Vorige week heb ik absoluut werk gezocht, en daarmee bedoel ik binnen in de firma zelf. Na het nakijken van allerlei hopeloos verouderd materiaal en dito 'business-processes' (ehem, ehem, als je een excel lijst met enkele namen en klanten zo kan noemen), bleek dat ik eigenlijk opnieuw in circels aan het rennen was.
Mijn collega Repelsteeltje tracht dan wel een en ander technisch in orde te maken (zoals het vervangen van een lamp op het toilet), maar echt veel arbeidsvreugde lijkt ook hij hier niet uit te putten.
Het rottige is dat je er zelfs niet op een deftige manier kan over bloggen, want wanneer je een echte naam of referentie maakt is de kans nog groot dat je wordt buiten getrapt of een rechtzaak aan je been hebt. In feite een schande, je zou gewoon moeten kunnen schrijven dat bedrijf X klote is georganiseerd, of dat bedrijf Y zijn medewerkers op deze of gene manier de duvel aan doet.
Crymeariver is een vriendelijke firma, daar niet van. Nogmaals, ze zijn heel lief, tof en zelfs sympathiek. Alleen jammer dat het tot nu toe ontbreekt aan enig echt wèrk. Een en ander kan verweten worden aan een gebrek aan organisatie, maar ook aan verkoop.
Wanneer je een fabriek wil opstarten die koekjes maakt, en je hebt machines, inpakkers en vrachtwagens dan kom je nergens zonder dat een verkoper daadwerkelijk duizenden koekjes heeft verkocht.
Men heeft me duidelijk aangeworven 'op de groei'. Wat me alleen maar meer hopeloos maakt.
Ik vul mijn dagen met rondklikken, excelsheets maken en stiekem online jobsites af te schuimen naar betere oorden. Men geeft dan wel een mooi loon, en allerlei voordelen, maar tenslotte zit je er maar bij voor Jan lul.
Na een tiental jaren een bore-out te hebben verzameld op een ander bedrijf kan ik dit echt wel missen. Ik wil niet per sé veel betaald worden, meer gemotiveerd en voldoende verdienen.
Voordeeltjes krijgen zonder daar de middelen om je taak uit te oefenen bij te krijgen, is nogal een domme investering. Je kan dan wel gelukkig zijn als werknemer, met het geld op je rekening elke maand, maar dat was ik met mijn werkloosheidsuitkering ook (5 min gemiddeld).
Nu ja, ... ik zou veel kunnen schrijven over de precieze omstandigheden, maar dat gaat nu eenmaal niet, daarvoor is deze wereld niet eerlijk genoeg. Enkele uren per dag doen alsof je werkt, achter een computer zitten en je afvragen of het dit nu is...
Ik vraag me af hoeveel mensen er in de IT, ICT, programming, consultancy en telecom werken die zich hetzelfde afvragen. (stuur maar je verhalen door... of blog mee...)
Morgen is het maandag, en vertrek ik opnieuw naar die andere stad, naar dat werk, en het enige waar ik aan kan denken is het aantal euro's dat er op mijn rekening zal komen. Da's letterlijk de enige reden dat ik morgenvroeg uit mijn nest zal komen.
zondag 12 december 2010
donderdag 2 december 2010
de woestenij over
De laatste paar weken heb ik getracht me te settelen in de nieuwe job. De taken die ik er moet uitvoeren ga ik even in het midden laten, maar ze zijn niet echt ‘actief’ noch 'technisch' te noemen.
Nu ja, ik weet niet of ik er wel zin in heb om te actief te zijn zonder duidelijke doelen of motivatie. “Me bezig houden” kan ik thuis ook (er zijn nog heel wat TV-series die ik wil bekijken, de kelder moet geschilderd en er is altijd wel een taak te doen die belangrijker is dan iets aanklikken in een database).
Het bedrijf “Crymeariver” is me intussen al wat meer bekend, een notie die me beter bespaard was gebleven want het is duidelijk dat ik bij het prototype van een ‘ik wil wel maar ik kan niet’-KMO ben terecht gekomen. Toegegeven, ze zijn menselijk, vriendelijk, in mentaliteit naar de werknemers toe niet te vergelijken met Punknet van voorheen (waar men botte, boerendiplomatie en ondoordachte opmerkingen als een dagelijkse normaliteit aanschouwde bij het "mangament").
‘Beter dan stempelen’, zou je kunnen zeggen, maar daar heb ik toch een paar argumenten tegen in te brengen. Wanneer je moet werken in een omgeving die ten dode is opgeschreven ben je niet alleen veel tijd aan’t verdoen, je verbrand jezelf er ook nog eens aan op de koop toe.
‘t Is zoiets als in het slechtste restaurant van de stad als hulpkok werken. Wanneer die zaak dan op de fles gaat (hebt u’m?:) kom je nergens nog aan de bak komen, iedereen heeft dan zoiets van “heb jij dààr gewerkt? De droom om ooit dan hoofdchef te worden in een chique restaurant kan je dan meestal ver uitstellen, of helemaal vergeten.
Jammer genoeg kan je’t niet op voorhand weten, en met de ratio van crappy bedrijven van tegenwoordig is het ook niet verwonderlijk dat je verkeerd terecht komt. Economisch kan het niet echt rendabel zijn. Crymeariver is het soort bedrijf dat het vooral moet hebben van de goodwil van vrienden van de baas, heb ik de indruk. De mensen van een groot bedrijf die, ondanks de meerprijs, toch bij Crymeariver bestellen. Gewoon omdat ze hem een toffe jongen vinden en snel iets willen in orde brengen in plaats van hun grote leveranciers andermaal lastig te vallen voor prulletjes allerhande.
De spreekwoordelijke kruimels die bij grote bestellingen van de tafel vallen zijn dan voor ons. Op zich kan het werken als business model, maar ik zie het toch somber in. Na X-aantal weken bij deze mensen te hebben gewerkt heb ik welgeteld vier bestellingen zien binnenkomen en heb ik niet echt meer dan tien uur echte arbeid verricht die als dusdanig kan meetellen. Het loon kan echter niet compenseren voor het gevoel van nutteloosheid. Een gevoel dat ik al enkele jaren kende, tijdens mijn bore-out die ik nog steeds niet helemaal heb verwerkt.
Ik hou me dan bezig met wat leren, testen, proberen, en vooral veel gepruts, maar leuk is anders. Men beloofd meer zaken te kunnen doen, maar voorlopig zie ik dat niet gebeuren.
Inmiddels ben ik dus alweer jobsite aan’t afspeuren, … dit keer niet als dopper maar wel als zogenaamde ‘jobhopper’ (zo'n foute term,... hoppen betekent dat ik zelf vrijwillig in het rond spring van job naar job). Ik kan er ook niet aan doen, maar de tijd van het langer dan 1 jaar vol te houden op een firma is blijkbaar voorbij voor mij.
Iemand zei me dat elk klein bedrijf ooit groot kan worden of opeens een zekere professionaliteit kan beginnen aan de dag leggen. Alleszins kan je er niet op blijven wachten.
Een maand, tot twee maand kan je de kat uit de boom kijken, maar daarna moet je onherroepelijk betere oorden opzoeken of je analyse bijstellen.
.... En de jobnomade trekt verder over het woeste landschap.
Nu ja, ik weet niet of ik er wel zin in heb om te actief te zijn zonder duidelijke doelen of motivatie. “Me bezig houden” kan ik thuis ook (er zijn nog heel wat TV-series die ik wil bekijken, de kelder moet geschilderd en er is altijd wel een taak te doen die belangrijker is dan iets aanklikken in een database).
Het bedrijf “Crymeariver” is me intussen al wat meer bekend, een notie die me beter bespaard was gebleven want het is duidelijk dat ik bij het prototype van een ‘ik wil wel maar ik kan niet’-KMO ben terecht gekomen. Toegegeven, ze zijn menselijk, vriendelijk, in mentaliteit naar de werknemers toe niet te vergelijken met Punknet van voorheen (waar men botte, boerendiplomatie en ondoordachte opmerkingen als een dagelijkse normaliteit aanschouwde bij het "mangament").
‘Beter dan stempelen’, zou je kunnen zeggen, maar daar heb ik toch een paar argumenten tegen in te brengen. Wanneer je moet werken in een omgeving die ten dode is opgeschreven ben je niet alleen veel tijd aan’t verdoen, je verbrand jezelf er ook nog eens aan op de koop toe.
‘t Is zoiets als in het slechtste restaurant van de stad als hulpkok werken. Wanneer die zaak dan op de fles gaat (hebt u’m?:) kom je nergens nog aan de bak komen, iedereen heeft dan zoiets van “heb jij dààr gewerkt? De droom om ooit dan hoofdchef te worden in een chique restaurant kan je dan meestal ver uitstellen, of helemaal vergeten.
Jammer genoeg kan je’t niet op voorhand weten, en met de ratio van crappy bedrijven van tegenwoordig is het ook niet verwonderlijk dat je verkeerd terecht komt. Economisch kan het niet echt rendabel zijn. Crymeariver is het soort bedrijf dat het vooral moet hebben van de goodwil van vrienden van de baas, heb ik de indruk. De mensen van een groot bedrijf die, ondanks de meerprijs, toch bij Crymeariver bestellen. Gewoon omdat ze hem een toffe jongen vinden en snel iets willen in orde brengen in plaats van hun grote leveranciers andermaal lastig te vallen voor prulletjes allerhande.
De spreekwoordelijke kruimels die bij grote bestellingen van de tafel vallen zijn dan voor ons. Op zich kan het werken als business model, maar ik zie het toch somber in. Na X-aantal weken bij deze mensen te hebben gewerkt heb ik welgeteld vier bestellingen zien binnenkomen en heb ik niet echt meer dan tien uur echte arbeid verricht die als dusdanig kan meetellen. Het loon kan echter niet compenseren voor het gevoel van nutteloosheid. Een gevoel dat ik al enkele jaren kende, tijdens mijn bore-out die ik nog steeds niet helemaal heb verwerkt.
Ik hou me dan bezig met wat leren, testen, proberen, en vooral veel gepruts, maar leuk is anders. Men beloofd meer zaken te kunnen doen, maar voorlopig zie ik dat niet gebeuren.
Inmiddels ben ik dus alweer jobsite aan’t afspeuren, … dit keer niet als dopper maar wel als zogenaamde ‘jobhopper’ (zo'n foute term,... hoppen betekent dat ik zelf vrijwillig in het rond spring van job naar job). Ik kan er ook niet aan doen, maar de tijd van het langer dan 1 jaar vol te houden op een firma is blijkbaar voorbij voor mij.
Iemand zei me dat elk klein bedrijf ooit groot kan worden of opeens een zekere professionaliteit kan beginnen aan de dag leggen. Alleszins kan je er niet op blijven wachten.
Een maand, tot twee maand kan je de kat uit de boom kijken, maar daarna moet je onherroepelijk betere oorden opzoeken of je analyse bijstellen.
.... En de jobnomade trekt verder over het woeste landschap.
woensdag 1 december 2010
Checklist nieuwe job
Wanneer je dan toch aan werk geraakt is het vooral belangrijk meteen heel je administratieve status in orde te brengen. Dit om tijdverlies te vermijden en al het geld te krijgen waar je recht op hebt.
Een kleine checklist:
- Allereerst zorg dat je status op de vdab in orde is. Dat betekent concreet dat je naar de website gaat (of bij een van hun rijkelijk gevulde kantoren langstloopt) en daar je werkloos - voltijds/deeltijds werkende status correct invult.
Dit kan trouwens op voorhand, wanneer je weet dat je op de eerste van de maand ergens vast begint te werken, kun je bijvoorbeeld de 29ste al invullen dat je op de eerste van de volgende maand bij firma X werkt. Op die manier is je status vanaf de eerste seconde correct ingevuld en zijn er geen discussies. Doe je dit te laat, dan kan het zijn dat je echte status niet klopt met de dopkaarten en je status bij vdab. Dit kan in bepaalde gevallen zeer zuur opbreken. Dat uitschrijven kan je doen via de vdab website, onder "mijn dossier". Je kan ook met de vdab mensen bellen om assistentie te vragen, dit gaat in tegenstelling tot wat vaak beweerd wordt vrij vlot.
- Hou verder ook alle vakantie-attesten, tewerkstellingsattesten en noem maar op bij (een aparte map waar al deze rommel in steekt is een aanrader). Het eerste dat het sociaal secretariaat of HR-dienst opvraagt wanneer je je als nieuwe werknemer aanmeldt zijn deze gegevens. Men moet immers een soort historiek opstellen van je gewerkte dagen van het voorbije jaar, anders krijg je geen vakantie (of wordt deze door de meestal vrij gemakzuchtige, computer-afhankelijke HR-mensen, verkeerd berekend). Aangezien HR diensten bevolkt worden door een overgroot deel mensen die alleen maar op knopjes kunnen drukken en cijfertjes invoeren in een database, moet je hier niet veel verwachten. Het zal allemaal van de werknemer moeten komen, ... het beste is alles in te scannen EN te copiëren, want mijn ervaring is dat ze daar zelfs vaak te dom of te afgestomt zijn ( er zijn gelukkig uitzonderingen,...)
- Kijk ook zorgvuldig uit voor het paritair comité waar je in terecht komt bij een nieuwe job. Er zijn bedrijven die in een zeer slecht PC zitten, en de betalingen/voordelen zijn danook navenant.
Weet je niet wat een Paritair comité is, dan moet je dringend dit eens lezen:
http://www.loonwijzer.be/main/Allesoverjeloon2/paritairecomites
- En ten slotte nog even melden dat je best ook blijft zoeken naar andere werk, ook al heb je net een contract getekend bij een nieuwe werkgever. De markt is continu op zoek, en bedrijven zijn totaal niet meer stabiel. Laat je niet bedotten, maar zoek continu ander werk, ook al lijkt de toestand stabiel.
Da's niet alleen een kwestie van op tijd een zinkend schip te kunnen verlaten, maar ook een goed meetinstrument om je eigen marktwaarde te bepalen.
Een kleine checklist:
- Allereerst zorg dat je status op de vdab in orde is. Dat betekent concreet dat je naar de website gaat (of bij een van hun rijkelijk gevulde kantoren langstloopt) en daar je werkloos - voltijds/deeltijds werkende status correct invult.
Dit kan trouwens op voorhand, wanneer je weet dat je op de eerste van de maand ergens vast begint te werken, kun je bijvoorbeeld de 29ste al invullen dat je op de eerste van de volgende maand bij firma X werkt. Op die manier is je status vanaf de eerste seconde correct ingevuld en zijn er geen discussies. Doe je dit te laat, dan kan het zijn dat je echte status niet klopt met de dopkaarten en je status bij vdab. Dit kan in bepaalde gevallen zeer zuur opbreken. Dat uitschrijven kan je doen via de vdab website, onder "mijn dossier". Je kan ook met de vdab mensen bellen om assistentie te vragen, dit gaat in tegenstelling tot wat vaak beweerd wordt vrij vlot.
- Hou verder ook alle vakantie-attesten, tewerkstellingsattesten en noem maar op bij (een aparte map waar al deze rommel in steekt is een aanrader). Het eerste dat het sociaal secretariaat of HR-dienst opvraagt wanneer je je als nieuwe werknemer aanmeldt zijn deze gegevens. Men moet immers een soort historiek opstellen van je gewerkte dagen van het voorbije jaar, anders krijg je geen vakantie (of wordt deze door de meestal vrij gemakzuchtige, computer-afhankelijke HR-mensen, verkeerd berekend). Aangezien HR diensten bevolkt worden door een overgroot deel mensen die alleen maar op knopjes kunnen drukken en cijfertjes invoeren in een database, moet je hier niet veel verwachten. Het zal allemaal van de werknemer moeten komen, ... het beste is alles in te scannen EN te copiëren, want mijn ervaring is dat ze daar zelfs vaak te dom of te afgestomt zijn ( er zijn gelukkig uitzonderingen,...)
- Kijk ook zorgvuldig uit voor het paritair comité waar je in terecht komt bij een nieuwe job. Er zijn bedrijven die in een zeer slecht PC zitten, en de betalingen/voordelen zijn danook navenant.
Weet je niet wat een Paritair comité is, dan moet je dringend dit eens lezen:
http://www.loonwijzer.be/main/Allesoverjeloon2/paritairecomites
- En ten slotte nog even melden dat je best ook blijft zoeken naar andere werk, ook al heb je net een contract getekend bij een nieuwe werkgever. De markt is continu op zoek, en bedrijven zijn totaal niet meer stabiel. Laat je niet bedotten, maar zoek continu ander werk, ook al lijkt de toestand stabiel.
Da's niet alleen een kwestie van op tijd een zinkend schip te kunnen verlaten, maar ook een goed meetinstrument om je eigen marktwaarde te bepalen.
zondag 21 november 2010
Papierwerk
Je kan je niet echt inleven in een job, functie of bedrijf tot je er werkt. Zo'n drie dagen nadat de vriendelijke gezichten je welkom heetten en wijzen waar de suikerklontjes staan (altijd rechts van de fucking ijskast trouwens, da's OVERAL zo) begint er een gevoel aan je te knagen. De kleine stiltes tussen wat je baas je vertelt beginnen op te vallen, de meer en meer geforceerde aanmaningen om dingen die vanzelfsprekend zijn voor de werknemers ook meteen over te nemen. Je begint dan te twijfelen over het hoe en waarom van bepaalde zaken.
Ik weet niet vanzelf waar er een document (dat overigens centraal beschikbaar zou moeten zijn) verstopt is in een door een ex-werknemer aangemaakte chaotische mappenstructuur, gecreëer in de overtuiging dat de logica ervan perfect zit (wat ze meestal niet is).
Na de eerste weken op deze job heb ik sterk het gevoel dat ik een veredelde secretaresse ben, in een KMO die zelfs geen geld heeft om een nieuwe doos balpennen aan te schaffen.
Ik tracht de taken uit te voeren maar eigenlijk interesseert het met geen halve fuck, ... je zit daar neer, en je werkt aan iets dat veel te traag gaat omdat zowat elk middel om het vooruit te laten gaan ontbreekt.
Ik heb het nooit gesnapt, waarom wil een zaak per sé blijven bestaan? Wanneer je geen kosten wil maken, geen investeringen wil of kunt doen, en vooral geen middelen hebt... doe dan gewoon je boeken binnen en ga iets anders doen. Waarom pijnigen bedrijfsleiders van kmo's zichzelf door verder te ploeteren in komplete modder?
Mijn ouders hebben destijds een winkel gehad, en na een paar maanden was het duidelijk dat de vooropgestelde planning minstens 3 jaar langer zou duren om te bereiken dan voozien. Een week later deden ze aan 'damage control' en gooiden ze alles dicht om daarna de nasleep op te lossen.
Blijkbaar ontbreekt het bij vele bedrijven aan de ballen om hetzelfde te doen. Ze gaan tegen beter weten in gewoon door met geld wegsmijten en mensen zoals ik tewerkstellen in een soort clownsjob waar je toch alleen maar uren zit te kloppen of waar alles waar je voor werkt teniet wordt gedaan door een gebrek aan middelen.
Nu ja, ik heb nu werk, ik màg niet klagen zogezegd. Maar dat neemt niet weg dat ik nu makkelijker naar een nieuwe job kan zoeken. Ik heb dan wel minder tijd, maar men werft liever iemand aan met een vaste job dan een dopper,... vandaar.
En dan schrikken ze er van dat er veel jobhoppers zijn.
We zien wel weer wat de komende week brengt.
Ik weet niet vanzelf waar er een document (dat overigens centraal beschikbaar zou moeten zijn) verstopt is in een door een ex-werknemer aangemaakte chaotische mappenstructuur, gecreëer in de overtuiging dat de logica ervan perfect zit (wat ze meestal niet is).
Na de eerste weken op deze job heb ik sterk het gevoel dat ik een veredelde secretaresse ben, in een KMO die zelfs geen geld heeft om een nieuwe doos balpennen aan te schaffen.
Ik tracht de taken uit te voeren maar eigenlijk interesseert het met geen halve fuck, ... je zit daar neer, en je werkt aan iets dat veel te traag gaat omdat zowat elk middel om het vooruit te laten gaan ontbreekt.
Ik heb het nooit gesnapt, waarom wil een zaak per sé blijven bestaan? Wanneer je geen kosten wil maken, geen investeringen wil of kunt doen, en vooral geen middelen hebt... doe dan gewoon je boeken binnen en ga iets anders doen. Waarom pijnigen bedrijfsleiders van kmo's zichzelf door verder te ploeteren in komplete modder?
Mijn ouders hebben destijds een winkel gehad, en na een paar maanden was het duidelijk dat de vooropgestelde planning minstens 3 jaar langer zou duren om te bereiken dan voozien. Een week later deden ze aan 'damage control' en gooiden ze alles dicht om daarna de nasleep op te lossen.
Blijkbaar ontbreekt het bij vele bedrijven aan de ballen om hetzelfde te doen. Ze gaan tegen beter weten in gewoon door met geld wegsmijten en mensen zoals ik tewerkstellen in een soort clownsjob waar je toch alleen maar uren zit te kloppen of waar alles waar je voor werkt teniet wordt gedaan door een gebrek aan middelen.
Nu ja, ik heb nu werk, ik màg niet klagen zogezegd. Maar dat neemt niet weg dat ik nu makkelijker naar een nieuwe job kan zoeken. Ik heb dan wel minder tijd, maar men werft liever iemand aan met een vaste job dan een dopper,... vandaar.
En dan schrikken ze er van dat er veel jobhoppers zijn.
We zien wel weer wat de komende week brengt.
vrijdag 19 november 2010
Kleintjes...
Dus ik werk nu bij een KMO. De naam en de branche doet er niet echt toe, feit is wel dat ze opeens snel en veel volk nodig hadden en dat ik één van de uitverkoren mensen was om daar te beginnen.
De KMO's zijn wel helemaal niet mijn ding normaal gezien. Samen met de naaste collega's eten 's middags (en naar hun gesmek luisteren) is niet echt aan mij besteed. Een MP3 speler in je oor hebben de ganse dag is ook quasi niet te doen, dus houden we het maar op occasioneel even buiten gaan staan om de zenuwen de baas te kunnen.
KMO's hebben ook een chronisch gebrek aan infrastructuur,... een deftige internetverbinding of performante servers moet je niet echt verwachten,... toch is het sympathiek. Het lukt allemaal wel met de middelen die voorhande zijn, en we verdienen er allemaal onze boterham mee.
Allereerst wilde ze een soort korting krijgen omdat ik werkloos was, maar blijkbaar is dat niet zo simpel. Er blijken tonnen geld weggegeven te worden door de staat (ocmw, jobkorting...) maar voor een werkgever die werklozen aanwerft is er blijkbaar niets extra.
Nu ja, voor mij is't prima. Ik heb nu een voltijdse baan en kan tenminste me beginnen bewijzen en proberen uit het slop te geraken van de voorbije maanden.
Wat meteen opviel is de totale ommekeer in mensen hun mentaliteit tegenover mij. Sommige mensen praten opeeens terug, anderen zijn blij voor me, en nog anderen zijn zelfs geïnteresseerd in wat ik doe. Tot een paar weken terug was het helemaal anders, ik voelde me zelfs geïsoleerd.
Maar ok,... we zien wel.
Af en toe een update moet lukken :)
De KMO's zijn wel helemaal niet mijn ding normaal gezien. Samen met de naaste collega's eten 's middags (en naar hun gesmek luisteren) is niet echt aan mij besteed. Een MP3 speler in je oor hebben de ganse dag is ook quasi niet te doen, dus houden we het maar op occasioneel even buiten gaan staan om de zenuwen de baas te kunnen.
KMO's hebben ook een chronisch gebrek aan infrastructuur,... een deftige internetverbinding of performante servers moet je niet echt verwachten,... toch is het sympathiek. Het lukt allemaal wel met de middelen die voorhande zijn, en we verdienen er allemaal onze boterham mee.
Allereerst wilde ze een soort korting krijgen omdat ik werkloos was, maar blijkbaar is dat niet zo simpel. Er blijken tonnen geld weggegeven te worden door de staat (ocmw, jobkorting...) maar voor een werkgever die werklozen aanwerft is er blijkbaar niets extra.
