VDAB graaft haar eigen graf

Vandaag werd ik opgeroepen om naar een werkwinkel te komen. Van de 15 uitgenodigde werklozen, waren er acht present (waaronder ikzelf).

De begeleider (ik zet streepje nummer 27 op mijn blad van begeleiders met wie ik spreek) praatte over de nieuwe website van VDAB, demonstreerde hoe je kon chatten met een begeleider. Dat laatste mislukte schromelijk aangezien hij op z'n gedateerde IE browser (ja, het bestaat nog) niet meteen reactie kreeg met een chat pop-up, of er gewoon niemand aan de "andere kant van het internet" aanwezig was, zo zei hij.  Ik lachte stilletjes... internet en VDAB-ambtenarij is nooit een goede combinatie geweest.

Daarna begon hij ons te vertellen waarom we opgeroepen waren. We moesten in begeleiding, aangezien we al een 9 maanden of langer werkloos waren.

Op zich geen probleem, begeleid me maar naar een job, da's waar VDAB voor dient.
Maar meteen volgde de uitleg: de begeleiding zou niet door VDAB gebeuren, maar door externe firma's.
Nu, wanneer ik externe firma hoor, hoor ik: "winstmakend op mijn werkloosheid".
De voorgestelde organisaties waren SBS, Randstad, Tempo Team en nog een vierde waarvan me de naam nu even ontglipt.

Gezien mijn ervaringen met SBS, was ik nogal verbaasd. VDAB geeft dus de EFFECTIEVE begeleiding van werklozen die het het hardst nodig hebben (die al langer dan een half jaar werkloos zijn in mijn opinie, al ligt de lat op 9 maanden nu) uit handen? Is dat niet zo'n beetje hun kerntaak die ze uit handen geven???!
Men geeft het niet alleen uit handen, men gaat de subsidie die wij als werklozen allemaal waard zijn (en dus een deel van uw belastingsgeld is!!) uitgeven aan bedrijven die al herhaalde malen hebben bewezen hun taak niet serieus te nemen.

De werklozen in het zaaltje hadden op 2 man na, allemaal zeer negatieve ervaringen gehad met de begeleiding van SBS en Co.  Meer nog, eentje weigerde resoluut nog met deze bende oplichters te praten (ik bewonder deze man z'n moed, al ben ik zelf intussen wijs genoeg om dit traag draaiende corrupte systeem niet al te vocaal tegen te werken, op straffe van represailles).

Daarna werden we elks apart aan een bureau geroepen voor een gesprek met een consulent, ik schrijf op mijn papiertje nummer 28 bij.
Toch even stil staan bij dat cijfer.
Da's 28 man, die sinds mijn ontslag door faillissement met me praatten, me begeleidde of op een andere manier een bepaald aantal betaalde tijd aan mij hebben besteed.  Zonder resultaat.
Zie je, wanneer je zelf een dienst kiest en betaalt, bijvoorbeeld een poetshulp,... dan kan je dat zelf betalen, zelf evalueren en zelf beslissen of je deze persoon in dienst houdt.

Wanneer je echter verplicht van een dienst moet gebruik maken (zoals de VDAB) heb je niet alleen te kiezen, je betaalt het onrechtstreeks ook zelf (belastingen, sociale zekerheid, doorgedreven maatschappelijke kost).  Ik als werkloze ben er niet echt blij mee dat men de sociale zekerheid meer op kosten jaagt door mijn begeleiding een vorm te laten aannemen waarbij je vooral een buidel subsidie bent ... een buidel die dient om begeleiders, consulenten, bemiddelaars en andere mensen die eigenlijk niet echt hun nut bewijzen. (lees: aan werk te helpen).

Meer nog, het is mijn mening dat VDAB door dit soort taken uit te besteden, haar KERNTAAK, bemiddelen niet meer naar behoren kan uitvoeren. Waardoor VDAB niets meer wordt dan een zeer, zeer, omvangrijke groep dirigenten in een nutteloos orkest.

Ze graven met andere woorden hun eigen graf: wanneer de kerntaak van VDAB herleid wordt tot werklozen zo vaak mogelijk naar zo veel mogelijk begeleiders sturen, om ze wanneer het serieus wordt uit te besteden aan winstmachines, dan kan ik enkel maar concluderen dat deze organisatie in feite door een reeks goed geprogrammeerde scripts kan vervangen worden.

