Vroeger hé, toen was dat allemaal....

Ik ben moe.  Niet alleen moet ik allerlei recepten van buiten leren -iets waar ik zeer slecht in ben, anders was ik geen stinkende dopper- en de nodige tijd besteden aan het zoeken van vacatures die een beetje bij me passen.
Het lukt allemaal niet zo best.  Ik ben mijn dopkaart bij de vakbond in de brievenbus gaan gooien (ze waren naar goede gewoonte weer eens gesloten, op een vrijdag om 14u).
Daarna op familiebezoek.
Da's dus iets waar je als werkloze ook minder en minder zin in hebt (naast vroeg opstaan), het bezoeken van mensen die je dan meteen terug in de realiteit duwen met een op verwijtend toontje gestelde vraag in de aard van: 'En ebde nu al werk gevonden?' 'Ja 't is slechte tijd zekers?' 'Gade nu nog voort zoeken?'

Ik knik iets tussen ja en nee op elk van die vragen, omdat ik normaal gezien bij familie op bezoek ga in de veronderstelling dat ze me kennen en me verder ook steunen in wat ik doe;  ook al is dat dan hopeloos op zoek gaan naar geschikt werk. 
Nu ja, het zijn mensen die zelf de gouden tijd hebben meegemaakt, die nog steeds de illusie hebben dat je eender waar kan binnenstappen en naar werk vragen en het nog krijgt ook. 
De tijden zijn veranderd.  Nu zijn er HR poppemiekes (meestal mislukte juristes die hun kapsel op een  centraal punt van hun universum plaatsen en vaak vergeten om de juiste CV aan de juiste mensen door te sturen, hoewel dat hun enige taak is als menselijke spamfilter op een uitzendkantoor) , Sociale secretariaten (een battterij van administratieve mensen die eigenlijk gewoon een verlengde zijn van hun office programma) en selectiebureaus (mensen die hun dagen vullen met steeds dezelfde niets ertoe doende testen te geven aan mensen die op hun vrije dag komen solliciteren), kortom: instanties die heel veel dingen kunnen verpesten omdat ze meestal geen hol interesse hebben in de kandidaten noch in de klanten waarvoor ze werken.  Als bewijs van deze jobat-houding kijk je maar naar de totaal debiel opgestelde vacatures van tegenwoordig.

Je kijkt dan rond en zit neer in de zetel bij een familielid, terwijl je verhalen hoort over geld, auto's, verbouwingen en de economie. Die economie waar ik deel van uit maak, waar ik in consumeer, waar ik door uitgekotst ben als het ware.  Maar het doet me deugd.  Ik vind de oude werkende ik maar een sukkel, een overgestresseerde zuurpruim die zijn rekeningen betaalde en verder niets meer deed dan aanmodderen. 
Eigenlijk is deze economische crisis goed geweest om me terug te laten leven zoals vroeger, met minder geld en met meer tijd.  Jammer dat ik die tijd soms moet gebruiken om bij familie naar gezanik te luisteren over economische zaken die totaal geen steek houden.  Maar och, het duurt allemaal zijn tijd wel. 
Ergens heb ik me altijd voorzien op deze dag, op het moment dat ik geen job meer zou hebben, dus het komt niet meer hard aan.

Ik kocht een brood bij de oranje goedkope supermarkt en roosterde de sneetjes zodat het niet te erg op spons leek.  Daarbij heb ik ook nog een pot choco gekocht, een goedkoop maar lekker iets om bij de boterham te eten.  Ik modder verder.

Activeringsbeleid

Nu er opnieuw duizenden banen op de tocht staan bij Opel Antwerpen en haar toeleveringsbedrijven, hoor je opnieuw de standvastige reactie van de VdaB. Een reactie die er op neer komt dat ze iedereen die ontslagen wordt kunnen heropleiden en opnieuw aan werk helpen. Journalisten maken er zich makkelijk van af door zulke woordvoerders zonder weerwerk -heb't u 'm?- een microfoon onder de neus te stoppen.

Toeval wil dat in diezelfde nieuwsuitzending er een conglomeraat van nette pakken te zien was die de werkgeversorganisaties van dit land vertegenwoordigden.  Ze deden een oproep tot meer 'respect voor het ondernemen' in een soort van persconferentie die meer leek weg te hebben van een mafia-begrafenis.
Deze goedgecoiffuurde heerschappen waren nu het crisistijd is -vooral in hun portefeuille- opeens enorm begaan met de werkreserves van diezelfde Vdab.
Het kon volgens hen toch niet "dat er zestigduizend vacatures open staan terwijl we in een diepe crisis zitten en er alsmaar meer werklozen bijkomen".  Dat er van die zestigduizend amper tienduizend echte jobs zijn, vertellen we er niet bij, maar ok.

Men pleitte in het kort gezegd voor een activeringsbeleid. Het sneller bij de kraag vatten van werklozen, om hen dan snel (lees: zo goedkoop mogelijk) te laten werken voor een van de vele bedrijven waar deze mensen vertegenwoordige voor speelden wanneer ze even niet op hun kantoor boekjes over auto's zijn aan het doorbladeren.
Dat woord 'activeringsbeleid' (u moet het eens in het Duits vertalen:) is iets waar ik van gruwel. Niet om het principe, maar wel om de typisch Belgische uitvoering hiervan. Activering en bezigheidstherapie liggen in dit land namelijk op dezelfde mesthoop te rotten (net zoals kinderopvang en onderwijs trouwens).

