thuis met een werkloze

Terwijl je vaak lang zit te wachten op een antwoord van bedrijven waar je bent gaan solliciteren, bekruipt je vaak het gevoel van nutteloosheid.  Je weet van niks, je bent een outsider en daar zit je dan. 
Een gevoel waarbij je eigenlijk jezelf niets te verwijten hebt -en dat ook weet- terwijl je je toch afvraagt of het niet anders had gelopen moest je iets anders hebben gedaan.
Je zit dan thuis, in de eerste plaats om online werk te zoeken en in tweede instatie om niet al te veel geld uit te geven (want buitenkomen kost mogenlijk geld). Je kijkt op de muren, de schildpad in haar bakje water, de koffiezet, de lege zetel en bedenkt opeens dat je een statistiek bent die alleen maar bewijst dat er bepaalde generaties mensen (tussen twee onderwijshervormingen door) zijn die geen kant op kunnen.
Zo'n persoon die wat hij of zij ook doet altijd wel ergens een probleem heeft waardoor het doel dat deze persoon voor ogen houdt (werk vinden in dit geval) nooit bereikt wordt (kortom een "loser").
Het probleem met dat soort denken is dat je als werkloze op den duur niet meer weet wat je er mee aan moet vangen.  Je had ooit eigenwaarde, maar die wordt bij elk slecht sollicitatiegesprek minder, je had ook geld, iets dat elke maand slinkt. Daarenboven had je ook een beetje aanzien, iets dat compleet in de grond wordt gehakt wanneer je voor het eerst met eender welke vdab-mensen praat (het verschil tussen een robot uit de boeken van Isaac Asimov en een VDAB'er is dat een robot meer met mensen in zit).

Oplossing zijn er genoeg wanneer je zomaar met mensen praat die zelf een lekkere job hebben. Ze stellen allerlei dingen voor die uiteindelijk toch niet realistisch zijn.  Liefst van al is men er snel vanaf van je gezeur. Want er is immers werk genoeg niet?
Even opsommen: het eerste het beste lokale zaakje binnenstappen waar men werknemers zoekt (desnoods om tussen de middag broodjes smos te maken voor toeristen) met alle gevolgen voor de "logica van je CV" vandien, je aanmelden bij een vrijwilligerswerk, terug studeren (duur) of een cursus volgen van de vdab?

Het blijft echter moeilijk, want het liefst van al wil je gewoon terug een job vinden in de branche waar je weet goed in te zijn, geld verdienen om van te leven om je van daar uit verder te ontplooien. Daarna kan je rustig terug je hobby's uitvoeren, want dan is het ook effectief terug een manier van vrijetijdsbesteding.

Wanneer je echter thuis zit is het al gauw kommer en kwel op gebied van hobby's versus werk.
Komt daarbij dat je dan wanneer je samen woont met iemand je dan geconfronteerd wordt met een heleboel neveneffecten.  Opeens ben je de zonderling, de eenzaat, de stinkende dopper die thuis aanwezig is op uren waarop de ander moet werken. Wat doet die heel de dag?

Je lijkt ook opeens een zee van tijd te hebben (eerder een klein meertje) waardoor het lijkt dat je hele dagen zit te niksen.  Ikzelf heb het hier de laatste dagen enorm moeilijk mee.
Er doen dan mensen je de suggestie om gewoon eventjes er op uit te trekken, maar dat is eigenlijk geen optie (geld, administratie, tijd...  ), da's eerder iets voor mensen die net zijn ontslagen en een paar weken willen ontstressen. Niet voor mensen zoals ik, die echt wel op zoek zijn naar een job.

Je zit aan de tafel te lezen of iets na te kijken op je laptop, en ze komt binnen. Ze heeft een harde dag werken achter de rug met de nodige frustraties en verhalen die bij een echte job horen in een echte omgeving, voor mensen die echt van hun werk houden.

Ik hoor ook graag hoe het er aan toe gaat overal waar ze komt. Af en toe geef ik ook mijn visie op iets wat ze vertelt, ik werkte tenslotte ook lang genoeg om het klappen van de zweep te kennen en hier en daar een beetje te kunnen helpen met raad en daad. Maar het is anders.

Wanneer je bijvoorbeeld iets vergeet (een boodschap, klusje of wat dan ook) krijg je vaak een opmerking hierover (goed bedoeld ik weet het), maar het doet telkens weer pijn. Je wordt telkens weer geconfronteerd met je gezakte status, "ik kan zelfs geen simpele taak goed volbrengen" denk ik dan vaak.
Terwijl ik bij wijze van spreken eigenlijk een vrolijk klein hondje ben dat blij is dat het baasje terug thuis komt. Het is uiteraard niemands schuld, het is nu eenmaal frustrerend om thuis te komen en een werkloze in huis te hebben.

Het is even frustrerend om de mentaliteit tegenover jezelf te zien veranderen, afhankelijk van de gevolgen van werkloosheid.  Het is belangrijk om in zulke mindere momenten te kunnen praten met iemand. Gelukkig is er bij mij thuis zo iemand. Ik hoop dat vele werklozen die in zulke situaties zitten iemand hebben om mee te praten, want het is nodig.
Sorry voor de melige blogpost vandaag. Maar het zit niet altijd mee.