Ik zou zelfs durven opwerpen dat VDAB in haar huidige vorm, bij wijze van gigantische besparing, gewoon kan opgedoekt worden.  De kerntaken zijn uitbesteed, de begeleiders verdringen zich om om de beurt met een werkloze te spreken om 'hun uren vol te maken' de aangeleverde opleidingen zijn niet meer dan een excuus om mensen tegen verminderde tarieven uit te huren (ook zeer tijdelijk) aan bevriende bedrijven (meestal voor 5 maanden en 3 weken, waarbij je de laatste week je "volgende collega" mag opleiden wink-wink nodge-nodge) alvorens teruggegooid te worden in de "begeleiding".

Ik roep hierbij onze politici op om me eens uit te leggen hoe je in deze tijd van besparingen en werkloosheid nog kan verantwoorden dat ik door in totaal 28 mensen moet worden aangesproken overheen mijn loopbaan als werkloze. Ik zie het nut niet. Ik zei to-taal de relevantie niet, tenzij je enkel wat ambtenarij en outplacement vrienden wil blij maken met subsidies en geschenken.

Ik zie wel dat al deze mensen betaald worden, pensioen krijgen, in een verwarmd kantoor zitten, goede uren hebben en luxueuze broodjes naar binnen spelen 's middags. Niet dat ik hen dat niet gun,... maar wie geeft nu wie werk?

Is het nog deontologisch te verantwoorden om een hele tak van deze job-industrie te laten draaien op belastingsgeld terwijl de doelgroep, de werklozen en de werkzoekenden, eindeloos van de ene naar de andere dienst en consulent worden geduwd?

VDAB begeleid niet meer maar dirigeert... en een goed orkest heeft maar één dirigent nodig, geen 28, en al zeker geen tienduizenden - en ook geen subsidie-incasserende bedrijven als SBS en Randstad die de werklozen eerst leegschudden qua subsidie om er dan als een kleuter tegen te beginnen doen.

VDAB graaft haar eigen graf.
Door opleidingen te voorzien voor jobs die binnen afzienbare tijd zullen geautomatiseerd zijn, door begeleiding uit handen te geven (hierdoor verliezen ze finaal alle voeling met hun doelgroep), door te blijven het sanctionerende uit te spelen, en tegelijk niets in ruil te geven voor diegenen die het het meest nodig hebben.
Groepsgesprekken houden om 14u. helpt niemand aan een job (behalve de begeleider van dat gesprek). Praten met mensen over hoe ze solliciteren kan één keer nuttig zijn om de zoveel tijd, maar niet elke week.
Wanneer er geen jobs zijn voor bepaalde mensen... krijg je enkel het gevoel dat je als werkloze een rondhuppelende buidel subsidie bent.
Weggegooide energie en weggesmeten geld in mijn opinie.

Nonchalance in de test. Solliciteren bij...

Ik werd andermaal naar een interimkantoor gelokt. (soms doen ze dat met kaas, koekjes of chocolade, deze keer was het door middel van een reële jobkans)

De job bij "Call-amai-4" (ja ik verzin die naam om de onschuldigen te beschermen) lag me wel op papier.
Na de intro en het bekijken van mijn CV, werd er me een technische test voorgeschoteld.
Daar hou ik van zie, een directe technische test, zodat men weet wat ik kan en daar meteen ook mijn uitleg kan bij doen. Meestal levert dit op z'n minst een kans op werk op.

Maar de test kwam me verbazend bekend voor.
De derde vraag liet er zelfs geen twijfel meer over bestaan, dit ding had ik al eens ingevuld.
Een jaar of anderhalf geleden zelfs, ook voor Call-amai-4 (het bedrijf dat men tot nu toe nog steeds niet wilde vernoemen bij de interim, want oei oei je zou eens rechtstreeks naar de "goudpotten" durven gaan solliciteren en dan mislopen deze mensen hun 6% afschuimgeld).

Zelfde lettertype, zelfde rare (duidelijk uit het Frans overgenomen maar o-zo onkundig vertaalde) vraagstelling en vooral: vol fouten.
Ik werkte de 20 vragen af, me nog haarscherp herinnerend waar het vorige keer qua interpretatie van de vragen fout liep (toen had ik 18 op 20 omdat enkele vragen ronduit technisch fout waren).


