Bij de sollicitatietraining -gastblog-

Alweer een gast-blogpost, dit keer van een collega-werkzoekende uit de sociale sector.
Ik geef de gast blogposts steeds weer zonder ze aan te passen (op enkele typos na eventueel die ik dan wel verbeter).

-

Nou lol, .... mijn training, ... ik denk dat ze het aanvoelden , kreeg telefoon op dinsdag van randstad medical, ... ik ben dus psychiatrisch verpleegkundige van diploma, k zeg t duidelijk erbij van diploma want persoonlijk en betreffende levenservaring ben ik veel meer dan alleen dat en multi-inzetbaar op vele diensten... maar daar heeft Brussel geen oren naar blijkbaar, het belachelijke verschil tussen een A1 en A2 in den tijd, ... het kostte me al vaak een kans op een perfect - op - mijn - lijf - geschreven job..... 

Terug naar die telefoonoproep, .... mevrouw, wij lezen hier dat u graag richting psychiatrische en sociale verpleegkunde wil werk vinden, ... nu.... wij hebben helaas zelden een aanvraag voor die functie. Zou u... en ik voelde t al aankomen , heb er specifiek ook laten bijzetten dat ik geen bejaarden, geen gehandicapten, geen nachten en geen lange afstanden doen zal, dus zou u ook geïnteresseerd zijn in een vacature voor een bejaardentehuis? Want ik kan u zo een vacature doorsturen voor een WZC te.... Genk,  ( denk een 60 tal km en een uur op de baan, enkele rit )....een korte opdracht, .... blablabla en ik onderbrak haar...

Ik heb haar gevraagd of ze wel degelijk mijn profiel had gelezen, ... wat ik binnen mijn mogelijkheden had doorgegeven? Wat ik persoonlijk als voorkeur wou doen van werk wordt dus wel gelezen maar geen rekening mee gehouden en nog beter, ze stellen dan zelfs een vacature voor die je ook duidelijk aangaf NIET te kunnen doen... 

"jamaar mevrouw, de vacatures liggen niet voor het oprapen, ( hoe niet??? ze beweren toch dat er werk in overloop is )  u zal toch moeten openstaan voor deze jobs want anders....." Anders nemen ze mijn inkomsten af, .... hoorde ik mezelf zeggen tegen haar... ja dat verhaaltje ken ik dus al juffrouw zei ik, maar toch zeg ik neen tegen uw vacature. Waarop ze even stil was en dan zei dat ik deze week ook een training op het schema had staan, ... ook hier zou men mij duidelijk maken dat ik geen keuze had, ...; dus... ik heb bedankt voor de sollicitatietraining en laten annuleren. Ik zei haar dat ik deze annulatie nog per mail zou bevestigen zodat ze zeker hier een bewijs van had, en ik haar succes wenste met t zoeken van andere slachtoffers... Nou dat was dus geen  "productief" telefoontje. 

Ik ben dus vanmorgen ook niet vertrokken, het uur van aanvang keek ik eens lekker ontspannen op de klok en draaide me nog eens ferm om waarbij ik "face to face" mijn miniman  ( zoontje van tien jaar ) aankeek die naast me lag te slapen en ik mezelf trakteerde op een zalige glimlach.

Mijn annulatie van training, mijn mail werd niet beantwoord, geen reactie op het feit dat ik schreef zelf wel mijn training-annulatie op te nemen tijdens mijn volgende afspraak met de consulente, en dit met haar te bespreken aangezien ik  tijdens hun telefoongesprek met me en ook bij de voorgaande gesprekken met consulente van randstad twijfelingen kreeg door en over hun wijze van begeleiden .... ( sarcastisch tintje toch ) waar ik me dan ook voor behoeden wou want beter geen training dan een slechte training. Of dit als geldige reden zal worden aanvaard, daar vrees ik voor maar om eerlijk te zijn, dat zal me een worst wezen, ik voel me momenteel zooooo terecht opgelucht dat ik mezelf volgde in mijn eigen ik.... 

