweert?
Veel hangt uiteraard af van welk soort knelpuntberoep, maar in grote lijnen zijn er gelijkenissen te vinden in de manier waarop nieuwe werknemers naar deze beroepen worden geholpen.
Het is frappant uiteraard, dat men met een werkloosheidsgraad van boven de 10% (op sommige plekken zelfs 15.7% zoals in Antwerpen) toch geen mensen schijnt te vinden voor bepaalde beroepen.
In deel een lichte ik al toe hoezeer de VDAB in de eerste plaats een stevige dam opwerpt naar de kandidaten toe. Zelfs kandidaten die perfect voldoen aan de 'skills' die nodig zijn, worden vaak geweerd omdat ze geen affiniteit met het beroep hebben. Wat in mijn opinie waanzin is, wanneer een vrachtwagenchauffeur (om hen maar weer als voorbeeld te nemen) een opleiding hulpboekhouder wil gaan volgen (knelpunt), en hij voldoende kan rekenen en talen machtig is, dan zie ik geen reden om hem te weigeren.
De motiviatie moet hier de hoofdreden zijn om iemand al dan niet toe te laten (en die motivatie is snel te meten door de resultaten behaald tijdens de opleiding niet?). Maar zulke mensen gaat men dan weigeren omdat ze blijkbaar 'geen feeling' hebben met de betreffende beroepen.
Tja, zo blijf je natuurlijk met vacatures zitten die nooit ingevuld geraken (en behalve de vdab-medewerkers die de testen afnemen, zijn er geen mensen aan een baan geholpen).
Andere oorzaak:
Maar er is nog een andere oorzaak: de wachrij voor zulke opleiding is vaak erg lang (niet omdat er zo veel kandidaten zijn, maar omdat de opleidingsplaats gewoonweg ontbreekt).
Voor bepaalde beroepen zoals buschauffeur of bediendenopleidingen gaat het van 2 maaanden tot 2 jaar!!!
(Er zijn gevallen bekend van mensen die letterlijk al jaren wachten, en intussen volledige werkloosheidsuitkering krijgen -bedenkelijk in tijden van budgetproblemen- in afwachting van hun opleiding)
Op deze manier zet je mensen die al werkloos zijn natuurlijk voor een dilemma: wachten tot je de opleiding kan beginnen, of een voorlopige baan zoeken die misschien ver onder je niveau ligt (lees: horeca, schoonmaakbedrijven, callcenters....).
Wanneer deze werklozen dan tijdens de wachtrij-tijd dan een andere job aannemen, hebben ze geen recht meer op deze opleiding, en worden ze van de wachtrij geschrapt.
Je kan dus maar beter gewoon werkloos blijven (wat vdab graag heeft en zelfs aanraadt in sommige opleidingen!) zodat je de wachtrij niet in gevaar brengt en uiteindelijk kan starten aan de opleiding.
Misschien hoog tijd dat men wat andere visies gaat hanteren inzake knelpuntberoepen.
Op zich vind ik het goed dat er zo'n lijst bestaat, zodat je weet in welke beroepen je meer kans maakt op open vacatures (al klopt zelfs dat verhaaltje niet, aangezien deze lijst op een rare manier wordt samengesteld).
Maar dan opleidingen voorzien om deze beroepen in te vullen, zou vooral een zaak moeten zijn van het onderwijs.
Op de tweede plaats zou men mijns inziens meer moeten spelen op het samenwerken met bedrijven die echt nood hebben aan deze werknemers, niet met een 'theoretische vraag naar...'.
In concreto; waarom richt men samen met de bedrijven die deze knelpuntwerknemers nodig hebben, geen aparte divisie op waar men specifiek mensen die gemotiveerd zijn gaat opleiden? Waarom blijft alles zich afspelen in trage, duffe, vdab opleidingen die elk jaar minder raakvlak hebben met de echte nodigen van de bedrijven?
En de hamvraag blijft... waarom zeggen een boel bedrijven sàmen niet gewoon de samenwerking met VDAB stop om dan samen één pot bijelkaar te leggen en daar mee eigen ECHTE opleidingen te voorzien? Of is de nood dan toch niet zo hoog dan beweert?
dinsdag 21 mei 2013
Werk gevonden - of hoe de M.A.D zich voortzet in de ICT
Eigenlijk ben ik blij; ik heb werk gevonden (deeltijds wel, maar ok), en ben meteen ook gelukkig dat het niet al te ver af ligt.
