Pages

vrijdag 12 april 2019

beste politici rot op

Het moet er even uit. Voor ik offline val, voor een lange tijd. Ik ben te boos, leeg en energieloos om een lange, mooi uitgeschreven tekst te maken, en deze mooi te polijsten en editeren zodat het mooi kan opgepikt worden door de media ofzo teneinde dan als twitteraar een beetje jezelf bekender te maken. Da's nogal in tegenwoordig: je blogposts tweeten en mooi editeren om er een boekje van te maken.
Bij mij krijg je alles gratis op deze blog die ik al meer dan 10 jaar bij houdt. Basta :)

- rant begint hier:

Fakers, boeren, bullies en oplichters heersen.
Onze democratie is fake, en onze samenleving wordt jammer genoeg beheerst door tuig in maatpak en hun zielige handlangers.

De laatste maanden waren voor mij vrij zwaar: geen loon krijgen, wel moeten werken.
Een "commute" moeten doen van ca. 5 tot 7 u per dag, maar je mag vooral je glimlach niet verliezen. Enne: goed werken, de 8 uren per dag ook nog eens vol maken, goed koken thuis, vers eten maken, voor je kind zorgen, alles op tijd betalen en heel positief blijven hoor.
Intussen werkloos geworden (want wie wil er nog werken zonder betaald te worden en 45% van je werkdag onderweg door te brengen? Ik niet in ieder geval, dat de kapitalisten en zogenaamde "ondernemers" zelf maar lekker in een auto kruipen, of 5 uur op een trein gaan zitten om dan in een 4de laag onder-aanneming geen zak te verdienen en nog uitgescholden te worden ook. Maar dat zullen ze niet doen, daar zijn ze te lui en inhalig voor.

Je werkloosheid regelen? Ging ook niet, want deze staat haalt wel 65% belastingen binnen van de werkmensen, maar kan blijkbaar sociale secretariaten en KMO'ers niet dwingen om op tijd de papieren en administratie voor hun werkmensen in orde te houden.
Dus: ook geen C4, dus ook geen uitkering. Intussen heb ik een vol jaar geen normaal loon gekregen op een regelmatig tijdstip....

Noodgedwongen gaan verhuizen ... maar de plek waar ik naar toe wilde werd bewoond door iemand die niet betaalde, en er niet uit wil. En de recht... koos uiteraard om deze persoon omdat hij van een ander land kwam, te beschermen.

En zo zit je daar: geen werk, geen geld, geen woning... gewoon omdat je wilde werken, je uiterste best deed, en in totaal nog over de 12000 euro van verschillende mensen moet krijgen.
Maar ik "breng niet op". Waardoor ik nu ook ook m'n relatie kwijt ben, en m'n spullen in een lekkende kelder staan te rotten en ik er niet bij kan.

Mara hey "GEWOON DOEN" zie je de rotte politici dan zeggen.
Voor mijn part mogen ze allemaal politiek terechtgesteld worden, omdat hun democratie faalt, hun maatschappij vierkant draait en enkel de bullies en industriëlen dient, en tuig dat enkel maar hele dagen in vergaderingen of hun potsierlijke stinkende rot-auto's zit en tegen elkaar leutert hele dagen over wat ze gisteren op TV zagen vanuit hun luie zetel.
Ze praten dan over hun indoctrinatie-nieuwtjes, hun NVA brol, de Theo leugens, de zogenaamd rechtse retoriek die enkel neerkomt op "meer poen voor mij voor het doek valt".

Ga te voet ergens naartoe en je ruikt het pure gif dat in de lucht rond zweeft dankzij deze rechtse zakken.
Val allemaal dood voor mijn part, rothonden.

Ik trek m'n plan wel weer... maar de level van pech die je kan hebben is hoog. En het is voor mij te veel aan't worden. Je hebt gewoon NOOIT eens het recht aan je zijde als gewone mens. Waarom niet gewoon PER DEFINITIE, ongeacht het bedrijf en de financiën de mensen de papieren geven waar ze RECHT op hebben? Betalen we niet genoeg belastingen om dit soort basis-dingen in orde te hebben?
Ook al gaat je bedrijf failliet, dan nog moeten werknemers toch hun deel krijgen? Hun papieren op z'n allerminst?
Waarom verkopen ze de villa niet van de bedrijfleiders desnoods? Waarom moeten de gewone mensen die de boel recht houden alles altijd ontgelden?! Waarom blijven we dit pikken?

