Gastblog: VDAB en samenwerken met de privé: Alexander Calder

Klein woordje uitleg: een tijd geleden kreeg ik van een lezer van deze blog bijgevoegde getuigenis binnen. Ik zet het hier op mijn blog, gewoon om enig tegengewicht te bieden tegenover de VDAB-goeie-jongens blabla die ze op hun blogs en in de pro-regime media loslaten.
Ik krijg ook meer en meer getuigenissen binnen van mensen binnenin VDAB, maar deze ga ik op'n keer mooi bundelen en er een vervolgverhaal over schrijven.
Met dank aan de anonieme schrijven van dit mooi stukje proza (dat jammer genoeg niet tot de fictie-afdeling behoort), een getuigenis over een privéfirma die zo te zien qua gijzelen-van-werkzoekenden niet moet onderdoen voor VDAB zelf.

Dennis

---

De VDAB en Alexander Calder: een falen om hoogopgeleiden te begeleiden naar een job.

Mijn eerste ervaring met de VDAB en één van haar private partners, Alexander Calder, deed ik vorig jaar op. Om deze ervaring te kunnen begrijpen, moet ik eerst iets kwijt over mijn achtergrond. Ik ben historicus en leerkracht van opleiding en met die twee diploma’s is het helemaal niet eenvoudig om een vaste betrekking te vinden in het onderwijs. En het is zeker en vast geen evidentie om een vaste job te vinden met deze kwalificaties. Daarom hoop ik op een carrière in het onderwijs. De situatie daar is allesbehalve rooskleurig. De meeste leerkrachten geschiedenis hoppen van interim naar interim, van school naar school, in de hoop om na tien jaar te landen in een vaste betrekking. Velen van hen verlaten het onderwijs (1/4 van de startende leerkrachten) ook wegens een gebrek aan werkzekerheid en de mogelijkheid om een leven uit te bouwen. Ik heb de afgelopen twee schooljaren tot mijn grote spijt vaak thuis gezeten. Dat is mijn situatie en een goede vriend raadde mij aan om eens aan te kloppen bij Alexander Calder, een privaat bedrijf dat werkzoekenden intensief begeleidt naar een nieuwe job. Hoe ben ik daar nu terecht gekomen?

Vorig jaar werd ik door de VDAB opgeroepen om mij persoonlijk aan te bieden bij één van hun consulenten. Zij zou mij begeleiden bij mijn zoektocht naar een nieuwe job. Van begeleiding was er bijzonder weinig sprake, maar eerder van een grondige sociale controle. In eerste instantie vroeg zij aan mij om al mijn sollicitaties aan haar voor te leggen. Deze had ik gebundeld in de zogenaamde sollicitatie-werkmap, een map vol met afwijzingen van werkgevers. Blijkbaar wou de consulente eerst en vooral weten of ik wel bereid was om te werken. Pas nadat ze had vastgesteld dat ik geen profiteur was, ging ze over naar de effectieve begeleiding. Ze stelde vast met haar eigen ogen dat ik kon solliciteren. Mijn motivatiebrief was opgesteld in een keurig algemeen Nederlands zonder spellingsfouten en de lay-out was tiptop in orde. Ook mijn curriculum vitae mocht er zijn. Tijdens dit gesprek vermeldde ik het gesprek dat ik had gehad met mijn kameraad over Alexander Calder. Voor ik het wist, had ze de telefoon vast en belde ze lokale vestiging van Alexander Calder op om mij daar in te schrijven. De dag nadien mocht ik bij hen langs gaan om allerlei psychologische testen te ondergaan en rap en onder een grote groepsdruk een contract ondertekenen. Ik hing voor bijna negen maand vast aan Alexander Calder. Dat was het begin van negen maand durende hel die ik hier in enig detail wil bespreken.

Ik zou een essay van dertig bladzijden kunnen schrijven over de wantoestanden bij Alexander Calder. Dat is natuurlijk te lang en daarom lijkt het mij aangewezen om mijn kritieken, mijn misnoegen en mijn frustraties punt per punt te behandelen.

Ten eerste moet er gewezen op de natuur van dit bedrijf. Alexander Calder is een privaat bedrijf dat werkzoekenden (werklozen bestaan niet meer in de hedendaagse actieve welvaartsstaat) begeleidt naar een job. Normaal gezien is het de VDAB, een staatsinstelling, die deze categorie van burgers, moet begeleiden. Tien jaar geleden, onder de paarse regering, heeft men beslist om deze belangrijke staatsactiviteit te privatiseren. Vandaag de dag zijn er tientallen private instellingen actief in Vlaanderen die werkzoekenden begeleiden naar werk. Alexander Calder is daar slechts één van. Ik heb vooral politieke problemen met het feit dat deze bedrijven winst maken op de kap van werkzoekenden. Het gaat hier om een fundamenteel ethisch punt: winst maken op de kap van zwakkeren is een praktijk die niet thuishoort in een moderne beschaafde samenleving. Daarbij wil ik ook nog even vermelden dat de VDAB wel degelijk beschikt over de expertise om werkzoekenden te begeleiden. Deze expertise kunnen ze niet meer aanwenden. Daarover bestaat er binnen de VDAB ook heel wat frustratie over.

Mijn tweede punt sluit nauw aan bij het eerste punt. Private bedrijven zoals Alexander Calder worden gesubsidieerd met het geld van de werkende burger. Dit systeem van subsidies is allesbehalve transparant en kan gemakkelijk misbruikt worden. Er is bijzonder weinig informatie beschikbaar over dit systeem. Maar mijn ervaring leert dat het systeem ongeveer als volgt in elkaar steekt: per werkzoekende die Alexander Calder begeleidt, krijgt ze een subsidie. Er wordt ook een bonus uitgekeerd als ze een werkzoekende begeleiden naar werk. Maar hoe bewijst Alexander Calder dat door hun inspanningen er een werkzoekende minder is? Laat ik dit even illustreren aan de hand van mijn voorbeeld. Mijn traject begon vorig jaar in september. Begin november had ik eindelijk een interim in Brusselse school. Er bestond geen enkel verband tussen de inspanningen van Alexander Calder en het feit dat ik plots voor een korte periode een job had in het onderwijs. Ik had gewoon het juiste profiel en werd opgebeld door de directeur van die school. Toch kan Alexander Calder dit verkopen aan de Vlaamse staat dat zij mij aan job hebben geholpen en kunnen ze dus deze bonus incasseren. Tijdens mijn traject is dit zelfs tweemaal voorgevallen.

Ten derde wil ik het ook even hebben over de geleverde kwaliteit van het werk van Alexander Calder. In mijn geval kan dat alleen maar omschreven worden als zwaar ondermaats. Ook deze klacht is vrij complex en daarom splits ik hem op in de volgende problemen: differentiatie, de sociale controle, de kwaliteit van de workshops en de individuele begeleiding.

Differentiatie: Er werd mij in het begin verteld dat de groepen gedifferentieerd zouden worden op basis van niveau. In de realiteit kwam ik terecht in een groep van mensen die vrij laag opgeleid waren (arbeiders, kapsters, jongeren die hun middelbaar niet hebben afgewerkt) Het meest frappante voorbeeld daarvan is een vrouw met een doctoraat die zat in een groep met vooral arbeiders. Voor alle duidelijkheid: ik heb geen problemen met mensen die laag opgeleid zijn. De meest van hen waren vriendelijke en joviale mensen die bereid waren om te luisteren naar jouw verhaal. 

Maar je kan niet ontkennen dat er een fundamenteel niveauverschil bestaat tussen mensen met een masterdiploma en mensen met een BS0-diploma. Sommige van mijn collega’s hadden nog nooit een computer van dichtbij gezien. Ze wisten niet hoe ze het programma word moesten openen, hoe ze een brief moesten schrijven en hoe ze een e- mailadres moesten aanmaken. En dan begin ik nog niet over de vele spellingsfouten (“afgestudeert” in de plaats van “afgestuurd”, “traituur” in de plaats van “traiteur”.) die ik mocht opsporen. Ik voelde mij vaak gewoon een werknemer van Alexander Calder in de plaats van een werkzoekende die begeleid werd naar werk.

De sociale controle: Een dag bij Alexander Calder vertoonde een vast patroon. We moesten stipt aanwezig zijn om negen uur. Indien we een kwartier te laat waren, werd dit beschouwd als een ernstig overtreding. Dan waren we officieel afwezig en kon dit gemeld worden aan de VDAB die op zijn beurt dit kon overmaken aan de RVA die eventueel sancties kon nemen. Het eerste uur van dag zaten we samen aan een tafel waarbij iedere werkzoekende moest vertellen hoeveel sollicitaties hij of zij had gedaan in de afgelopen week. Mensen die veel hadden gesolliciteerd, werden geprezen en zij die weinig hadden gesolliciteerd in de ogen van de begeleider, kreeg bij wijze van spreken een veeg uit de pan. De werkbereidheid van een werkzoekende werd trouwens herleid tot het aantal sollicitaties die hij of zij had verricht. Dat is natuurlijke klinkklare onzin die gemakkelijk weerlegd kan worden. Bepaalde werkzoekenden zitten in een heel specifieke branche waar er weinig vacatures verschijnen. Als er dan één verschijnt, zijn ze wel als de kippen bij om te solliciteren. Ook zij zijn gemotiveerd om werk te vinden. 

Alle sollicitaties moesten ook genoteerd worden op de befaamde sporenkaart. Indien de RVA een werkzoekende opriep, kon hij aan deze staatsinstelling gemakkelijk bewijzen dat hij weldegelijk vaak genoeg solliciteerde en dus recht had op een uitkering. Dit brengt mij bij het belangrijkste punt: de vernederende sociale controle. Op zich heb ik ook niets tegen sociale controle. Sociale controle zorgt ervoor dat mensen zich beheersen. Het is met andere woorden productief en maakt ons tot wie we zijn. Maar niet alle vormen van sociale controle zijn echter even productief. De sociale controle bij Alexander Calder kwam neer op het bekampen van het stigma van het profitariaat, een mythe die heel sterk leeft onder de bevolking. Verschillende sociologen hebben echter al duidelijk bewezen dat het profitariaat een mythe is. Het merendeel van de werkzoekenden wil weldegelijk werken, maar vaak krijgen ze de kans niet omwille van verschillende factoren: een slechte economische conjunctuur, een gebrek aan werk of een enorme competitie onder werkzoekenden Deze mythe wordt vaak opnieuw gemobiliseerd door rechtse partijen zoals Open-VLD en N-VA om het beleid ten aanzien van werklozen te verstrengen. Maar ik wijk af. Laat ik terugkeren naar het sociaal stigma dat leefde bij Alexander Calder. Er heerste daar een sfeer van wantrouwen ten aanzien van de werkzoekenden. Wij moesten alles bewijzen op papier. Ze geloofden ons niet op ons woord als wij hadden gesolliciteerd voor een bepaald job. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat vele werkzoekenden er niet naar uit keken om opnieuw een dag je broek te verslijten bij Alexander Calder.