Ik wil hiermee zeker niemand aanzetten tot weigeren van deelname sollicitatietraining, maar toch wel een boodschap mee te geven dat alleen jijzelf jezelf kan aanprijzen bij een mogelijke toekomstige werkgever, volgens mij kom je alleen dan ECHT als jezelf over en niet zoals Frank, de man voor je die ook solliciteerde en dezelfde manier hanteerde en uitleg gaf als jij gaat geven... waardoor je een week later een mailtje krijgt dat ze toch kiezen voor die andere sollicitant die in het oog sprong door zijn/haar originaliteit. 

Morgen ga ik lekker genieten van het hernieuwde zonnetje buiten, genieten van de extra tijd die ik nu weer heb met mijn zoontje, en zal eens een positieve vibe doorsturen naar de andere werkzoekenden van mijn trainingsafspraak, ... succes dames en heren !!!

Leuk detail, ... ik kreeg vanmiddag uitnodiging tot sollicitatiegesprek als reactie op mijn solliciteren, op mijn manier, ... afspraak volgt in de loop van volgende week, dus ik heb weer een vooruitzicht, mijn trein staat nog steeds niet stil.

- gastblogger nr. 2 -

verandering zonder tussenlaag

Wanneer ik kritiek geef op het huidige beleid, de vdab of een outplacement bureau, krijg ik vaak de reactie van de typisch conservatieve denkers: "Hoe zou jij het dan allemaal doen?".

Een bijna beledigende vraag of opmerking, waar men eigenlijk mee wil zeggen dat ik maar een stomme werkloze ben, die niet beter weet dan wat kritiek te uiten, maar verder geen visie heeft.

't Is wel zo dat ik uiteraard geen geleerde ben, die twintig jaar studies heeft verricht op arbeidsmarkt, economie en sociaal recht. Maar ik weet wel uit ervaring hoe het is (en velen met mij) om als een buidel subsidie te worden behandelt door al deze instanties.

Mijn visie hierover wil ik daarom graag uiteenzetten, goed wetende dat deze bijschaving nodig heeft, aanpassing aan bepaalde maatschappelijke noden en vooral wat nuance. Maar in grote lijnen wil ik toch antwoorden op de eeuwige dooddoener over 'wat ik dan zou doen'.

-

Operatie V

Allereerst zou ik VDAB en haar Waalse/Brusselse tegenhanger in de huidige vorm afschaffen. (Niet van de ene dag op de andere, er is een kleine, snelle overgang nodig).

De gebouwen van deze instanties, alsook de enorme hoeveelheid vrijgekomen gelden (onze belasting trouwens!) kan veel beter ingezet worden dan een zichzelf in stand houdende industrie verder te laten dobberen door nietszeggende trainingen te geven, mensen als kleuters te behandelen, mensen met allerlei excuses te schrappen of opleidingen te voorzien in dead-end-jobs.

De bedoeling van VDAB was om te bemiddelen tussen werkzoekenden en werkgevers, maar intussen is die taak gewoon een manier geworden om een bepaald soort onderlaag van werkgevers aan een bepaalde onderlaag van werknemers te helpen aan een zo laag mogelijk loon en op zo'n kort mogelijke termijn. (In principe heeft VDAB heel graag dat je 3-4 keer achter elkaar een 6-maanden job doet om dan terug aan de werkloosheid te komen, zodoende kan VDAB zelf ook scoren en je zogenaamd ook 4 keer weer 'aan werk helpen'. Hun cijfers zijn dan goed, en dan is iedereen tevree...)

Ik besef dat er ook goede hulp en opleidingen wordt geboden bij VDAB hier en daar, het is niet allemaal negatief. Deze opleidingen en nuttige zaken zullen door de privé moeten worden opgenomen, we hebben inmiddels geld genoeg uitgespaard door VDAB te sluiten, zodat we kunnen investeren in een vlotte, nuttige samenwerking met bedrijven die èchte jobs aanbieden en daar ook de nodige tijd en opleiding voor willen voorzien.