Nu ja, voor mij is't prima. Ik heb nu een voltijdse baan en kan tenminste me beginnen bewijzen en proberen uit het slop te geraken van de voorbije maanden.
Wat meteen opviel is de totale ommekeer in mensen hun mentaliteit tegenover mij. Sommige mensen praten opeeens terug, anderen zijn blij voor me, en nog anderen zijn zelfs geïnteresseerd in wat ik doe. Tot een paar weken terug was het helemaal anders, ik voelde me zelfs geïsoleerd.
Maar ok,... we zien wel.
Af en toe een update moet lukken :)
zaterdag 13 november 2010
Oktober budgetmaand
HEt is al een tijd geleden dat ik mijn blog een update heb gegeven, een dikke vijftien dagen geleden werd ik echter gecontacteerd door het ene na het andere interimkantoord, consultancybedrijf en recruitement center.
Ik had het niet alleen druk met solliciteren -en het uitwieden van charlatans, nep-bedrijven en loserfirma's uit de recruterende firma's), maar de updates zouden er allemaal een beetje hetzelfde hebben uitgezien.
Er zijn namelijk heel wat bedrijven op zoek naar nieuwe medewerkers, omdat het in oktober meestal "budgetmaand" is: de periode waarin beslist wordt hoeveel een afdeling of bedrijf krijgt inzake werkingsmiddelen voor het daarop volgende jaar.
Vele van die bedrijven zijn legitiem op zoek naar mensen, andere doen het meer omdat het moet van hogerhand, zonder veel enthousiasme of precisie, meestal is de motivatie om nieuwe mensen te zoeken ingegeven. Omdat er een paar medewerkers op hun tandvlees zitten bijvoorbeeld. Hoe dan ook, de kansen zijn er om ergens te worden aangeworven.
Zelf heb ik een job gevonden bij "iRecruit" (contract getekend en heel de bataclan) het is een firma die niet al te ver af ligt, maar wel onder de noemer "KMO" valt; dit laatste heeft zo z'n nadelen, maar och kom, ik heb zo lang gezocht dat ik daar niet te zeurderig over mag doen. De tijd dat enorme corporations in België serieus naar mensen zochten die geen topmanager zijn is lang voorbij.
Aangezien het ook leuk is om te weten wat er met een dopper gebeurt eens die werk vind, zal ik deze blog blijven onderhouden.
Vorige keer dacht ik ook dat ik definitief terug werk had gevonden, maar dat draaide anders uit (toen ging ik bij het te zielig voor woorden zijnde Punknet werken).
De arbeidsmarkt is nu eenmaal zo'n modderpoel geworden dat je haast niet anders kan dan om de zoveel jaren of maanden van werk wisselen.
Jobhoppers noemen ze zulke mensen dan, zelf hou ik het op het woord "jobnomaden". We worden immers gedwongen van vruchtbaar gebied naar vruchtbaar gebied te trekken wanneer de grond die we willen bewerken ons niet meer kan voeden of wanneer we worden weggejaagd door vreemde wilde stammen die ons uit hun territorium verjagen.
Op een nieuwe job moet je ook telkens voorbereid zijn op het inpakken van je tenten, materiaal en veestapel, om elders je geluk te zoeken, ver over de horizon of in een nabijgelegen bos.
De jobnomaden zijn nu eenmaal genoodzaakt hun diensten aan te bieden aan diegenen die op dat moment een juiste kans bieden tegen de juiste voorwaarden, en dat wisselt week na week.
Ik had het niet alleen druk met solliciteren -en het uitwieden van charlatans, nep-bedrijven en loserfirma's uit de recruterende firma's), maar de updates zouden er allemaal een beetje hetzelfde hebben uitgezien.
Er zijn namelijk heel wat bedrijven op zoek naar nieuwe medewerkers, omdat het in oktober meestal "budgetmaand" is: de periode waarin beslist wordt hoeveel een afdeling of bedrijf krijgt inzake werkingsmiddelen voor het daarop volgende jaar.
Vele van die bedrijven zijn legitiem op zoek naar mensen, andere doen het meer omdat het moet van hogerhand, zonder veel enthousiasme of precisie, meestal is de motivatie om nieuwe mensen te zoeken ingegeven. Omdat er een paar medewerkers op hun tandvlees zitten bijvoorbeeld. Hoe dan ook, de kansen zijn er om ergens te worden aangeworven.
Zelf heb ik een job gevonden bij "iRecruit" (contract getekend en heel de bataclan) het is een firma die niet al te ver af ligt, maar wel onder de noemer "KMO" valt; dit laatste heeft zo z'n nadelen, maar och kom, ik heb zo lang gezocht dat ik daar niet te zeurderig over mag doen. De tijd dat enorme corporations in België serieus naar mensen zochten die geen topmanager zijn is lang voorbij.
Aangezien het ook leuk is om te weten wat er met een dopper gebeurt eens die werk vind, zal ik deze blog blijven onderhouden.
Vorige keer dacht ik ook dat ik definitief terug werk had gevonden, maar dat draaide anders uit (toen ging ik bij het te zielig voor woorden zijnde Punknet werken).
De arbeidsmarkt is nu eenmaal zo'n modderpoel geworden dat je haast niet anders kan dan om de zoveel jaren of maanden van werk wisselen.
Jobhoppers noemen ze zulke mensen dan, zelf hou ik het op het woord "jobnomaden". We worden immers gedwongen van vruchtbaar gebied naar vruchtbaar gebied te trekken wanneer de grond die we willen bewerken ons niet meer kan voeden of wanneer we worden weggejaagd door vreemde wilde stammen die ons uit hun territorium verjagen.
Op een nieuwe job moet je ook telkens voorbereid zijn op het inpakken van je tenten, materiaal en veestapel, om elders je geluk te zoeken, ver over de horizon of in een nabijgelegen bos.
De jobnomaden zijn nu eenmaal genoodzaakt hun diensten aan te bieden aan diegenen die op dat moment een juiste kans bieden tegen de juiste voorwaarden, en dat wisselt week na week.
donderdag 21 oktober 2010
Solliciteren
Hoe langer je werkloos bent, hoe minder kans er is dat je nog enigszins overkomt als iemand die wil werken voor een mogelijke werkgever. Aan de andere kant is ook een feit dat je als jobhopper wordt bestempeld wanneer je de eerste de beste job aanneemt (die vaak dan tegenslaat) om daarna weer verder te hoppen.
Wanneer je gaat solliciteren is het dus belangrijk om een stabiele werkomgeving te vinden, maar tegelijk de zoektocht niet te lang te laten aanslepen. Een drietal maanden is een goed richtcijfer, maar vanaf dan wordt het 'tricky'.
De laatste dagen heb vooral veel gebeld, met mensen van interimkantoren, selectiebureau's en verschillende bedrijven. Inmiddels zijn er een paar kandidaten opgedoken waar ik het gevoel bij krijg dat het kan lukken.
Er zijn ook bedrijven die volledig de mist in gaan. Bij een grote overkoepelende organisatie van interimkantoren zocht men een IT'er, maar men is daar zelfs te laf om op een e-mail of telefoon te antwoorden. Hoewel ze me 'zeker iets gingen laten weten deze week', een maand geleden, is het zo dat ze zich wegstoppen en zelfs niet willen zeggen waarom ik eventueel niet in aanmerking kom.
Vandaag een zeer goed gesprek gehad met een kleinere lokale firma die goed aan het groeien is, morgen zou ik meer weten... eens benieuwd of deze mensen wel hun woord houden.
Wanneer je gaat solliciteren is het dus belangrijk om een stabiele werkomgeving te vinden, maar tegelijk de zoektocht niet te lang te laten aanslepen. Een drietal maanden is een goed richtcijfer, maar vanaf dan wordt het 'tricky'.
De laatste dagen heb vooral veel gebeld, met mensen van interimkantoren, selectiebureau's en verschillende bedrijven. Inmiddels zijn er een paar kandidaten opgedoken waar ik het gevoel bij krijg dat het kan lukken.
Er zijn ook bedrijven die volledig de mist in gaan. Bij een grote overkoepelende organisatie van interimkantoren zocht men een IT'er, maar men is daar zelfs te laf om op een e-mail of telefoon te antwoorden. Hoewel ze me 'zeker iets gingen laten weten deze week', een maand geleden, is het zo dat ze zich wegstoppen en zelfs niet willen zeggen waarom ik eventueel niet in aanmerking kom.
Vandaag een zeer goed gesprek gehad met een kleinere lokale firma die goed aan het groeien is, morgen zou ik meer weten... eens benieuwd of deze mensen wel hun woord houden.
vrijdag 15 oktober 2010
frustratie
Het is frustrerend om te zien hoe je keer op keer een onbeleefd, of helemaal gèèn antwoord krijgt van bedrijven en instellingen. Zo stilaan vormt het beeld van de arbeidsmarkt bij mij, dat er mensen zijn die andere mensen aan het werk schijnen te willen helpen maar verder niet veel uitvreten.
De bedrijven zijn zogenaamd op zoek naar geschikte werknemers, maar de effort die ze stoppen in deze te vinden wordt meestal toevertrouwd aan werknemers die het geen zak kan schelen. Het is een soort have's and have-not's systeem. Waarbe de have's totaal nul komma nul raakvlak hebben met 'de rest'.
De echt goede banen worden wel onder de have's verdeeld, want zulke goede vacatures ga je natuurlijk niet te grabbel gooien op een jobsite of de vdabvuilvergaarbak. De overschot (nadat de neefjes, oude schoolkameraden en familie op gesprek zijn geweest) is voor de 'rest'.
Dit zijn danook vacatures waar men geenerlij moeite doet om het aantrekkelijk te maken, op onmogenlijke plaatsen liggen of totaal onderbetaald worden.
De have-not's moge hier uit 'kiezen', en worden dan na een paar maanden (of na enig gemor of kritiek) vervangen door nog meer meegaande pipo's.
Dat is het zo'n beetje. Ik kijk dan naar al die snoetjes achter die balies en buro's op interimkantoren en HR-departementen en hoop dat ze ooit hezelfde meemaken. Want ooit zal het lachen hen vergaan en gaan ze misschien doorkrijgen dat de vacatures niet kunnen ingevuld worden door de ideale perfecte witte raaf. Misschien moeten ze zich eens afvragen wie hen eigenlijk betaalt, wie er voor zorgt dat ze hun bakfietsen, kinderkleren en huis kunnen betalen... en of deze geldschieters blijven poen pompen in mensen die zitten zoeken naar arbeidskrachten op een manier waar het er vooral op aan komt van zelf 'bezig te blijven'.
Want één ding is zeker, van al die mensen, in al die kantoortjes, waar ik mee te maken krijg is er nauwelijks één op vijf echt bezig met de taak. De rest luistert naar kleffe radiozenders, klikken rond op facebook en zitten lege telefoongesprekken te voeren op kosten van hun baas.
Over tien à vijftien jaar bestaan zulke jobs niet meer... dan zijn ze vervangen door efficiëntie, AI's en vooral door bedrijven die zelf het heft in handen hebben genomen en mensen opleiden van A tot Z, in plaats van te rekenen op een krottig onderwijssyteem en een onpersoonlijke lege bediendoos van ambtenaren.
De bedrijven zijn zogenaamd op zoek naar geschikte werknemers, maar de effort die ze stoppen in deze te vinden wordt meestal toevertrouwd aan werknemers die het geen zak kan schelen. Het is een soort have's and have-not's systeem. Waarbe de have's totaal nul komma nul raakvlak hebben met 'de rest'.
De echt goede banen worden wel onder de have's verdeeld, want zulke goede vacatures ga je natuurlijk niet te grabbel gooien op een jobsite of de vdab
Dit zijn danook vacatures waar men geenerlij moeite doet om het aantrekkelijk te maken, op onmogenlijke plaatsen liggen of totaal onderbetaald worden.
De have-not's moge hier uit 'kiezen', en worden dan na een paar maanden (of na enig gemor of kritiek) vervangen door nog meer meegaande pipo's.
Dat is het zo'n beetje. Ik kijk dan naar al die snoetjes achter die balies en buro's op interimkantoren en HR-departementen en hoop dat ze ooit hezelfde meemaken. Want ooit zal het lachen hen vergaan en gaan ze misschien doorkrijgen dat de vacatures niet kunnen ingevuld worden door de ideale perfecte witte raaf. Misschien moeten ze zich eens afvragen wie hen eigenlijk betaalt, wie er voor zorgt dat ze hun bakfietsen, kinderkleren en huis kunnen betalen... en of deze geldschieters blijven poen pompen in mensen die zitten zoeken naar arbeidskrachten op een manier waar het er vooral op aan komt van zelf 'bezig te blijven'.
Want één ding is zeker, van al die mensen, in al die kantoortjes, waar ik mee te maken krijg is er nauwelijks één op vijf echt bezig met de taak. De rest luistert naar kleffe radiozenders, klikken rond op facebook en zitten lege telefoongesprekken te voeren op kosten van hun baas.
Over tien à vijftien jaar bestaan zulke jobs niet meer... dan zijn ze vervangen door efficiëntie, AI's en vooral door bedrijven die zelf het heft in handen hebben genomen en mensen opleiden van A tot Z, in plaats van te rekenen op een krottig onderwijssyteem en een onpersoonlijke lege bediendoos van ambtenaren.
woensdag 13 oktober 2010
Antwoorden is moeilijk
Werkende mensen lijken vaak in een ander universum te leven dan werkzoekenen. Vooralen mensen die moeten recruteren (en tegelijkertijd hun echte taak verder volbrengen) zijn meestal niet echt bezig met de kandidaat-werknemers. De tijd en de zin om te antwoorden zit er, begrijpelijk, niet altijd in.
Het is al langer geweten dat veel bedrijven niet eens de moeite nemen om eender welke vorm van antwoord te sturen op een sollicitatie, maar vooral nadat je op gesprek bent geweest is de feedback tegenwoordig ronduit onbeleefd of onbestaande (een klein verschil in mijn opinie).
Een wetsvoorstel om bedrijven boetes te laten betalen voor elke niet beantwoordde sollicitatiebrief is op zich een goed idee (zie link) maar deze maatregel zou, eens doorgevoerd, ook zijn doel voorbij schieten zolang de mentaliteit niet veranderd vrees ik.
Het probleem is niet zozeer het niet-antwoorden op zich, maar de totale onverschilligheid en gebrek aan voeling met de werkende mensen. Iets dat vroeg of laat het bedrijf zelf ook moet beginnen schaden.
Men kan dan om weer typsich belgisch "in orde te zijn op papier" er weer voor zorgen dat men wel een antwoord stuurt, maar verder laat men mensen gewoon stikken.
Sprekend bijvoorbeeld, is de manier waarop men na een gesprek de sollicitant er van verzekerd 'iets te laten weten', waarna er soms weken totaal geent teken van leven volgt.
In enkele gevallen moest ik zelfs via-via de telefoonnummer te pakken krijgen van de eigenlijke baas om te vernemen wat er nu eigenlijk met mijn sollicitatie was gebeurd. In vele gevallen is er door gebrek aan interne communicatie, interesse of personeel niets mee gebeurd en blijft de al dan niet positieve feedback ergens in een mailbox zitten - ongeopend.
Tegelijkertijd klagen vele bedrijven steen en been dat ze geen geschikt personeel vinden. Misschien kunnen ze in hun (op z'n minst even moeilijke zoektocht dan de mijne) eens starten met hun recrutering vlotter te laten lopen. Je 'intake' laten leiden door mensen die eigenlijk niet weten voor welke functies er sollicitanten komen, is bijvoorbeeld een veel voorkomende fout, alsook het totale gebrek aan elementaire beleefdheid.
Misschien zou het handig zijn om de VDAB een handje te helpen in hun speurtocht naar bedrijven die zich niet aan de regels houden, door een lijst met zulke bedrijven bij te houden.
Werkzoekenden kunnen dan hun ervaringen delen met anderen, om te voorkomen dat je tijd en energie stopt in een bedrijf dat duidelijk niet echt op zoek is naar mensen maar eerder hun HR personeel (of omhooggeparachuteerde mislukte juriste uit de familie van de baas) een zekere bezigheidstherapie te geven. Want vaak lijkt het er op dat deze afdelingen bevolkt worden door verveelde huisvrouwen.
Professionalisme is er best nog wel bij grotere (en vooral buitenlandse) bedrijven, maar het begint schaars te worden. Meestel krijg je op acht van de tien sollicitaties geen antwoord, en na een gesprek is er zo'n vier op de tien die niks meer laten horen (zelfs geen "We moeten u niet" op je voicemail).
Het zegt ook veel over die bedrijven zelf uiteraard. Hun produkten en diensten zijn vaak van een zelfde kwaliteit dan hun antwoorden.
Misschien kunnen werkzoekenden dit heel concreet maken door een anonieme lijst online te zetten met zulke firma's. Gewoon een blog maken, of een lijst online zetten via pastehtml.com is genoeg. Zorg ervoor dat het te vinden is en zet er tegelijk datums en referenties bij zodat iedereen weet over welke firma het gaat.
Wie mee wil werken kan altijd een mailtje sturen.
Het is al langer geweten dat veel bedrijven niet eens de moeite nemen om eender welke vorm van antwoord te sturen op een sollicitatie, maar vooral nadat je op gesprek bent geweest is de feedback tegenwoordig ronduit onbeleefd of onbestaande (een klein verschil in mijn opinie).
Een wetsvoorstel om bedrijven boetes te laten betalen voor elke niet beantwoordde sollicitatiebrief is op zich een goed idee (zie link) maar deze maatregel zou, eens doorgevoerd, ook zijn doel voorbij schieten zolang de mentaliteit niet veranderd vrees ik.
Het probleem is niet zozeer het niet-antwoorden op zich, maar de totale onverschilligheid en gebrek aan voeling met de werkende mensen. Iets dat vroeg of laat het bedrijf zelf ook moet beginnen schaden.
Men kan dan om weer typsich belgisch "in orde te zijn op papier" er weer voor zorgen dat men wel een antwoord stuurt, maar verder laat men mensen gewoon stikken.
Sprekend bijvoorbeeld, is de manier waarop men na een gesprek de sollicitant er van verzekerd 'iets te laten weten', waarna er soms weken totaal geent teken van leven volgt.
In enkele gevallen moest ik zelfs via-via de telefoonnummer te pakken krijgen van de eigenlijke baas om te vernemen wat er nu eigenlijk met mijn sollicitatie was gebeurd. In vele gevallen is er door gebrek aan interne communicatie, interesse of personeel niets mee gebeurd en blijft de al dan niet positieve feedback ergens in een mailbox zitten - ongeopend.
Tegelijkertijd klagen vele bedrijven steen en been dat ze geen geschikt personeel vinden. Misschien kunnen ze in hun (op z'n minst even moeilijke zoektocht dan de mijne) eens starten met hun recrutering vlotter te laten lopen. Je 'intake' laten leiden door mensen die eigenlijk niet weten voor welke functies er sollicitanten komen, is bijvoorbeeld een veel voorkomende fout, alsook het totale gebrek aan elementaire beleefdheid.
Misschien zou het handig zijn om de VDAB een handje te helpen in hun speurtocht naar bedrijven die zich niet aan de regels houden, door een lijst met zulke bedrijven bij te houden.
Werkzoekenden kunnen dan hun ervaringen delen met anderen, om te voorkomen dat je tijd en energie stopt in een bedrijf dat duidelijk niet echt op zoek is naar mensen maar eerder hun HR personeel (of omhooggeparachuteerde mislukte juriste uit de familie van de baas) een zekere bezigheidstherapie te geven. Want vaak lijkt het er op dat deze afdelingen bevolkt worden door verveelde huisvrouwen.
Professionalisme is er best nog wel bij grotere (en vooral buitenlandse) bedrijven, maar het begint schaars te worden. Meestel krijg je op acht van de tien sollicitaties geen antwoord, en na een gesprek is er zo'n vier op de tien die niks meer laten horen (zelfs geen "We moeten u niet" op je voicemail).
Het zegt ook veel over die bedrijven zelf uiteraard. Hun produkten en diensten zijn vaak van een zelfde kwaliteit dan hun antwoorden.
Misschien kunnen werkzoekenden dit heel concreet maken door een anonieme lijst online te zetten met zulke firma's. Gewoon een blog maken, of een lijst online zetten via pastehtml.com is genoeg. Zorg ervoor dat het te vinden is en zet er tegelijk datums en referenties bij zodat iedereen weet over welke firma het gaat.
Wie mee wil werken kan altijd een mailtje sturen.
vrijdag 8 oktober 2010
Weilanden met koeien
Het mag dan wel een cliché zijn, toch maak ik het weer mee. Zogenaamd gespecialiseerde job-zoek mogelijkheden, die dan achteraf niets meer blijken te zijn dan een lokale stuiptrekking van de economie in een opgewaardeerd weiland.
Een interim-kantoor belde me op, niet toevalleg net na het aanpassen van mijn online CV, over een reeks jobs. Het kantoor was, quote: "gespecialiseerd in de branche waar u werkt in zoekt, alles dat met IT enzo te maken heeft".
Ik geloofde er al geen snars van, maar kom, het is mooi weer, je dopt en je wilt je kans wagen op het vinden van een job. Daarbij, ik wilde wel eens weten wat men me te bieden had.
Ik kreeg de gebruikelijke interim-behandeling in het kantoor: eerst de CV beginnen lezen (iets waar men enkel de tijd voor neemt tijdens het 'interview' zelf wanneer de kandidaat voor hun neus zit gelijk een half pond vijgen), daarna het ingeven van de gegevens overgenomen uit de CV naar hun eigen databank en daarna een reeks vragen die al dan niet moeten aantonen wat voor job ik ambieer. De persoon die voor me zat was van een blaadje aan het aflezen wat ze moest vragen aan mij. Verder was er niemand te bespeuren.
Daarna kwam een praatje over waar ik zoal naar op zoek was, welk soort bedrijven me interesseren en welke streken bereikbaar genoeg waren om leefbaar te kunnen werken.
"Jaja, wij doen dit over heel Vlaanderen, dus da's geen probleem".
Waarna er een korte babbel volgde over reistijden en vooral over werk, levenskwaliteit en de jobmarkt.
De computertest volgde, met enkele vragen en zinnetjes die niet hadden misstaan op een spelprogramma voor kinderen, waarna de persoon die me te woord stond naar andere kantoren begon te bellen om te vragen wat er zoal moest gebeuren omdat er bepaalde zaken niet op of uit die computer geraakten.
Tenslotte kreeg ik twee vacatures aangeboden (technisch gezien had men met "jobs" dus niet gelogen, het waren er welgeteld twee, wat inderdaad voor een meervoud doorgaat,... al zijn twee opgestoken middenvingers ook een meervoud natuurlijk).
De jobs die men aanbood waren respectievelijk een zeer vaag beschreven soort callcenter job in een dorp waar ik nog nooit van had gehoord (het dorp bleek achteraf zo goed als onbereikbaar was, ik vraag me ten zeerste af wat voor commerciële geniën een serieuze helpdesk in the middle of nowhere bouwen... maar ok het zal wel aan mij liggen) en een soort van 'rondrijden met materiaal'-job waar het ook niet echt duidelijk was wat de functie in hield, noch welke firma het precies was, maar wel dat deze rond Lokeren lag. Een streek die voor mij even bereikbaar is als de Petavius maankrater.
"Deze jobs lijken me allemaal zo'n beetje in uw streek te liggen, niet?" vroeg ik.
"Tja,... eh. We hebben er geen andere momenteel."
"Ok, dat begrijp ik, en op zich interesseren ze me wel hoor, alleen ik vraag me af wat de haalbaarheid is,... hebt u niet iets in een stàd? Antwerpen, Brussel, Mechelen.... "
"Nee, sorry, maar dat ligt toch richting uw woonst?".
"In vogelvlucht misschien, maar deze afstand gaat door twee tunnels waar je al snel elke dag 2 tot 4 uur verspeelt"
"Ah ja... eh, we hebben momenteel niets anders"
"Ok, dan wacht ik af indien u een meer bereikbare job hebt, dan ben ik meteen kandidaat."