De kwaliteit van de workshops: Na het overlopen van de sollicitaties van de afgelopen week kregen we ook workshops. Die gingen over diverse thema’s gaande van het sollicitatiegesprek, de motivatiebrief tot het CV. De meeste daarvan waren voor mij onzinnig. Ik wist hoe ik een CV moest opstellen, hoe ik een motivatiebrief moet schrijven en hoe ik een gesprek moet een werkgever moest voeren. Ja, ik weet dat ik deftige kledij moet aantrekken voor een gesprek en dat ik niet mag stinken. Voor de laaggeschoolden was dit misschien wel af en toe nuttig. Maar ik zat mij daar meestal oneindig te vervelen. De lesgever was wel gemotiveerd en vanuit pedagogisch staken bepaalde zaken wel goed in elkaar. Hij doceerde niet, maar ging openlijk in gesprek met ons. Dit leidde er wel toe dat we heel vaak afweken van het onderwerp. De meeste van die workshops waren gewoon gezellige babbels tussen de lesgever en de werkzoekenden. In de namiddag werden we geleid naar de computerzaal waar we moesten solliciteren. Van begeleiding was geen sprake meer. Dat op zich verantwoordt de volgende boute stellingen: eigenlijk kan Alexander Calder samengevat worden als een dure vorm van kleuterbegeleiding van werkzoekenden die gefinancierd wordt door het belastinggeld van de werkende burger. 

De individuele begeleiding: Alexander Calder gaat er ook prat op dat werkzoekenden bij hen geen nummer zijn. We zijn werkzoekende met een eigen verhaald en dat vergt een individuele begeleiding. Er werd daarom ook individuele begeleiding voorzien. Om de vier weken werd er een persoonlijk gesprek voorzien tussen de werkzoekende en de begeleider. Op dat moment gingen er ook geen workshops door. Dat gesprek was meestal een gezellige klets tussen de werkzoekende en de begeleider. Vaak ging het over ons privéleven en af en toe kregen we een belachelijke tip. (“Je moet breder zoeken.” “Solliciteer niet enkel voor het onderwijs.”) Alsof ik dat soort van zaken niet wist.
Het toppunt van de individuele begeleiding was wel de mail die iedere werkzoekende iedere week kreeg van Alexander Calder. De mail heette de persoonlijke selectie van Alexander Calder. Dat klinkt goed. Op basis van ons persoonlijk profiel werden er vacatures naar ons doorgestuurd. Wat een prachtige wereld! In werkelijkheid was dit een grote farce. In de negen maand die ik vertoefde bij Alexander Calder, heb ik ooit een vacature ontvangen die bij mij paste. Deze kritiek is trouwens ook van toepassing op de VDAB. Ook zij versturen nog geregeld mails met zogenaamde geschikte vacatures. Onlangs werd ik nog door hen gecontacteerd om te solliciteren voor een vacature bij een hogeschool. Het ging om een job als docent in een bepaalde discipline waarvan ik nog nooit had gehoord. Van ons wordt er dan ook verwacht dat we daarvoor solliciteren. Ik dacht het niet. In iedere mail wordt er ook nog eens duidelijk vermeld dat we moeten solliciteren als we onze uitkering willen behouden. 

Ik ben nu eindelijk verlost van Alexander Calder. Na de zoveelste interim in het onderwijs werd het voor hen ook duidelijk dat ik daar weinig te zoeken had. Ze hebben mijn contract afgesloten en hebben mij laten gaan. Daarmee kwam er een einde aan absurd verhaal zoals alleen een Kafka het kan beschrijven. De belangrijkste conclusie lijkt me de volgende te zijn: wetenschappelijk onderzoek in Nederland heeft onomstotelijke aangetoond dat de zware disciplinerende sociale controle via deze programma’s niet werken. Er zijn via deze programma’s niet minder werklozen. Dan lijkt het mij zinloos dat de Vlaamse overheid miljoenen euro’s verspilt aan deze programma’s. Deze miljoenen kunnen evengoed gebruikt worden om minder te besparen en ervoor te zorgen dat burgers hun job niet verliezen.

door: Anoniem  -  Oktober 2015 

Alarmknopjes voor iedereen!

Alarmknopjes voor bange VDAB'ers... denk dat een mooier symbool voor het regime Michel I niet bestaat.
Spijtig dat we de sancties overlaten (en meer macht) aan een lokaal systeem vergeven van de racisten, zakkenwassers, lamzakken en mensen die niemand ècht vooruit willen helpen. Het soort ambtenaren die toegeven enkel voor de vakantie en de vele voordelen daar rond te lopen en werklozen als paria's behandelen,..maar zelf niet eens hun eigen laptop deftig kunnen beheren.

De echte parasieten van onze samenleving zijn diegenen die teren/leven en geld krijgen in de vorm van subsidies om te doen alsof ze mensen aan werk helpen, terwijl ze in realiteit enkel tijdelijke (en zeer lame) oplossingen zoeken die voorgekauwd werden door een al even marketing-gericht lame systeem onder leiding van een bende rechtse kwieten met Fons Leroy aan de top (ja ik heb het gezegd).

En nu gaat men deze bende laksheid-met-profiteurs (want dat zijn ze) dan nog uitrusten met een laf beschermknopje ook.
Want o-wee, er zou eens een "marginale dopper" met zijn vuist op het gezicht van een vdab'er moeten willen kloppen omdat z'n centjes worden afgepakt. (Vrij contradictorisch dat het systeem nog wel geld uitdeelt aan mensen die zonder werk vallen, maar tegelijk een bende ambtenaren in dienst houdt om zoveel mogelijk mensen te schrappen uit ditzelfde systeem... de vraag is wie nu wie aan werk helpt.)

't is een beetje zoals sigaretten verkopen en er tax op heffen en tegelijk subsidies geven om te stoppen met roken... De schizofrenie is kompleet.

Hopelijk komt er bij het indrukken van zo'n alarmknopje eens een keer geen hulp opdagen voor de VDAB'er in kwestie, omwille van de besparingen ofzo (want ironie mag ook)...  "V-for Vendetta"-toestanden zijn niet ver af meer eigenlijk.

RVA die sanctioneerde ook, en deed dat op basis van feiten en regels,... VDAB daarentegen krijgt nu echt tè veel macht, de mensen die daar zitten heb ik al iets te vaak aan "het werk" gezien (ook achter de schermen) om daar ook maar enig vertrouwen in te hebben.
Het volk laat intussen begaan... want 'het is toch maar om u tegen doppers te beschermen'.
Wat is't volgende dat ze gaan criminaliseren?
Mensen die aan't loket van Electrabel komen klagen?
Mensen die hun e-ID komen halen?
Of gewoon iederèèn die niet lid is van 'de partij'?

Ik eis ook een alarmknopje.
Als werkloze wil ik op een knop kunnen drukken wanneer een zuurpruim van VDAB me onterecht dingen voorstelt die totaal irrelevant zijn met mijn skills, of deadlines zet waar ze zich dan zelf niet aan houden, of me op eigen kracht naar de andere kant van't land stuurt om een certificaat op te halen waar je dan achteraf niks mee bent, of wanneer de instructeurs dreigende taal spreken, of niet komen opdagen voor hun werkdag terwijl de werkloze in de opleiding er wel moet zitten en letterlijk gegijzeld wordt door een systeem dat enkel subsidies wil incasseren.
Hopelijk komen ze me dan redden.
Ik wil ook een alarmknop wanneer de vdab'er die voor me zit niet met z'n eigen computer kan werken, of wanneer ik racistische praat hoor tussen twee vdab-medewerkers over een werkloze...

Maar dat zal ook niks worden zekers?

Waarschijnlijk niet...

Bij de sollicitatietraining -gastblog-

Alweer een gast-blogpost, dit keer van een collega-werkzoekende uit de sociale sector.
Ik geef de gast blogposts steeds weer zonder ze aan te passen (op enkele typos na eventueel die ik dan wel verbeter).

-

Nou lol, .... mijn training, ... ik denk dat ze het aanvoelden , kreeg telefoon op dinsdag van randstad medical, ... ik ben dus psychiatrisch verpleegkundige van diploma, k zeg t duidelijk erbij van diploma want persoonlijk en betreffende levenservaring ben ik veel meer dan alleen dat en multi-inzetbaar op vele diensten... maar daar heeft Brussel geen oren naar blijkbaar, het belachelijke verschil tussen een A1 en A2 in den tijd, ... het kostte me al vaak een kans op een perfect - op - mijn - lijf - geschreven job..... 

Terug naar die telefoonoproep, .... mevrouw, wij lezen hier dat u graag richting psychiatrische en sociale verpleegkunde wil werk vinden, ... nu.... wij hebben helaas zelden een aanvraag voor die functie. Zou u... en ik voelde t al aankomen , heb er specifiek ook laten bijzetten dat ik geen bejaarden, geen gehandicapten, geen nachten en geen lange afstanden doen zal, dus zou u ook geïnteresseerd zijn in een vacature voor een bejaardentehuis? Want ik kan u zo een vacature doorsturen voor een WZC te.... Genk,  ( denk een 60 tal km en een uur op de baan, enkele rit )....een korte opdracht, .... blablabla en ik onderbrak haar...

Ik heb haar gevraagd of ze wel degelijk mijn profiel had gelezen, ... wat ik binnen mijn mogelijkheden had doorgegeven? Wat ik persoonlijk als voorkeur wou doen van werk wordt dus wel gelezen maar geen rekening mee gehouden en nog beter, ze stellen dan zelfs een vacature voor die je ook duidelijk aangaf NIET te kunnen doen... 

"jamaar mevrouw, de vacatures liggen niet voor het oprapen, ( hoe niet??? ze beweren toch dat er werk in overloop is )  u zal toch moeten openstaan voor deze jobs want anders....." Anders nemen ze mijn inkomsten af, .... hoorde ik mezelf zeggen tegen haar... ja dat verhaaltje ken ik dus al juffrouw zei ik, maar toch zeg ik neen tegen uw vacature. Waarop ze even stil was en dan zei dat ik deze week ook een training op het schema had staan, ... ook hier zou men mij duidelijk maken dat ik geen keuze had, ...; dus... ik heb bedankt voor de sollicitatietraining en laten annuleren. Ik zei haar dat ik deze annulatie nog per mail zou bevestigen zodat ze zeker hier een bewijs van had, en ik haar succes wenste met t zoeken van andere slachtoffers... Nou dat was dus geen  "productief" telefoontje. 

Ik ben dus vanmorgen ook niet vertrokken, het uur van aanvang keek ik eens lekker ontspannen op de klok en draaide me nog eens ferm om waarbij ik "face to face" mijn miniman  ( zoontje van tien jaar ) aankeek die naast me lag te slapen en ik mezelf trakteerde op een zalige glimlach.

Mijn annulatie van training, mijn mail werd niet beantwoord, geen reactie op het feit dat ik schreef zelf wel mijn training-annulatie op te nemen tijdens mijn volgende afspraak met de consulente, en dit met haar te bespreken aangezien ik  tijdens hun telefoongesprek met me en ook bij de voorgaande gesprekken met consulente van randstad twijfelingen kreeg door en over hun wijze van begeleiden .... ( sarcastisch tintje toch ) waar ik me dan ook voor behoeden wou want beter geen training dan een slechte training. Of dit als geldige reden zal worden aanvaard, daar vrees ik voor maar om eerlijk te zijn, dat zal me een worst wezen, ik voel me momenteel zooooo terecht opgelucht dat ik mezelf volgde in mijn eigen ik.... 

Ik wil hiermee zeker niemand aanzetten tot weigeren van deelname sollicitatietraining, maar toch wel een boodschap mee te geven dat alleen jijzelf jezelf kan aanprijzen bij een mogelijke toekomstige werkgever, volgens mij kom je alleen dan ECHT als jezelf over en niet zoals Frank, de man voor je die ook solliciteerde en dezelfde manier hanteerde en uitleg gaf als jij gaat geven... waardoor je een week later een mailtje krijgt dat ze toch kiezen voor die andere sollicitant die in het oog sprong door zijn/haar originaliteit. 

