In ons land is er altijd wel wat te doen over de zogenaamde taalfaciliteiten. Wat vaak over het hoofd gezien wordt door mensen die graag met de ene of de andere taalvoorkeur komen aanzetten, is het feit dat een taal een zeer belangerijk aspect is van communicatie op de werklvloer.
Het is dan ook heel jammer om te zien hoe bij de vdab nogal wat mensen in cursussen en opleidingen gezet worden waar ze eigenlijk geen bal van begrijpen. Niet omdat ze dom zijn, maar vooral omdat ze de taal niet machtig zijn.
Tegelijk met deze vaststelling lees ik dat men het Steunpunt Gelijke Onderwijskansen gaat sluiten omwillen van bespraingsmaatregelen. Ik zie hier de besparing niet echt eigenlijk, wanneer je ziet hoeveel mensen zonder kennis van het Nederlands tòch verplicht worden een opleiding te volgen in datzelfde Nederlands, dan kan je alleen maar spreken van verkwisting van middelen. Wat heeft het voor zin om een Ghanees die nauwelijks zich verstaanbaar kan maken een opleiding tot dakwerker te geven wanneer deze al bij de eerste de beste werkgever door de mand zal vallen als iemand waar 'moeilijk' mee samen te werken valt.
Deze mensen willen werken, deze mensen willen Nederlands leren (diegenen die dat pertinent weigeren kan je trouwens makkelijk alle vormen van steun ontzeggen vind ik).
Toch gaat men dit centrum sluiten, puur om op korte termijn geld te besparen in deze crisistijd.
Op lange termijn zal zich dat wreken in meer onmondige mensen, meer niet-Nederlandstalige werklozen en vooral een disrespect tegenover deze taal. Want zeg nu zelf, als het land waar je naartoe gaat zèlf het al niet meer de moeite vindt om lessen te geven in de voertaal, wat moet een buitenlander er dan hoog mee oplopen? Of verwacht de betrokken minister (socialist trouwens) dat deze mensen uit eigen beweging en uit eigen buidel een taalles gaan nemen?
Een cursus Nederlands is nochtans broodnodig, al was het maar om de nodige middelen die momenteel worden aangewend om opleidingen te geven toch een klein beetje nuttig te gebruiken.
Heel concreet: ik kan slechts met de helft van de studenten van onze klas groentensoep-maken een gesprek voeren tijdens de pauze. De rest zijn mensen uit het voormalige Oostblok die op de vlucht zijn voor hun legerdienst of economisch betere oorden opzoeken. Hen kan het niet veel schelen of ze een cursus automechanica, sierduiken of kinderverzorging volgen: als er maar geld op tafel komt en ze niet terug moeten van waar ze komen.
vrijdag 30 oktober 2009
vrijdag 16 oktober 2009
marginaal worden
Wanneer je werkloos bent is het dagelijkse bestaan al snel een gevecht tegen je eigen demonen. Gemakzucht, armoede en een gebrek aan discipline zorgen er al snel voor dat je door je omgeving als marginaal beschouwd wordt.
Het is echter moeilijk om elke dag opnieuw op tijd uit je bed te komen, de rekeningen door te nemen om vervolgens met een glimlach de rest van de dag tegemoed te zien.
Wanneer je vriendin je niet meer ziet staan, je naar verlopen DVDs kijkt die je al jaren in je collectie hebt staan, je de afwas ziet aangroeien zonder de moed te hebben er aan te beginnen, dan kom je in het vaarwater van de marginaliteit.
Marginaal als in: geen deo meer gebruiken, de winterjas van drie jaar geleden nog dragen ook al zitten er scheuren in, geen verwarming aansteken uit financiële overwegingen, eten uit blik kopen omdat het in promotie staat in een onbetrouwbare discountsupermarkt, ... u kent het wel.
Ik voel me de laatste dagen wat beter in die strijd, gewoon een kwestie van geld zeer goed te gebruiken - als is het maar om af en toe iets kleins te kopen dat je gelukkig kan maken - bovenop een soort van pose te behouden die op zijn minst mee kan met de mensen met een job en een leven.
Alleszins vecht ik liever tegen de marginaliteit dan op een nine-to-five job tussen gediplomeerde egocentrische mensen hele dagen te moeten luisteren naar hoe geweldig ze wel niet zijn en hoeveel hun auto wel niet kost per maand. Daar krijg je dan een bore-out of een burn-out, afhankelijk van hoe je in het leven staat. Ik lag vandaag tot twaalf uur in mijn bed omdat ik moe was. Het zachte geruis van mijn computer was alles dat me begroette. Voorlopig lijkt me dat ook meer dan voldoende.
Het is echter moeilijk om elke dag opnieuw op tijd uit je bed te komen, de rekeningen door te nemen om vervolgens met een glimlach de rest van de dag tegemoed te zien.
Wanneer je vriendin je niet meer ziet staan, je naar verlopen DVDs kijkt die je al jaren in je collectie hebt staan, je de afwas ziet aangroeien zonder de moed te hebben er aan te beginnen, dan kom je in het vaarwater van de marginaliteit.
