Ik hield de voorbije dagen (einde Mei 2015) via twitter en facebook een kleine rondvraag over wat de mensen nu eigenlijk voelen van die kracht van verandering, zo'n jaar na de verkiezingen.
De resultaten geef ik zoals ze zijn binnen gekomen mee via deze presentatie:
https://docs.google.com/presentation/d/1hjcakiSsyCX6cO156fqC4c07SpxlVysbVPWodUueIqY/edit?usp=sharing
Ik trek er geen conclusies uit, aangezien daarvoor de rondvraag te weinig deelnemers had naar mijn mening.
Een tijdelijke achteruitgang is ook een deel van het politieke process dat men in gang heeft gezet, naar de planning van deze regering zou dit soort negatieve impact niet blijven duren op langere termijn. Persoonlijk vind ik dit larie en apekool (een verhaal dat trouwens al eeuwen verteld wordt door allerlei regimes, van de meest democratische tot de meest wrede despotische, het is dus evenveel waard dan "het einde van de tunnel is in zicht" van wijlen premier Martens in mijn opinie). Al kan je natuurlijk ook geen volledige positieve omwenteling verwachten in een land als België, dat op zo veel manieren deel uitmaakt van wat er in de gehele economie gebeurt.
Toch belangrijk om een en ander te meten en te blijven informeren over wat er echt in de straat gebeurd en wordt aangevoeld. En vreemd genoeg hebben we hier geen mechanisme voor, toch zeker geen onafhankelijk mechanisme.
Misschien kan dit wel een aanzet zijn voor een grotere rondvraag in de toekomst. Een rondvraag die in't kort peilt naar wat de mensen in realiteit merken van een bepaald beleid en haar doelstellingen.
Wanneer een regering bv. beweert de mobiliteit te verbeteren, is het altijd mooi om jaar na jaar te meten wat de mensen hier ècht van merken, los van alle propaganda en verknipte cijfers van allerlei instanties.
donderdag 28 mei 2015
woensdag 20 mei 2015
Solliciteren bij de dRukdRuk.inc
Het was weer zover. Ik had (vooral om 'in orde te zijn') met de moed der wanhoop random bedrijven aangeschreven. Aangezien men me in andere branches afwijst omdat ik 'dat nog niet gedaan heb' (zie mijn vorige post 'ieder op z'n eiland'.
Er zit dus af en toe niets anders op dan, zij het met tegenzin, naar mijn oude branche terug te keren de nodige sollicitatiebrieven te sturen naar vaak zeer vaag omschreven taken, verstopt achter een muur van onderaannemingen en zogenaamde "consultancy bureau's" (lees: een kerel die in bijberoep wat lage loon mensen bij elkaar zoekt om dozen van A naar B te schuiven en dikke facturen uit te schrijven terwijl hij zelf om de 6 maand in z'n leasing catalogus een andere wagen gaat kiezen uit prestigezucht). - neen ik ben vooral niet verbitterd :) -
dRukdRuk.inc
Er was een zaak me opgevallen toen ik er heel toevallig passeerde met de fiets. Ze hadden een bestaand pand opgesmukt en vrij aantrekkelijk gemaakt aan de buitenkant. "dRukdRuk.inc" stond er te lezen. Aangezien ze in mijn regio zitten en vrij nieuw waren, dacht ik dat ze misschien wel volk konden gebruiken. Ik stuurde dus meteen een spontane sollicitatie.
Dat garandeert me dat er alvast geen belachelijke vacature is uitgeschreven die de lading niet dekt, en laat ook meteen zien dat het bedrijf op zich me interesseert. Wat deze keer ook ècht gemeend was.
Nog geen uur later hing er een persoon aan mijn telefoon. Hij was hyper zenuwachtig, en vertelde me dat hij inderdaad personeel zocht. Ik was in eerste instantie blij, zoals iedereen die werk zoekt en opeens toch eens een keer reactie krijgt. Op zich is reactie krijgen op je brieven al heel wat tegenwoordig! Die initiële blijdschap werd wel meteen getemperd: want meteen reactie krijgen is al vreemd, maar dan ook nog meteen positief, da's te mooi om waar te zijn... - mijn alarmlampje brandde al-
De man vertelde me in zeven haasten dat hij niet alleen een "winkeltje" had maar ook aan projecten meedeed.