Morgen ga ik lekker genieten van het hernieuwde zonnetje buiten, genieten van de extra tijd die ik nu weer heb met mijn zoontje, en zal eens een positieve vibe doorsturen naar de andere werkzoekenden van mijn trainingsafspraak, ... succes dames en heren !!!

Leuk detail, ... ik kreeg vanmiddag uitnodiging tot sollicitatiegesprek als reactie op mijn solliciteren, op mijn manier, ... afspraak volgt in de loop van volgende week, dus ik heb weer een vooruitzicht, mijn trein staat nog steeds niet stil.

- gastblogger nr. 2 -

verandering zonder tussenlaag

Wanneer ik kritiek geef op het huidige beleid, de vdab of een outplacement bureau, krijg ik vaak de reactie van de typisch conservatieve denkers: "Hoe zou jij het dan allemaal doen?".

Een bijna beledigende vraag of opmerking, waar men eigenlijk mee wil zeggen dat ik maar een stomme werkloze ben, die niet beter weet dan wat kritiek te uiten, maar verder geen visie heeft.

't Is wel zo dat ik uiteraard geen geleerde ben, die twintig jaar studies heeft verricht op arbeidsmarkt, economie en sociaal recht. Maar ik weet wel uit ervaring hoe het is (en velen met mij) om als een buidel subsidie te worden behandelt door al deze instanties.

Mijn visie hierover wil ik daarom graag uiteenzetten, goed wetende dat deze bijschaving nodig heeft, aanpassing aan bepaalde maatschappelijke noden en vooral wat nuance. Maar in grote lijnen wil ik toch antwoorden op de eeuwige dooddoener over 'wat ik dan zou doen'.

-

Operatie V

Allereerst zou ik VDAB en haar Waalse/Brusselse tegenhanger in de huidige vorm afschaffen. (Niet van de ene dag op de andere, er is een kleine, snelle overgang nodig).

De gebouwen van deze instanties, alsook de enorme hoeveelheid vrijgekomen gelden (onze belasting trouwens!) kan veel beter ingezet worden dan een zichzelf in stand houdende industrie verder te laten dobberen door nietszeggende trainingen te geven, mensen als kleuters te behandelen, mensen met allerlei excuses te schrappen of opleidingen te voorzien in dead-end-jobs.

De bedoeling van VDAB was om te bemiddelen tussen werkzoekenden en werkgevers, maar intussen is die taak gewoon een manier geworden om een bepaald soort onderlaag van werkgevers aan een bepaalde onderlaag van werknemers te helpen aan een zo laag mogelijk loon en op zo'n kort mogelijke termijn. (In principe heeft VDAB heel graag dat je 3-4 keer achter elkaar een 6-maanden job doet om dan terug aan de werkloosheid te komen, zodoende kan VDAB zelf ook scoren en je zogenaamd ook 4 keer weer 'aan werk helpen'. Hun cijfers zijn dan goed, en dan is iedereen tevree...)

Ik besef dat er ook goede hulp en opleidingen wordt geboden bij VDAB hier en daar, het is niet allemaal negatief. Deze opleidingen en nuttige zaken zullen door de privé moeten worden opgenomen, we hebben inmiddels geld genoeg uitgespaard door VDAB te sluiten, zodat we kunnen investeren in een vlotte, nuttige samenwerking met bedrijven die èchte jobs aanbieden en daar ook de nodige tijd en opleiding voor willen voorzien.

Met echte jobs bedoel ik alles dat enige vooruitzicht heeft op langere termijn. De sectoren van de repetitieve taken, callcenters, poetshulp, dienstencheques enz... horen daar niet bij. Deze sectoren kunnen perfect zelf, op eigen kosten, aan mensen geraken zonder mee te profiteren van de subsidies van VDAB en co. Ik durf zelfs beweren dat we dit soort jobs moeten ontmoedigen, net om te vermijden dat werklozen die te lang als wegwerpmensen worden behandeld eeuwig in die dodelijke cirkel rondwaren.  

De werknemers van VDAB kunnen perfect ingezet worden om dit soort jobs en bedrijven te identificeren en op die manier de kwaliteit van de arbeidsmarkt te bewaren en te bewaken. Lijkt me nuttiger dan een groep werklozen een powerpoint slide te laten zien en een tekst afdreunen niet?

De tussenlaag

Tegelijk zou ik de oorlog verklaren aan de tussenlaag: de industrie die ontstaan is door allerlei liberalisering van taken van vdab, maar dan op zulke manier dat je puur een subsidie-buidel wordt.

De meest gekende voorbeelden, vooral bij mensen die ooit in een faillissement terecht kwamen, zijn SBS skillbuilders en Randstad.

Ook hier zullen er ongetwijfeld mensen met een goed bedoelde hulpvaardigheid rondlopen, maar deze sector heeft in mijn opinie enkel tot gevolg dat men de werkzoekende in kwestie laat 'aftekenen' op zijn of haar aanwezigheid, om daarna bij de staat de subsidie voor de geboden hulp op te strijken.

De meerwaarde is vaak nul.

(En dan heb ik het nog niet over de ronduit neerbuigende manier van werken, de pretentie van de werknemers van deze bedrijven of de ronduit rascistische opmerkingen die werklozen met een migratie-achtergrond er te verwerken krijgen -zelf al vele malen op m'n tong moeten bijten om hier geen scène over te maken).

Deze bedrijven dienen de economie, noch de maatschappij van enig nut. Het enige dat ze doen is zich als een epifyt nestelen op de werkloosheid van een ander, en er de weinige levenssappen in de vorm van subsidie uitpersen. Net als een epifyt, blijft er nadat de gezonde boom waarrond het zich vormde, enkel een van binnenuit rottend systeem over, waar van buiten af gezien niks mee aan de hand is, maar binnenin zelfs geen boom meer te bespeuren valt, enkel een wankele schors.  

In mijn regime zouden dit soort firma's buiten de wet worden gesteld. Je moet als staat toch gek zijn om een bedrijf dat actieve roofbouw pleegt op je arbeidsmarkt, nog subsidies te geven ook?

De mensen die in zulke bedrijven werken, zullen elders moeten gaan zoeken, maar ook de staat of nieuwe aanpak van de nazaten van vdab, kunnen niets met hen aanvangen. Hopelijk kunnen ze zelf een goed CV opstellen, ze zullen het nodig hebben.

Tijdelijk en onderaanneming

Dan de sector van de tijdelijke werkkrachten en onderaanneming. Hier zou ik het ook simpel stellen: alle onderaanneming wordt geregulariseerd, zodat er geen al te veel lagen en tussenlagen profiteurs worden gevoed. 

Een firma die tijdelijk mensen nodig heeft om bijvoorbeeld enkele vrachtwagens uit te laden, kan perfect mensen zelf aanwerven met een tijdelijk contract. Bovenaan hun loonbriefje zal dus de firma staan voor wie ze werken. Er zijn hier uitzonderingen op mogelijk, deze worden dan vanuit een interim mogelijk, ENKEL voor aangegeven, gekende tijdelijk arbeid.   

In praktijk gaan we dus controleren (alles is toch digitaal) of er geen overbodig lagen tussen zitten.

Een toestand waarbij bedrijf X, bedrijf Y inhuurt, die op hun beurt een interim inschakelen, die op hun beurt nog een andere interim inschakelen en al die tussenlagen die daar dan 5% tot 20% op 'afschuimen' wordt verboden. Meer zelfs, bedrijven die systematisch als tussenlaag dienen en eigenlijk niks meer doen dan vanuit hun hangmat 'een paar mailtjes' sturen naar interims, worden bij wet gesloten. We hebben deze praktijken niet nodig. 

Soms kan je wel een tussenlaag nodig hebben (bijvoorbeeld bij zeer gespecialiseerd werk) waarbij een bepaald bedrijf de juiste contacten heeft om de perfecte kandidaten te vinden voor een nichemarkt of gespecialiseerd beroep. Dit soort rekrutering, is nog perfect ok. Zolang ze niet zelf mensen doorverhuren of uitbesteden of in loondienst nemen in plaats van de eigenlijke echte opdrachtgever, is er niets aan de hand. Een kandidaat zoeken is één ding (daar wordt dan een factuur voor betaald door het bedrijf dat zoekt naar mensen), maar daar houdt het op. Wat we nu zien gebeuren gaat echter veel verder dan dat, waar zelfs grote firma's via hun contacten (vaak ex-managers) van andere firma's contracten sluiten om steeds via hen te recruteren en in te huren, waarna er zelfs verantwoording wordt ontlopen wanneer er bv. slechte arbeidsvoorwaarden zijn.
Een praktijk die we in de consultancy en callcenter wereld vaak zien terugkomen.

Wanneer een consultancy bureau A dus iemand aanwerft en plaats bij een firma B is dat ok. Wanneer diezelfde firma B je ook nog eens aan firma C uitbesteed, ben je onwettig bezig. 

De 'roofbouwtoeslag' die ik hier op zou heffen, is per overbodige tussenlaag en per inbreuk 2 maandlonen van de uitbesteedde persoon.  We hebben inmiddels genoeg personeel en computers om dit actief te controleren. Bij herhaalde inbreuken zou ik zelfs laten berekenen hoeveel roofbouw men echt heeft gepleegd op de economie en daar dan een 'maatwerk' boete op zetten voor de allergrootste overtreders.

Sociaal vangnet

Ook aan de kant van de sociale zekerheid zou ik een en ander radicaal aanpakken.

De grootste kritiek, vooral vanuit rechtse politieke hoek, is altijd dat er te veel profitariaat heerst.

Dit is in mijn opinie niet waar, maar om deze kritiek voor eens en voor altijd de wereld uit te helpen denk ik dat we best overstappen van een staat die geld geeft aan mensen in het sociale vangnet, naar een staat die mensen helpt met raad en daad, met natura.  

Wanneer je geen geld geeft, valt 99,9% van het profitariaat weg denk ik.

Er is geen nood meer om profiteurs te gaan zoeken, opjagen of op te sporen wanneer er simpelweg geen geld wordt gegeven.

De vrijgekomen gelden (een enorme berg uiteraard!!!) kunnen maximaal besteed worden aan gaarkeukens, bijenkomst-centra met computers om werk te zoeken, kleine communes, kledij, minimale werkmiddelen, kinderopvang enz. Allemaal zaken die ook zelf weer werk opleveren.

Bovendien kan je met de vrijgekomen gelden ook maximaal inzetten op job creatie en het invoeren van een pril begin van een basis-inkomen voor iedereen die het aanvraagt. Komt daarbij dat dit inkomen ook gestaag zal groeien eens we ook een vorm van taxatie of weerkerende inkomens hebben gevonden om robotica en automatisatie voor de inactieven te voorzien. Al is een inactieve dan een puur administratieve term, want wie weet hoe actief is deze persoon wel niet bezig met allerlei zaken die de wereld meer vooruit helpen dan van 9 tot 5 in een belachelijke organisatie te werken?

Dit basis-inkomen moet ook de ruggengraat worden van onze toekomstige visie op de arbeidsmarkt, waar we steeds minder werknemers gaan nodig hebben in een steeds meer gemoderniseerde en vooral geautomatiseerde wereld. Ook bedrijven zullen hier (mits een verlaging in hun belastingen ook!) aan mee willen werken denk ik, aangezien ze nu zelf meer verantwoordelijkheid dragen en MOETEN samenwerken met burgers en een minimale staat, om de arbeidsmarkt en consumptiemarkt gezond te houden.

Hun verantwoordelijkheid groeit, en dat zullen de werkgevers graag hebben vermoed ik, in ruil zijn ze af van veel profitariaat, krijgen ze een kleinere staat en hebben ze geen last meer van VDAB opleidingen die mensen afleveren waar ze in praktijk niks mee aan kunnen vangen.