Deze komende verkiezingen zijn een farce trouwens.... er zal niets veranderen, omdat de mafia hier baas is, omdat de industriëlen alles hebben overgenomen en onze politici zelfs de woorden niet waard meer zijn. Rot op Groen, taxeer een ander, niemand redt het klimaat zonder staalhard op te treden tegen groot vervuilers. Rot op Sp.A, jullie zijn opportunistisch tuig. Rot op OpenVLD, jullie zijn geen liberalen meer, Rot op N-VA jullie zijn de lijkenpikkers van deze maatschappij, net als VB, rot op CD&V jullie heulen mee met eender wie, en rot op PVDA, buiten flyers uitdelen en leden werven doen julllie niks.
Tot allemaal dik op.


dinsdag 29 januari 2019

Aan de werklozen-bashers

Aan al die neo-liberalen, linkse, "rechtsen" en andere kleurtjes politici die denken sterke meningen te bezigen over werklozen, ze te bashen en te beschimpen te pas en vooral te onpas :
Ik daag eender van jullie uit om eens een maand mee te doen met wat wij moeten doorstaan en hoe we moeten overleven.
Wanneer je van mening bent dat we "toch maar geld voor niks krijgen", wel hier is een deal : betaal me dan graag ALLE bedragen terug die ik ooit aan de staat afgaf voor de sociale zekerheid -waar ik zogezegd van profiteer volgens jullie- graag wel met achterstallige intrest aangezien ik dat geld had kunnen beleggen, net zoals de blauwe politici.
En schaf vervolgens zaken als RVA, VDAB en het ministerie voor tewerkstelling en armoedebestrijding af (toch nutteloos wanneer je niks doet dan profiteren van de staatwedde die je als minister krijgt, ... want jullie zijn zelf de grooste profiteurs van ons taxgeld) verminder al die uitgespaarde bedragen daarna allemaal in taxatie voor alle werkende mensen en kleine bedrijven!

Wanneer je wil besparen en pest-maatregelen nemen tegen "doppers", wees dan consequent met je eigen zogenaamd liberale visie en bouw tegelijk dan de massale fraude, profitariaat en verlakkerij af van de grootkapitalisten, samen met overbodige pest-instanties en andere prul; geef in ruil tax-verlaging.

En anders... hou je best uw stomme fake-liberale bek over "gratis geld voor werklozen", want dan heb je zelfs de consequentie niet door van deze sociale vangnetten die destijds werden opgebouwd.
U weet van niks, ge weet niet wat het is om 10 maanden in een nutteloze, geldverspillende nep-opleiding te zitten als was je een gevangene in Guantanamo, behandeld door VTM starende, vlaamse vlag zwaaiende voze luie ambtenaren die er alleen maar lol in hebben om mensen te pesten.

Ge weet niet wat het is om een aalmoes te krijgen, hoewel je geen leefbaar, bereikbaar of doenbaar werk vindt, hoezeer je ook zoekt. En u weet niet wat het is om te moeten KRABBEN elke maand om zelfs de basisbehoeften rond te krijgen, terwijl je miserabele foute pakken dragende zakken op TV of twitter ziet denigrerend doen dag an dag over "werklozen".

Bouw uw pest-staatsysteem af eerst .... en doe eens iets nuttigs voor een keer, doe iets aan de massale miljardenfraude ... de fraude, de grote bedrijven hun verregaande automatisatie zonder compensatie...
of rot de f op!!!

donderdag 17 mei 2018

Update 2018

Ik krijg vaak mails van mensen die in een zelfde opleiding zitten,...
Er is niets verandert anno 2018.

Mijn ervaringen gaan over 2010 - 2011 vooral, maar het blijkt dat VDAB van kwaad naar erger gaat: nutteloze opleidingen, docenten die niet opdagen, werklozen die verplicht gevangen gezet worden in een leeg lokaal... enz.... het staat er allemaal in mijn blog en is nog steeds zo in vele gevallen.