Voor mensen die niet thuis zijn in het ICT/consultancy jargon, het woord "projecten" kan echt ALLES betekenen. Een volledige verzekeringsfirma van software A naar B upgraden, maar evengoed kan het aquarium van de vader van de baas schoonmaken, daar ook onder vallen (ooit echt meegemaakt trouwens).
Dat betekent dat het bedrijf in kwestie naast hun hoofdactiviteiten ook aan bodyshopping doet.
Het uitlenen, uithuren en het vooral doorgeven van werkkrachten aan grote firma's, dit alles via kleinere onderaannemingen doen die op hun beurt lucratieve deals hebben gesloten om het personeel te mògen aanleveren (en vaak op hun beurt interims inschakelen). Men lost met bodyshopping een tijdelijk HR probleem op, geen technisch probleem.
Laat ons zeggen dat multinational X op korte termijn 5 mensen nodig heeft, dat men dan bedrijf A aanschrijft en dat bedrijf A dan bij bedrijven X Y en Z de mensen gaat weghuren... waarbij men allen 20% of meer van de lonen afroomt en de werkkrachten 'aanklikt' en 'bijklikt' en evenzeer terug 'wegklikt' wanneer het hen goed uitkomt.
Op zich is deze naar mijn smaak misdadige roofbouw, perfect legaal geworden in deze maatschappij. Onze wetgevers zien er blijkbaar geen graten in dat mensen heen en weer worden geduwd in de meest zotte jobs en met de nodige impact op hun gezin, om daar dan een hele industrie rond te hebben die allemaal niks doen buiten de contacten leggen (en geld afschuimen). Zulke praktijken van koppelbazerij is de bouw verboden trouwens, maar nog volledige bon-ton in de IT en ICT wereld, het wordt er zelfs actief gecultiveerd door mensen die de budgetten al berekenen op het inschakelen van "1-plopkoek jobbers" zoals ik ze noem (je vindt altijd wel iemand die een job van 10 plopkoeken wil doen voor 1 plopkoek, al zal die laatste dan kabouter Lui heten en in't slaap vallen tijdens zijn werk of er een zootje van maken).
De man regelde een soort van sollicitiatiegesprek en vroeg me om maandag op te komen dagen voor een test. Ik ging akkoord en wenste hem nog een fijne dag (iets dat hij zo te horen aan z'n zenuwachtigheid, meer dan kon gebruiken).
Enkele uren later, kreeg ik opnieuw telefoon. Dit keer vanuit een wagen. Dezelfde man zei me dat hij me onmiddellijk wilde zien. Aangezien ik letterlijk aan de schoolpoort van mijn kind haar school stond, zei ik hem dat dat jammer genoeg niet zou gaan.
Hij begon me toen te vertellen over NOG meer projecten, en multinationals en uitleenprojecten en dat soort gedoe, alsof dat me opeens ging van gedachten doen veranderen en ging veroorzaken dat ik mijn kind aan de schoolpoort alleen zou achter laten om meteen naar meneer zenuwpees te rennen voor dat gesprek. No way.
Ik ken het intussen wel, dat sfeertje waar alles (wanneer ze even volk nodig hebben om bijvoorbeeld iets te installeren) heel heel snel moet gaan en persoonlijke agenda's en gezin uit de weg moeten gezet worden in een handomdraai. Om dan een week of wat later tussen het vuilnis te staan stinken en je ontslag te krijgen wanneer het project klaar is.
Ik ken vooral dit soort rap-rap busy-busy managertypes. Hij belde vanuit zijn wagen, hij had het over allerlei projecten en 'andere firma's waar hij mee samenwerkt'.
Tja. ... vanuit een wagen bellen is tegenwooridg "werken". Ik hou niet van dat soort types.
Het gesprek
De week daarop ging ik naar de man in kwestie toe. Hij was inmiddels al pakken minder zenuwachtig, en we hadden eigenlijk een vrij aangenaam gesprek (de persoon op zich was zelfs een toffe gast te noemen).
