Pages

vrijdag 30 januari 2015

Vacatures waar ik van hou: deel 3

Deel 3: De realistische vacature

Vacatures waar men realistische eisen combineert met reële skills. Met andere woorden: een vacature waar men een aantal simpele taken wil laten uitvoeren maar weet ik hoeveel diploma’s vraagt (meestal puur om “niet te veel reacties te krijgen”) is niet realistisch.
Vooral de overheid en aanverwante organisaties zijn hier blijkbaar zeer zwak in. Daar houdt men van hoge diploma’s, veel procedures en allerlei vragen en extra hoepels om door te springen bij de kandidaat. Niet omdat je al dat gedoe echt nodig hebt voor de jobs, maar meestal om diegenen die de selectie moeten uitvoeren het makkelijk te maken.
Uiteraard kan je niet zomaar de lat zo laag mogelijk leggen, dat begrijp ik. Maar een vacature waar ik van hou vraagt geen master diploma om papiertjes van het ene bureau naar het andere te dragen op een saaie overheidsjob.

Nog erger wordt het wanneer men daadwerkelijk de skills en eisen wel aanpast, maar dan totaal vergeet dat er zoiets bestaat als ervaring.

Jongeren hebben het probleem dat ze worden weggestuurd bij gebrek aan ervaring. 
Ouderen worden weggestuurd omdat men enkel ervaring heeft, en niet de diploma’s (face it, in de jaren dat de dertigers en veertigers of ouder aan’t studeren waren, was het nauwelijks zo dat je ook de job deed waarvoor je ging studeren…).
Wanneer je dus op je 35 jezelf aanprijst met enkele jaren ervaring, is het meestal zo dat men niet durft zeggen “U bent te duur”, maar dan allerlei extra’s gaat vragen in de hoop dat men dan daarop een “niet voldoende” kan kleven.
Vragen aan iemand die in de jaren tachtig is afgestudeerd of hij of zij een master diploma heeft in hetgeen waarvoor hij komst studeren, is een vrij nutteloos iets meestal (enkele nichemarkten niet te na gesproken).

De echte reden achter deze hoge eisen is dus meestal radeloosheid.
Men wil de goedkoopste, meest voordelen opleverende jongere die tegelijk de ervaring en inzichten heeft van een ervaren rot, maar tegelijk dom genoeg is om mee te gaan in de bedrijfspolitiek van diegenen die de vacature uitschreven. En als het even kan heeft deze persoon de nodige diploma’s, bijgeleerde skills en certificaten en gaat hij of zij graag met eigen wagen op pad aan ene minimumloon.
Sommige bedrijven gaan hier erg ver in, wanner ik zulke vacature zie, doe ik zelfs geen moeite meer.

De vacature waar ik van hou vraagt een skillset die gelijk loopt met de vaardigheden die nodig zijn om de functie uit te voeren. 
Jammer genoeg is dat een zeldzaamheid geworden, omdat men steeds het onderste uit de kan wil, en desnoods mensen met een masterdiploma literatuur vraagt om een reeks mappen alfabetisch te rangschikken (reëel voorbeeld).

Hoe herken je ze?

Dit soort vacatures herkennen betekend dat je vaak moet doorvragen over de echte jobinhoud. De fout die velen maken is de stilste die men vraagt klakkeloos aan te nemen als een vereiste, heel vaak is dit niet het geval en kan het met minder (en met meer soms ook, maar da’s een ander verhaal).
Doorvragen en je informeren is nodig.

Wanneer je overtuigd bent van een goede inhoud/skillset verhouding die bij je past, heb je meestal een goede vacature gevonden,… nu nog binnen geraken!

dinsdag 27 januari 2015

Het nieuwe werken is: continu jobs zoeken

Het nieuwe werken is: continu jobs zoeken


Ik sprak een tijd terug met iemand die in de vertegenwoordiging werkt, en zo te horen is men daar met de dalende omzet van de klanten (veelal KMO’s) in een toestand terecht gekomen waar iedereen continu naar andere opties zoekt. Ook in andere sectoren hoor ik een gelijkaardig iets, mensen in de telecom, verkoop, zelfs bij mensen die in de horeca werken. 
Het constant zoeken naar andere job, hoort blijkbaar bij het nieuwe werken. 

Ik vrees dat dit voor vele mensen de realiteit is trouwens. Na het vinden van een job (eender welke job, aangezien men de werkloosheidsuitkeringen en het stigma dat er aan vast hangt vanwege de neoliberale kudde), is het niet altijd afgelopen met de stress. 
Voor vele mensen, vooral werkende armen, begint de ellende dan pas echt. Men valt niet in een zwart gat, maar in een wit gat zo te zien.

Een job uit noodzaak brengt misschien wel een loon op in plaats van een uitkering, maar neemt ook met zich mee dat het veel tijd en energie kost. Terwijl de job in kwestie meestal geen lang leven beschoren is. Zulke jobs zijn opvulsel, vervangbare mensen worden voortdurend voor andere vervangbare mensen ingeruild, of de job zelf bevindt zich in een sector die bedreigd wordt op allerlei manieren. Maar je moet wel verder, mensen in dat witte gat, weten dat ze moeten doorzoeken naar een betere job, maar zijn tegelijk verdoofd omdat hun huidige korte termijn situatie er beter uit ziet.
Wie opeens een gemiddeld loon op de rekening krijgt, gaat zich na even naar adem te hebben gesnakt, goed voelen en nestelen in de situatie.  
Hoewel er in feite niks is veranderd op die tijdelijke ademruimte na.

Over dat laatste: het is vreemd dat vooral VDAB blijft inzetten op sectoren die tussen nu en enkele jaren gedoemd zijn te verdwijnen of slechts minimaal zullen overleven (hierover later meer). Toont eens te meer waar de prioriteiten liggen daar (statistieken naar hun politieke broodheer dragen).

De hoofdbezigheid wanneer je dan plots wel aan werk geraakt is niet veranderd: meteen weer ander werk zoeken, omdat je weet dat het maar tijdelijk is. En zo kom je tot een situatie waar de arbeidsmarkt zo vloeibaar en onzeker is geworden, dat zelfs mensen die een job hebben, wakker liggen van het zoeken naar een nieuwe job.