Ik tracht zoveel mogelijk reacties online te plaatsen, om meer lawaai te maken over hoe VDAB in realiteit een voorbijgestreefd, duur, iets is geworden dat ENKEL zichzelf dient.

Er zijn andere oplossingen mogelijk: geef bedrijven meer verantwoordelijkheid om job-opleidingen te organiseren, en spaar dat geld uit door VDAB waar mogelijk te ontmantelen.

Bedankt voor alle reacties.

Voor de lezers die afvragen hoe het met mij zelf gaat intussen: ik ben van sector verandert, ik leef minimalistisch, en probeer vooral veel te lezen en me zo min mogelijk druk te maken om deze politieke onwil om de arbeidsmarkt normaal te benaderen. Men criminaliseert werklozen, zelfs diegenen die alle moeite doen om elke dag naar opleidingen te gaan die ze weten dat nutteloos zijn.

De politiek is mijns inziens zeer fout bezig op dat gebied, en dat telt voor de huidige regering zowel als de vorige 10!

Ik werk intussen voor een werkgever die geen rekening hield met diploma, en me de nodige opleiding geeft, maar ik ben nog steeds zeer boos over de enorme gemiste kansen, tijdsverspilling en onmenselijke behandeling die ik kreeg bij VDAB. Moest ik toen de opleiding niet gevolgd hebben, had ik intussen veel verder gestaan.

Mijn raad: VERMIJD VDAB ten ALLE KOSTEN, en stem op politici die deze organisatie zo snel mogelijk op willen doeken en met dat geld iets nuttigs willen doen.

donderdag 15 oktober 2015

Gastblog: VDAB en samenwerken met de privé: Alexander Calder

Klein woordje uitleg: een tijd geleden kreeg ik van een lezer van deze blog bijgevoegde getuigenis binnen. Ik zet het hier op mijn blog, gewoon om enig tegengewicht te bieden tegenover de VDAB-goeie-jongens blabla die ze op hun blogs en in de pro-regime media loslaten.
Ik krijg ook meer en meer getuigenissen binnen van mensen binnenin VDAB, maar deze ga ik op'n keer mooi bundelen en er een vervolgverhaal over schrijven.
Met dank aan de anonieme schrijven van dit mooi stukje proza (dat jammer genoeg niet tot de fictie-afdeling behoort), een getuigenis over een privéfirma die zo te zien qua gijzelen-van-werkzoekenden niet moet onderdoen voor VDAB zelf.

Dennis

---

De VDAB en Alexander Calder: een falen om hoogopgeleiden te begeleiden naar een job.


Mijn eerste ervaring met de VDAB en één van haar private partners, Alexander Calder, deed ik vorig jaar op. Om deze ervaring te kunnen begrijpen, moet ik eerst iets kwijt over mijn achtergrond. Ik ben historicus en leerkracht van opleiding en met die twee diploma’s is het helemaal niet eenvoudig om een vaste betrekking te vinden in het onderwijs. En het is zeker en vast geen evidentie om een vaste job te vinden met deze kwalificaties. Daarom hoop ik op een carrière in het onderwijs. De situatie daar is allesbehalve rooskleurig. De meeste leerkrachten geschiedenis hoppen van interim naar interim, van school naar school, in de hoop om na tien jaar te landen in een vaste betrekking. Velen van hen verlaten het onderwijs (1/4 van de startende leerkrachten) ook wegens een gebrek aan werkzekerheid en de mogelijkheid om een leven uit te bouwen. Ik heb de afgelopen twee schooljaren tot mijn grote spijt vaak thuis gezeten. Dat is mijn situatie en een goede vriend raadde mij aan om eens aan te kloppen bij Alexander Calder, een privaat bedrijf dat werkzoekenden intensief begeleidt naar een nieuwe job. Hoe ben ik daar nu terecht gekomen?


