spoor kwijt

Gisteren ging ik naar de job dag van de nmbs. Ze hadden bij b-rail (want so moet je de spoorwegen tegenwoordig noemen) een soort werknemersbeurs opgezet waarbij het de bedoeling was om technische mensen te vinden.  Men zocht dus IT en ICT personeel en daar kon dan meteen ook een heuse HR-campagne tegenaangesmeten worden (al is "www.despoorwegenwervenaan.be" niet meteen iets dat lekker bekt.

Ik was uitgenodigd na het versturen van mijn CV en begaf me dus naar het Zuidstation restaurant aan het Hortaplein.  Na wat zoeken (ik stond aan de verkeerde kant van Brussel-Zuid, iets waar men met speren naar mensen werpt en het altijd naar pita en suikerwafels ruikt) vond ik de plek waar ik me moest aanmelden.

Na een totaal overbodige security check aan de ingang 'Komt u voor de ICT job day?'  'eh ja' 'Komt u maar binnen', ging ik naar de welkomstbalie. Een stuk of vier duidelijk voor hun looks gekozen vrouwen keken na of ik wel op de lijst van genodigden stond, waarna ik een soort festivalbandje om mijn pols kreeg en twee drankbonnen. 
Werklozen drankbonnen geven, ik had het niet verwacht.

Ik begaf me in een vrij kleine maar luxueuze zaal waar men verschillende stands had gemaakt voor de verschillende departementen. Waarbij het meteen opviel dat alles dat met programmeren te maken had een beetje te veel succes kende. Er stond een wachtrij die zeker een uur of langer zou duren. Mensen met nette pakken, te strakke pakken maar ook enkele versleten kostuums de om hun vaak te dikke lijven spanden.
Het 'kraampje' waar ik moest zijn was bezet door een viertal werknemers van b-rail die druk aan het praten waren met kandidaten.
Ik ging in een rij staan, waarna een nmbs-medewerkster me aansprak in het Frans en me vroeg of ik stond aan te schijven.  "Oui'.  Ze ging daarna weer weg en kwam even later terug met iemand die Nederlands praatte. Een Japanner met een extreem mooi, duur, net pak wandelede voorbij de rij wachtenden en ging meteen zitten naast een van de medewerkers net op het moment dat de vorige kandidaat opstond van zijn stoel. 
Ik dacht "slimme jongen", maar ik betwijfel of ze Japanners die weggelopen lijken uit een Tarantino film meteen nodig hebben bij een bedrijf waar de treinen meestal te laat zijn.  Ik stelde me de jongen voor met een nmbs-pet en een fluitje in de mond.

Na een half uur was het mijn beurt om met een medewerker te praten. De man sprak geen Nederlands, iets wat ik wilde oplossen door Engels te praten, maar hij verwees me met de nodige gebaren naar die ene Nederlandstalige die me kon helpen. Hij sprak enkel Frans. Geen erg, ik spreek enkel Nederlands en Engels, en Frans als je niet te lang wil luisteren.

Er liepen obers rond, maar die kreeg ik niet te pakken, hoewel ik mijn drankbonnen wilde gebruiken. Ik had tenslotte 14 euro moeten betalen om naar hier te komen met de trein,... een drankje had wel gemogen.
Maar helaas, de drank bleek bestemd te zijn voor mensen die een glimmend pak aan hadden en een stropdas met streepjes.  Een oude man was foto's aan't maken, waarschijnlijk voor op de website.

Na weer een boel aanschuiven kwam ik bij die Nederlandstalige man terecht, die me eerst aanhoorde, mijn CV las (een unicum tegenwoordig!) en vertelde dat ik niet echt in het profiel paste, maar dat hij niet kon zeggen bij welk kraampje ik dan wel moest aanschuiven.  Ik drukte er op dat ik kwam voor een bepaalde branche binnen hun organisatie, maar dat ik nergens het juiste kraampje vond.  Hij kende zelf enkel maar iets van projecten leiden, niets van techniek.  Ik gaf'm mijn CV af, die hij samen met een ingevuld blad met gegevens over mijn capaciteiten aanelkaar niette en in een bruine map stopte.  Zijn tanden waren vies, er zat bruine smurrie tussen de voortanden en hij was te gemaakt vriendelijk.

Ik bedankte hem en verliet de zaal via de ingang, waar inmiddels enkele meisjes in een korte jurk stonden fruitsap te drinken. Ze praatten over hoe druk en chaotisch het wel niet was. 
Daarna spoorde ik terug naar huis.
Op de trein zat enkele meters verder een enorm dikke jongen in een zwart pak, hij haalde een map uit zijn nieuwe aktetas waarin documentatie zat over de nmbs job dag en hij telefoneerde zenuwachtig met iemand van het thuisfront.  'Jaja, ik heb mijn CV af kunnen geven,... ja, ja, ik denk wel dat ze programmeurs nodig hebben, maar ik moet nu wachten. Ja nee, dat weet ik niet.  Misschien.  Nee, dat niet. Programmeurs, wel ja niet echt zo. Uhu, nee, nee,... maar, nee....'

Ik keek naar buiten en zag recht op een groezelige straat waar een mevrouw gekleed in zwarte lingerie in haar raam een magazine van de grond raapte, waarna ik mijn ogen sloot en mijn mp3 speler opzette.  "Veertien fucking Euro", zei ik zachtjes.