Voor al diegenen die op een uitzichtloze, onderbetaalde, onveilige job zitten, of werken op en zinkend schip (en zo zijn er veel tegenwoordig). Weet je maar beter naar een veilig onderkomen kan streven, een run-to-the-hills economie, waar op veilige hoogte zitten meer waard is dan eender wat anders.

Die standvastigheid is jammer genoeg enkel nog weggelegd voor vastbenoemde ambtenaren, mensen in een nichemarkt en mensen in hogere kaders op standvastige firma’s of organisaties.

Je kan er naar streven om naar een van deze drie ‘bergen’ te lopen en je daar in veiligheid te brengen, of je kan verder ploeteren en hopen op die ene job waar je langer dan twee tot vier jaar kan werken in alle glorie en met een goed loon (om daarna weer in het zwarte gat te vallen).

Wanneer ik zo rond kijk in mijn omgeving geven er steeds meer mensen de brui aan hun job, omdat ze feitelijk zitten te wachten op hun ontslag of tot de boel opklaart. 

Neem daarom de teugels terug in handen en ga voort, verlaat het denkbeeld om “DE JOB” te vinden (niet dat het onmogelijk is, maar de kansen zijn zo minimaal voor mensen zonder uitgebreid opvang-netwerk (of geld) van vrienden en familie op de juiste plekken), want je zal ze hoogstwaarschijnlijk niet vinden. Wat je zal tegenkomen zijn tijdelijke spullen, die je slechts tijd zullen kosten maar geen echte oplossing bieden voor de onderliggende verrotting die nu plaatsvindt overal.

Toch wil ik hier positief over blijven, …. ik vind dat deze economie zichzelf aan’t opkuisen is. Heel veel rotte bedrijven en nep-gedoe is massaal aan’t neergaan nu. 
Da’s op zich gezond, maar wel vrij jammer voor alle mensen die op zo’n zinkend schip werken. 


Herken en erken het tijdig; en spring overboord zo snel je kan, en liefst naar een veilige "berg"!

maandag 26 januari 2015

Vacatures waar ik van hou: DEEL 2

DEEL 2:  De lokale vacature 

Het tweede deel over vacatures waar ik van hou, wil ik wijden aan lokale vacatures: deze leunen meestal dicht aan tegen de eerste soort van directe vacatures trouwens.
Deze post is wat uitgelopen, aangezien het een onderwerp is waar ik nogal gefocust op ben. 

Een lokale vacature is voor mij iets op een bereikbare, leefbare, doenbare afstand van waar de kandidaat woont. Ik trap hier misschien een open deur in, want zijn we niet allemààl op zoek naar een job waarbij we geen uren in de file moeten staan, of ondoenbare treinverbindingen voor moeten doorstaan?
Toch, gezien de vele files en de schijnbaar onvermoeibare manier waarop werknemers steeds maar weer van heinde en verre naar een job komen zoeken, lijkt me dat er op dat gebied nog een lange weg te gaan is (heb’t u hem?).
We kunnen bedrijven van deze problematiek ook meer bewust maken als werkzoekenden, door systematisch voorrang te geven aan bereikbare jobs.

Ik ben zelf een tijd terug bewust op zoek gegaan naar iets op wandelafstand, en heb daar -ondanks de hondenjob die het was- een leuke, haalbare tijd beleefd, aangezien ik letterlijk op 5 minuten naar huis kon wandelen na een zware werkdag. 
Alleen al door de geringe afstand, was die job vol te houden. Tegelijk bespaarde ik enorm aangezien ik geen wagen, noch kleffe dure middag-broodjes, nodig had (ik at thuis iets).
Een lokale vacature is voor mijn meer waard dan eender wat, omdat de eventuele lokale job ook meer voor mij waard is - ik lever zelfs met plezier loon in voor een lokale job.
Deze trend is bij vele HR departementen ook al opgevallen: mensen zoeken liever een functie die qua afstand bereikbaar is en vaak te combineren is met de rest van hun leven (gezin, hobby’s, …). De vacatures zijn daarom vaak licht aangepast, om niet meteen de echte plek van tewerkstelling te hoeven meedelen. Ze zijn hier vaak erg sluw in, gezien de vele indirecte antwoorden die ik krijg op de vraag waar de plek van tewerkstelling is.

Iets dat een minister van werk misschien dringend eens moet verplichten te vermelden in eender welke vacature: de reële plek van tewerkstelling, 't is maar een idee.

Een bedrijf dat op een bijna onbereikbare plek ligt ergens ten zuiden van Brussel (om maar een voorbeeld te nemen, al zijn er in de kempen en Oost-Vlaanderen ook zo'n dode zones), maar mensen wil rekruteren uit Gent en Antwerpen, gaat in vele gevallen een recruiter onder de arm nemen uit deze steden.
Ook hier wordt lustig bespaard dus kom je meestal uit bij een interimkantoor dat zich ook tracht te profileren als professioneel selectiebureau.

In de vacatures wordt dan wijselijk de echte plek van tewerkstelling verzwegen en wordt de indruk gewekt dat de plek in de buurt van het rekruteringskantoor ligt. Wanneer je dus in hartje Antwerpen of Gent gaat solliciteren, verwacht je onderbewust ook dat het bedrijf toch ergens in die regio ligt, … heel vaak is dat niet het geval. Zeker bij vacaturesites is de discrepantie soms gigantisch; ik heb al meermaals meegemaakt dat je een regio selecteert, om dan uiteindelijk te realiseren dat de job voor een andere provincie is (in één geval ging men zelfs zo ver om een nep-adres op te geven in de initiële vacature).

Men tracht dan in het gesprek de voordelen van de firma en de job zo te belichten, zodat de kandidaat (blij met een dode mus) bijna moreel verplicht is om toch deze langere afstanden te doen. “Ah ja, maar het bedrijf ligt in Huppeldepup, maar da’s goed bereikbaar hoor.” Is dan meestal de losjes vermelde zin die daar bij hoort.  Men doet er meestal zo licht mogelijk over, alsof het bijna een abnormaal iets zou zijn om over reisafstanden te struikelen.