Matthieu

Ik schreef bij twee vragen er veiligheidshalve een kleine uitleg bij (om me toch in te dekken dat ik geen volledige oen was die niet door had dat de vraag op zich al niet klopte).

Bijvoorbeeld: het "SLL protocol" is niet hetzelfde dan het door de vraagsteller bedoelde "SSL protocol". En dat dat laatste wel op port 443 zit,...
De test in kwestie bevatte nog van dit soort dingen, zoals een definitie van het woord "spyware" (hoe men ooit mijn technische kennis kan pijlen aan de hand van dit soort kleutervragen is me een raadsel, maar ok, corporate mensen zijn blijkbaar heel snel tevreden bij het selecteren van nieuwe wegwerpmensen voor hun callcenter-mallemolen).

Deze definitie, had volgens de vraagsteller als enige juiste antwoord dat spyware enkel en alleen door een overheid kon worden geïnstalleerd op iemands' computer. Yeah right.
Ik zag de opsteller van deze vragenlijst zo voor me: een kereltje van in de twintig, die ooit eens twee for-dummy boeken heeft gelezen over marketing en Internet en verder wat lichte bakkebaardjes had om het midden te houden tussen een business-look en een joviale "rocker"... en vooral Frans spreekt.
Ik droomde verder, over hoe deze persoon, die waarschijnlijk nog Matthieu noemt ook, door zijn dag maalde.
Die dag moest hij ocharme een test opstellen om meer gepeupel en "little people" aan te werven op een helpdesk ergens ver weg in Vlaanderen. Dus ging hij aan de slag en haalde hij een paar nonchalant bij elkaar geharkte weetjes uit zijn warhoofd.
Waarna hij dit alles door een translator haalde en het aan de interim doormailde in .doc formaat, want anders krijgen z't bij die interim niet open gewoonlijk.
Daarna zorgde hij voor een "verbeter sleutel" zodat de mevrouwkes en meneertjes van de interim vooral geen technische (of zelfs rudimentaire computerkennis) moesten hebben om het ding te verbeteren in het interimkantoor. Hierna zag ik Matthieu even door z'n haar wrijven en een koffie halen in de kantine, waar het in mijn fantasie naar broodjes smos kaas/hesp rook en kleffe curryrolls.

En hier zat ik dan... tegenover een onderaanneming van een onderaanneming van een callcenter die in onderaanneming voor een zijtak van een grote financiële instelling iets "technisch" moest gaan beoordelen. Ik moest bijna lachen...

Ik herinner me dat anderhalf jaar terug ik ook al feedback heb gegeven over de totaal foute inhoud van de vragen. Toen werd er met een "oei ik ben to-taal niet technisch" gezichtje geantwoord dat men het zou doorgeven aan "hogerhand" (jaja hogehand :) ).
Nu dus al die tijd later, en waarschijnlijk vele mensen met dezelfde feedback verder, ... is de fout nog steeds in hun vragenlijst aanwezig. Wat zegt dat over die firma? Over de complete laksheid?

Het feit alleen al dat deze vacature na anderhalf jaar nog steeds open stond, gecombineerd met de fouten en nonchalant opgestelde vragenlijst, toonde me dat dit bedrijf geen halve moer geeft om de rekrutering of de tijdelijke werkkrachten. Het feit dat deze job permanent onder recruitment staat zegt eigenlijk alles: wegwerpmensen voor wegwerpjobs.


SNEL

Het moest allemaal snel snel gaan, want het was vrijdag en dan moet het blijkbaar allemaal heel erg snel nog voor 16u doorgestuurd worden, zodat de mevrouwtjes en de meneertjes van de interim vooral niet te laat zijn op hun dineetjes, zaalvoetbaltournooien en Tinderdates. Net alsof er bij dat nonchalant moederbedrijf nog iemand na vrijdag 16u enige respons gaat geven op een mail over mijn rekrutering. No one cares.

Ook maandag niet, zoals ik voorspelde (ik haat het om altijd "negatief" te zijn hierover, maar 't klopt jammer genoeg meestal).

Ook dinsdag niet waarschijnlijk, want morgen zal ik een droog mailtje krijgen dat "ondanks mijn goede technische kennis" bla bla bla.
Dat testje telt niet mee, dat testje (en dat weten ze zelf maar al te goed) is zelfs niet in staat om een chimpansee die je vaak genoeg met de juiste bananensoort hebt gemotiveerd en een IT'er met 30 jaar ervaring uit elkaar te houden, aangezien de vraagstelling op zich al een lachtertje is en het doel enkel is om de complete nitwits er tussenuit te vissen.