Hij babbelde vooral zelf, ik luisterde vooral. Wanneer je sollicitatie zo loopt dat je zelfs geen 50% aan't woord bent geweest als kandidaat, is er meestal iets mis.
De man vertelde over hoezeer zijn bedrijf aan't groeien was. Hij had projecten hier, projecten ginder en auto's en geld... Zijn vele zaken die hij had (hij sprak over een hele portfolio van bedrijven!) waren allemaal geld aan't opleveren en bla bla bla.
Allemaal heel tof om zo iemand zichzelf te horen bewieroken, maar ik wist nog altijd niet wat concreet gezien mijn taak zou zijn, moest ik hier beginnen werken.
Toen ik daar achter vroeg werd het allemaal heel vaag.... (en dat klinkt bekend in de oren, ik werd ooit eens in de luren gelegd door een KMO'er die ook ging groeien, me uitbesteden en vanalles in petto had... vooral eigen luchtkastelen).
Ik zou naar een ander land moeten, of in Brussel op een bureau zitten, of installaties overzien, "hij wist het nog niet goed" maar hij had volk nodig, en je moest vooral klaar staan, flexibel enzomeer.
Mijn technische kennis werd niet getest (voor't zelfde geld was ik iemand die zelfs nog nooit een ethernet kabel had vast gehad)... hij liet me trots de verouderde apparatuur zien in een ruimte achterin, waar een interim-medewerker een paar onduidelijke dingen aan't doen was op een windows XP (!).
Daarna ging het over auto's.
Ik zei hem dat wagens me niet interesseren,... ik wil er wel in rondrijden als dat nodig is voor de job, maar welk type of hoeveel cc zo'n ding heeft laat ik over aan de mensen die graag op auto's kicken. Ik ben al blij wanneer ik niet in een file zit eerlijk gezegd.
Na nog wat gepalaver over zichzelf liet hij me gaan, met de belofte me zo snel mogelijk iets te laten weten, want hij had meteen 4 tot 5 mensen nodig voor een groot "project".
We zijn nu een aantal weken verder en hij heeft me niet meer terug gecontacteerd.
Normaal moet je er dan zelf achteraan gaan. Maar in dit geval denk ik dat dat niet nodig is.
Voor zulke mensen werken levert niks op buiten problemen of achterstallige betalingen op je loon. De man in kwestie was "een toffe", maar dat zegt niets. Zeker gezien mijn voorbije ervaring met zo'n toffe KMO baas, ben ik meer dan op m'n hoede (laatste keer heeft het me ruim 12000 euro gekost om voor zo'n clown/oplichter te werken).
Dat meneeer maar verder druk doet in z'n wagen voor mijn part....
Ik zal voor wie niet thuis is in dit soort bedrijven even zeggen hoe ze meestal werken: ze krijgen een sollicitatie binnen van iemand als ik. En denken dan (nog voor ze de persoon hebben gesproken zelfs) aan de percenten die ze gaan krijgen door die kandidaat alleen nog maar aan te leveren ergens anders, laat staan als hij echt kan beginnen... waar, hoe en wanneer maakt hen niet uit, nieuw vlees in de kuip betekent extra centen, maakt niet uit bij welke grote firma je ze kan dumpen.
Dit soort shit (want dat is het) maakt deze branche kapot. Niet alleen is een werkkracht niks meer waar dan de 16 à 20% marge die ze mogen rekenen om de kandidaat aan te leveren, de mensen in kwestie die alles regelen hebben meestal buiten dat organisatorische niets meerwaarde te bieden. Ze zijn niet bezig met het werk, met het echte kunnen van de persoon die ze uithuren,... enkel met droppen, incasseren en terug buitenschoppen/vervangen.
Bij dRukdRuk.inc hebben ze inmiddels nog steeds geen vacatures open staan op hun site, ... wat me zeer vreemd lijkt wanneer je o-zo dringend 5 man nodig hebt!