Ik stoor me trouwens geweldig over hoe zulke rekruteerders vaak zeer nonchalant doen over 30 of 70 km naar het werk komen meer of minder,… alsof in ons land met het dichtste wegennet van de wereld, het een lachertje is om een paar kilometer verder heen en weer te reizen elke dag. Meestal zijn dat dan zelf types die graag in hun wagen zitten, waar ze desnoods hele dagen van hun leven slijten door er een sport van te maken files sneller door te komen dan ‘de gewone mensen’.
Het filerijden is voor dat soort pipo’s (want dat zijn het in mijn opinie) een statussymbool geworden, op zulke niveau dat ze zelfs niet meer snàppen dat iemand NIET zomaar een extra een uur wil rijden of erger. Voor hen is dat allemaal maar kinderspel, een vanzelfsprekend iets - tot je ze hoor zeuren over de zoveelste file - waar ze liefst niet op ingaan.

Een kleine anekdote hierover trouwens, ik solliciteerde ooit bij een bedrijf rondom het Gentse, toevallig in dezelfde straat waar ik een paar jaar voorheen vaak moest zijn voor een klant van me. Ik kende de plek maar al te goed: gevaarlijk (de R4 rond Gent is velen bekend) en bovendien enorme drukte gecombineerd met binnenwegen om op tijd er te geraken.
Toen de aap uit de mouw kwam, zei de man me dat de plek van tewerkstelling (ik solliciteerde in Antwerpen) dus in de genoemde gemeente lag. 
Ik zei dat ik dan niet veel interesse meer had en me zelfs beetje bedrogen voelde aangezien men eerst deed alsof het te Antwerpen was.
Waarna de man lichtgeraakt reageerde en me zei: “Maar er werken een paar mensen uit Antwerpen hoor, da’s 25 minuutjes rijden!”
“Als ge elke dag als een maniak in je wagen zit te racen waarschijnlijk maar 20 minuutjes, dat ken ik… neen, toch bedankt.” - Ik wist uit mijn eigen ervaring dat een rit van die straat naar mij thuis op goeie dagen een 50 minuten duurde en op slechte ruim een uur of 2. Die 25 minuten was dus een leugen.
Hij vond me uiteraard arrogant, degoutant en nog een aantal van die woorden, en ik kan dat ook begrijpen wanneer je in die gewoonte vast zit elke dag, en een 100km ritje voor jou een peulschil is, … da’s een gewoonte uiteraard. Ik weet wel dat ik zelfs in hartje Gent heb gewerkt een jaar ofzo aan een stuk, en dat ik er letterlijk ben onderdoor gegaan op medisch gebied. Niet iedereen is gemaakt om door moordend verkeer, vrachtwagens, snelheidsmaniakken en monsterfiles zijn/haar weg te banen naar het werk, om daar dan een uur of wat later aan te komen.

Bereikbaar

Da’s nog iets dat me zo verheugd aan een lokale vacature: men moet niet lichtzinnig zitten doen over de afstand woon-werk, want die afstanden zijn altijd (desnoods te voet) te overbruggen. 
Bijkomend voordeel voor het bedrijf is dat de werknemers meestal op tijd zullen zijn, of toch geen echt excuus kunnen hebben om te laat te komen (in tegenstelling tot bedrijven in het Brusselse, waar te laat komen of binnenwaaien ergens tussen 8 en 10 normaal is geworden intussen.)

Vreemd genoeg hoor ik van mensen in het Gentse dat ze vaak vacatures uit Brussel en Antwerpen tegenkomen, en hier in Antwerpen hoor ik dan weer dat je zelfs tot in Oostende wordt uitgenodigd! ’t Is toch al te gek aan’t worden vind ik zelf. Het lijkt haast alsof op sommige vacaturesites men custom-made aanbiedingen maakt, waarbij de lokale stad of gemeente compleet uit wordt gefilterd om mensen te dwingen verder te reizen.

Hoe herken je ze?

De locale vacatures kan je vinden door je ogen goed open te trekken in je eigen regio. 
Vaak hangen deze uit aan het bedrijf zelfs (een papier aan de deur ofzo) of via een lokaal interimkantoor (goed opletten uiteraard dat het niet over een nep-vacature gaat in dat geval).

Wat ik ook doe is kijken naar welke vrachtwagens en bestelwagens er zoal lokaal rondrijden, heel vaak staan daar links en domeinnamen op die naar de bedrijfswebsite verwijzen, als’t effectief een lokale firma is en ze hebben bovendien ook een “jobs”-pagina, dan kan je vaak op die manier aan een goede vacature geraken. 
Nog een tip zijn de de sites http://regiojobs.hln.be en http://www.streekpersoneel.be/regio/jobs/ (al zijn deze sites vaak maar een frontje voor de VDAB-afvalbak naar mijn mening, toch zit ook hier af en toe iets bruikbaars in (zoals in elke vuilbak). Ieder heeft zijn branche natuurlijk, voor sommige mensen zal hier meer in staan dan voor anderen.

Let vooral op in de zoektocht naar een lokale job, dat je duidelijke grenzen stelt.
Wat is bereikbaar voor jou? Hoe ver en hoe lang wil en kan je reizen/pendelen elke dag? Heeft het bedrijf een deel thuiswerk?

Er zijn bedrijven die hier perfect mee omgaan en bijvoorbeeld een sattelietkantoor of thuiswerk inrichten - het kàn dus zijn dat er een bedrijf is dat eigenlijk hoofdkantoor heeft 100km verderop, maar zo attent is een moderne leefbare oplossing voor het mobiliteitsprobleem van haar werknemers te bedenken. Zomaar alle bedrijven met een verder gelegen hoofdkantoor wegvegen is daarom gevaarlijk, je gooit dan het kind met het badwater weg. 
Zulke moderne bedrijven gaan ook met hun vacatures anders om dan de ouderwetse firma's, en zijn dus snel te herkennen aan hun manier van handelen en de sollicitatie brengen (ook hier wordt twitter vaker ingeschakeld, of gaat men doelgericht mensen uit opleidingen opzoeken enzo...)

Ik hoorde een tijd geleden een bedrijfsleider klagen dat ze in Brussel niet aan “goei volk” geraakten omwille van de files, afstand, scholingsgraad… maar het was nog nooit in haar opgekomen dat met een sattelietkantoor of radicaal te verhuizen, je misschien dat probleem kon oplossen. 
Waarom uit prestige in het Brusselse zitten, wanneer je daar niet aan de nodige werknemers geraakt blijkbaar? Waarom niet aanpassen en jezelf desnoods opsplitsen en naar een meer dynamische samenwerking gaan? We zijn 2015 intussen, er zijn heus andere manier van samenwerken in een bedrijf dan samen naar één plek rijden om 7u ’s ochtends en dan als eenden op een rijd aan een bureau te zitten wanneer je eindelijk door de files bent geraakt.


