Sommige collega doppers (werklozen voor mijn Nederlandse lezers) zijn eigenlijk wel een karikatuur van zichzelf.
Hoewel het totaal geen schande meer is om anno 2009 zonder job te zitten, zijn er toch mensen die eerder in schaamte zouden moeten wegzinken door hun typerend gedrag.
In de gebouwen van de Vdab in Tuinslagem zit er zo'n figuur, welnu in feite zitten er wel meerdere, maar deze is wat ze in mijn streek 'een specialleke' noemen. Iemand die er telkens in slaagt de verwachtingen te overtreffen op gebied van ontewerkstelbaarheid.
Zo vroeg hij 'Waarom moet ik naar hier komen als het file is?'
Patatje (laat ik hem maar zo noemen, het zit er niet ver af) zit nu eenmaal zo in elkaar dat hij wars van alle verplichtinge zichzelf als centrum van de wereld ziet. Realiteit is niet echt aan hem besteed, het is in dat soort van denkwereld dat deze man zichzelf, en naar zijn eigen vermogen volkomen terecht, afvraagt waaro hij wanneer het file is naar de vdab moet komen.
De man heeft een soort houding die zelfs de meest hardleerse linkse groen-rode jongen zou doen twijfelen over de aanpak van werklozen. Hij gaat naar eigen zeggen 'niet snel terug werken' omdat men hem nogal snel uitlacht op een job (geen wonder wanneer je de meest fantastische, beschamende, intieme, domme verhalen blijft vertellen tegen je collega's zonder daar enige werkbare betrouwbaarheid tegenover te stellen).
Hij gaat er ook prat op dat iedereen dom is (behalve hijzelf) en heeft weinig kans de groetensoep-cursus tot een goed einde te brengen weet hij zelf te vertellen. In dat laatste heeft hij volkomen gelijk aangezien hij dommer is dan een zak bonen en de tact bezit van een speenvarken.
Het meest erge aan zulke jokers proberen op te voeden tot mensen die te werk gesteld kunnen worden is het feit dat ze de plek innemen van mensen die het wel goed menen, en waarschijnlijk al meer dan zes maanden op een duistere lange wachtlijst staan om een kans te krijgen op een opleiding.
In tussentijd zit Patatje in een luie stoel te spelen met zijn gsm (260 euro), terwijl hij luide smakgeluiden maakt met zijn kauwgom, met daarbij de overdreven geldingsdrang is hij een karikatuur, gekleed in een te kort nepleren jasje, te korte broek en een dom petje op zijn te dikke hersenpan (wat me vragen doet stellen over hetgeen er onder die hersenpan zit, veel kan het niet zijn buiten lucht en vet).
Misschien dat de vdab, hongerig als altijd om met de nodige subsidies mensen te educeren en tot werken aan te zetten, eens werk kan maken om zulke mensen meteen te plaatsten waar ze thuishoren, een plek ver weg van alles wat met dit soort werk te maken heeft, maar dichtbij een hersenloze job die bij hem past. Het in doosjes stoppen van schroefjes, het kleven van enveloppen, het schilderen van hangars, soep uitdelen aan daklozen of het tussen straatstenen opgehoopte onkruid verwijderen uit het straatbeeld; om maar iets te zeggen.
Op de vraag van de docent waarom hij geen plek wilde aanvaarden op een stage, antwoordde Patatje dat hij zich niet graag in andere milieus bevond dan waar hij nu zat (lees: het café met dorpsgekken), dat hij ook niet graag ver van huis was.
Een uurtje later vertelde hij me in de kantine dat hij het een schande vond dat hij "maar" een uitkering kreeg van rond de 900 euro per maand, waarna hij een hap nam uit een enorm grote baguette met allerlei lekkere groenten tussen.
Ik vroeg hem vervolgens of hij nog thuis woonde.
Het antwoord luidde; 'Ja zé, nog altijd thuis want ik kan geen eigen woning betalen met dat dopgeld.'
Ik schudde mijn hoofd en wandelde de kantine uit.
