De fut

Vandaag naar de vakbond weer de traditionele 2 dopkaarten gaan halen om verder te kunnen.
Je dag is snel gevuld, op administratief vlak heb je maar een 'window' van een paar uur per dag om dingen in orde te brengen.
Ongeveer van 9 tot 11u45 en dan van 13.30 à 14u tot 16u. Daarna wordt het zienderogen moeilijker om wat dan ook nog in orde te krijgen. Tegen de tijd dat je één ding hebt gedaan in de voormiddag, is het meestal 'heilige' middagpauze.  Anno 2010 hebben vele zaken en instanties nog steeds een uur of langer nodig om over de middag te sluiten.  In teams of shiften werken is er meestal niet bij, waardoor je dan in de hal of buiten op straat staat te 'koekeloeren' tot ze zin hebben om open te doen.

Een dag is zo voorbij, zeker wanneer je een beetje moet rondrijden, of dingen opzoeken. Vele mensen gaan er ook van uit dat wanneer je werkloos bent je een volle 8u gewoon open vrije tijd hebt, een totale misvatting.  Een beetje geperonaliseerde CV + motivatiebrief opstellen kost al gauw 15 tot 30 minuten, je moet ook nog een beetje eten, zien dat je huishouden kan blijven draaien en vooral de rest van de wereld er van overtuigen dat je niet in een zetel hangt en heel de dag chocolaatjes eet.

Momenteel heb ik via drie verschillende mensen een paar goeie opties op werk lopen. Eéntje is er zelfs gekomen uit onverwachte hoek, ex-collega's.  Ik hoop, maar momenteel heb ik nog niks in handen, buiten een toenemende gespannen situatie thuis en een hoop afpoeierbriefjes. Leuk is anders, maar weet je, er zijn ook mensen die in een dead-end job zitten, op een zinkend schip werken of minder verdienen dan ze echt zouden moeten krijgen. 
Moest er een werkgever dit lezen, ...  ach ja wat... alsof men nog ergens een eerlijke werknemer wil die zich geen weg naar een baan liegt in een sollicitatiegesprek.

hoop op netwerken

Vandaag nog een beetje aan 'netwerken' gedaan en gaan eten met ex-collega's.


De mensen zitten er al een jaar of twee gewoon op hun luie krent en kijken de kat uit de boom, tot ze eens ontslagen worden.  Tot mijn grote verbazing draaide het bedrijf nog, en heb ik nog eens mogen aanhoren hoe de grootste nitwits en losers die ik daar kende nu op posities zitten waar ze nooit hadden mogen komen.
Zielig dacht ik zo eerst, maar de enige die zielig is ben ikzelf, in hoofde van een job dan.  Waarna ik me bedacht dat ik geen robot ben zoals hen. Dat ik niet acht uur per dag werk moet faken om een loon te krijgen (want dat doen ze), en dat ik 's avonds thuis kan komen en meer kan doen dan met een zure oververwende huisvrouw in de zetel ploffen en naar tv staren. Dat laatste vooral om 'te kunnen meepraten' met de collega's op het werk, want anders vinden ze je niet meer tof en wordt je buitengewerkt.
 
Zomaar een gedachte, ik heb het beter nu, ... maar netwerken doet soms pijn.  Vooral wanneer totale 'jammenklotes' (sorry voor het Antwerps) opslag krijgen, een dure auto en vele extraatjes... terwijl ze niet eens de basis weten van wat hun job zou moeten inhouden.

Zomer

Deze zomer was lui. Ik merkte vooral hoe overal de totale onverschilligheid heerste. Ik heb meerdere sollicitaties afgenomen gekregen en vele, vele CV's verstuurd maar er kwam haast geen reactie.  Op één enkele positieve ervaring na was het overal kommer en kwel.  Oftewel door het gevoel van economische neergang dat nog steeds bij de bedrijven heerst, ofwel door het bijna luie gedrag van diegenen die de recruteringen verrichten.
Een en ander heeft te maken met 'de zomer' denk ik.  Mensen nemen het niet zo nauw dan, omdat er minder volk aanwezig is op de firma, de baas met vakantie is, of het gewoon te warm is om iets te doen.
De werkloze die dan uit alle macht tracht goed over te komen blijft dan gewoon in de kou -heb't u'm?- staan.