Ze zijn er vanaf dan zelf mee verantwoordelijk voor.

In zulke wereld is er ook meer werk, gaan er meer zelf bedruipende initiatieven kunnen zijn (dingen die we ons nu nog niet eens kunnen voorstellen omdat het op zich een soort heruitgevonden dorp zal worden). We moeten af van dat links-rechts denken, maar vooral kijken naar oplossingen die samenhang tonen, en geen one-shot idee van één partij.

Toekomst

Uiteraard zijn dit maar grote lijnen,... en kan je dit in het huidige systeem niet zomaar invoeren zonder een massale schok te veroorzaken. 

Maar onze maatschappij verandert en ik denk oprecht dat we met samenwerking burger / bedrijven en crowdfunding erg ver kunnen komen... veel verder dan bureaucraten achter een balie van de VDAB ooit zullen kunnen komen.

Zoektocht naar toegevoegde waarde - een gast blogpost

Af en toe plaats ik hier een gast inzending van een collega-werkzoekenden:

De zoektocht naar toegevoegde waarde

Mensen zeggen dat ik werkloos ben, hoe is het zover kunnen komen? 

Wel ik kan het enkel aan mijn attitude wijten. 

Ik studeerde ingenieur en daarna een verdere specialisatie (master) en een doctoraat (landbouw). Die laatste twee richtingen in het buitenland. Het werd interessant voorgesteld en verder studeren bracht vermoedelijk meer kansen op een vaste loopbaan.

Na mijn doctoraat bleek ik echter niet direct vast werk te vinden. Ik volgde een VDAB cursus, dat wel, kwam een jaar in een taalschool terecht als leraar, werd niet meer betaald, firma failliet of zo… en kwam van de regen in de drop terecht.
Veel frustratie doordat ik eigenlijk na mijn doctoraat terug naar huis moest verhuizen, terug bij de ouders en daar ben ik sindsdien nog altijd woonachtig. Terug naar af dus. Doordat ik een studiebeurs had en daarna zelfstandig werd, had ik nooit recht op een werkloosheidsuitkering. Laat staan dat ik recht heb op een normaal leven, een normale relatie, familie etc.

In mijn zoektocht stoten er vele zaken mij toch tegen de borst. Het feit dat er in werkwinkels enkel reclame gemaakt voor dienstencheques, beroepen zoals poetsvrouw, arbeider. Dat in combinatie met Engelstalige terminologie voor de hogere beroepen. Inhoudsloze functies dus, waar geen mens van droomt. Een generatie die kopieert wat de vorige generatie definieert, verliest zijn waarde, zo voel ik het aan.

Bij mijn terugkomst uit het buitenland, verbaasde ik mij vooral over het verdienmodel van de VDAB. Ja, ik volgde loopbaanbegeleiding. Daar werd mij duidelijk dat het drinken van een kopje thee met een psychologe mij plots 45 euro per uur aan belastinggeld kost. Van het ideologisch gesprek herinner ik mij niets. Voor mij een voorbeeld van hoe de nominale waarde de reële economische waarde overstijgt.

In de gangbare werkaanbiedingen vond en vind ik gewoon niets. Misschien heb ik een vreemde fantasie, maar ik droom nu eenmaal van een leven met persoonlijke invulling, zonder dat een werkgever of een product centraal staat. Want als dat mijn doctoraat mij wel heeft geleerd is dat je van de ene dag op de andere, letterlijk niets meer kan betalen. Gelukkig kon ik op mijn familie terugvallen. Dat is zeker niet ideaal. Maar ja…

Wat doe ik nu? Wel ik heb besloten dat ik mij niets meer aantrek van werk zoeken. Ik steek mijn energie vooral in een gezonde geest in een gezond lichaam. De berg frustratie is er natuurlijk, maar ik kan het op die manier beter een plaats geven. Je hebt maar één leven. Ik zie wel mogelijkheden. Het internet zorgt ervoor dat vraag en aanbod dicht bij elkaar komen te staan. Ik probeer dan ook mijn enige spaargeld te investeren en hiermee dagelijks toegevoegde waarde te creëren. Of dat lukt, is een andere vraag, maar ik vind het belangrijk hierin tijd te investeren. Misschien kan de landbouwer van de toekomst, door een eenvoudige klik op de muis planten en oogsten in Europa en verhandelen in New York?

Wat zeker is, is dat er op een dag ergens in de toekomst, wordt neergekeken op ons. Zoals wij nu naar de Middeleeuwen kijken. Misschien zal er dan een munt bestaan die een levenswaardige economie biedt. Als geld een eerlijk betaalmiddel is. Als het kapitaal van  planeet aarde (mensen, energievoorraad etc.) naar waarde wordt geschat. Een munt dus die ervoor zorgt dat slavernij en piramidestructuren verdwijnen uit ons systeem. Onze computersystemen stellen ons in staat om geldtransacties in kaart te brengen. 

Dan kunnen we toch de echte of reële waarde van onze muntstukken beter benaderen. Het zou in ieder geval een kwantum sprong zijn voor de kwaliteit van onze economie. Het zou bedrog in de kiem smoren. Waarschijnlijk wordt steun bieden dan geen politieke keuze maar een vrije keuze. Wat er nu in Europa en Griekenland gebeurt, bewijst dat onze geschiedenis geen dode letter is.

---

mijn cel

Hoezeer gevangen ik zit, kan alleen maar geïllustreerd worden door wat er gebeurd wanneer het regent: ik kan dan niet echt gaan wandelen, daar heb ik de kledij niet voor, die is te duur. En ook niet de fut, want ver wandelen in de regen deed ik ooit graag, met mijn vriendin. De vrouw die ver weg woont nu.

Ik ben werkloos en woon noodgedwongen op mijn 38ste bij mijn moeder op een kamertje in haar appartement. 

Noodgedwongen, want niemand wil leven bij de persoon die hij omwille van allerlei problemen ontvluchtte op zijn negentiende. Zeker niet wanneer je weet dat mijn ouders de oorzaak zijn dat ik tot mijn 20ste ongeveer mijn talenten niet heb kunnen ontplooien en zelfs werd weerhouden van enige hobby te hebben. Vandaar dat ik schrijf. Omdat dat het enige is dat me nog enige vrijheid geeft, of gaf.

Hier zit ik dan, na omzwervingen binnen de door mij zo verachtte technische sector, en na het mislukken van een relatie met een zogenaamde zielsverwant. Alles was nep. Zo bleek achteraf.

Niet dat ik het verschil weet, voor mij is alles echt. Ook als mensen me uitnodigen op linkedin en van die rommel. Netwerken is voor mensen die er bij horen en willen horen. De innovatieve, mobiele, supermensen met een gaaf gebit, mooie auto en een partner die hen liefheeft.

Je zit op je kamer, werkloos, om de 10 min. gestoord door triviale zaken (wat kan mij het een hol schelen dat de lift een raar geluid maakt), zoals geluiden van de keuken, gevloek, getier, honden die blaffen, kinderen die huilen, buren die lawaai maken en andere zooi die voortkomt uit het wonen in een complete afvalberg in de rand van Antwerpen.

Zo’n afvalberg waar men alle immobiele mensen dumpt. Mensen die geen inkomen hebben, marginaal zijn, dom zijn, te veel kinderen en honden hebben, ziek zijn, geen enkele taal deftig kunnen spreken en meestal te achterlijk zijn om zelfs uit dit veredelde getto te komen. Mensen die oud, versleten, depressief of verslaafd zijn. Mensen die men liever niet in de bruisende binnenstad heeft.
Er bestaan restaurants die aan slow-cooking doen, wel laat ons zeggen dat dit een slow-vernietigingskamp is. Waar marginalen en immobielen langzaam doodgeknuffeld worden in hun grijze opstapelwoningen. Maar ook dat mag ik niet zeggen. Want iedereen heef zijn waarde zogezegd. Iedereen zijn of haar waardigheid. Ook al is de waarheid iets minder democratisch en vrij. Ik woon hier zelf, ik ben dus vrij om te zeggen wat ik wil over mezelf en mijn omgeving.

Ik woon hier dus op zo’n kamertje. Achteraan is een terrasje waar ik me op een krukje net kan neerzetten. Beneden zie ik dan twee enorm dikke buren (ik noem hen ‘de varkens’) liggen in hun tuin van 3 of 4 meter. Ze voelen zich de koning te rijk.

Ik zit daarom meestal binnen… te kijken naar de ruimte om me heen. Het behangpapier stamt uit de bigin jaren 90 en is al even smaakloos en kitcherig dan het gedrocht dat hier voor mijn moeder woonde. Een dame die inmiddels uit pure ellende is doodgevallen (komt er van om donkerblauw behangpapier te kiezen). Andere papier hangen is me te veel. Geld uitgeven in huur appartementen doe ik niet meer, mijn ex heeft daar al genoeg fortuinen aan gespendeerd. 

Ik heb geen uitweg. Want mijn kindje komt een keer per week naar hier. De moeder is iemand die zichzelf perfectionist noemt (een veredelde egoïst dus). Ze heeft een entourage die haar helpt met het kind, zo’n 7 man die mee babysitten opletten en meehelpen. Ik heb niemand, buiten mijn moeder uiteraard. 

De schaamte is ook een deel van de tralies, die mijn gevangenis maken. Zeg maar eens tegen iemand die je leert kennen dat je bij je moeder woont en bovendien geen werk hebt. (Tinder anyone?;) Zeg maar eens dat je altijd zelf je plan hebt getrokken, tot een jaar terug, zeg maar eens dat je echt wel iets kan, maar dat je gezondheid er bij in is geschoten.

Het is niet waar. 

Deze maatschappij oordeelt wel. Je hebt geen werk, dus ben je een parasiet. Je leeft bij je moeder op je 38ste,… dus ben je een droplul EN parasiet.

En gelijk hebben ze hoor. Jawel, iedereen heeft altijd gelijk wanneer ze tegen een werkloze praten. Wat ik ook vertel, doe of wil… ik ben de pineut. Maar je mag niet zielig doen. Vooral blijven lachen. Zet desnoods een masker op. Of beter: blijf gewoon weg overal waar men graag vrolijke mensen ziet. Of hang jezelf op, da’s dan ook iets dat men me soms aanraadt. Toont hoe mooi en sociaal deze wereld is.

Door weer en wind ga ik met het openbaar vervoer of te voet, vanuit dit woonhol, deze verachtelijke plek die ik ooit verliet en nooit nog naar wilde terugkeren. 

Ik haal mijn kind op (want “dien dopper” heeft immers tijd genoeg om haar te halen en te brengen, daar houden de betere mensen om mij heen zich niet mee bezig. Ook al hebben ze allemaal minimaal twee auto’s voor de deur staan. Meneer de werkloze zal wel door de storm wandelen met zijn kleine spruit die het niet begrijpt en dan lastig doet. Ze slaat me en roept “stoute papa”. En ik pink een traan weg terwijl ik denk aan hoe ik vooral niet zielig mag overkomen. Ik schrijf het wel van me af, denk ik dan. 

De tram, daar zitten dan verzuurde bejaarden. Die klakkend met hun tong en oogrollend 

kijken vanop hun gratis zitplekje, ze denken waarschijnlijk aan hoe marginaal ik er uit zie in mijn goedkope Zeeman-kleding. Hoe ZIJ het allemaal voor elkaar hadden “in hunnen tijd” en dat de wereld zonder hen naar de verdoemenis is. Terwijl mijn kind het uithangt, weent om ‘mama’. De tram gaat dankzij de besparingen van de politici heel traag, en rijdt pas om de 35 minuten. Ik ben gemiddeld anderhalf uur onderweg. Veel te lang voor zo’n klein kind, ze is onrustig en wil naar huis. Ze wil spelen, eten of iets anders doen dan bekeken worden in een rijdende subsidiebak vol zuur volk. Ik hoop dat ze op haar 18de het verstand heeft om naar het buitenland te verhuizen en niet meer om te zien. 

