2 : De superpositivo
Het tweede deel in de reeks over raadgevers besteed ik aan een twijfelgeval. De super-positivo is iemand die het hart op je juiste plaats heeft zitten (ze willen wel helpen denk ik), maar daar houdt het dan ook op.
Je kent ze wel, van die mensen die zelfs wanneer een tsunami hun dorp wegspoelt tijdens een pest-epidemie in een hongerwinter alles herleiden tot “blijven lachen” en “in jezelf geloven”. Het soort mensen die een zonder-haat straat willen overal en met de eeuwige glimlach naar de job fietsen bij de lokale kantoren van een NGO of bevriende werkgever.
Deze mensen zuigen zich als een wormachtige bloedzuiger van een Colombiaanse rivier vast aan je lichaam, om je dan te bestoken met hun ideeën en meestal onrealistische doelen.
Op zich niks tegen mensen die je trachten op te peppen of inspireren hoor, laat maar komen.
Het probleem met de super-positivo zit'm zeker nooit in de ingesteldheid.
Het probleem situeert zich eerder in het erkennen van enige realiteit.
Ze bouwen bij de werkloze in kwestie enorme verwachtingen op, bouwen luchtkastelen en stellen een soort doelen voor die in hun beperkt wereldbeeld heel makkelijk te bereiken zijn, maar in de realiteit gedoemd zijn tot mislukken.
Een voorbeeld: een van deze raadgevers stelde me voor een workshop op te zetten voor een van m’n hobby’s. Nu wil het toeval dat ik dat plan ook al zelf had gehad, maar voorzichtig als ik ben, het eerst perfect had uitgerekend.
De kosten-baten analyse was duidelijk: niet doen (ik ga hier niet in detail treden, maar de risico's waren te groot tegenover de enorme energie en moeite die het zou hebben gekost).
Enkele weken nadat ik deze raad in de wind had geslagen opende er een perfect gelijkaardige workshop met winkel een eindje van waar ik woon. Ik was benieuwd… als ik iets bereken heb ik het meestal bij het juiste eind.
Dat iemand deze “durf” wel aan de dag had gelegd om toch zo’n workshop te beginnen in mijn buurt deed me vooral vermoeden dat de man in kwestie de berekening anders had gedaan dan ik.
Ik ben niet onfeilbaar, maar ik kon natuurlijk altijd fout zitten met mijn inschatting. Ik wenste de man in mijn binnenste alle succes, want het was hetzelfde idee, alleen voerde hij het echt uit, ik niet.
Naar mijn mening zou deze zaak het geen 2 jaar rooien.
En inderdaad, het prachtige idee van de super-positivo in kwestie werd (zonder mijn toedoen gelukkig) opgezet in mijn buurt en was iets langer dan een jaar daarna failliet. Da’s vooral jammer voor de man in kwestie, die er veel werk in had gestopt. Maar ik was vooral blij dat ik het niet was, en dat ik het wel mooi had berekend en niet naar de super-positivo had geluisterd ('t was er trouwens niet ééntje maar een stuk of drie).
Je kent ze wel, van die mensen die zelfs wanneer een tsunami hun dorp wegspoelt tijdens een pest-epidemie in een hongerwinter alles herleiden tot “blijven lachen” en “in jezelf geloven”. Het soort mensen die een zonder-haat straat willen overal en met de eeuwige glimlach naar de job fietsen bij de lokale kantoren van een NGO of bevriende werkgever.
Deze mensen zuigen zich als een wormachtige bloedzuiger van een Colombiaanse rivier vast aan je lichaam, om je dan te bestoken met hun ideeën en meestal onrealistische doelen.
Op zich niks tegen mensen die je trachten op te peppen of inspireren hoor, laat maar komen.
Het probleem met de super-positivo zit'm zeker nooit in de ingesteldheid.
Het probleem situeert zich eerder in het erkennen van enige realiteit.
Ze bouwen bij de werkloze in kwestie enorme verwachtingen op, bouwen luchtkastelen en stellen een soort doelen voor die in hun beperkt wereldbeeld heel makkelijk te bereiken zijn, maar in de realiteit gedoemd zijn tot mislukken.
Een voorbeeld: een van deze raadgevers stelde me voor een workshop op te zetten voor een van m’n hobby’s. Nu wil het toeval dat ik dat plan ook al zelf had gehad, maar voorzichtig als ik ben, het eerst perfect had uitgerekend.