En zo zien we weer wat onze arbeidsmarkt zoal doet in deze streek.
Ik voelde me weer een totaal wegwerpmens, en die interim heeft weer een betaling binnen omdat zogenaamd een kandidaat aanleverden.
Nuja, het is hen gegund.

Over 2 à 3 jaar is van dit soort afschuim-interimsector zonder enige toegevoegde waarde (of eigen denkvermogen) toch niks meer over. Ik kijk uit naar het moment dat deze mensen zelf naar werk mogen zoeken, inmiddels tegen de 35 of 40 aanlopend en pratend tegen een algoritme dat hen beoordeelt op hun echte skills en hen meet met de intelligentie van 20 AI computers die samenwerken.
Begin maar al te oefenen zou ik zeggen...  the future will eat your guts.

wegwerpmensen (een guestpost)

Deze is een repost van een collega werkloze. Deze blogpost paste zo passend dat ik'm hier graag repost (met toestemming). Thx Strimbie.

-

Vandaag werd ik ontslagen.
Ik kreeg de typische "ik heb slecht nieuws voor u"-speech, die ik op wel drie andere zinkende schepen ook al had gekregen.

Ik ken die speech, het ingestudeerde liedje dat lager middenkader mee moet zingen telkens een van de mindere economische cycli hen dwingen een aantal mensen te ontslaan. Meestal net voor ze zelf op het schavot eindigen...

Als interimaris moet je daar maar mee leren leven zegt men dan, want da's nu eenmaal het aard van het beestje.
Welnu, interimwerk doe je meestal totaal niet uit eigen vrije keuze, meestal zelfs uit pure financiële noodzaak. Dus er is niets te aanvaarden, maar eerder 'te ondergaan'.

Vandaag was echter anders. Ik werkte hier "maar" als interim'er. Wat betekend dat je elke week opnieuw het loodje kan leggen, dat er met andere woorden een zwaard van Damocles steeds over je hoofd heen en weer bengelt.

Toch werkte ik hier graag, hoewel de job op zich nagenoeg een totale hondenjob kan genoemd worden (ik beantwoordde telefoons voor een niet nader te noemen groot bedrijf dat abonnementen aanbied in de telecom wereld).

Om soms acht uur aan een stuk gezeur, gescheld en allerlei (domme) vragen te aanhoren werd ik om en bij de 4,5 euro per uur netto betaald (en dan reken ik de vakantiegelden en de belastingen er al af, het echte netto bedrag dus). Da's een loon waarbij een gemiddelde bedelaar op het Astridplein meestal trouwens boven zit, net als de kappersassistente, afwassers, illegale schilders, de vakantiehulp bij de kruidenier of de toiletdame in de horeca.

Toch staan deze 'lonen' onder druk, want "het grote bedrijf" wil enkele van zulke callcenters natuurlijk graag tegen elkaar uitspelen. Waarbij cijfers halen en verkopen (lees: random producten aanklikken bij veelal bejaarde mensen) beloond wordt met een incentive, en waar de mensen die klanten trachten te helpen meedogenloos worden afgestraft. Ik las zelfs dat de leiding van dit bedrijf achtereen ook de lonen in de outsourcing wil aanpakken teneinde uit de kosten te komen... hoewel er minsten 5 lagen management te veel rondlopen naar mijn mening... de mensen die het echte werk verrichten worden andermaal voor het voldongen feit gesteld dat ze bijna moeten gaan betalen om er voor te mogen werken.... (een toekomstbeeld dat in realiteit niet ver meer af is trouwens, hier en daar zie je al mensen die als je alles goed uitrekent op gebied van inkomsten en uitgaven die ze ten behoeve van hun werk doen, eigenlijk toeleggen aan het hebben van werk).
Ik word een beetje triest van de manier waarop dit allemaal gebeurde. In het grotere economische-politieke schema waar men in de aanloop naar de verkiezingen zo wild over doet, heb ik toch gedaan wat men van me verlangt? Men verlangt dat je braaf gaat werken in plaats van werkloos te zijn, en wanneer je niet meteen gepast werk vindt, vooral toch zorgt dat je niet profiteert. Ik heb me niet laten bestempelen als een profiteur van de werkloosheid, maar ben integendeel voor MINDER loon dan wat mijn werkloosheidsuitkering zou zijn geweest, gaan wèrken. Werken van maandag tot en met zaterdag, op de meest belachelijke uren en in de meeste onzorgzame omstandigheden (een hoofdtelefoon vinden waarmee je deftig je calls kon beantwoorden was vaak al een huzarenstuk). Maar zelfs dat mocht niet baten.
Wat me vooral hindert is dat ik gewoon de laan werd uitgestuurd, en dat ik het verder maar moet zien te rooien met de VDAB en de 'sancties' die men werk onwilligen maar al te graag oplegt (ja, u weet het misschien niet, maar anno 2014 mag de VDAB ook zelf sanctioneren).
Maar wanneer je wil werken en dus noodgedwongen om het even wat aanneemt (ook dingen zoals een callcenter job die amper 1000 euro per maand oplevert), dan is het weer niet goed,... dan wordt je bij de eerste tegenslag verwisselt voor een andere wegwerpmens.