Het is nogal een tendens om afstanden en reistijden kompleet te negeren bij het aanbieden van een job, terwijl het verkeer elke dag meer tijd vraagt en meer energie opslorpt. Niet dat ik niet wil pendelen of heen-en-weer rijden uiteraard, maar er zijn grenzen aan het haalbare. En blijkbaar ligt elke job net te ver weg om haalbaar te zijn,...
(Met mijn excuses aan de mensen die in en rond Lokeren wonen, ... uiteraard is dit ook een stad, maar met amper 38000 inwoners en één winkelstraat is het nu niet meteen the place to be om naar werk te zoeken voor mij persoonlijk).
Een interim-kantoor belde me op, niet toevalleg net na het aanpassen van mijn online CV, over een reeks jobs. Het kantoor was, quote: "gespecialiseerd in de branche waar u werkt in zoekt, alles dat met IT enzo te maken heeft".
Ik geloofde er al geen snars van, maar kom, het is mooi weer, je dopt en je wilt je kans wagen op het vinden van een job. Daarbij, ik wilde wel eens weten wat men me te bieden had.
Ik kreeg de gebruikelijke interim-behandeling in het kantoor: eerst de CV beginnen lezen (iets waar men enkel de tijd voor neemt tijdens het 'interview' zelf wanneer de kandidaat voor hun neus zit gelijk een half pond vijgen), daarna het ingeven van de gegevens overgenomen uit de CV naar hun eigen databank en daarna een reeks vragen die al dan niet moeten aantonen wat voor job ik ambieer. De persoon die voor me zat was van een blaadje aan het aflezen wat ze moest vragen aan mij. Verder was er niemand te bespeuren.
Daarna kwam een praatje over waar ik zoal naar op zoek was, welk soort bedrijven me interesseren en welke streken bereikbaar genoeg waren om leefbaar te kunnen werken.
"Jaja, wij doen dit over heel Vlaanderen, dus da's geen probleem".
Waarna er een korte babbel volgde over reistijden en vooral over werk, levenskwaliteit en de jobmarkt.
De computertest volgde, met enkele vragen en zinnetjes die niet hadden misstaan op een spelprogramma voor kinderen, waarna de persoon die me te woord stond naar andere kantoren begon te bellen om te vragen wat er zoal moest gebeuren omdat er bepaalde zaken niet op of uit die computer geraakten.
Tenslotte kreeg ik twee vacatures aangeboden (technisch gezien had men met "jobs" dus niet gelogen, het waren er welgeteld twee, wat inderdaad voor een meervoud doorgaat,... al zijn twee opgestoken middenvingers ook een meervoud natuurlijk).
De jobs die men aanbood waren respectievelijk een zeer vaag beschreven soort callcenter job in een dorp waar ik nog nooit van had gehoord (het dorp bleek achteraf zo goed als onbereikbaar was, ik vraag me ten zeerste af wat voor commerciële geniën een serieuze helpdesk in the middle of nowhere bouwen... maar ok het zal wel aan mij liggen) en een soort van 'rondrijden met materiaal'-job waar het ook niet echt duidelijk was wat de functie in hield, noch welke firma het precies was, maar wel dat deze rond Lokeren lag. Een streek die voor mij even bereikbaar is als de Petavius maankrater.
"Deze jobs lijken me allemaal zo'n beetje in uw streek te liggen, niet?" vroeg ik.
"Tja,... eh. We hebben er geen andere momenteel."
"Ok, dat begrijp ik, en op zich interesseren ze me wel hoor, alleen ik vraag me af wat de haalbaarheid is,... hebt u niet iets in een stàd? Antwerpen, Brussel, Mechelen.... "
"Nee, sorry, maar dat ligt toch richting uw woonst?".
"In vogelvlucht misschien, maar deze afstand gaat door twee tunnels waar je al snel elke dag 2 tot 4 uur verspeelt"
"Ah ja... eh, we hebben momenteel niets anders"
"Ok, dan wacht ik af indien u een meer bereikbare job hebt, dan ben ik meteen kandidaat."
Het is nogal een tendens om afstanden en reistijden kompleet te negeren bij het aanbieden van een job, terwijl het verkeer elke dag meer tijd vraagt en meer energie opslorpt. Niet dat ik niet wil pendelen of heen-en-weer rijden uiteraard, maar er zijn grenzen aan het haalbare. En blijkbaar ligt elke job net te ver weg om haalbaar te zijn,...
(Met mijn excuses aan de mensen die in en rond Lokeren wonen, ... uiteraard is dit ook een stad, maar met amper 38000 inwoners en één winkelstraat is het nu niet meteen the place to be om naar werk te zoeken voor mij persoonlijk).
vrijdag 1 oktober 2010
spoor kwijt
Gisteren ging ik naar de job dag van de nmbs. Ze hadden bij b-rail (want so moet je de spoorwegen tegenwoordig noemen) een soort werknemersbeurs opgezet waarbij het de bedoeling was om technische mensen te vinden. Men zocht dus IT en ICT personeel en daar kon dan meteen ook een heuse HR-campagne tegenaangesmeten worden (al is "www.despoorwegenwervenaan.be" niet meteen iets dat lekker bekt.
Ik was uitgenodigd na het versturen van mijn CV en begaf me dus naar het Zuidstation restaurant aan het Hortaplein. Na wat zoeken (ik stond aan de verkeerde kant van Brussel-Zuid, iets waar men met speren naar mensen werpt en het altijd naar pita en suikerwafels ruikt) vond ik de plek waar ik me moest aanmelden.
Na een totaal overbodige security check aan de ingang 'Komt u voor de ICT job day?' 'eh ja' 'Komt u maar binnen', ging ik naar de welkomstbalie. Een stuk of vier duidelijk voor hun looks gekozen vrouwen keken na of ik wel op de lijst van genodigden stond, waarna ik een soort festivalbandje om mijn pols kreeg en twee drankbonnen.
Werklozen drankbonnen geven, ik had het niet verwacht.
Ik begaf me in een vrij kleine maar luxueuze zaal waar men verschillende stands had gemaakt voor de verschillende departementen. Waarbij het meteen opviel dat alles dat met programmeren te maken had een beetje te veel succes kende. Er stond een wachtrij die zeker een uur of langer zou duren. Mensen met nette pakken, te strakke pakken maar ook enkele versleten kostuums de om hun vaak te dikke lijven spanden.
Het 'kraampje' waar ik moest zijn was bezet door een viertal werknemers van b-rail die druk aan het praten waren met kandidaten.
Ik ging in een rij staan, waarna een nmbs-medewerkster me aansprak in het Frans en me vroeg of ik stond aan te schijven. "Oui'. Ze ging daarna weer weg en kwam even later terug met iemand die Nederlands praatte. Een Japanner met een extreem mooi, duur, net pak wandelede voorbij de rij wachtenden en ging meteen zitten naast een van de medewerkers net op het moment dat de vorige kandidaat opstond van zijn stoel.
Ik dacht "slimme jongen", maar ik betwijfel of ze Japanners die weggelopen lijken uit een Tarantino film meteen nodig hebben bij een bedrijf waar de treinen meestal te laat zijn. Ik stelde me de jongen voor met een nmbs-pet en een fluitje in de mond.
Na een half uur was het mijn beurt om met een medewerker te praten. De man sprak geen Nederlands, iets wat ik wilde oplossen door Engels te praten, maar hij verwees me met de nodige gebaren naar die ene Nederlandstalige die me kon helpen. Hij sprak enkel Frans. Geen erg, ik spreek enkel Nederlands en Engels, en Frans als je niet te lang wil luisteren.
Er liepen obers rond, maar die kreeg ik niet te pakken, hoewel ik mijn drankbonnen wilde gebruiken. Ik had tenslotte 14 euro moeten betalen om naar hier te komen met de trein,... een drankje had wel gemogen.
Maar helaas, de drank bleek bestemd te zijn voor mensen die een glimmend pak aan hadden en een stropdas met streepjes. Een oude man was foto's aan't maken, waarschijnlijk voor op de website.
Na weer een boel aanschuiven kwam ik bij die Nederlandstalige man terecht, die me eerst aanhoorde, mijn CV las (een unicum tegenwoordig!) en vertelde dat ik niet echt in het profiel paste, maar dat hij niet kon zeggen bij welk kraampje ik dan wel moest aanschuiven. Ik drukte er op dat ik kwam voor een bepaalde branche binnen hun organisatie, maar dat ik nergens het juiste kraampje vond. Hij kende zelf enkel maar iets van projecten leiden, niets van techniek. Ik gaf'm mijn CV af, die hij samen met een ingevuld blad met gegevens over mijn capaciteiten aanelkaar niette en in een bruine map stopte. Zijn tanden waren vies, er zat bruine smurrie tussen de voortanden en hij was te gemaakt vriendelijk.
Ik bedankte hem en verliet de zaal via de ingang, waar inmiddels enkele meisjes in een korte jurk stonden fruitsap te drinken. Ze praatten over hoe druk en chaotisch het wel niet was.
Daarna spoorde ik terug naar huis.
Op de trein zat enkele meters verder een enorm dikke jongen in een zwart pak, hij haalde een map uit zijn nieuwe aktetas waarin documentatie zat over de nmbs job dag en hij telefoneerde zenuwachtig met iemand van het thuisfront. 'Jaja, ik heb mijn CV af kunnen geven,... ja, ja, ik denk wel dat ze programmeurs nodig hebben, maar ik moet nu wachten. Ja nee, dat weet ik niet. Misschien. Nee, dat niet. Programmeurs, wel ja niet echt zo. Uhu, nee, nee,... maar, nee....'
Ik keek naar buiten en zag recht op een groezelige straat waar een mevrouw gekleed in zwarte lingerie in haar raam een magazine van de grond raapte, waarna ik mijn ogen sloot en mijn mp3 speler opzette. "Veertien fucking Euro", zei ik zachtjes.
Ik was uitgenodigd na het versturen van mijn CV en begaf me dus naar het Zuidstation restaurant aan het Hortaplein. Na wat zoeken (ik stond aan de verkeerde kant van Brussel-Zuid, iets waar men met speren naar mensen werpt en het altijd naar pita en suikerwafels ruikt) vond ik de plek waar ik me moest aanmelden.
Na een totaal overbodige security check aan de ingang 'Komt u voor de ICT job day?' 'eh ja' 'Komt u maar binnen', ging ik naar de welkomstbalie. Een stuk of vier duidelijk voor hun looks gekozen vrouwen keken na of ik wel op de lijst van genodigden stond, waarna ik een soort festivalbandje om mijn pols kreeg en twee drankbonnen.
Werklozen drankbonnen geven, ik had het niet verwacht.
Ik begaf me in een vrij kleine maar luxueuze zaal waar men verschillende stands had gemaakt voor de verschillende departementen. Waarbij het meteen opviel dat alles dat met programmeren te maken had een beetje te veel succes kende. Er stond een wachtrij die zeker een uur of langer zou duren. Mensen met nette pakken, te strakke pakken maar ook enkele versleten kostuums de om hun vaak te dikke lijven spanden.
Het 'kraampje' waar ik moest zijn was bezet door een viertal werknemers van b-rail die druk aan het praten waren met kandidaten.
Ik ging in een rij staan, waarna een nmbs-medewerkster me aansprak in het Frans en me vroeg of ik stond aan te schijven. "Oui'. Ze ging daarna weer weg en kwam even later terug met iemand die Nederlands praatte. Een Japanner met een extreem mooi, duur, net pak wandelede voorbij de rij wachtenden en ging meteen zitten naast een van de medewerkers net op het moment dat de vorige kandidaat opstond van zijn stoel.
Ik dacht "slimme jongen", maar ik betwijfel of ze Japanners die weggelopen lijken uit een Tarantino film meteen nodig hebben bij een bedrijf waar de treinen meestal te laat zijn. Ik stelde me de jongen voor met een nmbs-pet en een fluitje in de mond.
Na een half uur was het mijn beurt om met een medewerker te praten. De man sprak geen Nederlands, iets wat ik wilde oplossen door Engels te praten, maar hij verwees me met de nodige gebaren naar die ene Nederlandstalige die me kon helpen. Hij sprak enkel Frans. Geen erg, ik spreek enkel Nederlands en Engels, en Frans als je niet te lang wil luisteren.
Er liepen obers rond, maar die kreeg ik niet te pakken, hoewel ik mijn drankbonnen wilde gebruiken. Ik had tenslotte 14 euro moeten betalen om naar hier te komen met de trein,... een drankje had wel gemogen.
Maar helaas, de drank bleek bestemd te zijn voor mensen die een glimmend pak aan hadden en een stropdas met streepjes. Een oude man was foto's aan't maken, waarschijnlijk voor op de website.
Na weer een boel aanschuiven kwam ik bij die Nederlandstalige man terecht, die me eerst aanhoorde, mijn CV las (een unicum tegenwoordig!) en vertelde dat ik niet echt in het profiel paste, maar dat hij niet kon zeggen bij welk kraampje ik dan wel moest aanschuiven. Ik drukte er op dat ik kwam voor een bepaalde branche binnen hun organisatie, maar dat ik nergens het juiste kraampje vond. Hij kende zelf enkel maar iets van projecten leiden, niets van techniek. Ik gaf'm mijn CV af, die hij samen met een ingevuld blad met gegevens over mijn capaciteiten aanelkaar niette en in een bruine map stopte. Zijn tanden waren vies, er zat bruine smurrie tussen de voortanden en hij was te gemaakt vriendelijk.
Ik bedankte hem en verliet de zaal via de ingang, waar inmiddels enkele meisjes in een korte jurk stonden fruitsap te drinken. Ze praatten over hoe druk en chaotisch het wel niet was.
Daarna spoorde ik terug naar huis.
Op de trein zat enkele meters verder een enorm dikke jongen in een zwart pak, hij haalde een map uit zijn nieuwe aktetas waarin documentatie zat over de nmbs job dag en hij telefoneerde zenuwachtig met iemand van het thuisfront. 'Jaja, ik heb mijn CV af kunnen geven,... ja, ja, ik denk wel dat ze programmeurs nodig hebben, maar ik moet nu wachten. Ja nee, dat weet ik niet. Misschien. Nee, dat niet. Programmeurs, wel ja niet echt zo. Uhu, nee, nee,... maar, nee....'
Ik keek naar buiten en zag recht op een groezelige straat waar een mevrouw gekleed in zwarte lingerie in haar raam een magazine van de grond raapte, waarna ik mijn ogen sloot en mijn mp3 speler opzette. "Veertien fucking Euro", zei ik zachtjes.
woensdag 29 september 2010
eerste keer tussen de learning society
Omdat ik spreekwoordelijke geen hout heb om pijlen van te maken (gelukkig wel een nagel om aan ..) dacht ik er aan om opnieuw iets te gaan studeren.
Na de opleiding die ik volgde bij de vdab vorig jaar (en die uiteindelijk op de arbeidsmarkt minder opbracht dan hetgeen het me gekost heeft, om maar te zwijgen over de verloren tijd en de opgeleverde frustraties) ben ik niet echt veel meer waard geworden op de arbeidsmarkt.
Je mag dan al geslaagd zijn voor een vrij hoogstaande technische opleiding, wanneer men je voor een job laat komen solliciteren telt er meestal maar één ding: "ah u hebt via de vdab iets geleerd? Dan kan ik u zeker wel bijna gratis in dienst nemen, niet?".
Dat, of je komt bij complete krabbers terecht zoals bij punknet, waar je eigenwaarde en motivatie totaal naar de vaantjes gaat.
Studeren is nooit slecht zegt men me dan, deze "learning society" geeft je immers alle kansen.
Het moet gezegd, er zijn ook echt meer kansen, zelfs voor mensen uit een verdoemde generatie waar je eigenlijk geen kant op kon eens het begon fout te lopen.
Deze week ben ik daarom gaan rondneuzen bij verschillende onderwijsinstellingen. Kijken en leren, en vooral info opdoen over wat er zoal mogelijk is als werkloze.
De allereerste regel is uiteraard dat je beschikbaar bent voor de arbeidsmarkt. Nu, reken maar, ik ben beschikbaar,... graag zelfs.
Ten tweede moet je blijkbaar in studiepunten gerekende onder de 27 blijven (iets waardoor je dus al gauw 6+ jaren doet over een bachelor).
Verder zijn er nog een paar voorwaarden,... niet evident altijd, maar te doen.
Ik belde wat in het rond, keek op websites en vandaag zat ik voor ik het goed en wel wist in een aula met zo'n dikke driehonderd studenten, te luisteren naar een eerste les over iets dat me interesseerde.
Ik ben intussen (wees gerust beste werkgevers) nog steeds beschikbaar voor de arbeidsmarkt. Mijn goedkope GSM zit op trilstand in mijn broekzak, klaar voor al die werkgevers die kunnen bellen. Ook voor diegenen die beloofden om terug te bellen, iets te laten weten, zèker rekening te houden met de kandidaat en 'begaan te zijn met iedereen op de hoogte te houden'. Ook voor die kwibussen staat mijn GSM steeds aan, klaar om "beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt".
Intussen kijk ik rond, naar al die freaky kapsels en die mooie laptops van die studenten, en denk aan hoe ik ooit op de middelbare school zat en bij de directeur moest komen omdat er gaten in mijn schoenen zaten en dat ik er niet esthetisch bij liep. Ik woonde dan ook alleen en had geen geld voor schoenen.
De volgende dag heb ik ze met een beetje lijm vooraan dichtgekleefd om toch de week nog door te komen zonder weggestuurd te worden.
Mijn vriendin van toen zat op kot in Gent en op de lange duur voelde ik dat het allemaal niet voor mij weggelegd was.
Ik denk aan al die kansen die ik gemist heb zelf, door mijn eigen stomme fout, of door de maatschappij die toen nog volop aan het bekomen was van de vette jaren.
Maar in de tweede plaats denk ik aan hoe het verder moet. Alleen wonen is makkelijk uiteraard in zulke situatie. Je doet wat je wil, wat je kan, en als't niet zo goed loopt dan zit je er zelf mee. Dat is verandert en ik wil zeker verder, voor mezelf is het beter, maar ik voel me ook meer gemotiveerd nu er iemand me af en toe een schop onder mijn kont geeft.
Misschien is het dat wel dat ik al zo veel jaren mis. Iemand die me opvolgt en het mes op de keel zet.
Ik kwam de aula uit na een paar uur en bedacht me dat ik dit misschien te rooskleurig in zag. Studeren is hard, zeker wanneer je de studentenleeftijd al gepasseerd bent en eigenlijk volop je carrière zou moeten uitbouwen zijn.
Maar niet getreurd, ik kom er wel door. Even goed uitkijken, rekenen en dan iets kiezen (of niet, maar dan met een goede reden).
Hopelijk vind ik snel werk, goed werk, en kan ik na de uren nog iets doen dat de moeite loont om te leren.
Intussen zijn er nog altijd boeken, cursussen en een snel meegenomen les.
Na de opleiding die ik volgde bij de vdab vorig jaar (en die uiteindelijk op de arbeidsmarkt minder opbracht dan hetgeen het me gekost heeft, om maar te zwijgen over de verloren tijd en de opgeleverde frustraties) ben ik niet echt veel meer waard geworden op de arbeidsmarkt.
Je mag dan al geslaagd zijn voor een vrij hoogstaande technische opleiding, wanneer men je voor een job laat komen solliciteren telt er meestal maar één ding: "ah u hebt via de vdab iets geleerd? Dan kan ik u zeker wel bijna gratis in dienst nemen, niet?".
Dat, of je komt bij complete krabbers terecht zoals bij punknet, waar je eigenwaarde en motivatie totaal naar de vaantjes gaat.
Studeren is nooit slecht zegt men me dan, deze "learning society" geeft je immers alle kansen.
Het moet gezegd, er zijn ook echt meer kansen, zelfs voor mensen uit een verdoemde generatie waar je eigenlijk geen kant op kon eens het begon fout te lopen.
Deze week ben ik daarom gaan rondneuzen bij verschillende onderwijsinstellingen. Kijken en leren, en vooral info opdoen over wat er zoal mogelijk is als werkloze.
De allereerste regel is uiteraard dat je beschikbaar bent voor de arbeidsmarkt. Nu, reken maar, ik ben beschikbaar,... graag zelfs.
Ten tweede moet je blijkbaar in studiepunten gerekende onder de 27 blijven (iets waardoor je dus al gauw 6+ jaren doet over een bachelor).
Verder zijn er nog een paar voorwaarden,... niet evident altijd, maar te doen.
Ik belde wat in het rond, keek op websites en vandaag zat ik voor ik het goed en wel wist in een aula met zo'n dikke driehonderd studenten, te luisteren naar een eerste les over iets dat me interesseerde.
Ik ben intussen (wees gerust beste werkgevers) nog steeds beschikbaar voor de arbeidsmarkt. Mijn goedkope GSM zit op trilstand in mijn broekzak, klaar voor al die werkgevers die kunnen bellen. Ook voor diegenen die beloofden om terug te bellen, iets te laten weten, zèker rekening te houden met de kandidaat en 'begaan te zijn met iedereen op de hoogte te houden'. Ook voor die kwibussen staat mijn GSM steeds aan, klaar om "beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt".
Intussen kijk ik rond, naar al die freaky kapsels en die mooie laptops van die studenten, en denk aan hoe ik ooit op de middelbare school zat en bij de directeur moest komen omdat er gaten in mijn schoenen zaten en dat ik er niet esthetisch bij liep. Ik woonde dan ook alleen en had geen geld voor schoenen.
De volgende dag heb ik ze met een beetje lijm vooraan dichtgekleefd om toch de week nog door te komen zonder weggestuurd te worden.
Mijn vriendin van toen zat op kot in Gent en op de lange duur voelde ik dat het allemaal niet voor mij weggelegd was.
Ik denk aan al die kansen die ik gemist heb zelf, door mijn eigen stomme fout, of door de maatschappij die toen nog volop aan het bekomen was van de vette jaren.
Maar in de tweede plaats denk ik aan hoe het verder moet. Alleen wonen is makkelijk uiteraard in zulke situatie. Je doet wat je wil, wat je kan, en als't niet zo goed loopt dan zit je er zelf mee. Dat is verandert en ik wil zeker verder, voor mezelf is het beter, maar ik voel me ook meer gemotiveerd nu er iemand me af en toe een schop onder mijn kont geeft.
Misschien is het dat wel dat ik al zo veel jaren mis. Iemand die me opvolgt en het mes op de keel zet.
Ik kwam de aula uit na een paar uur en bedacht me dat ik dit misschien te rooskleurig in zag. Studeren is hard, zeker wanneer je de studentenleeftijd al gepasseerd bent en eigenlijk volop je carrière zou moeten uitbouwen zijn.
Maar niet getreurd, ik kom er wel door. Even goed uitkijken, rekenen en dan iets kiezen (of niet, maar dan met een goede reden).
Hopelijk vind ik snel werk, goed werk, en kan ik na de uren nog iets doen dat de moeite loont om te leren.
Intussen zijn er nog altijd boeken, cursussen en een snel meegenomen les.
zaterdag 25 september 2010
structureel tekort in de ICT
De voorbije dagen verscheen er in allerlei kranten dat er een te kort is aan ICT studenten. Vooral het aantal vrouwelijke studenten daalt zienderogen naar het schijnt.
De oorsprong van dit bericht zijn een aantal hogescholen (waar de directie blijkbaar net de juiste journalist op café is tegengekomen).
Welnu, ik bèn ICT'er van opleiding en ik kan je er meteen bij vertellen dat ik dus werkloos ben. Wanneer er toch een strucureel te kort zou kunnen zijn, is dat zeker iets dat zich momenteel nog niet manifesteert op de arbeidsmarkt.
Ik begrijp echter wel waarom er zo weinig mensen nog interesse hebben in deze richting. Wanneer je deze studie aanvat, weet je vantevoren dat het studeren nooit zal ophouden.
Op zich is dat voor vele mensen geen probleem, ware het niet dat dat bijstuderen vaak volledig voor eigen rekening (qua geld en tijd) komt, naast je job. Ondersteuning van de bedrijven uit is naar mijn ervaring nagenoeg nihil. Wanneer je al tijd en geld krijgt om bij te studeren is het meestal zo dat men er een zeer onangename uitbreiding van je takenpakket tegenover stelt.