Ik ken mensen die met 630 euro moeten rondkomen, alleen wonen en verder alles zelf moeten regelen van eten tot was en plas. Ik ken ook mensen die kraanwater drinken om hun hongergevoel te stillen tot ze naar de gaarkeuken van de stad kunnen.
Maar deze werkloze, domme, slechtgekleede, egocentrische aap krijgt 900 euro. Met daarbovenop nog eten, vervoer, onderdak, warmte, hulp, gewassen kleren en een gratis opleiding. Toch krijgt hij het voor elkaar om te klagen terwijl hij een indigestie-opwekkend broodje opschrokt. Toch krijgt hij het voor elkaar om misbruik te maken van dit systeem en andere mensen te hinderen in hun opleiding door de lessen te verstoren en aandacht op zichzelf te trekken.
Echt jammer dat er geen hardere politiek wordt gevoerd tegen dit soort werklozen, die het verpesten voor een heleboel andere mensen.
zondag 29 november 2009
woensdag 11 november 2009
vdab en planning
Het is weer zover. Nu ik dacht dat de cursus mooi verder kon ingeplanned worden hebben we nu opnieuw een situatie waarbij we geen week op voorhand van iets weten.
Je hebt dus als cursist geen vooruitzicht op welke dagen je moet aanwezig zijn en welke niet, wat uiteraard het onmogelijk maakt om privé dingen te regelen, je administratie bij allerlei diensten in orde te brengen, laat staan dat je interimjobs zou kunnen doen.
Momenteel krijgen we voor morgen en overmorgen een planning (die ik een maand terug heb uitgeprint gekregen) en verder moeten we het maar raden.
Vanaf maandag staat mijn persoonlijke kalender dus vol met vraagtekens; probeer maar eens langst te gaan bij de belastingen of boodschappen te doen voor bejaarde familieleden die je hulp nodig hebben wanneer je zelfs niet kan zeggen welke dagen je wel of niet naar de cursus moet.
De cursus groentensoep maken hier in Tuinslagem is bijgevolg een soort gevangenis, waar je wel stipt op tijd moet zijn (iets waar ze nogal steng op toezien aangezien het gemakkelijk te controlleren valt) en liefst nooit ongewettigd afwezig bent (een gewettigde afwezigheid moet danook met net iets te veel papierwerk worden in orde gebracht). Langst hun kant speelt de planning echter geen rol blijkbaar. Je kan werklozen in hun ogen toch laten opdraven wanneer je daar zin in hebt, werklozen hoeven nooit naar de tandarts, hebben geen papierwerk, moeten nooit privé iets regelen en hebben al helemaal geen nood aan ontspanning of daguitstapjes. Ze moeten altijd klaar staan om te compenseren voor de totale inabiliteit om te plannen vanwege de vdab-docenten.
De klachten die we overmaakten aan hogerop hieromtrend zijn blijkbaar totaal voor niets geweest, want na het gebabbel en gezever zitten we nog altijd met dezelfde rotsituatie.
Je hebt dus als cursist geen vooruitzicht op welke dagen je moet aanwezig zijn en welke niet, wat uiteraard het onmogelijk maakt om privé dingen te regelen, je administratie bij allerlei diensten in orde te brengen, laat staan dat je interimjobs zou kunnen doen.
Momenteel krijgen we voor morgen en overmorgen een planning (die ik een maand terug heb uitgeprint gekregen) en verder moeten we het maar raden.
Vanaf maandag staat mijn persoonlijke kalender dus vol met vraagtekens; probeer maar eens langst te gaan bij de belastingen of boodschappen te doen voor bejaarde familieleden die je hulp nodig hebben wanneer je zelfs niet kan zeggen welke dagen je wel of niet naar de cursus moet.