Want dat zijn we voor hen... voor de electrabels, nuons, belgacoms, telenetten en andere grote bedrijven van dit land: wegwerpmateriaal dat wanneer je verplichte indiensttreding na interim dichterbij komt, moet vervangen worden, als ware je een defect knipperlicht op een nieuwe wagen.
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat dit soort economie ten dode is opgeschreven... die structuren en het uitmelken van steeds nieuwe gedupeerden... ook de klanten pikken het minder en minder, de aandeelhouders weten ook beter, de cijfers worden toch allemaal gemanipuleerd om een bepaalde visie op 'opbrengst' te laten zegevieren in al die mooie meeting rooms waar de echte dikbetaalde jongens elkaar bejubelen terwijl ze de 'meeting minutes' maken voor hogerop.
Een dode economie is het, van bedrijven waar de structuur er enkel op gemaakt is de middenmoot te bedienen (zelfbediening meestal). Maar waar er aan voorbij wordt gegaan dat in 5 jaar tijd de hele industrie wordt overgenomen door robots, AI's en vooral slimme algoritmes die zelfs dat middenkader volledig overbodig zal maken.
Ik kan niet wachten tot er meer wegwerpmensen dan werkende mensen zijn, tot het moment dat er terug naar de basis zal gegrepen moeten worden, en waar ik niet voor een aalmoes moet bewijzen dat ik nog wil werken en dat tegenover het politieke bestuur en hun pothelm-Vlaming-lakeien die het mooie weer maken zonder zelfs maar een basis menselijk begrip te kunnen opbrengen dat verder reikt dan de opbrengst van de week die gaat komen.
Mijn ontslag vandaag is des te schrijnender omdat ik perfect kon voorspellen dat het ging gebeuren (ik kan ook tellen), maar dat ik niet in de mogelijkheid zat om er iets aan te doen.
Zoals een vriend van me zei vandaag met een oud maar wijs spreekwoord: na regen komt zonneschijn.
Ik denk van wel... want ik heb vandaag geleerd dat je in deze wereld toch zelden beloond wordt om een job gewoon uit te voeren.
Vandaar dat je ook zo bitter weinig mensen tegenkomt die nog gewoon hun taak uitvoeren in allerlei zaken en bedrijven. Da's een zeldzame diersoort aan't worden, de gekken die dat nog geloven en uitvoeren....
En we ploegen voort... met beperkte middelen, en een kindje dat moet opgroeien in een wereld waar het blijkbaar enkel nog draait om korte termijnwinst.

Verschenen op : http://scriptogr.am/strim3000/post/wegwerpmensen

De eeuwige lastige vraag en hoe er mee om te gaan.

Wat doe jij van werk? De eeuwige lastige vraag.

Uitgenodigd worden op een verjaardagsfeest is altijd fijn. Je kan lekker eten, drinken, dansen en vooral nog eens een praatje slaan met je vrienden en occasioneel een van je oude bekenden vragen welke boeken ze zoal lezen tegenwoordig...

Tenzij je werkloos bent.

De pret wordt voor wie momenteel naar werk zoekt, al snel bedorven op feestjes. Zeker wanneer je al voor de achtste keer moet antwoorden op de steeds weerkerende vraag “Wat doe jij nu?” of varianten hierop.

