Papierwerk

Je kan je niet echt inleven in een job, functie of bedrijf tot je er werkt. Zo'n drie dagen nadat de vriendelijke gezichten je welkom heetten en wijzen waar de suikerklontjes staan (altijd rechts van de fucking ijskast trouwens, da's OVERAL zo) begint er een gevoel aan je te knagen. De kleine stiltes tussen wat je baas je vertelt beginnen op te vallen, de meer en meer geforceerde aanmaningen om dingen die vanzelfsprekend zijn voor de werknemers ook meteen over te nemen. Je begint dan te twijfelen over het hoe en waarom van bepaalde zaken.

Ik weet niet vanzelf waar er een document (dat overigens centraal beschikbaar zou moeten zijn) verstopt is in een door een ex-werknemer aangemaakte chaotische mappenstructuur, gecreëer in de overtuiging dat de logica ervan perfect zit (wat ze meestal niet is).
Na de eerste weken op deze job heb ik sterk het gevoel dat ik een veredelde secretaresse ben, in een KMO die zelfs geen geld heeft om een nieuwe doos balpennen aan te schaffen.
Ik tracht de taken uit te voeren maar eigenlijk interesseert het met geen halve fuck, ... je zit daar neer, en je werkt aan iets dat veel te traag gaat omdat zowat elk middel om het vooruit te laten gaan ontbreekt.

Ik heb het nooit gesnapt, waarom wil een zaak per sé blijven bestaan? Wanneer je geen kosten wil maken, geen investeringen wil of kunt doen, en vooral geen middelen hebt... doe dan gewoon je boeken binnen en ga iets anders doen. Waarom pijnigen bedrijfsleiders van kmo's zichzelf door verder te ploeteren in komplete modder?
Mijn ouders hebben destijds een winkel gehad, en na een paar maanden was het duidelijk dat de vooropgestelde planning minstens 3 jaar langer zou duren om te bereiken dan voozien. Een week later deden ze aan 'damage control' en gooiden ze alles dicht om daarna de nasleep op te lossen.
Blijkbaar ontbreekt het bij vele bedrijven aan de ballen om hetzelfde te doen. Ze gaan tegen beter weten in gewoon door met geld wegsmijten en mensen zoals ik tewerkstellen in een soort clownsjob waar je toch alleen maar uren zit te kloppen of waar alles waar je voor werkt teniet wordt gedaan door een gebrek aan middelen.

Nu ja, ik heb nu werk, ik màg niet klagen zogezegd. Maar dat neemt niet weg dat ik nu makkelijker naar een nieuwe job kan zoeken. Ik heb dan wel minder tijd, maar men werft liever iemand aan met een vaste job dan een dopper,... vandaar.

En dan schrikken ze er van dat er veel jobhoppers zijn.
We zien wel weer wat de komende week brengt.