Marginaal als in: geen deo meer gebruiken, de winterjas van drie jaar geleden nog dragen ook al zitten er scheuren in, geen verwarming aansteken uit financiële overwegingen, eten uit blik kopen omdat het in promotie staat in een onbetrouwbare discountsupermarkt, ... u kent het wel.
Ik voel me de laatste dagen wat beter in die strijd, gewoon een kwestie van geld zeer goed te gebruiken - als is het maar om af en toe iets kleins te kopen dat je gelukkig kan maken - bovenop een soort van pose te behouden die op zijn minst mee kan met de mensen met een job en een leven.
Alleszins vecht ik liever tegen de marginaliteit dan op een nine-to-five job tussen gediplomeerde egocentrische mensen hele dagen te moeten luisteren naar hoe geweldig ze wel niet zijn en hoeveel hun auto wel niet kost per maand. Daar krijg je dan een bore-out of een burn-out, afhankelijk van hoe je in het leven staat. Ik lag vandaag tot twaalf uur in mijn bed omdat ik moe was. Het zachte geruis van mijn computer was alles dat me begroette. Voorlopig lijkt me dat ook meer dan voldoende.
maandag 12 oktober 2009
Een nieuw begin
Eindelijk krijgt onze klas iets meer te doen. Vandaag hadden we een fijne dag eigenlijk. Mr. Spruit heeft een volledig andere aanpak op gebied van lesgeven en heeft ons meteen laten kennismaken met een grote hoeveelheid nieuwe leerstof.
Zo kregen we vandaag alles over tomaten, aardappelen en netelsoep te horen. De komende dagen zullen we echt een tandje moeten bijsteken om een en ander te zien en te koken.
Jammer dat er zo verschikkelijk veel tijd is verspeeld door zijn voorganger. We hadden deze tijd best kunnen gebruiken om op dit niveau dingen aangeleerd te krijgen, en er mee te oefenen.
Anyway, ik ben terug gemotiveerd, al de rest van mijn dagen gaan niet zo best eigenlijk en deze opleiding is daarom een welkome afleiding en een noodzaak. Hopelijk blijft dit strakke tempo aanhouden en kunnen we er echt iets mee beginnen binnen enkele weken.
Zo kregen we vandaag alles over tomaten, aardappelen en netelsoep te horen. De komende dagen zullen we echt een tandje moeten bijsteken om een en ander te zien en te koken.
Jammer dat er zo verschikkelijk veel tijd is verspeeld door zijn voorganger. We hadden deze tijd best kunnen gebruiken om op dit niveau dingen aangeleerd te krijgen, en er mee te oefenen.
Anyway, ik ben terug gemotiveerd, al de rest van mijn dagen gaan niet zo best eigenlijk en deze opleiding is daarom een welkome afleiding en een noodzaak. Hopelijk blijft dit strakke tempo aanhouden en kunnen we er echt iets mee beginnen binnen enkele weken.
vrijdag 9 oktober 2009
er is nog hoop...
De voorbije weken heb ik meermaals mijn beklag gedaan over een aantal wantoestanden bij het centrum van Tuinslagem. Welnu, er is een oplossing. Niemand had ons iets gezegd, maar er bestaan kanalen via dewelke je bepaalde problemen bij cursussen of de werking van de vdab kan melden.
Dankzij een stom toeval ben ik met mijn grieven terecht gekomen bij een persoon (laat ons hem de 'hoofdkok' noemen). De hoofdkok was uiteraard stomverbaasd om te horen dat we met de klas geen einddatum te horen kregen voor onze cursus, de planning te wensen overliet en we vaak gewoon niets zaten te doen in een lokaal waar we niet uit mochten. Praktijken die niet echt passen in de 'snel mensen aan passend werk helpen' politiek van deze instelling.
Ik ben dus promt ook uitgenodigd om mee te doen aan de zogenaamde 'cursistenraad'. Iets waarbij men met de bazen van de vdab, de vakbonden en andere vertegenwoordigers van de klassen kan samenzitten om over problemen en mogelijke oplossingen te praten.
Ik denk dat dat een interessant gesprek wordt. Vooral omdat de hoofdkok me verzekerde dat dit geen nep-democratisch instrument was om ons ook iets te laten zeggen en voorstellen om vervolgens verder te doen zoals ze bezig zijn. De bedoeling is om verandering te brengen in de werking en te luisteren naar de grieven die er zijn op een flexibele manier.
Het zou me positief stemmen moest dit ook echt gebeuren, afwachten dus.
Ook als het goed uitdraait wil ik hier verslag van doen, anders wordt deze blog gewoon een opsomming van waar het zoal foutloopt bij de ambtenarij, iets waar het leven een beetje te kort voor is om me met bezig te houden denk ik.
Verder heb ik vandaag een zogenaamde lees-dag gehouden. Een paar achterstallige boeken hadden eindelijk nog eens wat aandacht nodig.