Vorig jaar werd ik door de VDAB opgeroepen om mij persoonlijk aan te bieden bij één van hun consulenten. Zij zou mij begeleiden bij mijn zoektocht naar een nieuwe job. Van begeleiding was er bijzonder weinig sprake, maar eerder van een grondige sociale controle. In eerste instantie vroeg zij aan mij om al mijn sollicitaties aan haar voor te leggen. Deze had ik gebundeld in de zogenaamde sollicitatie-werkmap, een map vol met afwijzingen van werkgevers. Blijkbaar wou de consulente eerst en vooral weten of ik wel bereid was om te werken. Pas nadat ze had vastgesteld dat ik geen profiteur was, ging ze over naar de effectieve begeleiding. Ze stelde vast met haar eigen ogen dat ik kon solliciteren. Mijn motivatiebrief was opgesteld in een keurig algemeen Nederlands zonder spellingsfouten en de lay-out was tiptop in orde. Ook mijn curriculum vitae mocht er zijn. Tijdens dit gesprek vermeldde ik het gesprek dat ik had gehad met mijn kameraad over Alexander Calder. Voor ik het wist, had ze de telefoon vast en belde ze lokale vestiging van Alexander Calder op om mij daar in te schrijven. De dag nadien mocht ik bij hen langs gaan om allerlei psychologische testen te ondergaan en rap en onder een grote groepsdruk een contract ondertekenen. Ik hing voor bijna negen maand vast aan Alexander Calder. Dat was het begin van negen maand durende hel die ik hier in enig detail wil bespreken.

Ik zou een essay van dertig bladzijden kunnen schrijven over de wantoestanden bij Alexander Calder. Dat is natuurlijk te lang en daarom lijkt het mij aangewezen om mijn kritieken, mijn misnoegen en mijn frustraties punt per punt te behandelen.

Ten eerste moet er gewezen op de natuur van dit bedrijf. Alexander Calder is een privaat bedrijf dat werkzoekenden (werklozen bestaan niet meer in de hedendaagse actieve welvaartsstaat) begeleidt naar een job. Normaal gezien is het de VDAB, een staatsinstelling, die deze categorie van burgers, moet begeleiden. Tien jaar geleden, onder de paarse regering, heeft men beslist om deze belangrijke staatsactiviteit te privatiseren. Vandaag de dag zijn er tientallen private instellingen actief in Vlaanderen die werkzoekenden begeleiden naar werk. Alexander Calder is daar slechts één van. Ik heb vooral politieke problemen met het feit dat deze bedrijven winst maken op de kap van werkzoekenden. Het gaat hier om een fundamenteel ethisch punt: winst maken op de kap van zwakkeren is een praktijk die niet thuishoort in een moderne beschaafde samenleving. Daarbij wil ik ook nog even vermelden dat de VDAB wel degelijk beschikt over de expertise om werkzoekenden te begeleiden. Deze expertise kunnen ze niet meer aanwenden. Daarover bestaat er binnen de VDAB ook heel wat frustratie over.

Mijn tweede punt sluit nauw aan bij het eerste punt. Private bedrijven zoals Alexander Calder worden gesubsidieerd met het geld van de werkende burger. Dit systeem van subsidies is allesbehalve transparant en kan gemakkelijk misbruikt worden. Er is bijzonder weinig informatie beschikbaar over dit systeem. Maar mijn ervaring leert dat het systeem ongeveer als volgt in elkaar steekt: per werkzoekende die Alexander Calder begeleidt, krijgt ze een subsidie. Er wordt ook een bonus uitgekeerd als ze een werkzoekende begeleiden naar werk. Maar hoe bewijst Alexander Calder dat door hun inspanningen er een werkzoekende minder is? Laat ik dit even illustreren aan de hand van mijn voorbeeld. Mijn traject begon vorig jaar in september. Begin november had ik eindelijk een interim in Brusselse school. Er bestond geen enkel verband tussen de inspanningen van Alexander Calder en het feit dat ik plots voor een korte periode een job had in het onderwijs. Ik had gewoon het juiste profiel en werd opgebeld door de directeur van die school. Toch kan Alexander Calder dit verkopen aan de Vlaamse staat dat zij mij aan job hebben geholpen en kunnen ze dus deze bonus incasseren. Tijdens mijn traject is dit zelfs tweemaal voorgevallen.