Men hengelt met deze vraag naar je waarde, je job, je status, je nùt binnen de maatschappij.
Terwijl jouw persoon wordt herleid tot je professionele bezigheden. 
Op hele foute feestjes gaat het nog verder en is het zelfs je “job titel” waar het om draait, waar dan steevast het uitwisselen van over-the-top business kaartjes bijhoort, met daarop hun meestal nieuwe, klinkende titels die ze binnen een hiërarchie van een groot bedrijf hebben veroverd.

De vreselijke mechanische waarheid achter deze gewoonte is dat men eigenlijk nul respect voor je heeft als mens en je herleidt tot je dagelijkse bezigheid (wanneer deze geld oplevert, want anders is't ook weer niet goed, antwoorden als:"Ik maak moderne kunst die geen zak verkoopt." of "Mijn online-winkel is net over kop gegaan", zijn ook uit den boze).

Ik dop

Vertellen dat je werkloos bent is uiteraard not done in het huidige rechtse-harde-tante klimaat. Wanneer je dat echter wèl doet (zoals ik vorige keer probeerde) ben je meteen open voor een kruisverhoor en de opeenstapelingen van achterlijke goede raad van om-het-even-wie halfgaar van de witte wijn in je gezicht hangt te ademen en denkt dat ze de waarheid in pacht hebben.

Erger wordt het wanneer men dan politieke uitlatingen over JOUW werkloosheid begint te uiten. 

Ik herinner me een hatelijk straatfeestje waar ik noodgedwongen met een gerechtsdeurwaarder opgescheept zat. De man was aan z’n vijfde sangria bezig (duidelijk vier te veel te oordelen aan z'n zweetgeur en slechte articulatie).
De pompeuze man lachte me openlijk uit en zei me dat ik dan “een soort van taxichauffeur” ofzo moest worden. De redenering hierachter heb ik niet eens trachten te achterhalen.  

Ik zei hem niks meer, want zulke types hebben altijd gelijk, hebben altijd het recht aan hun kant en luisteren toch naar niemand. Je kan dit soort heerschappen enkel terugpakken door te verhuizen en er op toe te zien dat hun nieuwe buren uit hetzelfde soort hout zijn gesneden, dat verziekt de buurt op lange termijn zo erg, dat ze uiteindelijk alleen maar ongelukkiger worden. 

De vraag “Wat doe jij” wordt ook een terugkerend soort mantra van de oude bekenden die je tegenkomt ergens op straat.
Ze vragen zulks niet uit interesse, nooit. 

Ik herinner me ex-klasgenoten die ik dan jaren later tegenkom en me vragen wat ik doe. En dan verzin ik iets. 

Op die manier ben ik al maquette bouwer geweest, scenarist van misdaadfeuilletons, schilder, tuinarchitect, leraar godsdienst, ooit heb ik zelfs iemand wijsgemaakt dat ik verantwoordelijk was voor de juiste operatie van "De Revolution" in Bobbejaanland (waar ik dan bij vertel dat men daar het licht niet aan durft doen tijdens een onderhoudt om een of andere mysterieuze reden,... je kan mensen een half uur zoet houden op die manier).

Verhaaltjes als deze vertel ik vooral aan mensen die meteen, en zonder enige andere interesse, vragen "wat ik doe". Want de waarheid zeggen: "Ik zoek momenteel werk" resulteert in het equivalent van een Davidster opgeleefd krijgen, met een drietal mensen of meer die om je heen gaan staan en je een voor een om te snedigst uit de hoek komend een paar oneliners toegooien.

Zulke mensen lopen zichzelf continu te meten met anderen. Kom je met een nieuwe auto aan bij hen? Dan gaan ze de cilinder inhoud of kostprijs vergelijken.
Heb je net een broodje gekocht? Dan gaan ze zelfs vergelijken of hun broodje gezonder, groter is of beter smaakt.

Ze hebben dus zoiets van: “Ah een ex-klasgenoot, heb ik het beter of slechter dan hem/haar gedaan, laat ik mezelf meteen meten, anders ben ik misschien de rest van de dag slechtgezind.”

Vandaar dat ik om het even wat verzin, uit disrespect en vooral uit complete onverschilligheid tegenover hun statusangst.

