Ik haal mijn kind van school (want als werkloze heb ik daar tijd voor). En ik lach, we gaan naar een speeltuin, we koken en eten, ik lees een verhaaltje voor... en ik lach.
En die lach krijg ik terug.
Want iedereen is vrolijk.
Dan gaat de deur dicht en zit ik alleen aan een tafel.
Met voor me een portefeuille met nog 13 euro in.
En een mailbox vol afpoeiermails en 'we hebben u in de werfreserve' opgenomen leugens van werkgevers die over 10 jaar zelf ook niet meer bestaan.
En ik lach niet meer, de grijns is weg, de fake, de rommel, de zever, de verhaaltje, de luchtbel die ik blaas, alles is dan weg.
Je doet dat voor je kind... toneel spelen, doen alsof je werkt, normaal functioneert en alles aan kan.
Misschien moet ik het masker dat ik ook in deze blog ophoud afgooien.
Het masker van een werkloze die alles tracht te rationaliseren, ridiculiseren en te analyseren. Misschien moet ik bij mezelf beginnen, mijn individu, mijn echte ik... en eens kijken of ik er uit geraak, zien wat ik nog kan doen voor mijn veer breekt en voor ik zelfs niet meer kan lachen als mijn kind van school komt en weer iets nieuws heeft geleerd.
Waar is mijn laatste korrel motivatie?
0 reacties:
Een reactie posten