De studierichting zelf is misschien wel interessant te noemen voor mensen die van ICT houden, het blijft echter lang niet zo interessant wanneer je ergens begint te werken. Bij vele bedrijven en diensten (vooral in branches die zelf op zich niets met IT of ICT te maken hebben maar het enkel maar willen gebruiken) is het zo dat een IT'er als een soort vuile klusjesman wordt beschouwd. Iemand die de boel toch maar om zeep helpt en alleen maar geld kost. Dit is vaak een perceptie van onwetende mensen, in bedrijven waar af en toe technisch iets fout loopt.
Hoe vaak is het niet dat je van werknemers aan een infoloket, helpdesk of balie hoort dat "heel de server weer plat ligt". Hoewel ze misschien gewoon niet de juiste instructies hebben opgevolgd om een bepaald programma te gebruiken.
Alles is nogal makkelijk op "de computer" te steken (vooral bij stadsdiensten is dit een ware plaag, waar men vaak uit pure domheid geen printer kan bedienen en het dan maar op "de computer" steekt).
De ICT'ers in kwestie moeten dan maar zien hun blazoen op te poetsen door zoveel problemen op te lossen als mogenlijk. Iets waar je meestal stank voor dank voor krijgt.
De ICT sector wordt ook geplaagd door enorme instromen van zogenaamde "consultants", meestal migranten uit verre landen die zwaar onder de lonen van onze IT'ers komen werken om eenzelfde job uit te voeren.
Van zodra je niet meer up-to-date bent, gooit men je in de vuilbak en neemt men een Chinees, Portugees of Indiër aan die via Nederlandse consultants werd binnengebracht, ...
ICT is een mooie richting, een interessante richting, voor mensen met motivatie, interesse en technische gaven, alleen jammer dat net deze vrij kwetsbare mensen als schotelvod worden gebruikt door bedrijven die vaak het moden equivalent zijn van fabrieksbazen uit de 19de eeuw.
Ik snap dan ook volkomen dat mensen van 18 momenteel andere richtingen kiezen dan de IT/ICT, want zelfs als afwasser in een restaurant, schoenenverkoper of witte tornado krijg je meer respect van de klanten.
Op dit ogenblik zou ik zelf nooit nog deze richting kiezen, ... om het even welke andere richting geeft je meer kansen en vooral meer vreugde in je werk.
De oorsprong van dit bericht zijn een aantal hogescholen (waar de directie blijkbaar net de juiste journalist op café is tegengekomen).
Welnu, ik bèn ICT'er van opleiding en ik kan je er meteen bij vertellen dat ik dus werkloos ben. Wanneer er toch een strucureel te kort zou kunnen zijn, is dat zeker iets dat zich momenteel nog niet manifesteert op de arbeidsmarkt.
Ik begrijp echter wel waarom er zo weinig mensen nog interesse hebben in deze richting. Wanneer je deze studie aanvat, weet je vantevoren dat het studeren nooit zal ophouden.
Op zich is dat voor vele mensen geen probleem, ware het niet dat dat bijstuderen vaak volledig voor eigen rekening (qua geld en tijd) komt, naast je job. Ondersteuning van de bedrijven uit is naar mijn ervaring nagenoeg nihil. Wanneer je al tijd en geld krijgt om bij te studeren is het meestal zo dat men er een zeer onangename uitbreiding van je takenpakket tegenover stelt.
De studierichting zelf is misschien wel interessant te noemen voor mensen die van ICT houden, het blijft echter lang niet zo interessant wanneer je ergens begint te werken. Bij vele bedrijven en diensten (vooral in branches die zelf op zich niets met IT of ICT te maken hebben maar het enkel maar willen gebruiken) is het zo dat een IT'er als een soort vuile klusjesman wordt beschouwd. Iemand die de boel toch maar om zeep helpt en alleen maar geld kost. Dit is vaak een perceptie van onwetende mensen, in bedrijven waar af en toe technisch iets fout loopt.
Hoe vaak is het niet dat je van werknemers aan een infoloket, helpdesk of balie hoort dat "heel de server weer plat ligt". Hoewel ze misschien gewoon niet de juiste instructies hebben opgevolgd om een bepaald programma te gebruiken.
Alles is nogal makkelijk op "de computer" te steken (vooral bij stadsdiensten is dit een ware plaag, waar men vaak uit pure domheid geen printer kan bedienen en het dan maar op "de computer" steekt).
De ICT'ers in kwestie moeten dan maar zien hun blazoen op te poetsen door zoveel problemen op te lossen als mogenlijk. Iets waar je meestal stank voor dank voor krijgt.
De ICT sector wordt ook geplaagd door enorme instromen van zogenaamde "consultants", meestal migranten uit verre landen die zwaar onder de lonen van onze IT'ers komen werken om eenzelfde job uit te voeren.
Van zodra je niet meer up-to-date bent, gooit men je in de vuilbak en neemt men een Chinees, Portugees of Indiër aan die via Nederlandse consultants werd binnengebracht, ...
ICT is een mooie richting, een interessante richting, voor mensen met motivatie, interesse en technische gaven, alleen jammer dat net deze vrij kwetsbare mensen als schotelvod worden gebruikt door bedrijven die vaak het moden equivalent zijn van fabrieksbazen uit de 19de eeuw.
Ik snap dan ook volkomen dat mensen van 18 momenteel andere richtingen kiezen dan de IT/ICT, want zelfs als afwasser in een restaurant, schoenenverkoper of witte tornado krijg je meer respect van de klanten.
Op dit ogenblik zou ik zelf nooit nog deze richting kiezen, ... om het even welke andere richting geeft je meer kansen en vooral meer vreugde in je werk.
vrijdag 24 september 2010
thuis met een werkloze
Terwijl je vaak lang zit te wachten op een antwoord van bedrijven waar je bent gaan solliciteren, bekruipt je vaak het gevoel van nutteloosheid. Je weet van niks, je bent een outsider en daar zit je dan.
Een gevoel waarbij je eigenlijk jezelf niets te verwijten hebt -en dat ook weet- terwijl je je toch afvraagt of het niet anders had gelopen moest je iets anders hebben gedaan.
Je zit dan thuis, in de eerste plaats om online werk te zoeken en in tweede instatie om niet al te veel geld uit te geven (want buitenkomen kost mogenlijk geld). Je kijkt op de muren, de schildpad in haar bakje water, de koffiezet, de lege zetel en bedenkt opeens dat je een statistiek bent die alleen maar bewijst dat er bepaalde generaties mensen (tussen twee onderwijshervormingen door) zijn die geen kant op kunnen.
Zo'n persoon die wat hij of zij ook doet altijd wel ergens een probleem heeft waardoor het doel dat deze persoon voor ogen houdt (werk vinden in dit geval) nooit bereikt wordt (kortom een "loser").
Het probleem met dat soort denken is dat je als werkloze op den duur niet meer weet wat je er mee aan moet vangen. Je had ooit eigenwaarde, maar die wordt bij elk slecht sollicitatiegesprek minder, je had ook geld, iets dat elke maand slinkt. Daarenboven had je ook een beetje aanzien, iets dat compleet in de grond wordt gehakt wanneer je voor het eerst met eender welke vdab-mensen praat (het verschil tussen een robot uit de boeken van Isaac Asimov en een VDAB'er is dat een robot meer met mensen in zit).
Oplossing zijn er genoeg wanneer je zomaar met mensen praat die zelf een lekkere job hebben. Ze stellen allerlei dingen voor die uiteindelijk toch niet realistisch zijn. Liefst van al is men er snel vanaf van je gezeur. Want er is immers werk genoeg niet?
Even opsommen: het eerste het beste lokale zaakje binnenstappen waar men werknemers zoekt (desnoods om tussen de middag broodjes smos te maken voor toeristen) met alle gevolgen voor de "logica van je CV" vandien, je aanmelden bij een vrijwilligerswerk, terug studeren (duur) of een cursus volgen van de vdab?
Het blijft echter moeilijk, want het liefst van al wil je gewoon terug een job vinden in de branche waar je weet goed in te zijn, geld verdienen om van te leven om je van daar uit verder te ontplooien. Daarna kan je rustig terug je hobby's uitvoeren, want dan is het ook effectief terug een manier van vrijetijdsbesteding.
Wanneer je echter thuis zit is het al gauw kommer en kwel op gebied van hobby's versus werk.
Komt daarbij dat je dan wanneer je samen woont met iemand je dan geconfronteerd wordt met een heleboel neveneffecten. Opeens ben je de zonderling, de eenzaat, de stinkende dopper die thuis aanwezig is op uren waarop de ander moet werken. Wat doet die heel de dag?
Je lijkt ook opeens een zee van tijd te hebben (eerder een klein meertje) waardoor het lijkt dat je hele dagen zit te niksen. Ikzelf heb het hier de laatste dagen enorm moeilijk mee.
Er doen dan mensen je de suggestie om gewoon eventjes er op uit te trekken, maar dat is eigenlijk geen optie (geld, administratie, tijd... ), da's eerder iets voor mensen die net zijn ontslagen en een paar weken willen ontstressen. Niet voor mensen zoals ik, die echt wel op zoek zijn naar een job.
Je zit aan de tafel te lezen of iets na te kijken op je laptop, en ze komt binnen. Ze heeft een harde dag werken achter de rug met de nodige frustraties en verhalen die bij een echte job horen in een echte omgeving, voor mensen die echt van hun werk houden.
Ik hoor ook graag hoe het er aan toe gaat overal waar ze komt. Af en toe geef ik ook mijn visie op iets wat ze vertelt, ik werkte tenslotte ook lang genoeg om het klappen van de zweep te kennen en hier en daar een beetje te kunnen helpen met raad en daad. Maar het is anders.
Wanneer je bijvoorbeeld iets vergeet (een boodschap, klusje of wat dan ook) krijg je vaak een opmerking hierover (goed bedoeld ik weet het), maar het doet telkens weer pijn. Je wordt telkens weer geconfronteerd met je gezakte status, "ik kan zelfs geen simpele taak goed volbrengen" denk ik dan vaak.
Terwijl ik bij wijze van spreken eigenlijk een vrolijk klein hondje ben dat blij is dat het baasje terug thuis komt. Het is uiteraard niemands schuld, het is nu eenmaal frustrerend om thuis te komen en een werkloze in huis te hebben.
Het is even frustrerend om de mentaliteit tegenover jezelf te zien veranderen, afhankelijk van de gevolgen van werkloosheid. Het is belangrijk om in zulke mindere momenten te kunnen praten met iemand. Gelukkig is er bij mij thuis zo iemand. Ik hoop dat vele werklozen die in zulke situaties zitten iemand hebben om mee te praten, want het is nodig.
Sorry voor de melige blogpost vandaag. Maar het zit niet altijd mee.
Een gevoel waarbij je eigenlijk jezelf niets te verwijten hebt -en dat ook weet- terwijl je je toch afvraagt of het niet anders had gelopen moest je iets anders hebben gedaan.
Je zit dan thuis, in de eerste plaats om online werk te zoeken en in tweede instatie om niet al te veel geld uit te geven (want buitenkomen kost mogenlijk geld). Je kijkt op de muren, de schildpad in haar bakje water, de koffiezet, de lege zetel en bedenkt opeens dat je een statistiek bent die alleen maar bewijst dat er bepaalde generaties mensen (tussen twee onderwijshervormingen door) zijn die geen kant op kunnen.
Zo'n persoon die wat hij of zij ook doet altijd wel ergens een probleem heeft waardoor het doel dat deze persoon voor ogen houdt (werk vinden in dit geval) nooit bereikt wordt (kortom een "loser").
Het probleem met dat soort denken is dat je als werkloze op den duur niet meer weet wat je er mee aan moet vangen. Je had ooit eigenwaarde, maar die wordt bij elk slecht sollicitatiegesprek minder, je had ook geld, iets dat elke maand slinkt. Daarenboven had je ook een beetje aanzien, iets dat compleet in de grond wordt gehakt wanneer je voor het eerst met eender welke vdab-mensen praat (het verschil tussen een robot uit de boeken van Isaac Asimov en een VDAB'er is dat een robot meer met mensen in zit).
Oplossing zijn er genoeg wanneer je zomaar met mensen praat die zelf een lekkere job hebben. Ze stellen allerlei dingen voor die uiteindelijk toch niet realistisch zijn. Liefst van al is men er snel vanaf van je gezeur. Want er is immers werk genoeg niet?
Even opsommen: het eerste het beste lokale zaakje binnenstappen waar men werknemers zoekt (desnoods om tussen de middag broodjes smos te maken voor toeristen) met alle gevolgen voor de "logica van je CV" vandien, je aanmelden bij een vrijwilligerswerk, terug studeren (duur) of een cursus volgen van de vdab?
Het blijft echter moeilijk, want het liefst van al wil je gewoon terug een job vinden in de branche waar je weet goed in te zijn, geld verdienen om van te leven om je van daar uit verder te ontplooien. Daarna kan je rustig terug je hobby's uitvoeren, want dan is het ook effectief terug een manier van vrijetijdsbesteding.
Wanneer je echter thuis zit is het al gauw kommer en kwel op gebied van hobby's versus werk.
Komt daarbij dat je dan wanneer je samen woont met iemand je dan geconfronteerd wordt met een heleboel neveneffecten. Opeens ben je de zonderling, de eenzaat, de stinkende dopper die thuis aanwezig is op uren waarop de ander moet werken. Wat doet die heel de dag?
Je lijkt ook opeens een zee van tijd te hebben (eerder een klein meertje) waardoor het lijkt dat je hele dagen zit te niksen. Ikzelf heb het hier de laatste dagen enorm moeilijk mee.
Er doen dan mensen je de suggestie om gewoon eventjes er op uit te trekken, maar dat is eigenlijk geen optie (geld, administratie, tijd... ), da's eerder iets voor mensen die net zijn ontslagen en een paar weken willen ontstressen. Niet voor mensen zoals ik, die echt wel op zoek zijn naar een job.
Je zit aan de tafel te lezen of iets na te kijken op je laptop, en ze komt binnen. Ze heeft een harde dag werken achter de rug met de nodige frustraties en verhalen die bij een echte job horen in een echte omgeving, voor mensen die echt van hun werk houden.
Ik hoor ook graag hoe het er aan toe gaat overal waar ze komt. Af en toe geef ik ook mijn visie op iets wat ze vertelt, ik werkte tenslotte ook lang genoeg om het klappen van de zweep te kennen en hier en daar een beetje te kunnen helpen met raad en daad. Maar het is anders.
Wanneer je bijvoorbeeld iets vergeet (een boodschap, klusje of wat dan ook) krijg je vaak een opmerking hierover (goed bedoeld ik weet het), maar het doet telkens weer pijn. Je wordt telkens weer geconfronteerd met je gezakte status, "ik kan zelfs geen simpele taak goed volbrengen" denk ik dan vaak.
Terwijl ik bij wijze van spreken eigenlijk een vrolijk klein hondje ben dat blij is dat het baasje terug thuis komt. Het is uiteraard niemands schuld, het is nu eenmaal frustrerend om thuis te komen en een werkloze in huis te hebben.
Het is even frustrerend om de mentaliteit tegenover jezelf te zien veranderen, afhankelijk van de gevolgen van werkloosheid. Het is belangrijk om in zulke mindere momenten te kunnen praten met iemand. Gelukkig is er bij mij thuis zo iemand. Ik hoop dat vele werklozen die in zulke situaties zitten iemand hebben om mee te praten, want het is nodig.
Sorry voor de melige blogpost vandaag. Maar het zit niet altijd mee.
zaterdag 18 september 2010
Twee open jobs, één vakbondsman
Af en toe hoor ik van die verhalen uit de ambtenarij waar mijn tenen van gaan krullen.
Een voorbeeld hiervan (maar er zijn er vele) is het verhaal van de vakbondsafgevaardigde op een stadsdienst die twee jobs 'bezet' houdt terwijl hij er eigenlijk geen enkele fatsoenlijk uitvoert en er intussen enkele mensen echt wel naar een job op zoek zijn.
Tot mijn verbazing is dit soort techniek (die nèt legaal blijkt te zijn volgens de genoemde vakbondsman zelf) wijd verspreid.
Het gaat zo.
Een persoon (laat ons hem Soske noemen) werkt op Dienst A. Hij is enorm geïnteresseerd in het werken bij Dienst B. Soske vraagt daarom een loopbaanonderbreking aan bij Dienst A. Wanneer deze goedgekeurd wordt gaat hij naar Dienst B, waar hij enkel wat studie doet om deze functie "uit te proberen". Op zich al iets waar ik me vragen bij stel, maar ok, werken in de privé is iets helemaal anders.
Dienst A heeft normaal 2 personeelsleden. Soske is op loopbaanonderbreking en daarbij komt de teller op dienst A op 1 man personeel te staan. Maar die andere werknemer gaat in zwangerschapsverlof, waarna ze op Dienst A zonder personeel zitten fysiek gezien.
Dienst A kan geen extra mensen in dienst nemen omdat de teller officieel nog op 2 staat. Dus andere mensen in de buurt van deze dienst (Dienst C) moeten dan het gat maar opvullen en eventuele eigen taken verminderen.
Soske mag dus niet vervangen worden en wanneer hij op dienst B het toch "niet zo leuk" vindt, komt hij gewoon lekker terug op Dienst A zitten, alwaar men zijn mooie stek warm voor hem houdt..Dit alles zonder enig verlies van anciënniteit.
Intussen zijn er hele horden werkzoekenden die letterlijk en figuurlijk staan te smeken om op Dienst A deze twee lege plekken in te vullen (want er zit fysiek NIEMAND). Dit kan echter niet,...
intussen zit op Dienst B iemand een nieuwe job 'te proberen' en zijn er mensen werkloos.
Indien het toch wetteljk mogelijk is in tijde van crisis, dan roep ik hierbij op om hier luidt, hard en vaak tegen te protesteren, want het kàn gewoon niet zijn dat uitgerekend vakbondsmensen die in theorie een voorbeeldsfunctie vervullen binnen de maatschappij, net de oorzaak zijn van de onderbezetting van bepaalde diensten en tegelijk ook oorzaak van een bepaald percentage werkloosheid (en taxverkwisting).
Vakbondmensen (althans de overgrote meerderheid van hen) zijn volgens mij dus vooral begaan met hun eigen rechten, snoepjes, voordelen en rommel,... zonder naar de gevolgen te zien voor de mense die ze eigenlijk zouden moeten verdedigen.
Een voorbeeld hiervan (maar er zijn er vele) is het verhaal van de vakbondsafgevaardigde op een stadsdienst die twee jobs 'bezet' houdt terwijl hij er eigenlijk geen enkele fatsoenlijk uitvoert en er intussen enkele mensen echt wel naar een job op zoek zijn.
Tot mijn verbazing is dit soort techniek (die nèt legaal blijkt te zijn volgens de genoemde vakbondsman zelf) wijd verspreid.
Het gaat zo.
Een persoon (laat ons hem Soske noemen) werkt op Dienst A. Hij is enorm geïnteresseerd in het werken bij Dienst B. Soske vraagt daarom een loopbaanonderbreking aan bij Dienst A. Wanneer deze goedgekeurd wordt gaat hij naar Dienst B, waar hij enkel wat studie doet om deze functie "uit te proberen". Op zich al iets waar ik me vragen bij stel, maar ok, werken in de privé is iets helemaal anders.
Dienst A heeft normaal 2 personeelsleden. Soske is op loopbaanonderbreking en daarbij komt de teller op dienst A op 1 man personeel te staan. Maar die andere werknemer gaat in zwangerschapsverlof, waarna ze op Dienst A zonder personeel zitten fysiek gezien.
Dienst A kan geen extra mensen in dienst nemen omdat de teller officieel nog op 2 staat. Dus andere mensen in de buurt van deze dienst (Dienst C) moeten dan het gat maar opvullen en eventuele eigen taken verminderen.
Soske mag dus niet vervangen worden en wanneer hij op dienst B het toch "niet zo leuk" vindt, komt hij gewoon lekker terug op Dienst A zitten, alwaar men zijn mooie stek warm voor hem houdt..Dit alles zonder enig verlies van anciënniteit.
Intussen zijn er hele horden werkzoekenden die letterlijk en figuurlijk staan te smeken om op Dienst A deze twee lege plekken in te vullen (want er zit fysiek NIEMAND). Dit kan echter niet,...
intussen zit op Dienst B iemand een nieuwe job 'te proberen' en zijn er mensen werkloos.
Indien het toch wetteljk mogelijk is in tijde van crisis, dan roep ik hierbij op om hier luidt, hard en vaak tegen te protesteren, want het kàn gewoon niet zijn dat uitgerekend vakbondsmensen die in theorie een voorbeeldsfunctie vervullen binnen de maatschappij, net de oorzaak zijn van de onderbezetting van bepaalde diensten en tegelijk ook oorzaak van een bepaald percentage werkloosheid (en taxverkwisting).
Vakbondmensen (althans de overgrote meerderheid van hen) zijn volgens mij dus vooral begaan met hun eigen rechten, snoepjes, voordelen en rommel,... zonder naar de gevolgen te zien voor de mense die ze eigenlijk zouden moeten verdedigen.
vrijdag 17 september 2010
een mooie dag
Na al die kommer en kwel van de laatste weken zou je haast denken dat ik de moed aan het opgeven was. Sommige dagen is dat ook zo, dan zou ik zoals een "echte" luie dopper met een zak chips in de zetel willen hangen terwijl ik naar domme TV kijk.
Maar ja, af en toe wordt ge gemotiveerd (of met de realiteit geconfronteerd) en ga je weer aan de slag met zoeken en CV's sturen.
Ik lijk wel iemand die af en toe de negatieve kanten bekijkt van een vacature, maar dat is niet zo. Ik ga steeds open-minded naar een sollicitatie, zelfs al zou ik rationeel gezien op voorhand er zware vragen bij moeten stellen (van sommige job omschrijvingen druipt het af dat er niets van komt, maar ja).
Ik denk dat je zo'n dingen toch steeds de kans moet geven, je weet immers niet wat voor toffe ingesteldheid het bedrijf waar je heen gaat zou kunnen hebben.
Zo ga ik perfect naar een sollicitatie bij een firma die eigenlijk te ver af ligt van waar ik woon, in de hoop of veronderstelling dat er wel een oplossing kan gevonden worden voor dit euvel moest al de rest goed zitten.
Het zijn ten slotte de werkgevers die echt flexibel kunnen zijn naar hun werkgevers toe wanneer deze diegene zijn die ze echt nodig hebben. Vaak gebeurd dit niet en geraken ze daardoor niet aan volk, maar da's hun zaak. De open markt rekent daar op haar manier wel mee af (in tegenstelling tot de staatsbedrijven en diensten die blijkbaar eindeloos mogen voorploeteren met om het even welk personeel).
Vandaag ben ik bij "POPmmm" gaan solliciteren, een vrij grote firma die, naar ik via-via vernam, op zoek ging naar het profiel waar ik zou passen. De vacature was echter nog niet uitgeschreven, mijn spontane aanmelding kwam dan ook op een vrij goed timing zo bleek.
Na een vlot gesprek en een hele uiteenzetting over de job inhoud voelde ik een 'klik' die ik al jaren niet meer had gevoeld.. hier wil ik echt wel werken. Niet alleen dicht bij huis, niet alleen volop mijn branche, maar ook nog eens een bedrijf dat geen cowboy speelt met haar klanten. Gewoon zoals het hoort, georganiseert en vooral doelgericht bezig zonder onrealistische eisen te stellen. Mensen die met beide voeten in de realiteit staan vind je niet zo vaak in deze bedrijfscultuur van "beter, harde, meer" waar vooral veel gepraat wordt.
Ik ben zeer tevreden buiten gestapt bij "POPmmm", na een gesprek waarbij de interviewer ook openlijk zegde van me wel te zien werken op deze job.
Enig probleem is dat men nog meer mensen wil zien alvorens te beslissen (ook logisch ergens, je kan moeilijk de eerte die binnenwandelt aanwerven, ook al heb je er een goed gevoel bij).