Dankzij een stom toeval ben ik met mijn grieven terecht gekomen bij een persoon (laat ons hem de 'hoofdkok' noemen). De hoofdkok was uiteraard stomverbaasd om te horen dat we met de klas geen einddatum te horen kregen voor onze cursus, de planning te wensen overliet en we vaak gewoon niets zaten te doen in een lokaal waar we niet uit mochten. Praktijken die niet echt passen in de 'snel mensen aan passend werk helpen' politiek van deze instelling.
Ik ben dus promt ook uitgenodigd om mee te doen aan de zogenaamde 'cursistenraad'. Iets waarbij men met de bazen van de vdab, de vakbonden en andere vertegenwoordigers van de klassen kan samenzitten om over problemen en mogelijke oplossingen te praten.
Ik denk dat dat een interessant gesprek wordt. Vooral omdat de hoofdkok me verzekerde dat dit geen nep-democratisch instrument was om ons ook iets te laten zeggen en voorstellen om vervolgens verder te doen zoals ze bezig zijn. De bedoeling is om verandering te brengen in de werking en te luisteren naar de grieven die er zijn op een flexibele manier.
Het zou me positief stemmen moest dit ook echt gebeuren, afwachten dus.
Ook als het goed uitdraait wil ik hier verslag van doen, anders wordt deze blog gewoon een opsomming van waar het zoal foutloopt bij de ambtenarij, iets waar het leven een beetje te kort voor is om me met bezig te houden denk ik.
Verder heb ik vandaag een zogenaamde lees-dag gehouden. Een paar achterstallige boeken hadden eindelijk nog eens wat aandacht nodig.
dinsdag 6 oktober 2009
stempels en papieren
Weerom ben ik gekloot door de ouderwetse (zeg maar gerust middeleeuwse) manier van gegevensverwerking van een administratie. Dit keer is het de ACV instelling die opnieuw een stel controlekaarten heeft verloren gedaan. Iets dat ze ongeveer in de helft van de tijd doen.
Hoet gaat dat in z'n werk? Wel: Eerst en vooral is het al belachelijk dat een werkloze een kartonnen soort invulkaart moet binnenbrengen met daarop zijn gewerkte en niet-gewerkte dagen, er zijn betere sluitende oplossingen hiervoor. Maar daar heb ik al over geschreven enkele dagen terug. Deze kaarten worden dan verzameld in een bakje waar de werkloze ze kan ingooien. Ze worden tegelijk verzameld door de vakbondsmensen die ze ook krijgen van de mesnen die aan hun bureau komen (na een uur of langer te hebben staan aanschuiven en wachten in een Soviet-wachtzaal).
Gewoonlijk neemt men de kaarten die ze zelf in handen hebben gekregen aan het bureau allemaal samen om deze dan naar het hoofdhuis te sturen ter verwerking.
De kaarten in het bakje blijven meestal liggen tot het de eerste van de maand is, om dan verwerkt te worden.
Dit verwerken gaat ook vrij raar eigenlijk, want wanneer je belt dat je bijvoorbeeld op de 7de van de maand nog geen geld hebt gezien, kunnen ze het meteen in orde brengen via de computer. Vrij raar, zeker omdat je dan altijd een paar excuses te horen krijgt in de aard van : 'De RVA is er nog mee bezig, uw dossier was niet volledig'...
Elk excuus is goed genoeg om gewoon niet te hoeven zeggen dat er één of anderen vakbonds-chick haar spullen niet heeft verwerkt omdat ze bijvoorbeeld haar kleine van 't school wilde gaan halen ofzo.
Reken daar nog bij dat de banken en de vakbond in de weekends (en de vrijdagen) niet echt werken, met daarbij de ongeloofelijke stomme overdracht tusseen de banken onderling, en je hebt al gauw 4 tot 5 dagen te wachten tot je je geld op de rekening ziet.
Het probleem is ook dat je nooit weet of het er nu door komt of niet. Je zou in principe na 2 dagen al kunnen bellen om te vragen of er iets met de verwerking scheelt, maar misschien is het de derde dag dan wel gewoon op je rekening verschenen?
Ook hier is de informatisering nog ver weg. Men zet nog stempels, controlleert nog handtekeningen en namen, men moet in ouderwets opgestelde databanken dingen manueel gaan opzoeken.
Misschien zou het beter zijn om al die papieren-rommel af te schaffen en wie werkloos is (ECHT werkloos is) gewoon betalen wat ze hem/haar moeten betalen. Rechtstreek van de staat uit, zonder al die betalingskassen, hulpkassen en vakbonden. Deze laatsten creëren enkel maar meer wachtrijen, langere uitbetalingstijden en vooral meer ouderwetse administratie.
Al dit personeel zou beter ingezet worden om controle uit te oefenen op de werklozen en de vdab werking. Op deze manier krijgt iedereen zijn geld, tenzij men er geen recht op heeft.
Momenteel krijgt iedereen zijn geld, ook de profiteurs, zij het alleen meestal te laat of willekeurig.
Is dit dezelfde staat die wilde besparen? De staat die op de centen moet letten? Ik dacht van wel.