Success aan iedereen die een lokale job zoekt, want de ideale job dichtbij vinden is voor velen de oplossing voor een gelukkiger leven.




donderdag 22 januari 2015

De vacatures waar ik van hou: deel 1

De vacatures waar ik van hou: De directe vacature


Dit zijn meestal vacatures die open staan bij start-ups of kleinere KMO’s, bedrijven die gewoonweg niet al te veel overbodige tijd en geld willen stoppen in rekrutering, maar wel snel en capabel volk willen zien om een selectie te maken. Men is dan ook niet op zoek naar die ene witte raaf, maar gewoon naar een vlotte invulling van een echte job, door een echte persoon met wie men een connectie kan maken en overlappende visies heeft inzake de uitvoering van de functie.
Deze vacatures zijn naar mijn ervaring meestal vrij eerlijk opgesteld (door de oprichter in de meeste gevallen) en resulteren nogal snel in een ja of een nee voor de kandidaat (een extra pluspunt dus, je weet sneller waar je staat, en hoeft niet door honderd hoepels te springen voor een jobkans). 
Voordeel hierbij is dat je ook een correct beeld krijgt van de functie en het bedrijf.

Dit soort vacatures zijn niet alleen door mij geliefd, maar bij heel veel werkzoekenden die het vacaturesspotting onder de knie beginnen krijgen. Waardoor je dit soort pareltjes niet snel meer tegenkomt.
De reden dat je ze niet veel ziet komt vooral omdat zulke jobs snel van de hand gaan bij interne mensen of hun directe kennissenkring. Wanneer men het via de klassieke weg online plaatst is het ook meteen gedaan met het kleinschalige karakter van de vacature.
Men krijgt dan vaak tientallen tot zelfs honderd(en) kandidaten die zich aanmelden, tot zelfs ver na de rekrutering van de nieuwe medewerker. Waardoor men volgende keer vaak professionele hulp in roept om het in goede banen te leiden, moet men nog iemand nodig hebben, hierdoor worden dit soort directe vacatures almaar schaarser.

Dit soort vacatures zijn mooi, maar erg hard om te laten resulteren in een echte job. Toch elke keer weer voor gaan zou ik zeggen, want ze zijn het meestal waard, al was het maar voor de werkervaring en sfeer alleen! 

Je komt, wanneer je voor zulke vacatures wordt uitgenodigd, vrij snel bij de echte beslisser(s) terecht binnen de firma of organisatie, wat meteen het grootste verschil is met andere vacatures. Er zit namelijk iemand tegenover je die de taak, de firma en het doel goed kent of er zelfs de belichaming van is. In tegenstelling tot een andere vacature, waar je vaak een uren-kloppende rekruteringsmachine voor je krijgt, bij wie de taak in kwestie is herleid tot hetgeen zijn/haar baas op een e-mail er over heeft meegedeeld en de cijfers die men moet voor gaan leggen bij de opdrachtgever. Op zulke plekken (en zeker bij vdab) is men meer met de achterliggende resultaten en statistieken bezig, niet met jobs.
De ‘parameters’ die worden afgecheckt, en de “trefwoorden” die de kandidaat moet gebruiken om toegelaten te worden tot een volgende ronde zijn bij zulke mensen een zielig soort houvast, die belangrijker is geworden dan wie er voor hen zit, en diens kunnen en motivatie om de job echt uit te voeren. 
(op het gebruik van trefwoorden bij selecties, kom ik later terug in een aparte blogpost)

Hoewel ik zelden nog bij zulke sollicitaties terecht kom, zijn ze in het verleden 100% van de tijd succesvol geweest. Ofwel resulteerden ze meteen in een job, ofwel een zeer duidelijke reden waarom dat nièt het geval was.
Da’s nog een extra pluspunt bij zulke vacatures trouwens: men is direct, eerlijk en je krijgt ook zeer vlot feedback. Dat laatste is dan weer belangrijk om een goed gevoel te krijgen en jezelf te kunnen bijsturen in de verdere zoektocht.

Bedrijven die te groot zijn geworden, of aan elkaar hangen met uitbestedingen en het afschermen van verantwoordelijkheden zijn zo goed als onmogelijk in staat deze vacatures op die manier af te handelen, je moet je dus als kandidaat bewust zijn van het verschil in aanpak en de verschillende manieren van handelen om tot een job te kunnen komen.

woensdag 21 januari 2015

De vacatures waar ik van hou: intro

Vacatures waar ik van hou 

De voorbije weken heb ik een lijst gegeven van mijn meest gehate vacatures,… een lange lijst, waarbij ik het zelfs vrij moeilijk vond om het op de delen in slechts vier categorieën.
Dit riep natuurlijk ook om een tegenpool, een lijst van geliefde vacatures, aangezien positief blijven tijdens het zoeken naar een job nu eenmaal belangrijk is.

Ik schrijf deze lijst niet als kritiek (al zit die er tussen de regels wel in, ik kan mezelf soms echt niet inhouden) maar eerder als duiding, zowel naar werkzoekenden als werkgevers toe.

Die laatsten beseffen soms maar al te goed dat er wat schort aan de manier dat je als werknemer bij hen terecht kan komen, maar zijn vaak zo “in” hun manier van denken vergroeid geraakt met hun bedrijf en tegelijk zo verstrengeld in het altijd maar op dezelfde manieren rekruteren, dat de efficiëntie die ze daarin hebben verworven stilaan contraproductief werkt.

Ze hebben dan vaak niet door dat helemaal aan’t begin van de keten, namelijk bij het ontstaan van de job-opening, een denkfout werd gemaakt, of nog erger, dat er eigenlijk geen visie zit in wie men nu waarom en tegen welke voorwaarden, nodig heeft.