De twee voornaamste voorwaarden voor mijn job zijn vervult hiermee: genoeg verdienen om rond te komen, en op wandel/fiets afstand van mij thuis kunnen werken (de eerste keer ooit in mijn carrière).
Dat ik hiervoor een stap 'terug' moet zetten deert me niet, de ICT sector heeft mij zo erg gedegouteerd de laatste jaren, dat ik er naar uitkijk om opnieuw te kunnen werken, daar de middelen toe te krijgen en vooral gewoon je job te mogen doen. (In vele ICT bedrijven is men meer bezig met mensen niet te laten werken, dan hen gewoon hun job te laten doen).
Daar men me lonen bleef aanbieden die compleet onrealistisch laag waren (1300 à 1500 bruto om met je eigen wagen van hier naar daar te racen voor een baas die vanop z'n zeiljacht orders blaft) denk ik dat ik dan evenzeer een meer relaxte en dichtbij gelegen job kan doen.
Als ik dan toch weinig moet verdienen, dan liefst dicht bij huis niet?
Ik ben ook blij om een andere reden, men heeft me opgejaagd, gedegouteerd en vooral gekleineerd in vele van deze ICT bedrijven en toch heb ik het armworstelspelletje gewonnen. Het spelletje ging tussen hen (die me tegen een laag loon wilden laten meedraaien in hun vergelegen bedrijven) en mij (die genoeg wil verdienen in een motiverende en bereikbare omgeving).
Men heeft van ICT een knelpuntberoep gemaakt, welnu... da's gelogen. Er is werk genoeg in deze sector, alleen niet meer voor mensen zoals mij. Je mag vooral geen eisen stellen, geen werk wìllen doen, en vooral zo laag mogelijke lonen incasseren.
Deels ligt de schuld hiervoor ook bij de staat uiteraard, maar de bedrijven in deze branche op zich zijn zelf voor 80% zo rot als snot (de corruptie en domheid die in deze branche heersen maken het voor mij onmogelijk om er nog langer in werk te zoeken).
Ik heb kennis, ervaring, een vrij goede CV en het nodige aanpassingsvermogen : en toch bol ik het af uit deze branche. Misschien moeten daar een paar mensen hun conclusies eens uit trekken. Wanneer mensen uit een zogenaamd knelpuntberoep gaan lopen, is het dan niet hoog tijd om heel deze sector eens deftig door te lichten en de oorzaken van deze mailaise aan te pakken?
Jonge mensen die nu op school zitten en later in deze branche willen werken kan ik maar één ding aanraden: stel je eisen, en wijk er onder geen beding van af, ga desnoods andere jobs doen tòt deze bedrijven je loon naar werken betalen en de nodige middelen geven. Ze bestaan nog, maar dan wordt het goed zoeken (vooral naar het buitenland toe heb ik de indruk).
De 'mutual asured destruction' in deze sector zet zich dus voort: mensen met ervaring lopen gedegouteerd weg naar elders, en de lonen blijven dalen, ... de jongeren (inflow) geven het ook steeds sneller op (of komen in een working poor situatie terecht). Dus reken het maar uit... iemand die 3200 verdiende gaat nu in een andere sector (met plezier) veel minder verdienen (en minder uitgeven).
Dat betekend ook dat de 'growth' waar men zo tuk op is, totaal in elkaar stuikt vanaf de basis af, en ik kijk met plezier toe. Want de basis-taken mogen dan wel gedaan worden door het voetvolk, in de nabije toekomst zit enkel nog een handvol management in ons land... de rest is allemaal wèg.
PS:
Over mijn 'bevindingen' in deze sector ben ik een paper aan't schrijven... (of open brief, hoe je't ook wil noemen) en deze zal ik hier later posten.
Tussen wal en schip als werkloze
Ik stond in een rij van een vijftal mensen bij de VDAB werkwinkel. Die dag was ik zo radeloos dat ik zelfs de hulp wilde van deze grote logge machine die de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling is geworden.
De mensen voor mij in de rij bestonden integraal uit 'anderstaligen' die zich met gebaren en allerlei kruisingen tussen Nederlands en Frans (en nog een boel andere talen die ik niet kon thuisbrengen) probeerden verstaanbaar te maken.