Deze werkgevers zien zichzelf als de motor van de economie, wat op zich waar is, maar vergeten dat een enorm groot deel van de mensen vooral wil leven en werken, niet alleen werken.
Wanneer je door de overheid wordt gedwongen om na enkele maanden werkloosheid een job te aanvaarden op straffe van het verliezen van een uitkering (zoals deze werkgevers het zouden willen zien gebeuren), dan dwing je mensen vaak om jobs te aanvaarden waar ze niets mee verdienen, in de armoede terechtkomen en bovendien geen echt leven meer hebben om allerlei praktische problemen die die job veroorzaakt. In extreme gevallen moet je dan bijvoorbeeld drie tot vier uur per dag naar je IBO job gaan.


Akkoord, geld krijgen om helemaal niets te doen is ook niet de oplossing, maar er moet toch een weg tussenin zijn niet?

De oplossing van de Vdab is er vooral een om mensen in zo'n IBO contract te duwen.
IBO's zijn in de praktijk het soort contracten die de werkgevers haast niets kosten, waar de werkloze zelf meestal achter zijn centen en papieren mag gaan lopen zoeken, en waar je vooral mee uit de werkloosheidsstatistieken wordt gehaald. De VDAB stelt het uiteraard, typisch Vlaams; lekker op papier in orde-stijl voor als iets waar niets dan voordelen aan verbonden zijn, maar laat u niet vangen.  IBO's zijn een moderne vorm van dwangarbeid, waar je op niets recht hebt, je geld vaak niet ziet (of te laat) en waarbij de admistratie veel te wensen over laat. 
Akkoord, je krijgt een kans om je te bewijzen in een bedrijf, maar activeringsbeleid en dwangarbeid beginnen hier vervaarlijk dicht bijelkaar te komen denk ik.

Misschien moeten deze werkgeversorganisaties eens een eigen soort vdab oprichten. Een op alleenstaand, niet door (luie) ambtenaren bevolkte dienst die zich bezig houdt met op een efficiënte manier mensen op te leiden om de echte noden op de arbeidsmarkt in te vullen.
Een privé-organisatie waar de werkgevers zelf voor in de buidel tasten, maar er dan ook 100% controle over hebben. Wedden dat er dan van die vele vacatures veel sneller en beter opgevuld geraken?
Jammer genoeg beperken deze werkgeversorganisaties zich tot het klagen op TV, zelfs in volle bloeiperiode rond 2005 waren ze op TV aan't zagen dat er geen vacatures opgevuld geraakten en dat werklozen niet werden geactiveerd. Elke ondernemer zou toch stilaan moeten weten dat wat je niet zelf doet (werklozen opleiden in dit geval) je niet gedaan krijgt, zeker niet door een stelletje ambtenaren die mensen moet bezighouden in plaats van te activeren.

De nieuwe goudzoekers

Vrouwen ruiken het gewoon dat je werkloos bent.
Ofwel komt dat door hun vergevorderde instinctieve drang naar overlevingskansen creëren voor hun nageslacht, ofwel omdat de meeste mannelijke doppers zich wassen met goedkope producten.
Ikzelf ruik meestal naar koffie en sinaasappel, omdat ik veel koffie op mijn kledij mors en de goedkope supermarkt meestal douchegel met fruitgeur in de aanbieding heeft.  Maar wees blij dames, ik douche me tenminste nog, sommige doppersgeur kan je van ver ruiken aankomen.

Een of ander Darwinistisch defensiesysteem is zo te zien op hol geslagen bij de vrouwen, want nu er meer en meer werkloze mannen zijn, stijgt ook het aantal vrouwen die op zoek gaan naar mannen met genoeg geld.
Ze zijn vooral te vinden op luxueuze privéfeestjes of in de buurt van BV's tegenwoordig, als er maar dure spullen en mannen in overvloedige combinaties aanwezig zijn.
Verwacht nu niet dat ik hier een scheldtirade ga neerschrijven over hoe slecht zulke vrouwen zijn, integendeel, ik vind het volkomen normaal. 
Zeg nu eerlijk, welke vrouw zou er voor een man kiezen die niet veel geld heeft, niet veel verdient, of nog erger; werkloos is. Je verliest alle vorm van status zo zonder geld. 
Moest ik een vrouw zijn zou ik resoluut gaan 'gold diggen', waarbij vooral mannen die vaak op reis gaan, het breed laten hangen en met de regelmaat van de klok hun American Express black afgeven om mee te gaan winkelen, in aanmerking komen voor contact.  Zulke mannen hebben ook in één keer genoeg geld om zich goed te (laten) verzorgen, zodat ze er meestal toch wel ok uitzien.  Hetzelfde geldt trouwens voor vrouwen, ik heb nog nooit een lelijke rijke vrouw gezien eigenlijk.  Ook al staat hun kop vol onvolmaaktheden, met genoeg geld maken ze er altijd wel een mooi meisjes van, indien nodig met heelkundige ingrepen inkluis.

Wat ben je ook met een stelletje losers die de 'vacature' moeten uitpluizen of moeten krabben en schipperen om de huishuur te betalen?  Niks, ... nul komma nul ben je er mee. 
En hoe jammer ik het ook vind, het leven is te kort om te wachten tot de zielepoot in kwestie ooit eens uit zijn dal kruipt (als dat al gebeurt) om dan een minimaal loon naar huis te brengen.  Iets waar je dan als vrouw van moet zien het huishouden te redden.
Dit, terwijl de vriendinnen gaan waterskiën, tropische oorden verkennen en blitze wagen kopen voor de fun.  Nee bedankt.
Ik zou een 'slechte' vrouw zijn denk ik, eentje die vooral voor het geld zou gaan (en zeer riskante kledijcombi's), want voor je het weet ben je met een eikel opgezadeld die je zou durven vragen om wat meer moeite te doen voor de carrière, terwijl hij er zelf niks van bakt.