De zomer is zo'n beetje een excuus om de economie voor twee maanden volledig te laten verlammen (om het niet te hebben over begin september, waar er blijkbaar ook meer en meer vakantie wordt genomen, zogenaamd om de 'drukte' te vermijden.)
En dat voor de economie van een land dat op sterven na dood is, opgevreten door de economische veelvraten om zich heen en een niet aflatende stroom aan egotripperij op politiek vlak.

Vandaat werd bekend dat de werkloosheid in Amerika in bepaalde state 14% bedraagd, ik ben eens benieuwd wanneer men in Europa een duidelijke betrouwbare cijfers zal bekend maken, want onze economiën hangen nu eenmaal van elkaar af.

Maar ik zeur maar wat,... niemand kan het wat schelen dat er een werkloze meer of minder rondloopt, het komt toch allemaal uit een grote zak geld waar geen bodem schijnt in zicht van te zijn.

goed gesprek

Het mag al eens meevallen ook. Vandaag had ik een vrij cool gesprek met een werkgever.
De man had niet onmiddellijk werk voor me, maar had een goed gesprek over mijn kunnen, manier van werken en visies. Dit bedrijf nam duidelijk de tijd om de mensen te leren kennen en ik denk dat ik hier misschien nog wel van ga horen.

Tegen september aan schatte hij me te kunnen presenteren voor een bepaalde functie binnen het bedrijf, of bij een van hun partners. Nu ja, ik heb er niets mee in de hand, maar een goed gesprek is al zeldzaam tegenwoordig.

Ik ben al blij wanneer ik kan praten met mensen van de firma zelf, waarbij ze ook een beetje snappen wat je verteld en je branche en vorige werkgevers kennen. Een enorme zeldzaamheid jammer genoeg.

niet aanweeezeg

Aah zo mooi, beetje koffie erbij, en stipt om 9u. 's ochtends beginnen vacatures doornemen, zoals dat elke steuntrekker betaamd.
Vandaag was het niet anders, ik verzond enkele mails naar bedrijven die interessante jobs open hadden staan. Ik doe dat niet snel-snel, oh nee, ik ga echt voor de afwerking: een pdf maken van je CV, een mooie motivatiebrief schrijven en ditalles opsturen met een mail address dat duidelijk je naam weergeeft (voor je't weet ben je anders aan het solliciteren onder de naam tipsyteletubbie@hotmail.com ofzoiets.

De reden dat ik alles in pdf formaat zet is gewoon om 'merde' te vermijden bij de mensen die meestal op HR afdelingen zitten en al jaren zich zitten af te vragen waarom ze de helft van de toegestuurde documenten niet open krijgen. Veelal hebben ze ook weinig kaas gegeten van het zoeken op allerlei zoekmachines om dit euvel te verhelpen, vandaar dat ik heb voor wil zijn en dus alles in het Portable Document Format zet, iets dat ze meestal wel openkrijgen omdat ze allemaal wel een bloaty acrobat reader op hun bak hebben steken.

Een docx bestand doe ik al lang niet meer, aangezien vele mensen nog met een oude office werken en te stom zijn om de plug-in van microsoft te downloaden die hen gratis toelaat om deze bestanden gemaakt in nieuwere versies te kunnen openen.

Maar ik dwaal af. Ik steek er dus werk in, gemiddeld ben ik een half uur bezig om een gerichte sollicitatie te vinden tot en met het versturen. Alles dat daartussen in ligt is eigenlijk het hardere werk. Meer dan steeds dezelfde attachments aan een mail hangen, want daar kom je nergens mee.
Het is echter jammer dat van alle drie de vacatures die ik verstuurde ik prompt een auto-reply kreeg dat het mail address ofwel niet bestond, of dat de persoon in kwestie met vakantie was.

