Vandaag heb ik kip kebab gegeten van de Lidl. Met wat half oudbakken brood. Het was dat, of weer iets eten onderweg.
Mijn dagen beginnen te vroeg, en eindigen te laat om nog tijd te hebben voor een normale maaltijd. Niet meteen de bereiding, maar vooral het in huis halen van de ingrediënten is een probleem.
Ik slaap niet veel, verdien zo goed als niets (op de schamele vergoeding na om aanwezig te zijn op de demotivatie-fabriek die men vdab noemt). Verder doen we maar één ding: aftellen tot deze nutteloze hel afgelopen is.
Want nutteloos is het, ... we hebben vandaag op internet en met behulp van een paar 'insiders' uit de vorige klas kunnen achterhalen dat het model van ons leerplan niet echt aansluit bij de nieuwe geupdate versie die men in het onafhankelijk centrum vraagt. Met andere woorden; er wordt ons geleerd een Groentensoep te koken (met balletjes) maar op het exaam laat men ons waarschijnlijk soep maken en peperkoek bakken.
Iets waar we geen flauw benul van hebben.
Dit is een scam, oplichting, pure goochelarij waar niemand beter van wordt.
Maar nog enkele weken en het zou gedaan zijn.
Wat de uitkomst ook moge zijn, we plannen een protestactie. Iets waar misschien nog enige voldoening uit kan vloeien.
Ik sprak vandaag met Sperzieboon, een van de leerkrachten, en gaf'm een paar redenen waarom ik er zo slechtgezind bij liep. Hij stelde me die vraag tijdens een pauze. Toen ik hem beleefd maar kordaat antwoordde dat het te lang duurde en te nutteloos was, dat we halve wrakken waren die gewoon alles kotsbeu waren, wandelde hij weg. Geen verweer, geen woordenwisseling, zelfs geen discussie. Gewoon wegwandelen van het probleem met een grimas op zijn gezicht. Dan weet ik ook meteen dat ze niet recht in de schoenen staan, alsof daar nog bewijs voor nodig was.
Ik dop de korst brood in de restanten van de currysaus en neem een slok van het nep-bruiswater van de goedkope supermarkt. Mijn keel wordt uitgeschuurd, maar ik hou vol. Een soort van masochisme in mij vertelt me dat ik nog eventjes door moet gaan, daarna ga ik op oorlogspad tegen deze parasieten. Een pen kan wonderen doen in organisaties die zich berusten in hun nutteloosheid. Want er loopt altijd wel iemand rond die de boel wil uitmesten om daar zelf beter van te worden.
Mijn vriendin belde dat ze me niet kon zien deze week. Ik heb vandaag haar foto ook maar meteen van de muur gehaald, kwestie van die mooie kale muur terug te kunnen zien. Het inspireerd om op een helblauwe muur te kijken de ganse avond.
Misschien had mijn vader wel gelijk, toen hij me ooit vertelde om nooit -wat dan ook- te aanvaarden van de staat op gebied van 'hulp'. Maar je kan soms moeilijk anders. Terugslaan is de boodschap. Maar dan hard, en waar het pijn doet; in hun structuur.
Ik zet mijn wekker op het uur waarop alleen wat kwakelende presentatoren op de radio te horen zullen zijn , ik poets mijn tanden en kijk in de spiegel naar iemand die tien jaar ouder is.
0 reacties:
Een reactie posten