Het jammere is dat je als werkzoekende nauwelijks iets in de pap te brokken hebt. Je kan columns, blogs, open brieven ja zelfs podcasts volstouwen met je mening en allerlei anekdotes, maar hoog in de ivoren torens van de HR-diensten is men vaak nog meer bezorgd over het al dan niet op tijd geleverd zijn van hun broodje smos-hesp, den met de algemene verrotting in onze arbeidsmarkt waar ze vaak mee aan de basis van liggen. Begrijpelijk ook, mensen die zich enkel maar zorgen hebben te maken over het al dan niet op tijd zijn met de winterbanden op hun bedrijfswagen of de haalbaarheid van een detail in hun cijfers, zijn natuurlijk niet met the big picture bezig. Laat staan dat ze bekommerd zouden zijn over een individuele behandeling van een kandidaat (zelf vaak genoeg gezien bij een HR-team die vlak bij me op kantoor zaten, waar men bijna at random kandidaten uit de modderpoel viste.

Meer nog, ik denk dat men ook bij goed georganiseerde bedrijven heel vaak uit het oog verliest dat men te maken heeft met een wijde interactie van koopkracht, mensen, arbeid, loonkost, effectiviteit, sociale impact en vooral arbeidsvreugde. 
Wanneer men bij eender welke vorm van rekrutering de initiële opstart laat komen vanuit de geld-verdieners in een bedrijf, begint het meestal al fout te lopen, … winst is belangrijk uiteraard, maar de kortste weg tussen twee punten mag dan wel de recht lijn zijn, bij een job is het meestal iets minder simpel te definiëren wat nu de beste weg is. Een job die uitgedacht wordt door mensen die korte termijnwinst zien, is een recept voor een falend beleid.

Ik heb uiteraard de waarheid niet in pacht, en kan me maar moeilijk inleven in de rol van een HR-medewerker of rekruteringsfirma. Maar wanneer je van zowat iedereen van mijn generatie dezelfde verhalen hoort en dezelfde moordende arbeidsmarkt ervaart, schort er iets aan de manier dat men hier mee omgaat denk ik.

Daarom deze lijsten, en daarom ook mijn volgehouden manier van energie stoppen en deze blog, omdat ik vermoed dat er toch hier en daar mensen echt verder willen en onze arbeidsmarkt willen verbeteren.

Komende dagen ga ik deze post dus in vier delen weergeven. Mensen die alvast tips hebben hiervoor kunnen me altijd via twitter hun geliefde soort vacatures melden, kwestie van niets over het hoofd te zien. Tegelijk kan dit dienen om andere werkzoekenden makkelijker het kaf van het koren te doen scheiden wanneer ze een reeks vacatures krijgen aangeboden.

donderdag 15 januari 2015

De 4 soorten vacatures die ik haat: 4

Deel 4: De mirage-vacature

In deze reeks sluit ik af met wat ik een  mirage-vacature noem. Op zich is het geen nep-vacature zoals je op het eerste zicht zou kunnen denken, daarvoor zit er net te veel in. Er schuilt wel degelijk in deze vierde in de reeks van meest gehate vacatures, een echte job. Het probleem is, dat je er veel tijd, moeite en research moet instoppen om het te weten te komen, wat het meteen een vrij irritant iets maakt in je zoektocht naar een job.

Die job en de bijpassende echte omschrijving weten te vinden, da's de uitdaging dus.
Zulke vacatures zijn uitgeschreven voor een job die zo vervormd werd weergegeven dat het als kandidaat onmogelijk wordt om te weten waar je nu je eigenlijk kandidaat voor stelt.

De werkuren, de plek van tewerkstelling, organisatie, doel, je oversten, de echte inhoud, zowat alle echte info over deze functies worden meestal vaag of verbloemd voorgesteld.
Vooral in combinatie met nr 3 uit mijn lijst, de onderaanneming, is dit een enorm irritant (maar vaak voorkomende) irritatie.

Het begint meestal zo:

Een bepaalde firma heeft een vacature vrij. Meestal niet omdat er te veel werk is, maar door "onvoorziene omstandigheden" (90 % zeker behelst het hier het vertrek van een werknemer of het deels overhevelen van de goede delen van het takenpakket naar een andere werknemer), waarna er zogenaamd een nieuwe job ontstaat, althans in het organogram.

Soms gaan de "in-crowds" binnen een firma waar het iets minder goed draait met de betere delen van een takenpakket lopen en stopt een of andere halfbakken manager de overgebleven delen in een nieuwe taak, er zeker van zijnde dat ze wel een of andere werkloze zullen vinden die zonder morren inspringt en hen depanneert, zonder aan de oorzaak van een paar problemen te werken.
Dit is voor een organisatie meestal een makkelijkere oplossing dan daadwerkelijk iets doen op langere termijn.

Hogerop ziet men dit dan meestal als een goede aanleiding om de vacature in een bepaalde richting te duwen, een job-inhoud die meer past in waar de leiding naartoe zou willen, maar niet per sé naar waar het op korte termijn naar toe zou moeten met die job.

Meer nog, men gaat de mindere kanten niet belichten om op die manier kandidaten te lokken, naar een theoretische job, ... in realiteit kom je meestal terecht in een scheefgetrokken situatie, waar de werkuren anders zijn ingedeeld, je opdracht eigenlijk anders werd beschreven en je in feite een luchtspiegeling achterna holt tot er misschien ooit eens een organisatorische omwenteling plaatsvindt. Iets waar je, in mijn ervaring, in zulke organisaties ook niks van moet verwachten aangezien men ook daar voor snelle hap kiest of de verantwoordelijkheden afwimpeld op overbetaalde consultants.

De job die je als kandidaat graag wilde doen, wordt stilaan een andere invulling gegeven op de vloer zelf, of door de mensen met wie je moet samenwerken en voor wie die de nieuwe visie van de leiding totaal onbekend is.

Zulke jobs worden op een spreekwoordelijk biervieltje bij elkaar geschreven, om zo tot een vacature te komen. Dit wordt dan rooskleurig voorgesteld door een extern bureau of nog erger: een bevriend interimkantoor die eigenlijk wel andere dingen te doen heeft.

Waarna de opdracht om de vacature langzaam losgekoppeld wordt van het oorspronkelijke idee en de initiële noden van een afdeling.

Vaak zijn de oorzaken hiervan vrij complex, maar het komt er meestal op neer dat er een vacature wordt uitgeschreven door mensen die de echte taak en job niet kennen (of enkel op papier kennen) en naar kandidaten zoeken die door de leiding werden omschreven. Hoe meer tussenpersonen, hoe erger de discrepantie tussen de bescherven vacature en de echte functies. Hier speelt ook vaak een bepaalde politiek mee binnen een bedrijf, waar je verder niet veel van weet als buitenstaander.