Blijkbaar is het dus echt te veel moeite om een mailinglist aan te maken intern, of een gezamenlijke mailbox aan te maken (er bestaat zoiets als IMAP mensen) om er voor te zorgen dat sollicitaties terecht komen waar ze moeten terecht komen, en niet in de slapende mailbox van een trien die met haar blote kont in de zon licht op een stand in Ghana.
Het frustrerende is dat al die auto replies daarna nooit terecht komen.
Men plaatst dus advertenties en vacatures online... met daarbij de melding om je Cv naar een bepaalde mailbox te sturen, en dan is er geen kàt mee bezig daar aan de andere kant.

Wanneer je dan als vakantie-trien terugkomt, en eerst heel je verlof aan je collega vertelt hebt (na 2 dagen dus) en je opent dan je mailbox, dan is er toch een lawine aan mails waar je je door moet worstelen?
Ik begrijp het niet. Maar ok,... waarschijnlijk is dat de nieuwe manier van 'mensen zoeken'. Laat ze maar mailen en als we eens zin en tijd hebben klikken we er eentje open wiens naam ons Vlaams genoeg lijkt.

doeltreffendheid

Vroeg of laat ga je als werkloze geconfronteerd worden met iets onhandigs, doms, chaotisch en bijna nutteloos.  Ik heb het hier over het product van de website-beleidsmensen, namerlijk de VDAB-website.

De site moet werklozen helpen een job te vinden en fungeert stilaan als het kloppende hart van de databanken voor werkgevers en, -nemers. De laatste jaren is er zelfs een trend in de media om de toestand van bepaalde vacatures of de ‘teller’ van deze databank als graadmeter voor de economie te laten doorgaan. Iets waar het totaal niet geschikt voor is aangezien de databank van de VDAB vooral bestaat uit afvaljobs, foute beschrijvingen en dingen die er aan de basis al gewoon nooit correct hebben in gestaan.  Om dan nog maar te zwijgen over de hokjes waarin iemand zich diplomagewijs zou moeten bevinden.  Een juiste indeling krijgen op de vdab website is bijna onmogenlijk, zeker in deze learning society waar iedereen zo graag deel van uitmaakt en waar je dus best 3-4 verschillende richting kan zijn uitgegaan doorheen heel je carriëre.

De mensen die al deze rommel bedenken en bevolken zijn een self-fulfilling prophecy: ze zijn dom, ongeorganiseerd en door deze slechte invloeden veroorzaken ze alleen maar meer werk (voor zichzelf en al die andere staatsdiensten waar het vooral draait om bezig te zijn).  Dat meer werk (door allerhande domme administratieve fouten, het verloren leggen van papieren, het elkaar tegenwerken, het niet informeren van mensen, het fout informeren van mensen uit onverschilligheid) is dan op zich weer een reden om nog meer van deze vastbenoemde nep-werklozen aan te werven.

Want dat is het volgens mij, anno 2010 zitten we met een berg ambtenaren die vastbenoemd zijn, op slecht georganiseerde diensten vaak nutteloos werk zitten te doen terwijl ze tegen elkaar lullen over hoeveel beter het niet zou zijn moest de N-VA het voor het zeggen hebben.  Alsof dat zou helpen om dit land er bovenop te helpen, organisatorisch gezien zijn deze mensen te ruggegraatloos, braaf en dom om ook maar iets te verbeteren, welke nationalistische partij er dan ook over hun vastbenoemde nepstatuten zou kunnen waken, ze zullen nog steeds niet weten hoe ze een document management system moeten gebruiken, een opleiding zinvol maken, mensen correct te informeren met het oog op minder dubbel werk of hun diensten doeltreffend laten draaien (of eventueel feedback te geven naar hogerhand wanneer de efficiëntie niet mogelijk is om andere redenen).  Maar koffie drinken en met elkaar in de kantine’s zitten lullen tot de middagpauze om is. 