Hoet gaat dat in z'n werk? Wel: Eerst en vooral is het al belachelijk dat een werkloze een kartonnen soort invulkaart moet binnenbrengen met daarop zijn gewerkte en niet-gewerkte dagen, er zijn betere sluitende oplossingen hiervoor. Maar daar heb ik al over geschreven enkele dagen terug. Deze kaarten worden dan verzameld in een bakje waar de werkloze ze kan ingooien. Ze worden tegelijk verzameld door de vakbondsmensen die ze ook krijgen van de mesnen die aan hun bureau komen (na een uur of langer te hebben staan aanschuiven en wachten in een Soviet-wachtzaal).
Gewoonlijk neemt men de kaarten die ze zelf in handen hebben gekregen aan het bureau allemaal samen om deze dan naar het hoofdhuis te sturen ter verwerking.
De kaarten in het bakje blijven meestal liggen tot het de eerste van de maand is, om dan verwerkt te worden.
Dit verwerken gaat ook vrij raar eigenlijk, want wanneer je belt dat je bijvoorbeeld op de 7de van de maand nog geen geld hebt gezien, kunnen ze het meteen in orde brengen via de computer. Vrij raar, zeker omdat je dan altijd een paar excuses te horen krijgt in de aard van : 'De RVA is er nog mee bezig, uw dossier was niet volledig'...
Elk excuus is goed genoeg om gewoon niet te hoeven zeggen dat er één of anderen vakbonds-chick haar spullen niet heeft verwerkt omdat ze bijvoorbeeld haar kleine van 't school wilde gaan halen ofzo.
Reken daar nog bij dat de banken en de vakbond in de weekends (en de vrijdagen) niet echt werken, met daarbij de ongeloofelijke stomme overdracht tusseen de banken onderling, en je hebt al gauw 4 tot 5 dagen te wachten tot je je geld op de rekening ziet.
Het probleem is ook dat je nooit weet of het er nu door komt of niet. Je zou in principe na 2 dagen al kunnen bellen om te vragen of er iets met de verwerking scheelt, maar misschien is het de derde dag dan wel gewoon op je rekening verschenen?
Ook hier is de informatisering nog ver weg. Men zet nog stempels, controlleert nog handtekeningen en namen, men moet in ouderwets opgestelde databanken dingen manueel gaan opzoeken.
Misschien zou het beter zijn om al die papieren-rommel af te schaffen en wie werkloos is (ECHT werkloos is) gewoon betalen wat ze hem/haar moeten betalen. Rechtstreek van de staat uit, zonder al die betalingskassen, hulpkassen en vakbonden. Deze laatsten creëren enkel maar meer wachtrijen, langere uitbetalingstijden en vooral meer ouderwetse administratie.
Al dit personeel zou beter ingezet worden om controle uit te oefenen op de werklozen en de vdab werking. Op deze manier krijgt iedereen zijn geld, tenzij men er geen recht op heeft.
Momenteel krijgt iedereen zijn geld, ook de profiteurs, zij het alleen meestal te laat of willekeurig.
Is dit dezelfde staat die wilde besparen? De staat die op de centen moet letten? Ik dacht van wel.
maandag 5 oktober 2009
Een boterham van twee uur
Vannacht was het zo rustig bij mij thuis dat ik een heel pak papierwerk en andere zaken rustig in orde kon brengen. Ik had zelfs de rust en de tijd gevonden om een boek verder uit te lezen.
Maandag had ik toch niet echt iets te doen (buiten de paar mails met CV's sturen). Het werd dus vrij laat zondagnacht, wat maakt dat ik tot ongeveer de middag heb geslapen.
Dat slapen is tegenwoordig wel nodig aangezien ik pijn heb in mijn gewrichten en dus een beetje healing-time kan gebruiken. Langer slapen is ook meteen minder geld uitgeven.
Tegen de middag opstaan heeft ook een eigenaardige bijwerking, dat merkte ik toen ik om boodschappen ging. Ik moest naar de apotheker, de vakbond en de krantenwinkel.
Alles was echter gesloten. De openingsuren van de meesta van die dingen zijn zo opgesteld dat ze tussen 12 en 14u gesloten zijn.
Moeten die mensen dan zo veel eten 's middags dat ze TWEE volle uren nodig hebben om een boterham te eten?
De economie ligt met andere woorden twee uur stil rond de middag. Hoewel dit de ideale uren zijn om te verkopen, vermits er veel mensen net dan opstaan, middagpauze hebben of gewoon hun dat zo indelen. Die gedwongen twee uur inactiviteit betekend dat je ofwel 's ochtends ofwel in de late namiddag moet winkelen, met kans om tegen de spitsuren nog bezig te zijn.
Ik ging dus huiswaards en zal binnen een dik uur nog eens proberen iets te kopen. Het lijkt soms alsof kleine zelfstandigen niet willen verkopen, geen goede zaken willen doen.
Maandag had ik toch niet echt iets te doen (buiten de paar mails met CV's sturen). Het werd dus vrij laat zondagnacht, wat maakt dat ik tot ongeveer de middag heb geslapen.
