Omdat ik spreekwoordelijke geen hout heb om pijlen van te maken (gelukkig wel een nagel om aan ..) dacht ik er aan om opnieuw iets te gaan studeren.
Na de opleiding die ik volgde bij de vdab vorig jaar (en die uiteindelijk op de arbeidsmarkt minder opbracht dan hetgeen het me gekost heeft, om maar te zwijgen over de verloren tijd en de opgeleverde frustraties) ben ik niet echt veel meer waard geworden op de arbeidsmarkt.
Je mag dan al geslaagd zijn voor een vrij hoogstaande technische opleiding, wanneer men je voor een job laat komen solliciteren telt er meestal maar één ding: "ah u hebt via de vdab iets geleerd? Dan kan ik u zeker wel bijna gratis in dienst nemen, niet?".
Dat, of je komt bij complete krabbers terecht zoals bij punknet, waar je eigenwaarde en motivatie totaal naar de vaantjes gaat.
Studeren is nooit slecht zegt men me dan, deze "learning society" geeft je immers alle kansen.
Het moet gezegd, er zijn ook echt meer kansen, zelfs voor mensen uit een verdoemde generatie waar je eigenlijk geen kant op kon eens het begon fout te lopen.
Deze week ben ik daarom gaan rondneuzen bij verschillende onderwijsinstellingen. Kijken en leren, en vooral info opdoen over wat er zoal mogelijk is als werkloze.
De allereerste regel is uiteraard dat je beschikbaar bent voor de arbeidsmarkt. Nu, reken maar, ik ben beschikbaar,... graag zelfs.
Ten tweede moet je blijkbaar in studiepunten gerekende onder de 27 blijven (iets waardoor je dus al gauw 6+ jaren doet over een bachelor).
Verder zijn er nog een paar voorwaarden,... niet evident altijd, maar te doen.
Ik belde wat in het rond, keek op websites en vandaag zat ik voor ik het goed en wel wist in een aula met zo'n dikke driehonderd studenten, te luisteren naar een eerste les over iets dat me interesseerde.
Ik ben intussen (wees gerust beste werkgevers) nog steeds beschikbaar voor de arbeidsmarkt. Mijn goedkope GSM zit op trilstand in mijn broekzak, klaar voor al die werkgevers die kunnen bellen. Ook voor diegenen die beloofden om terug te bellen, iets te laten weten, zèker rekening te houden met de kandidaat en 'begaan te zijn met iedereen op de hoogte te houden'. Ook voor die kwibussen staat mijn GSM steeds aan, klaar om "beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt".
Intussen kijk ik rond, naar al die freaky kapsels en die mooie laptops van die studenten, en denk aan hoe ik ooit op de middelbare school zat en bij de directeur moest komen omdat er gaten in mijn schoenen zaten en dat ik er niet esthetisch bij liep. Ik woonde dan ook alleen en had geen geld voor schoenen.
De volgende dag heb ik ze met een beetje lijm vooraan dichtgekleefd om toch de week nog door te komen zonder weggestuurd te worden.
Mijn vriendin van toen zat op kot in Gent en op de lange duur voelde ik dat het allemaal niet voor mij weggelegd was.
Ik denk aan al die kansen die ik gemist heb zelf, door mijn eigen stomme fout, of door de maatschappij die toen nog volop aan het bekomen was van de vette jaren.
Maar in de tweede plaats denk ik aan hoe het verder moet. Alleen wonen is makkelijk uiteraard in zulke situatie. Je doet wat je wil, wat je kan, en als't niet zo goed loopt dan zit je er zelf mee. Dat is verandert en ik wil zeker verder, voor mezelf is het beter, maar ik voel me ook meer gemotiveerd nu er iemand me af en toe een schop onder mijn kont geeft.
Misschien is het dat wel dat ik al zo veel jaren mis. Iemand die me opvolgt en het mes op de keel zet.
Ik kwam de aula uit na een paar uur en bedacht me dat ik dit misschien te rooskleurig in zag. Studeren is hard, zeker wanneer je de studentenleeftijd al gepasseerd bent en eigenlijk volop je carrière zou moeten uitbouwen zijn.
Maar niet getreurd, ik kom er wel door. Even goed uitkijken, rekenen en dan iets kiezen (of niet, maar dan met een goede reden).
Hopelijk vind ik snel werk, goed werk, en kan ik na de uren nog iets doen dat de moeite loont om te leren.
Intussen zijn er nog altijd boeken, cursussen en een snel meegenomen les.
0 reacties:
Een reactie posten