Werkloze, pas u aan (en sla terug)!

"Ik blijf nog even werkloos denk ik, tot ik echt een goeie job vind, want anders verdien ik niet genoeg." 
Dat hoorde ik laatst een werkloze zeggen.  Het bleef, terwijl ik zelf net eender welke job had aangenomen, rondspoken in mijn hoofd.  Is het dat waard? Langer wachten? Langer doppen?  Neen! En ik leg uit waarom.

Zelf was ik ook ooit het principe toegedaan dat je maar beter langer kon rondzoeken, op zoek naar de ideale job, in plaats van het eerste beste baantje aan te nemen.  Maar ik zeg u, in het huidige Europa, waar we allen onder leiding van Duitsland, steeds flexibelere (lees: ondoenbaar voor je gezin) lager betaalde job moeten doen, is dat ondoenbaar.

De ideale job

Dat soort job, waar de afwachtende job zoeker op hoopt, bestaat eenvoudig weg niet meer! Dat is de harde, bittere realiteit in ons land momenteel. Die jobs zijn ofwel uitbesteed (anders had men de werkloze waarschijnlijk in dienst gehouden niet?) of verder uitgehold, opgedeeld en vervormd tot betekenisloze jobs die onderbetaald worden.

De werkloze kan maar beter de "DeCroo-val" voor blijven zeg ik. Die regeling is een asociale maatregel, uitgevonden door de "sociaal-liberale" OpenVLD, waarbij men de werkloosheidsuitkeringen sneller in tijd doet dalen, maar tegelijk geen maatregelen neemt om de arbeidsmarkt te verbeteren.   

Men jaagt met andere woorden, werklozen alsmaar sneller financieel in een hopeloze situatie waarbij ze om-het-even welke job moeten aannemen (lees: laagbetaald en lekker winstgevend voor de miljonairsvrienden van Alexander en Co).

De grootste fout die je dan als werkloze kan maken in België is door te blijven zoeken en trachten je 'oude' levensstandaard te behouden. De kans is zeer klein dat je dat zal kunnen waarmaken (we zitten niet meer in de jaren '80).

Pas je aan, en nek hen met je eigen consumptie.

Daarom raad ik werklozen aan om de kosten drastisch naar beneden te halen, àlle overbodige ballast overboord te smijten en minimalistisch te gaan leven, in combinatie met eender welke (meestal laagbetaalde) job.  

Op deze manier ga je het systeem op twee fronten tegelijk te lijf:

- Aan de ene kant ontsnap je aan de werkloosheids-administratie (die niet langer alle doen en laten controlleert) terwijl je ook nog geld verdient. Want momenteel zitten we in ons land nog in een situatie waar er minimumlonen en akkoorden zijn (niet lang meer vrees ik, maar ok). Profiteer hier van, voor het te laat is... 

Wie te lang wacht op de ideale job, zal er niet alleen geen vinden omdat ze niet meer bestaan, maar vooral in een situatie terecht komen waarbij men nòg lagere lonen en nog slechtere statuten zal uitvinden om mensen als halve slaven te laten werken. Tegelijk weiger je systematisch alle jobs waarbij men je niet naar je werk en kunnen betaalt binnen je eigen sector.

- Het tweede front is de consumptie. De werkloze die mijn raad opvolgt, stapt mee in het spelletje armworstelen dat er nu aan de gang is tussen 'het plebs' en 'het grootkapitaal'.

Wanneer we met z'n allen braaf de lagere jobs aannemen, maar volledig stoppen met alle extra's te consumeren, valt het systeem vanzelf (en snel) in elkaar.  Heel concreet: gooi die belgacom of telenet TV buiten, gooi je domme (met leugens gevulde) magazines eruit, tracht een zo goedkoop mogelijk alternatief te vinden voor je abonnementen, verzekeringen, banken, voeding, gebruik geen krediet (en al zeker geen kredietkaarten), neem het minimale, neem hetgeen 'hun' economie niets of nauwelijks iets oplevert.  

Wanneer je, zoals ik, uit de ICT wereld stapt, ga dan desnoods afwassen in een taverne. Of ga in een kledingzaak werken, ga de straten vegen, repareer fietsen.  Tegelijkertijd gooi je je auto eruit (bye-bye verzekeringen, dure benzine, reparatiekosten....), gooi zelfs je onhebbelijke gewoontes er uit om cola te drinken of naar een lokale piza tent te gaan...  Bestraf de economie die jou heeft uitgespuwd!

Geef niet toe

Daarvoor moet je uiteraard wel enkele regels respecteren. Wanneer een werkgever je een job aanbiedt in je eigen branche (bij mij dus de ICT), dan moet je voet bij stuk houden en je loon-naar-werken eisen.
Geeft men dit niet, dan zoek je buiten deze branche iets dat je nog net past. Op deze manier blijft er een tekort... want het is door mensen die toch maar ja knikken op eender welk loon, dat zulk uitbuitingssysteem blijft draaien.

Wanneer ik dan toch niet voldoende màg verdienen om MIJN job te doen, dan zal ik wel iets anders doen dat dichter bij huis is, of makkelijker is, of even weinig betaalt maar leuker is.  

Stel je eisen, wijk er niet van af, ... en anders moet je je aanpassen.

Mijn raad is misschien op het eerste zicht hetzelfde dan plat op de buik gaan, maar dat is het allerminst; door kei hard terug te slaan kan je zelf gelukkiger en met minder stress leven, en tegelijk je economie op de knieën dwingen.  

Indien meer mensen die zouden doen als werkloze, zouden er sneller èchte oplossingen komen vanuit de politiek ook denk ik, want nu kijkt men de kat uit de boom terwijl er massaal veel mensen in de armoede terecht komen en geen kant op kunnen.

Deze mensen zijn veelal werkloos geworden (mede dankzij mijn MAD-e (mutual asured destruction economie) toepassing, ... en ik raad hen aan hetzelfde te doen met het systeem dat hen niet heeft beschermd, gerespecteerd of onderhouden. 

Zoeken

Als eindconclusie kan ik stellen dat ik er gelukkig van word om niet meer in de file te hoeven staan, geen broodjes meer te eten 's middags en een laag loon te krijgen voor een easy job. 

Terwijl er 4-5 werkgevers zijn die me evenzeer hadden kunnen aanwerven voor een zeer aanvaardbaar loon in de ICT. Maar ze kozen er voor het onderste uit de kan te halen.

Ik hoop dat ze nog lang naar een kandidaat hebben gezocht voor hun openstaande vacature,... 

Intussen leef ik rustig verder, kom ik net rond, ... en consumeer ik niet meer bij diegenen die me hebben weggeworpen uit hun economie.  Met plezier, ik doe hetzelfde met jullie producten en diensten.

Intussen heb ik niet zitten wachten, zoekend op de ideale job, om dan binnen x-aantal maanden tot de conclusie te komen dat ik tòch maar iets anders zal moeten verzinnen.