Vandaag nog een beetje aan 'netwerken' gedaan en gaan eten met ex-collega's.
De mensen zitten er al een jaar of twee gewoon op hun luie krent en kijken de kat uit de boom, tot ze eens ontslagen worden. Tot mijn grote verbazing draaide het bedrijf nog, en heb ik nog eens mogen aanhoren hoe de grootste nitwits en losers die ik daar kende nu op posities zitten waar ze nooit hadden mogen komen.
Zielig dacht ik zo eerst, maar de enige die zielig is ben ikzelf, in hoofde van een job dan. Waarna ik me bedacht dat ik geen robot ben zoals hen. Dat ik niet acht uur per dag werk moet faken om een loon te krijgen (want dat doen ze), en dat ik 's avonds thuis kan komen en meer kan doen dan met een zure oververwende huisvrouw in de zetel ploffen en naar tv staren. Dat laatste vooral om 'te kunnen meepraten' met de collega's op het werk, want anders vinden ze je niet meer tof en wordt je buitengewerkt.
Zomaar een gedachte, ik heb het beter nu, ... maar netwerken doet soms pijn. Vooral wanneer totale 'jammenklotes' (sorry voor het Antwerps) opslag krijgen, een dure auto en vele extraatjes... terwijl ze niet eens de basis weten van wat hun job zou moeten inhouden.
1 reacties:
Je laatste paragraaf dwingt naar eigen boezem te kijken. Maar inderdaad, het komt niet zozeer neer je job goed te doen maar in te schikken naar wat boven van je verwacht wordt zonder meer. Iets van de bakstenen muur met roestwerende verf dekken omdat de baas het zo wil.
Een reactie posten