De cursus groentensoep maken hier in Tuinslagem is bijgevolg een soort gevangenis, waar je wel stipt op tijd moet zijn (iets waar ze nogal steng op toezien aangezien het gemakkelijk te controlleren valt) en liefst nooit ongewettigd afwezig bent (een gewettigde afwezigheid moet danook met net iets te veel papierwerk worden in orde gebracht). Langst hun kant speelt de planning echter geen rol blijkbaar. Je kan werklozen in hun ogen toch laten opdraven wanneer je daar zin in hebt, werklozen hoeven nooit naar de tandarts, hebben geen papierwerk, moeten nooit privé iets regelen en hebben al helemaal geen nood aan ontspanning of daguitstapjes. Ze moeten altijd klaar staan om te compenseren voor de totale inabiliteit om te plannen vanwege de vdab-docenten.
De klachten die we overmaakten aan hogerop hieromtrend zijn blijkbaar totaal voor niets geweest, want na het gebabbel en gezever zitten we nog altijd met dezelfde rotsituatie.
dinsdag 10 november 2009
ex-oostblokkers en ons
Nu de val van de Berlijnse muur twintig jaar achter ons ligt, lijkt het me mooi om even een 'down to earth' toestand te schetsen die zich momenteel voordoet. De Oost-Europese landen worden dan wel ex-Sovjetstaten genoemd, de Westerse landen zoals België mogen voor mijn part sindsdien als ex-Westerse landen aangeduidt worden.
We zijn niet zo Westers als dat men ons wil laten geloven, een eenvoudige blik in de klassen waar ik langsloop elke dag bij de vdab groetensoep-cursus leert ons dat er nogal veel van deze ex-Oostblokkers in onze middens zitten.
Op zich vind ik deze mensen vrij sympathiek. Ze hebben een soort onverschilligheid over zich, die gecombineerd wordt met een gecamoufleerde doelvastheid. Bij de lessen zijn ze meestel net genoeg mentaal aanwezig, tussen de rookpauzes door, om voor de nodige punten te zorgen.
Ik hou wel van dit soort mensen, ze zijn meestal vrij hard werkend, wat niet van Belgen kan gezegd worden eens je ze van naderbij bekijkt, en gaan voort op wat ze zelf onderzoeken en uitvinden in plaats van klakkeloos alles over te nemen wat hen aangeleerd wordt.
Waar ik echter wel een probleem mee heb is de verhalen die ze vertellen over het hoe en waarom van hun verblijf hier. Zo is het een gangbaar iets voor Russische jongemannen om te gaan lopen uit hun thuisland uit schrik voor de legerdienst, iets waar ik volledig kan inkomen gezien de gruwelijke verhalen. Het probleem is dat ons land daar, los gezien van de menselijke kant van de zaak, niets mee van doen heeft. Deze kerels komen dus naar hier om het beter te hebben (wat ik ook zou doen in hun plaats uiteraard), ze gaan eender welke opleiding volgen en krijgen vanaf dan twee assistentes, een paar docenten en een handjevol administratieve steun onder hun spreekwordelijke konten. Iets dat veel geld kost, ... en niet meteen iets opbrengt.
Menselijk gezien mogen deze mensen van mijn part gerust hier komen werken en leven om mee te genieten van de voordelen die dit land te bieden heeft. Ik bied deze mensen met plezier een pintje aan zelfs. Ik ben dan ook zelf een dopper, geen politieker die het land moet besturen en van de ondergang vrijwaren. Dat laatste daar wringt'm een serieus schoentje mijn inziens, aangezien het blijkbaar als normaal wordt beschouwd dat twee van de zes leerlingen exact om deze redenen in deze opleidingen zit. Waar ze eerlijk gezegd, heel vaak plek in nemen van mensen die Nederlands kunnen, hier belastingen hebben betaald en gewerkt hebben.
Je zal maar de arbeider van een groot bedrijf zijn dat net op de fles is gegaan, die meteen weer aan de slag wil en zich gaat omscholen bij de vdab. Om dan te horen dat er een wachttijd is van een jaar tot twee jaar voor de opleiding die je zou willen volgen. Terwijl die opleiding spreekwoordelijk vol zit met mensen die hun legerdienst in Rusland ontvluchten!? Iets klopt er niet. Jammer genoeg kan je dit soort observaties niet maken zonder meteen voor ultra-rechtse zak uitgemaakt te worden. Het is en blijft moeilijk uiteraard om een balans te vinden tussen een goed werkend sociaal vangnet en een open invitatie voor iedereen die in zijn of haar land in de miserie zit.
