Ik open mijn ogen en zie de zon binnenstralen. Een nieuwe dag zonder werk, een nieuwe dag waarbij de hoofdtaak zal zijn om zo weinig mogelijk geld te spenderen.
Sinds enige tijd woon ik samen. Een gevoel dat ik niet vaak heb gehad is om samen te wonen en werkloos te zijn tegelijkertijd. Wanneer je alleen woont doe je in principe wat je wil. Wanneer je dan geen geld hebt, of geen job, is dat enkel maar lastig voor jezelf. Je ligt desnoods heel de dag in je bed, of gaat koortsachtig op zoek naar werk à ratio van twee sollicitaties per dag, het is volledig aan jezelf op dat ogenblik.
Ik open de gordijnen en zit even later aan de koffietafel om zeven uur 's ochtends, ik kijk naar mijn partner en weet dat ze ook nog aan't wakker worden is. Het verschil is dat zij zo dadelijk moet gaan werken, en dat ik achter mijn pc ga zitten zoeken naar vacatures die min of meer ok zijn om op te reageren.
Het alleen achterblijven in een woning waar allerlei taken moeten gebeuren is op zich niet zo erg, maar je voelt na een tijd wel dat je enkel maar wat randapparatuur bent. Je kuist, ruimt op en doet hier en daar een boodschap, maar de hoofdzaak blijft door je hoofd spelen; werk vinden.
Laats belde nog iemand van een firma me op, ze artikuleerde zo onduidelijk en routineus dat ik nauwelijks een woord verstond van haar Arabische tongval gemixed met desintresse. Ik zat zogenaamd in de uit-te-nodigen mensen. Ook na navraag bleef de firmanaam me even onbekend in oren klinken, waarschijnlijk had ik niet eens naar deze mensen iets gestuurd, want ik solliciteer vrij gericht.
Even later dronk ik het restje koffie uit en copiëerde ik andermaal een papier voor de vakbond, blijkbaar hebben ze weer drie weken nodig om een dossier in orde te brengen waarvan ze in principe alles al twee keer van me hebben gekregen. Het is juli en blijkbaar zitten er overal mensen te werken op administraties die op minimale bezetting draaien. Net zoals mijn motivatie.
donderdag 22 juli 2010
maandag 19 juli 2010
drempels
Misschien kent u het vroegere eenheidstype nog? Dat mislukt onderwijssysteem om te hervormen en te besparen,... welnu, sinds de invoering in de jaren tachtig zijn er mensen zoals ik op de markt gekomen. Mensen die eigenlijk slachtoffer zijn van een onderwijssysteem dat enkel om de leerkrachten en leerplannen ging, maar niet over de leerlingen. Leerlingen waren cijfertjes die braag moeten blijven, 'hun punten halen' en vooral zo snel mogelijk op de arbeidsmarkt moesten gedumpt worden.
Dennis Dopper is zo iemand, jaren later.
"Je kan je altijd aanpassen", hoor ik dan. "We zijn een learning society", hoor je ook wel eens uit de mond van iemand die zelf nooit hoeft bij te studeren. In feite is het zo, maar je wil vooral werken, iets nuttigs kunnen doen, maar wanneer je in job-blaadjes kijkt zie je alleen maar fucnties die een hele waaier aan diploma's en ervaring vragen. Men wil de viertalige wonderboy die als een ware witte raaf in zijn vakgebied met 150% motivatie door zijn werk raast. Naar mijn mening bestaan zulke mensen niet, want zelfs diegenen waarvan je denkt dat ze zo zijn hebben meestal een manier gevonden om zulk imago aan te meten.
Wat nog het ergste van al is, is dat je al snel vast zit in een branche. Wanneer je bijvoorbeeld jaren in de verkoop hebt gewerkt kan je niet 'eventjes' een zijsprong maken naar een hele andere job; al was het maar om een jaartje dichter bij huis te werken omdat je een kind krijgt, of om je huis te verbouwen.
Achteraf, wanneer je naar je eigen branche wil terugkeren, bekijken mogelijke werkgevers argwanend naar je C.V. Waar men dan vijf jaar bedrijf A ziet staat, enkele jaren bedrijf B en dan een jaar 'broodjes smeren in een lokale snackbar'. Niemand begrijpt blijkbaar dat je even wat anders wilde, om welke reden dan ook. De interpratatie wordt nog erger wanneer je jaren uit je eigen branche stapt, op zoek naar iets anders of beters.
Ikzelf ben licht op zoek naar een andere richting, een tocht die waarschijnlijk gepaard zal gaan met het bijstuderen. Het erge is dat je in dit land bijna niet van richting kan veranderen, tenzij je echt definitief afscheid neemt van je eigen leest. Een schoenmaker die opeens wil gaan brood bakken kan daarna zogenaamd nooit meer aan de slag als schoenmaker. Wat jammer is, want ik ken veel mensen die eens eventjes iets anders zouden willen doen, maar niet kunnen omdat hun C.V. er anders 'onbruikbaar' zal uitzien.
Dennis Dopper is zo iemand, jaren later.
"Je kan je altijd aanpassen", hoor ik dan. "We zijn een learning society", hoor je ook wel eens uit de mond van iemand die zelf nooit hoeft bij te studeren. In feite is het zo, maar je wil vooral werken, iets nuttigs kunnen doen, maar wanneer je in job-blaadjes kijkt zie je alleen maar fucnties die een hele waaier aan diploma's en ervaring vragen. Men wil de viertalige wonderboy die als een ware witte raaf in zijn vakgebied met 150% motivatie door zijn werk raast. Naar mijn mening bestaan zulke mensen niet, want zelfs diegenen waarvan je denkt dat ze zo zijn hebben meestal een manier gevonden om zulk imago aan te meten.
Wat nog het ergste van al is, is dat je al snel vast zit in een branche. Wanneer je bijvoorbeeld jaren in de verkoop hebt gewerkt kan je niet 'eventjes' een zijsprong maken naar een hele andere job; al was het maar om een jaartje dichter bij huis te werken omdat je een kind krijgt, of om je huis te verbouwen.
Achteraf, wanneer je naar je eigen branche wil terugkeren, bekijken mogelijke werkgevers argwanend naar je C.V. Waar men dan vijf jaar bedrijf A ziet staat, enkele jaren bedrijf B en dan een jaar 'broodjes smeren in een lokale snackbar'. Niemand begrijpt blijkbaar dat je even wat anders wilde, om welke reden dan ook. De interpratatie wordt nog erger wanneer je jaren uit je eigen branche stapt, op zoek naar iets anders of beters.
Ikzelf ben licht op zoek naar een andere richting, een tocht die waarschijnlijk gepaard zal gaan met het bijstuderen. Het erge is dat je in dit land bijna niet van richting kan veranderen, tenzij je echt definitief afscheid neemt van je eigen leest. Een schoenmaker die opeens wil gaan brood bakken kan daarna zogenaamd nooit meer aan de slag als schoenmaker. Wat jammer is, want ik ken veel mensen die eens eventjes iets anders zouden willen doen, maar niet kunnen omdat hun C.V. er anders 'onbruikbaar' zal uitzien.