frustratie

Het is frustrerend om te zien hoe je keer op keer een onbeleefd, of helemaal gèèn antwoord krijgt van bedrijven en instellingen.  Zo stilaan vormt het beeld van de arbeidsmarkt bij mij, dat er mensen zijn die andere mensen aan het werk schijnen te willen helpen maar verder niet veel uitvreten.
De bedrijven zijn zogenaamd op zoek naar geschikte werknemers, maar de effort die ze stoppen in deze te vinden wordt meestal toevertrouwd aan werknemers die het geen zak kan schelen.  Het is een soort have's and have-not's systeem. Waarbe de have's totaal nul komma nul raakvlak hebben met 'de rest'.

De echt goede banen worden wel onder de have's verdeeld, want zulke goede vacatures ga je natuurlijk niet te grabbel gooien op een jobsite of de vdab vuilvergaarbak. De overschot (nadat de neefjes, oude schoolkameraden en familie op gesprek zijn geweest) is voor de 'rest'. 
Dit zijn danook vacatures waar men geenerlij moeite doet om het aantrekkelijk te maken, op onmogenlijke plaatsen liggen of totaal onderbetaald worden.
De have-not's moge hier uit 'kiezen', en worden dan na een paar maanden (of na enig gemor of kritiek) vervangen door nog meer meegaande pipo's.

Dat is het zo'n beetje.  Ik kijk dan naar al die snoetjes achter die balies en buro's op interimkantoren en HR-departementen en hoop dat ze ooit hezelfde meemaken.  Want ooit zal het lachen hen vergaan en gaan ze misschien doorkrijgen dat de vacatures niet kunnen ingevuld worden door de ideale perfecte witte raaf. Misschien moeten ze zich eens afvragen wie hen eigenlijk betaalt, wie er voor zorgt dat ze hun bakfietsen, kinderkleren en huis kunnen betalen...  en of deze geldschieters blijven poen pompen in mensen die zitten zoeken naar arbeidskrachten op een manier waar het er vooral op aan komt van zelf 'bezig te blijven'.
Want één ding is zeker, van al die mensen, in al die kantoortjes, waar ik mee te maken krijg is er nauwelijks één op vijf echt bezig met de taak.  De rest luistert naar kleffe radiozenders, klikken rond op facebook en zitten lege telefoongesprekken te voeren op kosten van hun baas.
Over tien à vijftien jaar bestaan zulke jobs niet meer... dan zijn ze vervangen door efficiëntie, AI's en vooral door bedrijven die zelf het heft in handen hebben genomen en mensen opleiden van A tot Z, in plaats van te rekenen op een krottig onderwijssyteem en een onpersoonlijke lege bediendoos van ambtenaren.