Op de balie stond een klein plakkaatje dat in het Nederlands vermeldde dat dit de Vlaamse dienst... was (Vlaams was onderstreept) en dat men u dus verder wilde helpen in het Nederlands.
Ik ben geen taalpurist (de vele fouten in mijn blogposts veraad dit al) dus ik stoor me op zich niet zo veel aan waar men al dan niet Vlaams, Frans, Nederlands of Engels praat, zolang men hun job maar doet niet?
De mensen voor mij hadden allemaal problemen met hun uitkering, statuut en/of waren niet komen opdagen op een uitnodiging. Na een dertigtal minuten was het mijn beurt.
De vrouw achter de balie zag er niet alleena afgemat en afgestompt uit, ze riep dan ook nog eens verveeld -terwijl ze op de klok aan de muur keek die tien voor twaalf aan gaf- "Zen er nog mengse die een àfsprààk adde?"
De rij achter mij bestond integraal uit mensen die er geen bal van begrepen en ze keken dan maar wat wazig voor zich uit. Achteraan zag ik iemand ja knikken, maar dat ging onopgemerkt voorbij...
Daarna richtte de vrouw zich tot mij. Ik knikte vriendelijk, zei goedemiddag (hetgeen haar verbaasde, iemand die tijd verloor met beleefdheid werd blijkbaar niet echt geapreciëerd...)
Ik legde haar uit dat ik graag in de werkwinkel hulp wilde inzake het zoeken naar werk en/of een opleiding.
Ze antwoordde me: "Dan moet ge de website bezien hé"
Blijkbaar is men zo tuk op het werken met een website die voor hen denkt (en waar je dan ook automatisch in een makkelijk te managen hokje valt), dat men het eigen intellect (zo het er al was) uitschakelt.
De mensen voor mij in de rij bestonden integraal uit 'anderstaligen' die zich met gebaren en allerlei kruisingen tussen Nederlands en Frans (en nog een boel andere talen die ik niet kon thuisbrengen) probeerden verstaanbaar te maken.
Op de balie stond een klein plakkaatje dat in het Nederlands vermeldde dat dit de Vlaamse dienst... was (Vlaams was onderstreept) en dat men u dus verder wilde helpen in het Nederlands.
Ik ben geen taalpurist (de vele fouten in mijn blogposts veraad dit al) dus ik stoor me op zich niet zo veel aan waar men al dan niet Vlaams, Frans, Nederlands of Engels praat, zolang men hun job maar doet niet?
De mensen voor mij hadden allemaal problemen met hun uitkering, statuut en/of waren niet komen opdagen op een uitnodiging. Na een dertigtal minuten was het mijn beurt.
De vrouw achter de balie zag er niet alleena afgemat en afgestompt uit, ze riep dan ook nog eens verveeld -terwijl ze op de klok aan de muur keek die tien voor twaalf aan gaf- "Zen er nog mengse die een àfsprààk adde?"
De rij achter mij bestond integraal uit mensen die er geen bal van begrepen en ze keken dan maar wat wazig voor zich uit. Achteraan zag ik iemand ja knikken, maar dat ging onopgemerkt voorbij...
Daarna richtte de vrouw zich tot mij. Ik knikte vriendelijk, zei goedemiddag (hetgeen haar verbaasde, iemand die tijd verloor met beleefdheid werd blijkbaar niet echt geapreciëerd...)
Ik legde haar uit dat ik graag in de werkwinkel hulp wilde inzake het zoeken naar werk en/of een opleiding.
Ze antwoordde me: "Dan moet ge de website bezien hé"
Blijkbaar is men zo tuk op het werken met een website die voor hen denkt (en waar je dan ook automatisch in een makkelijk te managen hokje valt), dat men het eigen intellect (zo het er al was) uitschakelt.
donderdag 16 mei 2013
Het kaf en het koren - gehoord bij vdab
Iemand merkte op dat ik in mijn vorige blogpost melding maakte van enkele laatkomers en zwartwerkers die opdoken in een cursus van de vdab.
Welnu, ik wilde hier graag een aparte post aan besteden, want er valt natuurlijk heel wat te zeggen over deze fenomenen.