Dit zit goed, heel goed, en ik hoop dat het me lukte om dit enthousiasme over te brengen (denk van wel).
Nu bang afwachten of men me deze kans wil geven, want ik heb hier echt ZIN IN.
Vandaag was ik misschien die witter raaf die men zocht :)
En nu begint het bange wachten...
Maar ja, af en toe wordt ge gemotiveerd (of met de realiteit geconfronteerd) en ga je weer aan de slag met zoeken en CV's sturen.
Ik lijk wel iemand die af en toe de negatieve kanten bekijkt van een vacature, maar dat is niet zo. Ik ga steeds open-minded naar een sollicitatie, zelfs al zou ik rationeel gezien op voorhand er zware vragen bij moeten stellen (van sommige job omschrijvingen druipt het af dat er niets van komt, maar ja).
Ik denk dat je zo'n dingen toch steeds de kans moet geven, je weet immers niet wat voor toffe ingesteldheid het bedrijf waar je heen gaat zou kunnen hebben.
Zo ga ik perfect naar een sollicitatie bij een firma die eigenlijk te ver af ligt van waar ik woon, in de hoop of veronderstelling dat er wel een oplossing kan gevonden worden voor dit euvel moest al de rest goed zitten.
Het zijn ten slotte de werkgevers die echt flexibel kunnen zijn naar hun werkgevers toe wanneer deze diegene zijn die ze echt nodig hebben. Vaak gebeurd dit niet en geraken ze daardoor niet aan volk, maar da's hun zaak. De open markt rekent daar op haar manier wel mee af (in tegenstelling tot de staatsbedrijven en diensten die blijkbaar eindeloos mogen voorploeteren met om het even welk personeel).
Vandaag ben ik bij "POPmmm" gaan solliciteren, een vrij grote firma die, naar ik via-via vernam, op zoek ging naar het profiel waar ik zou passen. De vacature was echter nog niet uitgeschreven, mijn spontane aanmelding kwam dan ook op een vrij goed timing zo bleek.
Na een vlot gesprek en een hele uiteenzetting over de job inhoud voelde ik een 'klik' die ik al jaren niet meer had gevoeld.. hier wil ik echt wel werken. Niet alleen dicht bij huis, niet alleen volop mijn branche, maar ook nog eens een bedrijf dat geen cowboy speelt met haar klanten. Gewoon zoals het hoort, georganiseert en vooral doelgericht bezig zonder onrealistische eisen te stellen. Mensen die met beide voeten in de realiteit staan vind je niet zo vaak in deze bedrijfscultuur van "beter, harde, meer" waar vooral veel gepraat wordt.
Ik ben zeer tevreden buiten gestapt bij "POPmmm", na een gesprek waarbij de interviewer ook openlijk zegde van me wel te zien werken op deze job.
Enig probleem is dat men nog meer mensen wil zien alvorens te beslissen (ook logisch ergens, je kan moeilijk de eerte die binnenwandelt aanwerven, ook al heb je er een goed gevoel bij).
Dit zit goed, heel goed, en ik hoop dat het me lukte om dit enthousiasme over te brengen (denk van wel).
Nu bang afwachten of men me deze kans wil geven, want ik heb hier echt ZIN IN.
Vandaag was ik misschien die witter raaf die men zocht :)
En nu begint het bange wachten...
maandag 13 september 2010
telewerken anno 2010
Er zijn zo van die bedrijven waar je dan een perfect sollicitatiegesprek mee hebt, maar waar je dan merkt dat ze eigenlijk niet echt nadenken over wat ze doen.
Ik ging vandaag naar het bedrijf "HopTel" om te luisteren naar wat de baas zoal te vertellen had over een aangeboden job. Blijkt dat HopTel zo'n dik uur rijden (2 uur met de trein!) verwijderd was van mij thuis.
Aangezien ze zelf hun core-business hebben gemaakt van het remote-werken als oplossing bieden aan klanten, dacht ik dat het geen probleem zou zijn om hier enige flexibiliteit te zien gebeuren.
Zo kan je tijd besparen, het mileu een beetje helpen en vooral enorm veel efficienter werken van thuis uit,... of toch voor een paar dagen in de week (want enig contact met collega's blijft gewenst).
Wat bleek? HopTel (zelf een provider van de meest geavanceerde IP-diensten) werkt zelf nog op kantoor met een analoge centrale. Waardoor iedereen ter plekke in Huppeldepup aanwezig moet zijn om zijn/haar werk te kunnen verrichten. Totaal belachelijk in deze tijd. Zeker wanneer je over het hele land en ver daarbuiten wil rekruteren!
Men zou via IP-telephonie en met de nodige eenvoudige technische middelen in heel Europa naar mensen kunnen gaan zoeken, men zou zelfs makkelijker aan geschikt volk geraken.
Maar helaas, HopTel bleek een van die firma's te zijn (zoals zovelen) die aan het "Vlaamse kruidenierkes-syndroom" lijden... niet willen, durven investeren of vooruit denken, niet willen weten van iets nieuws, maar vooral voortploeteren in de natte klei waar ze zijn ontstaan. (Waarschijnlijk omdat de baas er achter de hoek woont). Dezelfde bedrijven die waarschijnlijk bij de vdab gaan klagen dat ze geen 'geschikt' personeel vinden. (geschikt personeel is tegenwoordig: hoog IQ, maar ook niet tè hoog, anders krijgen de bazen schrik, eigen wagen, bruttoloon van 1400 kei cool vinden en perfect 4-talig zijn en liefst 3 bachelors op zak, humoristisch, spontaan, open, discreet, cool, hip, mooi gekleed, knap, sexy, sociaal, politiek-correct en vooral extreem flexibel en als het even kan ook vrijgezel -zodat je niet piept over het werken op onmogelijke uren-).
Nuja,... eens gaan horen kon geen kwaad,... zo weet ik weer dat telewerken in België zo dood is als wat (geen wonder dat er elke dag 250km file staat van allemaal mensen die voor bedrijven werken die hun eigen werknemers vooral tussen 9 en 5 bij hen op kantoor willen hebben rondlopen).
Ik ging vandaag naar het bedrijf "HopTel" om te luisteren naar wat de baas zoal te vertellen had over een aangeboden job. Blijkt dat HopTel zo'n dik uur rijden (2 uur met de trein!) verwijderd was van mij thuis.
Aangezien ze zelf hun core-business hebben gemaakt van het remote-werken als oplossing bieden aan klanten, dacht ik dat het geen probleem zou zijn om hier enige flexibiliteit te zien gebeuren.
Zo kan je tijd besparen, het mileu een beetje helpen en vooral enorm veel efficienter werken van thuis uit,... of toch voor een paar dagen in de week (want enig contact met collega's blijft gewenst).
Wat bleek? HopTel (zelf een provider van de meest geavanceerde IP-diensten) werkt zelf nog op kantoor met een analoge centrale. Waardoor iedereen ter plekke in Huppeldepup aanwezig moet zijn om zijn/haar werk te kunnen verrichten. Totaal belachelijk in deze tijd. Zeker wanneer je over het hele land en ver daarbuiten wil rekruteren!
Men zou via IP-telephonie en met de nodige eenvoudige technische middelen in heel Europa naar mensen kunnen gaan zoeken, men zou zelfs makkelijker aan geschikt volk geraken.
Maar helaas, HopTel bleek een van die firma's te zijn (zoals zovelen) die aan het "Vlaamse kruidenierkes-syndroom" lijden... niet willen, durven investeren of vooruit denken, niet willen weten van iets nieuws, maar vooral voortploeteren in de natte klei waar ze zijn ontstaan. (Waarschijnlijk omdat de baas er achter de hoek woont). Dezelfde bedrijven die waarschijnlijk bij de vdab gaan klagen dat ze geen 'geschikt' personeel vinden. (geschikt personeel is tegenwoordig: hoog IQ, maar ook niet tè hoog, anders krijgen de bazen schrik, eigen wagen, bruttoloon van 1400 kei cool vinden en perfect 4-talig zijn en liefst 3 bachelors op zak, humoristisch, spontaan, open, discreet, cool, hip, mooi gekleed, knap, sexy, sociaal, politiek-correct en vooral extreem flexibel en als het even kan ook vrijgezel -zodat je niet piept over het werken op onmogelijke uren-).
Nuja,... eens gaan horen kon geen kwaad,... zo weet ik weer dat telewerken in België zo dood is als wat (geen wonder dat er elke dag 250km file staat van allemaal mensen die voor bedrijven werken die hun eigen werknemers vooral tussen 9 en 5 bij hen op kantoor willen hebben rondlopen).
woensdag 8 september 2010
woont en werkt in...
Het is al jaren een droom van mij om te kunnen werken en wonen in dezelfde stad of streek. Een totale illusie, zo blijkt. In Antwerpen (die zogenaamde wereldstad) is het zo erg gesteld dat je momenteel geen jobs kan vinden in mijn sector die voldoen aan een paar minimale eisen. (Een normaal loon, voldoende middellen om je taak te kunnen uitvoeren, plaats van tewerkstelling Antwerpen en omgeving, financiëel gezonde firma).
Voorlopig is het zo dat je als Antwerpenaar naar Mechelen, Zuidelijk Brussel of verderop naar Leuven, Gent of zelfs Wallonië moet rijden om nog een job te vinden die in de technische sector ligt.
Wanneer ik zo om me heen kijk, zie ik ook iedereen die in deze sector werkt ofwel de dagelijkse files trotseren op pakweg in Evere, Schaarbeek of Leuven te gaan werken. Het kan toch niet zijn dat er in een stad van om en bij het half miljoen inwoners geen IT/ICT jobs te vinden zijn?
Misschien kijk ik op de verkeerde plaatsen (en samen met mij zowat alle interimbureaus) ofwel is dit een service-stad aan't worden. Waar er nog wel broodjeszaken en auto-garages zijn, maar waar er verder niks ontwikkeling, R&D of technische ondersteuning aanwezig is.
Wanneer je in de onmiddellijke omgeving naar alle jobs en openstaande vacatures zoekt zie je ook alleen maar verkopers voor winkeltjes staan of leerkrachten dwarsfluit en van die dingen.... hier en daar eens een zogenaamde heldesk job, maar deze is dan al snel ontmaskerd als het lezen van scripts naar pissed-off klanten, of iets waar de echte plaats van tewerkstelling ver weg ligt in een andere provincie.
Wat is er mis met een satelietkantoor oprichten in een provincie zoals Antwerpen?
Een groot bedrijf dat zich in Brussel vestigt (uit prestige meestal), kan zich toch perfect een satelietkantoor veroorloven in de provincies waar het haar volk vandaan haalt?
Dit lost een hele reeks problemen op; reistijden, een makkelijkere rekrutering (ja, natuurlijk moet u niet naar Brussel rijden elke dag, we hebben een sattelietkantoor dichtbij huis), minder verzuurde mensen en een positieve impact op het milieu.
Maar blijkbaar is daar geen geld voor, ...
Ik zoek verder, maar Antwerpen lijkt me meer en meer een vacaturewoestijn te worden, waar je blij mag zijn wanneer je als ICT'er nog een baan vindt bij een broodjeszaak om smoskes met kaas en hesp te smeren voor de mensen die snel voor ze naar Brussel rijden nog een klef baguette komen halen voor 's middags.
In ieder geval, wanneer u in de IT/ICT branche werk hebt voor me (je weet nooit moesten er werkgevers meelezen), in Antwerpen werkzaam bent en me een normaal loon kan geven (meer dan mijn uitkering), dan mag u me steeds mailen op het e-mail address hier rechts. Ik kom me graag even voorstellen en het nodige doen om u te overtuigen van mijn kunnen.
Proof me wrong :)
Voorlopig is het zo dat je als Antwerpenaar naar Mechelen, Zuidelijk Brussel of verderop naar Leuven, Gent of zelfs Wallonië moet rijden om nog een job te vinden die in de technische sector ligt.
Wanneer ik zo om me heen kijk, zie ik ook iedereen die in deze sector werkt ofwel de dagelijkse files trotseren op pakweg in Evere, Schaarbeek of Leuven te gaan werken. Het kan toch niet zijn dat er in een stad van om en bij het half miljoen inwoners geen IT/ICT jobs te vinden zijn?
Misschien kijk ik op de verkeerde plaatsen (en samen met mij zowat alle interimbureaus) ofwel is dit een service-stad aan't worden. Waar er nog wel broodjeszaken en auto-garages zijn, maar waar er verder niks ontwikkeling, R&D of technische ondersteuning aanwezig is.
Wanneer je in de onmiddellijke omgeving naar alle jobs en openstaande vacatures zoekt zie je ook alleen maar verkopers voor winkeltjes staan of leerkrachten dwarsfluit en van die dingen.... hier en daar eens een zogenaamde heldesk job, maar deze is dan al snel ontmaskerd als het lezen van scripts naar pissed-off klanten, of iets waar de echte plaats van tewerkstelling ver weg ligt in een andere provincie.
Wat is er mis met een satelietkantoor oprichten in een provincie zoals Antwerpen?
Een groot bedrijf dat zich in Brussel vestigt (uit prestige meestal), kan zich toch perfect een satelietkantoor veroorloven in de provincies waar het haar volk vandaan haalt?
Dit lost een hele reeks problemen op; reistijden, een makkelijkere rekrutering (ja, natuurlijk moet u niet naar Brussel rijden elke dag, we hebben een sattelietkantoor dichtbij huis), minder verzuurde mensen en een positieve impact op het milieu.
Maar blijkbaar is daar geen geld voor, ...
Ik zoek verder, maar Antwerpen lijkt me meer en meer een vacaturewoestijn te worden, waar je blij mag zijn wanneer je als ICT'er nog een baan vindt bij een broodjeszaak om smoskes met kaas en hesp te smeren voor de mensen die snel voor ze naar Brussel rijden nog een klef baguette komen halen voor 's middags.
In ieder geval, wanneer u in de IT/ICT branche werk hebt voor me (je weet nooit moesten er werkgevers meelezen), in Antwerpen werkzaam bent en me een normaal loon kan geven (meer dan mijn uitkering), dan mag u me steeds mailen op het e-mail address hier rechts. Ik kom me graag even voorstellen en het nodige doen om u te overtuigen van mijn kunnen.
Proof me wrong :)
dinsdag 7 september 2010
Half werk
(vervolg op gisteren)
Het tweede bedrijf waar ik ging solliciteren was "Koepelvzw". Een soort van softe-sector cultuur-achtig iets waar mensen in blitse t-shirts rondlopen, dromenvangers op hun binnenplaats hangen en politiek correct zijn tot een kunstvorm hebben verheven. Nu ja, ik wil wel bij zulke mensen werken, het was tenslotte dicht bij huis en het leek me best te combineren met nuttige zaken in mijn vrije tijd.
Koepelvzw vroeg in de advertentie om stipt op tijd te zijn, want ze deden deze sollicitatieronde maar één maal. Ik was dus tot op de seconde op tijd.
Zulke strikte manier van werken (vooral het éénmalig examen is onbegrijpelijk wanneer je op zoek bent naar een profiel waarbij je zo veel flexibiliteit en veelzijdigheid eist, maar het kon erger). Ieder hun manier van aan volk geraken zeker? Ik moest dus een heus examen afleggen, ...iets wat ik altijd fijn vind wanneer het goed is opgesteld.
Ik zette me neer in een zaaltje dat vooral diende om aftandse laptops aan een projector te hangen om vervolgens de zaal te vervelen met powerpoint slides en weeë theegeur.
De kandidaten, zes in totaal, drie vrouwen -waarvan er ééntje duidelijk een slechte champignon had gegeten ofwel een zware zenuwaandoening had - en drie jongens waarvan twee death-metal types en ikzelf.
We kregen een paar stencils voor onze neus met daarbij een balpen. We moesten een reeks vragen beantwoorden, iets wat voor een technische job nogal ongebruikelijk is om op papier te doen, techies en mooi leesbaar handschrift gaan nu eenmaal niet samen, zeker niet wanneer je ruim twee uur zou moeten zitten pennen!
De vragen hadden ook een tweede praktische luik, waarbij er vooral voorbeelden werden aangehaald en men ging peilen naar je kennis op dat vakgebied. Ook web-building en beheer van servers kwam aan bod.
De eerste helf waren netwerk-gerelateerde vragen. Waarna de rest vooral over programmatie en database onderhoud ging. Het probleem is dat ik geen programmeur ben,... ik haat programmeren aangezien dat een bepaalde robot-achtige manier van sequentiëel denken vergt die mij kompleet vreemd is. Met de beste wil van de wereld, verder dan een .bat file kom ik niet. Programmeren is voor mensen die daar aanleg voor hebben en met lijnen code hun geluk bij elkaar schrijven.
Het netwerk-gedeelte ligt me meer (zeker) en werd danook vlotjes ingevuld, met daarbij ook een reeks voorbeelden en wat extra uitleg, daarna bij de praktische vragen deed ik hetzelfde.
Ik gaf even later het stapeltje bladen af en vertelde hen dat ik eigenlijk een netwerkbeheer-achtige job in hun vacature had gezien, met een minimaal stuk programmeerwerk erbij, en niet omgekeerd gezien het aantal vragen uit het tweede gedeelte.
De vrouw keek me aan met domme vragende ogen en vertelde me dat ze niks wist van "computers enzo".
Ze had dus enkel de blaadjes op tafel gelegd en de IT'er in kwestie die het had opgesteld "was er niet".
Lees: ze hadden enkel vragen bij elkaar geGoogle'ed om vervolgens voor een magere halftijdse job een administrator van hun netwerk te hebben, die EN kan programmeren, web-builden en netwerk-oplossingen kon aanbieden. Ik stak de balpen die bij het examen hoorde in mijn zak, bij wijze van vergoeding voor de verloren tijd.
Ik keek even opnieuw in het zaaltje waar de twee death-metal gasten over een papier gebogen zaten nee te knikken en de vrouwen ijverig de programmatievragen waren aan het invullen. Nu ja, MySQl-queries schrijven met balpen op een blad papier is op zich al een bezigheid, laat ons zeggen dat het niet echt voor mij is weggelegd.
Ik wenste hen veel geluk en success met het vinden van deze witte raaf, die dus voor een halftijdse job (en verloning + bijpassing van de dop) ging programmeren, web-builden en netwerkshit oplossen (inclusief het configureren van een boel firewalls overal te lande).
Je kan er zeker van zijn dat ze deze zulke persoon niet vinden... mensen die al deze taken goed kunnen, komen niet voor een halftijdse job werken in de culturele sector, ikzelf inkluis. Er zijn er ook niet veel die überhaupt die combinatie van kennis in zich hebben... programmeren of netwerken opbouwen is een andere wereld.
Jammer dat men er geen twee jobs van maakt,... een netwerk kant en een programming kant, maar daar was dan weer geen budget voor vrees ik.
Ik ging de deur uit en zag een van de medewerkers op een terrasje zitten aan de overkant. Vriendelijk als altijd knikte ik een goeiedag en wandelde naar huis.
Men ging me nog iets laten weten.
Waarschijnlijk een mededeling dat ze toch voor iemand met meer 'database ervaring' hebben gekozen.
Zo binnen een maand ofzo voorspel ik dat er ofwel database problemen zijn bij Koeplvzw, ofwel netwerkshit. Laat ons hopen dat overuren betaald worden voor diegene die deze job krijgt.
Het tweede bedrijf waar ik ging solliciteren was "Koepelvzw". Een soort van softe-sector cultuur-achtig iets waar mensen in blitse t-shirts rondlopen, dromenvangers op hun binnenplaats hangen en politiek correct zijn tot een kunstvorm hebben verheven. Nu ja, ik wil wel bij zulke mensen werken, het was tenslotte dicht bij huis en het leek me best te combineren met nuttige zaken in mijn vrije tijd.
Koepelvzw vroeg in de advertentie om stipt op tijd te zijn, want ze deden deze sollicitatieronde maar één maal. Ik was dus tot op de seconde op tijd.
Zulke strikte manier van werken (vooral het éénmalig examen is onbegrijpelijk wanneer je op zoek bent naar een profiel waarbij je zo veel flexibiliteit en veelzijdigheid eist, maar het kon erger). Ieder hun manier van aan volk geraken zeker? Ik moest dus een heus examen afleggen, ...iets wat ik altijd fijn vind wanneer het goed is opgesteld.
Ik zette me neer in een zaaltje dat vooral diende om aftandse laptops aan een projector te hangen om vervolgens de zaal te vervelen met powerpoint slides en weeë theegeur.
De kandidaten, zes in totaal, drie vrouwen -waarvan er ééntje duidelijk een slechte champignon had gegeten ofwel een zware zenuwaandoening had - en drie jongens waarvan twee death-metal types en ikzelf.
We kregen een paar stencils voor onze neus met daarbij een balpen. We moesten een reeks vragen beantwoorden, iets wat voor een technische job nogal ongebruikelijk is om op papier te doen, techies en mooi leesbaar handschrift gaan nu eenmaal niet samen, zeker niet wanneer je ruim twee uur zou moeten zitten pennen!
De vragen hadden ook een tweede praktische luik, waarbij er vooral voorbeelden werden aangehaald en men ging peilen naar je kennis op dat vakgebied. Ook web-building en beheer van servers kwam aan bod.
De eerste helf waren netwerk-gerelateerde vragen. Waarna de rest vooral over programmatie en database onderhoud ging. Het probleem is dat ik geen programmeur ben,... ik haat programmeren aangezien dat een bepaalde robot-achtige manier van sequentiëel denken vergt die mij kompleet vreemd is. Met de beste wil van de wereld, verder dan een .bat file kom ik niet. Programmeren is voor mensen die daar aanleg voor hebben en met lijnen code hun geluk bij elkaar schrijven.
Het netwerk-gedeelte ligt me meer (zeker) en werd danook vlotjes ingevuld, met daarbij ook een reeks voorbeelden en wat extra uitleg, daarna bij de praktische vragen deed ik hetzelfde.
Ik gaf even later het stapeltje bladen af en vertelde hen dat ik eigenlijk een netwerkbeheer-achtige job in hun vacature had gezien, met een minimaal stuk programmeerwerk erbij, en niet omgekeerd gezien het aantal vragen uit het tweede gedeelte.
De vrouw keek me aan met domme vragende ogen en vertelde me dat ze niks wist van "computers enzo".
Ze had dus enkel de blaadjes op tafel gelegd en de IT'er in kwestie die het had opgesteld "was er niet".
Lees: ze hadden enkel vragen bij elkaar geGoogle'ed om vervolgens voor een magere halftijdse job een administrator van hun netwerk te hebben, die EN kan programmeren, web-builden en netwerk-oplossingen kon aanbieden. Ik stak de balpen die bij het examen hoorde in mijn zak, bij wijze van vergoeding voor de verloren tijd.
Ik keek even opnieuw in het zaaltje waar de twee death-metal gasten over een papier gebogen zaten nee te knikken en de vrouwen ijverig de programmatievragen waren aan het invullen. Nu ja, MySQl-queries schrijven met balpen op een blad papier is op zich al een bezigheid, laat ons zeggen dat het niet echt voor mij is weggelegd.
Ik wenste hen veel geluk en success met het vinden van deze witte raaf, die dus voor een halftijdse job (en verloning + bijpassing van de dop) ging programmeren, web-builden en netwerkshit oplossen (inclusief het configureren van een boel firewalls overal te lande).
Je kan er zeker van zijn dat ze deze zulke persoon niet vinden... mensen die al deze taken goed kunnen, komen niet voor een halftijdse job werken in de culturele sector, ikzelf inkluis. Er zijn er ook niet veel die überhaupt die combinatie van kennis in zich hebben... programmeren of netwerken opbouwen is een andere wereld.
Jammer dat men er geen twee jobs van maakt,... een netwerk kant en een programming kant, maar daar was dan weer geen budget voor vrees ik.
Ik ging de deur uit en zag een van de medewerkers op een terrasje zitten aan de overkant. Vriendelijk als altijd knikte ik een goeiedag en wandelde naar huis.
Men ging me nog iets laten weten.
Waarschijnlijk een mededeling dat ze toch voor iemand met meer 'database ervaring' hebben gekozen.