De kosten-baten analyse was duidelijk: niet doen (ik ga hier niet in detail treden, maar de risico's waren te groot tegenover de enorme energie en moeite die het zou hebben gekost).
Enkele weken nadat ik deze raad in de wind had geslagen opende er een perfect gelijkaardige workshop met winkel een eindje van waar ik woon. Ik was benieuwd… als ik iets bereken heb ik het meestal bij het juiste eind.
Dat iemand deze “durf” wel aan de dag had gelegd om toch zo’n workshop te beginnen in mijn buurt deed me vooral vermoeden dat de man in kwestie de berekening anders had gedaan dan ik.
Ik ben niet onfeilbaar, maar ik kon natuurlijk altijd fout zitten met mijn inschatting. Ik wenste de man in mijn binnenste alle succes, want het was hetzelfde idee, alleen voerde hij het echt uit, ik niet.
Naar mijn mening zou deze zaak het geen 2 jaar rooien.
En inderdaad, het prachtige idee van de super-positivo in kwestie werd (zonder mijn toedoen gelukkig) opgezet in mijn buurt en was iets langer dan een jaar daarna failliet. Da’s vooral jammer voor de man in kwestie, die er veel werk in had gestopt. Maar ik was vooral blij dat ik het niet was, en dat ik het wel mooi had berekend en niet naar de super-positivo had geluisterd ('t was er trouwens niet ééntje maar een stuk of drie).
Mijn raad voor dit soort mega-happy raadgevers: neem pen en papier en een rekenmachine en reken op een realistische manier met alle info die voorhande is uit hetgeen je vertelt aan mensen, doe dat liefst SAMEN met de werkloze die je wil helpen. Hou rekening met hun motivatie, kunnen, financiën en de echte marktomstandigheden.
Voor de werkloze die met dit soort jokers wordt geconfronteerd: stel je altijd de vraag of deze mensen zelf zo’n risico’s zouden nemen, of zoveel tijd/geld in iets zouden stoppen… en stel je dan de vraag of ze een backup hebben.
Ik zeg altijd: het is makkelijk de durver/positivo uit te hangen wanneer je bv. van een gebouw van 10 verdiepingen springt en je hebt een valscherm aan en op de grond ligt op de koop toe een matras van 10 meter dik klaar.
De meeste mensen hebben zo’n backups niet. Wanneer je concreet gezien een maandloon op je bankrekening hebt staan en moet gaan lenen, crowdfunden of durfkapitaal aanvaarden om een idee te realiseren is het meestal riskanter dan dat een 'durver' met genoeg centen “eens iets gaat uitproberen” (en hij desnoods op z'n bek gaat maar er nooit een boterham minder om zal eten).
Ik verwijt zulke mensen niet dat ze het geld en de backup hebben hoor, verre van, het is hen gegund. Meer zelfs, de maatschappij heeft deze mensen ook nodig (en omgekeerd). Maar ga dan niet zitten de positieve-raadgever uithangen met allerlei onbereikbare luchtkastelen tegen een werkloze.
Enkele zeer grote uitzonderingen niet te na gesproken zullen ze nooit geraken waar ze moeten of plannen te geraken met je positieve idee. De sky is de limit is de grootste bullshit dat dit soort mensen maar blijven herhalen,… terwijl ze zelf met de nodige veiligheden en garanties al ver in de lucht zweven.
Ik verwijt zulke mensen niet dat ze het geld en de backup hebben hoor, verre van, het is hen gegund. Meer zelfs, de maatschappij heeft deze mensen ook nodig (en omgekeerd). Maar ga dan niet zitten de positieve-raadgever uithangen met allerlei onbereikbare luchtkastelen tegen een werkloze.
Enkele zeer grote uitzonderingen niet te na gesproken zullen ze nooit geraken waar ze moeten of plannen te geraken met je positieve idee. De sky is de limit is de grootste bullshit dat dit soort mensen maar blijven herhalen,… terwijl ze zelf met de nodige veiligheden en garanties al ver in de lucht zweven.
Vuistregel: Wanneer een super-positivo je als werkloze raad geeft, vraag dan hoeveel geld hij of zij op de bankrekening heeft staan en hoeveel percent de positivo in kwestie daarvan in jou wilt investeren... zulk gesprek is dan meestal vrij snel afgelopen (en anders heb je meteen een mecenas gevonden).
0 reacties:
Een reactie posten