Graag zouden we iedereen voeden, onderwijzen en helpen. De middelen zijn echter beperkt, net dat maakt het zo jammer dat er niet echt 'gekozen' wordt voor die of gene mens, maar men laat de boel maar op z'n beloop. Het is net zo'n laks first-in-first-out systeem waar duchtig misbruik van wordt gemaakt. Spijtig dat traditioneel linkse politici dit onderwerp blijven mijden, het is nochtans sociaal om een systeem dat opgezet is om mensten te helpen niet te laten verloederen of leegzuigen maar om het integendeel te versterken en streng te beheren zodat het kan blijven bestaan.
Misschien is dat meteen wel de grootste vergelijking tussen het oude Oostblok en het Westen, we zijn allebei even laks maar op een verschillend tempo.
We zijn niet zo Westers als dat men ons wil laten geloven, een eenvoudige blik in de klassen waar ik langsloop elke dag bij de vdab groetensoep-cursus leert ons dat er nogal veel van deze ex-Oostblokkers in onze middens zitten.
Op zich vind ik deze mensen vrij sympathiek. Ze hebben een soort onverschilligheid over zich, die gecombineerd wordt met een gecamoufleerde doelvastheid. Bij de lessen zijn ze meestel net genoeg mentaal aanwezig, tussen de rookpauzes door, om voor de nodige punten te zorgen.
Ik hou wel van dit soort mensen, ze zijn meestal vrij hard werkend, wat niet van Belgen kan gezegd worden eens je ze van naderbij bekijkt, en gaan voort op wat ze zelf onderzoeken en uitvinden in plaats van klakkeloos alles over te nemen wat hen aangeleerd wordt.
Waar ik echter wel een probleem mee heb is de verhalen die ze vertellen over het hoe en waarom van hun verblijf hier. Zo is het een gangbaar iets voor Russische jongemannen om te gaan lopen uit hun thuisland uit schrik voor de legerdienst, iets waar ik volledig kan inkomen gezien de gruwelijke verhalen. Het probleem is dat ons land daar, los gezien van de menselijke kant van de zaak, niets mee van doen heeft. Deze kerels komen dus naar hier om het beter te hebben (wat ik ook zou doen in hun plaats uiteraard), ze gaan eender welke opleiding volgen en krijgen vanaf dan twee assistentes, een paar docenten en een handjevol administratieve steun onder hun spreekwordelijke konten. Iets dat veel geld kost, ... en niet meteen iets opbrengt.
Menselijk gezien mogen deze mensen van mijn part gerust hier komen werken en leven om mee te genieten van de voordelen die dit land te bieden heeft. Ik bied deze mensen met plezier een pintje aan zelfs. Ik ben dan ook zelf een dopper, geen politieker die het land moet besturen en van de ondergang vrijwaren. Dat laatste daar wringt'm een serieus schoentje mijn inziens, aangezien het blijkbaar als normaal wordt beschouwd dat twee van de zes leerlingen exact om deze redenen in deze opleidingen zit. Waar ze eerlijk gezegd, heel vaak plek in nemen van mensen die Nederlands kunnen, hier belastingen hebben betaald en gewerkt hebben.
Je zal maar de arbeider van een groot bedrijf zijn dat net op de fles is gegaan, die meteen weer aan de slag wil en zich gaat omscholen bij de vdab. Om dan te horen dat er een wachttijd is van een jaar tot twee jaar voor de opleiding die je zou willen volgen. Terwijl die opleiding spreekwoordelijk vol zit met mensen die hun legerdienst in Rusland ontvluchten!? Iets klopt er niet. Jammer genoeg kan je dit soort observaties niet maken zonder meteen voor ultra-rechtse zak uitgemaakt te worden. Het is en blijft moeilijk uiteraard om een balans te vinden tussen een goed werkend sociaal vangnet en een open invitatie voor iedereen die in zijn of haar land in de miserie zit.