Ten derde wil ik het ook even hebben over de geleverde kwaliteit van het werk van Alexander Calder. In mijn geval kan dat alleen maar omschreven worden als zwaar ondermaats. Ook deze klacht is vrij complex en daarom splits ik hem op in de volgende problemen: differentiatie, de sociale controle, de kwaliteit van de workshops en de individuele begeleiding.

Differentiatie: Er werd mij in het begin verteld dat de groepen gedifferentieerd zouden worden op basis van niveau. In de realiteit kwam ik terecht in een groep van mensen die vrij laag opgeleid waren (arbeiders, kapsters, jongeren die hun middelbaar niet hebben afgewerkt) Het meest frappante voorbeeld daarvan is een vrouw met een doctoraat die zat in een groep met vooral arbeiders. Voor alle duidelijkheid: ik heb geen problemen met mensen die laag opgeleid zijn. De meest van hen waren vriendelijke en joviale mensen die bereid waren om te luisteren naar jouw verhaal. 

Maar je kan niet ontkennen dat er een fundamenteel niveauverschil bestaat tussen mensen met een masterdiploma en mensen met een BS0-diploma. Sommige van mijn collega’s hadden nog nooit een computer van dichtbij gezien. Ze wisten niet hoe ze het programma word moesten openen, hoe ze een brief moesten schrijven en hoe ze een e- mailadres moesten aanmaken. En dan begin ik nog niet over de vele spellingsfouten (“afgestudeert” in de plaats van “afgestuurd”, “traituur” in de plaats van “traiteur”.) die ik mocht opsporen. Ik voelde mij vaak gewoon een werknemer van Alexander Calder in de plaats van een werkzoekende die begeleid werd naar werk.

De sociale controle: Een dag bij Alexander Calder vertoonde een vast patroon. We moesten stipt aanwezig zijn om negen uur. Indien we een kwartier te laat waren, werd dit beschouwd als een ernstig overtreding. Dan waren we officieel afwezig en kon dit gemeld worden aan de VDAB die op zijn beurt dit kon overmaken aan de RVA die eventueel sancties kon nemen. Het eerste uur van dag zaten we samen aan een tafel waarbij iedere werkzoekende moest vertellen hoeveel sollicitaties hij of zij had gedaan in de afgelopen week. Mensen die veel hadden gesolliciteerd, werden geprezen en zij die weinig hadden gesolliciteerd in de ogen van de begeleider, kreeg bij wijze van spreken een veeg uit de pan. De werkbereidheid van een werkzoekende werd trouwens herleid tot het aantal sollicitaties die hij of zij had verricht. Dat is natuurlijke klinkklare onzin die gemakkelijk weerlegd kan worden. Bepaalde werkzoekenden zitten in een heel specifieke branche waar er weinig vacatures verschijnen. Als er dan één verschijnt, zijn ze wel als de kippen bij om te solliciteren. Ook zij zijn gemotiveerd om werk te vinden. 


Alle sollicitaties moesten ook genoteerd worden op de befaamde sporenkaart. Indien de RVA een werkzoekende opriep, kon hij aan deze staatsinstelling gemakkelijk bewijzen dat hij weldegelijk vaak genoeg solliciteerde en dus recht had op een uitkering. Dit brengt mij bij het belangrijkste punt: de vernederende sociale controle. Op zich heb ik ook niets tegen sociale controle. Sociale controle zorgt ervoor dat mensen zich beheersen. Het is met andere woorden productief en maakt ons tot wie we zijn. Maar niet alle vormen van sociale controle zijn echter even productief. De sociale controle bij Alexander Calder kwam neer op het bekampen van het stigma van het profitariaat, een mythe die heel sterk leeft onder de bevolking. Verschillende sociologen hebben echter al duidelijk bewezen dat het profitariaat een mythe is. Het merendeel van de werkzoekenden wil weldegelijk werken, maar vaak krijgen ze de kans niet omwille van verschillende factoren: een slechte economische conjunctuur, een gebrek aan werk of een enorme competitie onder werkzoekenden Deze mythe wordt vaak opnieuw gemobiliseerd door rechtse partijen zoals Open-VLD en N-VA om het beleid ten aanzien van werklozen te verstrengen. Maar ik wijk af. Laat ik terugkeren naar het sociaal stigma dat leefde bij Alexander Calder. Er heerste daar een sfeer van wantrouwen ten aanzien van de werkzoekenden. Wij moesten alles bewijzen op papier. Ze geloofden ons niet op ons woord als wij hadden gesolliciteerd voor een bepaald job. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat vele werkzoekenden er niet naar uit keken om opnieuw een dag je broek te verslijten bij Alexander Calder.