Zo heb ik ooit gesolliciteerd voor een bedrijf waar de leiding iemand wilde die vooral technisch was, maar toen ik eenmaal aan't solliciteren was bleek (na 3 weken!) dat de uitvoerders eerder een sociaal profiel met een kleine notie van techniek zochten, ... waarna de job zelf een kruising was tussen IT manager en sociaal werker / boekhouder. Niet alleen was hier het verschil tussen beschrijving en realiteit enorm, je kan je ook afvragen wie ze dan uiteindelijk binnen krijgen wanneer je zelf als kandidaat de selectie maakt... ik wil niet weten hoeveel geschikte sociale profielen er niet op deze vacature wilden ingaan omdat ze niet technisch genoeg waren. Om dan uiteindelijk met een kandidaat over te blijven die na 1 jaar de technische taken op zijn beurt online had gezet in een halftijdse functie via een interim (ja, ik volg zo'n dingen op nadien om er uit te leren).

In zulke organisaties kan je maar één ding doen: je beleefd, maar snel, uit de voeten maken.

Dit soort toestanden komt meestal nooit goed, tenzij er aan de leiding een stevige ommekeer plaats heeft. Maar daar op wachten, daar is het leven iets te kort veer en deze arbeidsmarkt iets te moordend, in mijn opinie:  rennen en laten barsten in hun eigen onkunde. Je bespaart er jezelf een grote stressfactor mee.


woensdag 14 januari 2015

Deel 3: De onderaanneming

De 4 soorten vacatures die ik haat.  Deel 3: De onderaanneming.

Ik heb sowieso al iets tegen het principe van een onderaanneming, maar ik heb al helemààl iets tegen de vacatures die er vaak voor worden uitgeschreven.
Het werk in onderaanneming is meestal gebaseerd op het afschuiven van enige verantwoordelijkheid van de initiële werkgever, in combinatie met het niet volledig moeten tegemoedkomen aan de geldende normen in een branche.
De vacatures voor zulke jobs of nep-jobs zijn dan ook navenant. Ze worden meestal opgesteld door een interimkantoor die als vangnet moet dienen om zoveel mogelijk kandidaten aan te leveren, die dan in een onderaannemings-val terecht komen. De originele opdrachtgever blijft liefst buiten beeld, of is in het slechtste geval niet eens op de hoogte van wat er ver weg van het hoofdkantoor gebeurt om de taken zo goedkoop mogelijk af te werken.

Vooral in technische sectoren en de schoonmaak is deze praktijk ronduit belachelijk aan't worden, met vaak 3 tot 4 "afschuim-lagen" van bedrijfjes tussen het echte werk en de echte uitvoerder van het werk. Ik heb het me in deze blog al vaak afgevraagd, maar vooral in deze sectoren wil ik echt wel eens weten wat nu de effectieve meerwaarde is van al die recruiters en "trezebezen" die je profieltje van A naar B naar C e-mailen... misschien mis ik iets significants. Al kan ik aan de vragen die deze mensen me stellen en manier van omgaan met kandidaten soms wel een beeld vormen van hoe hun professionalisme tot stand is gekomen (iets met tokkelen op een telefoon en heen en weer lopen met papiertjes).

Vanuit de kandidaat gezien gaat het meestal zo: de kandidaat leest de vacature, stuurt CV + motiviatiebrief, en dan krijgt hij of zij één op de tien keer tijdig een antwoord. Daarna gaat de kandidaat naar de sollicitatie en komt bij een interimkantoor terecht. Deze verdienen centen door het profiel aan te leveren (vandaar dat je meteen een invulformulier op papier of computer moet invullen).

Vraagje voor de juridische specialisten inzake arbeidsrecht onder ons: Ben je op dat moment trouwens niet aan het zwartwerken? Je bent immers als werkloze toch persoonsgegevens aan het invoegen in een databank van een interimkantoor, wat het werk is van de interim-bediende, niet van de werkloze zelf... maar ok, da's maar een bedenking. Wanneer je bijvoorbeeld zou staan afwassen in een horecazaak, ben je overduidelijk wel aan't zwartwerken,... 't is maar een bedenking.

Om verder te gaan: na dat interimkantoor, sta je meestal even stand-by, waarna men overlegt met de opdrachtgever, meestal is dit een bedrijf dat in die specifieke sector een boel onderaannemingen uitvoert.
Wanneer deze je dan goedkeuren, op papier, kan je ook daar langt het HR-departement passeren. Waarna je eventueel kan beginnen werken, of NOG een ander bedrijf je moet keuren.

Nog verder wordt je dan op het eigenlijke bedrijf ontvangen waar je effectief je werk zal uitvoeren, meetal hangt ook hier een check aan vast (al is men daar soms ook te laks voor geworden, indien er iets fout loopt is het toch maar een onderaannemer die makkelijk kan verwisseld worden voor een andere).

Als kandidaat en werknemer ben je op deze manier ook administratief met een hele rompslomp bezig. Niet alleen zijn er de regeld van het eigenlijke bedrijf waar je werkt (inzake ziektemeldingen enzo) maar ook de regels van de onderaannemer en de interim. Deze laatste blijven je werkgever, maar zingen meestel de toon van de eigenlijke opdrachtever... waardoor het vaak moeilijk wordt iedereen tevreden te stellen.

Onthou vooral dat je als kandidaat bij zulke vacatures na een tijd een grens moet trekken, ... mijn persoonlijke regel is, dat wanneer men werk aanbiedt ik altijd rechtstreeks zal proberen naar de echte werkgever te solliciteren. Willen deze me niet aanwerven, dan wil ik eventueel wel via interim (afhankelijk welke), maar meer dan die ene laag tussen mij en de werkgever aanvaard ik niet. Temeer omdat je dan nog minder bent dan een nummertje op een lijst. Je kan dit soort vacatures in't algemeen beter als allerlaatste optie houden, want wanneer een werkgever werk op dit soort manier uitbesteed wil dit meestal zeggen dat een carrière of aangename eerlijk betaalde job niet echt een prioriteit is.

Naar mijn mening zouden onderaannemingen en interims moeten afgeschaft worden, op enkele zeer uitzonderlijke gevallen na. Ik zie niet in waarom een bedrijf dat werk aanbiedt daar allerlei tussenverdiepen en constructies voor nodig heeft.  Aan de andere kant zou de staat het voor bedrijven administratief eenvoudiger moeten maken om zelf mensen aan te werven zonder te verzuipen in bergen regelgeving en papier (wat denk ik, ook meespeelt in de keuze om voor interims enzo te kiezen).