Dat slapen is tegenwoordig wel nodig aangezien ik pijn heb in mijn gewrichten en dus een beetje healing-time kan gebruiken. Langer slapen is ook meteen minder geld uitgeven.
Tegen de middag opstaan heeft ook een eigenaardige bijwerking, dat merkte ik toen ik om boodschappen ging. Ik moest naar de apotheker, de vakbond en de krantenwinkel.
Alles was echter gesloten. De openingsuren van de meesta van die dingen zijn zo opgesteld dat ze tussen 12 en 14u gesloten zijn.
Moeten die mensen dan zo veel eten 's middags dat ze TWEE volle uren nodig hebben om een boterham te eten?
De economie ligt met andere woorden twee uur stil rond de middag. Hoewel dit de ideale uren zijn om te verkopen, vermits er veel mensen net dan opstaan, middagpauze hebben of gewoon hun dat zo indelen. Die gedwongen twee uur inactiviteit betekend dat je ofwel 's ochtends ofwel in de late namiddag moet winkelen, met kans om tegen de spitsuren nog bezig te zijn.
Ik ging dus huiswaards en zal binnen een dik uur nog eens proberen iets te kopen. Het lijkt soms alsof kleine zelfstandigen niet willen verkopen, geen goede zaken willen doen.
zaterdag 3 oktober 2009
De Gouden dopkaart
Eind september was het weer zover. Ik moest bij de zogenaamde uitbetalingsinstelling een C3A controlekaart halen om in oktober mijn dagen van werkloosheid te kunnen aanduiden.
Soms heb ik de indruk dat deze controlekaarten (dopkaarten) van puur goud zijn gemaakt, want je moet verrekt veel moeite doen om ze te pakken te krijgen.
Desalniettemin is het maar een vodje papier waar je op't einde van de maand een handtekening op plaatst samen met je gegevens.
Je moet deze kaart altijd bij je hebben als werkloze, ten behoeve van de controle. Vooral mensen die af en toe een paar interemjobs nemen moeten dit zorgvuldig bijhouden en invullen om niet in de problemen te komen als zogenaamde zwartwerker.
Het probleem is niet zozeer het invullen van die papieren maar vooral het bekomen van de kaarten zelf zo blijkt.
Vandaag stond er in het kleine warme ACV kantoor een stuk of 20 man in een Soviet-tijdperk rij te wachten om via het onthaal een kaart op te halen voor de maand oktober.
Vlak voor me stond een jongedame die net een job als lerares had bemachtigd en haar papieren snel in orde kwam maken (ze werd afgesnauwd door de trut aan het onthaal omdat ze haar dagen niet correct had ingevuld, hoewel de juffrouw haar net had uitgelegd dat ze hulp nodig had bij het invullen omdat ze ook enkele dagen interim had gewerkt).
Achter mij stond een jonge kerel die continu kloeg over het feit dat het zo lang duurde. Achter hem stond van kop tot teen opgemaakte vrouw die op haar gsm stond te typen (waarschijnlijk aan het twitteren of weet ik veel waar ze zich zoal mee bezighouden).
Helemaal vooraan war er oponthoud. Een Oosterse migrant had een probleem met zijn papieren en de spelling van zijn naam; in plaats van hem door te sturen naar een van de 5 bureaus verderop, werd hij prompt aan de info-balie geholpen. (Problemen als dit zijn schering en inslag omdat men alles op papier doet, wat fouten veroorzaakt. Vooral Oosterse namen blijken een grote uitdaging te zijn voor het 'informatica'-systeem van de staat,... indien men iedereen gewoon via een streepjescode en nummer zou bedienen zou er al veel ellende verdwijnen, het gaat ten slotte om steun te krijgen en niet over het feit of je nu zus of zo heet).
Je kan ook niet verwachten dat een systeem dat in de jaren tachtig werd bedacht door een paar ambtenaren anno 2010 tegen Cyrillisch alfabet bestand is.
Het duurde vijf volle minuten om een kopij te maken van de papieren van deze man (een stuk of drie in totaal) en dan nog eens twintig minuten om hem in een kruising tussen Antwerps / Frans / OCMW-engels uit te leggen dat hij naar het gemeentehuis moest gaan, waar er ongetwijfeld nog meer van dit soort ambtenaarstypes aan de infobalies 'werken'.
Ik had medelijden met deze man, die zelfs een mooi kaftje had gekocht om zijn administratie in op orde te houden. Hij zou deze week niet meer geholpen worden vrees ik, want het naderde vier uur. Het uur waarop ons land stilvalt en de hulpbehoevenden de straatstenen moeten opzoeken.
Na exact 42 minuten in de rij staan was het mijn beurt. Ik knikte vriendelijk goeiedag (fake) en vroeg om nieuwe dopkaarten. Ik kreeg er twee en wat gebrom van de hopelijk zo snel mogelijk door computers vervangen vakbondstrut.
Ik vroeg of ik er niet meer kreeg, want anders moest ik volgende maand opnieuw aanschuiven wanneer deze binnen moest. Ze knikte "nee" en snauwde dat ze er maar twee mocht geven.