Gelukkig voor mensen zoals ik, zijn er nog uitzonderingen: vrouwen die je appreciëren om andere kwaliteiten dan je bankrekening.

Loomheid

Patatje had zich vandaag zogenaamd overslapen.  Hij was te laat in de les, maar biechtte al snel op dat hij gewoon te veel 'groene sigaretten' had gerookt (we spreken hier over acht uur 's ochtends aankomsttijd,...).
Ook tussen de middag verdween hij even naar zijn wagen op de parking en zagen we hem 'relaxen' met een vettige rookpluim boven zijn hoofd.
Ik heb er eens smakelijk mee gelachen, aangezien het het zoveelste symptoom was van de demotivatie en de algehele nutteloosheid van deze vdab-cursus.
Het andere overduidelijke signaal dat we kregen vandaag, was dat de nabijgelegen fastfood drive-in ons een klantenkaart gaf 'omdat we zo vaak kwamen eten'.  Op zich een beschamend moment, vooral omdat we eigenlijk puur om onze dag een beetje op te vrolijken gaan eten daar.

Ik kwam thuis en zag ook dat de huisbaas mijn woning te koop had gezet.  (ook oude zakken en hebzuchtige duitenklievers moeten zo te zien iets doen om nog centen binnen te krijgen). 
Deze situatie is dus iets waarbij ik weer de nodige kosten zal moeten maken om te verhuizen en de hele administratieve rompslomp in orde te brengen. 
Nu ja, indien je werkloos bent krijg je uiteraard nergens een lening, hoe lang je daarvoor ook hebt gewerkt.  Dus iets kopen zit er niet in. (Hoewel ik mensen ken die eventjes werk hebben, dan een huis kochten en sindsdien nooit nog een dag iets hebben uitgevreten -die mensen krijgen krediet uiteraard-, geen wonder dat de banken af en toe eens een crisis doormaken waabij ze van de belastingbetaler honderden miljarden moeten krijgen om hen niet zelf in de goot te laten belanden).

Ik trek het me niet aan, ik ga minimalistisch leven, een kleine wraak op de maatschappij die me uit heeft gekotst: eerst in het onderwijssysteem, dan in op de werklvloer en nu in het 'sociale' vangnet. 
Nu ja, een sociaal vangnet is het wel, alleen jammer dat de mensen die het net vasthouden dezelfde zijn dan die je er telkens terug in duwen.

Kebab, waar doppers sterk van worden

Vandaag heb ik kip kebab gegeten van de Lidl.  Met wat half oudbakken brood.  Het was dat, of weer iets eten onderweg.
Mijn dagen beginnen te vroeg, en eindigen te laat om nog tijd te hebben voor een normale maaltijd.  Niet meteen de bereiding, maar vooral het in huis halen van de ingrediënten is een probleem.
Ik slaap niet veel, verdien zo goed als niets (op de schamele vergoeding na om aanwezig te zijn op de demotivatie-fabriek die men vdab noemt).  Verder doen we maar één ding: aftellen tot deze nutteloze hel afgelopen is.
Want nutteloos is het, ... we hebben vandaag op internet en met behulp van een paar 'insiders' uit de vorige klas kunnen achterhalen dat het model van ons leerplan niet echt aansluit bij de nieuwe geupdate versie die men in het onafhankelijk centrum vraagt.  Met andere woorden; er wordt ons geleerd een Groentensoep te koken (met balletjes) maar op het exaam laat men ons waarschijnlijk soep maken en peperkoek bakken.
Iets waar we geen flauw benul van hebben.
Dit is een scam, oplichting, pure goochelarij waar niemand beter van wordt.
Maar nog enkele weken en het zou gedaan zijn.
Wat de uitkomst ook moge zijn, we plannen een protestactie. Iets waar misschien nog enige voldoening uit kan vloeien.

Ik sprak vandaag met Sperzieboon, een van de leerkrachten, en gaf'm een paar redenen waarom ik er zo slechtgezind bij liep.  Hij stelde me die vraag tijdens een pauze.  Toen ik hem beleefd maar kordaat antwoordde dat het te lang duurde en te nutteloos was, dat we halve wrakken waren die gewoon alles kotsbeu waren, wandelde hij weg.  Geen verweer, geen woordenwisseling, zelfs geen discussie.  Gewoon wegwandelen van het probleem met een grimas op zijn gezicht.  Dan weet ik ook meteen dat ze niet recht in de schoenen staan, alsof daar nog bewijs voor nodig was.

Ik dop de korst brood in de restanten van de currysaus en neem een slok van het nep-bruiswater van de goedkope supermarkt.  Mijn keel wordt uitgeschuurd, maar ik hou vol.  Een soort van masochisme in mij vertelt me dat ik nog eventjes door moet gaan, daarna ga ik op oorlogspad tegen deze parasieten.  Een pen kan wonderen doen in organisaties die zich berusten in hun nutteloosheid.  Want er loopt altijd wel iemand rond die de boel wil uitmesten om daar zelf beter van te worden.