Het zoeken naar werk levert een andere tralie op die mijn gevangenis compleet maakt: ik ben te oud, dus te duur. Want de marges liggen laag en men wil vooral mensen die jong, dynamisch en actief zijn en zich willen laten verleiden tot het werken voor een bedrijfswagen of hele lage nettolonen.
Of ik ben niet te oud, maar te slim.

Of ik ben niet te slim, maar te dom.

Te overgekwalificeerd, niet het juiste diploma, niet de juiste ‘look’, niet de juiste connecties.

De dingen die ik wel aangeboden krijg zijn te ver weg en bij ronduit louche bedrijven. Het soort van duivenkoten waar men elke 5-6 maanden nieuwe mensen binnen pakt om telkens van voordelige werknemers te kunnen genieten. Het soort bedrijven waar men brandbommen naar zou moeten smijten in plaats van subsidies en belastingsverlaging. 

De moeder van mijn kind wil het niet, want dan ben ik er niet voor mijn kind, dan kan ik haar niet op tijd afhalen op de dagen dat ze wil dat ik dat doe.

Fysiek is het niet mogelijk om om half vier aan een schoolpoort te staan, wanneer je met een wagen of openbaar vervoer 30 km. verder moet vertrekken om 17u. Maar ook dat is ‘zever’ van die stomme werkloze die ik inmiddels ben. Ik heb die stempel nu eenmaal. Alles wat ik zeg is per definitie larie. Babysit is er niet, kan ik niet betalen, en geraak ik ook niet aan. Vind maar eens iemand die hier in dit appartement bij de marginalen wil komen zitten letten op een peuter. 

Dus omzeil ik zo’n jobs met een handige uitleg. Want het is te ver weg, te min betaald om zelfs rond te komen voor de basisbehoeften. En om eerlijk te zijn, dit soort uitzuig-economie steun ik niet meer. De tijd dat ik puur om mijn werkwilligheid te tonen, aan verlieslatende condities ging werken (zoals op die helpdesk die me nèt niet genoeg opbracht om normaal te kunnen eten) is ver voorbij.

En dan is er de liefde van mijn leven,… ze twijfelt en denkt na. Al 15 jaar ofzo. Niks helpt.

Mijn vrienden dan… ze helpen waar ze kunnen. Maar ook hun bereik is stilaan ten einde. Je kan maar zo veel doen voor iemand. Bellen, mee helpen verhuizen, mee rondkijken naar een job. Maar meer ook niet.

Ik kijk uit mijn tralieraampje en zie dansende mensen, mensen in dure auto’s mensen met honden die van de kapper komen en weet dat ik deze wereld geen warm hart meer toedraag. 

Mijn andere tralie (de zoveelste) is mijn eigen negatieve houding. Althans, negatief in de ogen van mijn omgeving. Het houdt mensen tegen blijkbaar. Wel ja, waarom niet.

Wanneer ik buiten ga, kost het geld, en dat heb ik niet.

Wanneer ik binnen blijf, krijg ik verwijten, lawaai, kritiek en gezever, een neerwaardse spiraal.

Maar blijven positief zijn, blijven denken aan morgen, geloven in jezelf! Hoor je dan. 

Allemaal marketingbullshit is het, van mensen die dat zeggen tussen 10 en 16u, omdat het hun job is… bedoeld om hopeloze mensen zoals ik toch nog even te laten opbrengen, er de laatste druppel uit te persen. Nooit opgeven hoor… want ooit wordt je beloond. Zie je dat worteltje voor je ogen bengelen?

Mijn vader had me moeten zien nu. Heel z’n leven gewerkt en gezwoegd, om niks over te houden.

Da’s dan toch één ding dat ik van hem heb geleerd: ook al werk je kei hard, als gewone mens wordt je toch gepakt en uitgemolken. Dus kan je maar beter niet te veel doen is mijn conclusie. Een zielig eindpunt.

Maar ook dat zal wel larie zijn.

Van een werkloze in zijn cel.

Met een foto van een lachende peuter aan de muur.

een werkloze—-

Waar zitten die werklozen met schrijftalent?

U hebt het als trouwe lezer misschien al gemerkt, maar ik zit er door.
Niet alleen mentaal, maar ook creatief zit ik even op m'n tandvlees.

De laatste jaren heb ik mijn blog als uitlaatklep gebruikt, met plezier zelfs, ... toe ik een opleiding van de VDAB deed, toen ik absoluut niks deed, toen ik naar de gekste sollicitaties ging, toen ik voorlopige dingen deed... ik bleef altijd verslag uitbrengen.
Aan de reacties te lezen en te zien, zijn sommige mensen me heel trouw en help ik zelfs hier en daar mensen uit de nood.

Er zijn er ook die me met raad en daad steunden en hielpen...

Maar ik voel dat er een zekere verstarring gebeurd. Intussen heb ik mijn visie wel duidelijk gemaakt op een aantal zaken denk ik, .... dat vele managers me opgeblazen padden lijken of dat sommige KMO's, de VDAB en heel wat sollicitatiesprocedures niet deugen, en dat outplacement een grap is.

OPROEP

Een frisse wind op deze blog zou zo goed zijn... alleen hebben de voorbije jaren zich nul komma nul mensen aangemeld om mee te helpen.
Ik wil het nogmaals proberen, want er zijn meer werklozen denk ik :)

Ik zoek daarom iemand om deze blog als gastschrijver/schrijfster verder te zetten, al is het maar voor een week, een maand... je kan zelf kiezen voor hoe lang je dit wil doen.

Mail me alstublieft wanneer je momenteel werkloos bent, graag schrijft, en minstens om de paar dagen een blogpost wil doen over je werkloosheid en hoe je er meer leeft, denkt of omgaat, leuke anekdotes of wat dan ook.
Indien je zelf werkloos bent en interesse hebt mail me dan, of wanneer je iemand kent die deze blog wil voortzetten voorlopig.

Het einddoel is om een 'realistische' tegenhanger te zijn voor de VDAB blog, waarin werklozen in een opgekuist en opgesmukt stukje telkens bloggen over hun avonturen. We kunnen denk ik beter, meer realistisch en vooral onafhankelijk onze stem laten horen in een èchte werklozen blog.

Interesse?  mail me op het mail adres dat rechts in de balk vermeld staat met een korte motivatie of toelichting ...

Wie weet geraken we met een aantal bloggende werklozen wel tot een mooi allegaartje van meningen en schrijfsels,... ik verzeker je, het motiveert soms!

lach zonder meer

Ik haal mijn kind van school (want als werkloze heb ik daar tijd voor). En ik lach, we gaan naar een speeltuin, we koken en eten, ik lees een verhaaltje voor... en ik lach.
En die lach krijg ik terug.
Want iedereen is vrolijk.
Dan gaat de deur dicht en zit ik alleen aan een tafel.
Met voor me een portefeuille met nog 13 euro in.
En een mailbox vol afpoeiermails en 'we hebben u in de werfreserve' opgenomen leugens van werkgevers die over 10 jaar zelf ook niet meer bestaan.
En ik lach niet meer, de grijns is weg, de fake, de rommel, de zever, de verhaaltje, de luchtbel die ik blaas, alles is dan weg.
Je doet dat voor je kind... toneel spelen, doen alsof je werkt, normaal functioneert en alles aan kan.

Misschien moet ik het masker dat ik ook in deze blog ophoud afgooien.
Het masker van een werkloze die alles tracht te rationaliseren, ridiculiseren en te analyseren. Misschien moet ik bij mezelf beginnen, mijn individu, mijn echte ik... en eens kijken of ik er uit geraak, zien wat ik nog kan doen voor mijn veer breekt en voor ik zelfs niet meer kan lachen als mijn kind van school komt en weer iets nieuws heeft geleerd.
Waar is mijn laatste korrel motivatie?

Vries mij maar in

Wanneer ik de recente krantenkoppen lees bij artikels over werkloosheid, valt me vaak op wat voor visie onze politici er op nahouden. Het gaat dan niet alleen onze regeringspartijen trouwens, ook anderen zijn in hetzelfde bedje ziek.

De voorstellen om iets aan 'de werkloosheid' te doen, zijn op zich àltijd een one-shot methode. Men gaat dan in zulke voorstellen (vooral CD&V toont zich hier het meest out-of-touch) er één doelgroep uitpikken en deze dan helpen. Nuja helpen is een groot woord, men gaat een idee lanceren, meer niet. Concreet gebeurt er niks, en als er al iets gebeurt is het meestal in de vorm van subsidies geven aan bedrijven (die het afromen) of staatsinstellingen (die er hun overdaad aan personeel mee bekostigen).

Echte hulp kan je ook niet verwachten van een staat die al decennia lang dezelfde tactiek toepast.

De one-shot methode:

1 - cijfers opvragen bij een organisatie die notoir slecht omgaat met cijfermateriaal 
2 - die cijfers gebruiken om er de nummer één van de lijst uit te vissen (meestal 'langdurig werklozen' of 'jeugdwerkloosheid')
3 - dat ENE topic dan aankaarten in de regering om er dan een nep-beleid rond te bouwen, waar men dan een x-aantal miljoenen subsidies begint uit te delen
4 - achteraf deze gang van zaken niet opvolgen, noch evalueren (althans niet publiek)
5 - daarna herhaalt men deze oefening weer in een volgende legislatuur

Deze viskeuze cirkel van domheid is niet alleen contraproductief, het leidt ook tot steeds verder van de realiteit staande ideeën van steeds meer enggeestige politici (en ik herhaal nog eens: ook van niet-regeringspartijen, deze praktijk gebeurt al lang van voor er zelfs van NVA sprake was bv.,... )

Invriezen

Het lijkt wel om men de visie heeft dat werklozen, of ze nu jong of oud zijn, invalide of gezond, man of vrouw, geen deel ziet uitmaken van de economie zolang ze niet werken.
Wanneer VDAB jobs oplijst in haar vergaarbak (alias databank) staan daar ook non-jobs tussen, ... alles wat mensen weghaalt van de uitkering is daar opgelijst, ook als het niet echt jobs zijn die de mensen vooruit helpen.

Zo lijst men alle zelfstandige functies op (zegt iets over de visie), zo lijst men ook zaken op waarbij je terecht komt in een krimpende branche of tak van de industrie die aan't verdwijnen is of weldra door technologische vooruitgaan zal krimpen.

De huidige generatie politici zouden zo te zien de werklozen het liefst invriezen tot er een geschikte en niet-te-weigeren job vrijkomt bij een van de bevriende bedrijven of instanties. Om vervolgens de werkloze in kwestie (op eigen kosten) te laten ontdooien en meteen te werk te stellen op deze plek.
Want werklozen zijn niet-denkende, niet-pratende, niet aan de economie deelnemende levenloze objecten die je zolang ze in de statistiek voorkomen van hier naar daar kan schuiven - da's althans de visie.

