Mijn idool en naamgenoot Dennis Hopper is niet meer, mensen stemmen op Vlaams-nationalisten en de Golf van Mexico ligt vol smurrie van BP.
Na een drietal maanden van (hard) werken is het blijkbaar voor de nieuwe werkgever genoeg geweest en ben ik opnieuw uitgekotst in de vale emmer der werkloosheidsstatistieken.
Niet dat de heerschappen bij die nieuwe werkgever er meer over te zeggen hadden dan hetgeen ze tegen de acht (!) mensen die voorheen die functie hadden opgevuld, hadden gezegd.
Inderdaad, ik was terecht gekomen bij een bedrijf (laat het me gemakshalve dropNet noemen) die er in gespecialiseerd zijn om het proefcontract te gebruiken of misbruiken. Over de avonturen bij dropNet kan ik hele lange, grappige en vaak schrijnende situaties vertellen, maar ik ga dat enkele doen op hele dode momenten of dagen. In't kort kan ik de voorbije maanden samenvatten als een glijbaan, waarbij de eerste week er dol enthousiasme was, gevolgd door routine en twijfel, om dan te eindigen helemaal beneden bij die grote modderplas die je niet gezien had bij het bestijgen van de ladder naar boven.
Wanneer je dag na dag wordt behandeld als een stuk vuil, geen erkenning krijgt houdt het voor mij snel op om interessant te wezen. Van dat soort 'jobs' heb ik sinds mijn dagen bij Cheaptronic -waar ik vijf jaar in zulke omstandigheden moest werken- mijn buik vol.
Ik was danook niet van plan hier langer dan mijn proefperiode te blijven werken. Bazen die een technische vereiste stellen bij een sollicitatie, om deze mensen daarna klusjes te laten opknappen die hier in geen velde of wegen mee te maken hebben, hebben in mijn ogen dan ook geen respect nodig van mij als loonsworm.
Ik zocht, net zoals half werkend België, intussentijd naar een andere job. Naar ik zo kon horen deden de andere mensen bij dropNet hetzelfde.
Op een nieuw werk tracht ik toch een beetje sociaal te zijn, zonder de 'Joske Populair' te proberen zijn. Ik houd het discreet en fijn voor iedereen. Ik praatte dus met meerdere mensen daar op dropNet en al na enkele dagen was ik nog niemand tegengekomen die gelukkig was of niet meteen begon de vuile was buiten te hangen over dropNet.
Mijn naaste collega, een ongelukkige slome jongen die hier was verzeild geraakt op een ongelukkig moment, raadde me meteen aan om ander werk te zoeken omdat het "nen hoop afzetters en dieven waren". Ik geloofde de man niet meteen, aangezien ik zelf nog geen negatief iets had ondervonden. Na enkele weken werd deze collega ontslaan, blijkbaar omdat hij ziek was geweest en overuren had durven aanrekenen.
Nu ja, wanneer je nog een mentaliteit hebt van in de tijd van priester Daens, moet je ook niet verbaasd zijn dat mensen je bedrijf met de regelmaat van de klok ontvluchten. In mijn geval was het al snel duidelijk dat men zeer moeizaam verlof toekende (ook al was het dan voorn dringende zaken waar ik niet omheen kon), om nog maar te zwijgen over de overuren, die men gewoon negeerde. Men verwachtte bij dropNet dat je gratis en voor niks tot 's avonds overwerkte, happy werd van het mogen voor hen taken uitvoeren zonder materiaal, zonder begeleiding en vooral zonder enige informatie.
Ik kan wel zeggen dat ik me bekocht voel door de vdab, die moeten geweten hebben (gezien het via eenzelfde consulent ging steeds) dat dit bedrijf mensen opgebruikt als ware het toiletpapier. Maar ja, zolang hun statistiekjes over 'mensen die we aan werk hielpen' maar groeien nietwaar?
Ondertussen stemmen al deze ambtenaren/saboteurs lekker n-va in de hoop nog meer centjes te krijgen. Ik heb echter al meer profitariaat gezien aan Vlaamse kant dan aan Waalse in dit opzicht zie ik de toekomst zeer somber in. Zeker nu ik werkloos ben in een wereld die meer en meer eist dat je gratis en voor niks komt werken, liefst tot je 70ste -of tot je neervalt- en intussen lekker een huis bouwt en banken rijk maakt.
Tijd om te emigreren, maar eerst wil ik eens kijken hoe ver men me gaat 'begeleiden' in deze fantastische structuur van opvang- en sociale vangnetten.
0 reacties:
Een reactie posten