Mijn vriendin belde dat ze me niet kon zien deze week.  Ik heb vandaag haar foto ook maar meteen van de muur gehaald, kwestie van die mooie kale muur terug te kunnen zien.  Het inspireerd om op een helblauwe muur te kijken de ganse avond. 
Misschien had mijn vader wel gelijk, toen hij me ooit vertelde om nooit -wat dan ook- te aanvaarden van de staat op gebied van 'hulp'. Maar je kan soms moeilijk anders.  Terugslaan is de boodschap. Maar dan hard, en waar het pijn doet; in hun structuur.

Ik zet mijn wekker op het uur waarop alleen wat kwakelende presentatoren op de radio te horen zullen zijn , ik poets mijn tanden en kijk in de spiegel naar iemand die tien jaar ouder is.

Waarom de VDAB liegt

Ik moet even mijn gal spuwen.  De VDAB heeft me bedrogen, belogen, er in geluisd en ik ben er razend kwaad over.

Voor mensen die een opleiding willen volgen van de vdab, hou er rekening mee dat je vast gezet wordt, als stront behandeld wordt en vooral niet verder geholpen wordt.  Het enige wat ze doen in deze opleidingen is werk voorzien voor hun eigen mensen.  "Onszelf aan het werk houden is onze voornaamste taak", zo zei een van de docenten het in een pauze.  En hij heeft waarschijnlijk nog gelijk ook,...

Leg het maar uit aan je toekomstige werkgever, een vol jaar van de arbeidsmarkt verdwenen zijn door een opleiding, maar tegelijk dus nul werkervaring hebben opgedaan, elke dag moeten opdagen, elke dag moeten leren en werken voor de klas, maar in feite gewoon een aanwezigheidsformulier hebben moeten invullen.
Je wordt er niet alleen gedegouteerd van, maar ook moedeloos.  Je eigenwaarde zakt kompleet naar een dieptepunt omdat men je in deze opleidingen zelfs niet als een mens erkent, maar gewoon als slachtvee dat voor subsidie en statistieken moet zorgen.  Voor centen voor de docenten, meer is je nut niet in een opleiding van de vdab. 
Men gooit tonnen geld weg op deze manier, om gewoon een bende luie ambtenaren (want dat zijn het) aan een job te helpen.  Deze zelfde ambtenaren zijn zelfs te dom een copie te nemen van een blad papier of een koffie te maken in een kantine, daar hebben ze dan externe firma's voor nodig.  Al de rest van de moeite en geld gaat naar sigarettenpauzes en lange dagen die worden opgevuld met 'er bezig uit zien'.

De leerlingen (werklozen dus) die in deze klassen zitten zijn een soort gevangenen, die onder straffe van geen uitkering meer te krijgen verplicht moeten aanwezig zijn, ook al is er niets te doen, de docent afwezig en de klaslokalen niet toegankelijk. 

In mijn geval is het nu zo schreinend aan het worden dat ik van iemand die veertien jaar voltijds heeft gewerkt, ben verworden tot een langdurig werklozen.  Niet omdat ik gewoon een jaar in mijn bed heb gelegen, maar omdat de vdab me een jaar heeft voor de gek gehouden met een opleiding die op niks trekt en vooral geen einddatum schijnt te kennen.
Indien ik geld genoeg zou hebben zou ik de vdab aanklagen, omdat ze structurele armoede en werkloosheid creëren in plaats van oplossen.  Er is geen enkele reden om iemand die vrijwillig een opleiding doet maanden en maanden te lang gevangen te houden in een systeem dat niet vooruit gaat en niet werkt.

Ik ben dus gepakt, gekloot en uitgekotst door een systeem dat me eigenlijk had moeten helpen. 
Geloof niks van wat ze op TV, of naar buiten toe beweren: de VDAB liegt dat ze stinken, ... het ènige dat telt is subsidies opstrijken om ambtenaren lege lessen te laten geven aan mensen die ze liefst zo lang mogelijk in de werkloosheid willen houden.
'Waarom volg je niet nog een opleiding?' is dan hun vraag wanneer je er over klaagt.
'Omdat jullie geen planning, visie, wilskracht, kennis, hulpvaardigheid en plichtsbewustzijn bezitten!' is dan mijn antwoord.

En ik kan het bewijzen: Een opleiding die ik nu heb gevolgd voor 10 maanden moest eigenlijk 7 maanden duren,... en het einde is nog niet in zicht.  Men weet geen datums, geen planning, en wanneer je iets concreets vraagt vliegt men uit of krijg je halfbakken beledigingen in je gezicht geworpen.  Je wordt van alle waardigheid ontdaan, want er zitten werkloze vaders in deze cursus, die dan worden behandeld als een kind van 12.  Er zitten mensen die heel hun leven al hebben gewerkt, en nu door de crisis geraakt werden, en deze mensen worden als ge grootste idioten betutteld en afgesnauwd.
De VdaB is een complete mestberg die dringend aan een finale afbraak toe is,... want dit is contraproductief en kompleet niet te verantwoorden tegenover een maatschappij die efficiëntie vraagt.
De VdaB liegt.  Om hun eigen mensen in een soort van nep-werkloosheid, onder het mom van ambtenarij, centen van de gemeenschap te geven zonder de maatschappij te dienen en zonder gegevens bij te houden die nodig zijn om de boel te verbeteren.

Solliciteren bij een beerput

Op de manier waarop een bedrijf met nieuwe vacatures om gaat weet je al enorm veel.
Als werkzoekende krijg je soms een mooi beeld van hoe men met nieuwe of potentiële werknemers omgaat wanneer je ingaat op hun openstaande vacatures.  Meestal gaat men in bepaalde details zo erg in de fout dat je meteen een beerput schijnt open te trekken onder de cleane façade die het bedrijf over zichelf ophoudt.