Vijf man, ... ook dat klinkt akelig bekend in de oren. Mijn vroegere oplichter/baas die me er in heeft geluisd enkele jaren terug sprak ook altijd van 'nog 5 man extra'. Een soort luchtkasteel dat hij letterlijk tot net nadat de boeken waren binnengegeven van zijn bedrijf, vol heeft gehouden... "Want dat grote project hé, dat gaan we denk ik wel binnen halen, ... dan gaan we 5 man nodig hebben."
De enige 5 man die men bij zulke bedrijven nodig heeft is de deurwaarder, een politie-agent, een vrachtwagenchauffeur en 2 potige Polen om de inboedel op te laden.
Werkzoekende: let op met zulke firma's... kijk voorbij de praatjes, de beloften,.... alles dat niet op papier in orde is op dag 1 zal je nooit zien! En dan zelfs moet je heel goed uit je doppen kijken, want eens het contract getekend is, zit je vrij hard vast,... je kan er zelf je ontslag niet zomaar geven vooraleer je een andere job hebt gevonden, maar die andere job is moeilijk te vinden wanneer je geen tijd hebt door de je huidige job bij zulke mensen. Opletten dus!
Er zit dus af en toe niets anders op dan, zij het met tegenzin, naar mijn oude branche terug te keren de nodige sollicitatiebrieven te sturen naar vaak zeer vaag omschreven taken, verstopt achter een muur van onderaannemingen en zogenaamde "consultancy bureau's" (lees: een kerel die in bijberoep wat lage loon mensen bij elkaar zoekt om dozen van A naar B te schuiven en dikke facturen uit te schrijven terwijl hij zelf om de 6 maand in z'n leasing catalogus een andere wagen gaat kiezen uit prestigezucht). - neen ik ben vooral niet verbitterd :) -
dRukdRuk.inc
Er was een zaak me opgevallen toen ik er heel toevallig passeerde met de fiets. Ze hadden een bestaand pand opgesmukt en vrij aantrekkelijk gemaakt aan de buitenkant. "dRukdRuk.inc" stond er te lezen. Aangezien ze in mijn regio zitten en vrij nieuw waren, dacht ik dat ze misschien wel volk konden gebruiken. Ik stuurde dus meteen een spontane sollicitatie.
Dat garandeert me dat er alvast geen belachelijke vacature is uitgeschreven die de lading niet dekt, en laat ook meteen zien dat het bedrijf op zich me interesseert. Wat deze keer ook ècht gemeend was.
Nog geen uur later hing er een persoon aan mijn telefoon. Hij was hyper zenuwachtig, en vertelde me dat hij inderdaad personeel zocht. Ik was in eerste instantie blij, zoals iedereen die werk zoekt en opeens toch eens een keer reactie krijgt. Op zich is reactie krijgen op je brieven al heel wat tegenwoordig! Die initiële blijdschap werd wel meteen getemperd: want meteen reactie krijgen is al vreemd, maar dan ook nog meteen positief, da's te mooi om waar te zijn... - mijn alarmlampje brandde al-
De man vertelde me in zeven haasten dat hij niet alleen een "winkeltje" had maar ook aan projecten meedeed.
Voor mensen die niet thuis zijn in het ICT/consultancy jargon, het woord "projecten" kan echt ALLES betekenen. Een volledige verzekeringsfirma van software A naar B upgraden, maar evengoed kan het aquarium van de vader van de baas schoonmaken, daar ook onder vallen (ooit echt meegemaakt trouwens).
Dat betekent dat het bedrijf in kwestie naast hun hoofdactiviteiten ook aan bodyshopping doet.
Het uitlenen, uithuren en het vooral doorgeven van werkkrachten aan grote firma's, dit alles via kleinere onderaannemingen doen die op hun beurt lucratieve deals hebben gesloten om het personeel te mògen aanleveren (en vaak op hun beurt interims inschakelen). Men lost met bodyshopping een tijdelijk HR probleem op, geen technisch probleem.
Laat ons zeggen dat multinational X op korte termijn 5 mensen nodig heeft, dat men dan bedrijf A aanschrijft en dat bedrijf A dan bij bedrijven X Y en Z de mensen gaat weghuren... waarbij men allen 20% of meer van de lonen afroomt en de werkkrachten 'aanklikt' en 'bijklikt' en evenzeer terug 'wegklikt' wanneer het hen goed uitkomt.