Naar mijn menig zit er enorm veel volk dat normaal werkloos zou zijn, te doen alsof ze andere mensen werk verschaffen op zulke kantoren... niet dat ze niets doen hé, maar het gaat meestal om werk dat overbodig zou moeten zijn in een correcte arbeidsmarkt.

Ik vind het in ieder geval hatelijke vacatures, omdat je ergens een gaatje opvult, en zelden of nooit via die weg aan een goede job geraakt (enkele uitzonderingen niet te nagesproken).
Wanneer je zulke vacature ziet, denk je als werkloze meteen: "Weer in onderaanneming, ..." *zuch*



donderdag 8 januari 2015

De armoedemachine van Michel I

1

Wanneer ik de beduimelde bril van een fascist zou opzetten, het type dat in een maatpak deals sluit met de vrienden uit de golfclub en daar het label 'beleid' op durft kleven, dan zou ik als volgt te werk gaan: zorg er voor dat er genoeg onderklasse mensen (zoals ik die vanuit mijn ivoren toren noem) beschikbaar zijn -desnoods onder dwang- om de arbeid te verrichten die nodig is om mijn vrienden ondernemers winst te laten draaien.

Meer nog, zorg er voor dat deze arbeid zo te voorzien is, dat zelfs met de toenemende technologische middelen het gat kan opgevuld worden, maar evenzeer door technologie kan vervangen worden in een oogwenk om vervolgens het werkvolk terug weg te werpen.

Net alsof ik een handgrasmaaier koop waar ik m'n gazon mee kortwiek, om deze bij de eerste hapering te vervangen door een gemotoriseerd exemplaar. Wat er daarna met die handgrasmaaier gebeurt, maakt niet uit, schroothoop, online verkopen of'm desnoods laten wegroesten in een vergeten hoek in het tuinhuis (als reserve,... moest er op een dag de nood zijn om die gemotoriseerde maaier toch even te vervangen, dan heb ik een kosteloos back-up exemplaar).

Ik heb dan in dat geval politici nodig en uitvoerders die me slaafs volgen en een volk dat op wat spandoeken of de door mijn al lang ingecalculeerde stakingsdag na, nooit ècht tegenstribbelt.
Want zo'n stakingsdagen kosten zogenaamd handenvol geld aan "de economie", maar in feite ligt zo'n topbedrijf daar verre van wakker van (de kost ins berekend en de kost wordt doorgerekend aan de consumenten/koeien die ze daarna met de glimlach bijbetalen zonder het zelf te weten... "jingle all the way"). Zulke dingen doen nooit echt pijn, in tegendeel, op deze manier kan ik als doorwinterde topper, de kaart spelen van verongelijkte en benadeelde economische legitieme betrokken partij, en zelfs hier betaal ik mensen en drukkinggroepen voor om dat in mijn plaats te doen op TV. Terwijl ik in feite gewoon een parasitaire uitwas ben van een scheefgelopen systeem. Voor kleinere bedrijven is de impact iets anders, en zelfs te betreuren, maar da's niet erg... ofwel gaan ze dood en is er meer market-share voor mij, ofwel groeien ze en koop ik ze vroeg of laat over.

2

De tweede stap in mijn visie (nog steeds met de inmiddels wazig geworden fascistoïde bril) zou zijn om dit werkvee en slaafse volgers zo arm mogelijk te maken.

Hun wensen en dromen die ze in het westen bijzonder hoog in het vaandel dragen (playstations kopen, autootje rijden, zonnepaneeltje op het dak, 3 keer op reis per jaar (desnoods op krediet) en een hond die evenveel ecologische voetafdruk heeft dan 70000 km rijden met een terreinwagen, en die af en toe naar het hondenkapsalon moet, restaurantbezoeken, digitale TV met 20 kastjes en allerlei extra's....) moeten blijven in vervulling kunnen gaan, of da's toch wat ze verwachten en naar zullen blijven streven dankzij onze marketing/media mensen. Da's een heel krachtige motivatie, het soort motor die maakt dat ze lasten dragen, aan loopbanden zullen staan, muren schilderen, hun vuilnis zullen sorteren en braaf hun 65% afdragen op alles wat ze zogenaamd verdienen door zich uit te verhuren aan mij. Door de geringe educatie over dit soort onderwerpen, weten ze ook niet beter.

Dat worteltje blijven we voor hun neuzen laten bengelen, terwijl we aan de andere kant iedereen die pech heeft gehad, slachtoffer werd van onze eigen georchestreerde crisis, of gewoon "er niet bij hoort" steeds meer en meer geld afnemen. We besparen intussen op alle soorten dienstverlening naar hen toe, en geven hen de raad mee (als een soort mantra) om de tering naar de nering te zetten, goed beseffende dat dat indruist tegen de veel krachtigere lokroep van het kopen en consumeren -dat laatste doen ze toch-

We noemen dat natuurlijk niet afnemen, dat geld is immers van ons (of in feite van een gemeenschappelijke door ons gefinancierde staat die de rol van ruilhandel heeft omgezet naar de uitgifte van fiat-currency en daarbij zo veel afroomt dat het niet meer mooi is, meestal om een gigantisch aantal onbekwamen, of onbekwaamgemaakten in dienst te houden om de rangen te vergroten en de afhankelijkheid van het systeem uit te breiden, in feite een vorm van werkloosheid dus, waarbij je in ruil voor je openlijke toewijding en trouw aan de staat een vaste benoeming en een "aandeel" krijgt van het belastinggeld van de rest en veilig zit).
Dit laatste systeem zorgt er voor dat deze staat ook door diegenen met veel geld kan naar de hand gezet worden.
De uitkeringen schrappen en verder de koopkracht uithollen is de boodschap. De veer zal ergens breken, en dan staan ze zelfs (in mijn droombeeld) aan te schuiven om te mogen werken voor mijn te lage loon. Mijn winst vergroot en zo kan ik misschien dat extra fabriek bouwen in Beijing of Bangladesh, dat laatste om meer crappy kledij te maken die het plebs komt te dragen volgende zomer, wanneer mijn mode-kneders je warm hebben gemaakt voor de kleurtjes die ik wil dat jij gaat dragen -hier hoort een boosaardige lach bij- uit vrije wil.