De realiteit van deze maatschappij is volgens mij echter zo, dat je werklozen, daklozen, illegalen, erkende vluchtelingen, ocmw klanten niet kan invriezen... (en dan nog zouden ze geld kosten aan elektriciteit), ze maken deel uit van je economie, sociaal weefsel èn maatschappij.
Een bepaald deel van de onder-een-stolp levende Vlàmingen wil dit misschien niet zien (zeker niet wanneer ze vanuit hun car-port 's ochtends in hun airco wagen naar de ondergrondse parking van hun werkplek rijden en eigenlijk nooit de echte buitenwereld zien, buiten de dijk van een rijke kustgemeente in't weekend).
Misschien wil men niet zien dat werklozen op zicht al-tijd geld gaan kosten aan de maatschappij. Wat je ook doet (ook al schrap je hun uitkering), het zal altijd impact hebben op koopgedrag, werklust, criminaliteit, of andere manieren waarop het de maatschappij geld zal kosten.

Het heeft dus geen zin deze werklozen met een kluitje in het riet te sturen met de zoveelse one-shot nep-oplossing. Het heeft geen zin om voor de zoveelste keer ofwel de langdurige, oudere of jonge werklozen met subsidies naar een job te sturen voor een bedrijf dat enkel uit is op die genoemde gelden...  want enkele jaren later vergroot je het probleem omdat er structureel niks gebeurd.

Men kan de sociale zekerheid dan wel hervormen (lees: afschaffen waar mogelijk) maar de arbeidsmarkt zal dezelfde blijven, met dezelfde evolutie naar minder jobs, meer consumptie-gerichte levens en meer mensen die zich zullen aanpassen aan de nieuwe realiteit.

Jammer dat instanties als VDAB (gesteund door een dom beleid) blijven inzetten op branches die weldra zullen geautomatiseerd zijn,....  er gaat veel geld verloren nu, om de 42 jarige arbeider die door een faillissement op straat kwam te staan, om te scholen naar bijvoorbeeld chauffeur, om dan te merken dat deze man over enkel jaren tijd zal overbodig worden.  En da's maar één voorbeeld, ... vorkheftruck chauffeurs, verkopers, callcenter medewerker, ... en ga zo maar door.

Intussen blijven we eenzelfde eenzijdige en makkelijk voor de massaTV te verdedigen standpunten zien, standpunten die al in de jaren '80 op een desastreuze manier door enkele SP ministers werd gebezigd en waarbij men volgens het bovenstaande vijfpunten lijstje 'oplossingen' voorstelt, terwijl men spijt heeft dat werklozen invriezen ook geld zou kosten.

In zulke maatschappij, waar ik als werkloze wordt beschimpt miskend en tegelijk wordt opgejaagd door de staat, zou ik maar wat graag me kunnen laten invriezen eigenlijk.... dan geef ik geen geld meer uit aan hùn economie,
geef ik geen huishuur of afbetaling meer aan huisbazen of walgelijke instanties die meer huizen bezitten dan waar ze in kunnen wonen,
verlies ik geen tijd aan vacatures zoeken op holle databanken die alleen uit zijn op mijn informatie,
verlies ik ook geen tijd met solliciteren bij omhooggevallen fills-a-papas die hun eigen industrie nog moeten leren kennen maar wel uit de hoogte doen omdat ze een Hugo Boss pakje kunnen betalen (met bijbehorend parfum dat naar kattenpis stinkt), moet ik me ook niet meer verantwoorden voor een jury van één persoon, die in dienst van het staatsapparaat (nog net voor het 16u is en naar huis kan) doorheen mijn papierwerk neust op zoek naar enige sporen van luiheid of jobzoekmoeheid in de hoop me te kunnen schrappen en moet ik ook niet meer rond zien te komen met de habbekrats die de staat me toegooit en waar ik dan noodgedwongen rommel mee koop in verachtelijke supermarkten en distributiekanalen van de 1%'ers die in elk land hun tentakels uitspreiden.
Nee,
vries mij maar in...  want
vooruit denken, durven en doen is nog ver af.

7 vragen over "Kracht van verandering"

Ik hield de voorbije dagen (einde Mei 2015) via twitter en facebook een kleine rondvraag over wat de mensen nu eigenlijk voelen van die kracht van verandering, zo'n jaar na de verkiezingen.

De resultaten geef ik zoals ze zijn binnen gekomen mee via deze presentatie:

https://docs.google.com/presentation/d/1hjcakiSsyCX6cO156fqC4c07SpxlVysbVPWodUueIqY/edit?usp=sharing

Ik trek er geen conclusies uit, aangezien daarvoor de rondvraag te weinig deelnemers had naar mijn mening.
Een tijdelijke achteruitgang is ook een deel van het politieke process dat men in gang heeft gezet, naar de planning van deze regering zou dit soort negatieve impact niet blijven duren op langere termijn. Persoonlijk vind ik dit larie en apekool (een verhaal dat trouwens al eeuwen verteld wordt door allerlei regimes, van de meest democratische tot de meest wrede despotische, het is dus evenveel waard dan "het einde van de tunnel is in zicht" van wijlen premier Martens in mijn opinie). Al kan je natuurlijk ook geen volledige positieve omwenteling verwachten in een land als België, dat op zo veel manieren deel uitmaakt van wat er in de gehele economie gebeurt.

Toch belangrijk om een en ander te meten en te blijven informeren over wat er echt in de straat gebeurd en wordt aangevoeld.  En vreemd genoeg hebben we hier geen mechanisme voor, toch zeker geen onafhankelijk mechanisme.

Misschien kan dit wel een aanzet zijn voor een grotere rondvraag in de toekomst. Een rondvraag die in't kort peilt naar wat de mensen in realiteit merken van een bepaald beleid en haar doelstellingen.
Wanneer een regering bv. beweert de mobiliteit te verbeteren, is het altijd mooi om jaar na jaar te meten wat de mensen hier ècht van merken, los van alle propaganda en verknipte cijfers van allerlei instanties.

Solliciteren bij de dRukdRuk.inc

Het was weer zover. Ik had (vooral om 'in orde te zijn') met de moed der wanhoop random bedrijven aangeschreven. Aangezien men me in andere branches afwijst omdat ik 'dat nog niet gedaan heb' (zie mijn vorige post 'ieder op z'n eiland'.

Er zit dus af en toe niets anders op dan, zij het met tegenzin, naar mijn oude branche terug te keren de nodige sollicitatiebrieven te sturen naar vaak zeer vaag omschreven taken, verstopt achter een muur van onderaannemingen en zogenaamde "consultancy bureau's" (lees: een kerel die in bijberoep wat lage loon mensen bij elkaar zoekt om dozen van A naar B te schuiven en dikke facturen uit te schrijven terwijl hij zelf om de 6 maand in z'n leasing catalogus een andere wagen gaat kiezen uit prestigezucht). - neen ik ben vooral niet verbitterd :) -

dRukdRuk.inc

Er was een zaak me opgevallen toen ik er heel toevallig passeerde met de fiets. Ze hadden een bestaand pand opgesmukt en vrij aantrekkelijk gemaakt aan de buitenkant. "dRukdRuk.inc" stond er te lezen. Aangezien ze in mijn regio zitten en vrij nieuw waren, dacht ik dat ze misschien wel volk konden gebruiken. Ik stuurde dus meteen een spontane sollicitatie.
Dat garandeert me dat er alvast geen belachelijke vacature is uitgeschreven die de lading niet dekt, en laat ook meteen zien dat het bedrijf op zich me interesseert. Wat deze keer ook ècht gemeend was.

Nog geen uur later hing er een persoon aan mijn telefoon. Hij was hyper zenuwachtig, en vertelde me dat hij inderdaad personeel zocht. Ik was in eerste instantie blij, zoals iedereen die werk zoekt en opeens toch eens een keer reactie krijgt. Op zich is reactie krijgen op je brieven al heel wat tegenwoordig! Die initiële blijdschap werd wel meteen getemperd: want meteen reactie krijgen is al vreemd, maar dan ook nog meteen positief, da's te mooi om waar te zijn... - mijn alarmlampje brandde al-

De man vertelde me in zeven haasten dat hij niet alleen een "winkeltje" had maar ook aan projecten meedeed.
Voor mensen die niet thuis zijn in het ICT/consultancy jargon, het woord "projecten" kan echt ALLES betekenen. Een volledige verzekeringsfirma van software A naar B upgraden, maar evengoed kan het aquarium van de vader van de baas schoonmaken, daar ook onder vallen (ooit echt meegemaakt trouwens).

Dat betekent dat het bedrijf in kwestie naast hun hoofdactiviteiten ook aan bodyshopping doet.
Het uitlenen, uithuren en het vooral doorgeven van werkkrachten aan grote firma's, dit alles via kleinere onderaannemingen doen die op hun beurt lucratieve deals hebben gesloten om het personeel te mògen aanleveren (en vaak op hun beurt interims inschakelen). Men lost met bodyshopping een tijdelijk HR probleem op, geen technisch probleem.
Laat ons zeggen dat multinational X op korte termijn 5 mensen nodig heeft, dat men dan bedrijf A aanschrijft en dat bedrijf A dan bij bedrijven X Y en Z de mensen gaat weghuren... waarbij men allen 20% of meer van de lonen afroomt en de werkkrachten 'aanklikt' en 'bijklikt' en evenzeer terug 'wegklikt' wanneer het hen goed uitkomt.

Op zich is deze naar mijn smaak misdadige roofbouw, perfect legaal geworden in deze maatschappij. Onze wetgevers zien er blijkbaar geen graten in dat mensen heen en weer worden geduwd in de meest zotte jobs en met de nodige impact op hun gezin, om daar dan een hele industrie rond te hebben die allemaal niks doen buiten de contacten leggen (en geld afschuimen).  Zulke praktijken van koppelbazerij is de bouw verboden trouwens, maar nog volledige bon-ton in de IT en ICT wereld, het wordt er zelfs actief gecultiveerd door mensen die de budgetten al berekenen op het inschakelen van "1-plopkoek jobbers" zoals ik ze noem (je vindt altijd wel iemand die een job van 10 plopkoeken wil doen voor 1 plopkoek, al zal die laatste dan kabouter Lui heten en in't slaap vallen tijdens zijn werk of er een zootje van maken).

De man regelde een soort van sollicitiatiegesprek en vroeg me om maandag op te komen dagen voor een test. Ik ging akkoord en wenste hem nog een fijne dag (iets dat hij zo te horen aan z'n zenuwachtigheid, meer dan kon gebruiken).

Enkele uren later, kreeg ik opnieuw telefoon. Dit keer vanuit een wagen. Dezelfde man zei me dat hij me onmiddellijk wilde zien. Aangezien ik letterlijk aan de schoolpoort van mijn kind haar school stond, zei ik hem dat dat jammer genoeg niet zou gaan.
Hij begon me toen te vertellen over NOG meer projecten, en multinationals en uitleenprojecten en dat soort gedoe, alsof dat me opeens ging van gedachten doen veranderen en ging veroorzaken dat ik mijn kind aan de schoolpoort alleen zou achter laten om meteen naar meneer zenuwpees te rennen voor dat gesprek. No way.

Ik ken het intussen wel, dat sfeertje waar alles (wanneer ze even volk nodig hebben om bijvoorbeeld iets te installeren) heel heel snel moet gaan en persoonlijke agenda's en gezin uit de weg moeten gezet worden in een handomdraai. Om dan een week of wat later tussen het vuilnis te staan stinken en je ontslag te krijgen wanneer het project klaar is.
Ik ken vooral dit soort rap-rap busy-busy managertypes. Hij belde vanuit zijn wagen, hij had het over allerlei projecten en 'andere firma's waar hij mee samenwerkt'.
Tja. ... vanuit een wagen bellen is tegenwooridg "werken". Ik hou niet van dat soort types.