De kwaliteit van de workshops: Na het overlopen van de sollicitaties van de afgelopen week kregen we ook workshops. Die gingen over diverse thema’s gaande van het sollicitatiegesprek, de motivatiebrief tot het CV. De meeste daarvan waren voor mij onzinnig. Ik wist hoe ik een CV moest opstellen, hoe ik een motivatiebrief moet schrijven en hoe ik een gesprek moet een werkgever moest voeren. Ja, ik weet dat ik deftige kledij moet aantrekken voor een gesprek en dat ik niet mag stinken. Voor de laaggeschoolden was dit misschien wel af en toe nuttig. Maar ik zat mij daar meestal oneindig te vervelen. De lesgever was wel gemotiveerd en vanuit pedagogisch staken bepaalde zaken wel goed in elkaar. Hij doceerde niet, maar ging openlijk in gesprek met ons. Dit leidde er wel toe dat we heel vaak afweken van het onderwerp. De meeste van die workshops waren gewoon gezellige babbels tussen de lesgever en de werkzoekenden. In de namiddag werden we geleid naar de computerzaal waar we moesten solliciteren. Van begeleiding was geen sprake meer. Dat op zich verantwoordt de volgende boute stellingen: eigenlijk kan Alexander Calder samengevat worden als een dure vorm van kleuterbegeleiding van werkzoekenden die gefinancierd wordt door het belastinggeld van de werkende burger. 


De individuele begeleiding: Alexander Calder gaat er ook prat op dat werkzoekenden bij hen geen nummer zijn. We zijn werkzoekende met een eigen verhaald en dat vergt een individuele begeleiding. Er werd daarom ook individuele begeleiding voorzien. Om de vier weken werd er een persoonlijk gesprek voorzien tussen de werkzoekende en de begeleider. Op dat moment gingen er ook geen workshops door. Dat gesprek was meestal een gezellige klets tussen de werkzoekende en de begeleider. Vaak ging het over ons privéleven en af en toe kregen we een belachelijke tip. (“Je moet breder zoeken.” “Solliciteer niet enkel voor het onderwijs.”) Alsof ik dat soort van zaken niet wist.
Het toppunt van de individuele begeleiding was wel de mail die iedere werkzoekende iedere week kreeg van Alexander Calder. De mail heette de persoonlijke selectie van Alexander Calder. Dat klinkt goed. Op basis van ons persoonlijk profiel werden er vacatures naar ons doorgestuurd. Wat een prachtige wereld! In werkelijkheid was dit een grote farce. In de negen maand die ik vertoefde bij Alexander Calder, heb ik ooit een vacature ontvangen die bij mij paste. Deze kritiek is trouwens ook van toepassing op de VDAB. Ook zij versturen nog geregeld mails met zogenaamde geschikte vacatures. Onlangs werd ik nog door hen gecontacteerd om te solliciteren voor een vacature bij een hogeschool. Het ging om een job als docent in een bepaalde discipline waarvan ik nog nooit had gehoord. Van ons wordt er dan ook verwacht dat we daarvoor solliciteren. Ik dacht het niet. In iedere mail wordt er ook nog eens duidelijk vermeld dat we moeten solliciteren als we onze uitkering willen behouden. 