Ik ben zo iemand die altijd te vroeg aanwezig is op een sollicitatie, infodag of zelfs wanneer ik naar de film ga. Ook bij de VDAB opleiding was ik dus een kwartiertje vroeger dan voorzien. Dat geeft me tijd om te ontstressen en te observeren, en desnoods een vergissing te compenseren (zo miste ik mijn bus die dag, wat gezien mijn 30 min. speling geen probleem was).
Er zijn echter werkzoekenden die het niet zo nauw namen die dag. Meer nog, ik was samen met een andere werkloze op tijd, al de rest van de twaalf aanwezigen waren te laat, of helemaal niet komen opdagen.
Wat maakt dat ik al met een computertest bezig was toen er stelselmatig mensen binnensijpelden die dan alle aandacht meteen op zich trokken. (Sommige vrouwelijke werkzoekenden hebben blijkbaar last van het prinsessen-syndroom, waarbij ze het middelpunt moèten zijn van alle aandacht omdat ZIJ werkloos zijn... meestal kan je deze vrouwen herkennen aan de overdreven lagen make-up, een recente iPhone versie en een luidruchtige manier van praten).
De VDAB begeleider was professioneel en vriendelijk naar deze mensen toe, en gaf hen alle kansen (ondanks het feit dat sommigen ruim een half uur te laat waren!) om toch nog mee te doen.
Tijden de pauze viel het me op dat deze werklozen op drie na, allemaal een dure Smartphone hadden, vaak meer waard dan mijn uitkering.
Eentje was er aan't bellen met een familielid en had het over de spullen die hij moest meenemen van enkele winkels in HAAR auto.
Niet dat een werkloze geen auto mag onderhouden (ik heb er zelf ook eentje), maar ik stel me daar dan vragen bij. Iemand is werkloos, heeft een iPhone, een auto, en belt naar familie om dingen te kopen voor haar. Ik vind zo'n dingen vreemd, zeker wanneer ik zelf alle moeite doe om maar één keer te tanken in twee maanden tijd bij wijze van besparing op de wagen.
Daarna kwam het meest hallucinante gesprek ooit. Twee werklozen waren tegen elkaar bezig dat ze deze cursus wilden volgen 'om niet meer in de horeca te zitten'.
Waarna een van hen letterlijk zegt "Ja, da's bij mij ook, gelukkig heeft mijn moeder een *****zaak en kan ik daar dan in't zwart werken, anders redde ik het niet"
"Ja, ik ken dat, ik zit ook 50% in't zwart te werken achter de toog van *****"
Ik draaide me om, en zag de twee lustig met elkaar doorkeuvelen, terwijl de VDAB begeleider enkele meters verder iemand iets aan't uitleggen was over de manier waarop een "lees & begrijp"-test moest tot een goed einde brengen.
VDAB heeft een vrij vriendelijke houding tegenover dit soort van werkloze werkzoekers. Dat zulke mensen naar een opleiding komen is op zich al erg (meestal duidt dit op 'willen ontsnappen aan RVA'), maar dat ze dan nog openlijk en actief roofbouw mogen plegen op onze sociale zekerheid (en de belastingbetalers) is meteen de druppel vind ik.
Niet dat de begeleider hier schuld treft, want VDAB houdt er zich aan om niet als een vijand tov. de werkloze over te komen (anders kwam er geen kat meer naar de opleidingen waarschijnlijk). Maar soms is deze oogjes-dicht mentaliteit er toch ver over vind ik zelf.
't Is vergelijkbaar met de spreekwoordelijke straatboef die bij de politie zit om zijn bewijs van goed gedrag en zeden te vragen, en dan doodleuk aan de telefoon vertelt over een geslaagde drugsdeal en inbraak.
Welnu, ik wilde hier graag een aparte post aan besteden, want er valt natuurlijk heel wat te zeggen over deze fenomenen.
Ik ben zo iemand die altijd te vroeg aanwezig is op een sollicitatie, infodag of zelfs wanneer ik naar de film ga. Ook bij de VDAB opleiding was ik dus een kwartiertje vroeger dan voorzien. Dat geeft me tijd om te ontstressen en te observeren, en desnoods een vergissing te compenseren (zo miste ik mijn bus die dag, wat gezien mijn 30 min. speling geen probleem was).