Het gesprek

De week daarop ging ik naar de man in kwestie toe. Hij was inmiddels al pakken minder zenuwachtig, en we hadden eigenlijk een vrij aangenaam gesprek (de persoon op zich was zelfs een toffe gast te noemen).
Hij babbelde vooral zelf, ik luisterde vooral. Wanneer je sollicitatie zo loopt dat je zelfs geen 50% aan't woord bent geweest als kandidaat, is er meestal iets mis.
De man vertelde over hoezeer zijn bedrijf aan't groeien was. Hij had projecten hier, projecten ginder en auto's en geld...  Zijn vele zaken die hij had (hij sprak over een hele portfolio van bedrijven!) waren allemaal geld aan't opleveren en bla bla bla.

Allemaal heel tof om zo iemand zichzelf te horen bewieroken, maar ik wist nog altijd niet wat concreet gezien mijn taak zou zijn, moest ik hier beginnen werken.
Toen ik daar achter vroeg werd het allemaal heel vaag.... (en dat klinkt bekend in de oren, ik werd ooit eens in de luren gelegd door een KMO'er die ook ging groeien, me uitbesteden en vanalles in petto had... vooral eigen luchtkastelen).

Ik zou naar een ander land moeten, of in Brussel op een bureau zitten, of installaties overzien, "hij wist het nog niet goed" maar hij had volk nodig, en je moest vooral klaar staan, flexibel enzomeer.

Mijn technische kennis werd niet getest (voor't zelfde geld was ik iemand die zelfs nog nooit een ethernet kabel had vast gehad)... hij liet me trots de verouderde apparatuur zien in een ruimte achterin, waar een interim-medewerker een paar onduidelijke dingen aan't doen was op een windows XP (!).
Daarna ging het over auto's.
Ik zei hem dat wagens me niet interesseren,... ik wil er wel in rondrijden als dat nodig is voor de job, maar welk type of hoeveel cc zo'n ding heeft laat ik over aan de mensen die graag op auto's kicken. Ik ben al blij wanneer ik niet in een file zit eerlijk gezegd.

Na nog wat gepalaver over zichzelf liet hij me gaan, met de belofte me zo snel mogelijk iets te laten weten, want hij had meteen 4 tot 5 mensen nodig voor een groot "project".

We zijn nu een aantal weken verder en hij heeft me niet meer terug gecontacteerd.
Normaal moet je er dan zelf achteraan gaan. Maar in dit geval denk ik dat dat niet nodig is.
Voor zulke mensen werken levert niks op buiten problemen of achterstallige betalingen op je loon. De man in kwestie was "een toffe", maar dat zegt niets. Zeker gezien mijn voorbije ervaring met zo'n toffe KMO baas, ben ik meer dan op m'n hoede (laatste keer heeft het me ruim 12000 euro gekost om voor zo'n clown/oplichter te werken).

Dat meneeer maar verder druk doet in z'n wagen voor mijn part....

Ik zal voor wie niet thuis is in dit soort bedrijven even zeggen hoe ze meestal werken: ze krijgen een sollicitatie binnen van iemand als ik. En denken dan (nog voor ze de persoon hebben gesproken zelfs) aan de percenten die ze gaan krijgen door die kandidaat alleen nog maar aan te leveren ergens anders, laat staan als hij echt kan beginnen... waar, hoe en wanneer maakt hen niet uit, nieuw vlees in de kuip betekent extra centen, maakt niet uit bij welke grote firma je ze kan dumpen.

Dit soort shit (want dat is het) maakt deze branche kapot. Niet alleen is een werkkracht niks meer waar dan de 16 à 20% marge die ze mogen rekenen om de kandidaat aan te leveren, de mensen in kwestie die alles regelen hebben meestal buiten dat organisatorische niets meerwaarde te bieden. Ze zijn niet bezig met het werk, met het echte kunnen van de persoon die ze uithuren,... enkel met droppen, incasseren en terug buitenschoppen/vervangen.

Bij dRukdRuk.inc hebben ze inmiddels nog steeds geen vacatures open staan op hun site, ... wat me zeer vreemd lijkt wanneer je o-zo dringend 5 man nodig hebt!

Vijf man, ... ook dat klinkt akelig bekend in de oren. Mijn vroegere oplichter/baas die me er in heeft geluisd enkele jaren terug sprak ook altijd van 'nog 5 man extra'.  Een soort luchtkasteel dat hij letterlijk tot net nadat de boeken waren binnengegeven van zijn bedrijf, vol heeft gehouden... "Want dat grote project hé, dat gaan we denk ik wel binnen halen, ... dan gaan we 5 man nodig hebben."

De enige 5 man die men bij zulke bedrijven nodig heeft is de deurwaarder, een politie-agent, een vrachtwagenchauffeur en 2 potige Polen om de inboedel op te laden.

Werkzoekende: let op met zulke firma's... kijk voorbij de praatjes, de beloften,.... alles dat niet op papier in orde is op dag 1 zal je nooit zien! En dan zelfs moet je heel goed uit je doppen kijken, want eens het contract getekend is, zit je vrij hard vast,... je kan er zelf je ontslag niet zomaar geven vooraleer je een andere job hebt gevonden, maar die andere job is moeilijk te vinden wanneer je geen tijd hebt door de je huidige job bij zulke mensen. Opletten dus!

Ieder op zijn of haar eiland

Het frustreert me als werkloze meer en meer, dat verplicht op je eigen eiland blijven.
Het is iets dat me al stoorde van toen ik destijds als IT'er naar iets anders op zoek was. Toen ik nog wel werk had.

Maar nu ik zonder werk zit valt het me pas op hoe totaal gelimiteerd en kleingeestig sommige organisaties zijn.
Men geeft in de media en in campagnes de indruk heel modern en open-minded te zijn, maar in de praktijk zijn de meeste organisaties bekrompen als de pest. Zeker wanneer het aan komt om aanwervingen naar boven toe in hun al even bekrompen hiërarchie te verantwoorden.

Men wil altijd voor een vacature iemand die gemotiveerd, dynamisch, sociaal, sterk en leergierig is. Tot je NIET uit hun branche komt. Dan gaat die motivatie en andere eigenschappen waar men op zoek naar is meteen de deur uit.  Men wil NUL risico nemen, nul rekening houden met motivatie en op papier (naar hun oversten) zo veilig mogelijk een keuze kunnen verantwoorden.

Dus wanneer je uit branche A komt, en het daar kotsbeu bent, en totaal gemotiveerd bent om in branche B desnoods onderaan de ladder te beginnen, dan nog wil men je niet. Want oei-oei, de kandidaat heeft in branche B nog geen ervaring.

Het stoort me vooral omdat je op deze manier een compleet zieke arbeidsmarkt en arbeidsethos in gang houdt.  Zo kan je op je eiland waar je thuis in bent, maar één ding doen, namelijk er op blijven en zorgen dat je op dat zelfde eiland altijd werk hebt.  Wanneer ja dan blakend van motivatie en vertrouwen naar een andere branche stapt, waar je weet dat je een kans maakt om je job goed te doen en GRAAG te doen, dan moet men je meestal niet.
Dan valt de keuze op een andere, die ook gevangen zit op zijn of haar eiland. Branche B is dan je ervaring en daar moet je dan maar tot in de verdoemenis naar toe blijven streven.

Ik heb de laatste 3 jaar herhaalde malen tot op't einde van een selectieprocedure uitgezongen, waar men mijn skills, motivatie en de wil om de taak te volbrengen allemaal heel tof vond, maar waar men dan toch op't einde zegt "We hebben toch gekozen voor iemand die al ervaring had in de sector."

Met andere woorden, beste afstuderende mensen: let heel goed op waar je als eerste werk terecht komt, want de kans dat je achteraf nog uit deze branche weggeraakt wordt met het ouder worden (en meer ervaring te hebben opgedaan) zienderogen kleiner.

Wie in de horeca zit, moet in de horeca blijven. Wie in de retail zit, moet maar blijven in winkels staan. Wie in de IT zit, mag vooral geen socialere job kiezen, en wie in de verkoop zit moet vooral blijven verkopen en vooral niet willen veranderen.

Er zijn uiteraard uitzonderingen, er zijn mensen in mijn omgeving zelfs die toch de overschakeling hebben kunnen maken, het is dus wel mogelijk, maar niet gangbaar.
Ik vind het een schande dat ik meermaals al als kandidaat de duimen heb moeten leggen, zelfs voor mensen waarvan achteraf (en voor mij op de test zelf) al meteen duidelijk was dat ze de job niet naar behoren konden uitvoeren.
Wanneer je een halftijds technische en halftijds sociale job aanbiedt ergens, neem dan aub eens een risico en probeer die IT'er die echt wil omschakelen aan (proefperiode is er voor iets hé), in plaats van weer op safe te spelen en de meneer of mevrouw aan te werven die op dat sociale eiland al 20 keer is rondgeweest en eigenlijk niet veel van techniek kent.

Maar helaas.  Omschakelen is in bepaalde sectoren ook een kwestie van "hun kliek" afschermen blijkbaar. ...

En ik zal wel op "mijn eiland" blijven zoeken intussen. Om dan ook misschien iemand die wèl gemotiveerd is en wel IT wil doen vanuit een andere sector (iemand uit de horeca bijvoorbeeld) met hart en ziel z'n jobkans af te nemen. Want ook dat gebeurt.
En intussen verrot onze arbeidsmarkt verder. Met mensen die eenzaam op hun eiland zitten, samen met al die andere eenzamen.

Zieke arbeidsmarkt.

VDAB graaft haar eigen graf

Vandaag werd ik opgeroepen om naar een werkwinkel te komen. Van de 15 uitgenodigde werklozen, waren er acht present (waaronder ikzelf).

De begeleider (ik zet streepje nummer 27 op mijn blad van begeleiders met wie ik spreek) praatte over de nieuwe website van VDAB, demonstreerde hoe je kon chatten met een begeleider. Dat laatste mislukte schromelijk aangezien hij op z'n gedateerde IE browser (ja, het bestaat nog) niet meteen reactie kreeg met een chat pop-up, of er gewoon niemand aan de "andere kant van het internet" aanwezig was, zo zei hij.  Ik lachte stilletjes... internet en VDAB-ambtenarij is nooit een goede combinatie geweest.

Daarna begon hij ons te vertellen waarom we opgeroepen waren. We moesten in begeleiding, aangezien we al een 9 maanden of langer werkloos waren.

Op zich geen probleem, begeleid me maar naar een job, da's waar VDAB voor dient.
Maar meteen volgde de uitleg: de begeleiding zou niet door VDAB gebeuren, maar door externe firma's.
Nu, wanneer ik externe firma hoor, hoor ik: "winstmakend op mijn werkloosheid".
De voorgestelde organisaties waren SBS, Randstad, Tempo Team en nog een vierde waarvan me de naam nu even ontglipt.

Gezien mijn ervaringen met SBS, was ik nogal verbaasd. VDAB geeft dus de EFFECTIEVE begeleiding van werklozen die het het hardst nodig hebben (die al langer dan een half jaar werkloos zijn in mijn opinie, al ligt de lat op 9 maanden nu) uit handen? Is dat niet zo'n beetje hun kerntaak die ze uit handen geven???!
Men geeft het niet alleen uit handen, men gaat de subsidie die wij als werklozen allemaal waard zijn (en dus een deel van uw belastingsgeld is!!) uitgeven aan bedrijven die al herhaalde malen hebben bewezen hun taak niet serieus te nemen.