Twee voorbeelden van de voorbije week.
Het eerste was een vacature bij een bedrijf dat ik 'RedFruit' ga noemen.  De mensen zochten iemand met mijn profiel (groot, sterk, knap, intelligent, ... u hebt'm wel;). 
Ik stuurde mijn CV met een begeleidende motivatie naar het genoemde e-mail address, waarna ik afwachtte.
Meestal hoor je dan niet snel iets terug, maar bij RedFruit had men blijkbaar op de HR afdeling mensen zitten die meer deden dan alleen maar hun nagels lakken en op facebook surfen, een gelukkige uitzondering.  Reeds twee dagen later belde iemand van RedFruit me op mijn gsm.
Een man met zeer luide, irritante stem begon als het ware een telefonisch interview, maar ik verstond er niet veel van aangezien hij duidelijk op een handsfree toestel sprak (of in een zaal stond waar ze net met een boormachine bezig waren).  Ik zei hem dat ik inderdaad voor de job had gesolliciteerd, waarna hij verder ratelde als een bezetene. 
Wat ik te horen kreeg was een hele tyrade over wat RedFruit zoal deed (alsof ik dat niet wist, ik heb er verdomme zelf gesolliciteerd) en wat men van deze invulling van de job zoals verwachtten.
Ik probeerde hem te onderbreken om zelf ook iets te kunnen zeggen, maar tevergeefs, hij bleef met meer en meer overgave verkondigen dat zijn afdelinge allerlei zeer interessante dingen deed. 
Opeens besefte hij blijkbaar dat er ook vragen aan mij moesten gesteld worden en riep hij 'Waarom hebt u dan voor deze job gesolliciteerd? Wat verwacht u ervan dan?'
Ik zei'm dat ik reeds op een andere firma, zoals vermeld in mijn CV, een identieke job had gedaan en dus in die richting verder wilde solliciteren. Ik vertelde hem ook, terwijl hij me al trachtte te onderbreken, dat ik het idee had dat RedFruit een zekere voorsprong had op zijn concurrenten op dit vlak (wat ik loog, ze zijn zo vooruitstrevend als een dode zeekoe, maar ok ik ga dan ook werken om rond te kunnen komen en niet om een of andere oetlul in Amerika rijk te maken door brol te verkopen die me geen moer interesseert).
Hij ging snel nog even door met ratelen -op dat moment deed ik een blikje frisdrank open- om uiteindelijk een totaal niet ter zake doende technische opsomming te maken (met de nodige fouten) over waar RedFruit tegenover de markt het verschil maakt. 
Waarna hij me zei dat dat onmogelijk kon zijn waar ik naar dacht te solliciteren, 'Ja dat zal niet echt in de lijn van uw verwachtingen liggen denk ik.' 
Ik had de hoop al opgegeven om met deze brulaap enige nuttige conversatie op te bouwen, maar ik antwoordde hem dat ik bij bedrijf 'Ton-a-Krap' een zelfde taak had gedaan en dus wel enige ervaring had en graag opnieuw in deze richting mijn carrière wilde verder zetten.
Niettemin sloot de man in zeven haasten het gesprek af, iets mompelend over wervingsreserve (lees: papiershredder), om dan in te haken.

Ik wil niet meer bij RedFruit werken, dat is duidelijk, indien men dit soort paljassen een telefonisch interview laat afnemen kan ik enkel maar medelijden hebben met de mensen die voor hem moeten werken, vriendelijk moeten knikken wanneer hij over zijn vakantie vertelt of moeten lachen met zijn nagespeelde grappen die hij op TV heeft gezien.
Ik dronk nog even van mijn blikje en liet een luide boer, blij dat een vreselijk soort van baas aan me was voorbijgegaan.

Tweede voorbeeld was van een heel andere aard; het bedrijf 'Hakhak' wilde een kandidaat voor een nieuw filiaal vlak bij mij in de buurt, iets dat me nogal ligt aangezien ik lange verplaatsingen kompleet haat.

Ik stuurde prompt een e-mail omdat hun vacature zo te zien nog maar pas online stond.
Twee minuten later kreeg ik al een e-mail terug, ... niet van een HR-chick, maar van hun mailserver. 
De doorgegeven e-mail adressen waren onjuist zo te zien, want in het foutrapport stond er dat stuurhieruwCV@hakhak.be niet bestond.

Ik controlleerde het even op de originele vacature en op hun website, maar helaas, de fout lag niet bij mij.
Men had blijkbaar zo slordig geweest om een verkeerd address online te plaatsen, iets wat me meteen al deed twijfelen om voor deze firma te solliciteren. 
Het zegt enorm veel wanneer de HR dienst gewoon te lui is om even online te gaan en zelf te proberen mailen naar het address voor deze vacature.

De netwerken van....

Ook al heb je x-aantal jaren gewerkt in een professionele omgeving, wanneer je werkloos wordt ben je opeens niets meer waard.  Men luistert niet naar je mening, gelooft niets van wat je vertelt en men gaat er in de eerste plaats vanuit dat je maatschappelijk ongeveer op hetzelfde niveau staat dan een schoolverlater.