Op zich is deze naar mijn smaak misdadige roofbouw, perfect legaal geworden in deze maatschappij. Onze wetgevers zien er blijkbaar geen graten in dat mensen heen en weer worden geduwd in de meest zotte jobs en met de nodige impact op hun gezin, om daar dan een hele industrie rond te hebben die allemaal niks doen buiten de contacten leggen (en geld afschuimen). Zulke praktijken van koppelbazerij is de bouw verboden trouwens, maar nog volledige bon-ton in de IT en ICT wereld, het wordt er zelfs actief gecultiveerd door mensen die de budgetten al berekenen op het inschakelen van "1-plopkoek jobbers" zoals ik ze noem (je vindt altijd wel iemand die een job van 10 plopkoeken wil doen voor 1 plopkoek, al zal die laatste dan kabouter Lui heten en in't slaap vallen tijdens zijn werk of er een zootje van maken).
De man regelde een soort van sollicitiatiegesprek en vroeg me om maandag op te komen dagen voor een test. Ik ging akkoord en wenste hem nog een fijne dag (iets dat hij zo te horen aan z'n zenuwachtigheid, meer dan kon gebruiken).
Enkele uren later, kreeg ik opnieuw telefoon. Dit keer vanuit een wagen. Dezelfde man zei me dat hij me onmiddellijk wilde zien. Aangezien ik letterlijk aan de schoolpoort van mijn kind haar school stond, zei ik hem dat dat jammer genoeg niet zou gaan.
Hij begon me toen te vertellen over NOG meer projecten, en multinationals en uitleenprojecten en dat soort gedoe, alsof dat me opeens ging van gedachten doen veranderen en ging veroorzaken dat ik mijn kind aan de schoolpoort alleen zou achter laten om meteen naar meneer zenuwpees te rennen voor dat gesprek. No way.
Ik ken het intussen wel, dat sfeertje waar alles (wanneer ze even volk nodig hebben om bijvoorbeeld iets te installeren) heel heel snel moet gaan en persoonlijke agenda's en gezin uit de weg moeten gezet worden in een handomdraai. Om dan een week of wat later tussen het vuilnis te staan stinken en je ontslag te krijgen wanneer het project klaar is.
Ik ken vooral dit soort rap-rap busy-busy managertypes. Hij belde vanuit zijn wagen, hij had het over allerlei projecten en 'andere firma's waar hij mee samenwerkt'.
Tja. ... vanuit een wagen bellen is tegenwooridg "werken". Ik hou niet van dat soort types.
Het gesprek
De week daarop ging ik naar de man in kwestie toe. Hij was inmiddels al pakken minder zenuwachtig, en we hadden eigenlijk een vrij aangenaam gesprek (de persoon op zich was zelfs een toffe gast te noemen).
Hij babbelde vooral zelf, ik luisterde vooral. Wanneer je sollicitatie zo loopt dat je zelfs geen 50% aan't woord bent geweest als kandidaat, is er meestal iets mis.
De man vertelde over hoezeer zijn bedrijf aan't groeien was. Hij had projecten hier, projecten ginder en auto's en geld... Zijn vele zaken die hij had (hij sprak over een hele portfolio van bedrijven!) waren allemaal geld aan't opleveren en bla bla bla.
Allemaal heel tof om zo iemand zichzelf te horen bewieroken, maar ik wist nog altijd niet wat concreet gezien mijn taak zou zijn, moest ik hier beginnen werken.
Toen ik daar achter vroeg werd het allemaal heel vaag.... (en dat klinkt bekend in de oren, ik werd ooit eens in de luren gelegd door een KMO'er die ook ging groeien, me uitbesteden en vanalles in petto had... vooral eigen luchtkastelen).
Ik zou naar een ander land moeten, of in Brussel op een bureau zitten, of installaties overzien, "hij wist het nog niet goed" maar hij had volk nodig, en je moest vooral klaar staan, flexibel enzomeer.