De werklozen in het zaaltje hadden op 2 man na, allemaal zeer negatieve ervaringen gehad met de begeleiding van SBS en Co.  Meer nog, eentje weigerde resoluut nog met deze bende oplichters te praten (ik bewonder deze man z'n moed, al ben ik zelf intussen wijs genoeg om dit traag draaiende corrupte systeem niet al te vocaal tegen te werken, op straffe van represailles).

Daarna werden we elks apart aan een bureau geroepen voor een gesprek met een consulent, ik schrijf op mijn papiertje nummer 28 bij.
Toch even stil staan bij dat cijfer.
Da's 28 man, die sinds mijn ontslag door faillissement met me praatten, me begeleidde of op een andere manier een bepaald aantal betaalde tijd aan mij hebben besteed.  Zonder resultaat.
Zie je, wanneer je zelf een dienst kiest en betaalt, bijvoorbeeld een poetshulp,... dan kan je dat zelf betalen, zelf evalueren en zelf beslissen of je deze persoon in dienst houdt.

Wanneer je echter verplicht van een dienst moet gebruik maken (zoals de VDAB) heb je niet alleen te kiezen, je betaalt het onrechtstreeks ook zelf (belastingen, sociale zekerheid, doorgedreven maatschappelijke kost).  Ik als werkloze ben er niet echt blij mee dat men de sociale zekerheid meer op kosten jaagt door mijn begeleiding een vorm te laten aannemen waarbij je vooral een buidel subsidie bent ... een buidel die dient om begeleiders, consulenten, bemiddelaars en andere mensen die eigenlijk niet echt hun nut bewijzen. (lees: aan werk te helpen).

Meer nog, het is mijn mening dat VDAB door dit soort taken uit te besteden, haar KERNTAAK, bemiddelen niet meer naar behoren kan uitvoeren. Waardoor VDAB niets meer wordt dan een zeer, zeer, omvangrijke groep dirigenten in een nutteloos orkest.

Ze graven met andere woorden hun eigen graf: wanneer de kerntaak van VDAB herleid wordt tot werklozen zo vaak mogelijk naar zo veel mogelijk begeleiders sturen, om ze wanneer het serieus wordt uit te besteden aan winstmachines, dan kan ik enkel maar concluderen dat deze organisatie in feite door een reeks goed geprogrammeerde scripts kan vervangen worden.

Ik zou zelfs durven opwerpen dat VDAB in haar huidige vorm, bij wijze van gigantische besparing, gewoon kan opgedoekt worden.  De kerntaken zijn uitbesteed, de begeleiders verdringen zich om om de beurt met een werkloze te spreken om 'hun uren vol te maken' de aangeleverde opleidingen zijn niet meer dan een excuus om mensen tegen verminderde tarieven uit te huren (ook zeer tijdelijk) aan bevriende bedrijven (meestal voor 5 maanden en 3 weken, waarbij je de laatste week je "volgende collega" mag opleiden wink-wink nodge-nodge) alvorens teruggegooid te worden in de "begeleiding".

Ik roep hierbij onze politici op om me eens uit te leggen hoe je in deze tijd van besparingen en werkloosheid nog kan verantwoorden dat ik door in totaal 28 mensen moet worden aangesproken overheen mijn loopbaan als werkloze. Ik zie het nut niet. Ik zei to-taal de relevantie niet, tenzij je enkel wat ambtenarij en outplacement vrienden wil blij maken met subsidies en geschenken.

Ik zie wel dat al deze mensen betaald worden, pensioen krijgen, in een verwarmd kantoor zitten, goede uren hebben en luxueuze broodjes naar binnen spelen 's middags. Niet dat ik hen dat niet gun,... maar wie geeft nu wie werk?

Is het nog deontologisch te verantwoorden om een hele tak van deze job-industrie te laten draaien op belastingsgeld terwijl de doelgroep, de werklozen en de werkzoekenden, eindeloos van de ene naar de andere dienst en consulent worden geduwd?

VDAB begeleid niet meer maar dirigeert... en een goed orkest heeft maar één dirigent nodig, geen 28, en al zeker geen tienduizenden - en ook geen subsidie-incasserende bedrijven als SBS en Randstad die de werklozen eerst leegschudden qua subsidie om er dan als een kleuter tegen te beginnen doen.

VDAB graaft haar eigen graf.
Door opleidingen te voorzien voor jobs die binnen afzienbare tijd zullen geautomatiseerd zijn, door begeleiding uit handen te geven (hierdoor verliezen ze finaal alle voeling met hun doelgroep), door te blijven het sanctionerende uit te spelen, en tegelijk niets in ruil te geven voor diegenen die het het meest nodig hebben.
Groepsgesprekken houden om 14u. helpt niemand aan een job (behalve de begeleider van dat gesprek). Praten met mensen over hoe ze solliciteren kan één keer nuttig zijn om de zoveel tijd, maar niet elke week.
Wanneer er geen jobs zijn voor bepaalde mensen... krijg je enkel het gevoel dat je als werkloze een rondhuppelende buidel subsidie bent.
Weggegooide energie en weggesmeten geld in mijn opinie.

Nonchalance in de test. Solliciteren bij...

Ik werd andermaal naar een interimkantoor gelokt. (soms doen ze dat met kaas, koekjes of chocolade, deze keer was het door middel van een reële jobkans)

De job bij "Call-amai-4" (ja ik verzin die naam om de onschuldigen te beschermen) lag me wel op papier.
Na de intro en het bekijken van mijn CV, werd er me een technische test voorgeschoteld.
Daar hou ik van zie, een directe technische test, zodat men weet wat ik kan en daar meteen ook mijn uitleg kan bij doen. Meestal levert dit op z'n minst een kans op werk op.

Maar de test kwam me verbazend bekend voor.
De derde vraag liet er zelfs geen twijfel meer over bestaan, dit ding had ik al eens ingevuld.
Een jaar of anderhalf geleden zelfs, ook voor Call-amai-4 (het bedrijf dat men tot nu toe nog steeds niet wilde vernoemen bij de interim, want oei oei je zou eens rechtstreeks naar de "goudpotten" durven gaan solliciteren en dan mislopen deze mensen hun 6% afschuimgeld).

Zelfde lettertype, zelfde rare (duidelijk uit het Frans overgenomen maar o-zo onkundig vertaalde) vraagstelling en vooral: vol fouten.
Ik werkte de 20 vragen af, me nog haarscherp herinnerend waar het vorige keer qua interpretatie van de vragen fout liep (toen had ik 18 op 20 omdat enkele vragen ronduit technisch fout waren).


Matthieu

Ik schreef bij twee vragen er veiligheidshalve een kleine uitleg bij (om me toch in te dekken dat ik geen volledige oen was die niet door had dat de vraag op zich al niet klopte).

Bijvoorbeeld: het "SLL protocol" is niet hetzelfde dan het door de vraagsteller bedoelde "SSL protocol". En dat dat laatste wel op port 443 zit,...
De test in kwestie bevatte nog van dit soort dingen, zoals een definitie van het woord "spyware" (hoe men ooit mijn technische kennis kan pijlen aan de hand van dit soort kleutervragen is me een raadsel, maar ok, corporate mensen zijn blijkbaar heel snel tevreden bij het selecteren van nieuwe wegwerpmensen voor hun callcenter-mallemolen).

Deze definitie, had volgens de vraagsteller als enige juiste antwoord dat spyware enkel en alleen door een overheid kon worden geïnstalleerd op iemands' computer. Yeah right.
Ik zag de opsteller van deze vragenlijst zo voor me: een kereltje van in de twintig, die ooit eens twee for-dummy boeken heeft gelezen over marketing en Internet en verder wat lichte bakkebaardjes had om het midden te houden tussen een business-look en een joviale "rocker"... en vooral Frans spreekt.
Ik droomde verder, over hoe deze persoon, die waarschijnlijk nog Matthieu noemt ook, door zijn dag maalde.
Die dag moest hij ocharme een test opstellen om meer gepeupel en "little people" aan te werven op een helpdesk ergens ver weg in Vlaanderen. Dus ging hij aan de slag en haalde hij een paar nonchalant bij elkaar geharkte weetjes uit zijn warhoofd.
Waarna hij dit alles door een translator haalde en het aan de interim doormailde in .doc formaat, want anders krijgen z't bij die interim niet open gewoonlijk.
Daarna zorgde hij voor een "verbeter sleutel" zodat de mevrouwkes en meneertjes van de interim vooral geen technische (of zelfs rudimentaire computerkennis) moesten hebben om het ding te verbeteren in het interimkantoor. Hierna zag ik Matthieu even door z'n haar wrijven en een koffie halen in de kantine, waar het in mijn fantasie naar broodjes smos kaas/hesp rook en kleffe curryrolls.

En hier zat ik dan... tegenover een onderaanneming van een onderaanneming van een callcenter die in onderaanneming voor een zijtak van een grote financiële instelling iets "technisch" moest gaan beoordelen. Ik moest bijna lachen...

Ik herinner me dat anderhalf jaar terug ik ook al feedback heb gegeven over de totaal foute inhoud van de vragen. Toen werd er met een "oei ik ben to-taal niet technisch" gezichtje geantwoord dat men het zou doorgeven aan "hogerhand" (jaja hogehand :) ).
Nu dus al die tijd later, en waarschijnlijk vele mensen met dezelfde feedback verder, ... is de fout nog steeds in hun vragenlijst aanwezig. Wat zegt dat over die firma? Over de complete laksheid?

Het feit alleen al dat deze vacature na anderhalf jaar nog steeds open stond, gecombineerd met de fouten en nonchalant opgestelde vragenlijst, toonde me dat dit bedrijf geen halve moer geeft om de rekrutering of de tijdelijke werkkrachten. Het feit dat deze job permanent onder recruitment staat zegt eigenlijk alles: wegwerpmensen voor wegwerpjobs.


SNEL

Het moest allemaal snel snel gaan, want het was vrijdag en dan moet het blijkbaar allemaal heel erg snel nog voor 16u doorgestuurd worden, zodat de mevrouwtjes en de meneertjes van de interim vooral niet te laat zijn op hun dineetjes, zaalvoetbaltournooien en Tinderdates. Net alsof er bij dat nonchalant moederbedrijf nog iemand na vrijdag 16u enige respons gaat geven op een mail over mijn rekrutering. No one cares.

Ook maandag niet, zoals ik voorspelde (ik haat het om altijd "negatief" te zijn hierover, maar 't klopt jammer genoeg meestal).

Ook dinsdag niet waarschijnlijk, want morgen zal ik een droog mailtje krijgen dat "ondanks mijn goede technische kennis" bla bla bla.
Dat testje telt niet mee, dat testje (en dat weten ze zelf maar al te goed) is zelfs niet in staat om een chimpansee die je vaak genoeg met de juiste bananensoort hebt gemotiveerd en een IT'er met 30 jaar ervaring uit elkaar te houden, aangezien de vraagstelling op zich al een lachtertje is en het doel enkel is om de complete nitwits er tussenuit te vissen.

En zo zien we weer wat onze arbeidsmarkt zoal doet in deze streek.
Ik voelde me weer een totaal wegwerpmens, en die interim heeft weer een betaling binnen omdat zogenaamd een kandidaat aanleverden.
Nuja, het is hen gegund.

Over 2 à 3 jaar is van dit soort afschuim-interimsector zonder enige toegevoegde waarde (of eigen denkvermogen) toch niks meer over. Ik kijk uit naar het moment dat deze mensen zelf naar werk mogen zoeken, inmiddels tegen de 35 of 40 aanlopend en pratend tegen een algoritme dat hen beoordeelt op hun echte skills en hen meet met de intelligentie van 20 AI computers die samenwerken.
Begin maar al te oefenen zou ik zeggen...  the future will eat your guts.