Ze verstoppen zich achter nobele doelen, zoals het niet willen discrimineren van mensen, terwijl ze vaak met opzet het opleidingsniveau onhebbelijk laag trekken om zogenaamd tegemoet te komen aan de noden van een minderheidsgroep in de klas, een minderheidsgroep die ze dan blijkbaar minder genegen zijn in het stemhokje.  Ook verschansen ze zich achter het willen geven van degelijke opleidingen (en die moeten systematisch lang duren blijkbaar) terwijl men de midellen en vaak de intelligentie niet heeft om dit daarwerkelijk uit te voeren, om nog maar te zwijgen over hun systematische manier van vooroordelen te uiten. Zelf heb ik in –in tegenstelling tot het beeld dat vdab’ers over hun clienteel hebben- nog niet veel echt domme mensen gezien in zulke opleidingen, in tegendeel, meestaal staat de domste van de bende les te geven en zit de rest van de klas in de echte wereld, met bijde voeten op de grond.

Deze dienaren van de staat zijn niet meer dan een zich zelf met excuses in stand houdende bende zakkenwassers en uitgespogen trutten. 

Fileleed

Wanneer je rond acht uur de radio beluistert naar al die verkeersberichten, gelezen door presentatoren die het duidelijk ook de strot uit hangt om steeds dezelde plaatsnamen te moeten lezen, ben je soms blij dat je gewoon aan een tafel zit met een laptop voor je neus. Je stopt dan een toastje in de broodrooster terwijl men vertelt dat er weer 100 km. file staat.

Het is misschien fijn om te gaan werken, maar het is puur tijdverlies om uren en uren in een rij te staan wachten in een dure blikken doos vol plastieken rommel, tussen andere blikken dozen, terwijl je bijvoorbeeld creatieve dingen zou kunnen doen.
Hoeveel mensen zijn er niet die zelfs de tijd niet meer hebben om fatsoenlijk te koken of een beetje aan sport te doen, laat staan kunstbeleving, door elke dag opnieuw in een file te staan?

Daarom zoek ik naar werk in de buurt, bereikbaar met openbaar vervoer of te voet of per fiets, ... in ieder geval bereikbaar,... zonder rekening te moeten houden met omgevallen vrachtwagens vol vloeibaar stikstof of gekantelde vuilniskarren.

Vandaag ben ik een beetje moe, ziek zelfs, ... en het gaat allemaal wat trager.  Morgen mag ik gaan solliciteren bij een firma die een crappy website heeft, maar verder wel internationaal aanwezig is, en blijkbaar ook nog eens vrij sterk staat in het aanleveren van oplossingen naar klanten toe.  Ik heb er hoop op, al vrees ik dat de eigenlijke tewerkstelling absoluut niet in de buurt zal zijn.  Maar ok, wie niet waagt....

OMNIO

België kent zo van die regels en instellingen die je als werkloze echt wel helpen.  Men duwt bij wijze van spreke het profitariaat recht in 'A' pollekes.
Een typerend voorbeeld van deze weggeef-cultuur is het omnio-statuut.  Eerst en vooral zeggen dat ik er echt blij mee ben.  Het helpt, laat zoveel duidelijk zijn, alleen heb ik mijn twijfels over de haalbaarheid van zulke maatregelen, op lange termijn dan.
Reeds jaren maak ik me dik in het feit dat zowat iedereen op de tram of bus niet schijnt te betalen, behalve ik.  Een kaartje ontwaarden aan het ontwaardingsapparaat van de lijn kost al gauw tien tot twaalf kostbare seconden, tijd die door oude vandagen, mentaal gehandicapten, zwartrijders en mensen van een anderstalige minderheid gebruiken om je zitplek af te snoepen.
Daar sta je dan, je kaart van ruim 1,60 euro per ritje van een uur springt terug uit het gele apparaat en je hebt geen zitplaats meer.  Je voelt je niet alleen een domme oen, maar je bent ook uitgesloten. Want blijkbaar moeten diegenen die betalen rechtstaan op de tram, terwijl diegenen die niet betalen lekker kunnen gaan zitten.
Het alternatief dat ik tot nu toe had noems zwartrijden. Zie mijn blogpost daarover voor meer details, het brengt echt op, geloof me.