Ik ging weg en mompelde iets lelijks dat ze net niet kon verstaan.
Ik begrijp totaal niet waarom men werklozen het leven zuur maakt.
Je kan toch tegelijk een stevig, activerend en correct beleid voeren, zonder de mensen te kloten?
Je kan bijvoorbeeld jagen op profiteurs, zwartwerkers en mensen die het systeem misbruiken door te werken en te doppen tegelijk. Maar waarom zit men continue de echte gewone werklozen te pesten? Waarom mag je bijvoorbeeld geen vijf dopkaarten meenemen?
Ik zie er enkel positieve kanten aan... je hebt minder lange wachtrijen aan de vakbond wanneer je er meer dan twee geeft. Je hebt ook minder gefrustreerde mensen in diezelfde wachtrij staan, je hebt dan ook meer tijd om je bezig te houden met de werklozen die iets van hun administratie in orde willen brengen , of godbetert: om hulp te bieden aan deze mensen.
Neen, in de plaats verspeelt men belastings-, en lidgeld aan het twee-dopkaarten-per-persoon te geven. Gewoon om hun winkeltje, hun vaste job, lekker veilig te stellen. Ik stem voortaan op politici die dit soort flagrante kloterij en verspilling te lijf gaan.
Dit is een gedrag dat je bij al deze diensten ziet: zowel OCMW, RVA, Gemeente, VdaB en zeker bij vakbonden en hulpkassen: men gaat efficiëntie uit de weg, men houdt vooruitgang en vlotte bediening tegen om alles "zijn gangetje te laten gaan". Om er voor te zorgen dat men vier, in plaats van één, iemand nodig heeft om een stempel op een papier te plaatsten en een kopij te nemen op een machine die te groot, oud en duur is.
Want men kan met dit soort volk niets anders aanvangen dan ze achter een bureau een repetitieve taak te laten uitvoeren en ze tegen elkaar laten staan lullen over hun kindjes en het verlof; want deze mensen kunnen niet beter.
Deze mensen zijn eigenlijk veredelde werklozen, die in plaats van in de werklozenstatistiek zijn opgenomen in het ambtenarenkorps. Een vaste benoeming die hen van de straat houdt en meteen ook voor zorgt dat al die brave gediplomeerde mensjes die eigenlijk altijd braaf 'hun puntjes' haalden op school toch èrgens terecht kunnen. Het is hun versie van een win-for-life ticket. Levenslang 1000 of 2000 euro, al naargelang wie je kent.
In een normaal open systeem zouden deze mensen liggen creperen in een goot van een grote boulevard die gebouwd werd als toegang tot een grote moderne stad; deze mensen zouden de schurftige honden zijn die wegens te incompetent gewoon bedelen om te kunnen eten.
In ons land krijgen deze mensen geld, een beetje macht, verlof en vooral veel koffie.
Ze leren niet bij, motiveren niet, hebben geen werklust en zijn ronduit laks. Ze zijn onwetend, dom, zwartgallig en werken echte vooruitgang tegen omdat ze er niets van snappen en nooit willen bijscholen. Ze zijn een blok aan het been van de vooruitgang.
Men zou net zoals bij een bankinstelling een apparaat moeten hebben dat deze kaarten verdeelt. Of nog beter: zorg ervoor dat al deze info gewoon elektronisch wordt bijgehouden.
Wanneer je dan werkt voor een interimjob en je 'tikt' 's ochtend's in, dan haalt deze werkgever (verplicht) een soort kastje boven (zoals een bankcontact terminal) en daar bevestig je dan in dat je die dag werkt.
Geen kaarten, geen fraude en een mooie controle is dan mogelijk vanuit een centraal punt. Maar misschien wil men dat niet. Men houdt hier van papiertjes en stempeltjes en lange wachtrijen voor bureaus die bemand worden door vier-vijfde-werkende-koeien zonder hersenen.
Ik stak mijn schamele twee dopkaarten weg en besloot volgende week een reeks vakbondskantoren af te schuimen om meer dopkaarten te bemachtigen. Want ik heb tijd genoeg. Ik ga wel van kantoor tot kantoor.
Ik wil er op z'n minst tien bij elkaar krijgen zodat ik niet meer voor zoiets belachelijks moet aanschuiven. We zijn in 2009 en nog staan we in een rij aan te schuiven als een bende onnozelaars.
Soms heb ik de indruk dat deze controlekaarten (dopkaarten) van puur goud zijn gemaakt, want je moet verrekt veel moeite doen om ze te pakken te krijgen.
Desalniettemin is het maar een vodje papier waar je op't einde van de maand een handtekening op plaatst samen met je gegevens.
Je moet deze kaart altijd bij je hebben als werkloze, ten behoeve van de controle. Vooral mensen die af en toe een paar interemjobs nemen moeten dit zorgvuldig bijhouden en invullen om niet in de problemen te komen als zogenaamde zwartwerker.
Het probleem is niet zozeer het invullen van die papieren maar vooral het bekomen van de kaarten zelf zo blijkt.