Graag zouden we iedereen voeden, onderwijzen en helpen. De middelen zijn echter beperkt, net dat maakt het zo jammer dat er niet echt 'gekozen' wordt voor die of gene mens, maar men laat de boel maar op z'n beloop. Het is net zo'n laks first-in-first-out systeem waar duchtig misbruik van wordt gemaakt. Spijtig dat traditioneel linkse politici dit onderwerp blijven mijden, het is nochtans sociaal om een systeem dat opgezet is om mensten te helpen niet te laten verloederen of leegzuigen maar om het integendeel te versterken en streng te beheren zodat het kan blijven bestaan.
Misschien is dat meteen wel de grootste vergelijking tussen het oude Oostblok en het Westen, we zijn allebei even laks maar op een verschillend tempo.
maandag 9 november 2009
November is te laat
Het was deze maand weer zover. De uitbetalingsinstelling, in mijn geval de vakbond genaamd ACV, had het opnieuw klaargespeeld om de verwerking van mijn dopkaart en de resulterende uitbetaling er langer dan normaal over te laten doen. Niet toevallig viel de eerste van de maand op een feestdag deze keer met daarbovenop nog een week herfstvakantie (of hoe noemt die verlof begin november ook al weer waar men naar ondingen als de boekenbeurs loopt met snotterige kinderen in pousettes terwijl ze op jacht gaan naar handtekeningen van ex-journalisten die hun graantje willen meepikken in het shnabbel-circuit, ook wel 'de literaire wereld in Vlaanderen' genoemd).
Het is ook vrij lastig om als dopper te weten te komen of je geld gestort is of niet. Je doet eerst je ingevulde C3A controlekaart binnen zoals elke brave werkloze, waarna je in een soort zwart gat valt, zonder nieuws, zonder enige manier van kennisname over de te storten gelden. Je moet dus gewoon afwachten, iets waar werklozen goed in zijn. Intussen loopt er potentieel vanalles mis met dat administratieve vod.
Zo drop ik mijn dopkaart meestal in de brievenbus bij het ACV, een brievenbus die net tussen twee drankgelegenheden in ligt en dus vrij vaak als openbaar toilet wordt gebruikt. Ik heb echter weinig keuze. De reden dat ik het daar in de bus schuif heeft vooral te maken met de bekrompen openingsuren van de vakbondskantoren, dat, gecombineerd met de stank en de onhygiënische wachtzaal waar je normaal zou moeten wachten, geeft de doorslag om de vrij riskante weg te kiezen.
Je kan ze ook afgeven aan een vakbondmedewerker, al kost dit enorm veel tijd en frustratie. Je kan ze ook in een bakje leggen dat hiervoor klaarstaat achter in hun kantoor. Wanneer het kantoor open is, is dat ook de beste oplossing, helaas zijn de openingsuren vrij minimaal.
Anno 2009 is het nog altijd zo dat je met een kartonnen kaartje en een stempel moet bewijzen dat je werkloos bent, en daar zit nu net het probleem. Dat kartonnen kaartje kan dus veel rare dingen meemaken tussen het moment dat je het binnengooit en het ogenblik dat je je centen ontvangt. Zo kan je de pech hebben dat er net een stagiaire of niet-zo-snuggere medewerker van de vakbond een slechte dag had en je kaart, samen met die van een stuk of vijftig lotgenoten, in een schuif laat liggen. Je kan ook meemaken dat de vakantie die je aanduidde op de kaart (met een V van 'Vuile dopper') nog moet verwerkt worden door een aparte dienst, deze dienst, zo zal je zien, is dan meestal zèlf met verlof, waardoor je nog langer naar je geld kan fluiten.