Zo binnen een maand ofzo voorspel ik dat er ofwel database problemen zijn bij Koeplvzw, ofwel netwerkshit. Laat ons hopen dat overuren betaald worden voor diegene die deze job krijgt.
maandag 6 september 2010
Beloftes.inc
De voorbije week was het druk. Niet alleen is de warme luie zomer voorbij, ook de nodige HR-diensten zijn opnieuw aan het werk gegaan. Het mooie hieraan is dat ik opnieuw wordt uitgenodigd voor een gesprek en/of sollicitatie af en toe.
Wat me doet denken aan wat er dan gebeurd met al die CV's die een werkloze stuurt in de juli en augustus maanden. Ik denk dat er die periode nogal veel de prullemand in gaat, terwijl men naar vakantiekiekjes kijkt op elkaars facebook en ijslollies eet.
Allereerst was er het bedrijf "Boxmovers". Ze nodigden me uit met de melding dat mijn CV helemaal pastte in wat ze zochten. Je moet het ijzers smeden wanneer het heet is, dus ik ging de volgende morgen (met propere onderbroek en ditto hemd) naar hun vestiging in *censuur*.
Ik had er een gesprek dat vrij vlot verliep, al moet ik zeggen dat de drie personen die ik voor me kreeg alledrie nogal weinig van mijn CV af wisten, er werd bijgevolg al geen al te diepe technische vragen gesteld, ook werd er niet ingegaan op mijn ervaring bij de een of andere firma die op mijn CV vermeld stond (iets dat toch altijd aan bod komt niet?).
Maar ok, ik was al blij dat ik niet opnieuw half het gedichtje van altijd moest afdreunen, over mijn scholing, eerste werkervaringen en latere tewerkstelling. Nee, deze luitjes waren er kortgeknipt en gladgestreken even vrolijk overheen aan het babbelen.
Wat ze wel wilden weten is of ik goed besefte dat deze job eigelijk niet technisch was. Nu ja, ik wist wel dat er ook non-techie aspecten aan verboden waren, maar dat er helemaal niks bij kwam zien leek me raar.
Ze legden uit hoe ik zou instaan voor een soort van klachtendienst te leiden. Iets wat een managerstaak is eigenlijk. Op zich geen onaantrekkelijke gedacht om een team te leiden, zeker als er voor deze stress een juiste verloning bij komt kijken. Maar de Boxmovers jongens gingen iets verder... ze lieten me in de waan dat ik de geknipte kandidaat was, tot helemaal op't einde van het gesprek ze langst hun neus weg vroegen of ik het zag zitten om 'een tijdje' als gewone medewerker op de klachtendienst te werken.
Bij zulke uitspraak moet je meteen alle alarmknoppen en -bellen bij jezelf als sollicitant laten afgaan. Bedrijven die eerst je CV nauwelijks lezen, dan een vrolijk praatje (en beloftes) maken om vervolgens je in feite een hele andere job voor te stellen, zijn meestal aan het liegen.
Die 'meestal' kan je gerust interpreteren als 99,999% van de gevallen. Dat 'een tijdje' als definitief, of tot je met een inzinking afgevoerd wordt.
Ik zette mijn glimlach-modus in en zei dat ik er op zich er geen probleem mee had om in het team onderaan de ladder te beginnen om vervolgens het te leiden, zei het dat deze inloopperiode beperkt was in tijd.
Daarna kwamen er drie verschillende tijdsframes naar voren, 'een paar weken', 'een half jaar' en 'een jaar ofzo'.
Kijk beste lezer/sollicitant, ... alles wat je op dag één op een nieuwe job niet op papier in je handen hebt van verloning, voordelen, taakverdeling, verantwoordelijkheden, auto, materiaal, ondersteuning,... zal je nooit krijgen. Wat je op dag één niet hebt, heb je nooit.
Ik heb in mijn x-aantal jaren carrière nog nooit geweten dat een bedrijf een belofte die gemaakt werd op een sollicitatie na kwam. Nog nooit... tenzij deze zeer duidelijk op papier stond en er geen weg naast was (en dan nog,...).
Boxmovers wilde me dus gewoon inschakelen als medewerker om alle shit, klachten en rommel op te vangen, met de nodige stress en bijbehorende lage verloning vandien (ah ja, want je krijgt pas de managers-verloning wanneer je echt de functie uitoefent en niet wanneer je in -ehem- opleiding bent).
Wanneer je zulk contract tekent zit je dus elke maand te zeuren bij je baas over wanneer je eindelijk het team mag leiden, waarna je waarschijnlijk wordt afgewimpeld met allerlei excuses (het team is niet volledig, het gaat nu niet wan xyz is met vakantie)...
Vandaag kwam ik heel toevallig een vriend van me tegen die bij Boxmovers had gewerkt, ook in de val was gelokt destijds en ja had gezegd op zulke deal. Ze beloofden hem twee jaar verbetering, leiding, beter loon,... maar hij heeft uiteindelijk na een instorting en zenuwinzinking zijn ontslag gegeven.
Laat je dus niet vangen door zulke firma's... leg alles op papier vast,... want hoe meer ze beloven, hoe harder je gekloot bent meestal. Jammer voor de bedrijven die het wel echt menen, maar het risico is te groot op een echte door en door klote job.
Wat me doet denken aan wat er dan gebeurd met al die CV's die een werkloze stuurt in de juli en augustus maanden. Ik denk dat er die periode nogal veel de prullemand in gaat, terwijl men naar vakantiekiekjes kijkt op elkaars facebook en ijslollies eet.
Allereerst was er het bedrijf "Boxmovers". Ze nodigden me uit met de melding dat mijn CV helemaal pastte in wat ze zochten. Je moet het ijzers smeden wanneer het heet is, dus ik ging de volgende morgen (met propere onderbroek en ditto hemd) naar hun vestiging in *censuur*.
Ik had er een gesprek dat vrij vlot verliep, al moet ik zeggen dat de drie personen die ik voor me kreeg alledrie nogal weinig van mijn CV af wisten, er werd bijgevolg al geen al te diepe technische vragen gesteld, ook werd er niet ingegaan op mijn ervaring bij de een of andere firma die op mijn CV vermeld stond (iets dat toch altijd aan bod komt niet?).
Maar ok, ik was al blij dat ik niet opnieuw half het gedichtje van altijd moest afdreunen, over mijn scholing, eerste werkervaringen en latere tewerkstelling. Nee, deze luitjes waren er kortgeknipt en gladgestreken even vrolijk overheen aan het babbelen.
Wat ze wel wilden weten is of ik goed besefte dat deze job eigelijk niet technisch was. Nu ja, ik wist wel dat er ook non-techie aspecten aan verboden waren, maar dat er helemaal niks bij kwam zien leek me raar.
Ze legden uit hoe ik zou instaan voor een soort van klachtendienst te leiden. Iets wat een managerstaak is eigenlijk. Op zich geen onaantrekkelijke gedacht om een team te leiden, zeker als er voor deze stress een juiste verloning bij komt kijken. Maar de Boxmovers jongens gingen iets verder... ze lieten me in de waan dat ik de geknipte kandidaat was, tot helemaal op't einde van het gesprek ze langst hun neus weg vroegen of ik het zag zitten om 'een tijdje' als gewone medewerker op de klachtendienst te werken.
Bij zulke uitspraak moet je meteen alle alarmknoppen en -bellen bij jezelf als sollicitant laten afgaan. Bedrijven die eerst je CV nauwelijks lezen, dan een vrolijk praatje (en beloftes) maken om vervolgens je in feite een hele andere job voor te stellen, zijn meestal aan het liegen.
Die 'meestal' kan je gerust interpreteren als 99,999% van de gevallen. Dat 'een tijdje' als definitief, of tot je met een inzinking afgevoerd wordt.
Ik zette mijn glimlach-modus in en zei dat ik er op zich er geen probleem mee had om in het team onderaan de ladder te beginnen om vervolgens het te leiden, zei het dat deze inloopperiode beperkt was in tijd.
Daarna kwamen er drie verschillende tijdsframes naar voren, 'een paar weken', 'een half jaar' en 'een jaar ofzo'.
Kijk beste lezer/sollicitant, ... alles wat je op dag één op een nieuwe job niet op papier in je handen hebt van verloning, voordelen, taakverdeling, verantwoordelijkheden, auto, materiaal, ondersteuning,... zal je nooit krijgen. Wat je op dag één niet hebt, heb je nooit.
Ik heb in mijn x-aantal jaren carrière nog nooit geweten dat een bedrijf een belofte die gemaakt werd op een sollicitatie na kwam. Nog nooit... tenzij deze zeer duidelijk op papier stond en er geen weg naast was (en dan nog,...).
Boxmovers wilde me dus gewoon inschakelen als medewerker om alle shit, klachten en rommel op te vangen, met de nodige stress en bijbehorende lage verloning vandien (ah ja, want je krijgt pas de managers-verloning wanneer je echt de functie uitoefent en niet wanneer je in -ehem- opleiding bent).
Wanneer je zulk contract tekent zit je dus elke maand te zeuren bij je baas over wanneer je eindelijk het team mag leiden, waarna je waarschijnlijk wordt afgewimpeld met allerlei excuses (het team is niet volledig, het gaat nu niet wan xyz is met vakantie)...
Vandaag kwam ik heel toevallig een vriend van me tegen die bij Boxmovers had gewerkt, ook in de val was gelokt destijds en ja had gezegd op zulke deal. Ze beloofden hem twee jaar verbetering, leiding, beter loon,... maar hij heeft uiteindelijk na een instorting en zenuwinzinking zijn ontslag gegeven.
Laat je dus niet vangen door zulke firma's... leg alles op papier vast,... want hoe meer ze beloven, hoe harder je gekloot bent meestal. Jammer voor de bedrijven die het wel echt menen, maar het risico is te groot op een echte door en door klote job.
woensdag 1 september 2010
September
Sinds ik als werkloze ook wel eens tijdens de kantooruren buiten kom, heb ik nog nooit zoveel mensen met sikjes en bakfietsen gezien in de straten.
Om een of andere reden zijn mensen die een 'slim' sikje laten groeien, zich op croc's of sandalen voortbewegen en hun kindjes met een bakfiets naar school doen (met een draagtas waar vermoedelijk een hippe computer in zit om de nek) altijd in het straatbeeld wanneer andere mensen aan het werk zijn.
Ik sta dan in de supermarkt bijvoorbeeld aan te schuiven en zie dan zo'n nieuwe man achtige kerel een pak eieren kopen, eco-wasmiddelen en gekleurde servieten. Waarna hij alles op zijn fiets laadt en midden op de rijbaan naar huis fietst.
Er is zo'n soort onder-economie merk ik nu, waar er opvallend veel mensen in rondlopen tijdens de werkuren, en waar blijkbaar geld toch geen probleem voor is.
Ik heb het hier ook nog over andere figuren dan hetgeen ik kan omschrijven als vaste klanten van de hippe computerwinkel met fruitlogo, er zijn er anderen. Zoals de obligatoire zatte huisvrouw die daarnet voor me in de rij stond bij de grote vrolijke supermarkt (dank u Paul Mennes:), ze had lange tressen vettig haar in haar gesich hangen, droeg een hippierok -dat kon ik zien aan de zelf opgeborduurde kraaltjes- en betaalde met alle bronskleurige munten die ze in haar portefeuille kon vinden. Het mens kocht in hoofdzaak flesjes trappistenbier, het geen ze waarschijnlijk al op de parking openmaakte en zo snel mogelijk leegdronk bij wijze van ontbijt.
Werkende mensen missen dit allemaal,... ze gaan 's ochtends naar hun plek van tewerkstelling en komen dan terug als al deze ondergrondse-economie mensen al lang terug joints roken en naar 'Blokken' zitten te staren.
Ik wil niet weten hoeveel zatte huisvrouwen (als je ze die naam nog kan geven) er op die manier rondzwalpen, al dan niet per auto, zich om niets of niemand bekommeren buiten hun eigen drank en uitkering. Deze mensen hebben geen werk nodig, maar een ijzeren hand.
Ik hoor niet bij deze mensen,... ik betaal er allemaal wel mee voor hoor, maar laat me er alsjeblieft niet tussen lopen. Ze confronteren me te erg met het feit dat ik werkloos ben en dat deze wereld een dringende nood heeft aan efficiënte begeleiding voor allerlei afvalligen.
Om een of andere reden zijn mensen die een 'slim' sikje laten groeien, zich op croc's of sandalen voortbewegen en hun kindjes met een bakfiets naar school doen (met een draagtas waar vermoedelijk een hippe computer in zit om de nek) altijd in het straatbeeld wanneer andere mensen aan het werk zijn.
Ik sta dan in de supermarkt bijvoorbeeld aan te schuiven en zie dan zo'n nieuwe man achtige kerel een pak eieren kopen, eco-wasmiddelen en gekleurde servieten. Waarna hij alles op zijn fiets laadt en midden op de rijbaan naar huis fietst.
Er is zo'n soort onder-economie merk ik nu, waar er opvallend veel mensen in rondlopen tijdens de werkuren, en waar blijkbaar geld toch geen probleem voor is.
Ik heb het hier ook nog over andere figuren dan hetgeen ik kan omschrijven als vaste klanten van de hippe computerwinkel met fruitlogo, er zijn er anderen. Zoals de obligatoire zatte huisvrouw die daarnet voor me in de rij stond bij de grote vrolijke supermarkt (dank u Paul Mennes:), ze had lange tressen vettig haar in haar gesich hangen, droeg een hippierok -dat kon ik zien aan de zelf opgeborduurde kraaltjes- en betaalde met alle bronskleurige munten die ze in haar portefeuille kon vinden. Het mens kocht in hoofdzaak flesjes trappistenbier, het geen ze waarschijnlijk al op de parking openmaakte en zo snel mogelijk leegdronk bij wijze van ontbijt.
Werkende mensen missen dit allemaal,... ze gaan 's ochtends naar hun plek van tewerkstelling en komen dan terug als al deze ondergrondse-economie mensen al lang terug joints roken en naar 'Blokken' zitten te staren.
Ik wil niet weten hoeveel zatte huisvrouwen (als je ze die naam nog kan geven) er op die manier rondzwalpen, al dan niet per auto, zich om niets of niemand bekommeren buiten hun eigen drank en uitkering. Deze mensen hebben geen werk nodig, maar een ijzeren hand.
Ik hoor niet bij deze mensen,... ik betaal er allemaal wel mee voor hoor, maar laat me er alsjeblieft niet tussen lopen. Ze confronteren me te erg met het feit dat ik werkloos ben en dat deze wereld een dringende nood heeft aan efficiënte begeleiding voor allerlei afvalligen.
woensdag 25 augustus 2010
De fut
Vandaag naar de vakbond weer de traditionele 2 dopkaarten gaan halen om verder te kunnen.
Je dag is snel gevuld, op administratief vlak heb je maar een 'window' van een paar uur per dag om dingen in orde te brengen.
Ongeveer van 9 tot 11u45 en dan van 13.30 à 14u tot 16u. Daarna wordt het zienderogen moeilijker om wat dan ook nog in orde te krijgen. Tegen de tijd dat je één ding hebt gedaan in de voormiddag, is het meestal 'heilige' middagpauze. Anno 2010 hebben vele zaken en instanties nog steeds een uur of langer nodig om over de middag te sluiten. In teams of shiften werken is er meestal niet bij, waardoor je dan in de hal of buiten op straat staat te 'koekeloeren' tot ze zin hebben om open te doen.
Een dag is zo voorbij, zeker wanneer je een beetje moet rondrijden, of dingen opzoeken. Vele mensen gaan er ook van uit dat wanneer je werkloos bent je een volle 8u gewoon open vrije tijd hebt, een totale misvatting. Een beetje geperonaliseerde CV + motivatiebrief opstellen kost al gauw 15 tot 30 minuten, je moet ook nog een beetje eten, zien dat je huishouden kan blijven draaien en vooral de rest van de wereld er van overtuigen dat je niet in een zetel hangt en heel de dag chocolaatjes eet.
Momenteel heb ik via drie verschillende mensen een paar goeie opties op werk lopen. Eéntje is er zelfs gekomen uit onverwachte hoek, ex-collega's. Ik hoop, maar momenteel heb ik nog niks in handen, buiten een toenemende gespannen situatie thuis en een hoop afpoeierbriefjes. Leuk is anders, maar weet je, er zijn ook mensen die in een dead-end job zitten, op een zinkend schip werken of minder verdienen dan ze echt zouden moeten krijgen.
Moest er een werkgever dit lezen, ... ach ja wat... alsof men nog ergens een eerlijke werknemer wil die zich geen weg naar een baan liegt in een sollicitatiegesprek.
Je dag is snel gevuld, op administratief vlak heb je maar een 'window' van een paar uur per dag om dingen in orde te brengen.
Ongeveer van 9 tot 11u45 en dan van 13.30 à 14u tot 16u. Daarna wordt het zienderogen moeilijker om wat dan ook nog in orde te krijgen. Tegen de tijd dat je één ding hebt gedaan in de voormiddag, is het meestal 'heilige' middagpauze. Anno 2010 hebben vele zaken en instanties nog steeds een uur of langer nodig om over de middag te sluiten. In teams of shiften werken is er meestal niet bij, waardoor je dan in de hal of buiten op straat staat te 'koekeloeren' tot ze zin hebben om open te doen.
Een dag is zo voorbij, zeker wanneer je een beetje moet rondrijden, of dingen opzoeken. Vele mensen gaan er ook van uit dat wanneer je werkloos bent je een volle 8u gewoon open vrije tijd hebt, een totale misvatting. Een beetje geperonaliseerde CV + motivatiebrief opstellen kost al gauw 15 tot 30 minuten, je moet ook nog een beetje eten, zien dat je huishouden kan blijven draaien en vooral de rest van de wereld er van overtuigen dat je niet in een zetel hangt en heel de dag chocolaatjes eet.
Momenteel heb ik via drie verschillende mensen een paar goeie opties op werk lopen. Eéntje is er zelfs gekomen uit onverwachte hoek, ex-collega's. Ik hoop, maar momenteel heb ik nog niks in handen, buiten een toenemende gespannen situatie thuis en een hoop afpoeierbriefjes. Leuk is anders, maar weet je, er zijn ook mensen die in een dead-end job zitten, op een zinkend schip werken of minder verdienen dan ze echt zouden moeten krijgen.
Moest er een werkgever dit lezen, ... ach ja wat... alsof men nog ergens een eerlijke werknemer wil die zich geen weg naar een baan liegt in een sollicitatiegesprek.
zaterdag 21 augustus 2010
hoop op netwerken
Vandaag nog een beetje aan 'netwerken' gedaan en gaan eten met ex-collega's.
De mensen zitten er al een jaar of twee gewoon op hun luie krent en kijken de kat uit de boom, tot ze eens ontslagen worden. Tot mijn grote verbazing draaide het bedrijf nog, en heb ik nog eens mogen aanhoren hoe de grootste nitwits en losers die ik daar kende nu op posities zitten waar ze nooit hadden mogen komen.
Zielig dacht ik zo eerst, maar de enige die zielig is ben ikzelf, in hoofde van een job dan. Waarna ik me bedacht dat ik geen robot ben zoals hen. Dat ik niet acht uur per dag werk moet faken om een loon te krijgen (want dat doen ze), en dat ik 's avonds thuis kan komen en meer kan doen dan met een zure oververwende huisvrouw in de zetel ploffen en naar tv staren. Dat laatste vooral om 'te kunnen meepraten' met de collega's op het werk, want anders vinden ze je niet meer tof en wordt je buitengewerkt.
Zomaar een gedachte, ik heb het beter nu, ... maar netwerken doet soms pijn. Vooral wanneer totale 'jammenklotes' (sorry voor het Antwerps) opslag krijgen, een dure auto en vele extraatjes... terwijl ze niet eens de basis weten van wat hun job zou moeten inhouden.
De mensen zitten er al een jaar of twee gewoon op hun luie krent en kijken de kat uit de boom, tot ze eens ontslagen worden. Tot mijn grote verbazing draaide het bedrijf nog, en heb ik nog eens mogen aanhoren hoe de grootste nitwits en losers die ik daar kende nu op posities zitten waar ze nooit hadden mogen komen.
Zielig dacht ik zo eerst, maar de enige die zielig is ben ikzelf, in hoofde van een job dan. Waarna ik me bedacht dat ik geen robot ben zoals hen. Dat ik niet acht uur per dag werk moet faken om een loon te krijgen (want dat doen ze), en dat ik 's avonds thuis kan komen en meer kan doen dan met een zure oververwende huisvrouw in de zetel ploffen en naar tv staren. Dat laatste vooral om 'te kunnen meepraten' met de collega's op het werk, want anders vinden ze je niet meer tof en wordt je buitengewerkt.
Zomaar een gedachte, ik heb het beter nu, ... maar netwerken doet soms pijn. Vooral wanneer totale 'jammenklotes' (sorry voor het Antwerps) opslag krijgen, een dure auto en vele extraatjes... terwijl ze niet eens de basis weten van wat hun job zou moeten inhouden.
vrijdag 20 augustus 2010
Zomer
Deze zomer was lui. Ik merkte vooral hoe overal de totale onverschilligheid heerste. Ik heb meerdere sollicitaties afgenomen gekregen en vele, vele CV's verstuurd maar er kwam haast geen reactie. Op één enkele positieve ervaring na was het overal kommer en kwel. Oftewel door het gevoel van economische neergang dat nog steeds bij de bedrijven heerst, ofwel door het bijna luie gedrag van diegenen die de recruteringen verrichten.
Een en ander heeft te maken met 'de zomer' denk ik. Mensen nemen het niet zo nauw dan, omdat er minder volk aanwezig is op de firma, de baas met vakantie is, of het gewoon te warm is om iets te doen.
De werkloze die dan uit alle macht tracht goed over te komen blijft dan gewoon in de kou -heb't u'm?- staan.
De zomer is zo'n beetje een excuus om de economie voor twee maanden volledig te laten verlammen (om het niet te hebben over begin september, waar er blijkbaar ook meer en meer vakantie wordt genomen, zogenaamd om de 'drukte' te vermijden.)
En dat voor de economie van een land dat op sterven na dood is, opgevreten door de economische veelvraten om zich heen en een niet aflatende stroom aan egotripperij op politiek vlak.
Vandaat werd bekend dat de werkloosheid in Amerika in bepaalde state 14% bedraagd, ik ben eens benieuwd wanneer men in Europa een duidelijke betrouwbare cijfers zal bekend maken, want onze economiën hangen nu eenmaal van elkaar af.
Maar ik zeur maar wat,... niemand kan het wat schelen dat er een werkloze meer of minder rondloopt, het komt toch allemaal uit een grote zak geld waar geen bodem schijnt in zicht van te zijn.
Een en ander heeft te maken met 'de zomer' denk ik. Mensen nemen het niet zo nauw dan, omdat er minder volk aanwezig is op de firma, de baas met vakantie is, of het gewoon te warm is om iets te doen.
De werkloze die dan uit alle macht tracht goed over te komen blijft dan gewoon in de kou -heb't u'm?- staan.
De zomer is zo'n beetje een excuus om de economie voor twee maanden volledig te laten verlammen (om het niet te hebben over begin september, waar er blijkbaar ook meer en meer vakantie wordt genomen, zogenaamd om de 'drukte' te vermijden.)
En dat voor de economie van een land dat op sterven na dood is, opgevreten door de economische veelvraten om zich heen en een niet aflatende stroom aan egotripperij op politiek vlak.
Vandaat werd bekend dat de werkloosheid in Amerika in bepaalde state 14% bedraagd, ik ben eens benieuwd wanneer men in Europa een duidelijke betrouwbare cijfers zal bekend maken, want onze economiën hangen nu eenmaal van elkaar af.
Maar ik zeur maar wat,... niemand kan het wat schelen dat er een werkloze meer of minder rondloopt, het komt toch allemaal uit een grote zak geld waar geen bodem schijnt in zicht van te zijn.
woensdag 18 augustus 2010
goed gesprek
Het mag al eens meevallen ook. Vandaag had ik een vrij cool gesprek met een werkgever.