Volgende plan is er voor te zorgen dat de mensen gratis of bijna gratis willen werken.
Vermits er nog steeds de droom is om meer te worden... en er ook nog steeds een worteltje voor hun neus heen en weer slingert en ze verder geen geld meer krijgen van de staat zonder tegenprestatie (hoewel geboren worden in zulk systeem al tegenprestatie genoeg zou moeten zijn maar da's een filosofische discussie) komen we bij de patstelling waar we al sinds de val van de Berlijnse muur naar streven: slaafsheid is het antwoord.

Waarna je de sociale zekerheid tot een item maakt dat "ter discussie" staat, zeg kortweg dat het een symptoom is van wat onze tot vijand uitgeroepen (en deels ook door zichzelf uit te hollen tot nullerlij waarde hebben gemaakt) socialisten hebben gecreëerd. Zeg maar dat deze "sossen" de sociale zekerheid hebben opgericht om -eh- moslims en profiteurs (waar we enkele de armen bedoelen want rijke profiteurs zijn er ook, maar die noemen we anders, daar hebben we namen voor als "baron" of "ondernemer van het jaar" enzo.) geld te geven.

UW geld zeg je dan, dat van uw belastingen komt, dat klinkt goed, da's heerlijk als marketing... terwijl het allemaal ONS geld is natuurlijk. Dat we even uitlenen aan de Jan met de Pet om daarna consumtiegewijs hun trouw te laten betuigen en hun tijd te laten uitlenen aan ons, de rijke toppers, de golfclub-mensen, de zeiljachtboys, de 1%'ers... Ze gaan misschien niet meer te communie in de kerk, maar ze komen wel hun centen afgeven aan onze spullen die ze niet nodig hebben. Vooruitgang en groei zijn de toverwoorden hier. Hoewel het enige dat echt groeit, de kloof tussen mij, the big boy, en de armen....

3

Derde tandwiel van de armoede machine is het continu verhogen van de prijzen, onrechtstreeks, zodat mensen sneller in de problemen komen en zich sneller genoopt zien om desnoods gratis te komen werken en zich uit te huren aan ons.
De theorie daarachter is simpel (hoe kan het ook anders uit het brein van neo-liberalen) men hoopt dat mensen zonder geld, sneller werk zullen "vinden", wat neerkomt op: uit armoede geen keuze hebben om eender wat te aanvaarden.

Intussen duwen we de mensen die uit de boot vallen massaal naar de lokale overheden via het OCMW, eens ze daar budgettair in de problemen komen moeten ze ook daar een koehandel met ons beginnen, en zich uithuren aan ons (in ruil eventueel voor wat bouwprojecten, toelatingen of top-locaties door ons te laten inpikken in hun steden).

Deze regering en hun neoliberale visies is gebaseerd op het eeuwenoude principe van schaarste creëren. Wanneer geld en koopkracht en werk schaars wordt, zal er meer macht komen te liggen bij de grote staatsstructuur en de grote bedrijven (een versmolten eenheid dezer dagen, al komt er hier en daar toch een kentering). Liberalen zijn in principe voor individuele vrijheid en minder staat, maar hun kleinere staat is machtiger, liefst zo machtig mogelijk,... waarmee ze eerder naar andere soort regimes doorhellen dan naar vrijheid.

Intussen zitten we met onze fascisto-bril op voor ons uit te kijken, naar "de toekomst" want dat klinkt mooi in slogans, terwijl we niets liever willen dan naar de tijd van toen teruggaan, waar "den werkmensch" van 's ochtend's tot 's avonds hard doorwerkt, zonder vakbond, tegenwerking, stakingen of weerwoord, waar je als baas met de sigaar in de mond door je fabriekshal kan wandelen en vol ontzag kan worden bekeken omdat je macht en geld hebt. Dat waren nog al eens tijden zie... daar willen we terug naar toe... "voor de toekomst". Terwijl de baas nog een vrouwelijke werknemer in haar achterste knijpt.

Het is deze groep die kost wat kost als ondernemer wil gekend staan, vooral in de media, maar in feite roofbouw-plegende parasitaire uitwassen zijn van deze economie. Meer nog, het zijn dit soort ondernemers die het voor èchte zakenmensen en echte durvers bijna onmogelijk maken nog te investeren in dit land.
Ze slokken zelf alle subsidies op, vormen drukkingsgroepen bij de vleet en maken van hun eisen niets meer of minder dan een politiek struikelblok met daarbij het nodige machtsmisbruik en corruptie.

De armoedemachine van deze regering is hetzelfde dan voor dit soort oplichter-ondernemers plat op de buik gaan liggen; hogere consumentenprijzen, hogere belastingen (verdoken) en meer besparingen (behalve op cadeau's naar hun bedrijven toe).

Op deze manier komen gewone gezinnen sneller in de armoede, duiken de lagere inkomens nog lager en komt zowat iedereen die niet hogere middenklasse is sneller in de goedkope-werkkracht sfeer terecht.
En da's nu net waar het in deze crisis om draait: men wil meer, voor minder geld, men wil de werkmieren sneller, langer en harder laten werken, zodat de ondernemers en 1%'ers nog meer winst kunnen scheppen.

Het is normaal aan een regering om dit bodemloze hebzucht van de allerrijksten tegen te gaan, ook in het belang van de gewone ondernemers, maar deze regering doet dat niet.
Hoofdschuldige hier is de CD&V, die meteen de stekker uit de onderhandelingen had moeten trekken van zodra bleek dat men naast de indexsprong niet bereid was om een vorm van belastingen op vermogens (of vermogenwinst) in te voeren. Zelfs de intentie is er niet.

De armoedemachine draain inmiddels door, we zijn 2015 nu, ... en mensen blijven zich onnozel kopen aan allerlei prullen... terwijl hun land, hun verworvenheden, hun collectieve eigendommen worden verkwanseld door de oplichter-ondernemers en de regering (evengoed de vorige regering Di Rupo trouwens, die hier in iets mindere mate, maar toch ook stevig aan mee deed). De vorm en de rethoriek zijn veranderd, maar de uitverkoop achter het doek gaat gewoon door. En U bent het slachtoffer, misschien niet dit jaar, maar zeker tijdens de komende beleidsjaren.

De vraag is nu,... wanneer worden we echt boos?