Ik raad alle werklozen aan hetzelfde te doen… verzin een viertal verhaaltjes over je "job”. Die je dan klaar houdt voor de momenten waarop men je te onpas vraagt wat je doet.
Hoe zotter hoe beter, want zelfs al verzin je het compleet: een paar details kunnen je meteen populair en cool maken. Veel cooler dan 'een dopper' ooit kan zijn in zo'n conversaties.
Wie weet, voor je't weet heb je een lief opgepikt op deze manier, zoals een vroegere vriend van me die meisjes altijd wijsmaakte dat hij een legende was in de ballonvaart-wereld (ook al had hij hoogtevrees als een kleiduif). Zijn trofee (die hij uiteraard in zijn slaapkamer bewaarde) voor beste balonvaarder 1998 kreeg echter nooit iemand te zien. Al vermoed ik dat hij deze in zijn broek bewaarde bij momenten... 

Pas je aan, en geef de zeveraars en beoordelende mensen lik op stuk met een heerlijk verhaaltje. Bovendien houdt dit je brein scherp en je motivatie hoger dan dan je eerlijk zou zijn geweest.

Mijn probleem met Hart boven Hard

vooraf:
Voor er iemand me voor een V-mannetje houdt: ik ben niet pro deze regering, ik ben ook niet pro SP.a (want blijkbaar ben je voor de meeste mensen ofwel pro N-VA ofwel pro SP.a, wat uiteraard een zeer simpele voorstelling is van ons politieke landschap). 

Mijn probleem met Hart boven Hard

Ik heb wel iets met het concept burgerbeweging.
Een burgerbeweging is eigenlijk het oer-instinct van een groep mensen die in een samenleving willen bewegen en richting geven (of willen verbeteren wanneer ze veel capsones hebben).

Meer nog, de landen en naties zoals we die nu kennen, zouden nooit kunnen ontstaan zijn door de prille vorm van burgerbewegingen. Ergens hebben mensen de drang om zich te verenigen en de toekomst te bepalen, of je nu met dertig man in een grot leeft en het moet hebben van de jacht op wilde dieren of je een eerste kolonie opricht in een nieuw ontdekt ver land.
Doorheen de geschiedenis zijn echte, oprechte burgers begonnen met zich te organiseren om op die manier richting te geven aan hun toekomst (in welke richting ze deze toekomst ook zagen). Ze wilden iets bereiken, en beseften dat ze in groep meer konden zijn dan de optelsom van hun individuele kunnen.

Tegenwoordig is onze maatschappij complexer dan een grot of een eerste stad. Een richting uitgaan, behelst meer info dan de lokatie van een rivier of een beschutting tegen wind bouwen.

We zijn zo geobsedeerd geworden met organisatie, efficiëntie en cijfers (ook omwille van onze grote aantallen) dat vanuit een buikgevoel iets doen bijna als waanzin wordt beschouwd.
Wanneer je aanvoelt da je leiders bijvoorbeeld een bende hebberige fascisten zijn, kan je dat gevoel maar beter staven met allerlei cijfers, infographics en andere troep, voor je je "out" als een tegenstander. Voor je't weet ben je geen burger meer die zijn mening of aanvoelen kwijt wil, maar een halve crimineel die iemand anders z'n vermeende vrijheid wil afnemen (ook als die vrijheid in-files-staan-en-consumeren betekent voor de meesten).

De optocht

Hart boven Hard is een organisatie waar ik geheel toevallig mee in aanraking kwam. Een hoop burgers die op een betoging opduiken en pamfletten uitdeelden met inhoud die me aansprak. Ja, een aantal van hun verzuchtingen, vooral inzake de sociale afbraak die bezig is, liggen me wel.

Ik vroeg aan een van die mensen waarom ze net hier, bij een anti-regeringsbetoging, hun pamfletjes uitdeelden. De man leek verward, keek me aan en lachte "Om mensen het duidelijk te maken".
"Het is me al duidelijk", zei ik, "Anders stond ik niet op een betoging tegen deze regering".  Ik gaf'm zijn flyertje terug.

Da's gedrag dat ik ook terug zie bij allerlei organisaties, waarom ga je aan gelijkgestemden een flyer geven voor je doel? Iemand van je eigen "vijver" proberen overtuigen dat er water zit, is zinloos.
De socialistische vakbond blinkt hier ook in uit trouwens, die slagen er in in om mensen in een rood jasje die zelf een spandoek vasthouden met een anti-regeringsleuze, TOCH nog een anti-regeringsflyer in de handen te duwen.
Misschien worden ze betaald per afgeleverde flyer? Ik weet het niet, maar het is totaal zinloos. Ga dan liever aan de uitgang staan van een bedrijf waar vele werkende armen werken, en deel informatie uit in verschillende talen, zodat deze mensen beseffen dat ze zich kunnen organiseren of uit deze situatie redden. Tracht mensen te helpen, in plaats van platte zieltjeswinnerij te bezigen. Maar ik wijk af.