Er zijn echter werkzoekenden die het niet zo nauw namen die dag. Meer nog, ik was samen met een andere werkloze op tijd, al de rest van de twaalf aanwezigen waren te laat, of helemaal niet komen opdagen.
Wat maakt dat ik al met een computertest bezig was toen er stelselmatig mensen binnensijpelden die dan alle aandacht meteen op zich trokken. (Sommige vrouwelijke werkzoekenden hebben blijkbaar last van het prinsessen-syndroom, waarbij ze het middelpunt moèten zijn van alle aandacht omdat ZIJ werkloos zijn... meestal kan je deze vrouwen herkennen aan de overdreven lagen make-up, een recente iPhone versie en een luidruchtige manier van praten).
De VDAB begeleider was professioneel en vriendelijk naar deze mensen toe, en gaf hen alle kansen (ondanks het feit dat sommigen ruim een half uur te laat waren!) om toch nog mee te doen.
Tijden de pauze viel het me op dat deze werklozen op drie na, allemaal een dure Smartphone hadden, vaak meer waard dan mijn uitkering.
Eentje was er aan't bellen met een familielid en had het over de spullen die hij moest meenemen van enkele winkels in HAAR auto.
Niet dat een werkloze geen auto mag onderhouden (ik heb er zelf ook eentje), maar ik stel me daar dan vragen bij. Iemand is werkloos, heeft een iPhone, een auto, en belt naar familie om dingen te kopen voor haar. Ik vind zo'n dingen vreemd, zeker wanneer ik zelf alle moeite doe om maar één keer te tanken in twee maanden tijd bij wijze van besparing op de wagen.
Daarna kwam het meest hallucinante gesprek ooit. Twee werklozen waren tegen elkaar bezig dat ze deze cursus wilden volgen 'om niet meer in de horeca te zitten'.
Waarna een van hen letterlijk zegt "Ja, da's bij mij ook, gelukkig heeft mijn moeder een *****zaak en kan ik daar dan in't zwart werken, anders redde ik het niet"
"Ja, ik ken dat, ik zit ook 50% in't zwart te werken achter de toog van *****"
Ik draaide me om, en zag de twee lustig met elkaar doorkeuvelen, terwijl de VDAB begeleider enkele meters verder iemand iets aan't uitleggen was over de manier waarop een "lees & begrijp"-test moest tot een goed einde brengen.
VDAB heeft een vrij vriendelijke houding tegenover dit soort van werkloze werkzoekers. Dat zulke mensen naar een opleiding komen is op zich al erg (meestal duidt dit op 'willen ontsnappen aan RVA'), maar dat ze dan nog openlijk en actief roofbouw mogen plegen op onze sociale zekerheid (en de belastingbetalers) is meteen de druppel vind ik.
Niet dat de begeleider hier schuld treft, want VDAB houdt er zich aan om niet als een vijand tov. de werkloze over te komen (anders kwam er geen kat meer naar de opleidingen waarschijnlijk). Maar soms is deze oogjes-dicht mentaliteit er toch ver over vind ik zelf.
't Is vergelijkbaar met de spreekwoordelijke straatboef die bij de politie zit om zijn bewijs van goed gedrag en zeden te vragen, en dan doodleuk aan de telefoon vertelt over een geslaagde drugsdeal en inbraak.
waarom knelpunt vacatures niet worden ingevuld
Ik heb het me vaak afgevraagd: waarom geraken die zogenaamde knelpuntberoepen maar niet ingevuld?
Zelf de proef op de som genomen (ik ben tenslotte toch mààr werkloos en heb dus in oge van de neo-liberale maatschappij toch heel de dag niets om handen) en heb me ingeschreven voor een lokale knelpuntberoep-opleiding.
Althans, de infodag daartoe, want je kan je als werkloze niet zomaar inschrijven in zulke opleidingen. Er wordt niet alleen een selectie gemaakt, je moet je ook aan een heleboel voorwaarden onderwerpen.
Nuja, wanneer je over iets wil schrijven, kan je het ook maar beter echt testen en vermits ik echt een job zoek en wil werken was elke kans mooi meegenomen (ook een kans die totaal niet in mijn vakgebied ligt).