Met echte jobs bedoel ik alles dat enige vooruitzicht heeft op langere termijn. De sectoren van de repetitieve taken, callcenters, poetshulp, dienstencheques enz... horen daar niet bij. Deze sectoren kunnen perfect zelf, op eigen kosten, aan mensen geraken zonder mee te profiteren van de subsidies van VDAB en co. Ik durf zelfs beweren dat we dit soort jobs moeten ontmoedigen, net om te vermijden dat werklozen die te lang als wegwerpmensen worden behandeld eeuwig in die dodelijke cirkel rondwaren.  

De werknemers van VDAB kunnen perfect ingezet worden om dit soort jobs en bedrijven te identificeren en op die manier de kwaliteit van de arbeidsmarkt te bewaren en te bewaken. Lijkt me nuttiger dan een groep werklozen een powerpoint slide te laten zien en een tekst afdreunen niet?

De tussenlaag

Tegelijk zou ik de oorlog verklaren aan de tussenlaag: de industrie die ontstaan is door allerlei liberalisering van taken van vdab, maar dan op zulke manier dat je puur een subsidie-buidel wordt.

De meest gekende voorbeelden, vooral bij mensen die ooit in een faillissement terecht kwamen, zijn SBS skillbuilders en Randstad.

Ook hier zullen er ongetwijfeld mensen met een goed bedoelde hulpvaardigheid rondlopen, maar deze sector heeft in mijn opinie enkel tot gevolg dat men de werkzoekende in kwestie laat 'aftekenen' op zijn of haar aanwezigheid, om daarna bij de staat de subsidie voor de geboden hulp op te strijken.

De meerwaarde is vaak nul.

(En dan heb ik het nog niet over de ronduit neerbuigende manier van werken, de pretentie van de werknemers van deze bedrijven of de ronduit rascistische opmerkingen die werklozen met een migratie-achtergrond er te verwerken krijgen -zelf al vele malen op m'n tong moeten bijten om hier geen scène over te maken).

Deze bedrijven dienen de economie, noch de maatschappij van enig nut. Het enige dat ze doen is zich als een epifyt nestelen op de werkloosheid van een ander, en er de weinige levenssappen in de vorm van subsidie uitpersen. Net als een epifyt, blijft er nadat de gezonde boom waarrond het zich vormde, enkel een van binnenuit rottend systeem over, waar van buiten af gezien niks mee aan de hand is, maar binnenin zelfs geen boom meer te bespeuren valt, enkel een wankele schors.  

In mijn regime zouden dit soort firma's buiten de wet worden gesteld. Je moet als staat toch gek zijn om een bedrijf dat actieve roofbouw pleegt op je arbeidsmarkt, nog subsidies te geven ook?

De mensen die in zulke bedrijven werken, zullen elders moeten gaan zoeken, maar ook de staat of nieuwe aanpak van de nazaten van vdab, kunnen niets met hen aanvangen. Hopelijk kunnen ze zelf een goed CV opstellen, ze zullen het nodig hebben.

Tijdelijk en onderaanneming

Dan de sector van de tijdelijke werkkrachten en onderaanneming. Hier zou ik het ook simpel stellen: alle onderaanneming wordt geregulariseerd, zodat er geen al te veel lagen en tussenlagen profiteurs worden gevoed. 

Een firma die tijdelijk mensen nodig heeft om bijvoorbeeld enkele vrachtwagens uit te laden, kan perfect mensen zelf aanwerven met een tijdelijk contract. Bovenaan hun loonbriefje zal dus de firma staan voor wie ze werken. Er zijn hier uitzonderingen op mogelijk, deze worden dan vanuit een interim mogelijk, ENKEL voor aangegeven, gekende tijdelijk arbeid.   

In praktijk gaan we dus controleren (alles is toch digitaal) of er geen overbodig lagen tussen zitten.

Een toestand waarbij bedrijf X, bedrijf Y inhuurt, die op hun beurt een interim inschakelen, die op hun beurt nog een andere interim inschakelen en al die tussenlagen die daar dan 5% tot 20% op 'afschuimen' wordt verboden. Meer zelfs, bedrijven die systematisch als tussenlaag dienen en eigenlijk niks meer doen dan vanuit hun hangmat 'een paar mailtjes' sturen naar interims, worden bij wet gesloten. We hebben deze praktijken niet nodig. 