Mijn technische kennis werd niet getest (voor't zelfde geld was ik iemand die zelfs nog nooit een ethernet kabel had vast gehad)... hij liet me trots de verouderde apparatuur zien in een ruimte achterin, waar een interim-medewerker een paar onduidelijke dingen aan't doen was op een windows XP (!).
Daarna ging het over auto's.
Ik zei hem dat wagens me niet interesseren,... ik wil er wel in rondrijden als dat nodig is voor de job, maar welk type of hoeveel cc zo'n ding heeft laat ik over aan de mensen die graag op auto's kicken. Ik ben al blij wanneer ik niet in een file zit eerlijk gezegd.
Na nog wat gepalaver over zichzelf liet hij me gaan, met de belofte me zo snel mogelijk iets te laten weten, want hij had meteen 4 tot 5 mensen nodig voor een groot "project".
We zijn nu een aantal weken verder en hij heeft me niet meer terug gecontacteerd.
Normaal moet je er dan zelf achteraan gaan. Maar in dit geval denk ik dat dat niet nodig is.
Voor zulke mensen werken levert niks op buiten problemen of achterstallige betalingen op je loon. De man in kwestie was "een toffe", maar dat zegt niets. Zeker gezien mijn voorbije ervaring met zo'n toffe KMO baas, ben ik meer dan op m'n hoede (laatste keer heeft het me ruim 12000 euro gekost om voor zo'n clown/oplichter te werken).
Dat meneeer maar verder druk doet in z'n wagen voor mijn part....
Ik zal voor wie niet thuis is in dit soort bedrijven even zeggen hoe ze meestal werken: ze krijgen een sollicitatie binnen van iemand als ik. En denken dan (nog voor ze de persoon hebben gesproken zelfs) aan de percenten die ze gaan krijgen door die kandidaat alleen nog maar aan te leveren ergens anders, laat staan als hij echt kan beginnen... waar, hoe en wanneer maakt hen niet uit, nieuw vlees in de kuip betekent extra centen, maakt niet uit bij welke grote firma je ze kan dumpen.
Dit soort shit (want dat is het) maakt deze branche kapot. Niet alleen is een werkkracht niks meer waar dan de 16 à 20% marge die ze mogen rekenen om de kandidaat aan te leveren, de mensen in kwestie die alles regelen hebben meestal buiten dat organisatorische niets meerwaarde te bieden. Ze zijn niet bezig met het werk, met het echte kunnen van de persoon die ze uithuren,... enkel met droppen, incasseren en terug buitenschoppen/vervangen.
Bij dRukdRuk.inc hebben ze inmiddels nog steeds geen vacatures open staan op hun site, ... wat me zeer vreemd lijkt wanneer je o-zo dringend 5 man nodig hebt!
Vijf man, ... ook dat klinkt akelig bekend in de oren. Mijn vroegere oplichter/baas die me er in heeft geluisd enkele jaren terug sprak ook altijd van 'nog 5 man extra'. Een soort luchtkasteel dat hij letterlijk tot net nadat de boeken waren binnengegeven van zijn bedrijf, vol heeft gehouden... "Want dat grote project hé, dat gaan we denk ik wel binnen halen, ... dan gaan we 5 man nodig hebben."
De enige 5 man die men bij zulke bedrijven nodig heeft is de deurwaarder, een politie-agent, een vrachtwagenchauffeur en 2 potige Polen om de inboedel op te laden.
Werkzoekende: let op met zulke firma's... kijk voorbij de praatjes, de beloften,.... alles dat niet op papier in orde is op dag 1 zal je nooit zien! En dan zelfs moet je heel goed uit je doppen kijken, want eens het contract getekend is, zit je vrij hard vast,... je kan er zelf je ontslag niet zomaar geven vooraleer je een andere job hebt gevonden, maar die andere job is moeilijk te vinden wanneer je geen tijd hebt door de je huidige job bij zulke mensen. Opletten dus!
maandag 11 mei 2015
Ieder op zijn of haar eiland
Het frustreert me als werkloze meer en meer, dat verplicht op je eigen eiland blijven.
Het is iets dat me al stoorde van toen ik destijds als IT'er naar iets anders op zoek was. Toen ik nog wel werk had.