De infodag ging door in een vrij nieuw gebouw van de VDAB. Er waren een tiental kandidaten, waarvan er slechts één ook voor de knelpuntopleiding kwam, met name ik zelf.
De rest van de kandidaten waren in de klas aanwezig (de helft kwam trouwens te laat) om enkele standaard-tests af te leggen inzake taal-, en rekenkunde.
Men deelt je dan in in categoriën afhankelijk van je taalvaardigheid. Via enkele tests op de computer (multiple-choice) en schrijftesten op papier krijg je dan een A1 tot C2 indeling naar de Europese standaarden van taalkundigheid.
Daarna volgt een gesprek in het Frans en het Engels, afgenomen door iemand van vdab zelf.
Wat me vooral opviel is dat enkele kandidaten onderling over 'hun zwart werk' bezig waren. Een vrij riskant onderwerp denk ik dan zo, gezien je IN een vdab lokaal zit, NAAST een mederwerker. Maar blijkbaar stoorde dat niemand.
Op't einde van heel de dag tests en gedoe kreeg ik een los gesprek met een van de medewerkers, en die vertelde me doodleuk dat ik, ondanks de zeer goede scores op de tests, niet veel kans maakte.
Ik vroeg waarom en kreeg een antwoord dat me compleet paf liet staan: "Je hebt niet in die branche gewerkt ooit... dan maak je niet veel kans omdat er geen raakvlak is met de knelpunt-opleiding".
Wacht even,... dus de VDAB richt opleidingen in voor knelpuntberoepen, laat kandidaten komen om tests af te leggen, en wanneer deze kandidaten in de test slagen blijken ze niet in aanmerking te komen omdat ze in het genoemde beroep geen ervaring hebben?
Met andere woorden, haast niemand komt in aanmerking, en gedurende de aanloop naar het traject zelf wordt je bijna zeker opgepikt om "andere opleidingen" eerst te volgen.
Ik zie het zo: men adverteert dat je maar best een knelpuntopleiding kan volgen, maar weet dat de overgrote meerderheid vd kandidaten dat niet zal halen en ergens op 'gepakt' kan worden (onvoldoende kennis van een taal, onvoldoende informatica-kennis, enzovoorts...).
Waarna men de kandidaat in een andere opleiding stopt om zich 'te vervolmaken';
De mensen die daar niet voor in aanmerking komen, trekken hun plan maar zeker? Want ze zijn immers niet ervaren in het zogenaamde knelpuntberoep.
Hoe kan je nu een sector waar moeilijk vacatures worden ingevuld helpen, wanneer je kandidaten die willen werken in die sector èn de capaciteiten hebben, weigert omwille van een gebrek aan ervaring?
Wat een larie.
Zelf de proef op de som genomen (ik ben tenslotte toch mààr werkloos en heb dus in oge van de neo-liberale maatschappij toch heel de dag niets om handen) en heb me ingeschreven voor een lokale knelpuntberoep-opleiding.
Althans, de infodag daartoe, want je kan je als werkloze niet zomaar inschrijven in zulke opleidingen. Er wordt niet alleen een selectie gemaakt, je moet je ook aan een heleboel voorwaarden onderwerpen.
Nuja, wanneer je over iets wil schrijven, kan je het ook maar beter echt testen en vermits ik echt een job zoek en wil werken was elke kans mooi meegenomen (ook een kans die totaal niet in mijn vakgebied ligt).
De infodag ging door in een vrij nieuw gebouw van de VDAB. Er waren een tiental kandidaten, waarvan er slechts één ook voor de knelpuntopleiding kwam, met name ik zelf.
De rest van de kandidaten waren in de klas aanwezig (de helft kwam trouwens te laat) om enkele standaard-tests af te leggen inzake taal-, en rekenkunde.
Men deelt je dan in in categoriën afhankelijk van je taalvaardigheid. Via enkele tests op de computer (multiple-choice) en schrijftesten op papier krijg je dan een A1 tot C2 indeling naar de Europese standaarden van taalkundigheid.
Daarna volgt een gesprek in het Frans en het Engels, afgenomen door iemand van vdab zelf.
Wat me vooral opviel is dat enkele kandidaten onderling over 'hun zwart werk' bezig waren. Een vrij riskant onderwerp denk ik dan zo, gezien je IN een vdab lokaal zit, NAAST een mederwerker. Maar blijkbaar stoorde dat niemand.