Soms kan je wel een tussenlaag nodig hebben (bijvoorbeeld bij zeer gespecialiseerd werk) waarbij een bepaald bedrijf de juiste contacten heeft om de perfecte kandidaten te vinden voor een nichemarkt of gespecialiseerd beroep. Dit soort rekrutering, is nog perfect ok. Zolang ze niet zelf mensen doorverhuren of uitbesteden of in loondienst nemen in plaats van de eigenlijke echte opdrachtgever, is er niets aan de hand. Een kandidaat zoeken is één ding (daar wordt dan een factuur voor betaald door het bedrijf dat zoekt naar mensen), maar daar houdt het op. Wat we nu zien gebeuren gaat echter veel verder dan dat, waar zelfs grote firma's via hun contacten (vaak ex-managers) van andere firma's contracten sluiten om steeds via hen te recruteren en in te huren, waarna er zelfs verantwoording wordt ontlopen wanneer er bv. slechte arbeidsvoorwaarden zijn.
Een praktijk die we in de consultancy en callcenter wereld vaak zien terugkomen.

Wanneer een consultancy bureau A dus iemand aanwerft en plaats bij een firma B is dat ok. Wanneer diezelfde firma B je ook nog eens aan firma C uitbesteed, ben je onwettig bezig. 

De 'roofbouwtoeslag' die ik hier op zou heffen, is per overbodige tussenlaag en per inbreuk 2 maandlonen van de uitbesteedde persoon.  We hebben inmiddels genoeg personeel en computers om dit actief te controleren. Bij herhaalde inbreuken zou ik zelfs laten berekenen hoeveel roofbouw men echt heeft gepleegd op de economie en daar dan een 'maatwerk' boete op zetten voor de allergrootste overtreders.

Sociaal vangnet

Ook aan de kant van de sociale zekerheid zou ik een en ander radicaal aanpakken.

De grootste kritiek, vooral vanuit rechtse politieke hoek, is altijd dat er te veel profitariaat heerst.

Dit is in mijn opinie niet waar, maar om deze kritiek voor eens en voor altijd de wereld uit te helpen denk ik dat we best overstappen van een staat die geld geeft aan mensen in het sociale vangnet, naar een staat die mensen helpt met raad en daad, met natura.  

Wanneer je geen geld geeft, valt 99,9% van het profitariaat weg denk ik.

Er is geen nood meer om profiteurs te gaan zoeken, opjagen of op te sporen wanneer er simpelweg geen geld wordt gegeven.

De vrijgekomen gelden (een enorme berg uiteraard!!!) kunnen maximaal besteed worden aan gaarkeukens, bijenkomst-centra met computers om werk te zoeken, kleine communes, kledij, minimale werkmiddelen, kinderopvang enz. Allemaal zaken die ook zelf weer werk opleveren.

Bovendien kan je met de vrijgekomen gelden ook maximaal inzetten op job creatie en het invoeren van een pril begin van een basis-inkomen voor iedereen die het aanvraagt. Komt daarbij dat dit inkomen ook gestaag zal groeien eens we ook een vorm van taxatie of weerkerende inkomens hebben gevonden om robotica en automatisatie voor de inactieven te voorzien. Al is een inactieve dan een puur administratieve term, want wie weet hoe actief is deze persoon wel niet bezig met allerlei zaken die de wereld meer vooruit helpen dan van 9 tot 5 in een belachelijke organisatie te werken?

Dit basis-inkomen moet ook de ruggengraat worden van onze toekomstige visie op de arbeidsmarkt, waar we steeds minder werknemers gaan nodig hebben in een steeds meer gemoderniseerde en vooral geautomatiseerde wereld. Ook bedrijven zullen hier (mits een verlaging in hun belastingen ook!) aan mee willen werken denk ik, aangezien ze nu zelf meer verantwoordelijkheid dragen en MOETEN samenwerken met burgers en een minimale staat, om de arbeidsmarkt en consumptiemarkt gezond te houden.

