Nog erger dan elke dag tussen schijnheilige, messen in je rug ploffende collega' te zitten, is het om een dag thuis door te brengen. De gemeente waar ik woon is niet bepaald de plek die zich leent tot een hele dag binnen zitten (tenzij je ramen en deuren gesloten houdt en een hoofdtelefoon met luide muziek op zet).
Vandaag heb ik de raam open gezet. Ik heb geen zin om naar werk te zoeken, aangezien zowat alle voorgaande sollicitatiebrieven en C.V's totaal onbeantwoord bleven (en dan vraagt men zich af op TV waarom er zoveel vacatures niet worden ingevuld).
Ik kan u zeggen waarom:
- 1 - De bedrijven die de vacaturen uitschrijven hebben eigenlijk geen zin om ze in te laten vullen tenzij ze de witte raaf vinden die bijna gratis en met 200% perfectie komt werken
- 2 - Men is te lui om te antwoorden, wat betekend dat de HR werking bij 99% vd firma's anno 2009 totaal te wensen over laat.
Wat ook niet mag verwonderen gezien de totaal ontoereikende scholing die zulke mensen genieten.
Zelf heb ik een jaar doorgebracht op een school waar ze HR trutten kweekten (soms letterlijk) en ik kan de lezer van deze blog verzekeren dat buiten de nageltjes van de juiste kleur lak voorzien en het bespreken van 'schattige' medeleerlingen er niet veel wordt uitgevreten. Meer nog, deze zelfde soort hippe marketing meets HR meets Chicklit types zijn dezelfde mensen die je om 9u, 10u, 11u, 12 tot 13.30 en om 14.30 buiten ziet roken, een pauze die langgerekt en met de nodig koffieapparaaatbezoeken en toiletpauzes kan oplopen tot 85% van hun dag.
Uiteraard blijft er dan geen tijd over om al die CV's te doorlezen. Dat hoeft ook niet echt want ze nodigen waarschijnlijk enkel mensen uit op donderdag. Deze laatste praktijk scheelt ook weer in te lezen sollicitatiebrieven, één op de tien is al meer dan genoeg. Je typt af en toe eens een gekke naam in op Google en dan weet je misschien meer over de persoon in kwestie, genoeg om deze sollicitant al dan niet uit te nodigen (alleen "toffe" mensen mogen er bij).
"Hey kijk Anita, die heeft ne website met allemaal rare dinges op,... die ga ik ni uitnodigen zenne."
Hun werkweek is danook een ware hobbeltocht over kasseien en asfaltwegen met grote putten in. Het soort lijdensweg waar je ze wel eens over hoort klagen tegen hun vriendinnen op café, die dan meestal lerares zijn... wat alles zegt denk ik.
Het leven van een HR trut bij zulke niet-antwoordende bedrijven:
Maandag hebben ze nog een halve dag recup van het weekend (al dan niet met kater of fuzzy feeling van het kwaliteitsloze jointje dat ze stiekem roken omdat ze die gewoonte nog hebben over gehouden uit hun scouts of KSA tijd), dinsdag hebben ze het 'kei druk' om bij te werken wat ze eigenlijk maandag hadden moeten doen,... woensdag zijn ze er uiteraard heeeeel eventjes 's ochtends waarna ze een namiddag naar de Meir verdwijnen met hun kinderen (die ze met de nodige verlofinplanning en allerlei andere voordelen hebben verwekt om er belastingvoordeel mee te incasseren ipv enige liefdevolle gezinnen op te richten), waarna we bij de donderdag zijn aanbeland. DE DAG.
De dag dat er overal ècht gewerkt wordt (zelfs de gemeenten en banken doen dan later open naar het schijnt).
Dè dag dat de week echt begonnen is, de kindjes meestal op school zitten en de achterstand van de rest van de week wordt verwerkt.
De dag ook dat ik steeds mijn ontslag krijg of werd aangeworven, de dag waarop meestal nieuwsbrieven worden rondgestuurd of er belangerijke mededelingen worden gedaan binnenin de firma. Let maar eens op, donderdag is de enige echte dag dat Belgen werken.
Vrijdag is uiteraard, uitboldag.
Na al dat harde werken op donderdag is het vanzelfsprekend dat je vrijdag lekker te laat komt, niet veel doet, praatjes maakt, plannen voor het weekend uit de doeken doet tegen collega's die het geen bal interesseert, maar gewoon zitten te wachten tot ze ook ook hùn plannen mogen ventileren.
En dan is de werkweek voorbij. HR truttemie mag weer naar huis in haar firmawagen, laptop waar ze nog steeds niet goed van weet hoe ze het spul bedient en vrij houdt van allerlei virussen en trojans. Thuisgekomen, waar manlief een uurtje later, na het in de file te hebben gezeten (of zwetend bovenop een jongere, frissere versie van zijn vrouw, die vanuit een andere afdeling meer dan alleen maar interne e-mails uitpakt) ook thuiskomt, kusjes geeft om dan samen naar pulptelevisie te kijken of het stinkende parkietenkot schoon te maken terwijl ze discussiëren of ze naar de Dominicaanse republiek of in Frankrijk gaan laten oplichten bij wijze van ontspannende vakantie. Daarna is het surfen op het internet, om nog snel wat porno aan te klikken om toch maar een klein beetje motivatie te vinden voor een nacht in bed liggen met de afwassmaak van wat ooit zijn vrouw moest voorstellen.
Vlaanderen en de werkweek, ik kots er zure gal van.
PS: Met dank aan de HR trut die rokend en aanpappend met de nodige managers er voor zorgde dat ik werd ontslagen, zonder me ooit één keer te hebben gesproken van mens tot mens.
Lurk maar verder aan uw sigaretje, incorrecte mailtjes lezend afkomstig van mensen die alleen maar cijfers kunnen vervalsen om hun hachje te redden, koop hogere naaldhakken en de juiste nagellak en wat blauwsel en roodsel om op je te dikke zweterige smoel te smeren, diezelfde in de ochtendspiegel verwenste kop waarmee je krampachtig probeert een rijke pief te versieren op het werk, al misluk je daar schromelijk in. Hoge rijke managers hebben meestal meer smaak dan dat. Tenzij ze op een lauwe meeting zitten in een ver land en er in de onmiddellijke nabijheid geen cleane prostitutie is te vinden.
0 reacties:
Een reactie posten