Op't einde van heel de dag tests en gedoe kreeg ik een los gesprek met een van de medewerkers, en die vertelde me doodleuk dat ik, ondanks de zeer goede scores op de tests, niet veel kans maakte.
Ik vroeg waarom en kreeg een antwoord dat me compleet paf liet staan: "Je hebt niet in die branche gewerkt ooit... dan maak je niet veel kans omdat er geen raakvlak is met de knelpunt-opleiding".
Wacht even,... dus de VDAB richt opleidingen in voor knelpuntberoepen, laat kandidaten komen om tests af te leggen, en wanneer deze kandidaten in de test slagen blijken ze niet in aanmerking te komen omdat ze in het genoemde beroep geen ervaring hebben?
Met andere woorden, haast niemand komt in aanmerking, en gedurende de aanloop naar het traject zelf wordt je bijna zeker opgepikt om "andere opleidingen" eerst te volgen.
Ik zie het zo: men adverteert dat je maar best een knelpuntopleiding kan volgen, maar weet dat de overgrote meerderheid vd kandidaten dat niet zal halen en ergens op 'gepakt' kan worden (onvoldoende kennis van een taal, onvoldoende informatica-kennis, enzovoorts...).
Waarna men de kandidaat in een andere opleiding stopt om zich 'te vervolmaken';
De mensen die daar niet voor in aanmerking komen, trekken hun plan maar zeker? Want ze zijn immers niet ervaren in het zogenaamde knelpuntberoep.
Hoe kan je nu een sector waar moeilijk vacatures worden ingevuld helpen, wanneer je kandidaten die willen werken in die sector èn de capaciteiten hebben, weigert omwille van een gebrek aan ervaring?
Wat een larie.
maandag 13 mei 2013
een dopper met een dipje
Sinds de aanvaring met enkele diensten (vakbond en vdab) en een paar zeer miezerige sollicitaties was het me even allemaal te veel.
Je zoek en zoekt, om dan twee keer op rij bij een half dolgedraaide KMO terecht te komen waar de ondervrager (niet ik) naar bier stinkt en men het zelfs niet heeft kunnen opbrengen je met zorg geschreven motivatiebrief één keer te lezen.
Er is op korte termijn niet meteen wer voor iemand van boven de 30 jaar oud in en rond Antwerpen met een technisch profiel... zoveel is duidelijk. Tenzij je natuurlijk zo goed als gratis gaat werken (da's in tegenwoordig bij een bepaald soort publiek die meestal thuis wonen en met blitze gradgets rondlopen).
Maar daar pas ik voor. Ik lig nog liever in een goot te rotten dan dat ik me ga uitsloven voor een aalmoes (alsof bedrijfsleiders graag gratis werken? Ik dacht van niet).
Nuja... na enkele dagen relatieve rust ga ik deze week er terug tegenaan.
Raar maar waar hebben mijn 'opgesmukte' CV's nul komma nul effect gehad. Dat zegt me vooral dat er ook geen interesse is om mensen aan te werven op dit moment. Want op papier zag ik er 'bangelijk' uit :)
Je zoek en zoekt, om dan twee keer op rij bij een half dolgedraaide KMO terecht te komen waar de ondervrager (niet ik) naar bier stinkt en men het zelfs niet heeft kunnen opbrengen je met zorg geschreven motivatiebrief één keer te lezen.
Er is op korte termijn niet meteen wer voor iemand van boven de 30 jaar oud in en rond Antwerpen met een technisch profiel... zoveel is duidelijk. Tenzij je natuurlijk zo goed als gratis gaat werken (da's in tegenwoordig bij een bepaald soort publiek die meestal thuis wonen en met blitze gradgets rondlopen).
Maar daar pas ik voor. Ik lig nog liever in een goot te rotten dan dat ik me ga uitsloven voor een aalmoes (alsof bedrijfsleiders graag gratis werken? Ik dacht van niet).
Nuja... na enkele dagen relatieve rust ga ik deze week er terug tegenaan.
Raar maar waar hebben mijn 'opgesmukte' CV's nul komma nul effect gehad. Dat zegt me vooral dat er ook geen interesse is om mensen aan te werven op dit moment. Want op papier zag ik er 'bangelijk' uit :)