Door dat pamflet te krijgen, wilde ik ook meteen tussen de mensen van HartbovenHard lopen, want ik wilde meer weten over deze beweging. De mensen van de partij PVDA waren uitvoerig aanwezig (met hun eigen vlaggen, propaganda en flyers) alsook een paar mensen van Groen, en zowat alle vakbonden, behalve de liberalen -voor de mensen die het niet kennen: blauwe hesjes).

De mensen van deze burgerbeweging worden blijkbaar gesteund door een aantal partijen aan wat "de linkerzijde" wordt genoemd. Geen verrassing eigenlijk, maar een paar dagen later zie ik dat de mensen van de organisatie opgeroepen hadden om niet aan partij-politiek te doen.

Wanneer je dan nog dieper graaft, zie ik dat bij de oprichting van HartbovenHard er oa. vakbonden (toch politiek gekleurd op z'n minst) tussen staan.

Mijn probleem met deze burgerbeweging is net dat ze blijkbaar geen burgerbeweging is, maar een flinterdun laagje beweging met burgers die voor het grootste deel twee of meer petjes op hebben. Sommigen zijn ook lid van een partij, een vakbond, een NGO. Niet dat ja dan geen verontruste burger kan zijn, maar laat dan je vlaggen en partijflyers thuis. Zeker wanneer men daar vanuit de organisatie toe oproept.

Wanneer je een echte burgerbeweging pretendeert te zijn, treed dan stevig op tegen eender welke politieke inmenging -al zijn politici welkom als individu- en gooi de vakbonden meteen uit je organisatie... ook al brengen ze een bepaalde extra manpower voor je zaak, tegelijk gaan ze je geloofwaardigheid neerhalen als spontane burgerbeweging.
Het punt is, HartbovenHard lijkt me meer en meer een kunstmatig iets ook afgaande op de websiteregistratie en de oprichtingslijst.

Ik sta achter vele slogans en vooral het hart van deze organisatie, ik zie ook dat er oprecht bezorgde burgers met alle goede wil hieraan meewerken (hun fiets-acties in Antwerpen bijvoorbeeld zijn een positief signaal).
Maar mijn kritiek blijft dat ondanks alle goede wil en het idealisme er een zekere gelaten nutteloosheid zit in het uitdelen van flyers en het scanderen van slogans temidden van een grote groep mensen die hetzelfde denken. Het doet me denken aan een voetbalsupporter die midden tussen supporters van zijn eigen ploeg gaat staan roepen dat ze de beste zijn en dit jaar kampioen moèten worden. Meer dan versterken wat iedereen al denkt om je heen doe je niet (al kan het je wel een extra pint opleveren).

Misschien hoog tijd dat 'Hart boven Hard' eens naar buiten komt, en op plekken gaat staan waar je mensen hun ogen nog zou kunnen opentrekken, of waar je godbetert een beetje weerwerk krijgt of discussies.
Ga bijvoorbeeld bij een groot havenbedrijf eens aan de uitgang staan en tracht werknemers die daar noodgedwongen nachturen staan te draaien om hun vele afbetalingen rond te krijgen, te overtuigen dat deze regering hen kopje onder duwt of dat je leven meer kan zijn dan centen naar de hoge heren dragen.
Tracht bijvoorbeeld ook eens mee te stappen in een ietwat rechtsere betoging of protestactie om duidelijk te maken dat je een burgerbeweging bent, en geen linkse'burger'beweging.

Laat je niet kapen door meelopers van Groen, Sp.a en andere organisaties die een graantje willen meepikken van de positieve wind die er in jullie rangen waait.

Ik stap alvast niet meer mee, zolang er partij/vakbondsvlaggen waaien in jullie protesten. Voor mijn part kon er evengoed een swastika,- of hamer-en-sikkel vlag waaien in dat geval. Een goede oefening: beeld je een zeer offensieve partijvlag in voor elke vlag van een politieke partij die je ziet op jullie bijeenkomsten.

Een protestactie van een echte burgerbeweging moet vooral bestaan uit gewone burgers, anders verliest ze alle kracht en tegelijk haar bestaansrecht.