Hun verantwoordelijkheid groeit, en dat zullen de werkgevers graag hebben vermoed ik, in ruil zijn ze af van veel profitariaat, krijgen ze een kleinere staat en hebben ze geen last meer van VDAB opleidingen die mensen afleveren waar ze in praktijk niks mee aan kunnen vangen.

Ze zijn er vanaf dan zelf mee verantwoordelijk voor.

In zulke wereld is er ook meer werk, gaan er meer zelf bedruipende initiatieven kunnen zijn (dingen die we ons nu nog niet eens kunnen voorstellen omdat het op zich een soort heruitgevonden dorp zal worden). We moeten af van dat links-rechts denken, maar vooral kijken naar oplossingen die samenhang tonen, en geen one-shot idee van één partij.

Toekomst

Uiteraard zijn dit maar grote lijnen,... en kan je dit in het huidige systeem niet zomaar invoeren zonder een massale schok te veroorzaken. 

Maar onze maatschappij verandert en ik denk oprecht dat we met samenwerking burger / bedrijven en crowdfunding erg ver kunnen komen... veel verder dan bureaucraten achter een balie van de VDAB ooit zullen kunnen komen.

Zoektocht naar toegevoegde waarde - een gast blogpost

Af en toe plaats ik hier een gast inzending van een collega-werkzoekenden:

De zoektocht naar toegevoegde waarde

Mensen zeggen dat ik werkloos ben, hoe is het zover kunnen komen? 

Wel ik kan het enkel aan mijn attitude wijten. 

Ik studeerde ingenieur en daarna een verdere specialisatie (master) en een doctoraat (landbouw). Die laatste twee richtingen in het buitenland. Het werd interessant voorgesteld en verder studeren bracht vermoedelijk meer kansen op een vaste loopbaan.

Na mijn doctoraat bleek ik echter niet direct vast werk te vinden. Ik volgde een VDAB cursus, dat wel, kwam een jaar in een taalschool terecht als leraar, werd niet meer betaald, firma failliet of zo… en kwam van de regen in de drop terecht.
Veel frustratie doordat ik eigenlijk na mijn doctoraat terug naar huis moest verhuizen, terug bij de ouders en daar ben ik sindsdien nog altijd woonachtig. Terug naar af dus. Doordat ik een studiebeurs had en daarna zelfstandig werd, had ik nooit recht op een werkloosheidsuitkering. Laat staan dat ik recht heb op een normaal leven, een normale relatie, familie etc.

In mijn zoektocht stoten er vele zaken mij toch tegen de borst. Het feit dat er in werkwinkels enkel reclame gemaakt voor dienstencheques, beroepen zoals poetsvrouw, arbeider. Dat in combinatie met Engelstalige terminologie voor de hogere beroepen. Inhoudsloze functies dus, waar geen mens van droomt. Een generatie die kopieert wat de vorige generatie definieert, verliest zijn waarde, zo voel ik het aan.

Bij mijn terugkomst uit het buitenland, verbaasde ik mij vooral over het verdienmodel van de VDAB. Ja, ik volgde loopbaanbegeleiding. Daar werd mij duidelijk dat het drinken van een kopje thee met een psychologe mij plots 45 euro per uur aan belastinggeld kost. Van het ideologisch gesprek herinner ik mij niets. Voor mij een voorbeeld van hoe de nominale waarde de reële economische waarde overstijgt.

In de gangbare werkaanbiedingen vond en vind ik gewoon niets. Misschien heb ik een vreemde fantasie, maar ik droom nu eenmaal van een leven met persoonlijke invulling, zonder dat een werkgever of een product centraal staat. Want als dat mijn doctoraat mij wel heeft geleerd is dat je van de ene dag op de andere, letterlijk niets meer kan betalen. Gelukkig kon ik op mijn familie terugvallen. Dat is zeker niet ideaal. Maar ja…

Wat doe ik nu? Wel ik heb besloten dat ik mij niets meer aantrek van werk zoeken. Ik steek mijn energie vooral in een gezonde geest in een gezond lichaam. De berg frustratie is er natuurlijk, maar ik kan het op die manier beter een plaats geven. Je hebt maar één leven. Ik zie wel mogelijkheden. Het internet zorgt ervoor dat vraag en aanbod dicht bij elkaar komen te staan. Ik probeer dan ook mijn enige spaargeld te investeren en hiermee dagelijks toegevoegde waarde te creëren. Of dat lukt, is een andere vraag, maar ik vind het belangrijk hierin tijd te investeren. Misschien kan de landbouwer van de toekomst, door een eenvoudige klik op de muis planten en oogsten in Europa en verhandelen in New York?