Ik ben nu eindelijk verlost van Alexander Calder. Na de zoveelste interim in het onderwijs werd het voor hen ook duidelijk dat ik daar weinig te zoeken had. Ze hebben mijn contract afgesloten en hebben mij laten gaan. Daarmee kwam er een einde aan absurd verhaal zoals alleen een Kafka het kan beschrijven. De belangrijkste conclusie lijkt me de volgende te zijn: wetenschappelijk onderzoek in Nederland heeft onomstotelijke aangetoond dat de zware disciplinerende sociale controle via deze programma’s niet werken. Er zijn via deze programma’s niet minder werklozen. Dan lijkt het mij zinloos dat de Vlaamse overheid miljoenen euro’s verspilt aan deze programma’s. Deze miljoenen kunnen evengoed gebruikt worden om minder te besparen en ervoor te zorgen dat burgers hun job niet verliezen.

door: Anoniem  -  Oktober 2015 

woensdag 7 oktober 2015

Alarmknopjes voor iedereen!

Alarmknopjes voor bange VDAB'ers... denk dat een mooier symbool voor het regime Michel I niet bestaat.
Spijtig dat we de sancties overlaten (en meer macht) aan een lokaal systeem vergeven van de racisten, zakkenwassers, lamzakken en mensen die niemand ècht vooruit willen helpen. Het soort ambtenaren die toegeven enkel voor de vakantie en de vele voordelen daar rond te lopen en werklozen als paria's behandelen,..maar zelf niet eens hun eigen laptop deftig kunnen beheren.

De echte parasieten van onze samenleving zijn diegenen die teren/leven en geld krijgen in de vorm van subsidies om te doen alsof ze mensen aan werk helpen, terwijl ze in realiteit enkel tijdelijke (en zeer lame) oplossingen zoeken die voorgekauwd werden door een al even marketing-gericht lame systeem onder leiding van een bende rechtse kwieten met Fons Leroy aan de top (ja ik heb het gezegd).

En nu gaat men deze bende laksheid-met-profiteurs (want dat zijn ze) dan nog uitrusten met een laf beschermknopje ook.
Want o-wee, er zou eens een "marginale dopper" met zijn vuist op het gezicht van een vdab'er moeten willen kloppen omdat z'n centjes worden afgepakt. (Vrij contradictorisch dat het systeem nog wel geld uitdeelt aan mensen die zonder werk vallen, maar tegelijk een bende ambtenaren in dienst houdt om zoveel mogelijk mensen te schrappen uit ditzelfde systeem... de vraag is wie nu wie aan werk helpt.)

't is een beetje zoals sigaretten verkopen en er tax op heffen en tegelijk subsidies geven om te stoppen met roken... De schizofrenie is kompleet.

Hopelijk komt er bij het indrukken van zo'n alarmknopje eens een keer geen hulp opdagen voor de VDAB'er in kwestie, omwille van de besparingen ofzo (want ironie mag ook)...  "V-for Vendetta"-toestanden zijn niet ver af meer eigenlijk.

RVA die sanctioneerde ook, en deed dat op basis van feiten en regels,... VDAB daarentegen krijgt nu echt tè veel macht, de mensen die daar zitten heb ik al iets te vaak aan "het werk" gezien (ook achter de schermen) om daar ook maar enig vertrouwen in te hebben.
Het volk laat intussen begaan... want 'het is toch maar om u tegen doppers te beschermen'.
Wat is't volgende dat ze gaan criminaliseren?
Mensen die aan't loket van Electrabel komen klagen?
Mensen die hun e-ID komen halen?
Of gewoon iederèèn die niet lid is van 'de partij'?

Ik eis ook een alarmknopje.
Als werkloze wil ik op een knop kunnen drukken wanneer een zuurpruim van VDAB me onterecht dingen voorstelt die totaal irrelevant zijn met mijn skills, of deadlines zet waar ze zich dan zelf niet aan houden, of me op eigen kracht naar de andere kant van't land stuurt om een certificaat op te halen waar je dan achteraf niks mee bent, of wanneer de instructeurs dreigende taal spreken, of niet komen opdagen voor hun werkdag terwijl de werkloze in de opleiding er wel moet zitten en letterlijk gegijzeld wordt door een systeem dat enkel subsidies wil incasseren.
Hopelijk komen ze me dan redden.
Ik wil ook een alarmknop wanneer de vdab'er die voor me zit niet met z'n eigen computer kan werken, of wanneer ik racistische praat hoor tussen twee vdab-medewerkers over een werkloze...

Maar dat zal ook niks worden zekers?

Waarschijnlijk niet...