Wat ik niet begrijp is dat de RVA niet gewoon zèlf deze gelden stort op de rekeningnummers van de opgegeven werklozen. Laat ons zeggen dat de administratieve kant nog kan behandeld worden, indien gewenst, door de vakbonden maar dat de eigenlijke uitbetaling gewoon rechtstreeks gebeurd.
Met terug te krijgen belastinggelden gebeurd dit toch ook rechtsreeks niet? Op deze manier kan de RVA beter contorolleren wie er wat wanneer ontvangt, en kan de vakbond zich op de taken richten waar ze voor in het leven geroepen zijn. Namelijk het redden van arbeiders uit de klauwen van boosaardige weverijen, het in brand steken van autobanden onder het luid bespelen van groene of rode fluitjes en het rechtzaken aanspannen tegen bazen die secretaresses lastig vallen tijdens de koffiepauze.
Het uitbetalen van dopgeld is volgens mij een taak van de staat en haar sociaal vangnet, niet van een boel verzuilde administratie die nauwelijks bereikbaar is en ondertussen verzuipt in het papierwerk.
Het is ook vrij lastig om als dopper te weten te komen of je geld gestort is of niet. Je doet eerst je ingevulde C3A controlekaart binnen zoals elke brave werkloze, waarna je in een soort zwart gat valt, zonder nieuws, zonder enige manier van kennisname over de te storten gelden. Je moet dus gewoon afwachten, iets waar werklozen goed in zijn. Intussen loopt er potentieel vanalles mis met dat administratieve vod.
Zo drop ik mijn dopkaart meestal in de brievenbus bij het ACV, een brievenbus die net tussen twee drankgelegenheden in ligt en dus vrij vaak als openbaar toilet wordt gebruikt. Ik heb echter weinig keuze. De reden dat ik het daar in de bus schuif heeft vooral te maken met de bekrompen openingsuren van de vakbondskantoren, dat, gecombineerd met de stank en de onhygiënische wachtzaal waar je normaal zou moeten wachten, geeft de doorslag om de vrij riskante weg te kiezen.
Je kan ze ook afgeven aan een vakbondmedewerker, al kost dit enorm veel tijd en frustratie. Je kan ze ook in een bakje leggen dat hiervoor klaarstaat achter in hun kantoor. Wanneer het kantoor open is, is dat ook de beste oplossing, helaas zijn de openingsuren vrij minimaal.
Anno 2009 is het nog altijd zo dat je met een kartonnen kaartje en een stempel moet bewijzen dat je werkloos bent, en daar zit nu net het probleem. Dat kartonnen kaartje kan dus veel rare dingen meemaken tussen het moment dat je het binnengooit en het ogenblik dat je je centen ontvangt. Zo kan je de pech hebben dat er net een stagiaire of niet-zo-snuggere medewerker van de vakbond een slechte dag had en je kaart, samen met die van een stuk of vijftig lotgenoten, in een schuif laat liggen. Je kan ook meemaken dat de vakantie die je aanduidde op de kaart (met een V van 'Vuile dopper') nog moet verwerkt worden door een aparte dienst, deze dienst, zo zal je zien, is dan meestal zèlf met verlof, waardoor je nog langer naar je geld kan fluiten.
Wat ik niet begrijp is dat de RVA niet gewoon zèlf deze gelden stort op de rekeningnummers van de opgegeven werklozen. Laat ons zeggen dat de administratieve kant nog kan behandeld worden, indien gewenst, door de vakbonden maar dat de eigenlijke uitbetaling gewoon rechtstreeks gebeurd.
Met terug te krijgen belastinggelden gebeurd dit toch ook rechtsreeks niet? Op deze manier kan de RVA beter contorolleren wie er wat wanneer ontvangt, en kan de vakbond zich op de taken richten waar ze voor in het leven geroepen zijn. Namelijk het redden van arbeiders uit de klauwen van boosaardige weverijen, het in brand steken van autobanden onder het luid bespelen van groene of rode fluitjes en het rechtzaken aanspannen tegen bazen die secretaresses lastig vallen tijdens de koffiepauze.
