Activeringsbeleid

Nu er opnieuw duizenden banen op de tocht staan bij Opel Antwerpen en haar toeleveringsbedrijven, hoor je opnieuw de standvastige reactie van de VdaB. Een reactie die er op neer komt dat ze iedereen die ontslagen wordt kunnen heropleiden en opnieuw aan werk helpen. Journalisten maken er zich makkelijk van af door zulke woordvoerders zonder weerwerk -heb't u 'm?- een microfoon onder de neus te stoppen.

Toeval wil dat in diezelfde nieuwsuitzending er een conglomeraat van nette pakken te zien was die de werkgeversorganisaties van dit land vertegenwoordigden.  Ze deden een oproep tot meer 'respect voor het ondernemen' in een soort van persconferentie die meer leek weg te hebben van een mafia-begrafenis.
Deze goedgecoiffuurde heerschappen waren nu het crisistijd is -vooral in hun portefeuille- opeens enorm begaan met de werkreserves van diezelfde Vdab.
Het kon volgens hen toch niet "dat er zestigduizend vacatures open staan terwijl we in een diepe crisis zitten en er alsmaar meer werklozen bijkomen".  Dat er van die zestigduizend amper tienduizend echte jobs zijn, vertellen we er niet bij, maar ok.

Men pleitte in het kort gezegd voor een activeringsbeleid. Het sneller bij de kraag vatten van werklozen, om hen dan snel (lees: zo goedkoop mogelijk) te laten werken voor een van de vele bedrijven waar deze mensen vertegenwoordige voor speelden wanneer ze even niet op hun kantoor boekjes over auto's zijn aan het doorbladeren.
Dat woord 'activeringsbeleid' (u moet het eens in het Duits vertalen:) is iets waar ik van gruwel. Niet om het principe, maar wel om de typisch Belgische uitvoering hiervan. Activering en bezigheidstherapie liggen in dit land namelijk op dezelfde mesthoop te rotten (net zoals kinderopvang en onderwijs trouwens).

Deze werkgevers zien zichzelf als de motor van de economie, wat op zich waar is, maar vergeten dat een enorm groot deel van de mensen vooral wil leven en werken, niet alleen werken.
Wanneer je door de overheid wordt gedwongen om na enkele maanden werkloosheid een job te aanvaarden op straffe van het verliezen van een uitkering (zoals deze werkgevers het zouden willen zien gebeuren), dan dwing je mensen vaak om jobs te aanvaarden waar ze niets mee verdienen, in de armoede terechtkomen en bovendien geen echt leven meer hebben om allerlei praktische problemen die die job veroorzaakt. In extreme gevallen moet je dan bijvoorbeeld drie tot vier uur per dag naar je IBO job gaan.


Akkoord, geld krijgen om helemaal niets te doen is ook niet de oplossing, maar er moet toch een weg tussenin zijn niet?

De oplossing van de Vdab is er vooral een om mensen in zo'n IBO contract te duwen.
IBO's zijn in de praktijk het soort contracten die de werkgevers haast niets kosten, waar de werkloze zelf meestal achter zijn centen en papieren mag gaan lopen zoeken, en waar je vooral mee uit de werkloosheidsstatistieken wordt gehaald. De VDAB stelt het uiteraard, typisch Vlaams; lekker op papier in orde-stijl voor als iets waar niets dan voordelen aan verbonden zijn, maar laat u niet vangen.  IBO's zijn een moderne vorm van dwangarbeid, waar je op niets recht hebt, je geld vaak niet ziet (of te laat) en waarbij de admistratie veel te wensen over laat. 
Akkoord, je krijgt een kans om je te bewijzen in een bedrijf, maar activeringsbeleid en dwangarbeid beginnen hier vervaarlijk dicht bijelkaar te komen denk ik.

Misschien moeten deze werkgeversorganisaties eens een eigen soort vdab oprichten. Een op alleenstaand, niet door (luie) ambtenaren bevolkte dienst die zich bezig houdt met op een efficiënte manier mensen op te leiden om de echte noden op de arbeidsmarkt in te vullen.
Een privé-organisatie waar de werkgevers zelf voor in de buidel tasten, maar er dan ook 100% controle over hebben. Wedden dat er dan van die vele vacatures veel sneller en beter opgevuld geraken?
Jammer genoeg beperken deze werkgeversorganisaties zich tot het klagen op TV, zelfs in volle bloeiperiode rond 2005 waren ze op TV aan't zagen dat er geen vacatures opgevuld geraakten en dat werklozen niet werden geactiveerd. Elke ondernemer zou toch stilaan moeten weten dat wat je niet zelf doet (werklozen opleiden in dit geval) je niet gedaan krijgt, zeker niet door een stelletje ambtenaren die mensen moet bezighouden in plaats van te activeren.