De man had niet onmiddellijk werk voor me, maar had een goed gesprek over mijn kunnen, manier van werken en visies. Dit bedrijf nam duidelijk de tijd om de mensen te leren kennen en ik denk dat ik hier misschien nog wel van ga horen.
Tegen september aan schatte hij me te kunnen presenteren voor een bepaalde functie binnen het bedrijf, of bij een van hun partners. Nu ja, ik heb er niets mee in de hand, maar een goed gesprek is al zeldzaam tegenwoordig.
Ik ben al blij wanneer ik kan praten met mensen van de firma zelf, waarbij ze ook een beetje snappen wat je verteld en je branche en vorige werkgevers kennen. Een enorme zeldzaamheid jammer genoeg.
De man had niet onmiddellijk werk voor me, maar had een goed gesprek over mijn kunnen, manier van werken en visies. Dit bedrijf nam duidelijk de tijd om de mensen te leren kennen en ik denk dat ik hier misschien nog wel van ga horen.
Tegen september aan schatte hij me te kunnen presenteren voor een bepaalde functie binnen het bedrijf, of bij een van hun partners. Nu ja, ik heb er niets mee in de hand, maar een goed gesprek is al zeldzaam tegenwoordig.
Ik ben al blij wanneer ik kan praten met mensen van de firma zelf, waarbij ze ook een beetje snappen wat je verteld en je branche en vorige werkgevers kennen. Een enorme zeldzaamheid jammer genoeg.
dinsdag 17 augustus 2010
niet aanweeezeg
Aah zo mooi, beetje koffie erbij, en stipt om 9u. 's ochtends beginnen vacatures doornemen, zoals dat elke steuntrekker betaamd.
Vandaag was het niet anders, ik verzond enkele mails naar bedrijven die interessante jobs open hadden staan. Ik doe dat niet snel-snel, oh nee, ik ga echt voor de afwerking: een pdf maken van je CV, een mooie motivatiebrief schrijven en ditalles opsturen met een mail address dat duidelijk je naam weergeeft (voor je't weet ben je anders aan het solliciteren onder de naam tipsyteletubbie@hotmail.com ofzoiets.
De reden dat ik alles in pdf formaat zet is gewoon om 'merde' te vermijden bij de mensen die meestal op HR afdelingen zitten en al jaren zich zitten af te vragen waarom ze de helft van de toegestuurde documenten niet open krijgen. Veelal hebben ze ook weinig kaas gegeten van het zoeken op allerlei zoekmachines om dit euvel te verhelpen, vandaar dat ik heb voor wil zijn en dus alles in het Portable Document Format zet, iets dat ze meestal wel openkrijgen omdat ze allemaal wel een bloaty acrobat reader op hun bak hebben steken.
Een docx bestand doe ik al lang niet meer, aangezien vele mensen nog met een oude office werken en te stom zijn om de plug-in van microsoft te downloaden die hen gratis toelaat om deze bestanden gemaakt in nieuwere versies te kunnen openen.
Maar ik dwaal af. Ik steek er dus werk in, gemiddeld ben ik een half uur bezig om een gerichte sollicitatie te vinden tot en met het versturen. Alles dat daartussen in ligt is eigenlijk het hardere werk. Meer dan steeds dezelfde attachments aan een mail hangen, want daar kom je nergens mee.
Het is echter jammer dat van alle drie de vacatures die ik verstuurde ik prompt een auto-reply kreeg dat het mail address ofwel niet bestond, of dat de persoon in kwestie met vakantie was.
Blijkbaar is het dus echt te veel moeite om een mailinglist aan te maken intern, of een gezamenlijke mailbox aan te maken (er bestaat zoiets als IMAP mensen) om er voor te zorgen dat sollicitaties terecht komen waar ze moeten terecht komen, en niet in de slapende mailbox van een trien die met haar blote kont in de zon licht op een stand in Ghana.
Het frustrerende is dat al die auto replies daarna nooit terecht komen.
Men plaatst dus advertenties en vacatures online... met daarbij de melding om je Cv naar een bepaalde mailbox te sturen, en dan is er geen kàt mee bezig daar aan de andere kant.
Wanneer je dan als vakantie-trien terugkomt, en eerst heel je verlof aan je collega vertelt hebt (na 2 dagen dus) en je opent dan je mailbox, dan is er toch een lawine aan mails waar je je door moet worstelen?
Ik begrijp het niet. Maar ok,... waarschijnlijk is dat de nieuwe manier van 'mensen zoeken'. Laat ze maar mailen en als we eens zin en tijd hebben klikken we er eentje open wiens naam ons Vlaams genoeg lijkt.
Vandaag was het niet anders, ik verzond enkele mails naar bedrijven die interessante jobs open hadden staan. Ik doe dat niet snel-snel, oh nee, ik ga echt voor de afwerking: een pdf maken van je CV, een mooie motivatiebrief schrijven en ditalles opsturen met een mail address dat duidelijk je naam weergeeft (voor je't weet ben je anders aan het solliciteren onder de naam tipsyteletubbie@hotmail.com ofzoiets.
De reden dat ik alles in pdf formaat zet is gewoon om 'merde' te vermijden bij de mensen die meestal op HR afdelingen zitten en al jaren zich zitten af te vragen waarom ze de helft van de toegestuurde documenten niet open krijgen. Veelal hebben ze ook weinig kaas gegeten van het zoeken op allerlei zoekmachines om dit euvel te verhelpen, vandaar dat ik heb voor wil zijn en dus alles in het Portable Document Format zet, iets dat ze meestal wel openkrijgen omdat ze allemaal wel een bloaty acrobat reader op hun bak hebben steken.
Een docx bestand doe ik al lang niet meer, aangezien vele mensen nog met een oude office werken en te stom zijn om de plug-in van microsoft te downloaden die hen gratis toelaat om deze bestanden gemaakt in nieuwere versies te kunnen openen.
Maar ik dwaal af. Ik steek er dus werk in, gemiddeld ben ik een half uur bezig om een gerichte sollicitatie te vinden tot en met het versturen. Alles dat daartussen in ligt is eigenlijk het hardere werk. Meer dan steeds dezelfde attachments aan een mail hangen, want daar kom je nergens mee.
Het is echter jammer dat van alle drie de vacatures die ik verstuurde ik prompt een auto-reply kreeg dat het mail address ofwel niet bestond, of dat de persoon in kwestie met vakantie was.
Blijkbaar is het dus echt te veel moeite om een mailinglist aan te maken intern, of een gezamenlijke mailbox aan te maken (er bestaat zoiets als IMAP mensen) om er voor te zorgen dat sollicitaties terecht komen waar ze moeten terecht komen, en niet in de slapende mailbox van een trien die met haar blote kont in de zon licht op een stand in Ghana.
Het frustrerende is dat al die auto replies daarna nooit terecht komen.
Men plaatst dus advertenties en vacatures online... met daarbij de melding om je Cv naar een bepaalde mailbox te sturen, en dan is er geen kàt mee bezig daar aan de andere kant.
Wanneer je dan als vakantie-trien terugkomt, en eerst heel je verlof aan je collega vertelt hebt (na 2 dagen dus) en je opent dan je mailbox, dan is er toch een lawine aan mails waar je je door moet worstelen?
Ik begrijp het niet. Maar ok,... waarschijnlijk is dat de nieuwe manier van 'mensen zoeken'. Laat ze maar mailen en als we eens zin en tijd hebben klikken we er eentje open wiens naam ons Vlaams genoeg lijkt.
maandag 16 augustus 2010
doeltreffendheid
Vroeg of laat ga je als werkloze geconfronteerd worden met iets onhandigs, doms, chaotisch en bijna nutteloos. Ik heb het hier over het product van de website-beleidsmensen, namerlijk de VDAB-website.
De site moet werklozen helpen een job te vinden en fungeert stilaan als het kloppende hart van de databanken voor werkgevers en, -nemers. De laatste jaren is er zelfs een trend in de media om de toestand van bepaalde vacatures of de ‘teller’ van deze databank als graadmeter voor de economie te laten doorgaan. Iets waar het totaal niet geschikt voor is aangezien de databank van de VDAB vooral bestaat uit afvaljobs, foute beschrijvingen en dingen die er aan de basis al gewoon nooit correct hebben in gestaan. Om dan nog maar te zwijgen over de hokjes waarin iemand zich diplomagewijs zou moeten bevinden. Een juiste indeling krijgen op de vdab website is bijna onmogenlijk, zeker in deze learning society waar iedereen zo graag deel van uitmaakt en waar je dus best 3-4 verschillende richting kan zijn uitgegaan doorheen heel je carriëre.
De mensen die al deze rommel bedenken en bevolken zijn een self-fulfilling prophecy: ze zijn dom, ongeorganiseerd en door deze slechte invloeden veroorzaken ze alleen maar meer werk (voor zichzelf en al die andere staatsdiensten waar het vooral draait om bezig te zijn). Dat meer werk (door allerhande domme administratieve fouten, het verloren leggen van papieren, het elkaar tegenwerken, het niet informeren van mensen, het fout informeren van mensen uit onverschilligheid) is dan op zich weer een reden om nog meer van deze vastbenoemde nep-werklozen aan te werven.
De mensen die al deze rommel bedenken en bevolken zijn een self-fulfilling prophecy: ze zijn dom, ongeorganiseerd en door deze slechte invloeden veroorzaken ze alleen maar meer werk (voor zichzelf en al die andere staatsdiensten waar het vooral draait om bezig te zijn). Dat meer werk (door allerhande domme administratieve fouten, het verloren leggen van papieren, het elkaar tegenwerken, het niet informeren van mensen, het fout informeren van mensen uit onverschilligheid) is dan op zich weer een reden om nog meer van deze vastbenoemde nep-werklozen aan te werven.
Want dat is het volgens mij, anno 2010 zitten we met een berg ambtenaren die vastbenoemd zijn, op slecht georganiseerde diensten vaak nutteloos werk zitten te doen terwijl ze tegen elkaar lullen over hoeveel beter het niet zou zijn moest de N-VA het voor het zeggen hebben. Alsof dat zou helpen om dit land er bovenop te helpen, organisatorisch gezien zijn deze mensen te ruggegraatloos, braaf en dom om ook maar iets te verbeteren, welke nationalistische partij er dan ook over hun vastbenoemde nepstatuten zou kunnen waken, ze zullen nog steeds niet weten hoe ze een document management system moeten gebruiken, een opleiding zinvol maken, mensen correct te informeren met het oog op minder dubbel werk of hun diensten doeltreffend laten draaien (of eventueel feedback te geven naar hogerhand wanneer de efficiëntie niet mogelijk is om andere redenen). Maar koffie drinken en met elkaar in de kantine’s zitten lullen tot de middagpauze om is.
Ze verstoppen zich achter nobele doelen, zoals het niet willen discrimineren van mensen, terwijl ze vaak met opzet het opleidingsniveau onhebbelijk laag trekken om zogenaamd tegemoet te komen aan de noden van een minderheidsgroep in de klas, een minderheidsgroep die ze dan blijkbaar minder genegen zijn in het stemhokje. Ook verschansen ze zich achter het willen geven van degelijke opleidingen (en die moeten systematisch lang duren blijkbaar) terwijl men de midellen en vaak de intelligentie niet heeft om dit daarwerkelijk uit te voeren, om nog maar te zwijgen over hun systematische manier van vooroordelen te uiten. Zelf heb ik in –in tegenstelling tot het beeld dat vdab’ers over hun clienteel hebben- nog niet veel echt domme mensen gezien in zulke opleidingen, in tegendeel, meestaal staat de domste van de bende les te geven en zit de rest van de klas in de echte wereld, met bijde voeten op de grond.
Deze dienaren van de staat zijn niet meer dan een zich zelf met excuses in stand houdende bende zakkenwassers en uitgespogen trutten.
dinsdag 10 augustus 2010
Fileleed
Wanneer je rond acht uur de radio beluistert naar al die verkeersberichten, gelezen door presentatoren die het duidelijk ook de strot uit hangt om steeds dezelde plaatsnamen te moeten lezen, ben je soms blij dat je gewoon aan een tafel zit met een laptop voor je neus. Je stopt dan een toastje in de broodrooster terwijl men vertelt dat er weer 100 km. file staat.
Het is misschien fijn om te gaan werken, maar het is puur tijdverlies om uren en uren in een rij te staan wachten in een dure blikken doos vol plastieken rommel, tussen andere blikken dozen, terwijl je bijvoorbeeld creatieve dingen zou kunnen doen.
Hoeveel mensen zijn er niet die zelfs de tijd niet meer hebben om fatsoenlijk te koken of een beetje aan sport te doen, laat staan kunstbeleving, door elke dag opnieuw in een file te staan?
Daarom zoek ik naar werk in de buurt, bereikbaar met openbaar vervoer of te voet of per fiets, ... in ieder geval bereikbaar,... zonder rekening te moeten houden met omgevallen vrachtwagens vol vloeibaar stikstof of gekantelde vuilniskarren.
Vandaag ben ik een beetje moe, ziek zelfs, ... en het gaat allemaal wat trager. Morgen mag ik gaan solliciteren bij een firma die een crappy website heeft, maar verder wel internationaal aanwezig is, en blijkbaar ook nog eens vrij sterk staat in het aanleveren van oplossingen naar klanten toe. Ik heb er hoop op, al vrees ik dat de eigenlijke tewerkstelling absoluut niet in de buurt zal zijn. Maar ok, wie niet waagt....
Het is misschien fijn om te gaan werken, maar het is puur tijdverlies om uren en uren in een rij te staan wachten in een dure blikken doos vol plastieken rommel, tussen andere blikken dozen, terwijl je bijvoorbeeld creatieve dingen zou kunnen doen.
Hoeveel mensen zijn er niet die zelfs de tijd niet meer hebben om fatsoenlijk te koken of een beetje aan sport te doen, laat staan kunstbeleving, door elke dag opnieuw in een file te staan?
Daarom zoek ik naar werk in de buurt, bereikbaar met openbaar vervoer of te voet of per fiets, ... in ieder geval bereikbaar,... zonder rekening te moeten houden met omgevallen vrachtwagens vol vloeibaar stikstof of gekantelde vuilniskarren.
Vandaag ben ik een beetje moe, ziek zelfs, ... en het gaat allemaal wat trager. Morgen mag ik gaan solliciteren bij een firma die een crappy website heeft, maar verder wel internationaal aanwezig is, en blijkbaar ook nog eens vrij sterk staat in het aanleveren van oplossingen naar klanten toe. Ik heb er hoop op, al vrees ik dat de eigenlijke tewerkstelling absoluut niet in de buurt zal zijn. Maar ok, wie niet waagt....
maandag 9 augustus 2010
OMNIO
België kent zo van die regels en instellingen die je als werkloze echt wel helpen. Men duwt bij wijze van spreke het profitariaat recht in 'A' pollekes.
Een typerend voorbeeld van deze weggeef-cultuur is het omnio-statuut. Eerst en vooral zeggen dat ik er echt blij mee ben. Het helpt, laat zoveel duidelijk zijn, alleen heb ik mijn twijfels over de haalbaarheid van zulke maatregelen, op lange termijn dan.
Reeds jaren maak ik me dik in het feit dat zowat iedereen op de tram of bus niet schijnt te betalen, behalve ik. Een kaartje ontwaarden aan het ontwaardingsapparaat van de lijn kost al gauw tien tot twaalf kostbare seconden, tijd die door oude vandagen, mentaal gehandicapten, zwartrijders en mensen van een anderstalige minderheid gebruiken om je zitplek af te snoepen.
Daar sta je dan, je kaart van ruim 1,60 euro per ritje van een uur springt terug uit het gele apparaat en je hebt geen zitplaats meer. Je voelt je niet alleen een domme oen, maar je bent ook uitgesloten. Want blijkbaar moeten diegenen die betalen rechtstaan op de tram, terwijl diegenen die niet betalen lekker kunnen gaan zitten.
Het alternatief dat ik tot nu toe had noems zwartrijden. Zie mijn blogpost daarover voor meer details, het brengt echt op, geloof me.
Nu is er nog een tweede manier om je bij de "zittenden" te kunnen voegen, zonder je een domme, betalende lul te voelen, namelijk het OMNIO statuut.
Dat omnio statuur zat deze week gewoon in mijn brievenbus. Ik heb niets aangevraagd of gesjoemeld, maar de mensen van de ziekenkas waren zo vriendelijk me een attest per post te sturen met daarbij een kort briefje met alle voordelen opgesomt die zulk statuut met zich meebrengt.
Dit statuut -niet meer dan een tag op je SIS kaart - bewijst tegenover een heleboel diensten dat je onder een bepaalde inkomensgrens zit op 1 janurari van dat jaar. Deze grens ligt rond de 14.700 Euro.
Met dit statuut en het bijbehordende vodje papier (we schrijven het jaar 2010! :) kan je dan naar instanties zoals De Lijn en de NMBS gaan met een zogenomend attest van verhoogde tegemoetkoming (Sinterklaasbrief) en dan krijg je je kaarten en abonnementen aan giga kortingen... precies in "'t Amerikòntje" (goejekoewpèr, dàkànni).
Dennis Dopper stapt dus voortaan de tram op, kijkt meewaardig naar diegenen die nog met een tienrittenafripkaart betalen, en gaat dan snel-snel zitten op een vrij (vettig) stoeltje terwijl ze hun kaart ontwaarden. Dit alles voor de prijs van 30 Euro,... in plaats van de gebruikelijke 216.
Nu ja, ik kan het ook echt niet betalen, die 216 euro voor een abonnement. Alle hulp is welkom; alleen zijn er heel wat werkende mensen die dat ook niet kunnen (of willen) betalen voor een abonnement op het openbaar vervoer, het prijsverschil is gigantisch.
Een typerend voorbeeld van deze weggeef-cultuur is het omnio-statuut. Eerst en vooral zeggen dat ik er echt blij mee ben. Het helpt, laat zoveel duidelijk zijn, alleen heb ik mijn twijfels over de haalbaarheid van zulke maatregelen, op lange termijn dan.
Reeds jaren maak ik me dik in het feit dat zowat iedereen op de tram of bus niet schijnt te betalen, behalve ik. Een kaartje ontwaarden aan het ontwaardingsapparaat van de lijn kost al gauw tien tot twaalf kostbare seconden, tijd die door oude vandagen, mentaal gehandicapten, zwartrijders en mensen van een anderstalige minderheid gebruiken om je zitplek af te snoepen.
Daar sta je dan, je kaart van ruim 1,60 euro per ritje van een uur springt terug uit het gele apparaat en je hebt geen zitplaats meer. Je voelt je niet alleen een domme oen, maar je bent ook uitgesloten. Want blijkbaar moeten diegenen die betalen rechtstaan op de tram, terwijl diegenen die niet betalen lekker kunnen gaan zitten.
Het alternatief dat ik tot nu toe had noems zwartrijden. Zie mijn blogpost daarover voor meer details, het brengt echt op, geloof me.
Nu is er nog een tweede manier om je bij de "zittenden" te kunnen voegen, zonder je een domme, betalende lul te voelen, namelijk het OMNIO statuut.
Dat omnio statuur zat deze week gewoon in mijn brievenbus. Ik heb niets aangevraagd of gesjoemeld, maar de mensen van de ziekenkas waren zo vriendelijk me een attest per post te sturen met daarbij een kort briefje met alle voordelen opgesomt die zulk statuut met zich meebrengt.
Dit statuut -niet meer dan een tag op je SIS kaart - bewijst tegenover een heleboel diensten dat je onder een bepaalde inkomensgrens zit op 1 janurari van dat jaar. Deze grens ligt rond de 14.700 Euro.
Met dit statuut en het bijbehordende vodje papier (we schrijven het jaar 2010! :) kan je dan naar instanties zoals De Lijn en de NMBS gaan met een zogenomend attest van verhoogde tegemoetkoming (Sinterklaasbrief) en dan krijg je je kaarten en abonnementen aan giga kortingen... precies in "'t Amerikòntje" (goejekoewpèr, dàkànni).
Dennis Dopper stapt dus voortaan de tram op, kijkt meewaardig naar diegenen die nog met een tienrittenafripkaart betalen, en gaat dan snel-snel zitten op een vrij (vettig) stoeltje terwijl ze hun kaart ontwaarden. Dit alles voor de prijs van 30 Euro,... in plaats van de gebruikelijke 216.
Nu ja, ik kan het ook echt niet betalen, die 216 euro voor een abonnement. Alle hulp is welkom; alleen zijn er heel wat werkende mensen die dat ook niet kunnen (of willen) betalen voor een abonnement op het openbaar vervoer, het prijsverschil is gigantisch.
donderdag 5 augustus 2010
Selectie door blinden
Soms heb ik de indruk dat bepaalde (zeker niet allemaal!) selectiebureau's en vooral interimkantoren hun selectie laten afhangen van hele ineffectieve mensen.
Vaak is het zo dat een werkgever zulke bureau's inschakelt omdat ze denken dat het daar wel professioneler zal gebeuren, door mensen die meer tijd voor hebben om te selecteren dan mensen binnen de firma die iemand zoekt zelf.
Jammer genoeg kom je dan heel vaak terecht bij mensen die hun klanten (de werkgevers) niet echt kennen en zomaar wat doen.
Vandaag nog had ik een mooi voorbeeld van hoe het niet moet.
Ik heb een aantal CV's... Eentje voor bedrijven waar ik duidelijk weet welk profiel men wil, eentje voor bedrijven die onduidelijk zijn, en dan een minimale, waar enkel de hoogstnodige zaken op staan en dus zeer snel leest.
De selectie voor het bedrijf gebeurde deze keer door een welbekend interimbureau. Op zich al iets waarbij ik meteen op m'n hoede ben. Een bedrijf dat hiervoor een interimbureau onder de arm neemt voorspelt al niet veel goeds, maar kom, je mag niet bevooroordeeld zijn.
Ik vul de nodige gegevens in (inclusief een aantal dingen die men wettelijk niet eens mag vragen, en waar ik wel moest op antwoorden om verder te kunnen in de procedure!). Waarna ik mijn generieke minimale CV aan het profiel hing en verder kon.
Om in een verdere ronde te worden uitgenodigd moet ik dus voorbij een soort drempel, een drempel van mensen die mijn CV blijkbaar niet begrepen. Niet dat hij slecht is opgesteld, in tegenedeel, maar de kip die ik aan de lijn kreeg snapte enkele begrippen niet, hoewel deze zeer courant gebruikt worden in mijn branche.
Het jammere is dat ik gewoon wèèt dat de uiteindelijke chef van de afdeling waar de job voor vrij staat maar al te best weet wat er in mijn CV staat.
Maar mijn CV komt niet terecht op die mens zijn bureau, omdat ik eerst op Kabouter-Plop-niveau of met de nodige Musti-figuurtjes moet gaan uitleggen aan een meisje dat net van school komt, dat netwerkbeheer en programmeren twee verschillende begrippen zijn en dat IP geen merk van een computer is.
Ik begrijp het gewoon niet,... moet ik dan echt totaal infantiele dingen beginnen opstellen om gewoon voorbij deze bende morons te geraken?
Op mijn CV plaatse: "Ik doe iets met computers" "Farmville spelen is cool" "Ik hou van lolcatz"
Misschien dat dat hun aandacht trekt en me als 'technisch' laat overkomen bij deze Senseogeneratie.
Snappen de bedrijven zelf niet dat ze op deze manier veel potentiële kandidaten aan hun neus zien voorbij gaan en opgezadeld zitten met mensen die lijken te zijn weggelopen op de filmset van Twilight?
Vaak is het zo dat een werkgever zulke bureau's inschakelt omdat ze denken dat het daar wel professioneler zal gebeuren, door mensen die meer tijd voor hebben om te selecteren dan mensen binnen de firma die iemand zoekt zelf.
Jammer genoeg kom je dan heel vaak terecht bij mensen die hun klanten (de werkgevers) niet echt kennen en zomaar wat doen.
Vandaag nog had ik een mooi voorbeeld van hoe het niet moet.
Ik heb een aantal CV's... Eentje voor bedrijven waar ik duidelijk weet welk profiel men wil, eentje voor bedrijven die onduidelijk zijn, en dan een minimale, waar enkel de hoogstnodige zaken op staan en dus zeer snel leest.
