Vacatures waar ik van hou: deel 4

Deel 4 : De vacature voor ze een vacature werd

Tot slot van deze reeks licht ik de allerheerlijkste vacature toe van allemaal. En da's er meteen eentje waar je heel bewust naar op zoek moet blijven gaan als werkzoekende denk ik.

Namelijk de vacature die nooit een vacature werd, maar meteen je job (de jouwe!).

Er als eerst bij zijn is uiteraard een voordeel, maar er als ènigste bij zijn is natuurlijk zeker en vast raak wanner je op zoek bent.

De kunst om een job te pakken te krijgen, nog voor ze in een vacature, magazine, krant, interimkantoor of jobsite beland, laat staan de vdab site, da’s iets waar je als werkzoekende van droomt.

Je kan dit doen door je ogen en oren goed open te trekken, te netwerken (al haat ik die term grondig, het komt meestal neer op heel fake gedoe om elkaar te gebruiken) en eventueel zelfs je spontaan op tijd aan te bieden bij de juiste persoon. Je kan ook op een positieve, natuurlijke manier netwerken hoor, door je niet uit te hoeren als een idioot, maar ongedwongen op zoek te gaan naar gelijklopende interesses bij mensen die eventueel een vinger in de pap hebben wanneer het op werk verschaffen aan komt. Wie weet ken je wel de baas van een toekomstige start-up zonder het zelf te beseffen,...

Een bedrijf heeft er vaak voordeel bij om een kandidaat voor een job al meteen aangereikt te krijgen, nog voor ze de tijd (en extra kosten) moet stoppen in het zoeken naar een kandidaat via de klassieke wegen.

Veelal kan je in je omgeving wel mensen vinden die op een bedrijf werken waar men iemand nodig heeft. Je kan je vrienden vragen om mee een oogje in’t zeil te houden om vrijgekomen jobs te signaleren (daarin zit ook meteen een beveiliging; want de meeste van je vrienden met inside-info gaan je natuurlijk ook attent maken wanneer bepaalde jobs echt niet de moeite zijn). 

Zo kom je vaak als eerst te weten dat men van plan is iemand extra aan te werven èn tegelijkertijd dat de job in kwestie geen wolfsklem-vacture is. 

Hou ook twitter in’t oog (linkedin is hier minder geschikt voor, meer zelfs, ik heb als werkzoekende nog nooit enige baat gehad bij het aangesloten zijn bij dit sociale netwerk, het enige dat men daar doet is ex-collega’s opvolgen om te zien of die intussen geen betere carrière hebben uitgebouwd dan zijzelf. Over linkedin ga ik later een aparte post maken want er zijn manieren om dit toch nut te geven denk ik).

Twitter kan je vooral een snelle manier geven om bepaalde bedrijven in’t oog te houden, of signalen op te vangen van werknemers van bedrijven waar men volk wenst aan te werven.

Een persoon die bij voorbeeld regelmatig op twitter klaagt over werkdruk en dan opeens meldt dat z’n baas eindelijk extra volk gaat aanwerven, is uiteraard beter dan zitten wachten tot die vacature ergens verschijnt en je samen met honderd anderen op die job gaat solliciteren. Het kan geen kwaad om even na te gaan waar men dan volk zoekt en of je je CV mag opsturen. 

Ik hou ook een paar firma’s in’t oog die ik als bedrijf erg aantrekkelijk vind, en tracht een beetje te peilen naar hun noden. De reden dat ik die bedrijven interessant vind is meestal omdat ik mensen ken die er werken, waardoor ik weer een extra natuurlijk kanaal heb op gebied van info.

Netwerken is uiteraard het stokpaardje tegenwoordig, en je kan er eigenlijk vanuit gaan dat je niet of nauwelijks op de ‘oude’ manier van vacatures zoeken moet afgaan. Op enkele uitzonderingen na, kom je in deze hyper-concurrentiële arbeidsmarkt niet aan de bak wanneer je geen contacten hebt.

Ben je een eenzaat die achter zijn computer naar werk zoekt en verder niemand kent? Dan kom je automatisch terecht bij de klassieke kanalen, en ben je gedoemd om uit de afvalbak van de vdab een vacature te aanvaarden vroeg of laat (wat neerkomt op een uitzichtloze situatie van om de paar maanden andere rotjobs doen).

Achter de computer kan je uiteraard wel contacten leggen, mensen opvolgen, en zelfs praten, solliciteren enzovoort, maar je moet ook een echt contactpunt maken. Zelfs solliciteren naar iets dat je niet helemaal ligt, kan helpen om met de persoon in kwestie een contact te maken, wie weet heeft die een familielid of een bevriende firma waar men nèt wel jouw profiel zocht; en misschien geeft die persoon jou CV dan wel door omdat hij of zij jou wel een toffe kandidaat vond, maar niet voor zijn firma.

Dit kost veel tijd en energie, en wordt ook niet altijd beloond. De geluksfactor speelt hier natuurlijk ook mee: op de juiste moment op de juiste plek zijn is niet iedereen gegeven. En da’s niet het geval voor iemand die elke dag 10 sollicitatiebrieven stuurt naar random vacatures uit de vdab databank (overigens is dit een compleet nutteloze bezigheid, gezien men op die bedrijven enkel op leeftijd en skills in de CV’s selecteert en enorm kieskeurig is aangezien men kandidaten in overvloed krijgt, je kan evengoed krasloten kopen met een even grote success-rate).

Dan kan je die dag beter investeren in een praatje gaan slaan met iemand van je vrienden die op een firma werkt waar het goed toeven is en in een keer polsen of men nog iemand nodig heeft.

De geluksfactor is in beide gevallen even hoog, maar de kans dat je aan geen goede job geraakt is op de gerichte manier veel hoger. 

Tot zover mijn persoonlijke overzicht van de vacatures die ik haat en de vacatures waar ik van hou.

Misschien helpt dit een aantal lezers een beter inzicht te krijgen in hoe je kan selecteren, maar veel is van de sector afhankelijk waarin je iets zoekt. De zachte sector werkt bijvoorbeeld compleet anders dan de financiële... Toch blijven de vuistregels hetzelfde: zeer zeer goed je ogen en oren opentrekken en zeker niet jezelf gevangen zetten in een wolfsklem-job of een uitzichtloze situatie waarin je van zinkend schip op zinkend schip moet springen.