Vandaag stond er in het kleine warme ACV kantoor een stuk of 20 man in een Soviet-tijdperk rij te wachten om via het onthaal een kaart op te halen voor de maand oktober.
Vlak voor me stond een jongedame die net een job als lerares had bemachtigd en haar papieren snel in orde kwam maken (ze werd afgesnauwd door de trut aan het onthaal omdat ze haar dagen niet correct had ingevuld, hoewel de juffrouw haar net had uitgelegd dat ze hulp nodig had bij het invullen omdat ze ook enkele dagen interim had gewerkt).
Achter mij stond een jonge kerel die continu kloeg over het feit dat het zo lang duurde. Achter hem stond van kop tot teen opgemaakte vrouw die op haar gsm stond te typen (waarschijnlijk aan het twitteren of weet ik veel waar ze zich zoal mee bezighouden).
Helemaal vooraan war er oponthoud. Een Oosterse migrant had een probleem met zijn papieren en de spelling van zijn naam; in plaats van hem door te sturen naar een van de 5 bureaus verderop, werd hij prompt aan de info-balie geholpen. (Problemen als dit zijn schering en inslag omdat men alles op papier doet, wat fouten veroorzaakt. Vooral Oosterse namen blijken een grote uitdaging te zijn voor het 'informatica'-systeem van de staat,... indien men iedereen gewoon via een streepjescode en nummer zou bedienen zou er al veel ellende verdwijnen, het gaat ten slotte om steun te krijgen en niet over het feit of je nu zus of zo heet).
Je kan ook niet verwachten dat een systeem dat in de jaren tachtig werd bedacht door een paar ambtenaren anno 2010 tegen Cyrillisch alfabet bestand is.
Het duurde vijf volle minuten om een kopij te maken van de papieren van deze man (een stuk of drie in totaal) en dan nog eens twintig minuten om hem in een kruising tussen Antwerps / Frans / OCMW-engels uit te leggen dat hij naar het gemeentehuis moest gaan, waar er ongetwijfeld nog meer van dit soort ambtenaarstypes aan de infobalies 'werken'.
Ik had medelijden met deze man, die zelfs een mooi kaftje had gekocht om zijn administratie in op orde te houden. Hij zou deze week niet meer geholpen worden vrees ik, want het naderde vier uur. Het uur waarop ons land stilvalt en de hulpbehoevenden de straatstenen moeten opzoeken.
Na exact 42 minuten in de rij staan was het mijn beurt. Ik knikte vriendelijk goeiedag (fake) en vroeg om nieuwe dopkaarten. Ik kreeg er twee en wat gebrom van de hopelijk zo snel mogelijk door computers vervangen vakbondstrut.
Ik vroeg of ik er niet meer kreeg, want anders moest ik volgende maand opnieuw aanschuiven wanneer deze binnen moest. Ze knikte "nee" en snauwde dat ze er maar twee mocht geven.
Ik ging weg en mompelde iets lelijks dat ze net niet kon verstaan.
Ik begrijp totaal niet waarom men werklozen het leven zuur maakt.
Je kan toch tegelijk een stevig, activerend en correct beleid voeren, zonder de mensen te kloten?
Je kan bijvoorbeeld jagen op profiteurs, zwartwerkers en mensen die het systeem misbruiken door te werken en te doppen tegelijk. Maar waarom zit men continue de echte gewone werklozen te pesten? Waarom mag je bijvoorbeeld geen vijf dopkaarten meenemen?
Ik zie er enkel positieve kanten aan... je hebt minder lange wachtrijen aan de vakbond wanneer je er meer dan twee geeft. Je hebt ook minder gefrustreerde mensen in diezelfde wachtrij staan, je hebt dan ook meer tijd om je bezig te houden met de werklozen die iets van hun administratie in orde willen brengen , of godbetert: om hulp te bieden aan deze mensen.
Neen, in de plaats verspeelt men belastings-, en lidgeld aan het twee-dopkaarten-per-persoon te geven. Gewoon om hun winkeltje, hun vaste job, lekker veilig te stellen. Ik stem voortaan op politici die dit soort flagrante kloterij en verspilling te lijf gaan.
Dit is een gedrag dat je bij al deze diensten ziet: zowel OCMW, RVA, Gemeente, VdaB en zeker bij vakbonden en hulpkassen: men gaat efficiëntie uit de weg, men houdt vooruitgang en vlotte bediening tegen om alles "zijn gangetje te laten gaan". Om er voor te zorgen dat men vier, in plaats van één, iemand nodig heeft om een stempel op een papier te plaatsten en een kopij te nemen op een machine die te groot, oud en duur is.
Want men kan met dit soort volk niets anders aanvangen dan ze achter een bureau een repetitieve taak te laten uitvoeren en ze tegen elkaar laten staan lullen over hun kindjes en het verlof; want deze mensen kunnen niet beter.