Het uitbetalen van dopgeld is volgens mij een taak van de staat en haar sociaal vangnet, niet van een boel verzuilde administratie die nauwelijks bereikbaar is en ondertussen verzuipt in het papierwerk.
zaterdag 7 november 2009
voor de achterblijvers
Wanneer ik de verhalen hoor van de mensen om me heen die nog wèl werk hebben, zie ik steeds eenzelfde patroon terugkeren, de continue druk op de ketel. Vaak gaan deze verhalen over bedrijven die de crisis proberen door te spartelen met alle mogelijke middelen, terwijl hun middenkader-mensen zo erg vrezen voor hun meestal dikbetaalde jobs zonder inhoud dat ze de echte werkende mensen herleiden tot muilezels.Vaak gaat er achter deze verhalen een hele geschiedenis schuil over wanbeleid en laksheid. Bij de meeste bedrijven is deze epauletten en nette dassen cultuur zonder inhoud nu stilaan weg aan het ebben. Bij vele bedrijven is er een soort alarmlamp gaan branden waarbij de top door heeft dat ze het met minder moeten stellen op alle niveau's, dat ze niet langer kunnen leven in een structuur die per vijf werknemers evenveel managers nodig heeft om simpele taken gedaan te krijgen.
Ik zie danook meer en meer van deze middenkader mensen uit alle macht vasthouden aan hun vette lonen en hun inhoudsloze jobs. Ze kijken en interpreteren cijfermateriaal en rapportjes, maar verder zijn ze machteloos over hun eigen situatie. Meer en meer van deze mensen worden geweerd uit bedrijven, toch uit bedrijven die echt vooruit willen. De rest loopt rond als een zombie, waar het allemaal niet uitmaakt. Deze laatste zijn de bedrijven die nu zitten te bedelen om overheidgeld en uit alle macht mensen buitengooien zonder verder stil te staan bij de gevolgen.
Ik vraag me in zulke gevallen af of ik niet beter af ben momenteel zonder job. Akkoord, het is geen ideale situatie, maar het is alleszins beter dan op een onderbetaalde job drie bazen proberen tevreden te stellen in een bedrijf zonder toekomst.
Binnen afzienbare tijd wil ik graag me terug inzetten, hard werken, voor een bedrijf dat het waard is, vooruit kijkt en correct investeert zowel in materiaal als werknemers. Zulke bedrijven zijn er best wel genoeg,... zulke bedrijven zijn momenteel trouwens van de gelegenheid gebruik aan het maken om hun werknemerslijst te zuiveren, op een slimme manier... zonder blinde ontslagen te laten vallen.
De andere bedrijven lopen achter de feiten aan en zullen tijdens de heropleving van de economie met de weinig en onder gequalificeert personeel zitten. Zulke firma's moet je als werkloze totaal mijden, want daar werk je hooguit zes maanden, met nul vooruitzicht en een hoop stress en ellende erbij. Het leven is te kort om je te laten uitzuigen door een zombie-bedrijf.
Ik zie danook meer en meer van deze middenkader mensen uit alle macht vasthouden aan hun vette lonen en hun inhoudsloze jobs. Ze kijken en interpreteren cijfermateriaal en rapportjes, maar verder zijn ze machteloos over hun eigen situatie. Meer en meer van deze mensen worden geweerd uit bedrijven, toch uit bedrijven die echt vooruit willen. De rest loopt rond als een zombie, waar het allemaal niet uitmaakt. Deze laatste zijn de bedrijven die nu zitten te bedelen om overheidgeld en uit alle macht mensen buitengooien zonder verder stil te staan bij de gevolgen.
Ik vraag me in zulke gevallen af of ik niet beter af ben momenteel zonder job. Akkoord, het is geen ideale situatie, maar het is alleszins beter dan op een onderbetaalde job drie bazen proberen tevreden te stellen in een bedrijf zonder toekomst.