Nu is er nog een tweede manier om je bij de "zittenden" te kunnen voegen, zonder je een domme, betalende lul te voelen, namelijk het OMNIO statuut.
Dat omnio statuur zat deze week gewoon in mijn brievenbus.  Ik heb niets aangevraagd of gesjoemeld, maar de mensen van de ziekenkas waren zo vriendelijk me een attest per post te sturen met daarbij een kort briefje met alle voordelen opgesomt die zulk statuut met zich meebrengt.
Dit statuut -niet meer dan een tag op je SIS kaart - bewijst tegenover een heleboel diensten dat je onder een bepaalde inkomensgrens zit op 1 janurari van dat jaar.  Deze grens ligt rond de 14.700 Euro.
Met dit statuut en het bijbehordende vodje papier (we schrijven het jaar 2010! :) kan je dan naar instanties zoals De Lijn en de NMBS gaan met een zogenomend attest van verhoogde tegemoetkoming (Sinterklaasbrief) en dan krijg je je kaarten en abonnementen aan giga kortingen... precies in "'t Amerikòntje" (goejekoewpèr, dàkànni).

Dennis Dopper stapt dus voortaan de tram op, kijkt meewaardig naar diegenen die nog met een tienrittenafripkaart betalen, en gaat dan snel-snel zitten op een vrij (vettig) stoeltje terwijl ze hun kaart ontwaarden.  Dit alles voor de prijs van 30 Euro,...  in plaats van de gebruikelijke 216.
Nu ja, ik kan het ook echt niet betalen, die 216 euro voor een abonnement.  Alle hulp is welkom; alleen zijn er heel wat werkende mensen die dat ook niet kunnen (of willen) betalen voor een abonnement op het openbaar vervoer, het prijsverschil is gigantisch.

Selectie door blinden

Soms heb ik de indruk dat bepaalde (zeker niet allemaal!) selectiebureau's en vooral interimkantoren hun selectie laten afhangen van hele ineffectieve mensen. 
Vaak is het zo dat een werkgever zulke bureau's inschakelt omdat ze denken dat het daar wel professioneler zal gebeuren, door mensen die meer tijd voor hebben om te selecteren dan mensen binnen de firma die iemand zoekt zelf.
Jammer genoeg kom je dan heel vaak terecht bij mensen die hun klanten (de werkgevers) niet echt kennen en zomaar wat doen.

Vandaag nog had ik een mooi voorbeeld van hoe het niet moet.
Ik heb een aantal CV's... Eentje voor bedrijven waar ik duidelijk weet welk profiel men wil, eentje voor bedrijven die onduidelijk zijn, en dan een minimale, waar enkel de hoogstnodige zaken op staan en dus zeer snel leest.

De selectie voor het bedrijf gebeurde deze keer door een welbekend interimbureau.  Op zich al iets waarbij ik meteen op m'n hoede ben.  Een bedrijf dat hiervoor een interimbureau onder de arm neemt voorspelt al niet veel goeds, maar kom, je mag niet bevooroordeeld zijn.
Ik vul de nodige gegevens in (inclusief een aantal dingen die men wettelijk niet eens mag vragen, en waar ik wel moest op antwoorden om verder te kunnen in de procedure!). Waarna ik mijn generieke minimale CV aan het profiel hing en verder kon.

