In afwachting van mijn langere open brief (die ik nog steeds aan het neerpennen ben) wil ik alvast kwijt dat ik niet alleen werk heb gevonden, maar dat het ook nog eens werk dichtbij is.
Je aanpassen aan de huidige gang van zake op gebied van economie en verkeer doe je op die manier.
De blijheid hierover wordt getemperd door het lage loon en de rare uren, maar ik ben vooral overwegend gelukkig omwille van de files die me nu niet meer het leven zuur zullen maken.
Jaren en jaren reed ik dik tegen mijn zin naar en van het werk, met een gemiddelde van anderhalf uur wachttijd per dag. En dat allemaal om een beetje meer te verdienen in een sector die verder geen zier om me gaf?
Ik heb me in mijn werkloosheidsperiode aangepast op alle mogelijke manieren. Ik ben goedkoper gaan leven, bespaart op zowat alles (verzekeringen, voeding, hobbies, magazines en abonnementen...) en nu is het punt gekomen waarop ik de levenskwaliteit omhoog wil krikken.
Voor mij is binnen een straal van 10 min. wandelen van thuis werken, een prioriteit geworden. Vanzelfsprekend moet je dan zwaar inboeten aan keuzemogenlijkheden (van schoenwinkel tot expeditiekantoor, je bent beperkt met wat er in je buurt ligt uiteraard). Maar het doel blijft hetzelfde: ik en mijn partner willen binnen doenbare afstand werken, leven en ons kind naar school kunnen brengen.
Een nagenoeg onmogenlijke opdracht, maar ik ben er nu al wel in geslaagd ook mijn werk aan te passen aan deze omstandigheden. De files in en rond Antwerpen gaan met het huidige beleid enkel maar erger worden, hetzelfde voor de slechte kwaliteit van het openbaar vervoer trouwens. Je moet je dus aanpassen, en liefst voor de grote massa mensen dit gaat doen (de mensen die nu elke dag in de file staan, om net genoeg te verdienen om hun afbetalingen rond te krijgen).
Ik ben dus enkele treden naar beneden getuimeld op de werk-en-aanzien ladder... van 'hoogbetaalde' technische werknemer ben ik nu op het niveau gezakt van iemand die schoenen verkoopt of aan de kassa van de plaatselijke kruidenierswinkel zit. En ik doe dat men plezier. Wetende dat ik niet meer in de file op de E40 sta, mijn leven riskeer op de R4 rond Gent, of wetende dat mijn baas mijn overuren toch niet betaalt maar wel verwacht dat ik zonder materiaal problemen oplos voor een klant die drie keer te veel gefactureerd krijgt.
Niets meer van dat (hoop ik toch).
Om 17u trek ik nu de deur achter me dicht, en kan de boel ontploffen bij wijze van spreke. Om dan 10 minuten later mijn kindje in mijn armen te kunnen nemen of een potje te koken.
Het beleid heeft ons gedwongen ons aan te passen, rechtstreeks gevolg is ook dat mijn 'koopkracht' (eerdeer "koopwil") daalt. Wat dan weer z'n gevolgen heeft voor bepaalde stukken van de economie natuurlijk.
Antwerpen mag zich dan wel een wereldstad vinden, het is vooral een stad waar je half gedwongen wordt de keuze te maken tussen je kas opvreten in het verkeer om wat meer te verdienen, of als een 'aangepaste' leven in een lokale economie die zeer weinig diversiteit aan jobs biedt.
Ik kies voor dat laatste... ver weg van het zogenaamde knelpuntberoep IT, ver weg van de file-stressers.
Er mag voor mijn part iemand anders om drie uur 's middags rondom Brussel te zitten rijden om iemands firewall te troubleshooten.
0 reacties:
Een reactie posten