Maar nu ik zonder werk zit valt het me pas op hoe totaal gelimiteerd en kleingeestig sommige organisaties zijn.
Men geeft in de media en in campagnes de indruk heel modern en open-minded te zijn, maar in de praktijk zijn de meeste organisaties bekrompen als de pest. Zeker wanneer het aan komt om aanwervingen naar boven toe in hun al even bekrompen hiërarchie te verantwoorden.
Men wil altijd voor een vacature iemand die gemotiveerd, dynamisch, sociaal, sterk en leergierig is. Tot je NIET uit hun branche komt. Dan gaat die motivatie en andere eigenschappen waar men op zoek naar is meteen de deur uit. Men wil NUL risico nemen, nul rekening houden met motivatie en op papier (naar hun oversten) zo veilig mogelijk een keuze kunnen verantwoorden.
Dus wanneer je uit branche A komt, en het daar kotsbeu bent, en totaal gemotiveerd bent om in branche B desnoods onderaan de ladder te beginnen, dan nog wil men je niet. Want oei-oei, de kandidaat heeft in branche B nog geen ervaring.
Het stoort me vooral omdat je op deze manier een compleet zieke arbeidsmarkt en arbeidsethos in gang houdt. Zo kan je op je eiland waar je thuis in bent, maar één ding doen, namelijk er op blijven en zorgen dat je op dat zelfde eiland altijd werk hebt. Wanneer ja dan blakend van motivatie en vertrouwen naar een andere branche stapt, waar je weet dat je een kans maakt om je job goed te doen en GRAAG te doen, dan moet men je meestal niet.
Dan valt de keuze op een andere, die ook gevangen zit op zijn of haar eiland. Branche B is dan je ervaring en daar moet je dan maar tot in de verdoemenis naar toe blijven streven.
Ik heb de laatste 3 jaar herhaalde malen tot op't einde van een selectieprocedure uitgezongen, waar men mijn skills, motivatie en de wil om de taak te volbrengen allemaal heel tof vond, maar waar men dan toch op't einde zegt "We hebben toch gekozen voor iemand die al ervaring had in de sector."
Met andere woorden, beste afstuderende mensen: let heel goed op waar je als eerste werk terecht komt, want de kans dat je achteraf nog uit deze branche weggeraakt wordt met het ouder worden (en meer ervaring te hebben opgedaan) zienderogen kleiner.
Wie in de horeca zit, moet in de horeca blijven. Wie in de retail zit, moet maar blijven in winkels staan. Wie in de IT zit, mag vooral geen socialere job kiezen, en wie in de verkoop zit moet vooral blijven verkopen en vooral niet willen veranderen.
Er zijn uiteraard uitzonderingen, er zijn mensen in mijn omgeving zelfs die toch de overschakeling hebben kunnen maken, het is dus wel mogelijk, maar niet gangbaar.
Ik vind het een schande dat ik meermaals al als kandidaat de duimen heb moeten leggen, zelfs voor mensen waarvan achteraf (en voor mij op de test zelf) al meteen duidelijk was dat ze de job niet naar behoren konden uitvoeren.
Wanneer je een halftijds technische en halftijds sociale job aanbiedt ergens, neem dan aub eens een risico en probeer die IT'er die echt wil omschakelen aan (proefperiode is er voor iets hé), in plaats van weer op safe te spelen en de meneer of mevrouw aan te werven die op dat sociale eiland al 20 keer is rondgeweest en eigenlijk niet veel van techniek kent.
Maar helaas. Omschakelen is in bepaalde sectoren ook een kwestie van "hun kliek" afschermen blijkbaar. ...
En ik zal wel op "mijn eiland" blijven zoeken intussen. Om dan ook misschien iemand die wèl gemotiveerd is en wel IT wil doen vanuit een andere sector (iemand uit de horeca bijvoorbeeld) met hart en ziel z'n jobkans af te nemen. Want ook dat gebeurt.
En intussen verrot onze arbeidsmarkt verder. Met mensen die eenzaam op hun eiland zitten, samen met al die andere eenzamen.
Zieke arbeidsmarkt.
Het is iets dat me al stoorde van toen ik destijds als IT'er naar iets anders op zoek was. Toen ik nog wel werk had.