Je kan daar niet veel aan doen, ook al kom je voor jezelf op zo goed en zo kwaad het kan, er zijn mensen die vanuit hun positie van werkende mens op je neerkijken.  Zelfs mensen die nooit zelf enig niveau hebben gehaald in hun job, ze praten wel met je, maar denken bij zichzelf vooral aan het feit dat ze zelf nul komma nul voordeel halen uit het gesprek.  Ze kunnen niet netwerken of gebruik maken van jouw positie, en bovendien ga je dan meestal praten over zaken die hen niet interesseren.  Wat kan het iemand met een job schelen wat je zoal meemaakt als werkloze.  Men verveelt zich al gauw, waarna men vriendelijk goeiedag zegt en je hen nooit meer terughoort.  Tenzij je een 'nuttige' positie hebt in een 'nuttig' bedrijf uiteraard.  Dan krijg je meteen e-mails, linkedin requests en zelfs facebook spelletjes op je afgevuurd.
De zelfpromotors zijn het ergste, die gaan nog een stap verder en maken van hun 'friends' gebruik om dingen te verkopen, gaande van verzekeringen tot vermageringsrommel.  Buiten ermee!

Misschien een goede tip voor alle werklozen die momenteel koortsachtig op zoek zijn naar een job: smijt mensen die enkel maar omwille van de 'networking' met je omgaan uit je contactenlijst.  Het is puur tijdverlies, wanneer men je niet serieus neemt als werkloze, dan moet men dat ook niet wanneer je werkt.

De meest luie ambtenaar ooit

Het gebeurd niet vaak dan mensen die in dienst zijn van de staat zich laten betrappen op typerend gedrag, je kan al eens rare dingen opmerken, maar meestal zorgen ze er voor dat ze hun kwalijke naam niet al te veel eer aan doen. De ambtenaar die ik echter voor mijn neus kreeg in de les van vandaag was duidelijk het stadium van 'verbergen dat je niets doet' al voorbij.


Ik had namelijk een les Frans bij de VDAB, een soort bijkomende opleiding die bij onze Groentensoep-maken cursus past blijkbaar. Je moet nu eenmaal met Franstaligen kunnen praten eens je in een Grootkeuken staat groenten te snijden n'est-ce pas?

We moesten in een ruimte wachten dat meer op een bezemkast leek dan een leslokaal, waarna een vdab ambtenaar binnenkwam die er een hippie-look op nahield. Laatste keer dat ik zulke kleding en haarstijl gecombineerd zag was op een reportage over Woodstock.

De man vertelde ons op een nasale monotone wijze dat de leerstof die hij met ons moest behandelen (Keukentermen in het Frans) niet meteen 'toffe' leerstof was. Meteen al een goede binnenkomer dacht ik.

Hij ging naar zijn bureau vooraan en nam een stapel papieren met daarop een hele reeks crappy gekopieerde screenshots. De luie ambtenaar vertelde ons dat de papieren in kwestie een uitleg waren over de terminologie, maar dat deze waren overgenomen van een website. Deze website was intussen reeds meermaals aangepast en vernieuwd, waardoor de destijds opgestelde papieren niet meer overeen kwamen met de inhoud die online stond.

Ik vroeg hem waarom de papieren dan niet waren aangepast.
"De website verandert zo vaak dat ik het gewoon niet meer aanpas."
"Waarom verandert die website dan zo vaak?"
"Omdat wij die niet hebben gemaakt, eigenlijk,...." (lees: "...het is een website die ik online heb gevonden".

Wat bleek? Deze ambtenaar had gewoon even online gezocht naar enkele termen die overeenkwamen met de les in kwestie, had de website inhoud uitgeprint en deze in papierformaat aan ons afgegeven. De website zelf moest ons helpen bepaalde termen te verstaan en de papieren waren er om bepaalde zinnen in te vullen.

Het idee om zèlf een correct werkende, bij de les aansluitende, stabiele website te maken was blijkbaar niet in hem opgekomen.
We begonnen aan de 'les', terwijl 'El Hippie' vooraan op zijn laptop God-weet-wat aan het doen was. (Centjes zijn weeral binnen)
Na tien minuten op de totaal crappy site rond te zoeken van een Franse organisatie die blijkbaar terminologie aanleerde aan mentaal gehandicapten, hielden de meesten van onze klas het voor bekeken, ze begonnen te praten met elkaar of bezochten websites over auto-onderdelen en grappige filmpjes van pianospelende katten.

Na een uur kwam er een andere docent binnen, die El Hippie moest helpen 'online te geraken'. Hij had dit tevergeefs zelf geprobeerd het afgelopen uur.

Na enige minuten hulp in computergebruik kon hij online en konden we ook op het netwerk een file afhalen met bruikbare woordenlijsten die hij toch nog wilde meegeven.

We begonnen rond te kijken op het netwerk waar we op aangemeld waren, waar we zo te zien ook aan zijn privé collectie foto's en documenten konden geraken, inclusief een foto van hemzelf en een andere docent, gehuld in meer frivole vrijetijdskleding, terwijl ze rond een speelgoedpaard dansten, El hippie op vakantie in de Ardennen en een foto van El Hippie in een Kung-fu outfit tijdens het oefenen van een houdgreep.

Iets verder graven op het netwerk bracht ook aan het licht dat we op de hele administratieve afdeling konden doen wat we wilden.

Ondertussen zat deze leerkracht verder gewoon wat rond te klikken op een website en deed verder niets. Af en toe keek hij ons even aan, om dan verder te 'werken'.
Zijn taak bestond er duidelijk in om een website te vinden waar wat uitleg op stond en dit uit te printen en aan ons af te geven, waarna de 'les' vervolledigd was.