Binnen afzienbare tijd wil ik graag me terug inzetten, hard werken, voor een bedrijf dat het waard is, vooruit kijkt en correct investeert zowel in materiaal als werknemers. Zulke bedrijven zijn er best wel genoeg,... zulke bedrijven zijn momenteel trouwens van de gelegenheid gebruik aan het maken om hun werknemerslijst te zuiveren, op een slimme manier... zonder blinde ontslagen te laten vallen.
De andere bedrijven lopen achter de feiten aan en zullen tijdens de heropleving van de economie met de weinig en onder gequalificeert personeel zitten. Zulke firma's moet je als werkloze totaal mijden, want daar werk je hooguit zes maanden, met nul vooruitzicht en een hoop stress en ellende erbij. Het leven is te kort om je te laten uitzuigen door een zombie-bedrijf.
dinsdag 3 november 2009
I've got the look...
De werklozen-look is iets waar vooral mannen de laatste maanden meer en meer in terug te vinden zijn. Wanneer je ontslagen wordt na jaren dienst, je een ontslagpremie krijgt en bovendien in een arbeidsmarkt terecht komt waar er geen zak goed werk te vinden valt, dan ga je na een tijd later opstaan. Na een tijd ga je bij dat late opstaan ook vergeten je te scheren, of in mijn geval vergeet je het niet echt, maar laat je het achterwege omwille van een defect scheerapparaat. Een nieuwe kopen is niet meeteen een optie wanneer je 600 euro in het rood staat.
Dan maar met de scheermesjes die hier nog her en der verspreid liggen, al is er dan altijd het gevaar dat je lui in de spiegel kijkt, in slechte verlichting (omdat de helft van de lampen stuk zijn) en dan per ongeluk (of iets minder per ongeluk) in je gezicht snijdt of door je polsen gaat.
Waarom niet denk je dan. Nog een werkloze bij die bloedend uit zijn badkamer wordt gehaald.
Na een poos ga je er uitzien als een pornoster uit einde jaren Zevenig; een versleten jasje, schoenen van een paar jaar oud en een Carl-Huybrechts-op-een-slechte-ochtend smoel.
Zo sta je dan in het vakbondskantoor, aan te schuiven tussen mensen die nog niet doorhebben dat ze zich arm bellen met hun gsm en soortgenoten die hun haar al weken niet hebben gewassen.
Nochtans zijn de echte basis verzorgingsproducten niet zo duur. Je moet er dan wel voor over hebben om weken naar zoiets als bijvoorbeeld appelsienen te ruiken natuurlijk, al ga je na een tijd gewoon onverschillig worden voor alles dat op dure zeken en shamoos lijkt.
Aangezien er meer en meer werklozen bijkomen, denk ik dat deze tak van de economie nog zeer barre tijden te wachten staat.
Dan maar met de scheermesjes die hier nog her en der verspreid liggen, al is er dan altijd het gevaar dat je lui in de spiegel kijkt, in slechte verlichting (omdat de helft van de lampen stuk zijn) en dan per ongeluk (of iets minder per ongeluk) in je gezicht snijdt of door je polsen gaat.
Waarom niet denk je dan. Nog een werkloze bij die bloedend uit zijn badkamer wordt gehaald.
Na een poos ga je er uitzien als een pornoster uit einde jaren Zevenig; een versleten jasje, schoenen van een paar jaar oud en een Carl-Huybrechts-op-een-slechte-ochtend smoel.
Zo sta je dan in het vakbondskantoor, aan te schuiven tussen mensen die nog niet doorhebben dat ze zich arm bellen met hun gsm en soortgenoten die hun haar al weken niet hebben gewassen.
Nochtans zijn de echte basis verzorgingsproducten niet zo duur. Je moet er dan wel voor over hebben om weken naar zoiets als bijvoorbeeld appelsienen te ruiken natuurlijk, al ga je na een tijd gewoon onverschillig worden voor alles dat op dure zeken en shamoos lijkt.
Aangezien er meer en meer werklozen bijkomen, denk ik dat deze tak van de economie nog zeer barre tijden te wachten staat.