Maar nu ik zonder werk zit valt het me pas op hoe totaal gelimiteerd en kleingeestig sommige organisaties zijn.
Men geeft in de media en in campagnes de indruk heel modern en open-minded te zijn, maar in de praktijk zijn de meeste organisaties bekrompen als de pest. Zeker wanneer het aan komt om aanwervingen naar boven toe in hun al even bekrompen hiërarchie te verantwoorden.
Men wil altijd voor een vacature iemand die gemotiveerd, dynamisch, sociaal, sterk en leergierig is. Tot je NIET uit hun branche komt. Dan gaat die motivatie en andere eigenschappen waar men op zoek naar is meteen de deur uit. Men wil NUL risico nemen, nul rekening houden met motivatie en op papier (naar hun oversten) zo veilig mogelijk een keuze kunnen verantwoorden.
Dus wanneer je uit branche A komt, en het daar kotsbeu bent, en totaal gemotiveerd bent om in branche B desnoods onderaan de ladder te beginnen, dan nog wil men je niet. Want oei-oei, de kandidaat heeft in branche B nog geen ervaring.
Het stoort me vooral omdat je op deze manier een compleet zieke arbeidsmarkt en arbeidsethos in gang houdt. Zo kan je op je eiland waar je thuis in bent, maar één ding doen, namelijk er op blijven en zorgen dat je op dat zelfde eiland altijd werk hebt. Wanneer ja dan blakend van motivatie en vertrouwen naar een andere branche stapt, waar je weet dat je een kans maakt om je job goed te doen en GRAAG te doen, dan moet men je meestal niet.
Dan valt de keuze op een andere, die ook gevangen zit op zijn of haar eiland. Branche B is dan je ervaring en daar moet je dan maar tot in de verdoemenis naar toe blijven streven.
Ik heb de laatste 3 jaar herhaalde malen tot op't einde van een selectieprocedure uitgezongen, waar men mijn skills, motivatie en de wil om de taak te volbrengen allemaal heel tof vond, maar waar men dan toch op't einde zegt "We hebben toch gekozen voor iemand die al ervaring had in de sector."
Met andere woorden, beste afstuderende mensen: let heel goed op waar je als eerste werk terecht komt, want de kans dat je achteraf nog uit deze branche weggeraakt wordt met het ouder worden (en meer ervaring te hebben opgedaan) zienderogen kleiner.
Wie in de horeca zit, moet in de horeca blijven. Wie in de retail zit, moet maar blijven in winkels staan. Wie in de IT zit, mag vooral geen socialere job kiezen, en wie in de verkoop zit moet vooral blijven verkopen en vooral niet willen veranderen.
Er zijn uiteraard uitzonderingen, er zijn mensen in mijn omgeving zelfs die toch de overschakeling hebben kunnen maken, het is dus wel mogelijk, maar niet gangbaar.
Ik vind het een schande dat ik meermaals al als kandidaat de duimen heb moeten leggen, zelfs voor mensen waarvan achteraf (en voor mij op de test zelf) al meteen duidelijk was dat ze de job niet naar behoren konden uitvoeren.
Wanneer je een halftijds technische en halftijds sociale job aanbiedt ergens, neem dan aub eens een risico en probeer die IT'er die echt wil omschakelen aan (proefperiode is er voor iets hé), in plaats van weer op safe te spelen en de meneer of mevrouw aan te werven die op dat sociale eiland al 20 keer is rondgeweest en eigenlijk niet veel van techniek kent.
Maar helaas. Omschakelen is in bepaalde sectoren ook een kwestie van "hun kliek" afschermen blijkbaar. ...
En ik zal wel op "mijn eiland" blijven zoeken intussen. Om dan ook misschien iemand die wèl gemotiveerd is en wel IT wil doen vanuit een andere sector (iemand uit de horeca bijvoorbeeld) met hart en ziel z'n jobkans af te nemen. Want ook dat gebeurt.
En intussen verrot onze arbeidsmarkt verder. Met mensen die eenzaam op hun eiland zitten, samen met al die andere eenzamen.
Zieke arbeidsmarkt.