Deze mensen zijn eigenlijk veredelde werklozen, die in plaats van in de werklozenstatistiek zijn opgenomen in het ambtenarenkorps. Een vaste benoeming die hen van de straat houdt en meteen ook voor zorgt dat al die brave gediplomeerde mensjes die eigenlijk altijd braaf 'hun puntjes' haalden op school toch èrgens terecht kunnen. Het is hun versie van een win-for-life ticket. Levenslang 1000 of 2000 euro, al naargelang wie je kent.
In een normaal open systeem zouden deze mensen liggen creperen in een goot van een grote boulevard die gebouwd werd als toegang tot een grote moderne stad; deze mensen zouden de schurftige honden zijn die wegens te incompetent gewoon bedelen om te kunnen eten.
In ons land krijgen deze mensen geld, een beetje macht, verlof en vooral veel koffie.
Ze leren niet bij, motiveren niet, hebben geen werklust en zijn ronduit laks. Ze zijn onwetend, dom, zwartgallig en werken echte vooruitgang tegen omdat ze er niets van snappen en nooit willen bijscholen. Ze zijn een blok aan het been van de vooruitgang.
Men zou net zoals bij een bankinstelling een apparaat moeten hebben dat deze kaarten verdeelt. Of nog beter: zorg ervoor dat al deze info gewoon elektronisch wordt bijgehouden.
Wanneer je dan werkt voor een interimjob en je 'tikt' 's ochtend's in, dan haalt deze werkgever (verplicht) een soort kastje boven (zoals een bankcontact terminal) en daar bevestig je dan in dat je die dag werkt.
Geen kaarten, geen fraude en een mooie controle is dan mogelijk vanuit een centraal punt. Maar misschien wil men dat niet. Men houdt hier van papiertjes en stempeltjes en lange wachtrijen voor bureaus die bemand worden door vier-vijfde-werkende-koeien zonder hersenen.
Ik stak mijn schamele twee dopkaarten weg en besloot volgende week een reeks vakbondskantoren af te schuimen om meer dopkaarten te bemachtigen. Want ik heb tijd genoeg. Ik ga wel van kantoor tot kantoor.
Ik wil er op z'n minst tien bij elkaar krijgen zodat ik niet meer voor zoiets belachelijks moet aanschuiven. We zijn in 2009 en nog staan we in een rij aan te schuiven als een bende onnozelaars.
vrijdag 2 oktober 2009
Besparen (deel 11) - op straat zitten
Een heel eenvoudige manier om te besparen op verwarming, electriciteit, entertainment en ja, zelfs eten is de dag op straat doorbrengen.
Er zijn pleinen, parken en publieke plaatsten genoeg waar je je dag kan slijten zonder echt veel geld op te doen.
Een van mijn favoriete plekken is een Shopping Center. Een grote overdekte, verwarmde ruimte waar je gratis entertainment krijgt omdat er een continue stroom aan mensen voorbij komt. Je kan er ook vaak goedkoop eten wanneer je af en toe eens een praatje maakt met het personeel van broodjeszaken of pizzeria's.
Een alternatief voor de winkelcentra is bijvoorbeeld een groot plein in de stad, iets waar er veel voorbijgangers zijn en waar je rustig een hele dag op een bank kan gaan zitten genieten van de rust. Neem desnoods een paar eigen boterhammen mee of een fles kraanwater om de dag door te komen. Of ga een goedkope 'eurodeal' eten in de nabijgelegen McDonald's. Ze bieden vaak hamburgers aan voor 1 euro, iets waar je vaak een paar uur de honger mee stilt.
Je kan je natuurlijk afvragen of dit niet een beetje te veel besparen is, maar ik kan je verzekeren dat wanneer je dan 's avonds thuis komt je eens zo hard geniet van gewoon in de zetel te geen zitten of in je eigen bed te slapen.
Tips voor plekken: parken, pic-nic plaatsen, winkelcentra, de IKEA, markten, pleinen, ....
Er zijn pleinen, parken en publieke plaatsten genoeg waar je je dag kan slijten zonder echt veel geld op te doen.
Een van mijn favoriete plekken is een Shopping Center. Een grote overdekte, verwarmde ruimte waar je gratis entertainment krijgt omdat er een continue stroom aan mensen voorbij komt. Je kan er ook vaak goedkoop eten wanneer je af en toe eens een praatje maakt met het personeel van broodjeszaken of pizzeria's.
Een alternatief voor de winkelcentra is bijvoorbeeld een groot plein in de stad, iets waar er veel voorbijgangers zijn en waar je rustig een hele dag op een bank kan gaan zitten genieten van de rust. Neem desnoods een paar eigen boterhammen mee of een fles kraanwater om de dag door te komen. Of ga een goedkope 'eurodeal' eten in de nabijgelegen McDonald's. Ze bieden vaak hamburgers aan voor 1 euro, iets waar je vaak een paar uur de honger mee stilt.
Je kan je natuurlijk afvragen of dit niet een beetje te veel besparen is, maar ik kan je verzekeren dat wanneer je dan 's avonds thuis komt je eens zo hard geniet van gewoon in de zetel te geen zitten of in je eigen bed te slapen.
Tips voor plekken: parken, pic-nic plaatsen, winkelcentra, de IKEA, markten, pleinen, ....