Toen werd het twaalf uur (we hebben les tot 13u normaal). Hij stond recht en vertelde ons dat hij normaal pauze nam om twaalf uur en dringend weg moest, hij verliet de zaal. Daar zaten we dan; twaalf werklozen in een lokaal vol computers, we moesten de sleutel na onze les maar afgeven aan de receptie. Iets wat we ook hebben gedaan vijf minuten nadat hij verdwenen was, waarna we met de hele bende naar de frituur zijn gaan eten.


Ik wil ook zo'n job eigenlijk,... heel de dag surfen, je lesmateriaal bijelkaar Google'en en nul verantwoordelijkheid nemen, ondertussen vast benoemd zijn en centjes verdienen door geheel geen competentie te tonen.

Nog een bedenking: Die avond zag ik op TV dat de gedelegeed bestuurder (Fons Leroy) van de VDAB beloofde dat ze iedereen die een opleiding volgt aan werk kunnen helpen.  De man kon amper zijn lach inhouden, ik weet nu ook waarom.

Besparen (deel 12) - Telefonie

Een twaalfde deel in de reeks 'besparen'. 
Wat ik over het hoofd heb gezien al die tijd is de vaste telefonie (voor diegenen die dat nog hebben). Je kan ook hier een heel pak besparen door allereers even na te denken over het gebruik van je telefoon.
Gebruik je het wel? Wat zijn de abonnementskosten? Wat zijn de alternatieven? Hebben je gesprekspartners ook hetzelfde abonnement?  Waar zitten de promoties momenteel het best?

Meestal is de vraag snel beantwoord: nu zowat iedereen en zijn moeder een gsm heeft, heb je in principe geen vast toestel meer nodig.  Ik heb er wel nog een, omdat het vaak zeer voordelig is om van vast naar vast toestel te bellen, zeker wanner de andere kant van de lijn bij dezelfde leverancier zit en vaak uren aan de telefoon hangt. 

Mijn aanrader is als volgt: zeg je vaste contract bij de traditionele leverancier meteen op indien je een breedband internet connectie hebt, neem vervolgens je vaste telefoonnummer mee naar een VOIP (voice over ip) provider.
Deze alternatieve telefoonmaatschappijen zijn vaak erg sterk, enorm goedkoop en leveren kant-en-klare diensten.  Je hoeft dus geen techneut te zijn om dit zelf voor elkaar te krijgen.
Meestal is het zo simpel gemaakt dat je een pakket aankrijgt per post, met daarin een kleine box (zo groot als een pakje sigaretten), dit doosje sluit je aan op je breedband-modem of router terwijl je ook je traditionele telefoon er op aansluit; en hop je kan bellen.

Ik bel zelf nogal vaak en lang naar mensen en besteed ongeveer 30 euro per jaar (niet per maand) aan telefoonkosten op deze manier.  Een bedrag dat je op 2 maanden kwijt bent bij Belgacom of Telenet, zonder zelfs 1 minuut gebeld te hebben!
De abonnementskosten zijn immers onbestaande bij mijn VOIP-provider, wat maakt dat de weken of maanden dat ik niet zou bellen, ik een rekening heb van exact NUL euro. 
Niet bellen = niet betalen.  Iets wat ze bij de grote twee telefoonreuzen nog steeds niet kennen hier in dit land.

Ik zit bij Weepeetelecom, een provider die me al drie jaar perfect helpt zonder dat ik er ook maar één slechte opmerking kan over maken (  http://weepeetelecom.eu/ ) , maar er zijn er nog anderen uiteraard.  Even zoeken op VOIP providers in België levert waarschijnlijk nog enkele van deze bedrijven op.

Indien je wil besparen op telefonie is dit de beste oplossing.  Zeker nu ook Telenet en Belgacom eigenlijk stiekem de traditionele telefonie OOk over VOIP laten lopen, zonder de klant een vermindere prijs te geven. Doe dit dus best zelf en stap over.

Solden

Het nieuwe jaar 2010 is -zoals ieder jaar- begonnen met de jacht op solden.  De vrouwen gaan dan strooptocht doorheen de stad op zoek naar dingen die al dan niet 'fake' zijn afgeprijsd.  De mannen staan er meestal in een hoekje bij te kijken en rekenen vooral uit hoeveel het hen weer zal kosten.
Ik ben vandaag binnen gebleven.  Met een agenda die vrij vol staat men andere zaken kan ik moeilijk anders dan me proberen nuttig te maken.  Begin van het jaar is ook het ogenblik dat veel bedrijven op zoek gaan naar nieuw volk aangezien ze terug budgetten hebben om mensen aan te werven.  Geen moment dus om in een volgelopen kledingszaak op zoek te gaan naar een broek die dan meestal te lang, te kort, of te lelijk is, maar die je dan maar meeneemt om niet helemaal voor niets te zijn gaan winkelen.
Het kost allemaal veel te veel moeite en geld, ik ga danook winkelen in het soort zaken waar ze heel het jaar door eenzelfde collectie hebben en waar ik meteen winter- en zomerkledij kan kopen tegen spotprijzen.

Ik snap trouwens ook niet waarom al die mensen zo veel gaan winkelen (of shoppen zoals ze dat nu noemen). Een crisis zie ik niet echt momenteel eigenlijk, want mensen blijven onnozele dingen kopen en rondhossen naar winkels die te duur zijn. 
Vandaag heb ik een boek uit kunnen lezen dat ik cadeau had gekregen, heb ik wat koffie gedronken (Colruyt, een halve kilo voor geen geld) en een stukje kunnen verder schrijven aan deze blog en een verhaal.
De verwarming heb ik uitgeschakeld, want ik heb een slaapzak vanwaaruit ik perfect kan werken, liggend, zittend maar altijd lekker warm.

