Ons land is in die mate beveiligd tegen opstand en honger, dat je in tegenstelling tot vele andere landen, een paar maanden tot jaren buffer hebt tegen onheil. De crisis die nogal hard toeslaat in ons land is eigenlijk vrij onzichtbaar gebleven tot nu toe. Het jammere is dat volgense mij deze crisis niet meteen betere tijden zal brengen achtgeraf voor ons land. Het probleem zit'm in dit land zelf, de structuren. Deze laten het moeilijk toe om er terug bovenop te komen aangezien we buurlanden hebben die sneller, sterker en slimmer zijn dan wij.
Een mooi voorbeeld hiervan is de huizenmarkt. Ikzelf leef in een crappy appartement; niet alleen ben ik niet geboren met een baksteen in de maag, zoals vele belgen. Ik heb er bovendien ook een hekel aan om iets te kopen dat achteraf meer geld kost in onderhoud dan de aankoopprijs. Een huis is iets waar veel mensen van dromen, maar voor mij is het een nachtmerrie. Ik kan me niet inbeelden om ooit op mijn oude dag in een huis te moeten wonen waar ik dan in moet werken of verbouwen.
Huren is ook niet ideaal uiteraard, maar als werklozen heb je niet veel keuzen (tracht als werkloze maar eens een lening voor een zeer kleine woning vast te krijgen, ook al is het dan een half krot).
In ieder geval woon ik dus in een faltgebouw waar de meeste mensen lotgenoten zijn. Bejaard, ziek, met brugpensioen, of gewoon werkloos. Allemaal hebben ze te maken met een huisbaas die ooit een heel gebouw kocht met het oog op makkelijk rijk te worden op de kap van mensen zoals ik. Nuja, het is hem gegund. Als deze oude zak er niet met mijn geld vandoor gaat is het wel een bankfiliaal waar je niet van weet waar ze het geld in investeren. Bij een huisbaas ben je er nogal zeker van dat zhij het geld meestal aan verbouwingen, belastingen of andere troep moet betalen. Ze mogen het allemaal hebben voor mijn part.
Wat deze crisis wel heeft veroorzaakt is een algemente verloedering in de woonst zelf. Opeens kan zelfs de 'rijke' huisbaas -ik noem zulke mensen niet echt rijk aangezien ze ten dienste staan van hun huurders op allerlei vlakken terwijl ze gevangen worden gehouden door wetten en hun eigen hebzucht en zulke mensen kunnen in mijn ogen nooit rijk zijn- de nodige reparatiekosten niet meer betalen.
Hij belt dan, in mijn geval op onnoemelijke uren, om te vragen of de lift en het licht in de gang al gerepareerd werd. De andere bewonders van het flatgebouw klagen dan steen en been en bellen de man om de haverklap op met de meest onnozele vragen. Hij mag het, zoals ik al zij, dik hebben.
Nu wil het toeval dat de economische crisis mijnheer de huisbaas zo hard heeft getroffen dat hij zich gedwongen voelde om te verkopen. Dit, samen met de vele mankementen aan het gebouw zelf, is symbolisch te noemen voor de staat van onze economie.
Het gebouw heeft nog maar net een opknapbeurt gehad ter hoogtde van de inkomhal en de voortuin (façade). Waarna het verval binnen in huis lekker verder ging. Vocht in de muren, lift die meer stuk is dan wat anders, om maar te zwijgen over de schimmel die dankzij de enkele beglazing welig tiert.
Opeens zijn de rijke pofferige huisbazen arme luizen die hun ware gelaat laten zien: mensen die ook maar gewoon geleend hebben bij een bank, om een eigendom te kopen en te laten afbetalen door "losers" zoals mij. Mooi zo'n plan -vooral wanneer het uit de mond komt van je boekhouders- maar het is natuurlijk buiten de waard gerekend, het toeval wil nu dat de mensen waar je op wilde teren zelf geen geld meer hebben.
Blijkbaar is deze Belgische immo- en huizenmarkt opgebouwd uit grotendeels luizige zelfstandigen en betere middenklasse die nu massaal hun eigendommen moeten verkopen om het hoofd boven water te houden.
Ik zal mezelf een andere woning zoeken uiteraard, maar ik ben er zeker van dat ik ooit aan een peulschil van de huidige prijs een appartement als het mijne kan kopen, gewoon cash op tafel. Dan ben je rijk, want dan hang je tenminste niet af van een huurder om jouw kot af te betalen (zoals 60% van de Belgen).
0 reacties:
Een reactie posten