Om in een verdere ronde te worden uitgenodigd moet ik dus voorbij een soort drempel, een drempel van mensen die mijn CV blijkbaar niet begrepen.  Niet dat hij slecht is opgesteld, in tegenedeel, maar de kip die ik aan de lijn kreeg snapte enkele begrippen niet, hoewel deze zeer courant gebruikt worden in mijn branche.
Het jammere is dat ik gewoon wèèt dat de uiteindelijke chef van de afdeling waar de job voor vrij staat maar al te best weet wat er in mijn CV staat. 
Maar mijn CV komt niet terecht op die mens zijn bureau, omdat ik eerst op Kabouter-Plop-niveau of met de nodige Musti-figuurtjes moet gaan uitleggen aan een meisje dat net van school komt, dat netwerkbeheer en programmeren twee verschillende begrippen zijn en dat IP geen merk van een computer is.
Ik begrijp het gewoon niet,... moet ik dan echt totaal infantiele dingen beginnen opstellen om gewoon voorbij deze bende morons te geraken?
Op mijn CV plaatse: "Ik doe iets met computers"  "Farmville spelen is cool"  "Ik hou van lolcatz"
Misschien dat dat hun aandacht trekt en me als 'technisch' laat overkomen bij deze Senseogeneratie.

Snappen de bedrijven zelf niet dat ze op deze manier veel potentiële kandidaten aan hun neus zien voorbij gaan en opgezadeld zitten met mensen die lijken te zijn weggelopen op de filmset van Twilight?

STAR methode

Een van de eerste zaken die je leert wanneer je op zoek bent naar werk is de STAR-methode. Een soort vragenmodel waarbij de ondervragen op een vrij makkelijke manier en zonder zelfs je CV goed te hebben gelezen (iets wat nog nauwelijks gebeurt) kan achterhalen of je bepaalde goede of slechte eigenschappen goed kan uitleggen aan de hand van een concreet voorbeeld.

Ik kom deze methodiek zelf vaker en vaker tegen, vooral bij jonge vrouwelijke ondervragers die blijkbaar nog snel een cursus sollicitaties afnemen hebben meegekregen alvorens bij een HR-afdeling te worden gedumpt tussen een schaal koekjes, farmville en de Libelle (sorry voor het stereotyp, maar de realiteit is nu eenmaal schreinend in die sector).

Op zich is de STAR methode iets goeds (zie deze link http://tiny.cc/starmd ). 
Het kan een hulpmiddel zijn bij een sollicitatie.  Wanneer een kandidaat bijvoorbeeld beweert zeer sociaal en collegiaal te zijn, en het is relevant voor die functie, dan kan het best zijn dat je meteen even door wil vragen naar concrete voorbeelden hiervan.  Op zich niks mis mee zolang het aanvullend gebruitkt wordt.
Het probleem is uiteraard dat dat niet gebeurd. Veel 'tuttekes' (lees: mislukte juristes die dan maar HR gaan doen) zien het als een enige manier om wat vragen te stellen over een kandidaat, terwijl ze zelfs de naam op de CV niet eens goed kunnen uitspreken, of wetenw elke studies je hebt gedaan. 
En dan begint het spelletje weer: het moet 'klikken' met de interviewer, het moet allemaal in een plaatje passen en vooral perfect zijn. Eindresultaat is dat je de voorbeelden van de star methode gewoon gaat verzinnen en de voorbeelden desnoods gewoon volledig uit je duim zuigt. 
Zolang men enke en alleen op deze methodiek je ondervraging laat voortdobberen heeft men geen idee of je een goed uitgeslapen leugenaar bent of een echte witte raaf die perfect in die functie past.
De beste leugenaars en vertellers kunnen dus een job krijgen bij een bedrijf dat puur HR-gewijs blundert door star-methode-whores op de sollicitanten los te laten. 
Men vraagt er ook zelf om, ...  wanneer je het niet doet, dan kom ja vaak voor een hele hoop 'moeilijke' vragen te staan waar je niet meteen kan op antwoorden, of die onvoldoende overtuigend zijn van jouw kwaliteiten.
Lieg je daarintegen, dan zie je het gelaatsuitdrukking van zo'n HR-mens meestal ophelderen, men denkt dè kandidaat gevonden te hebben. 

Tips voor alle mensen die solliciteren: bedenkt drie goede en drie slechte eigenschappen die perfect in die job omschrijving passen en lieg er desnoods op los,...