De gekke dopper (gokker)

Een van de werklozen in onze Groentensoep cursus, is een kerel die nog thuis woont en verder niet veel te doen heeft. Hij heeft meestal kleverig haar, wat me doet vermoeden dat het geen-werk-hebben niet enkel veroorzaakt werd door de economische crisis.
Hij ziet er meestal gelukkig uit.  Ooit werkte hij voor een fabriek waar men sauzen maakt, maar momenteel is hij terecht gekomen in een leventje waarvan sommigen het bestaan niet eens af weten.

Na zijn ontslag ontston bij Mr. Komkommer een soort zwart gat, waarbij hij hele dagen online zat te gamen en verder niet veel uitvrat. Naarmate er meer en meer CV's onbeantwoord bleven van mogelijk werkgevers, begon hij ook meer tijd online te besteden.
Ik ken het zelf ook, je zoekt dan een tijdverdrijf zoals spelletjes spelen, surfen of gewoon youtube filmpjes bekijken van acrobatische katten.
Bij Komkommer waren het vooral de online pokerspelletjes die zijn aandacht onttrokken van het solliciteren en vooruit komen op een eerlijke manier.  Pokeren voor geld is bij hem het nieuwe tijdverdrijf geworden. Blijkbaar is hij er ook goed in, want mits de inzet van een 40 tot 100 euro per maand haalt hij er toch steeds meer dan het dubbele uit -althans dat is wat hij beweert. Hij moet er wel nachten voor wakker blijven, maar wanneer je toch niet veel te doen hebt is ernatuulijk niemand die daar om maalt. Daarbij is de cursus zelf ook niet van die intensieve aard dat je er veel voor kan doen thuis, vermits alle materiaal dan ontoegankelijk is en onze keukens thuis daar niet voor geschikt zijn.

Hij is dus één van het legertje nieuwe werklozen, die hun geld op alternatieve manieren verdienen: het online spelen van gokspelletjes, inzetten op voetbalwedstrijden, paardenraces -met al dan niet virtuele paarden- of routlette spelen.  De varianten van die online geld verdienen bestaan ook uit de e-bay handelaars (die net onder de radar van de illegaliteit blijven) of het handelen in om het even wat via allerlei tweedehandssites.

Zo makkelijk geld verdienen, met als inzet je werkloosheidsuitkering lijkt degoutant -en dat is het ook- maar het alternatief is bijvoorbeeld onder een stagecontract voor 1200 euro in de maand gaan werken bij een werkgever die meer dan 80km van huis gevestigd is.  Mensen in zulke situaties zoeken uiteraard een uitweg, en dan is het online geld verdienen nog steeds properder te noemen dan hetgeen sommige minder scrupuleuze minderbedeelden uithalen op straat inzake 'geld verdienen'. 
Ik wil er ook bij zeggen dat ik zelf niet echt perplex sta van Mr. Komkommer's verdiensten.  Hij beweerde een dikke 80 euro 'winst' te hebben gemaakt in een klein toernooi met pokeren.  Gezien hij een zes uur wakker is moeten blijven en intussen ook de nodige energiedranken heeft genuttigd denk ik dat hij per uur minder heeft verdiend dan iemand die aan de afwas staat in een taverne.  Maar er zijn er die wèl goed zijn in dat online gamen denk ik, en die mensen gaan er wel iets aan overhouden.
Ik heb de voorbije maand even zelf geprobeerd op een gecontrolleerde goksite in Engeland en moet zeggen dat het geld vrij snel verdiend was.
In de UK heeft men een regel die zegt dat elke casino online, ook in het echt moet bestaan en bovendien minstens 90% van de inzet terug moet verdelen over de klanten, deze regels worden steng gecontroleerd. Een beetje geluk en berekening (en leergeld) zal het je wel kosten, maar je kan er best je kost mee verdienen zonder buiten te komen of hard te werken, uiteraard met het nodige geluk er bij gerekend.  Indien je ècht pech hebt ben je uiteraard een deel van je geld kwijt, maar dat is wanneer je gaat werken ook zo nietwaar? Knal maar eens met je auto tegen een andere auto terwijl je naar je werk rijdt en je bent die dag ook niet echt met winst naar huis gekomen.


Van 100 euro (want als je gokt, doe het dan meteen met een bedrag waar je wat aan hebt) was ik al gauw een meermaals dit bedrag rijker; een bedrag waar ik mee stopte en de boel liet uitbetalen. Dankzij Komkommer wist ik ook meteen dat je zulke uitbetalingen zeer discreet kan laten gebeuren. Met die winst kan je zeker twee weken goed leven, zonder argwaan te wekken,... je kan er indien je elke week één dag opoffert aan online gokken vrijwel van leven denk ik.
Een beetje brains, berekende risico's en je haalt je geld er zo terug uit wanneer je op een online casino zit dat erkend is. Nu ja, ik ben er daarna mee gestopt om de eenvoudige reden dat ik niet zo'n risiconemer ben, eerder een angsthaas die elke Euro zorgvuldig besteedt, wikt en weegt, en eventueel nog wat spaart op de traditionele manier.
Vergeet vooral de winsten niet aan te geven bij de Belgische belastingen uiteraard, elke inkomst moet aangegeven worden om legaal te zijn.  ;)