Wat zeker is, is dat er op een dag ergens in de toekomst, wordt neergekeken op ons. Zoals wij nu naar de Middeleeuwen kijken. Misschien zal er dan een munt bestaan die een levenswaardige economie biedt. Als geld een eerlijk betaalmiddel is. Als het kapitaal van  planeet aarde (mensen, energievoorraad etc.) naar waarde wordt geschat. Een munt dus die ervoor zorgt dat slavernij en piramidestructuren verdwijnen uit ons systeem. Onze computersystemen stellen ons in staat om geldtransacties in kaart te brengen. 

Dan kunnen we toch de echte of reële waarde van onze muntstukken beter benaderen. Het zou in ieder geval een kwantum sprong zijn voor de kwaliteit van onze economie. Het zou bedrog in de kiem smoren. Waarschijnlijk wordt steun bieden dan geen politieke keuze maar een vrije keuze. Wat er nu in Europa en Griekenland gebeurt, bewijst dat onze geschiedenis geen dode letter is.

---

mijn cel

Hoezeer gevangen ik zit, kan alleen maar geïllustreerd worden door wat er gebeurd wanneer het regent: ik kan dan niet echt gaan wandelen, daar heb ik de kledij niet voor, die is te duur. En ook niet de fut, want ver wandelen in de regen deed ik ooit graag, met mijn vriendin. De vrouw die ver weg woont nu.

Ik ben werkloos en woon noodgedwongen op mijn 38ste bij mijn moeder op een kamertje in haar appartement. 

Noodgedwongen, want niemand wil leven bij de persoon die hij omwille van allerlei problemen ontvluchtte op zijn negentiende. Zeker niet wanneer je weet dat mijn ouders de oorzaak zijn dat ik tot mijn 20ste ongeveer mijn talenten niet heb kunnen ontplooien en zelfs werd weerhouden van enige hobby te hebben. Vandaar dat ik schrijf. Omdat dat het enige is dat me nog enige vrijheid geeft, of gaf.

Hier zit ik dan, na omzwervingen binnen de door mij zo verachtte technische sector, en na het mislukken van een relatie met een zogenaamde zielsverwant. Alles was nep. Zo bleek achteraf.

Niet dat ik het verschil weet, voor mij is alles echt. Ook als mensen me uitnodigen op linkedin en van die rommel. Netwerken is voor mensen die er bij horen en willen horen. De innovatieve, mobiele, supermensen met een gaaf gebit, mooie auto en een partner die hen liefheeft.

Je zit op je kamer, werkloos, om de 10 min. gestoord door triviale zaken (wat kan mij het een hol schelen dat de lift een raar geluid maakt), zoals geluiden van de keuken, gevloek, getier, honden die blaffen, kinderen die huilen, buren die lawaai maken en andere zooi die voortkomt uit het wonen in een complete afvalberg in de rand van Antwerpen.

Zo’n afvalberg waar men alle immobiele mensen dumpt. Mensen die geen inkomen hebben, marginaal zijn, dom zijn, te veel kinderen en honden hebben, ziek zijn, geen enkele taal deftig kunnen spreken en meestal te achterlijk zijn om zelfs uit dit veredelde getto te komen. Mensen die oud, versleten, depressief of verslaafd zijn. Mensen die men liever niet in de bruisende binnenstad heeft.
Er bestaan restaurants die aan slow-cooking doen, wel laat ons zeggen dat dit een slow-vernietigingskamp is. Waar marginalen en immobielen langzaam doodgeknuffeld worden in hun grijze opstapelwoningen. Maar ook dat mag ik niet zeggen. Want iedereen heef zijn waarde zogezegd. Iedereen zijn of haar waardigheid. Ook al is de waarheid iets minder democratisch en vrij. Ik woon hier zelf, ik ben dus vrij om te zeggen wat ik wil over mezelf en mijn omgeving.

