In navolging van de webserie 'Hoe durven ze' (naar het gelijknamige boek van Peter Mertens - PVDA) wil ik ook mijn duit in het zakje van de 'trage revolutie' doen.
Wanneer je zoals ik, door de economie en de bedrijven bent uitgespuwd omwille van je mening of leeftijd, is er niets anders op te vinden dan een werkende arme te worden.
Met ca. 900 in de maand (bruto) kan je me denk ik wel in deze 'loonklasse' categoriseren denk ik.
De neo-liberalen onder u kunnen tevreden zijn; ik werk bijna gratis, en bovendien ben ik dus officiëel geen profiteur meer (ik trek geen steun, noch doe ik beroep op een bijpassing, waar ik recht op zou hebben).
Die kritiiek hoef ik dus al niet meer te horen.
In de ogen van de huidige kortzichtige economische politiek die momenteel heerst onder de banier van "de tering naar de nering" ben ik dus een 'hardwerkende Vlaming' - dat de mensen die me te werk stellen eigenlijk nu de parasieten zijn in dit verhaal, samen met de staat, laten we even over als stof tot discussie.
Mijn vorm van stil of verdoken protest hiertegen is simpel:
Ik saboteer.
Actief de boel laten om zeep draaien, in de eerste plaats door braaf te doen wat men van me verlangt. Zelfs zo goed, dat men me al een pluim heeft gegeven voor mijn inzet, da's mijn tactiek.
Ik speel het brave aapje, dat voor een handvol nootjes door de hoepel springt, ter vermaak van het publiek.
Een bedrijf en bij uitbreiding deze foute foute economie anno 2013, kan je maar het beste te lijf gaan van binnen uit.
Dat doe je niet door met een Guy Fawkes-masker op straat te komen in een betoging, of met spandoeken te lopen zeulen tijdens een vakbondsactie, dat doe je door je op te stellen als iemand die meewerkt (en dus centen krijgt) maar tegelijk niet mee dènkt. Een subtiel verschil, dat vaak het verschil maakt tussen een tevreden of een boze klant.
Ik voer dus heel basic uit wat men me opdraagt (you get what you pay for).
Waarbij de bedrijven eigenlijk hun eigen grootste vijand zijn.
Wanneer de werknemers zich uit protest, opstellen als domme werkkrachten zonder meer, zal het bedrijf op termijn minder of geen winst meer maken.
Meer nog, het is twee vliegen in één klap. Want ook hun klanten die bij deze firma's hun zakken laten leegschudden hebben het meestal aan zichzelf te danken.
Dus ook daar heb ik geen compassie mee. Dan hadden ze maar anders moeten beleggen, sparen, stemmen of consumeren.
Heel concreet: wanneer u dus een bedrijf contacteert om bijvoorbeeld uw energiefactuur te laten nakijken, schrik dan niet dat u een zeer lieve behulpzame mens aan de lijn krijgt, die u met foutieve info (volgens de officiële richtlijnen van het bedrijf uiteraard, altijd je rug dekken) beïnvloed zodat u uiteindelijk MEER gaat betalen.
Schrik ook niet dat wat je ook doet, de bedrijven je blijkbaar blijven pàkken.
En misschien... heel misschien ... worden de belgjes en die brave klanten ooit eens ècht boos.
Misschien gaan ze zelfs de schuld leggen waar ze echt moet liggen.
En intussen werk ik verder... ik krijg loon, ik 'help' mensen... en wacht to de waterput van deze economie vergiftigd is.
U zal me niet zien op betogingen, aan de dop, of bijeenkomsten van politieke aard, u zal me achter de balie zien van uw bank, aan de telefoon bij uw reisbureau, aan het loket van de post, of misschien wel aan de telefoon bij uw verzekeringsfirma'. Wie weet vind u me zelfs tof - het is niet wederzijds.
De uitgespuwde mensen van deze economie raad ik allen aan het zelfde te doen: pik een laagbetaalde job bij een grote bekende firma, en begin te ondergraven...
0 reacties:
Een reactie posten