De selectie voor het bedrijf gebeurde deze keer door een welbekend interimbureau. Op zich al iets waarbij ik meteen op m'n hoede ben. Een bedrijf dat hiervoor een interimbureau onder de arm neemt voorspelt al niet veel goeds, maar kom, je mag niet bevooroordeeld zijn.
Ik vul de nodige gegevens in (inclusief een aantal dingen die men wettelijk niet eens mag vragen, en waar ik wel moest op antwoorden om verder te kunnen in de procedure!). Waarna ik mijn generieke minimale CV aan het profiel hing en verder kon.
Om in een verdere ronde te worden uitgenodigd moet ik dus voorbij een soort drempel, een drempel van mensen die mijn CV blijkbaar niet begrepen. Niet dat hij slecht is opgesteld, in tegenedeel, maar de kip die ik aan de lijn kreeg snapte enkele begrippen niet, hoewel deze zeer courant gebruikt worden in mijn branche.
Het jammere is dat ik gewoon wèèt dat de uiteindelijke chef van de afdeling waar de job voor vrij staat maar al te best weet wat er in mijn CV staat.
Maar mijn CV komt niet terecht op die mens zijn bureau, omdat ik eerst op Kabouter-Plop-niveau of met de nodige Musti-figuurtjes moet gaan uitleggen aan een meisje dat net van school komt, dat netwerkbeheer en programmeren twee verschillende begrippen zijn en dat IP geen merk van een computer is.
Ik begrijp het gewoon niet,... moet ik dan echt totaal infantiele dingen beginnen opstellen om gewoon voorbij deze bende morons te geraken?
Op mijn CV plaatse: "Ik doe iets met computers" "Farmville spelen is cool" "Ik hou van lolcatz"
Misschien dat dat hun aandacht trekt en me als 'technisch' laat overkomen bij deze Senseogeneratie.
Snappen de bedrijven zelf niet dat ze op deze manier veel potentiële kandidaten aan hun neus zien voorbij gaan en opgezadeld zitten met mensen die lijken te zijn weggelopen op de filmset van Twilight?
dinsdag 3 augustus 2010
STAR methode
Een van de eerste zaken die je leert wanneer je op zoek bent naar werk is de STAR-methode. Een soort vragenmodel waarbij de ondervragen op een vrij makkelijke manier en zonder zelfs je CV goed te hebben gelezen (iets wat nog nauwelijks gebeurt) kan achterhalen of je bepaalde goede of slechte eigenschappen goed kan uitleggen aan de hand van een concreet voorbeeld.
Ik kom deze methodiek zelf vaker en vaker tegen, vooral bij jonge vrouwelijke ondervragers die blijkbaar nog snel een cursus sollicitaties afnemen hebben meegekregen alvorens bij een HR-afdeling te worden gedumpt tussen een schaal koekjes, farmville en de Libelle (sorry voor het stereotyp, maar de realiteit is nu eenmaal schreinend in die sector).
Op zich is de STAR methode iets goeds (zie deze link http://tiny.cc/starmd ).
Het kan een hulpmiddel zijn bij een sollicitatie. Wanneer een kandidaat bijvoorbeeld beweert zeer sociaal en collegiaal te zijn, en het is relevant voor die functie, dan kan het best zijn dat je meteen even door wil vragen naar concrete voorbeelden hiervan. Op zich niks mis mee zolang het aanvullend gebruitkt wordt.
Het probleem is uiteraard dat dat niet gebeurd. Veel 'tuttekes' (lees: mislukte juristes die dan maar HR gaan doen) zien het als een enige manier om wat vragen te stellen over een kandidaat, terwijl ze zelfs de naam op de CV niet eens goed kunnen uitspreken, of wetenw elke studies je hebt gedaan.
En dan begint het spelletje weer: het moet 'klikken' met de interviewer, het moet allemaal in een plaatje passen en vooral perfect zijn. Eindresultaat is dat je de voorbeelden van de star methode gewoon gaat verzinnen en de voorbeelden desnoods gewoon volledig uit je duim zuigt.
Zolang men enke en alleen op deze methodiek je ondervraging laat voortdobberen heeft men geen idee of je een goed uitgeslapen leugenaar bent of een echte witte raaf die perfect in die functie past.
De beste leugenaars en vertellers kunnen dus een job krijgen bij een bedrijf dat puur HR-gewijs blundert door star-methode-whores op de sollicitanten los te laten.
Men vraagt er ook zelf om, ... wanneer je het niet doet, dan kom ja vaak voor een hele hoop 'moeilijke' vragen te staan waar je niet meteen kan op antwoorden, of die onvoldoende overtuigend zijn van jouw kwaliteiten.
Lieg je daarintegen, dan zie je het gelaatsuitdrukking van zo'n HR-mens meestal ophelderen, men denkt dè kandidaat gevonden te hebben.
Tips voor alle mensen die solliciteren: bedenkt drie goede en drie slechte eigenschappen die perfect in die job omschrijving passen en lieg er desnoods op los,...
Ik kom deze methodiek zelf vaker en vaker tegen, vooral bij jonge vrouwelijke ondervragers die blijkbaar nog snel een cursus sollicitaties afnemen hebben meegekregen alvorens bij een HR-afdeling te worden gedumpt tussen een schaal koekjes, farmville en de Libelle (sorry voor het stereotyp, maar de realiteit is nu eenmaal schreinend in die sector).
Op zich is de STAR methode iets goeds (zie deze link http://tiny.cc/starmd ).
Het kan een hulpmiddel zijn bij een sollicitatie. Wanneer een kandidaat bijvoorbeeld beweert zeer sociaal en collegiaal te zijn, en het is relevant voor die functie, dan kan het best zijn dat je meteen even door wil vragen naar concrete voorbeelden hiervan. Op zich niks mis mee zolang het aanvullend gebruitkt wordt.
Het probleem is uiteraard dat dat niet gebeurd. Veel 'tuttekes' (lees: mislukte juristes die dan maar HR gaan doen) zien het als een enige manier om wat vragen te stellen over een kandidaat, terwijl ze zelfs de naam op de CV niet eens goed kunnen uitspreken, of wetenw elke studies je hebt gedaan.
En dan begint het spelletje weer: het moet 'klikken' met de interviewer, het moet allemaal in een plaatje passen en vooral perfect zijn. Eindresultaat is dat je de voorbeelden van de star methode gewoon gaat verzinnen en de voorbeelden desnoods gewoon volledig uit je duim zuigt.
Zolang men enke en alleen op deze methodiek je ondervraging laat voortdobberen heeft men geen idee of je een goed uitgeslapen leugenaar bent of een echte witte raaf die perfect in die functie past.
De beste leugenaars en vertellers kunnen dus een job krijgen bij een bedrijf dat puur HR-gewijs blundert door star-methode-whores op de sollicitanten los te laten.
Men vraagt er ook zelf om, ... wanneer je het niet doet, dan kom ja vaak voor een hele hoop 'moeilijke' vragen te staan waar je niet meteen kan op antwoorden, of die onvoldoende overtuigend zijn van jouw kwaliteiten.
Lieg je daarintegen, dan zie je het gelaatsuitdrukking van zo'n HR-mens meestal ophelderen, men denkt dè kandidaat gevonden te hebben.
Tips voor alle mensen die solliciteren: bedenkt drie goede en drie slechte eigenschappen die perfect in die job omschrijving passen en lieg er desnoods op los,...
donderdag 22 juli 2010
Thuis...
Ik open mijn ogen en zie de zon binnenstralen. Een nieuwe dag zonder werk, een nieuwe dag waarbij de hoofdtaak zal zijn om zo weinig mogelijk geld te spenderen.
Sinds enige tijd woon ik samen. Een gevoel dat ik niet vaak heb gehad is om samen te wonen en werkloos te zijn tegelijkertijd. Wanneer je alleen woont doe je in principe wat je wil. Wanneer je dan geen geld hebt, of geen job, is dat enkel maar lastig voor jezelf. Je ligt desnoods heel de dag in je bed, of gaat koortsachtig op zoek naar werk à ratio van twee sollicitaties per dag, het is volledig aan jezelf op dat ogenblik.
Ik open de gordijnen en zit even later aan de koffietafel om zeven uur 's ochtends, ik kijk naar mijn partner en weet dat ze ook nog aan't wakker worden is. Het verschil is dat zij zo dadelijk moet gaan werken, en dat ik achter mijn pc ga zitten zoeken naar vacatures die min of meer ok zijn om op te reageren.
Het alleen achterblijven in een woning waar allerlei taken moeten gebeuren is op zich niet zo erg, maar je voelt na een tijd wel dat je enkel maar wat randapparatuur bent. Je kuist, ruimt op en doet hier en daar een boodschap, maar de hoofdzaak blijft door je hoofd spelen; werk vinden.
Laats belde nog iemand van een firma me op, ze artikuleerde zo onduidelijk en routineus dat ik nauwelijks een woord verstond van haar Arabische tongval gemixed met desintresse. Ik zat zogenaamd in de uit-te-nodigen mensen. Ook na navraag bleef de firmanaam me even onbekend in oren klinken, waarschijnlijk had ik niet eens naar deze mensen iets gestuurd, want ik solliciteer vrij gericht.
Even later dronk ik het restje koffie uit en copiëerde ik andermaal een papier voor de vakbond, blijkbaar hebben ze weer drie weken nodig om een dossier in orde te brengen waarvan ze in principe alles al twee keer van me hebben gekregen. Het is juli en blijkbaar zitten er overal mensen te werken op administraties die op minimale bezetting draaien. Net zoals mijn motivatie.
Sinds enige tijd woon ik samen. Een gevoel dat ik niet vaak heb gehad is om samen te wonen en werkloos te zijn tegelijkertijd. Wanneer je alleen woont doe je in principe wat je wil. Wanneer je dan geen geld hebt, of geen job, is dat enkel maar lastig voor jezelf. Je ligt desnoods heel de dag in je bed, of gaat koortsachtig op zoek naar werk à ratio van twee sollicitaties per dag, het is volledig aan jezelf op dat ogenblik.
Ik open de gordijnen en zit even later aan de koffietafel om zeven uur 's ochtends, ik kijk naar mijn partner en weet dat ze ook nog aan't wakker worden is. Het verschil is dat zij zo dadelijk moet gaan werken, en dat ik achter mijn pc ga zitten zoeken naar vacatures die min of meer ok zijn om op te reageren.
Het alleen achterblijven in een woning waar allerlei taken moeten gebeuren is op zich niet zo erg, maar je voelt na een tijd wel dat je enkel maar wat randapparatuur bent. Je kuist, ruimt op en doet hier en daar een boodschap, maar de hoofdzaak blijft door je hoofd spelen; werk vinden.
Laats belde nog iemand van een firma me op, ze artikuleerde zo onduidelijk en routineus dat ik nauwelijks een woord verstond van haar Arabische tongval gemixed met desintresse. Ik zat zogenaamd in de uit-te-nodigen mensen. Ook na navraag bleef de firmanaam me even onbekend in oren klinken, waarschijnlijk had ik niet eens naar deze mensen iets gestuurd, want ik solliciteer vrij gericht.
Even later dronk ik het restje koffie uit en copiëerde ik andermaal een papier voor de vakbond, blijkbaar hebben ze weer drie weken nodig om een dossier in orde te brengen waarvan ze in principe alles al twee keer van me hebben gekregen. Het is juli en blijkbaar zitten er overal mensen te werken op administraties die op minimale bezetting draaien. Net zoals mijn motivatie.
maandag 19 juli 2010
drempels
Misschien kent u het vroegere eenheidstype nog? Dat mislukt onderwijssysteem om te hervormen en te besparen,... welnu, sinds de invoering in de jaren tachtig zijn er mensen zoals ik op de markt gekomen. Mensen die eigenlijk slachtoffer zijn van een onderwijssysteem dat enkel om de leerkrachten en leerplannen ging, maar niet over de leerlingen. Leerlingen waren cijfertjes die braag moeten blijven, 'hun punten halen' en vooral zo snel mogelijk op de arbeidsmarkt moesten gedumpt worden.
Dennis Dopper is zo iemand, jaren later.
"Je kan je altijd aanpassen", hoor ik dan. "We zijn een learning society", hoor je ook wel eens uit de mond van iemand die zelf nooit hoeft bij te studeren. In feite is het zo, maar je wil vooral werken, iets nuttigs kunnen doen, maar wanneer je in job-blaadjes kijkt zie je alleen maar fucnties die een hele waaier aan diploma's en ervaring vragen. Men wil de viertalige wonderboy die als een ware witte raaf in zijn vakgebied met 150% motivatie door zijn werk raast. Naar mijn mening bestaan zulke mensen niet, want zelfs diegenen waarvan je denkt dat ze zo zijn hebben meestal een manier gevonden om zulk imago aan te meten.
Wat nog het ergste van al is, is dat je al snel vast zit in een branche. Wanneer je bijvoorbeeld jaren in de verkoop hebt gewerkt kan je niet 'eventjes' een zijsprong maken naar een hele andere job; al was het maar om een jaartje dichter bij huis te werken omdat je een kind krijgt, of om je huis te verbouwen.
Achteraf, wanneer je naar je eigen branche wil terugkeren, bekijken mogelijke werkgevers argwanend naar je C.V. Waar men dan vijf jaar bedrijf A ziet staat, enkele jaren bedrijf B en dan een jaar 'broodjes smeren in een lokale snackbar'. Niemand begrijpt blijkbaar dat je even wat anders wilde, om welke reden dan ook. De interpratatie wordt nog erger wanneer je jaren uit je eigen branche stapt, op zoek naar iets anders of beters.
Ikzelf ben licht op zoek naar een andere richting, een tocht die waarschijnlijk gepaard zal gaan met het bijstuderen. Het erge is dat je in dit land bijna niet van richting kan veranderen, tenzij je echt definitief afscheid neemt van je eigen leest. Een schoenmaker die opeens wil gaan brood bakken kan daarna zogenaamd nooit meer aan de slag als schoenmaker. Wat jammer is, want ik ken veel mensen die eens eventjes iets anders zouden willen doen, maar niet kunnen omdat hun C.V. er anders 'onbruikbaar' zal uitzien.
Dennis Dopper is zo iemand, jaren later.
"Je kan je altijd aanpassen", hoor ik dan. "We zijn een learning society", hoor je ook wel eens uit de mond van iemand die zelf nooit hoeft bij te studeren. In feite is het zo, maar je wil vooral werken, iets nuttigs kunnen doen, maar wanneer je in job-blaadjes kijkt zie je alleen maar fucnties die een hele waaier aan diploma's en ervaring vragen. Men wil de viertalige wonderboy die als een ware witte raaf in zijn vakgebied met 150% motivatie door zijn werk raast. Naar mijn mening bestaan zulke mensen niet, want zelfs diegenen waarvan je denkt dat ze zo zijn hebben meestal een manier gevonden om zulk imago aan te meten.
Wat nog het ergste van al is, is dat je al snel vast zit in een branche. Wanneer je bijvoorbeeld jaren in de verkoop hebt gewerkt kan je niet 'eventjes' een zijsprong maken naar een hele andere job; al was het maar om een jaartje dichter bij huis te werken omdat je een kind krijgt, of om je huis te verbouwen.
Achteraf, wanneer je naar je eigen branche wil terugkeren, bekijken mogelijke werkgevers argwanend naar je C.V. Waar men dan vijf jaar bedrijf A ziet staat, enkele jaren bedrijf B en dan een jaar 'broodjes smeren in een lokale snackbar'. Niemand begrijpt blijkbaar dat je even wat anders wilde, om welke reden dan ook. De interpratatie wordt nog erger wanneer je jaren uit je eigen branche stapt, op zoek naar iets anders of beters.
Ikzelf ben licht op zoek naar een andere richting, een tocht die waarschijnlijk gepaard zal gaan met het bijstuderen. Het erge is dat je in dit land bijna niet van richting kan veranderen, tenzij je echt definitief afscheid neemt van je eigen leest. Een schoenmaker die opeens wil gaan brood bakken kan daarna zogenaamd nooit meer aan de slag als schoenmaker. Wat jammer is, want ik ken veel mensen die eens eventjes iets anders zouden willen doen, maar niet kunnen omdat hun C.V. er anders 'onbruikbaar' zal uitzien.
maandag 28 juni 2010
krabbers en toppers
De trends en gangbare 'normen' veranderen een beetje wanneer er veel werkzoekenden zijn. Ik kort mijn CV daarom nog wat meer in (gaat bijna op 1 pagina nu) en schrijf een begeleidende brief.
Vandaag heb ik met een familielid die ook zonder werk is gevallen aan het zoeken naar een betere vormgeving van de CV, altijd goed om elkaars werk te kunnen herlezen en na te speuren op fouten.
Gaandeweg hebben we zo'n beetje zitten praten over wat we zoal tegenkwamen op de arbeidsmarkt en kwamen tot de conclusie dat ongeveer 60% van de bedrijven echt wel vierkant draaien wanner het aankomt op hun basisbeginselen, laat staan recrutering.
Misschien kan ik van de gelegenheid gebruik maken om de werkzoekenden onder jullie een paar truuks te leren in verband met het herkennen van 'losers' of 'krabbers' van bedrijven.
Onder een krabbersbedrijf versta ik een firma die vaak klein tot middelgroot is en geleid wordt door mensen die er bijna per toeval zijn beland,... genre keuterboertjes die ooit een idee hadden en dat zijn beginnen uitwerken met geleend geld en tot hun eigen stomme verbazing begonnen winst te draaien.
Meestal zijn dit soort bedrijven kleine baroniën waarbij enige sturing meestal gewoon vanuit de onderbuik van de 'grote baas' komt. Dit soort bedrijven kan twee richting uti: snel een professionele attitude krijgen (mits een wissel aan de top), of langzaam verder wegzinken in de eigen onbekwaamheid en amateuristische aanpak.
Je kan als sollicitant zulke krabbers vrij snel hekennen door enkele vragen te stellen.
- Laat ze na het basisgesprek eens uitleggen hoe ze zelf de invulling, maar vooral de ondersteuning van je taak zien. bijvoorbeeld; wanneer je solliciteert voor een job als verkoper van wasproducten op de markt, laat hen dan eens uitleggen waar je je kraam vandaan gaat halen, welke middelen je krijgt en of ze weten welke markten het best zijn of niet.
Op deze manier weet je al gauw of ze zelf enig benul hebben van je jobinhoud, en nog belangrijker: kan je nagaan of ze in tijden van nood (of tijdens je inwerkperiode) op iemand kan terugvallen die het klappen van de zweep kent.
- Tracht ook je ondervrager te doorzien in het gebruik van cliché's en grote woorden die eigenlijk niet in verhouding staan met de omvang van de firma en de zakencijfers. Wanneer je het echt meent om voor een firma te gaan werken, check dan eerst hun bekwaamheid en solvabiliteit... ikzelf heb tot schade en schande moeten ondervinden dat sommige mensen hun eigen bedrijf als een geöliede machine zien, terwijl de mensen die het vuile werk moeten opknappen niet eens de basismiddelen hebben om hun werk te kunnen uitvoeren.
- Een goede firma zorgt zelf voor de nodige uitleg, en laat er geen percentage twijfel over bestaan dat ze je als werknemer kunnen en zullen ondersteunen,... bij het minste twijfel hierover moet je gewoon wegwandelen want het is de tijd niet waard.
Uiteraard kan je zulke bedrijven niet altijd meteen herkennen, vaak is het contract al getekend voor je beseft dat je bij een stel clowns werkt die hun eigen branche niet eens kennen. Sommige mensen zijn zeer goed geworden in het verbergen van de mankementen van hun firma, omdat dat het enige is dat er vaak overblijft; hun façade.
Maar ditlaatste fenomeen kan je eigenlijk ook ontmaskeren door goed om je heen te kijken wanneer je bij zulke firma komt solliciteren. De meeste andere werknemers zien er dan ongelukkig uit, gelaten of zelfs boos, en kijken je meelijwekkend aan wanneer er 'weer een sukkelaar' voor een job komt kijken. Let hier nog meer op dan op wat je ondervrager allemaal uitkraamt. Eén zulke blik kan je jaren van ellende besparen. Ik tracht zelf ook altijd sollicitanten er voor te behoeden door zo zielig mogelijk te kijken in de hoop dat ze zich omkeren, wegrennen en niet meer van zich laten horen.
Vandaag heb ik met een familielid die ook zonder werk is gevallen aan het zoeken naar een betere vormgeving van de CV, altijd goed om elkaars werk te kunnen herlezen en na te speuren op fouten.
Gaandeweg hebben we zo'n beetje zitten praten over wat we zoal tegenkwamen op de arbeidsmarkt en kwamen tot de conclusie dat ongeveer 60% van de bedrijven echt wel vierkant draaien wanner het aankomt op hun basisbeginselen, laat staan recrutering.
Misschien kan ik van de gelegenheid gebruik maken om de werkzoekenden onder jullie een paar truuks te leren in verband met het herkennen van 'losers' of 'krabbers' van bedrijven.
Onder een krabbersbedrijf versta ik een firma die vaak klein tot middelgroot is en geleid wordt door mensen die er bijna per toeval zijn beland,... genre keuterboertjes die ooit een idee hadden en dat zijn beginnen uitwerken met geleend geld en tot hun eigen stomme verbazing begonnen winst te draaien.
Meestal zijn dit soort bedrijven kleine baroniën waarbij enige sturing meestal gewoon vanuit de onderbuik van de 'grote baas' komt. Dit soort bedrijven kan twee richting uti: snel een professionele attitude krijgen (mits een wissel aan de top), of langzaam verder wegzinken in de eigen onbekwaamheid en amateuristische aanpak.
Je kan als sollicitant zulke krabbers vrij snel hekennen door enkele vragen te stellen.
- Laat ze na het basisgesprek eens uitleggen hoe ze zelf de invulling, maar vooral de ondersteuning van je taak zien. bijvoorbeeld; wanneer je solliciteert voor een job als verkoper van wasproducten op de markt, laat hen dan eens uitleggen waar je je kraam vandaan gaat halen, welke middelen je krijgt en of ze weten welke markten het best zijn of niet.
Op deze manier weet je al gauw of ze zelf enig benul hebben van je jobinhoud, en nog belangrijker: kan je nagaan of ze in tijden van nood (of tijdens je inwerkperiode) op iemand kan terugvallen die het klappen van de zweep kent.
- Tracht ook je ondervrager te doorzien in het gebruik van cliché's en grote woorden die eigenlijk niet in verhouding staan met de omvang van de firma en de zakencijfers. Wanneer je het echt meent om voor een firma te gaan werken, check dan eerst hun bekwaamheid en solvabiliteit... ikzelf heb tot schade en schande moeten ondervinden dat sommige mensen hun eigen bedrijf als een geöliede machine zien, terwijl de mensen die het vuile werk moeten opknappen niet eens de basismiddelen hebben om hun werk te kunnen uitvoeren.
- Een goede firma zorgt zelf voor de nodige uitleg, en laat er geen percentage twijfel over bestaan dat ze je als werknemer kunnen en zullen ondersteunen,... bij het minste twijfel hierover moet je gewoon wegwandelen want het is de tijd niet waard.
Uiteraard kan je zulke bedrijven niet altijd meteen herkennen, vaak is het contract al getekend voor je beseft dat je bij een stel clowns werkt die hun eigen branche niet eens kennen. Sommige mensen zijn zeer goed geworden in het verbergen van de mankementen van hun firma, omdat dat het enige is dat er vaak overblijft; hun façade.
Maar ditlaatste fenomeen kan je eigenlijk ook ontmaskeren door goed om je heen te kijken wanneer je bij zulke firma komt solliciteren. De meeste andere werknemers zien er dan ongelukkig uit, gelaten of zelfs boos, en kijken je meelijwekkend aan wanneer er 'weer een sukkelaar' voor een job komt kijken. Let hier nog meer op dan op wat je ondervrager allemaal uitkraamt. Eén zulke blik kan je jaren van ellende besparen. Ik tracht zelf ook altijd sollicitanten er voor te behoeden door zo zielig mogelijk te kijken in de hoop dat ze zich omkeren, wegrennen en niet meer van zich laten horen.