Ik woon hier dus op zo’n kamertje. Achteraan is een terrasje waar ik me op een krukje net kan neerzetten. Beneden zie ik dan twee enorm dikke buren (ik noem hen ‘de varkens’) liggen in hun tuin van 3 of 4 meter. Ze voelen zich de koning te rijk.

Ik zit daarom meestal binnen… te kijken naar de ruimte om me heen. Het behangpapier stamt uit de bigin jaren 90 en is al even smaakloos en kitcherig dan het gedrocht dat hier voor mijn moeder woonde. Een dame die inmiddels uit pure ellende is doodgevallen (komt er van om donkerblauw behangpapier te kiezen). Andere papier hangen is me te veel. Geld uitgeven in huur appartementen doe ik niet meer, mijn ex heeft daar al genoeg fortuinen aan gespendeerd. 

Ik heb geen uitweg. Want mijn kindje komt een keer per week naar hier. De moeder is iemand die zichzelf perfectionist noemt (een veredelde egoïst dus). Ze heeft een entourage die haar helpt met het kind, zo’n 7 man die mee babysitten opletten en meehelpen. Ik heb niemand, buiten mijn moeder uiteraard. 

De schaamte is ook een deel van de tralies, die mijn gevangenis maken. Zeg maar eens tegen iemand die je leert kennen dat je bij je moeder woont en bovendien geen werk hebt. (Tinder anyone?;) Zeg maar eens dat je altijd zelf je plan hebt getrokken, tot een jaar terug, zeg maar eens dat je echt wel iets kan, maar dat je gezondheid er bij in is geschoten.

Het is niet waar. 

Deze maatschappij oordeelt wel. Je hebt geen werk, dus ben je een parasiet. Je leeft bij je moeder op je 38ste,… dus ben je een droplul EN parasiet.

En gelijk hebben ze hoor. Jawel, iedereen heeft altijd gelijk wanneer ze tegen een werkloze praten. Wat ik ook vertel, doe of wil… ik ben de pineut. Maar je mag niet zielig doen. Vooral blijven lachen. Zet desnoods een masker op. Of beter: blijf gewoon weg overal waar men graag vrolijke mensen ziet. Of hang jezelf op, da’s dan ook iets dat men me soms aanraadt. Toont hoe mooi en sociaal deze wereld is.

Door weer en wind ga ik met het openbaar vervoer of te voet, vanuit dit woonhol, deze verachtelijke plek die ik ooit verliet en nooit nog naar wilde terugkeren. 

Ik haal mijn kind op (want “dien dopper” heeft immers tijd genoeg om haar te halen en te brengen, daar houden de betere mensen om mij heen zich niet mee bezig. Ook al hebben ze allemaal minimaal twee auto’s voor de deur staan. Meneer de werkloze zal wel door de storm wandelen met zijn kleine spruit die het niet begrijpt en dan lastig doet. Ze slaat me en roept “stoute papa”. En ik pink een traan weg terwijl ik denk aan hoe ik vooral niet zielig mag overkomen. Ik schrijf het wel van me af, denk ik dan. 

De tram, daar zitten dan verzuurde bejaarden. Die klakkend met hun tong en oogrollend 

kijken vanop hun gratis zitplekje, ze denken waarschijnlijk aan hoe marginaal ik er uit zie in mijn goedkope Zeeman-kleding. Hoe ZIJ het allemaal voor elkaar hadden “in hunnen tijd” en dat de wereld zonder hen naar de verdoemenis is. Terwijl mijn kind het uithangt, weent om ‘mama’. De tram gaat dankzij de besparingen van de politici heel traag, en rijdt pas om de 35 minuten. Ik ben gemiddeld anderhalf uur onderweg. Veel te lang voor zo’n klein kind, ze is onrustig en wil naar huis. Ze wil spelen, eten of iets anders doen dan bekeken worden in een rijdende subsidiebak vol zuur volk. Ik hoop dat ze op haar 18de het verstand heeft om naar het buitenland te verhuizen en niet meer om te zien. 

