Zoektocht naar toegevoegde waarde - een gast blogpost

Af en toe plaats ik hier een gast inzending van een collega-werkzoekenden:

De zoektocht naar toegevoegde waarde

Mensen zeggen dat ik werkloos ben, hoe is het zover kunnen komen? 

Wel ik kan het enkel aan mijn attitude wijten. 

Ik studeerde ingenieur en daarna een verdere specialisatie (master) en een doctoraat (landbouw). Die laatste twee richtingen in het buitenland. Het werd interessant voorgesteld en verder studeren bracht vermoedelijk meer kansen op een vaste loopbaan.

Na mijn doctoraat bleek ik echter niet direct vast werk te vinden. Ik volgde een VDAB cursus, dat wel, kwam een jaar in een taalschool terecht als leraar, werd niet meer betaald, firma failliet of zo… en kwam van de regen in de drop terecht.
Veel frustratie doordat ik eigenlijk na mijn doctoraat terug naar huis moest verhuizen, terug bij de ouders en daar ben ik sindsdien nog altijd woonachtig. Terug naar af dus. Doordat ik een studiebeurs had en daarna zelfstandig werd, had ik nooit recht op een werkloosheidsuitkering. Laat staan dat ik recht heb op een normaal leven, een normale relatie, familie etc.

In mijn zoektocht stoten er vele zaken mij toch tegen de borst. Het feit dat er in werkwinkels enkel reclame gemaakt voor dienstencheques, beroepen zoals poetsvrouw, arbeider. Dat in combinatie met Engelstalige terminologie voor de hogere beroepen. Inhoudsloze functies dus, waar geen mens van droomt. Een generatie die kopieert wat de vorige generatie definieert, verliest zijn waarde, zo voel ik het aan.

Bij mijn terugkomst uit het buitenland, verbaasde ik mij vooral over het verdienmodel van de VDAB. Ja, ik volgde loopbaanbegeleiding. Daar werd mij duidelijk dat het drinken van een kopje thee met een psychologe mij plots 45 euro per uur aan belastinggeld kost. Van het ideologisch gesprek herinner ik mij niets. Voor mij een voorbeeld van hoe de nominale waarde de reële economische waarde overstijgt.

In de gangbare werkaanbiedingen vond en vind ik gewoon niets. Misschien heb ik een vreemde fantasie, maar ik droom nu eenmaal van een leven met persoonlijke invulling, zonder dat een werkgever of een product centraal staat. Want als dat mijn doctoraat mij wel heeft geleerd is dat je van de ene dag op de andere, letterlijk niets meer kan betalen. Gelukkig kon ik op mijn familie terugvallen. Dat is zeker niet ideaal. Maar ja…

Wat doe ik nu? Wel ik heb besloten dat ik mij niets meer aantrek van werk zoeken. Ik steek mijn energie vooral in een gezonde geest in een gezond lichaam. De berg frustratie is er natuurlijk, maar ik kan het op die manier beter een plaats geven. Je hebt maar één leven. Ik zie wel mogelijkheden. Het internet zorgt ervoor dat vraag en aanbod dicht bij elkaar komen te staan. Ik probeer dan ook mijn enige spaargeld te investeren en hiermee dagelijks toegevoegde waarde te creëren. Of dat lukt, is een andere vraag, maar ik vind het belangrijk hierin tijd te investeren. Misschien kan de landbouwer van de toekomst, door een eenvoudige klik op de muis planten en oogsten in Europa en verhandelen in New York?

Wat zeker is, is dat er op een dag ergens in de toekomst, wordt neergekeken op ons. Zoals wij nu naar de Middeleeuwen kijken. Misschien zal er dan een munt bestaan die een levenswaardige economie biedt. Als geld een eerlijk betaalmiddel is. Als het kapitaal van  planeet aarde (mensen, energievoorraad etc.) naar waarde wordt geschat. Een munt dus die ervoor zorgt dat slavernij en piramidestructuren verdwijnen uit ons systeem. Onze computersystemen stellen ons in staat om geldtransacties in kaart te brengen. 

Dan kunnen we toch de echte of reële waarde van onze muntstukken beter benaderen. Het zou in ieder geval een kwantum sprong zijn voor de kwaliteit van onze economie. Het zou bedrog in de kiem smoren. Waarschijnlijk wordt steun bieden dan geen politieke keuze maar een vrije keuze. Wat er nu in Europa en Griekenland gebeurt, bewijst dat onze geschiedenis geen dode letter is.

---