Misschien vraagt u zich wel af hoe het met de werkloze gaat die deze blog schreef. Welnu, we zijn dik anderhalf jaar verder, en ik heb op alle manieren proberen mijn emoties te onderdrukken. De drang om te schrijven over mijn 'werk' ervaring sindsdien was enorm. Maar het moet gezegd, ik kan zwijgen als dat moet.
Uit professionele correctheid en beleefdheid was het de voorbije maanden niet mogelijk om over mijn avonturen te schrijven (iets negatiefs neerpennen over de werkgever die jouw loon betaald is blijkbaar not-done, ook al zou het helpen voor jezelf om dat wel te mogen doen). Maar nu het bedrijf de boeken neer heeft gelegd is dat euvel alvast verholpen.
Even vertellen dus, ...
Mijn avontuur zette zich verder einde 2010. Toen ik een telefoon kreeg van de baas van een klein bedrijfje. Hij via een interimkantoor m'n CV te pakken gekregen met enkele trefwoorden. Hij zocht iemand met netwerk ervaring en vooral speciefieke kennis die ik in de VDAB cursus had opgedaan.
Na een kort gesprek was het duidelijk dat de firma (Ik zal ze NoBuck nv noemen) maar met 4-5 man was en dat ze er nogal een sjofel kantoor op nahielden. De klanten portfolio was echter vrij impressief. Men kon grote namen voorleggen, en vrij stevige projecten.
Aangezien ik werkloos was en niet meteen een valabele tweede optie had (op één sollicitatie bij een staatsbedrijf na) ging ik er op in. Met de belofte dat ik opslag kreeg na 6 maanden, grotere projecten mee mocht vorm geven, en dat we weldra met 15 werknemers zouden zijn.
Zo gezegd zo gedaan...
Al snel bleek (al in de eerste week) dat het materiaal waarmee we werkten totaal verouderd was. De PC's waren allemaal minstens 4 jaar oud, de software allemaal gekraakt of illegaal gedownload ergens, de internet connectie was voorhistorisch en de werkwijze inzake administratie en klantenbestand was ronduit onwerkbaar.
Ik en een collega zijn daarop begonnen met een plan om alles legaal te maken, te upgraden en vooral efficiënter te laten draaien. Dit werd positief onthaald, maar er kwam niets van in huis aangezien het geld kostte.
De KMO'er van dienst (het soort baas dat z'n eigen word-bestanden niet kan omzetten naar pdf, noch ze zelf kan e-mailen naar een klant, te grote epaulettes draag in lelijke maatpakken) ging er van uit dat je zonder investeringen ook verder kon.
Het aankopen van de juiste software, hardware of andere materiaal was allemaal heel tof volgens hem, maar wanneer er daadwerkelijk een order moest geplaatst worden, gebeurde er niets.
De opdrachten die we moesten uitvoeren (bijvoorbeeld een netwerk audit) konden dus enkel met behulp van compleet aftands materiaal, waar de licentie al van vervallen was (nochtans betaalden de klanten de volle pot).
- einde deel 1-
0 reacties:
Een reactie posten