Het zoeken naar werk levert een andere tralie op die mijn gevangenis compleet maakt: ik ben te oud, dus te duur. Want de marges liggen laag en men wil vooral mensen die jong, dynamisch en actief zijn en zich willen laten verleiden tot het werken voor een bedrijfswagen of hele lage nettolonen.
Of ik ben niet te oud, maar te slim.

Of ik ben niet te slim, maar te dom.

Te overgekwalificeerd, niet het juiste diploma, niet de juiste ‘look’, niet de juiste connecties.

De dingen die ik wel aangeboden krijg zijn te ver weg en bij ronduit louche bedrijven. Het soort van duivenkoten waar men elke 5-6 maanden nieuwe mensen binnen pakt om telkens van voordelige werknemers te kunnen genieten. Het soort bedrijven waar men brandbommen naar zou moeten smijten in plaats van subsidies en belastingsverlaging. 

De moeder van mijn kind wil het niet, want dan ben ik er niet voor mijn kind, dan kan ik haar niet op tijd afhalen op de dagen dat ze wil dat ik dat doe.

Fysiek is het niet mogelijk om om half vier aan een schoolpoort te staan, wanneer je met een wagen of openbaar vervoer 30 km. verder moet vertrekken om 17u. Maar ook dat is ‘zever’ van die stomme werkloze die ik inmiddels ben. Ik heb die stempel nu eenmaal. Alles wat ik zeg is per definitie larie. Babysit is er niet, kan ik niet betalen, en geraak ik ook niet aan. Vind maar eens iemand die hier in dit appartement bij de marginalen wil komen zitten letten op een peuter. 

Dus omzeil ik zo’n jobs met een handige uitleg. Want het is te ver weg, te min betaald om zelfs rond te komen voor de basisbehoeften. En om eerlijk te zijn, dit soort uitzuig-economie steun ik niet meer. De tijd dat ik puur om mijn werkwilligheid te tonen, aan verlieslatende condities ging werken (zoals op die helpdesk die me nèt niet genoeg opbracht om normaal te kunnen eten) is ver voorbij.

En dan is er de liefde van mijn leven,… ze twijfelt en denkt na. Al 15 jaar ofzo. Niks helpt.

Mijn vrienden dan… ze helpen waar ze kunnen. Maar ook hun bereik is stilaan ten einde. Je kan maar zo veel doen voor iemand. Bellen, mee helpen verhuizen, mee rondkijken naar een job. Maar meer ook niet.

Ik kijk uit mijn tralieraampje en zie dansende mensen, mensen in dure auto’s mensen met honden die van de kapper komen en weet dat ik deze wereld geen warm hart meer toedraag. 

Mijn andere tralie (de zoveelste) is mijn eigen negatieve houding. Althans, negatief in de ogen van mijn omgeving. Het houdt mensen tegen blijkbaar. Wel ja, waarom niet.

Wanneer ik buiten ga, kost het geld, en dat heb ik niet.

Wanneer ik binnen blijf, krijg ik verwijten, lawaai, kritiek en gezever, een neerwaardse spiraal.

Maar blijven positief zijn, blijven denken aan morgen, geloven in jezelf! Hoor je dan. 

Allemaal marketingbullshit is het, van mensen die dat zeggen tussen 10 en 16u, omdat het hun job is… bedoeld om hopeloze mensen zoals ik toch nog even te laten opbrengen, er de laatste druppel uit te persen. Nooit opgeven hoor… want ooit wordt je beloond. Zie je dat worteltje voor je ogen bengelen?

Mijn vader had me moeten zien nu. Heel z’n leven gewerkt en gezwoegd, om niks over te houden.

Da’s dan toch één ding dat ik van hem heb geleerd: ook al werk je kei hard, als gewone mens wordt je toch gepakt en uitgemolken. Dus kan je maar beter niet te veel doen is mijn conclusie. Een zielig eindpunt.

Maar ook dat zal wel larie zijn.

Van een werkloze in zijn cel.

Met een foto van een lachende peuter aan de muur.

een werkloze—-